Παρασκευή 22 Μάρτη. Όλα όσα έχουμε συγκεντρώσει στο Sarajevo 135a ισχύουν μέχρι την τελευταία τελεία. Ισχύει, όμως, κι αυτό: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συνειδητά και συστηματικά τροφοδοτεί την δημαγωγία περί του γκαζοσωλήνα για να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ. Και η απόκρυψη αποδίδει…
Αυτό, υποστηρίζουμε, αποδεικνύεται περίτρανα στην ως τώρα πιο πρόφατη σκηνή του έργου: ξεκίνησε με τα τρελά ζήτω στην διακρατική υπογραφή για τον eastmed που θα «ευλογούσε» το ψοφιοκουναβιστάν μέσω Pompeo, και τέλειωσε με την «άμυνα κατά των κακόβουλων επιρροών», που όντως χρειαζόταν Pompeo για να έχει βάρος… Αυτό ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συνάντησης της συμμορίας των 3 plus τον εκπρόσωπο των capo di capi απ’ τις united states!!! Το παραμύθι είχε επί βδομάδες μεθυστικό γκάζι· αλλά το ραντεβού αφορούσε τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και το μέτωπο που έχει αυτός ο παγκόσμιος εδώ, στα πέριξ. “Regional stability” λέγεται…
Δυστυχώς η απώθηση θα συνεχίσει να δουλεύει – έτσι συμβαίνει πάντα στα χασάπικα του πλανήτη. Είναι προτιμότερο να ελπίζει κανείς ότι όλα αυτά τα νταραβέρια, εδώ και χρόνια, μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ, Καΐρου και Ουάσιγκτον αφορούν μπίζνες παρά ότι αφορούν σφαίρες (που δεν αποκλείουν τις μπίζνες, αλλά καθόλου δεν τελειώνουν σ’ αυτές)… Όπως, επίσης, είναι προτιμότερο να είναι σίγουροι οι «καλοπροαίρετοι» πως όταν καλούμε σε αγώνα κατά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης είμαστε «πολιτικοί προικοθήρες», «κολληματίες», «κομπλεξικοί» (ή, ίσως ίσως, και «πράκτορες της Τεχεράνης»), σε κάθε περίπτωση «περιορισμένης ευθύνης», παρά ότι έχουμε μια συνεκτική ανάλυση αυτής της περιόδου της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, σε διάφορες κλίμακες, και επιδιώκουμε οδοφράγματα για να εμποδίσουμε, υποκειμενικά και αντικειμενικά, αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει!
Εντάξει. Ακόμα κι αν είναι έτσι, από εδώ και από αλλού, από παντού όπου πρέπει και μπορούμε, θα συνεχίσουμε. Σκεφτείτε όμως για δυο λεπτά: πόση υποτίμηση μπορείτε να αντέξετε ακόμα, σε εποχιακές μεταμοντέρνες συσκευασίες; Κι αν έχετε μεγάλα περιθώρια αντοχής, που και πως νομίζετε ότι τελειώνει η υποτίμηση της ζωής απ’ τα αφεντικά;
Κατά τα άλλα, ισχύει αυτό: ο καιρός περνάει και δεν κοιτάει την δική σου την μελαγχολία…
(φωτογραφία: Η επάνω είναι απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη…)