Month: February 2019

Οι μπαγαπόντηδες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Η δημοσιοποίηση, μέσω των καθεστωτικών new york times ενός απόρρητου αμερικανικού προγράμματος «δηλητηρίασης» του πυραυλικού προγράμματος της Τεχεράνης επιβεβαιώνει το γνωστό: ο καπιταλισμός συνολικά είναι ένα σύστημα διπλής χρήσης.

Το πρόγραμμα τρέχει απ’ τις αρχές των ‘90s. Eίχε μια κάμψη επί διοίκησης Obama αλλά ξαναενισχύθηκε απ’ το ψοφιοκουναβιστάν. Σκοπός του είναι η διοχέτευση «πέτσινων» (δηλαδή κακής ποιότητας) ανταλλακτικών και υλικών διαφόρων ειδών για την πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Μέσω διάβρωσης, προφανώς, των προμηθευτών της.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ιρανικό καθεστώς το έχει καταλάβει αυτό· όπως προκύπτει από δηλώσεις αξιωματούχων του το 2016. Το έχει καταλάβει, αλλά δεν μπορεί να το ελέγξει, εκτός αν στραφεί σε 100% «αυτο-παραγωγούς» εμπιστοσύνης – κάτι που θα πρέπει να είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Όμως γιατί αυτή η τεχνική να περιορίζεται στους ιρανικούς πυραύλους; Γιατί να μην εφαρμόζεται οπουδήποτε υπάρχει απειλή ενός «εχθρικού αποτελέσματος»; Εν τέλει: γιατί να έχει μόνο η Ουάσιγκτον «δικαίωμα» στους Δούρειους Ίππους;

Οι χρυσοθήρες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Όσες / όσοι παρακολουθούν με κάποια σταθερότητα την ασταμάτητη μηχανή, θα έχουν υπόψη τους ορισμένες υποδείξεις της σε σχέση με το χρυσάφι. Είτε αφορά τις μεγάλες αγορές του πολύτιμου μετάλλου από κράτη του είδους ρωσία, κίνα, τουρκία· και όχι μόνο. Είτε αφορά τα κοιτάσματα χρυσού της βενεζουέλα…

Να, τώρα, οι απόψεις του ψόφιου κουναβιού για το θέμα, όπως τις είχε διατυπώσει στην προεκλογική περίοδο στις ηπα, το 2016:

…Είχαμε μια πολύ, πολύ συμπαγή χώρα επειδή βασιζόταν στον κανόνα του χρυσού… Αλλά είναι δύσκολο να τον επαναφέρουμε, επειδή δεν έχουμε το χρυσάφι. Άλλα μέρη είναι που το έχουν…

…Το να επαναφέρουμε τον κανόνα του χρυσού θα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά μάγκα μου θα ήταν εξαιρετικό. Θα είχαμε ένα στάνταρ για να στηρίζεται το χρήμα μας…

Οι πρωτόγονες εκφράσεις του ψόφιου κουναβιού δεν κρύβουν μια ανησυχία που υπάρχει υπόγεια στο αμερικανικό καθεστώς σχετικά με το μέλλον της (διεθνούς) ανταλλακτικής αξίας του δολαρίου. Σε σχέση με την παγκόσμια κυκλοφορία του σαν “fiat” νόμισμα (σα νόμισμα, δηλαδή, του οποίου ανταλλακτική αξία είναι μεν σχετική αλλά, απ’ την άλλη, στηρίζεται στην «ρωμαλεότητα» του αμερικανικού καπιταλισμού, οικονομική ή/και στρατιωτική) η επιστροφή στον «κανόνα του χρυσού» είναι, πράγματι, οπισθοχώρηση. Γιατί, όμως, θα έπρεπε να αποκλειστεί μια τέτοια οπισθοχώρηση που θα επιβληθεί απ’ τους αντιπάλους;

Φανταστείτε ένα νόμισμα (ένα μέσο / μέτρο ανταλλαγών) το οποίο κυκλοφορεί σε μια Χ ποσότητα για να εξυπηρετεί, ας πούμε, ένα εκατομμύριο εμπορικές συναλλαγές (αδιάφορο το μέγεθός τους) κάθε μέρα. Αν μετά από ένα έτος οι εμπορικές συναλλαγές που γίνονται μ’ αυτό περιοριστούν σε πεντακόσιες χιλιάδες (κρατώντας το ίδιο με πριν μέγεθος) τότε ένα μέρος της Χ ποσότητας αυτού του νομίσματος θα περισσεύει. Ή, ειπωμένο με την mainstream ορολογία της “ποσοτικής θεωρίας” (για το χρήμα), θα υπάρχει αρκετά μεγαλύτερη «προσφορά χρήματος» (του συγκεκριμένου νομίσματος) σε σχέση με την ζήτηση: αυτό το μετατρέπει σε πληθωριστικό…

Υπάρχει μια λύση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο: η κεντρική τράπεζα που εξέδωσε και έθεσε σε κυκλοφορία αυτό το νόμισμα, εν προκειμένω το δολάριο (η fed) να αρχίσει να το «μαζεύει πίσω» – να το «τραβάει» απ’ την εμπορευματική κυκλοφορία δηλαδή. Αυτό μπορεί να το κάνει ανεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που (χοντρικά) παρακινεί όσους έχουν δολάρια που «λιμνάζουν» να τα επιστρέφουν στο αμέρικα, ας πούμε δανείζοντας το κράτος (αγοράζοντας τα ομόλογά του). Κι αυτό ήταν που ξεκίνησε να κάνει η fed το 2018. Υπάρχει, όμως, μια δηλητηριώδης συνέπεια σ’ αυτό, πράγμα καθόλου παράξενο σ’ ένα σύστημα (τον καπιταλισμό) γεμάτο αντινομίες: αν αυξηθούν τα επιτόκια (για να «τραβήξει» πίσω η κεντρική τράπεζα τα δολάρια του πλανήτη) τότε οι αμερικανικές επιχειρήσεις, που δανείζονται συνέχεια για να αναχρηματοδοτούν την εξόφληση παλιότερων δανείων τους ή για να κάνουν νέες «επενδύσεις» ζορίζονται σοβαρά. Το «χρήμα ακριβαίνει» γι’ αυτές· και στις ηπα αρκετές κινδυνεύουν ήδη με χρεωκοπία…

Οι αμφισβητίες της αμερικανικής ηγεμονίας, όχι μόνο η ευρωζώνη αλλά και καπιταλιστικά κράτη σαν την ρωσία, την κίνα, αλλά και την ιαπωνία, αυτό κάνουν εσχάτως: ενισχύουν τα δικά τους νομίσματα (με μια προοπτική «σταθερής ανταλλακτικής αξίας» τους μέσω αποθεμάτων χρυσού) στις διεθνείς συναλλαγές προσπαθώντας να μικρύνουν / περιορίσουν την κυκλοφορία του δολαρίου. Μέσα απ’ αυτήν την αργή και καθόλου εντυπωσιακή αλλά επίμονη υπονόμευση, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο θα αναγκαστεί στο όχι μακρινό μέλλον να υποστεί είτε τις συνέπειες ενός «πληθωρισμένου» δολαρίου (μεταξύ των οποίων θα είναι η αδυναμία του αμερικανικού κράτους να δανειστεί αξιόπιστα στο δικό του νόμισμα, άρα θα απειλείται με χρεωκοπία)· είτε υψηλών επιτοκίων που θα στραγγαλίσουν πολλές επιχειρήσεις του.

Αφού η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων διεθνούς χρήσης έγινε η αντανάκλαση των συσχετισμών δύναμης, πρωτόγονος – ξεπρωτόγονος ο «κανόνας του χρυσού» δεν είναι πια αδιανόητος· ούτε καν για την μήτρα των “fiat” νομισμάτων. Τις ηπα…

Καληνύχτα καλοριφέρ μου…

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Σαν επαρχιώτες είστε πίσω απ’ τις εξελίξεις… Αλλά την χρονιά που πέρασε το 46% των αμερικανικών σπιτιών, το 20% των κινεζικών και το 8% των νοτιοκορεάτικων είχαν «οικιακή βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης». Δηλαδή αυτές τις μηχανές (αδιάφορο η μορφή τους) με τις οποίες μπορείς να κουβεντιάσεις και, σίγουρα, να ρωτήσεις προφορικά οτιδήποτε και να σου απαντήσουν (επίσης προφορικά). Από google, amazon και λοιπές εταιρείες…

Το 2018 ήταν μια «εισαγωγική» χρονιά. Το 2019 αυτά τα μεγέθη θα εκτοξευτούν – και η παρέα (;) των AI household assistants θα επεκταθεί σε πολύ περισσότερες κοινωνίες. Στην ευρώπη γερμανοί και γάλλοι είναι αρκετά αρνητικοί (κατά μέσο όρο)· αλλά υπάρχουν άλλοι πληθυσμοί πιο φιλικοί στο να πιάνουν κουβέντα με το ψυγείο τους – για παράδειγμα. Ειδικά αν είναι μαύρη νύχτα, και το καλό (και «έξυπνο») ψυγείο τους θυμίζει ότι έχουν αρχίσει δίαιτα (απ’ την επόμενη Δευτέρα…)

Το συγκινητικό (μην κοροϊδευετε!) είναι ότι αυτές οι μηχανές «θα μαθαίνουν». Ή, πιο σωστά, θα προσομοιώνουν πειστικά (στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που ζούμε) αυτό που λέγεται «μάθηση» (ή «εξοικείωση της μηχανής με τα ήθη του χρήστη») μέσα απ’ την διαρκή συσσώρευση νέων δεδομένων και την επεξεργασία τους από σύνθετους αλγόριθμους – κάπου, σε κάποιο μακρινό κέντρο επεξεργασίας data.

Δεν είναι μακριά η στιγμή που το ψυγείο ίσως θα αρνείται να ανοίξει μέσα στη νύχτα, υπενθυμίζοντας τους όρκους του ιδιοκτήτη / της ιδιοκτήτριας του ότι “από αύριο δεν θα ξαναφάω το βράδυ”. Αντίθετα το καλοριφέρ θα είναι πάντα φιλικό και διαθέσιμο· θα ρωτάει κιόλας “κρυώνεις; να ανεβάσω λίγο;”.

Ντροπιασμένοι απ’ τα “έξυπνα” ψυγεία τους πολλοί (υποψιαζόμαστε) θα βρίσκουν στο κοντινό μέλλον παρηγοριά στην αγκαλιά των “έξυπνων” θερμαντικών / ψυκτικών μηχανών τους.

“Καληνύχτα γλυκό μου…”

Όχι γραβάτα· μετάλλιο

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Μπορεί οι αυλοκόλακες να τον θεωρούν «ηγέτη παγκόσμιας εμβέλειας»… και «απ’ αυτούς που γεννιούνται μια φορά κάθε εκατό χρόνια»… Μπορεί το γλύψιμο να πηγαίνει σύννεφο και οι γλώσσες να έχουν βγάλει καντήλες…. Μπορεί να την έχει ψωνίσει σε βαθμό κακουργήματος, όπως θα έκανε κάθε μικροαστός αν του κτυπούσαν φιλικά την πλάτη «ανώτερες δυνάμεις»…. Μπορεί να ζει μέσα στο όνειρο ενός «νόμπελ ειρήνης»… Μπορεί να νοιώθει μετεμψύχωση του Λένιν (ή του Μάο, περιμένουμε κυβερνητικές διευκρινίσεις…) Όμως… Όμως ένας τενεκεδάκος παραμένει, που στους στροβιλισμούς του 21ου αιώνα αξίζει πολύ λιγότερο απ’ τις φαντασιώσεις του. (Οι οποίες τείνουν στο ότι είναι ο “εξαδάκτυλος” της κυβερνοαριστέρας…)

Το βραβείο που πρόκειται να πάρει ο τενεκεδένιος το ερχόμενο Σάββατο (μαζί με τον Zaev) στο Μόναχο φαίνεται ότι πάει να το κάνει γαργάρα. Είναι κάπως ζόρικη η υπόθεση αυτή. Να το αρνηθεί; Θα ήταν αχαριστία, κι άλλωστε μπορεί να μην υπάρξει άλλο. Μπορεί ως εκεί να είναι η «παγκόσμια εμβέλειά» του!… Να το διαφημίσει στο εσωτερικό σαν απόδειξη της «αξίας» του; Θα σηκώνονταν και οι πέτρες… Pet της Ουάσιγκτον θα τον ανεβάζουν, pet της Ουάσιγκτον θα τον κατεβάζουν!

Λοιπόν: ακούσατε ακούσατε κυρίες και κύριοι! Την 16η Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»… Why not?

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). O “κύριος διακεκριμένες υπηρεσίες” ζούσε ακόμα… Οι 4 πρώτοι που το πήραν (και το άξιζαν, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες!) ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… Κανείς δεν πάει χαμένος! O περσινός βραβευμένος ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…). Ποιος έλληνας «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων; Ε;

Βραβείο νάναι κι ότι νάναι – ή είσαι global ή δεν είσαι! Στο κάτω κάτω ούτε Λάνθιμος ούτε Πετρούνιας θα γίνει ο τενεκεδένιος… Μιλάμε για την κατηγορία “λακέδες της εθνικής γραμμής”. Ούτε για σινεμά, ούτε για ενόργανη!

Μετά απ’ αυτά το καταπίνει το νατοϊκό μετάλλιο ο τενεκεδένιος ή δεν το καταπίνει; Μωρέ το καταπίνει! Και τσίχλα το κάνει!!!

(Εξου και η μούγκα στην εθνική στρούγκα…)

(φωτογραφία: Το νατοϊκό μετάλλιο, καθότι η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπορούσε να σας το στερήσει. Φανταστείτε το κρεμασμένο στη θέση της γραβάτας!

‘Εχει και καρφίτσα, για το πέτο…)

Όχι γραβάτα· ζαλάδα

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Εν τω μεταξύ, ενόσω ο τενεκεδένιος (υποθέτουμε ότι) σχεδιάζει τις δηλώσεις του μετά την παρασημοφόρησή του, οι διοργανωτές του συνεδρίου που θα τον τιμήσει έχουν σοβαρότερες έγνοιες. Σε μια έκθεση 100 σελίδων εν όψει του επερχόμενου ραντεβού μεθαύριο, σε κάποιο σημείο, οι αναλυτές του συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου σημειώνουν:

…Αν πιστέψει κανείς αυτά που λέγονται στις πρωτεύουσες των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, ο κόσμος μπαίνει σε μια καινούργια εποχή ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων….

Αμάν! Τι κακό μας βρήκε; Πως έγινε αυτό; Κυρ global leader τενεκεδένιε, πας που πας εκεί, κάνε κάτι και γι’ αυτό!!! Αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο, πες ένα απ’ τα αγαπημένα σου ανέκδοτα, που να ‘χει μέσα καμήλα, ουρά, σκυλιά – πες κάτι τέλος πάντων!

(φωτογραφία: Μήπως περιμένουν τον Μεσσία; Τον global ηγέτη;

Έρχεται!!!)

Όχι γραβάτα· συσίτιο

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Η μαριονέτα της βενεζουέλα ξεκίνησε για πρόεδρος… Αλλά στη χθεσινή συγκέντρωση των οπαδών του στο Caracas το φλέγον ζήτημα ήταν η «ανθρωπιστική βοήθεια» της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της… «Διαδήλωση κατσαρόλα» θα λεγόταν (με μια ορολογία που έχει ξεχαστεί, αν και δεν θα έπρεπε) αφού οι οπαδοί του Guaido πεινάνε… (Ω μωρέ!) Στη χθεσινή συγκέντρωση η μαριονέτα δεν ήταν πρόεδρος… Ήταν καλόγερος…

Ο κύριος αναλώσιμος λοιπόν (ο Guaido) ανακοίνωσε ότι η «ανθρωπιστική βοήθεια» θα μπει στο έδαφος της βενεζουέλα στις 23 Φλεβάρη – σε δέκα μέρες δηλαδή. Θα αντέξουν οι οπαδοί του δέκα μέρες πείνα ή θα έχουμε τίποτα δράματα, να πεθαίνουν στους δρόμους – και να ξεμείνει από υποστήριξη; Το ρισκάρει ο «πρόεδρος», που σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο ζόρικα τα πράγματα…

Γιατί, όμως, τέτοια καθυστέρηση; Δέκα μέρες; Γιατί; Ο αναλώσιμος ζήτησε απ’ τον στρατό να επιτρέψει στην ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στα πεινασμένα στομάχια. Συμπέρασμα πρώτο και προβληματικό: νηστικό αρκούδι διαδηλώνει! Συμπέρασμα δεύτερο και ασφαλές: ο αναλώσιμος προσπαθεί ακόμα να βρει κανά καραβανά της προκοπής να ηγηθεί της εφόδου στα ανάκτορα του Μαδούρο – και δεν βρίσκει. Συμπέρασμα τρίτο και ασφαλές: για πραξικόπημα ξεκίνησε, αλλά ζορίζεται ακόμα και για συσίτια. Συμπέρασμα τέταρτο και συζητήσιμο: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δυσκολεύεται να περάσει απ’ το στομάχι.

Δεν σας φαίνεται, ωστόσο, αξιοσημείωτο ότι οι οπαδοί των united states στη βενεζουέλα ΔΕΝ διαδηλώνουν πια υπέρ της δημοκρατίας (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) αλλά μόνο υπέρ της «ανθρωπιστικής βοήθειας»;

Δεν έχουν πέσει πολύ χαμηλά ακολουθώντας τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά ζόρια και τις ψοφιοκουναβικές τακτικές;

(φωτογραφίες: Σίγουρα φταίνε τα κινηματογραφικά μας γούστα…  καμμία σχέση ο κάτω με τον πάνω. Εκτός απ’ αυτήν: ότι ο κάτω θα ήθελε να μοιάσει στον πάνω, χωρίς το τέλος του δεύτερου…

Αν δεν ξέρετε, η πάνω φωτογραφία είναι απ’ την ταινία Once upon a time in america, του Sergio Leone· με Robert De Niro, James Woods, Elizabeth McGovern, μουσική Morricone – του 1984…)

Ηλεκτρονική τυμβωρυχία: ενδιαφέροντα περιουσιακά στοιχεία

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Αν (λέμε «αν») έχετε κανάν πιασάρικο λογαριασμό στα social media· και αν (λέμε «αν») δεν νοιώθετε πολύ καλά, ή (ακόμα καλύτερα για τους κληρονόμους σας) αν νοιώθετε πως ο μεγαλοανύπαρκτος σας καλεί όπου νάναι, μην τα βάφετε μαύρα που θα χάσετε τις «επαφές» σας. Μπορείτε να πουλήσετε τον λογαριασμό σας (γιαμεταθάνατο χρήση, φυσικά), και ίσως σε καλή τιμή. Εξαρτάται απ’ το target group σας.

Η αποκάλυψη ότι ο τοξικός, εκτός απ’ το δίκτυο των πέτσινων λογαριασμών που έστεινε (και στήνει) στην αγγλόσφαιρα υπέρ του, αγόραζε (και προφανώς αγοράζει) λογαριασμούς των οποίων οι ιδιοκτήτες εγκατέλειψαν αυτόν τον μάταιο κόσμο, δείχνει ότι απ’ τα κράτη δεν λείπει η δημιουργική επιχειρηματικότητα. Και κακώς, κάκιστα, καταγγέλονται οι κρατικοποιήσεις…

Αποκαλύπτεται πως οι υπηρεσίες του τοξικού αγόρασαν τους λογαριασμούς (στα κοινωνικά δίκτυα) ενός αμερικάνου μετεωρολόγου, που πέθανε το 2016. Σιγά σιγά άρχισαν να τον «εμπλουτίζουν» με φιλοΡιάντ αναρτήσεις, ξεκινώντας από επαίνους στο καθεστώς (πάντα από μετερεωλογική σκοπιά…) και φτάνοντας σε τουριστικές διαφημίσεις.

«Ένας λογαριασμός που δουλεύει από καιρό και έχει αξιοπιστία και έτοιμους ακόλουθους μπορεί να αναπτυχθεί γρηγορότερα από έναν καινούργιο λογαριασμό» σχολίασε με αφορμή την αποκάλυψη ένας ειδικός των social media. Πράγματι, με τα λεφτά του το Ριάντ αγόρασε αρκετούς επιπλέον followers για τον συγκεκριμένο λογαριασμό· και, φυσικά, άρχισαν να τον επισκέπτονται και οι ακόλουθοι του καθεστώτος. Προστέθηκαν και τα κατάλληλα links…

Μετά θάνατον ζωή; Γιατί όχι; Υπάρχει μια καλή και μια κακή πλευρά σ’ όλα αυτά. Πρώτα η καλή: επιτέλους, ο καπιταλισμός δεν είναι άυλος!!!! Κάθεσαι σαν υπάκουος της social μηχανικής μεσολάβησης και πληκτρολογείς· κάποια υπηρεσία παρακολουθεί την προκοπή σου αλλά και τον ιατρικό σου φάκελο (ωωωω…. μα αυτά δεν γίνονται!)· και λίγο πριν το μοιραίο σε πλησιάζει και σου αφήνει ένα καλό ποσό για τους κληρονόμους σου ψιθυρίζοντας: χώμα είσαι και στο χώμα θα καταλήξεις…

Και τώρα η κακή πλευρά: πόσοι τόνοι ψέματος πρέπει να πέσουν για να χαμπαριάσουν (ποιοί άραγε;) ότι αυτά που ονομάζονται social media είναι, απλά, καθεστωτικά φυτίλια;

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύται

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Στο δεύτερο μισό των ‘90s το σύνθημα ήταν “cool britannia”. O σοσιαλφιλεύθερος Tony Blair σαν επικεφαλής των εργατικών μοστραρίστηκε σαν εκφραστής αυτής ακριβώς της “cool” βρετανικής υπεροχής· και κέρδισε τις εκλογές του 1997. Το να είσαι υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας κάτω απ’ τους ήχους των διεθνούς εμβέλειας Spice Girls, Blur και Oasis ήταν αισιόδοξο, ευφορικό· έως και αφροδισιακό. Για να το πούμε με πιο mainstream ορολογία: η soft power της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας έμοιαζε ακαταμάχητη σ’ εκείνη την δεκαετία που ήταν ύμνος στο νεοφιλελευθερισμό, στην πολιτική ορθότητα, και στην δυτικού τύπου δημοκρατία. Ο (αργότερα διατυπωμένος) «τρίτος δρόμος» απλά θα επικύρωνε την συμπληρωματική μέριμνα για (επιλεγμένες…) κοινωνικές ευαισθησίες.

Τα χρόνια πέρασαν. Το 2017 δεν θυμίζει σε τίποτα το 1997 (μόνο μια 20ετία πέρασε!…)· και το 2019 δεν θυμίζει σε τίποτα την “cool britannia” του 1999. Τώρα, μέσα σε μια ομίχλη κατάθλιψης (αντάξια των fogs…) το σύνθημα είναι «global britain». Τι είναι αυτό; Ποιές μπάντες παίζουν το soundtrack της «global britain»; Το χθεσινό ρεπορτάζ του καθεστωτικού πρακτορείου reuters το ξεκαθαρίζει:

Το σύνθημα της πρωθυπουργού Theresa May για την «global britain» είναι περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση, κι αυτό επειδή το ηνωμένο βασίλειο είναι έτοιμο να κάνει επίδειξη των στρατιωτικών μυών του όταν φύγει απ’ την ευρωπαϊκή ένωση – δήλωσε την Δευτέρα ο υπουργός άμυνας Gavin Williamson.

«Απ’ την στιγμή που το νέο παγκόσμιο παιχνίδι πρόκειται να παιχτεί σ’ ένα παγκόσμιο γήπεδο, πρέπει να ετοιμαστούμε να ανταγωνιστούμε υπέρ των συμφερόντων και των αξιών μας μακριά, πολύ μακριά απ’ το σπίτι μας» είπε ο Williamson.

“Γι’ αυτό το «global britain» πρέπει να είναι πολύ περισσότερα από μια εντυπωσιακή φράση: πρέπει να σχετίζεται με την δράση, και οι ένοπλες δυνάμεις μας αντιπροσωπεύουν την βέλτιστη εκδοχή της “great britain” εν δράσει” είπε.

Ανακοίνωσε ότι η πρώτη αποστολή του αεροπλανοφόρου «βασίλισσα Ελισάβετ» θα περιλαμβάνει υπηρεσία στη Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό, ενώ το σκάφος θα μπορεί να μεταφέρει βρετανικά και αμερικανικά F-35.

Είναι σαφές: η μπάντα που παίζει τώρα πια είναι μία, και είναι του βασιλικού πολεμικού ναυτικού – της αυτού μεγαλειότητας…. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα σαφέστερο: οι μιλιταριστικές ενέσεις ηθικού στην κατεχόμενη (απ’ τον εθνικό ιμπεριαλισμό της)  εργατική τάξη της αγγλίας είναι overdose.

Ελπίζουμε στην επόμενη αποφασιστική (και αντιφασιστική) postpunk έκρηξή της. Κι ας μην είναι καθόλου cool…

Ιμπεριαλιστικοί πονοκέφαλοι

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Έχουμε υποστηρίξει πως το κυβερνοσκαρφάλωμα των αμερικάνων συντηρητικών υπό το ψόφιο κουνάβι ήταν υποχρεωτικό αφού η τακτική ηγεμονίας των δημοκρατικών (υπό το Obama) αποτύγχανε πια τόσο στον ειρηνικό όσο και στη μέση Ανατολή. Φυσικά οι αμερικάνοι ψηφοφόροι δεν ρίχνουν τα κουκιά με βάση την εκτίμησή τους για τις τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· παρότι το «θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τον κόσμο» (του ψόφιου κουναβιού), το πίστεψαν, εννοώντας το σαν «μεγαλύτερο ενδιαφέρον» για τους ίδιους. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν η «ευημερία» του μέσου αμερικάνου να είναι άσχετη με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό!

Να, τώρα, πως βλέπει τα πράγματα ο Ben Rhodes, απ’ τους βασικούς συμβούλους του Obama, συνεντευξιαζόμενος χτες στο καθεστωτικό γερμανικό spiegel online:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κ. Rhodes, θα συμφωνούσατε ότι η εξωτερική πολιτική του Donald Trump είναι πολύ καλύτερη απ’ την φήμη του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Η προσέγγιση του Trump επιταχύνει γρήγορα την συρρίκνωση της επιρροής της αμερικής, την εξάπλωση των αντιδημοκρατικών αξιών και την αυξανόμενη δυσκολία στην επίλυση σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλλά δεν είναι μάλλον αποτελεσματικός σε άλλα ζητήματα; Πίεσε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους. Είναι σκληρός με την κίνα, κάτι που θα είναι ωφέλιμο όχι μόνο για τις ηπα αλλά επίσης και για την ευρώπη. Και εμποδίζει τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του ιράν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαφωνώ. Στη νοτιοδυτική Ασία και στον Ειρηνικό οι κινέζοι γίνονται κυρίαρχη δύναμη μ’ έναν τρόπο που θα γινόταν μετά από 20 με 30 χρόνια. Αντί γι’ αυτό, συμβαίνει μέσα σε 4 χρόνια, και συμβαίνει έτσι επειδή ο Trump αποσύρθηκε απ’ την περιοχή. Δεν είναι αξιόπιστος πια. Σε σχέση με το ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχαμε μερικά ευρωπαϊκά κράτη να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αλλά το κάνουν επειδή θέλουν να έχουν μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας απ’ τις ηπα. Έχει βάλει ερωτηματικό σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την βιωσιμότητα της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Έχει κάνει πολύ περισσότερα για να διευκολύνει τους σκοπούς των ρώσων απ’ όσα έχουν κάνει οι ίδιοι οι ρώσοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ωστόσο ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg έχει μόνο επαίνους για τον Trump. Λέει ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα ξοδέψουν επιπλέον 100 δις για την άμυνα ως το τέλος του 2020.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί οι ευρωπαίοι ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα; Εν μέρει για να έχουν μια κάλυψη απέναντι στις ηπα. Αν δείτε τη γαλλία και σε μικρότερο βαθμό στη γερμανία, κουβεντιάζουν απροκάλυπτα για χωριστές αμυντικές συμμαχίες με άλλα κράτη εκτός ΝΑΤΟ. Ο Trump αντιμετωπίζει τα πάντα σαν απόδειξη της δύναμής του, συμπεριλαμβανόμενης της εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν έχει στρατηγική. Ο Obama προσπαθούσε να διατηρήσει την αμερικανική επιρροή και ηγεσία, και ένα συγκεκριμένο είδος διεθνούς τάξης ρυθμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ηπα δρούσαν σ’ όλο τον κόσμο, κι αυτό αποδεικνύεται από διεθνείς συμφωνίες όπως η συμφωνία του Παρισιού, η ΤPP, η TTIP και άλλες. Ο Trump τα κατεδαφίζει όλα αυτά, και τσακώνεται με τον κόσμο…

Σύμφωνα με την δική μας ανάγνωση (του συνόλου της συνέντευξης) ενώ η ψοφιοκουναβική μέθοδος είναι «επίδειξη δύναμης» («και βλέπουμε»), η αντι-ψοφιοκουναβική μέθοδος (των αμερικάνων δημοκρατικών) είναι, στην καλύτερη περίπτωση, «βλέποντας και κάνοντας». Παρότι το δεύτερο παρουσιάζεται σαν «ρεαλισμός» (μπορεί και να είναι) σε αντίθεση με το πρώτο που παρουσιάζεται σαν μιλιταριστική ιδεολογία, η Ιστορία (καπιταλιστική είναι…) τρέχει πίσω απ’ τις πλάτες των πάντων.

Και υποδεικνύει πως όταν μια «μεγάλη δύναμη» αρχίσει να πέφτει εξαιτίας της εφόδου ικανών αντιπάλων (με όποιον τρόπο κι αν γίνεται αυτή η έφοδος) από ένα πράγμα θα προσπαθήσει να κρατηθεί, αργά ή γρήγορα: τα όπλα της.

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 1

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η οικονομική (και φιλο-εφοπλιστική) «ναυτεμπορική» σε χθεσινό άρθρο της με τίτλο «νέα τείχη προστατευτισμού» σχολιάζει:

… Η γερμανία όπως και τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν μόνα να σταθούν απέναντι στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και πως οι επιχειρήσεις τους δυσκολεύονται να δώσουν μόνες τη μάχη απέναντι σε κινεζικούς και αμερικανικούς κολοσσούς. Ποια είναι η λύση; Εκεί που οι εθνικοί πρωταθλητές δεν αρκούν, θα δημιουργούνται ευρωπαϊκοί πρωταθλητές.

Αυτό ήταν το σχέδιο στη συμφωνία συγχώνευσης δραστηριοτήτων των Siemens – Alstrom. Να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός κολοσσός σιδηροδρόμων, ικανός να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Ήταν κάτι που υποστηρίξε και ο Εμανουέλ Μακρόν – κόντρα στην κοινή γαλλική γνώμη. Δεν ήταν εύκολο για πολλούς στη γαλλία να χωνεψουν ότι οι υπερταχείες TGV, σύμβολο της γαλλικής βιομηχανίας, θα αρχίσουν να μιλούν … γερμανικά, προκειμένου να μην κινδυνεύσουν με εκτροχιασμό από τον κινεζικό γίγαντα CRRC, που επεδίωκε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη.

Η ευρωπαϊκή επιτροπή, ωστόσο, είπε όχι στο πολύκροτο deal, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έπληττε τον ανταγωνισμό και θα οδηγούσε σε αύξηση τιμών για τους ευρωπαίους καταναλωτές.

Βερολίνο και Παρίσι δεν πρόκειται να το αφήσουν να περάσει έτσι. Είναι αποφασισμένοι να ορθώσουν και εθνικά και υπερεθνικά, δηλαδή ευρωπαϊκά, τείχη απέναντι στον κινεζικό δράκο και οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο θεωρούν ότι τους απειλεί. Γι’ αυτό και λίγες μόλις ώρες μετά την απόφαση της Κομισιόν έσπευσαν να επισημάνουν ότι θα καταθέσουν κοινό σχέδιο για αναθεώρηση των κοινοτικών κανόνων ανταγωνισμού. Αυτοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής, εξήγησαν…

Το πραγματικό ευρωπαϊκό (ή γαλλικό, γερμανικό, κλπ) πρόβλημα σ’ αυτή τη φάση έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο, απ’ την στιγμή που η κινεζικη τεχνολογική μηχανή, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (μια δεκαετία είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος), έφτασε να είναι ικανή και διατεθειμένη να αλώσει τα πάντα. Απέναντι στην αμερικανική boeing το ευρωπαϊκό κεφάλαιο κατάφερε να φτιάξει την airbus… Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έγινε καρφί στο μάτι του ψόφιου κουναβιού. Απ’ την άλλη μεριά στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια ηττήθηκαν απ’ τις google / facebook / amazon και σία… Όμως απέναντι στον κινεζικό καπιταλισμό κινδυνεύουν τα ηττηθούν παντού – την ίδια στιγμή που χρειάζονται κάποιες απ’ τις δυνατότητές του· την εσωτερική του αγορά εμπορευμάτων, και όχι μόνο.

Ωστόσο ποιο ακριβώς «τείχος» μπορεί να ανασχέσει την καπιταλιστική παραγωγική δύναμη 1,3 δισεκατομμυρίων υπηκόων; Ίσως σ’ έναν τομέα εδώ και σ’ έναν άλλο εκεί κάτι να είναι εφικτό. Όμως για το σύνολο των αγορών και των εφαρμογών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα ευρωπαϊκά «οικονομικά τείχη» είναι η τελευταία πρόφαση «ειρήνης»… Ή η τελευταία ιδεατή γραμμή για ασκήσεις ισορροπίας – με ημερομηνία λήξης.