Month: February 2019

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο Μαδούρο (και το καθεστώς του) έχουν σοβαρές ευθύνες για πολλά σε βάρος των πληβείων της βενεζουέλας (που, παρόλα αυτά, ακόμα τον στηρίζουν σε μεγάλο μέρος τους), όπως είναι υπεύθυνα όλα τα καθεστώτα του πλανήτη για την βίαιη εκμετάλλευση (κάτω από οποιαδήποτε σημαία…) της εργασίας και της ζωής των προλετάριων.

Αλλά αυτός ο Guaido τι ακριβώς είναι ώστε να «αναγνωρίζεται» σαν «πρόεδρος» απ’ διάφορους καλοθελητές, πέρα – φυσικά – απ’ το ψοφιοκουναβιστάν και τους στενούς συμμάχους του; Απο που ως που οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της θεσμικής νομιμοποίησης και της «δημοκρατίας», εκλεγμένοι (μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες) ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν θεσμική υπόσταση και εξουσία «αρχηγού κράτους» σε κάποιον ο οποίος βγήκε και είπε «είμαι πρόεδρος» αφού πριν λίγες ώρες είχε πάρει την σχετική διαταγή απ’ την Ουάσιγκτον; Ποιόν ρώτησαν; Ποια, ακριβώς, θεσμική, νομιμοποιητική διαδικασία αναγνώρισαν, σαν τέτοια, οι 439 ευρωπατέρες; Το ότι βγήκε σε μια εξέδρα μπροστά στους οπαδούς του και είπε «είμαι ο πρόεδρος»; Το τηλεφώνημα; Τα πετρέλαια της βενεζουέλα;

Τι εννοούν; Χρειάζονται, μετά απ’ αυτό, οι ευρωεκλογές στα τέλη του ερχόμενου Μάη; Όχι, δεν χρειάζονται! Μετά την χθεσινή «έγκριση του ευρωκοινοβουλίου» προεδρικής εξουσίας στη βενεζουέλα σε μια μαριονέτα ονόματι Guaido, όποιος βγει σε όποιο μπαλκόνι βρει πρόχειρο και φωνάξει δυνατά «είμαι ευρωβουλευτής», είναι αυτόματα τέτοιος. Εννοείται πως το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλα τα αξιώματα. Απ’ τους δήμαρχους και τους κοινοτάρχες μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους.

Καταλαβαίνουμε πως όταν πληρώνεσαι αδρά μπορείς να κάνεις ότι σε διατάξουν τα αφεντικά σου (παρότι δεν είναι αυτά που σε πληρώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ωστόσο η χθεσινή μαζική απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην εξαπάτηση της δημοκρατίας, εκτός εισαγωγικών: αυτοκαταστρέφεται καμαρώνοντας σαν πρωτοκοσμικό σκεπάρνι… Αν η Le Pen έβγαινε σ’ ένα μπαλκόνι και έλεγε «είμαι η πρόεδρος της γαλλίας» μάλλον δεν θα την αναγνώριζαν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον…

Όμως άνοιξαν τον δρόμο… Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές στις επόμενες οι φασίστες δεν θα κατέβουν με ψηφοδέλτια. Θα ανέβουν ως τις Βρυξέλες, θα καταλάβουν το ευρωκοινοβούλιο, και απλά θα πουν: με βάση μια απόφαση της 31 Γενάρη του 2019, αρκεί να το φωνάζουμε δυνατά· και είμαστε η εξουσία στην ευρώπη. Μπορούν να το κάνουν και κράτος – κράτος. Και είναι βέβαιο: θα τύχουν αναγνώρισης απ’ την Ουάσιγκτον, ή και άλλους…

Λένε πως άλλες εποχές τελειώνουν με μια κραυγή και άλλες μ’ έναν λιγμό. Είναι μερικές που τελειώνουν με πορδές· ίσως επειδή δεν αξίζουν παραπάνω. Χτες 439 τέτοιες πορδές έγραψαν Ιστορία…. Προφανώς, όμως, τα ανάλογα στομάχια έχουν εξασφαλίσει άσυλο απ’ την συνέχεια αυτής της ρημάδας της Ιστορίας…

Ή αυτό ελπίζουν.

Παρασκευή 1 Φλεβάρη.  Αυτά δεν είναι απλά σοβαρά. Είναι τραγικά σοβαρά, μιας και αυτοί κι αυτές που θα τα πληρώσουν δεν θα είναι οι χρυσοκάνθαροι των 12 και των 15 χιλιάδων ευρώ μισθό το μήνα (οι ευρωβουλευτές) αλλά οι φτωχοδιάβολοι στο όνομα των οποίων κλάνουν τα «χρυσά κολλάρα».

Η μεθόδευση για την «αλλαγή καθεστώτος» στη βενεζουέλα βρωμάει όλο και περισσότερο τις αμερικανικές εμπειρίες (ή, πιο σωστά, τις ψοφιοκουναβικά ερμηνευμένες εμπειρίες) απ’ το σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» – και την αποτυχία του. Αυτό το σχέδιο που προσπάθησε να αξιοποιήσει τον κανιβαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη συρία· και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι να σκάσει ο ρωσικός στρατός.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές, μάλλον μικρές αλλά ενδιαφέρουσες. Στη μέση Ανατολή το κόλπο (του επιθυμητού μετασχηματισμού με όρους εξουσίας) ξεκίνησε απ’ την «βάση», απ’ τους ένοπλους ουαχαβίτες. Εδώ ξεκινάει απ’ το «κεφάλι», με την ανακήρυξη ενός καραγκιόζη σαν προέδρου. Εκεί ο isis άρχισε να αναγνωρίζεται (αλλά δεν πρόλαβε..) αφού πρώτα είχε εγκαθιδρύσει πραγματική εξουσία στο έδαφος. Εδώ ο Guaido δεν έχει καμία εδαφική έδραση, και προσπαθεί – με τα λεφτά και τις εγγυήσεις της Ουάσιγκτον, των συμμάχων και των ομοϊδεατών της – να εξαγοράσει τμήματα του στρατού (ενδεχομένως και των δικαστικών). Δηλαδή ψωνίζει απ’ την υπάρχουσα εξουσία. Εκεί ο άξονας μπορούσε να παριστάνει ότι παρακολουθεί από μακριά, ενισχύοντας με κάθε μέσο υπόγεια. Εδώ το ψοφιοκουναβιστάν έχει βγει στη σέντρα με το καλημέρα: έχει φτιάξει, μάλιστα, και πρόπλασμα της «μελλοντικής κυβέρνησης» στο Καράκας, από αμερικάνους βουλευτές και γερουσιαστές! Εκεί η Ουάσιγκτον παρίστανε ότι «πολεμάει την τρομοκρατία» όσο λιγότερο γινόταν. Εδώ προβάλλει ότι είναι έτοιμη να στείλει 5.000 πεζοναύτες, σαν πρώτη δόση, μπορεί και μεθαύριο (που λέει ο λόγος…)

Μερικοί, ειρωνικά ή όχι, μιλούν για τους «moderate rebels» που στα χαρτιά έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον, αλλά ψάχνει τώρα να τους φτιάξει και με υλικό τρόπο στο Καράκας. Οι πρώτες μονάδες του free syrian army ήταν αληθινοί λιποτάκτες του συριακού στρατού, που είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να πάρουν τα τουφέκια τους και να στραφούν εναντίον ενός καθεστώτος που βομβάρδιζε τις πόλεις τους. (Στη συνέχεια τους «σκούπισαν» διάφορες υπηρεσίες…) Εδώ οι τσατσορούφιανοι της Ουάσιγκτον μοιράζουν σαν τέτοιοι προκηρύξεις γεμάτες υποσχέσεις στους στρατώνες, μπας και λιποτακτήσουν κάποιοι φαντάροι και λοχίες, ώστε να δημιουργηθεί ο «free venezouela army». Και το κάνουν τόσο φόρα μόστρα ώστε δύο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Είτε ότι βρίσκονται σε απελπισία, είτε ότι είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία τους ώστε αδιαφορούν αν τους βλέπει το σύμπαν.

Για τους πληβείους της βενεζουέλα ισχύει εκείνο που έλεγαν επί δεκαετίες οι πληβείοι του μεξικό: τόσο κοντά στην αμερική, τόσο μακρυά απ’ τον θεό. Απ’ την στιγμή που αυτή η γωνιά του πλανήτη μπήκε επίσημα στον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο (κι αυτό ήταν, το ξαναλέμε, επιλογή και του καθεστώτος Μαδούρο..) η μόνη ελπίδα σε ένα αναίμακτο Χ είναι οι ελιγμοί που θα κάνει το «μπλοκ του Καράκας». Στο οποίο περιλαμβάνονται οι γνωστοί «ύποπτοι» απ’ το μπλοκ της Αστάνα, φανεροί και κρυφοί (τι σύμπτωση!) αλλά και κάποια λατινοαμερικανικά κράτη.

Όμως, σε αντίθεση με το συριακό δευτερεύον πεδίο μάχης, αυτό εδώ είναι πολύ κοντά στην αμερική – και δεν υπάρχει θεός… Αν το ψοφιοκουναβιστάν κερδίσει τελικά, θα έχει κρατήσει την «πίσω αυλή» του. Αν, όμως, χάσει, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα…

(φωτογραφία: Υπάρχει και μια κωμική διάσταση σ’ όλα αυτά. Το αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist μπήκε κι αυτό στη «διεθνή λεγεώνα» του Guaido… Στα social media κάποιοι ήταν υπέρ, και κάποιοι κατά. Ένας απ’ τους κατά, ονόματι «Jay Gannon», έγραψε:

Βρισκόμαστε αμυνόμενοι απέναντι σ’ ένα παράνομο πραξικόπημα. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου δηλώνω εκδότης του Economist. Ποιοί είναι μαζί μου;

Όταν κάποιος του απάντησε ότι «ο Guaido αναγνωρίστηκε από δημοκρατίες», απάντησε: Ή θα δείξετε σεβασμό στο νέο εκδότη του Economist, ή θα εξαφανιστείτε χάρη στη βοήθεια των φίλων μας στη cia! Και κάποιος άλλος πρόσθεσε: οι ηπα θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στον τωρινό εκδότη του Economist μέχρις ότου ο Jay Gannon αναγνωριστεί σαν ο μόνος εκδότης.

Σ’ αυτό το αστείο εκφράζεται διαγώνια ένα ιστορικό τέλος. Που, όπως έχει συμβεί κι άλλες φορές, συνειδητοποιείται ευρύτερα όταν είναι αργά πια…)