Month: February 2019

Σε αναζήτηση ηλίθιων

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Το πρώτο καθοριστικό τηλέφωνο ήταν με την εντολή «γίνε πρόεδρος». Και έγινε – θα μπορούσε να δηλώσει και αδελφός του γυιού του μεγαλοδύναμου αφεντικού, “αδελφόθεος” ένα πράμα· δεν θα έκανε διαφορά.

Μετά κάποιος άλλος του τηλεφώνησε και του είπε «κάνε κάτι με το Πεκίνο, ξενέρωσέ τους για λίγο, έχουν μεγάλες δουλειές με τον Μαδούρο». Οπότε ο «είμαι Ο πρόεδρος» Guaido έδωσε την συνέντευξη που του ζητήθηκε απ’ την South China Morning Post (την περασμένη Παρασκευή), για να διαβεβαιώσει (το Πεκίνο) ότι έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους «δρόμους του μεταξιού», και πως όλες οι συμφωνίες που έχει υπογράψει ο Μαδούρο με το κινεζικό καθεστώς θα συνεχίσουν να ισχύουν – αν είναι νόμιμες (πρόσθεσε…).

Είναι ολοφάνερο: αυτή η μαριονέτα δεν αξίζει ούτε τα σκοινιά που την κρατάνε! Καμαρώνει να πιστεύει ότι ο κινεζικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη λατινική αμερική σαν ευχολόγια. Και ότι αυτό περιμένει ο Xi από δαύτον: ένα «ντάξει μωρέ, θα τα βρούμε» – γιατί, αλλοίμονο, κάτι περιμένει… ε; Είναι ηλίθιοι (σκέφτεται αυτός ο ασήμαντος κομπάρσος του 4ου παγκόσμιου) αυτοί οι σχιστομάτηδες.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να παραιτηθεί από τώρα; Το ότι η Ουάσιγκτον τον ψώνισε απ’ το καλάθι καθόλου δεν εξασφαλίζει το μέλλον του. Καλό θα ήταν σε κάποιο επόμενο τηλεφώνημα να του θυμίσουν τι κάνει η αράχνη «μαύρη χήρα» με τους εραστές της…

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (1)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Η προηγούμενη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτή που ξεκίνησε επίσημα με την χρεωκοπία της Lehman bros. τον Σεπτέμβρη του ’08) είτε στις διεθνείς διαστάσεις και πτυχές της είτε στις εντόπιες, ούτε έχει ξεπεραστεί· ούτε, σημαντικό από πολλές απόψεις, έχει γίνει κατανόητη ευρύτερα με ορθολογικό τρόπο.

Στα μέρη μας η μυθολογία του «φταίνε οι άλλοι» έβγαλε στο γκουβέρνο μια σειρά κυβερνοδιαχειριστές, των οποίων η βασική αποστολή ήταν να προστατέψουν το πολιτικό / προσοδικό μοντέλο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου. Αυτό το μοντέλο προστατεύτηκε, πράγματι, αποτελεσματικά· ακόμα κι όταν ζορίστηκε και αναγκάστηκε να περιορίσει τις «παροχές» και τα «αντίδωρα».

Όπως ήταν αναμενόμενη συνέπεια η θρυλική «έξοδος απ’ τα μνημόνια», μια ψευδεπίγραφη «λήξη συναγερμού» σήμαινε πρακτικά (για τον πληθυσμό και τους άρχοντές του) ένα και μόνο ένα πράγμα: επαναδιαπραγμάτευση των πολιτικών προσόδων· κατά ομάδες, λόμπυ, μαφίες ή με οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο τρόπο.

Όταν – μετά τις «στερήσεις των μνημονίων» – με το ακλόνητο εθνικό μοντέλο σε ισχύ μπαίνει ζήτημα «νέου μοιράσματος της πίτας» τα σπρωξίματα φτάνουν αναπόφευκτα στην κορυφή του πολιτικού θεάτρου. Στα κόμματα και στο κοινοβούλιο. Τα μελοδράματα πριν και μετά την συμφωνία των Πρεσπών έχουν πολύ μικρότερη σχέση μ’ αυτήν (τα περισσότερα κόμματα συμφωνούσαν σ’ αυτήν την «εθνική λύση»…) και πολύ μεγαλύτερη με το ποιοι θα «μοιράζουν» τις προσόδους (και με ποιες προτεραιότητες) την επόμενη τετραετία. Κι αυτό επειδή σε αντίθεση με τις «εποχές της αφθονίας» η πίτα είναι τώρα μικρότερη.

Το φαιορόζ γκουβέρνο, που έριχνε κατάρες στην επιδίωξη «πλεονασμάτων», άλλαξε γραμμή και έγινε βασιλικότερο του βασιλιά κυνηγώντας «υπερπλεονάσματα», όταν διαπίστωσε ότι αυτό ακριβώς το «φορολογικό περίσσευμα» μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όπως τις χρυσές εποχές τα φτηνά κρατικά δάνεια: σαν μια εκδοχή «πίτας» προς πατερναλιστικό διαμοιρασμό.

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (2)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν στα μέρη μας στη μόδα το (και καλά) «επαναστατικό» σύνθημα δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της ευρώπης! Εν μέρει το σύνθημα ήταν συνεπές με την βαθιά κοινωνική πεποίθηση ότι τέτοιες «ταπεινές» (και κουραστικές) δουλειές θα πρέπει να τις κάνουν οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Και εν μέρει σήμαινε ότι όλοι οι ντόπιοι θα έπρεπε να γίνουν μάνατζερς…

Τελικά η τουριστική βιομηχανία αποδείχθηκε «λύτρωση» τα τελευταία χρόνια – όχι, πάντως, για τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες. Η τελευταία μόδα του airbnb έχει κάνει ακόμα κι εκείνο το είδος μικροαστών που βρισκόταν εκτός τουριστικής βιομηχανίας, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, να γυαλίζει το μάτι του. Η εκμετάλλευση ακινήτων είναι ο ορισμός της γεωπροσόδου· και, από μια παραξενιά της ιστορίας, η αστική (urban) γεωπρόσοδος είναι για την ελληνική κοινωνία η αυθεντική καρδιά του πολιτικού προσοδισμού απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά. Κωδικός αντιπαροχή: ένα μοναδικά ελληνικό θεσμικό κόλπο, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό ακριβώς το «μοντέλο ανάπτυξης», πέρα απ’ την εκμετάλλευση των σύγχρονων εργατών / εργατριών, παράγει πλέον ένα νέο «υποκείμενο υπό εκμετάλλευση». Τους ενοικιαστές σπιτιών. Παράγει, επίσης, και ένα πρωτότυπο (για τα ελληνικά δεδομένα) είδος «μάνατζερς», ένα είδος που γενικά δεν υπήρχε με τέτοια ισχύ επειδή η αστική (urban) ιδιοκτησία ήταν πολύ διάσπαρτη: τους διαχειριστές ακινήτων – κοινώς μεσίτες. Είναι μια επαγγελματική φιγούρα που λειτουργεί, ad hoc, σαν «συγκεντρωτής κεφαλαίου», ανεβάζοντας κατακόρυφα τις τιμές (οπωσδήποτε των ενοικίων).

Ωστόσο, στο σύνολό του, τόσο ο γενικός πολιτικός προσοδισμός, όσο κι αυτή η αναβαθμισμένη και επιθετική «ιστορική καρδιά» του, η γεωπρόσοδος, είναι απλά η συνέχιση της άγριας συσσώρευσης που μπορεί να γλύτωσε ως τώρα την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού· δεν γλυτώνει, όμως, τις διαδοχικές «κρίσεις»…

Μπετονένια οικολογία

Κυριακή 3 Φλεβάρη. «…Κρίνουμε ότι πρέπει ο νομοθέτης να επανεξετάσει τι θεωρείται δασική έκταση και τι όχι. Στο οικοσύστημα δεν υπάγονται μόνο τα φρύγανα και η χαμηλή αραιή βλάστηση, αλλά και ο άνθρωπος που έχει και αυτός την ανάγκη να αναπτυχθεί, να απασχοληθεί και να επιβιώσει» αναφέρει η τοποθέτηση του ΣΕΤΕ.

Ο «ΣΕΤΕ» είναι ο «σύνδεσμος ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων». Και, συμμαχώντας με διάφορους συλλόγους «οικιστών» (ιδιοκτητών αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις), εν όψει της δημιουργίας κτηματολογίου σε διάφορες περιοχές, ζητάει να ενταχθούν στα «σχέδια πόλης» οι λεγόμενες «οικιστικές πυκνώσεις»· αυτό το τελευταίο είναι ο ευφημισμός για τις συστάδες αυθαιρέτων.

Αν οι «οικιστές» θέλουν να νομιμοποιήσουν τα εξοχικά τους, τα αφεντικά των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων, σαν συνδικάτο, θέλουν να νομιμοποιηθούν διάφορα παράνομα ξενοδοχεία και rooms to let, που έχουν κτιστεί σε δάση και γυαλούς… Έχουν ελπίδες, αφού ποτέ κανείς δεν χάλασε χατήρι σε οργανωμένες «ομάδες πίεσης»· ειδικά σε προεκλογική περίοδο.

Όμως τι θαυμάσια αντιστροφή είναι το επιχείρημά τους! «Και ο άνθρωπος είναι μέρος του οικοσυστήματος, και πρέπει να αναπτυχθεί κι αυτός – όχι μόνο τα βάτα και τα φίδια…». Μιας και μια πλευρά της «ανάπτυξης του ανθρώπου» (και συγκεκριμένα του «έλληνα ανθρώπου») είναι να κτίζει όπου μπορεί και να εκμεταλλεύεται ότι μπορεί, ίσως οι υπερασπιστές δασών και περιβάλλοντος να κινδυνεύουν με βαριές κατηγορίες.

Για αντιανθρώπινο ρατσισμό. Ίσως, ίσως, και για ανθελληνικό σπισισμό!

Χρυσάφι 1

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Στη σκιά των ελιγμών γύρω απ’ την «μοίρα» της βενεζουέλα, ακούγεται σποραδικά κάτι για τον «χρυσό του Μαδούρο». Τον περασμένο Δεκέμβρη (πριν την «όξυνση της κρίσης»…) η είδηση ήταν η συμφωνία Άγκυρας – Καράκας για την μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων βενεζουελάνικου χρυσού σε ακατέργαστη μορφή για επεξεργασία σε τουρκικά εργοστάσια. Μετά την «όξυνση της κρίσης» οι ειδήσεις έγιναν κάπως πιο πυκνές, αλλά πάντα (και σκόπιμα) αποσπασματικές και μυστηριώδεις. Η κεντρική τράπεζα της αγγλίας αρνείται τον επαναπατρισμό κάποιων τόνων χρυσού στο Καράκας· είκοσι τόνοι χρυσού (ίσως) μεταφέρθηκαν απ’ το Καράκας στη Μόσχα (τελικά όχι)· το καθεστώς Μαδούρο πουλάει 15 τόνους χρυσού στα αραβικά εμιράτα· η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις όποιον αγοράζει βενεζουελάνικο χρυσάφι… Είναι η βενεζουέλα χρυσωρυχείο;

Ναι και όχι. Απ’ την μια μεριά θεωρείται πως έχει τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα χρυσού στον κόσμο… Απ’ την άλλη μεριά αυτά τα κοιτάσματα είναι συγκεντρωμένα στη ζώνη του ποταμού Orinoco, μια περιοχή πυκνών δασών που κατοικείται από πολλές ιθαγενείς φυλές… Καθώς η εξόρυξη (και η επεξεργασία) του χρυσαφιού είναι ιδιαίτερα καταστροφική για το περιβάλλον, το καθεστώς της μπολιβαριανής επανάστασης (πρώτα ο Τσάβες και μετά ο Μαδούρο) απέφυγε τα μεγάλης έκτασης ορυχεία. Το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης γίνεται από μικρές ντόπιες εταιρείες· ή, ακόμα, και από μεμονωμένους ντόπιους χρυσοθήρες (συχνά μισοπαράνομα).

Απ’ το 2013 και μετά, όταν η τεχνολογικά γερασμένη βιομηχανία εξόρυξης πετρελαίου δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις χαμηλές τιμές του εμπορεύματος, μειώνοντας σημαντικά το βασικό κρατικό έσοδο (επιτείνοντας, στη συνέχεια, την εσωτερική οικονομική κατάρρευση) το χρυσάφι έγινε ένα πιθανό σωσίβιο. Τόσο για το καθεστώς Μαδούρο όσο και για τους «μικρομεσαίους» χρυσοθήρες. Σύμφωνα μετά επίσημα στοιχεία το 2018 η κεντρική (κρατική) τράπεζα στο Καράκας πούλησε 18 τόνους απ’ τα αποθέματά της, ανταλλάσσοντάς τα με «σκληρό νόμισμα». Ακολουθώντας την ίδια γραμμή ο Μαδούρο προσπαθεί τώρα να ενισχύσει τα αποθέματά του σε «ρευστό» (κυρίως ευρώ)· αν και, απο τεχνική οικονομολογική άποψη, το να πουλάει χρυσάφι απ’ τα αποθέματά του αδυνατίζει ακόμα περισσότερο το όποιο εθνικό νόμισμα (αφού το σκληρό νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί για εισαγωγές ή πληρωμές χρεών).

Χρυσάφι 2

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Την ίδια περίοδο που το καθεστώς Μαδούρο (με μεγάλα κοιτάσματα χρυσού μεν αλλά με οικοκαταστροφική την μεγάλης κλίμακας γενική βιομηχανική εκμετάλλευσή του) προσπαθεί να εξάγει χρυσάφι, το συγκεκριμένο πολύτιμο μέταλλο βρίσκεται μισο-ορατά μισο-αόρατα στο κέντρο ενός παγκόσμιου κύκλου αναδιάρθρωσης: στο κέντρο της διαδικασίας «αποδολλαριοποίησης» του παγκόσμιου εμπορίου.

Μετά την μονομερή (απ’ την Ουάσιγκτον) ακύρωση της σταθερής ιστοτιμίας δολαρίου / χρυσού στις αρχές της δεκαετίας του ’70 (μια παραλλαγή του άλλοτε γενικής εφαρμογής «κανόνα του χρυσού») το δολάριο συνέχισε μεν να είναι το βασικό νόμισμα διεθνούς χρήσης, τόσο στην τιμολόγηση των εμπορευμάτων (κατ’ αρχήν του πετρελαίου…) όσο και σαν αποθεματικό νόμισμα για τις κεντρικές τράπεζες· διευθυνόμενο όμως αποκλειστικά απ’ την αμερικανική κεντρική τράπεζα. Ήταν ένα είδος παγκόσμιας νομισματικής κυριαρχίας, που απέφερε τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά οφέλη στον αμερικανικό καπιταλισμό, αλλά γινόταν γενικά αποδεκτό επειδή ήταν βολικό στις διεθνείς συναλλαγές.

«Αποδεκτή» η δολαριακή ηγεμονία, αλλά πάντα υπό όρους… Η κατασκευή του ευρώ και η ανάδυση του (κινεζικου) γουάν σα νομισμάτων διεθνούς χρήσης (δίπλα στο ιαπωνικό γιέν και στο ελβετικό φράγκο) άρχισε να σχετικοποιεί το εύρος αυτής της ηγεμονίας· χωρίς να φτάνει μέχρι πριν λίγα χρόνια στο σημείο της «μετωπικής» νομισματικής αντιπαράθεσης.

Αυτή η δυναμική ισορροπία άρχισε να αλλάζει γρήγορα τα δύο τελευταία χρόνια, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφάσισε να χρησιμοποιεί το δολάριο (και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα στο βαθμό που στηρίζεται στο δολάριο) σαν το προτελευταίο όπλο για την διατήρηση της επιρροής του – πριν τα κανόνια: κυρώσεις, κυρώσεις, κυρώσεις. Κυρώσεις στη Μόσχα, κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ· κυρώσεις στο Πεκίνο· στην Τεχεράνη· στην Άγκυρα· απειλές κυρώσεων στην ε.ε. γενικά (ή στη γερμανία ειδικά)…

Το δολάριο (όπως και κάθε άλλο νόμισμα διεθνούς χρήσης) ήταν έτσι κι αλλιώς μηχανισμός ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης μέσα απ’ τους μηχανισμούς των τιμών και των ισοτιμιών. Αλλά ήταν ένας (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι) «ειρηνικός» ιμπεριαλισμός. Οι κυρώσεις, που στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή τους έχουν στόχο να γονατίσουν τα καθεστώτα που η Ουάσιγκτον θεωρεί εχθρικά, ήταν μια κλιμάκωση: ο δολαριακός ιμπεριαλισμός άρχισε να βγάζει τα γάντια του…

Πως αντιμετωπίζεται αυτή η (νομισματική) όξυνση του 4ου παγκόσμιου; Τυπικά η απάντηση είναι εύκολη: με τον περιορισμό ή και την εγκατάλειψη του δολαρίου σαν “διεθνούς μέσου συναλλαγών” και σαν “διεθνούς μέτρου της τιμής” βασικών εμπορευμάτων. Το σχήμα αυτό ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι εύκολο. Ειδικά στα πρώτα του στάδια…

Χρυσάφι 3

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Για να αντικατασταθεί ένα νόμισμα τόσο κεντρικό στις διεθνείς συναλλαγές όσο το δολάριο από άλλα, θα πρέπει αυτά τα «άλλα» να είναι «πειστικά». Να κρίνονται δηλαδή (ειδικά απ’ τους εμπόρους μεγάλης κλίμακας) σαν αξίοπιστα: όχι μεγάλες διακυμάνσεις (στις ισοτιμίες τους με άλλα νομίσματα), με «γερές» κεντρικές τράπεζες (δηλαδή καπιταλισμούς) στην πλάτη τους.

Ειδικά σε ότι αφορά το πρώτο έρχεται το χρυσάφι να ξαναπαίξει τον ρόλο του «back up» που είχε γενικά ως την «μεγάλη κρίση» της δεκαετίας του 1930· και ειδικά, ως τις αρχές των ‘70s, σε σχέση με την «διεθνή αξία» του δολαρίου. Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για επαναφορά του «κανόνα του χρυσού» (: η αξία / τιμή του χ ή του ψ νομίσματος προσδιορίζεται απ’ τα αποθέματα σε χρυσάφι που έχει η κεντρική τράπεζα που το εκδίδει) είναι ορατές όλες οι προετοιμασίες, ακόμα και για μια τέτοια «επιστροφή». Μια σειρά κράτη (απ’ αυτά που είναι στόχος του «νομισματικού πολέμου» της Ουάσιγκτον) αλλάζουν την σύνθεση των τραπεζικών αποθεμάτων τους, άλλα δυναμικά και γρήγορα (: ρωσία) και άλλα με πιο αργό τέμπο (: κίνα). «Πουλάνε» αμερικανικά ομόλογα (το back up τους σε δολάριο) και αυξάνουν αντίστοιχα τις ποσότητες χρυσού. Είτε αγοράζοντάς τον (οπότε οι ποσότητες καταγράφονται) είτε από δικά τους εθνικά ορυχεία (οπότε οι ποσότητες αγνοούνται / εικάζονται).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα εναλλακτικό back up για την «διεθνή αξία / τιμή» των δικών τους (εθνικών) νομισμάτων, in case of emergency. Για την περίπτωση, δηλαδή, που το δολάριο θα υποτιμηθεί έντονα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο μεσοπρόθεσμα. Για να το πούμε πιο σωστά: αυτός είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος των «ανταρτών του δολαρίου»! Περιορίζοντας («ροκανίζοντας») σταθερά τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του αμερικανικού νομίσματος, αφενός να περιορίσουν τα μέσω-νομισματικής-κυκλοφορίας κέρδη του αμερικανικού καπιταλισμού· αφετέρου να απαξιώσουν (πάντα σχετικά) την «αξία» του, που οφείλεται κυρίως στη διεθνή κυκλοφορία του. Αν αυτή η «αξία» αρχίσει να μειώνεται, τότε το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα «εκραγεί» – κτυπώντας κατάκαρδα όλο το σύστημα της (παρακμάζουσας) αμερικανικής ισχύος.

Αυτή η «ξανα-στροφή» στο χρυσάφι σαν εναλλακτική «άγκυρα αξίας» για νομίσματα που αμφισβητούν την δολαριακή ηγεμονία είναι μια συστηματική και καθόλου θεαματική διαδικασία. Δεν κάνει θόρυβο, δεν λερώνει, δεν γίνεται viral… Είναι όμως σταθερή. Και σ’ αυτήν συμμετέχουν «διακριτικά» εδώ και κάποια χρόνια κι άλλα κράτη: το γερμανικό και το ιαπωνικό…

Χρυσάφι 4

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Τοποθετώντας το βενεζουελάνικο χρυσάφι (όχι μόνο τους λίγους τόνους που είναι η καβάτζα του καθεστώτος Μαδούρο αλλά τα μεγάλα «όχι αξιοποιημένα» κοιτάσματα) μέσα στη γενική, παγκόσμια αναδιάρθρωση των συσχετισμών νομισματικής δύναμης, μπορούμε να διατυπώσουμε μια «αιρετική» θέση. Όπως έχουν κάνει οι ηπα απ’ το 2003 (με ή χωρίς συμμάχους) σε ότι αφορά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου (ιράκ, λιβύη) έτσι και με τα βενεζουελάνικα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει να τα κρατήσει έξω ή στα όρια της παγκόσμιας αγοράς. Είτε σαν μελλοντική δική του «εφεδρεία», είτε σαν «εκτός νόμου» (αλλά «εντός δύναμης») τροφοδοσία επιλεγμένων συμμάχων… Εννοείται πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και τα «μεγαλύτερα στον κόσμο» (αν και ακριβά στην εξόρυξη) πετρελαϊκά αποθέματα του Καράκας…

Αυτή είναι μια θέση (σε ότι αφορά και αφορούσε από τότε το πετρέλαιο) που είχαμε διατυπώσει ήδη απ’ το 2003 (στο χάρτινο Sarajevo), ενάντια σ’ όλη την παγκόσμια και ντόπια αντιαμερικανική σοφία, που έλεγε μονότονα ότι οι αμερικάνοι εισβάλλουν στο ιράκ για να του πάρουν τα πετρέλαια. Είχαμε υποστηρίξει μοναχικά και σκανδαλωδώς τότε (όπως υποστηρίζουμε και τώρα) πως αν η Ουάσιγκτον ήθελε τα ιρακινά πετρέλαια τότε (ή τα βενεζουελάνικα τώρα) απλά θα τα αγόραζε. Ήθελε (γράφαμε) το ανάποδο: να κρατήσει την ιρακινή πετρελαϊκή παραγωγή έξω (ή στα όρια) της παγκόσμιας αγοράς. Όπως έκανε απ’ το 1991 ως το 2003 με τις «κυρώσεις» – αλλά δεν μπορούσε πια να συνεχίσει. Να τα κρατήσει εκτός αγοράς είτε για να μην πέσουν σημαντικά οι τιμές (κάτι που θα έκανε αδύνατη την εκμετάλλευση του αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που είναι ακριβή), είτε σαν πολεμικά αποθέματα – για λογαριασμό της.

Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο: οι αμερικανικές πετρελαϊκές δεν πήραν τα ιρακινά πετροπήγαδα απ’ το 2004 και μετά· αντίθετα, πρώτα η κατοχή και ο αντικατοχικός αγώνας και στη συνέχεια ο μεθοδευμένος «εμφύλιος» σουνιτών – σιιτών κράτησε την ιρακινή παραγωγή χαμηλά, σε τεχνολογικά πρωτόγονες συνθήκες. Ίσια ίσια για να συμπληρώνουν ο isis και οι ypg (στη συρία) τα έσοδά τους.

Στο ίδιο στόχαστρο βρίσκεται (απ’ την αμερικανική σκοπιά) και η Τεχεράνη· για τους ίδιους λόγους… Έχει μπει και το Καράκας, plus το χρυσάφι…

Πόλεμος

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Δεν πρέπει να διαφεύγει απ’ την εργατική κριτική ανάλυση η διαφορά ανάμεσα σε μια σχετικά «ειρηνική» φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να εντοπίζει τις διαδικασίες κατάκτησης (και εμπορευματοποίησης) πρώτων υλών· ας πούμε την «θετική» διάσταση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Στην δεύτερη περίπτωση όμως προστίθεται (αυτό είναι υποχρεωτικό) και η «αρνητική» διάσταση: η καταστροφή (ή ο αποκλεισμός) πρώτων υλών, για να μην περιέλθουν στην κατοχή και την εκμετάλλευση των αντίπαλων κρατών / καπιταλισμών…

Μόνες τους οι εμπορευματικές λειτουργίες δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, σαν τέτοιες, το γιατί αυτές διακόπτονται ή περιορίζονται κατά περιόδους, και εμφανίζονται τότε στη σκηνή οι καπιταλιστικές «δυνάμεις» της δημιουργικής καταστροφής· που στην πιο καθαρή μορφή της είναι ο ανοικτός, all out πόλεμος. «Δημιουργικής» μεν (είτε απ’ την άποψη της αλλαγής συσχετισμών, είτε απ’ την άποψη της δημιουργίας νέων μελλοντικών ευκαιριών κερδοφορίας) αλλά «καταστροφής» οπωσδήποτε…

Λέγεται και «τακτική καμμένης γης». Συνηθίζεται απ’ τα αφεντικά που βρίσκονται σε φάση υποχώρησης…

If you tolerate this…

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Όσες / όσοι έχουν ακόμα αίμα στις φλέβες τους θα δουν τα επόμενα δύο βίντεο επειδή το εννοούν. Αλλά υπάρχουν και οι περαστικοί, οι τουρίστες του κυβερνοχώρου, οι αιώνια αθώοι και αιώνια αδιάφοροι. Αυτοί κι αυτές αντέχουν, άραγε, να δουν και, ίσως, να καταλάβουν; Μπα. Μάλλον είναι κατεστραμμένοι οριστικά…

Πρώτα ένα ενδεικτικό για το τι έγινε στη Γάζα το 2014 – και δεν ήταν η πρώτη φορά:

Και ύστερα αυτό: