Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Με την αναίδεια που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή, έχουμε αυτήν την απορία: Πράγματι, το αμερικανικό πεντάγωνο έχει πολλά πλεονεκτήματα απ’ την άποψη μιας «ορθόδοξης» επιχείρησης στη βενεζουέλα… Αν, όμως, ο εκλεκτός του και οι πεζοναύτες του έχουν αντίπαλο τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό, πως ακριβώς εννοεί ότι θα τα καταφέρει εναντίον ενός τόσο μαζικού αντάρτικου, του οποίου εκπαιδευτές θα είναι μήνα μήνα (πέρα από διάφορους λατινοαμερικάνους, συμπεριλαμβανομένων και πρώην ή και νυν ανταρτών, ας πούμε απ’ την κολομβία…) ρώσοι, ιρανοί – ακόμα και αφγανοί; Τι θα κάνει ο αμερικανικός στρατός και οι όποιοι συμμαχοί του στην «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον αν σ’ αυτήν ακριβώς την «αυλή» προκαλέσει την συγκέντρωση της «διεθνούς» των έμπειρων και πετυχημένων του σύγχρονου ανορθόδοξου πολέμου;
Για να το πούμε διαφορετικά: ασφαλώς ο us army έχει βομβαρδιστικά και τανκς σε μεγάλη πόσοτητα και εγγύτητα… Πότε νίκησε, όμως, ένα αποφασισμένο και μαζικό αντάρτικο; Στο βιετνάμ; Στο αφγανιστάν; Στο ιράκ; Πότε;
Ποτέ. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος της λατινικής αμερικής έχει υπάρξει ένα είδος «μήτρας» του ανταρτοπολέμου, επί δεκαετίες. Από ιδεολογική άποψη οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα. Όμως οι ευλογημένες άμεσα ή έμμεσα απ’ την Ουάσιγκτον χούντες και τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» είναι τόσο γνωστές πραγματικότητες σ’ αυτό το μέρος του κόσμου, ώστε η αντίσταση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών είναι, απλά, όρος ζωής επί γενιές.
Η Ιστορία είναι κατηγορηματική: το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα μιας εισβολής στη βενεζουέλα θα είναι η στρατιωτικοποίηση του χάους. Και διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον για αποχώρηση από «έναν πόλεμο που δεν κερδίζεται», μετά από 5, 10 ή 15 χρόνια…
(Παρεπιπτόντως: την ώρα που η Ουάσιγκτον διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν ένα κάποιο «Χ» στο αφγανιστάν, οι ταλιμπάν προελαύουν…)
(φωτογραφία πάνω: Αντάρτες και αντάρτισσες του Farabundo Marti – FMLN – σε γιορτή κάπου στη ζούγκλα του βορειοανατολικού σαλβαντόρ, τον Απρίλη του 1982.
φωτογραφίες μέση και κάτω: Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την ένοπλη εξέγερση της 1ης Γενάρη του 1994, οι Ζαπατίστας – EZLN – είναι ένα ζωντανό, κοντινό και ενοχλητικό γεγονός στην «πίσω αυλή»· όχι τόσο στρατιωτικό όσο πολιτικό / κοινωνικό…).