Κυριακή 27 Γενάρη. …Η αναγνώριση του Guaido ως νόμιμου προέδρου της βενεζουέλα είναι πολλά παραπάνω από μια συμβολική κίνηση – κι αυτό σημαίνει καινούργιες επιπλοκές για τον Μαδούρο.
Η ιδέα [αυτής της αναγνώρισης] προωθήθηκε απ’ τον γερουσιαστή Marco Rubio, ρεπουμπλικάνο απ’ τη Φλόριντα… Σε μια ομιλία του στη γερουσία στις 15 Γενάρη, ο Rubio είπε ότι το να αναγνωριστεί ο Guaido σαν πρόεδρος θα επιτρέψει σε ποσά εκατομμυρίων δολαρίων από περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης της Βενεζουέλα στις Ηπα που έχει «παγώσει» η αμερικανική κυβέρνηση να διατεθούν στους βουλευτές της αντιπολίτευσης….
Αυτά τα ποσά είναι δις δολαρίων – και, άλλωστε, κανείς δεν θα κάτσει να μετράει τι και πως στις ροές χρήματος απ’ την Ουάσιγκτον προς την αντιπολίτευση στη βενεζουέλα. Όλοι πλέον συμφωνούν ότι ο Guaido είναι ένας ασήμαντος, ένας «μαλάκας με περικεφαλαία» αν μας επιτρέπεται η έκφραση, τον οποίο διάλεξε το ψοφιοκοναβιστάν για να παίξει τον ρόλο του «προέδρου – κατά Μαδούρο», έτσι ώστε να νομιμοποιηθούν στο όνομά του τα υπόλοιπα. Ούτε καν «άνθρωπος βιτρίνα». Ακόμα λιγότερο: «αχυράνθρωπος» περιορισμένης χρήσης.
Η κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων μέσα στη βενεζουέλα (ας το επαναλάβουμε: ήταν κρίσιμα λάθη, παραλείψεις ή/και η εξουσιαστική έπαρση του Μαδούρο και των πέριξ που επέτρεψε σ’ αυτές τις αντιθέσεις να εκδηλώνονται με οξύτητα σαν διεθνές κρατικο/καπιταλιστικό ζήτημα πλέον…) θα χρειαστεί λίγο καιρό. Έχουμε την εντύπωση (για να μην πούμε βεβαιότητα) ότι τα αφεντικά στις ηπα (και όχι μόνο) μελέτησαν τις εξελίξεις στη συρία στο πρώτο μισό του 2011 (σε εκείνη την φάση δεν τις είχαν προγραμματίσει!), τις έκαναν αλγόριθμους, τις πέρασαν σε υπολογιστές, και έφτιαξαν μοντέλα «συστηματικής κλιμάκωσης των εσωτερικών αντιθέσεων σε ένα κράτος έτσι ώστε να εξελιχθούν σε εμφύλιο».
Τις «χρωματιστές επαναστάσεις» που είδατε (όσοι/όσες τις είδατε) στη γεωργία το 2003 και στην ουκρανία το 2004 ξεχάστε τις! Παραήταν αναίμακτες για να ταιριάζουν στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα! Μετά την λιβύη και την συρία του 2011 (η αρχική πόλωση μέσω βίας και καταστολής ήταν 110% δουλειά των καθεστώτων – εκτός αν υποστηρίζει κανείς ότι ο Καντάφι και ο Άσαντ ήταν «πράκτορες της cia»!!!) και, κυρίως, εξαιτίας της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, ο στόχος είναι πλέον αυτός: το γρηγόροτερο εμφύλιος – και χάος...
Στην ερώτηση «και ποιο είναι το υλικό όφελος της Ουάσιγκτον» από έναν χαοτικό εμφύλιο στη βενεζουέλα (αυτόν δουλεύουν…) η απάντηση είναι ωμή. Επειδή οι ηπα σαν εντός των συνόρων καπιταλισμός έχουν μείνει πίσω στην ηλεκτροκίνηση των οχημάτων· και επειδή, κυρίως, οι απαιτήσεις κίνησης του στρατού (και του δικού τους αλλά όχι μόνο) θα αργήσουν να γίνουν σκετά ηλεκτρικές (υπάρχει και θα υπάρχει για καιρό το ερώτημα των δικτύων φόρτισης σε συνθήκες πολέμου), οι ηπα ενδιαφέρονται α) να καταστρέφουν πηγές και κοιτάσματα πετρελαίου (δηλαδή: την τροφοδοσία στρατιωτικών μηχανών εσωτερικής καύσης, και όχι μόνο…) που είναι προσιτές στους αντιπάλους τους, και β) να απαλλοτριώνουν όσο πιο φτηνά γίνεται πηγές πετρελαίου που, προστιθέμενες στις δικές τους, θα τους αβαντάρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ε, το λοιπόν, η βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα σε μέγεθος γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο! Περισσότερα απ’ το ριάντ, το ντουμπάι, κλπ. Τριακόσια δισεκατομύρια βαρέλια ( – να το αφήσω;)! Απέναντι απ’ την Λουιζιάνα και την Φλόριντα!
Ξέρετε τι σημαίνει λαθρεμπόριο πετρελαίου μέσα στο χάος; Αν όχι θα πρέπει να ρωτήσετε και τους έλληνες εφοπλιστές: για το πετρέλαιο της μέσα-στο-χάος λιβύης, όπως και για το πετρέλαιο πρώτα του isis και μετά των ypg… (Για να μην πούμε περισσότερα για τα ελληνικά διυλιστήρια…)