Τρίτη 8 Γενάρη. Ο (πραγματικός) αντισημιτισμός, αυτό θα έπρεπε να είναι κοινότοπη γνώση, είναι έργο του χριστιανικού κόσμου, αποκλειστικά και μόνο! Και δεν είναι ένα στιγμιαίο έργο. Είναι έργο αιώνων. Το Ολοκαύτωμα ήταν η φρενιασμένη κορύφωση ενός μαζικού εγκλήματος που έκαναν χριστιανοί εναντίον εβραίων στην ευρώπη επί τουλάχιστον 10 αιώνες.
Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι, ποτέ δεν ήταν αντισημίτες! Το αντίθετο: όχι μόνο οι επικράτειές τους (π.χ. η οθωμανική αυτοκρατορία) υπήρξαν καταφύγιο διωκώμενων εβραίων, αλλά ακόμα και διωκώμενων χριστιανών (όπως οι μονοφυσίτες). (Γι’ αυτό, ακριβώς, το Τελ Αβίβ βγάζει το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου στην παρανομία – δες παλιότερη αναφορά).
Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός προσπαθεί να αθώωσει τους φασίστες λευκούς χριστιανούς και να ενοχοποιήσει τους μουσουλμάνους γενικά (ή τους άραβες παλαιστίνιους ειδικά) είναι ιδεολογική επίθεση / αντιστροφή· μεγάλης κλίμακας η ίδια, τμήμα επιπλέον μιας ακόμα μεγαλύτερης ιδεολογικής επίθεσης / αντιστροφής σε πολλά επίπεδα και επιμέρους ζητήματα.
Θα καταφύγουμε στην Ιστορία. Και σε λίγα επιλεγμένα αποσπάσματα απ’ το πολύ χρήσιμο βιβλίο του Νόρμαν Κον (εκδόσεις Νησίδες) Αγώνες για την έλευση της χιλιετους βασιλείας του θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του μεσαίωνα. Το θέμα του Κον δεν είναι ούτε οι εβραίοι ούτε ο αντισημιτισμός (που σαν ορολογία είναι δημιούργημα των μέσων του 19ου αιώνα). Το θέμα του Κον είναι οι ευρωπαίοι χριστιανοί στον 8ο, στον 9ο, στον 10ο, στον 11ο, στον 12ο αιώνα….
… Τον δρόμο είχε ετοιμάσει η Καθολική διδασκαλία. Η Εκκλησία εμφάνιζε πάντα την τάση να θεωρεί την Συναγωγή επικίνδυνη επιρροή και μέχρι δυνητικό αντίπαλο, και ποτέ δεν έπαψε να καταπολεμά με μένος τον εβραϊσμό. Επι γενιές ολόκληρες οι λαϊκοί είχαν συνηθίσει ν’ ακούν από άμβωνος βαριές καταδίκες των Εβραίων – ήταν διεστραμμένοι, ξεροκέφαλοι και αχάριστοι, επειδή αρνούνταν να παραδεχτούν την θεϊκότητα του Χριστού, ήταν και φορείς μιας τερατώδους κληρονομικής ενοχής για την δολοφονία του Χριστού.
Επιπλέον, η εσχατολογική παράδοση είχε από πολύν καιρό συνδέσει τους Εβραίους με τον Αντίχριστο. Ήδη κατά τον 2ο και 3ο αιώνα, πολλοί θεολόγοι προέλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα ήταν Εβραίος της φυλής του Δαν· και η άποψη αυτή έγινε τόσο πλατιά αποδεκτή, ώστε κατά τον Μεσαίωνα την δέχονταν ως και οι σχολαστικοί, όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης. Έλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα γεννιόταν στην Βαβυλώνα· θα μεγάλωνε στην Παλαιστίνη και θ’ αγαπούσε πάνω απ’ όλους τους λαούς τους Εβραίους· θα ξανάκτιζε τον Ναό γι’ αυτούς και θα τους συγκέντρωνε από την Διασπορά τους. Από την μεριά τους οι Εβραίοι ήταν οι πιστότεροι οπαδοί του Αντίχριστου, που τον δέχονταν ως Μεσσία ο οποίος θ’ ανασυγκροτούσε το έθνος τους.
Και αν ορισμένοι θεολόγοι προσδοκούσαν έναν γενικό προσηλυτισμό των Εβραίων, άλλοι υποστήριζαν ότι η τύφλα τους θα κρατούσε μέχρι το τέλος και ότι, κατά την Έσχατη Κρίση θα στέλνονταν, μαζί με τον Αντίχριστο, παντοτινά στα μαρτύρια της κόλασης. Στην σύνοψη της Αντιχριστιολογίας, που έκανε τον 10ο αιώνα ο Άντσο του Μοντιέρ-αν-Ντερ και που παρέμεινε η κλασσική αυθεντία κατά τον Μεσαίωνα, ο Αντίχριστος, ενώ παρέμενε Εβραίος της φυλής του Δαν, έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και ολέθριος. Τώρα ήταν γόνος μιας πόρνης και ενός ταλαίπωρου ακαμάτη…