Τρίτη 8 Γενάρη. Διαπιστώνουμε, με μεγάλη ανησυχία, πως γίνεται όλο και πιο δύσκολο μεταξύ ανθρώπων με κατ’ αρχήν ανταγωνιστικές διαθέσεις, να αναγνωρίσουν (και στη συνέχεια να αναλύσουν και να αντιμετωπίσουν) αυτό που λέγεται ιδεολογία· και ιδεολογικές επιθέσεις απ’ τη μεριά του κράτους, των αφεντικών, των ειδικών δημαγωγών τους… Μοιάζει όλο και πιο δύσκολο (στα όρια του αδύνατου) να διαχωριστεί η ιδεολογική επένδυση της πραγματικότητας απ’ την πραγματικότητα την ίδια· ως το (αυτο)καταστροφικό σημείο να γίνεται αποδεκτή η ιδέα ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα… Γίνονται όλο και πιο εύκολα τα διανοητικά βραχυκυκλώματα που προκαλούν οι (συχνά χοντροκομμένοι) προπαγανδιστές… Κι αυτά σε μια μεγάλη γκάμα ζητημάτων. Έτσι ώστε στο τέλος να απομένει, σαν μόνο εφόδιο / σωσίβιο μια μανιχαϊστική διπολικότητα “καλού / κακού” – την οποία τα αφεντικά σούρνουν απ’ τη μύτη.
Αν και η αντιμετώπιση αυτής της καταστάσης ξεπερνάει τις δυνατότητες της ασταμάτητης μηχανής, δεν θα μείνει άπραγη. Το είδος και ο ρυθμός των κειμένων εδώ απαιτεί βέβαια μια προσοχή που δεν είναι ο συνηθισμένος κανόνας (σερφαρίσματος) στον κυβερνοχώρο – αλλά αυτό αφορά λιγότερο την ασταμάτητη μηχανή και περισσότερο όσους / όσες φτάνουν σ’ αυτήν.
Μετά απ’ αυτήν την σύντομη εισαγωγή, στο θέμα αυτής της σπονδυλωτής ειδικής αναφοράς: ο αντισημιτισμός. Αν μας ενδιαφέρει έντονα τόσο ο (πραγματικός) αντισημιτισμός / φασισμός όσο και η κρατική αντιστροφή του, δεν είναι μόνο επειδή είναι η ασπίδα ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος για την εξόντωση των παλαιστινίων. Αυτό είναι πολύ σοβαρό από κάθε άποψη· αλλά δεν είναι το μόνο.
Η αντιστροφή πολιτικών εννοιών / πρακτικών / όπλων του ανταγωνιστικού κινήματος επί δεκαετίες (και το να στρέφονται εναντίον του) είναι μια διαδεδομένη πρακτική κρατών και αφεντικών στην post modern καπιταλιστική φάση. Δείτε, για παράδειγμα, μια άλλη εντόπια, μικροαστική αντιστροφή: ζητούν οι εργάτες απ’ τα αφεντικά τους τα δεδουλεμένα τους, τις αποζημιώσεις τους, κλπ; Τα αφεντικά κάνουν μηνύσεις (με ψευδομάρτυρες) για «εκβιασμό»! Πονήρεψαν και τα μικροαφεντικά – έχουν, όμως, τους κατάλληλους δικηγόρους για καθοδήγηση…
Η αντιστοφή του αντισημιτισμού απ’ την μεριά του ισραηλινού κράτους, των συμμάχων και των τσατσορούφιανών του, είναι λοιπόν ένα φαινόμενο με δύο διαστάσεις. Μια πιο στενή και μια πλατύτερη. Η στενή αφορά την στόχευση της συγκεκριμένης αντιστροφής: την προστασία του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Η πλατύτερη είναι εξίσου σημαντική αλλά αόρατη: πρόκειται για έναν ακόμα «κόμπο», σημαντικό, σ’ ένα μεγάλο δίκτυ παρόμοιων αντιστροφών, ιδεολογικών και όχι μόνο, που έχει σκοπό να παγιδεύσει και να ξεδοντιάσει όλη την ανταγωνιστική παράδοση του 20ου αιώνα. Εξασφαλίζοντας κρίσιμο χώρο και χρόνο στα αφεντικά κάθε είδους.