Τρίτη 29 Γενάρη. Στους όχι και τόσο παλιούς (μοντέρνους) καιρούς του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού, αν μια “μεγάλη δύναμη” δούλευε για την κατάρρευση κάποιου ενοχλητικού καθεστώτος, θα φώναζε (μέσω των δημαγωγών της) ξανά και ξανά “δημοκρατία”, “ελευθερία”, “δημοκρατία”, “ελευθερία”…
Οι μεταμοντέρνοι καιροί, δηλαδή η ωρίμανση του θεάματος (ειδικά στον πυρήνα του κυνισμού του) έχει απαλλάξει τα αφεντικά απ’ το να μονολογούν “ιδεώδη” ευρύτερης αξίας. Το ψοφιοκουναβιστάν όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον επιδεικνύει ότι την καθεστωτική αλλαγή στη βενεζουέλα την θέλει για να βάλει χέρι στα πετρέλαια. Το είχε πει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως στην προεκλογική εκστρατεία του. Και για να μην σκεπάσει τους πραγματικούς στόχους η αμνησία, το επαναλαμβάνουν χτες και προχτές οι σωματοφύλακες και οι παρατρεχάμενοι. Διότι (λένε) αυτός ο παλιο Μαδούρο (εντάξει, δεν λένε “παλιο”) υπογράψει συμβόλαια πώλησης πετρελαίου με εχθρούς μας. Με το Πεκίνο δηλαδή. Ή, με τα χθεσινά λόγια του σύμβουλου εθνικής ασφάλειας Bolton:
…Θα κάνει μεγάλη διαφορά για τις ηπα από οικονομική άποψη αν μπορούσαμε να πετύχουμε οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να επενδύσουν και να ελέγξουν τις πετρελαϊκές δυνατότητες της βενεζουέλα… Ο Μαδούρο φέρνει στη βενεζουέλα κράτη με αντίθετα συμφέροντα απ’ τα δικά μας…
Η ωμότητα μπορεί να απαλλάξει τους ιστορικούς του μέλλοντος απ’ τον κόπο να σκάβουν για να βρουν τις αληθινές αιτίες των αποφάσεων και των επιλογών. Απ’ την άλλη μεριά, αν ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μοιάζει τόσο “διαφανής” ως προς μερικές απ’ τις αιτίες του, γίνεται πιο “σκοτεινός” σε ότι αφορά τις τακτικές του. Αν η Ουάσιγκτον λέει “θέλω τα πετρέλαια της βενεζουέλας και θα κάνω ότι μπορώ για να τα πάρω”, οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον πως θα μεθοδεύσουν το “σιγά μην…”;
Η ωμότητα στη διακήρυξη κάποιων στόχων θα μπορούσε να συμπαρασύρει την σκέψη στην ιδέα ότι, τελικά, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι “απλός” στην εξέλιξή του. Αλλά όχι, δεν είναι…