Δευτέρα 14 Γενάρη. Θεία Λίτσα συγγνώμη. “Όταν τρώμε δεν μιλάμε” έλεγε ένας παλιός κανόνας καλών τρόπων. Κι όταν βλέπουμε την παράσταση επίσης δεν μιλάμε.
Μας έχει κοπεί η ανάσα. Τι δράση! Τι πλοκή! Τι σκηνοθεσία!!! Τι εθνικά εφφέ!!! Τα κυβερνοπαληκάρια σφάζονται, το (πολιτικό) αίμα τρέχει στα πατώματα… Και εμείς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι. Ποιος θα το περίμενε; Μάλωσαν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος – ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος της πολιτικής ζωής του λαού και του τόπου!!!
Εν τω μεταξύ, πάνω στην ώρα, μπαίνει στη σκηνή σαν υπ.αμ. πλέον, αυτός που θα ισοπεδώσει τις εθνικές βραχονησίδες έτσι και τολμήσουν οι αιώνιοι εχθροί να τις αγγίξουν. Τι ερμηνεία κι εκείνη, ε; Σύσσωμο κοινό και κριτικοί τον αποθέωσαν!!! Εμείς τον κοροϊδεψαμε τότε, ότι έκλεψε τον ρόλο του ψεκασμένου. Που να ξέραμε ότι ήταν ο κασκαντέρ που θα γινόταν πρώτος ρόλος; Που να ξέραμε ότι το πολεμικό ναυτικό “αυτοπροσώπως” θα αναλάβει τους μετανάστες;
Τι μελόδραμα! Τι εθνικό πάθος (απ’ την μια) και τι εθνική νηφαλιότητα (απ’ την άλλη)!!! Και εντελώς δωρεάν, ε; Ούτε στις χειρότερες στιγμές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δεν είχε τέτοιο τσάμπα θέαμα…
Άντε! Πότε θα εμφανιστεί το ιππικό με τους θώρακες και τις περικεφαλέες;
(φωτογραφία: Τι τον κοιτάτε; Έβαλε κάτι πρόχειρο και βγήκε με τα πόδια…)