Year: 2018

Κορέες

Σάββατο 28 Απρίλη. Με μια (σκόπιμα κρίνουμε) γενικόλογη κοινή δήλωση, που τυπικά είναι κάτι λιγότερο από «συμφωνία ειρήνης» αν και αναφέρεται κυρίως σ’ αυτήν, ο Kim και ο Moon έκαναν την πανηγυρική “επίδειξη φιλίας κορυφής” μεταξύ των δύο κορεών όπως αναμενόταν. Συντηρώντας την ασάφεια ως προς το τι θα γίνει με τα βορειοκορεατικά πυρηνικά. Μπορεί να είναι δηλωτικό (μπορεί και όχι) ότι στο κείμενο της κοινής “Δήλωσης του Panmunjon για την ειρήνη και την ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” αυτό το ζήτημα (τα πυρηνικά) είναι τελευταίο και «πιάνει» τρεις αράδες όλες κι όλες.

Αντίθετα (ίσως περισσότερο απ’ ότι περίμενε η ασταμάτητη μηχανή…) υπάρχει μια σύντομη μεν αλλά δηλωτική αναφορά στα οικονομικά σχέδια που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο κράτων στις 4 Οκτώβρη του 2007 (στην προηγούμενη προσπάθεια «λύσης», την οποία βούλιαξε η Ουάσιγκτον) με ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες μεταξύ των δύο κράτων (και, βορειότερα, με την κίνα και την ρωσία) στον «ανατολικό διάδρομο». Πρόκειται για τις 2 απ’ τις 7 «γέφυρες» που είχε παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στο Βλαδιβοστόκ ο Moon.

Επιπλέον γίνεται αναφορά σε σχεδιασμένα βήματα αποστρατιωτικοποίησης, όχι μόνο στην «ενδιάμεση ζώνη», αλλά συνολικά (μέσω μόνιμων επαφών των υπ.αμ. και των αρχιστράτηγων των δύο κρατών). Αυτό θα μπορούσε να αφορά και το μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας (βάσεις) στη νότια κορέα.

Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;

(φωτογραφία: Σωστά βλέπετε: στα αριστερά του Kim – δεξιά στη φωτό – στο τραπέζι των επίσημων συζητήσεων, κάθεται Εκείνη! Η ντίβα πριγκίπισσα (αδελφή) του Kim, η Kim Yo-jong, που «μάζεψε όλο το χαρτί» στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών τον περασμένο Φλεβάρη. Διότι εκτός από ντίβα είναι και πολύ «υψηλά ιστάμενο» στέλεχος του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Υποθέτουμε ότι κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, εκείνο το είδος της δουλειάς το περιεχόμενο της οποίας κανείς δεν μπορεί να μάθει. Μόνο μυστηριώδη χαμόγελα…)

Κορέες: η νέα στρατηγική γραμμή

Σάββατο 28 Απρίλη. Οι συμβολισμοί, οι φωτογραφίες, η κοινή δήλωση, τα όσα δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, αλλά και οι συναντήσεις αξιωματούχων των δύο κορεών τις επόμενες ημέρες και βδομάδες έχουν ήδη στρώσει έναν δρόμο για το ψόφιο κουνάβι στην αναμενόμενη συνάντησή του με το Kim… τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του.

Η τακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι (ήταν;) γνωστή σε σχέση με την βόρεια κορέα. Η απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ, όμως, δεν εξαντλείται σε όσα καταγράφονται με πανηγυρικό τρόπο τους 4 τελευταίους μήνες. Στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένα κοινός στόχος: το σπρώξιμο στην άκρη της Ουάσιγκτον, μέσα από μια μακρόχρονη παρελκυστική «διαπραγμάτευση» για το οπλοστάσιο της βόρειας κορέας στην οποία οι ηπα ΔΕΝ θα ελέγχουν την ατζέντα. Ειδικά όμως για την Πγιονγκγιάνγκ, το να σπρωχτούν στην άκρη η Ουάσιγκτον και η «αποπυρηνικοποίηση» (άσχετα με το γεγονός πως όλοι οι καλοί άνθρωποι θέλουν «έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά»!) σημαίνει το να ανοίξει ζωτικός χώρος και χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της βόρειας κορέας.

Ο Kim ξέρει ότι κάτι παρόμοιο ξεκίνησε ο πατέρας του το 2002· και ότι η αμερικανική «πίεση» στην προηγούμενη φάση των «διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά») σταμάτησε εκείνο το σχέδιο «μετασχηματισμού», αφενός επειδή η Ουάσιγκτον έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές, αφετέρου επειδή το «η πατρίς κινδυνεύει» ενίσχυσε τους συντηρητικούς μέσα στο κόμμα.

Στο πρόσφατο συνέδριο (πριν δέκα μέρες) ο Kim ανήγγειλε την «νέα στρατηγική γραμμή» του. Που ξεκινάει απ’ την (δεδομένη) νίκη της Πγιονγκγιάνγκ στο ζήτημα του πυρηνικού και πυραυλικού εξοπλισμού της, για να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό, στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι προφανές ότι η ηγεμονική τάση στο βορειοκορεατικό καθεστώς εμπνέεται απ’ τις εντυπωσιακές καπιταλιστικές επιτυχίες του «αδελφού κόμματος» στο Πεκίνο. Και θέλει μια γρήγορη προώθηση των αλλαγών, άρα ένα γρήγορο (αλλά και ικανό χρονικά) «διάλειμα» στις αμερικανικές πιέσεις· συμπεριλαμβανόμενων των κυρώσεων.

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, πολύ περισσότερα από «ύμνος στην ειρήνη» η υποστήριξη της Σεούλ (και διακριτικά τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας). Η «αποπυρηνικοποίηση» που προωθεί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι, στην ουσία, «αποπυρηνικοποίηση της πολιτικής» τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια κορέα. Η άποψη του Moon πρώτα όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών σχέσεων και μετά τα πυρηνικά σημαίνει (πρακτικά) ότι τα πυρηνικά της Πγιονγκγιάνγκ θα μείνουν στη θέση τους.

Κι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ποιος θα κακολογήσει τον “little rocket man” για τις επιλογές του;

Συγχαρητήρια

Σάββατο 28 Απρίλη. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Αυτός ο αχαρακτήριστος «εθνικός εχθρός», ο Erdogan, αφού τιτίβισε ότι «καλωσορίζει την συνάντηση» των δύο κορεατών συμπλήρωσε ότι «θα κουβεντιάσω και αυτό το σοβαρό ζήτημα με τον πρόεδρο Moon κατά την επίσκεψή μου στη Σεούλ στις 2 Μάη».

Ούτε τώρα θα διαλυθεί η τουρκία; Αμάν πια!!!

(Μήπως το ότι η τουρκική τουριστική βιομηχανία έκανε ρεκόρ όλων των εποχών το πρώτο τρίμηνο του 2018, με 5,1 μύριο πελάτες, σημαίνει ότι όπου νάναι η οικονομία της Άγκυρας πάει για φούντο; Οι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος έχουν άλλη άποψη πάντως, αισιόδοξη: ότι τα καθαρά έσοδα της τουριστικής βιομηχανίας θα «κλείσουν» από μόνα τους το συνολικό εμπορικό έλλειμμα του 2018…)

Πολιτικά αδιέξοδα

Σάββατο 28 Απρίλη. Η προσπάθεια διάφορων αντιπολιτευόμενων «προσωπικοτήτων» ή και κομμάτων (κυρίως του συντηρητικού SP), στην τουρκία, να πείσουν τον Abdullah Gul να είναι υποψήφιος πρόεδρος και άρα αντίπαλος του Erdogan στις ερχόμενες εκλογές έχει το ενδιαφέρον της. Επειδή επιβεβαιώνει την άποψή μας, ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα της τουρκικής κοινωνίας δεν είναι ο Erdogan, οι ισλαμοδημοκράτες και ο συντηρητισμός τους, αλλά το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτά τα 16 χρόνια πολιτικής ηγεμονίας τους δεν έγινε κατορθωτό να φτιαχτεί ένα αξιόπιστο και σύγχρονο αντιπολιτευόμενο «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα (αυτό που στην ευρώπη λέγεται «κεντρώο» ή «κεντροαριστερό») με έναν «πειστικό» ηγέτη.

Ο Gul είναι απ’ τους βασικούς συνιδρυτές του AKP, “brother in arms” του Erdogan επί πολλά χρόνια, και φυσικά έχει διατελέσει πρόεδρος της τουρκίας εκλεγμένος απ’ το AKP. Φαίνεται να διαφωνεί με διάφορα της πολιτικής του Erdogan τα τελευταία χρόνια (ειδικά μετά το πραξικόπημα), κι αυτό θεωρείται αρκετό για να τον χρήσει «αντι-Erdogan». (Αναμένεται πως σήμερα θα ανακοινώσει αν θα κατέβει στις εκλογές ή όχι).

Με ή χωρίς την υποψηφιότητα Gul ωστόσο η κοινωνική αριστέρα στην τουρκία (υπάρχει τέτοια, και δεν είναι αμελητέα) εξακολουθεί να είναι αδύναμη να παράξει την αναγκαίο και σύγχρονο εναλλακτικό σχέδιο (και τον «φορέα» / κόμμα του) απέναντι στην συμπαγή εκλογική βάση των ισλαμοδημοκρατών και στον σχεδιασμό του AKP. Το μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το CHP, που θεωρείται «σοσιαλίζον», είναι old fashion έκφραση του κεμαλικού εθνικισμού· με οργανικές σχέσεις με το παλιό (και ξεπερασμένο) «κεμαλικό κατεστημένο» / βαθύ κράτος….

Δεν είναι φονιάς

Παρασκευή 27 Απρίλη. Την συναισθηματική κατάσταση της νεαρής γυναίκας που γέννησε μόνη της και ύστερα πέταξε το μωρό, την καταλαβαίνουμε. Και ο κανιβαλισμός που έχει επιστρατευτεί εναντίον της είναι χίλιες φορές χειρότερος, ψυχρός και εγκληματικός απ’ την δική της πράξη. Που δεν είχε καν την νηφαλιότητα κάποιου «σχεδίου». Ήταν μια πράξη ανακλαστική, ουσιαστικά αυτο-ενοχοποιητική.

Αυτό που έχει ονομαστεί «μητρότητα» για το είδος μας έχει πάψει προ πολλού να είναι η φυσική σχέση της γάτας με τα γατάκια της· ειδικά για τις πρωτόγεννες γυναίκες. Είναι σχέση πολιτιστική, κοινωνική που διαμορφώνεται και καλλιεργείται (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνήθως έναν, τον mainstream…) απ’ την στιγμή της συνειδητοποίησης της εγκυμοσύνης ως την γέννα. Κι ωστόσο η (παλιά;) ευχή στις εγκύους ήταν “καλή λευτεριά” – κάτι σήμαινε αυτό, έτσι δεν είναι;

Μια εγκυμοσύνη καλά κρυμμένη είναι μια διαδικασία εξω-κοινωνική, μια κατάσταση που δεν έχει επενδυθεί με κανένα νόημα, μια «γυμνή» από «οικογενειακές επενδύσεις» σωματική κατάσταση· φορτωμένη, ίσως, μόνο με φόβους.

Όχι, η νεαρή δεν είναι φόνισσα! Είναι μια νεαρή όπως χιλιάδες άλλες, που είχε την ατυχία να μείνει έγκυος σε μια σχέση που δεν το σήκωνε, που δεν είχε κάπου άλλου να ακουμπήσει, και τράβηξε την εγκυμοσύνη της σαν ένα προσωπικό μυστικό με ημερομηνία λήξης. Αν είχε τον τρόπο, κάποιου είδους υποστήριξη (φιλική ή οικογενειακή) και τα χρήματα, θα είχε κάνει έκτρωση. Όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες.

Δεν τον είχε. Δεν είναι, όμως, εγκληματίας όπως θέλουν να την παρουσιάσουν, βασανιζοντάς την ακόμα χειρότερα…

Κορέες 1

Παρασκευή 27 Απρίλη. Η σημερινή συνάντηση των δύο κορεατικών πολιτικών αφεντικών, του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον Kim Jong-un, είναι ένα ακόμα βήμα για το σπρώξιμο της Ουάσιγκτον όσο πιο μακρυά γίνεται απ’ την κορεατική χερσόνησο.

Το ραντεβού θα έχει διάφορους συμβολισμούς. Απ’ τις καρέκλες για τις συζητήσεις που φτιάχτηκαν ειδικά για την περίσταση, έχοντας στην πλάτη τους τον χάρτη της ενιαίας κορέας (μαζί με κάτι νησιά που διεκδικούνται απ’ το Τόκιο…) μέχρι το γεγονός ότι ο Kim θα είναι ο πρώτος βορειοκορεάτης ηγέτης που θα περάσει τα σύνορα και θα πατήσει νοτιοκορεατικό έδαφος (η συνάντηση θα γίνει στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεν, αλλά στο νοτιοκορεατικό τμήμα της).

Το σίγουρο είναι ότι θα υπογραφτεί συνθήκε ειρήνης – που θα τερματίσει και τυπικά τον πόλεμο των αρχών της δεκαετίας του ’50. Για να το πούμε διαφορετικά: η Σεούλ θα υπογράψει συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ ενόσω αυτή έχει γίνει πυρηνική δύναμη. Αυτό συγκρατείστε το: η Σεούλ είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον, και έχει αναλάβει να την ρυμουλκήσει… στα ανοικτά του ειρηνικού…

Η πιο χειροπιαστή πλευρά της «άνοιξης στη χερσόνησο» θα ήταν υπογραφή συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας κατά την διάρκεια αυτής της συνάντησης. Οι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν (δημόσια) πως αν και θα το ήθελαν πολύ, δεν μπορούν να γίνουν πολλά τώρα, εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στο βορειοκορεατικό καθεστώς….

Χμμμ… Και δεν μπορεί η κορεατική φαντασία να τις παρακάμψει αυτές τις κυρώσεις (μέχρις ότου καταργηθούν); Φαίνεται ότι μπορεί! Ένα απ’ αυτά που θα συμφωνηθούν (έχει δουλευτεί το πράγμα) είναι η μετατροπή της «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης» σε οικονομική ζώνη. Δεν θα είναι η πρώτη φορά: στο παρελθόν, στη διάρκεια άλλων παρόμοιων διαδικασιών ειρήνευσης, σ’ αυτή τη ζώνη το νοτιοκορεατικό κεφάλαιο είχε φτιάξει εργοστάσια στα οποία δούλευαν βορειοκορεάτες εργάτες (με τους ανάλογους μισθούς…). Τώρα, όμως, τα σχέδια φαίνονται πολύ περισσότερο φιλόδοξα, και όχι υποχρεωτικά συναρτημένα με την εκμετάλλευση της «φτηνής» βορειοκορεατικής εργασίας απ’ τα νοτιοκορεατικά αφεντικά.

(φωτογραφία: Τα σύνορα των δυο κορεών τη νύχτα. Η αποστρατιωτικοιημένη ζώνη εκτείνεται κάμποσο απ’ τις δύο μεριές).

Κορέες 2

Παρασκευή 27 Απρίλη. Σκοπεύει η Πγιονγκγιάνγκ να διαπραγματευτεί την διάλυση του πυρηνικού και πυραυλικού της οπλοστασίου, όπως απαιτεί η Ουάσιγκτον; Ούτε κατά διάνοια!!! Μάλλον το αντίθετο: μετά την επιτυχία των διάφορων δοκιμών της, η Πγιονγκγιάνγκ έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν «ώριμη και υπεύθυνη πυρηνική δύναμη». Δεν έχει αναγνωριστεί σαν τέτοια, φυσικά· και η Ουάσιγκτον έχει μείνει (δημόσια τουλάχιστον) στη φάση «όχι δεν θα γίνεται ποτέ πυρηνική δύναμη». Όμως η σημερινή υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης, ό,τι κι αν δηλωθεί, είναι η πρώτη έμμεση αναγνώριση απ’ την Σεούλ της βορειοκορεατικής πυρηνικής πραγματικότητας. Αν δεν ήταν έτσι, θα απαιτούσε πρώτα μια «συμφωνία διάλυσης των πυρηνικών» – και μετά θα έκλεινε ειρήνη.

Στην πρόσφατη ομιλία του πριν μια βδομάδα στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του ο Kim ανακοίνωσε επίσημα το «πάγωμα των δοκιμών». Αλλά το έθεσε ως εξής:

…Δεν χρειάζονται πια πυρηνικές δοκιμές και δοκιμές εκτοξεύσεων μέσου και διηπειρωτικού βεληνεκούς πυραύλων για την «λαϊκή δημοκρατία της κορέας», με δεδομένο ότι η προσαρμογή πυρηνικών κεφαλών σε βαλιστικούς πυραύλους σαν μέρος της συνολικής διαδικασίας της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων έγιναν με επιστημονικό τρόπο και οι δοκιμές με την απαραίτητη συχνότητα, όπως επίσης έγινε επιστημονικά και η ανάπτυξη των μέσων μεταφοράς και επίθεσης…

Με απλά λόγια ο Kim ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζονται άλλο οι δοκιμές· συνεπώς τις «παγώνει»… Σε ότι αφορά την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας; Και πάλι ήταν σαφής:

… Το σταμάτημα των πυρηνικών δοκιμών είναι μια σημαντική διαδικασία υπέρ του παγκόσμιου αφοπλισμού, και η «λαϊκή δημοκρατία της κορέας» θα πάρει μέρος στις παγκόσμιες προσπάθειες για μια πλήρη διακοπή των πυρηνικών δοκιμών…

Μ’ άλλα λόγια: η Πγιονγκγιάνγκ, σαν κανονική «πυρηνική δύναμη» πια, σκοπεύει να αναλάβει με υπευθυνότητα ό,τι της αντιστοιχεί από μια τέτοια θέση απέναντι στον κόσμο. Θα αποπυρηνικοποιηθεί δε όταν αποπυρηνικοποιηθούν και οι άλλοι. Π.χ. οι ηπα…

Αυτές οι κουβέντες είναι μάλλον οι πρώτες που ακούστηκαν απευθείας απ’ τον Kim τους τελευταιους μήνες της «επίθεσης ειρήνης και γοητείας», και όχι έμμεσα, μέσω της Σεούλ. Το ότι ειπώθηκαν μια βδομάδα πριν την σημερινή συνάντηση με τον Moon, δεν σημαίνει απλά ότι αυτός ο τελευταίος «τα έχει υπόψη του». Αλλά ότι συμφωνεί σιωπηλά· και πάντως δεν τα θεωρεί εμπόδιο για την ειρήνη και την πολιτική και οικονομική συνεργασία των δύο κορεών.

Αυτά λέγονται και γίνονται καθαρά μεν, αλλά όχι με τέτοιον επιθετικό τόνο ώστε να μπορεί να τα αξιοποιήσει η Ουάσιγκτον. Μάλλον λέγονται και γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να καλλιεργούν ένα είδος «δημιουργικής ασάφειας». Μέσα στην οποία θα κινηθεί η (ακόμα πιθανολογούμενη και όχι καθορισμένη) συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι. Αφού ο Kim δεν έχει πει κατηγορηματικά «εγώ έχω τα πυρηνικά μου κι εσύ πρέπει να το αναγνωρίσεις», μπορεί να πλανάται στον αέρα το ενδεχόμενο μπας και τα ξεφορτωθεί… Αν οι ηπα προσφέρουν εγγυήσεις ασφάλειας, κλπ κλπ…..

Αστεία πράγματα!!! Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η Πγιονγκγιάνγκ, αλλά και η Σεούλ, το Πεκίνο και η Μόσχα, θα ήταν αμερικανικές «εγγυήσεις ασφάλειας» για την βόρεια κορέα· ή οποιονδήποτε άλλον.

Κρατείστε, λοιπόν, «επαφή» με την Ιστορία του σύγχρονου ενδοκαιταλιστικού ανταγωνισμού καθώς γίνεται… Στην ανατολική ασία, και όχι μόνο…

(φωτογραφία: Φιλειρηνικές και φιλοενωσιακές οργανώσεις της νότιας κορέας τοποθετούν σημαίες με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στην διαδρομή ως την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη· ενόψει της σημερινής συνάντησης κορυφής.)

Συρία

Παρασκευή 27 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, στη μέση Ανατολή, και ειδικά στο συριακό πεδίο μάχης, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εξακολουθούν να ελπίζουν στην κρυψώνα που τους προσφέρει το pkk/ypg στη βορειοανατολική συρία… Φαίνεται, όμως, ότι τα πράγματα είναι δυσκολότερα απ’ ότι διαδίδεται (και στα μέρη μας…)

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βορειοδυτική συρία και η κατάληψη του θύλακα της Afrin, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο ιρακινό κουρδιστάν, έχουν εντείνει τις διαλυτικές τάσεις ακόμα και εντός των ypg· πολύ περισσότερο τις αντιθέσεις στον συροκουρδικό πληθυσμό· κι ακόμα εντονότερα απ’ την μεριά των αράβων που έχουν μείνει στη βόρεια και ανατολική συρία.

Το κουρδικό «δημοκρατικό ενωτικό κόμμα» με επικεφαλής τον Salih Muslim, το οποίο είναι υπέρ της αυξημένης αυτονομίας εντός μιας ενιαίας συριακής κρατικής οντότητας (αυτό, δηλαδή, που υποστηρίζει το μπλοκ της Astana και, φυσικά το καθεστώς Άσαντ) κερδίζει σταθερά επιρροή, αν και όχι με γραμμικό τρόπο – εναντίον των ονείρων της κομματικής γραφειοκρατίας του pkk υπό τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανεξάρτητο κουρδικό κράτος». Επιπλέον, οι σύριοι άραβες που είχαν προσληφθεί υπό τις διαταγές του pkk/ypg, έτσι ώστε προς τον έξω κόσμο να δημιουργείται σύγχιση για το τι συμβαίνει στη βόρεια συρία, αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο απ’ τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ): κάποιου είδους αντάρτικο στην ypgκρατούμενη και αμερικανοκρατούμενη ζώνη αναγνωρίζεται πλέον (ανεπίσημα…) και απ’ την Ουάσιγκτον. Ειδικά στη raqqa, όπου υπάρχει σε εξέλιξη εξέγερση κατά των ypg και των αμερικάνων…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον σ’ αυτά τα προβλήματα είναι η ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση των συροκούρδων, μέσω της δημιουργίας «σωμάτων ασφαλείας». Ωστόσο το ότι η αμερικανική ατζέντα (που για τους δικούς του λόγους έχει υιοθετήσει και το pkk) εκθέτει τον κουρδικό πληθυσμό σε διαρκείς πολέμους τόσο με την Άγκυρα όσο και με το καθεστώς Άσαντ και την Τεχεράνη (υπό την διακριτική επίβλεψη της Μόσχας) δεν διαφεύγει απ’ τον «απλό κόσμο» στα βόρεια και στα ανατολικά της συρίας. Η κατάληψη της Afrin είχε αυτήν την επιτυχία: έκανε χειροπιαστή και πραγματική την απειλή ενός δύσκολου πολέμου, άσχετα με το αν και πότε θα επιτεθεί ποιος στρατός στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη. Απ’ την αντίθετη μεριά μια συμφωνημένη (με την Δαμασκό) ενισχυμένη αυτοδιοίκηση των κουρδικών περιοχών (και μόνο αυτών) καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων· όχι, όμως, και τον τυχοδιωκτικό εθνικισμό / μεγαλοϊδεατισμό του pkk ή κάποιων φραξιών στο εσωτερικό του.

Έτσι, ενώ η αμερικανική συνταγή είναι συνεπής με το “όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα τα βλέπεις σαν πρόκες”, εντείνει μάλλον τις αντιθέσεις στη βορειοανατολική συρία παρά τις αμβλύνει. Το πράγμα γίνεται (ή θα γίνει) ακόμα χειρότερο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει να εκπαιδεύει “κάπου στη βόρεια αφρική” κούρδους για να δράσουν εντός της τουρκίας. (Υπάρχει η άποψη ότι η εισβολή στον θύλακα της Afrin ήταν εκ μέρους της Άγκυρας απάντηση και σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς…)

Η αμερικανο/pkk συμμαχία στη βόρεια και ανατολική συρία μπορεί να φτάσει ακόμα και σε κατάρρευση αν και όταν εμφανιστούν μαζικά μισθοφόροι, πληρωμένοι απ’ το Ριάντ, στη θέση του αμερικανικού στρατού. Είναι προφανές ότι θα πρόκειται για κάποιου είδους καθάρματα· κι αυτό μάλλον θα δυσκολέψει τα πράγματα…

Ο καψοκαλύβης στον Δ του Κενταύρου

Παρασκευή 27 Απρίλη. Το ελλαδιστάν, μακριά απ’ όλα αυτά τα ασήμαντα (;;; όχι το βαθύ κράτος, σίγουρα!) ετοιμάζεται να εκτοξευτεί στο διάστημα, όπου είναι και η φυσική του θέση. Ο καινούργιος πρόεδρος του «ελληνικού διαστημικού οργανισμού» είναι αυτός ακριβώς που ταιριάζει να αντιπροσωπεύει αυτήν την ανάδελφη χώρα στο παγωμένο απέραντο άγνωστο. Η ερώτηση «μα που τους βρίσκουν;» είναι λαθεμένη. Υπάρχουν παντού στα μέρη μας, είναι πολλοί, κι έχουν όλοι την ευλογία του μεγάλου αφεντικού (ένα είναι!)

Ο διάδοχος αυτού του μηνπουμετίποτα Κριμιζή έχει όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή. Και στο διάστημα – φυσικά. Είναι θρήσκος, είναι φασιστάκος, τι άλλο χρειάζεται το σύμπαν για να μάθει όλη την αλήθεια για το ελλαδιστάν;

Να σας πούμε τι χρειάζεται: τον κύριο 600 δις Σώρρα! Αυτόν χρειάζεται!! Κι αν υπάρχει θεός (που κατά τον νέο διευθυντή του ε.δ.ο. υπάρχει και παραϋπάρχει…) θα πρέπει να φροντίσει ο Αρτέμης να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Για πάντα – for ever.

Όσο για τον αντ’ αυτού; Ας γίνει υπασπιστής του Σώρρα. Τα ταλέντα τα έχει.

(Αυτός ο «άγιος της τεχνολογίας» που ανακάλυψε και προσκυνάει ο κύριος Χριστόδουλος (άλλος ένας δούλος…) Πρωτοπαππάς, ο καινούργιος πρόεδρας, που έχει το προσωνύμιο «καυσοκαλιβίτης», τι δουλειά έκανε πριν αγιάσει; Έκαιγε καλύβες; Ήταν υποτακτικός, μπράβος κανενός φεουδάρχη;

Και τι φάση έπαιζε με τις δέκα καλόγριες που «είχε μαζί τους πολύ κέφι», και δεν τις άφηνε να φύγουν απ’ το τσαρδί του, κι ύστερα έκανε για πάρτη τους συστολή του χρόνου για να μην φάνε ποινή που καθυστέρησαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, κι έπαθε την πλακάρα του ο κυρ πρόεδρας όταν διάβασε για το νταραβέρι μετά το κέφι με τις καλόγριες, επειδή δείχνει την δύναμη της ορθοδοξίας να συστέλει τον χώρο και τον χρόνο… τι φάση ήταν; Με ναρκωτικά ή χωρίς;

Αυτές οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες δεν πρέπει να κρύβονται απ’ το φιλοθεάμον κοινό…)

(φωτογραφία: Αυτή είναι η άποψη του νέου πρόεδρα του ελληνικού διαστημικού οργανισμού για ένα μικρό μόνο μέρος του πλανήτη γη. Αποτελεί εγγύηση ότι ακόμα κι αν τολμήσουν τίποτα εξωγήινοι να πλησιάσουν – τον κυρ πρόεδρα – θα τους βάλει στη θέση τους. Τις κουφάλες…)