Year: 2018

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 7 Μάη. Ενώ η Ουάσιγκτον ζει με τις οποιες δυσκολίες της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (κανείς δεν είναι τέλειος!), οι αντιπαλοί της τα καταφέρνουν καλύτερα. (Ή, έστω, έτσι δείχνουν).

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι η «αντιπαλότητα» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Δαμασκό είναι «για τα μάτια του κόσμου» – ουσιαστικά για τα μάτια των σουνιτών αντικαθεστωτικών που έχουν περάσει υπό την «προστασία» της Άγκυρας. Με δεδομένο ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμμαχία, ποιές είναι οι σχέσεις της Ντόχα με την Δαμασκό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι για αρκετά χρόνια η Ντόχα (μαζί με το Ριάντ) χρηματοδοτούσε τις αντι-Άσαντ οργανώσεις, ειδικά τις πιο «σκληροπυρηνικές» τύπου al-Nusra ή και isis, σε αρμονία με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο;

Πριν μερικές ημέρες (μεταδίδει ο γνωστός Robert Fisk) ο Άσαντ κάλεσε σε ιδιωτική συνάντηση τους σύριους δημοσιογράφους. Για να τους ενημερώσει ότι «οι σχέσεις του με την Ντόχα βελτιώνονται» – αν και προς το παρόν κινούνται σε «χαμηλά επίπεδα». Που σημαίνει ότι ο Άσαντ και ο εμίρης του κατάρ Tamin δεν θα συναντηθούν ούτε θα αγκαλιαστούν σύντομα… Δεν χρειάζεται άλλωστε…

Αν ο Άσαντ θεώρησε σωστό να ενημερώσει «ιδιωτικά» τους δημοσιογράφους του (που σήμαινε: δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσουν αυτά που τους είπε…) αυτό μόνο μια λογική εξήγηση έχει: οι σχέσεις Δαμασκού – Ντόχα έχουν προχωρήσει σε πιο ψηλά επίπεδα, οπότε αργά ή γρήγορα «κάτι θα φανεί». Συνεπώς οι επαγγελματίες δημαγωγοί του συριακού καθεστώτος θα πρέπει να είναι έτοιμοι, και να προετοιμάζουν το έδαφος της «κοινής γνώμης»… (Το al Jazeera θα κάνει φυσικά το μέρος της δουλειάς που του αντιστοιχεί…)

Η στροφή 180 μοιρών του κατάρ έγινε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το «κόλπο isis» θα αποτύχει στη συρία και στο ιράκ λόγω της ρωσικής εμπλοκής· και πάντως πριν η ήττα γίνει οφθαλμοφανής. Αυτή η στροφή εκνεύρισε αφάνταστα το Ριάντ και τα εμιράτα, που αφού προσπάθησαν να οργανώσουν πραξικόπημα στην Ντόχα και απέτυχαν, περιορίστηκαν τελικά σε κάτι σαν «σιωπηλό ημι-πόλεμο», με «κυρώσεις», «αποκλεισμό» και άλλα τέτοια ωραία και αμερικάνικα.

Σε κάθε περίπτωση η Ντόχα πέρασε με την μεριά του «μπλοκ της Αστάνα», διακόπτοντας την χρηματοδότηση των αντι-καθεστωτικών· ενώ δέχτηκε πλουσιοπάροχη ανθρωπιστική βοήθεια απ’ την Τεχεράνη και στρατιωτική απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός άρχισε να «μαρσάρει» εναντίον της. Προφανώς θα χρηματοδοτήσει / επωφεληθεί απ’ την συριακή ανοικοδόμηση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι η διανομή των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου (σίγουρα προς την ευρώπη) φαίνεται ότι θα γίνεται σε συνεργασία και όχι σε ανταγωνισμό με την Τεχεράνη… Υπό την τεχνική επίβλεψη (τίνος άλλου;) της ρωσικής gazprom… (Να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ε;…)

Αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν «αργές αλλά σταθερές κινήσεις τεκτονικών πλακών» στη μέση Ανατολή… Όταν τέτοιες τεκτονικές πλάκες αρχίσουν να σπρώχνονται, είναι η χειρότερη στιγμή τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ να αυξάνουν τους αντιπάλους τους εκεί…

Ε;

(φωτογραφία: Ένας τουρίστας αυτοφωτογραφίζεται μπροστά στο μουσείο ισλαμικής τέχνης στην Ντόχα, με φόντο μια απ’ τις πολλές αναπαραστάσεις του εμίρη του κατάρ… Παρά τα σχέδια του τοξικού και του μέντορά του των αραβικών εμιράτων, το κατάρ εμφανίζεται live ‘n’ kicking στην αρένα του δευτερεύοντος πεδίου μάχης – και όχι μόνο…)

Καμπάνια Μ15

Το βίντεο είναι μια παραγωγή του bbc, και προβλήθηκε τον Μάρτη του 2003, με τίτλο “το κρυφό όπλο του ισραήλ”. Δείχνει τι σημαίνει προκεχωρημένο πρωτοκοσμικό φυλάκιο στη μέση Ανατολή / κράτος μπάτσος.

Μόλις βρούμε χρόνο για το υποτιτλίσουμε στα ελληνικά. Όμως ως τότε θα πρέπει να βασιστείτε στα αγγλικά σας…

Κλόουν 1

Κυριακή 6 Μάη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu δεν απέτυχε, απλά, να πείσει με το πρόσφατο show του με τις δήθεν αποδείξεις του δήθεν «κρυφού» πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης… Γελοιοποιήθηκε διεθνώς! Έγινε ρεζίλι. Έχοντας παρακολουθήσει το show και, βλέποντας τις επόμενες ημέρες τις αντιδράσεις εκτός (αλλά και εντός) ισραήλ, κρίνουμε ότι μπήκε πανάξια στη διάσημη κατηγορία ελλήνων «αντιμνημονιακών» πολιτικών, την εποχή της ακμής τους. Στην κατηγορία «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Όμως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη και κάπως πιο απρόσωπη σημασία στο ζήτημα. Σε μια σειρά κρατών (που «τυχαίνει» να είναι συμμαχικά…) συμβαίνει ταυτόχρονα το ίδιο: πολιτικές βιτρίνες – καραγκιόζηδες, στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Ουάσιγκτον, Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ· και σε κάποιο βαθμό Λονδίνο. Αν οι πολιτικές βιτρίνες αποτελούν εκπρόσωπους του κεφάλαιου σε κάθε κράτος (ολόκληρου ή της ηγεμονικής μερίδας του), πράγμα που θεωρούμε ότι ισχύει πάντα, τι σημαίνει το να έχουν αυτές οι πολιτικές βιτρίνες στοιχεία (συχνά έντονα) γελοιότητας; Μήπως έτσι εκφράζεται δημόσια κάποιου είδους υπόγεια «σύγχιση» στις τάξεις αυτών των «εθνικών» κεφαλαίων; Κι αν αυτό ισχύει, τι είδους είναι αυτή η «σύγχιση», και ποια είναι τα ιστορικά της χαρακτηριστικά;

Δεν θα ήταν σωστή κάποια ενιαία απάντηση. Τα μεγέθη είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε δεν επιτρέπουν μια συνολική γενίκευση. Ωστόσο πρέπει να υποδειχθεί ότι υπάρχει ένα τουλάχιστον κοινό ανάμεσα σ’ αυτούς τους «συμμάχους», με τις όποιες ιδιαιτερότητες ανά περίπτωση: σύγχιση μεσομακροπρόθεσμου προσανατολισμού σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που οι συσχετισμοί αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ή, για να το πούμε διαφορά: τακτικισμός χωρίς ουσιαστικό στρατηγικό ορίζοντα και βάθος.

Ας πάρουμε το ελληνικό παράδειγμα, αφού είμαστε υποχρεωμένοι να το τρώμε στα μούτρα. Το εντόπιο «εθνικό κεφάλαιο», τα ντόπια αφεντικά όλων των κατηγοριών και μεγεθών, αρνήθηκαν κατηγορηματικά το 2009 και το 2010 ότι έχουν σοβαρό, δομικό πρόβλημα συγκρότησης και «λειτουργίας» (με κριτήρια ορθολογισμού), παρότι η χρεωκοπία τόσο του κράτους όσο και των τραπεζών ήταν δεδομένη. Έπεισαν εύκολα τους υποτελείς ότι «φταίνε οι ξένοι» (άλλο που δεν ήθελε η μικροαστική μάζα) και προώθησαν διαδοχικά στο κέντρο της σκηνής διάφορες πολιτικές βιτρίνες που εκπροσωπούσαν αυτό ακριβώς το ελληνικό, εθνικό, καπιταλιστικό. μελοδραματικό δόγμα: «εμείς δεν φταίμε».

Χάρη σ’ αυτό το δόγμα πέρασαν 8 γεμάτα χρόνια, κατά τα οποία το ελληνικό «εθνικό» κεφάλαιο (και, κατά συνέπεια, οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) απέδειξε σ’ όλο τον κόσμο πως ούτε έχει ούτε μπορεί να φτιάξει ένα δικό του σχέδιο για την δική του διάσωση / διεθνή αναβάθμιση. Οκτώ γεμάτα χρόνια κατά τα οποία η μόνη δραστηριότητα ήταν ο «λομπισμός» μέσα στις γραμμές των «σχεδίων διάσωσης» που ήρθαν απ’ έξω, η προσπάθεια δηλαδή να διασωθούν οι πολιτικές πρόσοδοι για το ένα ή το άλλο «υποκείμενο»: αφεντικά της μεσαίας τάξης, «μεγάλα» αφεντικά, μικροαστικά αφεντικά διάφορων κατηγοριών.

Μετά από 8 γεμάτα χρόνια πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης οι πολιτικές βιτρίνες (σαν εκπρόσωποι του «εθνικού» κεφάλαιου που έχει αποτύχει όχι στο να «βγάζει» φράγκα, ξύγκι κι απ’ την μύγα – άγρια υποτίμηση της εργασίας – αλλά στο να σχεδιάζει μεσο-μακροπρόθεσμα) μιλάνε στα σοβαρά για «έξοδο». «Έξοδο» από που; Απ’ την ανυποληψία δεν φεύγεις έτσι!!! Μια (κινέζικη;) παροιμία, με γενική αξία, λέει ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που φεύγει γρήγορα καβάλα σε άλογο, και έρχεται δύσκολα κι αργά, περπατώντας με πολύ μικρά βήματα.

Η ελληνική κρατική και καπιταλιστική ανυποληψία, πεταμένη πάνω στον πάγκο του διεθνούς εμπορίου χρήματος, ήταν που εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού στα τέλη του ’09 και στις αρχές του ’10. Έκτοτε, το μόνο που έκανε το «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι μ’ αυτήν την ανυποληψία, ήταν να την βάλουν να χορεύει κάνοντας στριπτίζ. Ακόμα κι εκείνοι (διεθνώς) που στις αρχές αυτής της οκταετίας δεν ήξεραν τώρα ξέρουν.

Κλόουν 2

Κυριακή 6 Μάη. Δεν είναι εντυπωσιακό που τόσο το «εθνικό κεφάλαιο» όσο και οι λακέδες υπήκοοί του δεν ξέρουν να σχεδιάζουν· πρόκειται για σταθερά του ελληνικού κράτους, εδώ και 180 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους· το ότι νομίζουν ότι «ξέρουν»! Κι έτσι καταλήγουν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, να συμμαχούν με όμοιούς τους, εξίσου παρακμιακούς τακτικιστές.

Εδώ ξαναμπαίνουν στη σκηνή ο Netanyahu και το ψόφιο κουνάβι… Για τις ηπα, για παράδειγμα, κάποιοι εκτιμούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη υπόγειος αλλά έντονος «ενδοσυστημικός πόλεμος» στις γραμμές του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους (στρατός και μυστικές υπηρεσίες) για την γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί μέσα στα όλα και πιο στενά περιθώρια που αφήνει η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι ο κινέζικος καπιταλισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ή κυρίως με «οικονομικά μέσα» (προστατευτισμός)· και άλλοι ότι μόνο μ’ έναν κανονικό πόλεμο θα γίνει η δουλειά. Το ότι οι δεύτεροι προέρχονται απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γεγονός… Έχει σημασία ωστόσο ότι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν χρόνια (πέρα απ’ τα μυθικά ποσά…) για να φτάσει ο αμερικανικός στρατός στο σημείο να μπορεί να κάνει με επιτυχία έναν πόλεμο εναντίον του κινέζικου έχοντας περιθώρια να πολεμάει και εναντίον των συμμάχων του Πεκίνου. Και μέχρι τότε τι φαντάζονται ότι θα κάνει το Πεκίνο;

Δική τους είναι, άλλωστε, η πρόβλεψη ότι ως το 2030 (δηλαδή μέσα στην επόμενη δεκαετία!) … η ενδυνάμωση των ιδιωτών και η διασπορά της δύναμης μεταξύ κρατών και απ’ τα κράτη σε ανεπίσημα δίκτυα θα έχει δραματική επίδραση, αντιστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορική άνοδο της Δύσης από το 1750, και αποκαθιστώντας το βάρος της Ασίας στην παγκόσμια οικονομία… Και ότι … Η Ασία θα ξεπεράσει την βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μαζί, με κριτήρια την παγκόσμια δύναμη βασισμένη στο αεπ της, το μέγεθος του πληθυσμού, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις τεχνολογικές επενδύσεις. Η Κίνα μόνη της θα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη οικονομία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν το 2030… (Πρόκειται για δημοσιευμένη έκθεση 160 σελίδων, των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στα τέλη του 2012).

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» ονειρεύεται να συντρίψει το ιρανικό, σέρνοντας τον αμερικανικό στρατό σ’ αυτή τη δουλειά. Αγνοώντας ότι επί 8 χρόνια, την δεκαετία του ’80, αυτός ο πόλεμος έγινε! Με αιχμή τον ιρακινό στρατό, και πλάτη τους πάντες: τις ηπα, την τότε εσσδ, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη… Ενόσω το ιράν ήταν πολύ πιο πίσω (με όρους καπιταλιστικής και ειδικά στρατιωτικής «ανάπτυξης»), και χωρίς συμμάχους… Έγινε αυτός ο πόλεμος που ονειρεύεται το ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι… Και τον κέρδισε η Τεχεράνη!!

Παρακμή αφεντικών! Λυσσασμένη και άρα εξαιρετικά επικίνδυνη!…

Ευχαριστούμε… και στο καλό…

Κυριακή 6 Μάη. Το γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται να διακόπτει την χρηματοδότηση των “white helmets”, αυτής της υποτιθέμενα “ανθρωπιστικής οργάνωσης” της οποίας η μεγαλύτερη ικανότητα ήταν η παραγωγή βίντεο για υποτιθέμενες “επιθέσεις με χημικά” του καθεστώτος Άσαντ (με τελευταίο γκραντ σουξέ αυτήν την Douma) σημαίνει … ότι ως τώρα τους χρηματοδοτούσε… Έτσι δεν είναι;

Και γιατί τώρα η Ουάσιγκτον λέει κάτι του είδους «εκτιμάμε πολύ την δουλειά σας, αλλά…»; Να υποθέσουμε ότι κάποιοι στράβωσαν με την κακή ποιότητα και την προχειρότητα του τελευταίου σκετς στη Douma; Μήπως το πολυαναμένομενο «χημικό κτύπημα του Άσαντ» σκηνοθετήθηκε τόσο σάτρα πάτρα που χρησιμοποιήθηκε μεν αλλά μπορεί, τελικά, να στοιχίσει;

Όχι ότι οι “white helmets” θα χαθούν… Έτσι κι αλλιώς τάπαιρναν και απ’ το Λονδίνο, και απ’ το Ριάντ… Όμως όπως και να το κάνεις μια απόλυση είναι μια απόλυση…

Υεμένη

Κυριακή 6 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν παρακολουθεί συστηματικά τι συμβαίνει στον πόλεμο μεταξύ Huthis και μισθοφόρων του τοξικού (και του μέντορά του, απ’ τα εμιράτα), στην υεμένη. Ωστόσο η πρόσφατη αναφορά των καθεστωτικών new york times αξίζει την προσοχή μας. Επειδή δείχνει ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση, της «αντιμετώπισης των Huthis», επαναλαμβάνεται κάτι γνωστό: μια εκστρατεία που αρχίζει σαν «περίπατος», για να συνεχιστεί με την εμπλοκή όλο και περισσότερων (και, κυρίως: «σοβαρότερων») στρατών.

Κατά τους n.y.t. ένας πύραυλος (ήταν ο πρώτος, τώρα τέτοιες επιθέσεις έχουν γίνει ρουτίνα…) που εκτόξευσαν οι αντάρτες Huthis κατά του αεροδρομίου στο Ριάντ (καλύπτοντας μια απόσταση 1000 χιλιομέτρων!), για τον οποίο ο τοξικός υποστηρίξε ότι «αναχαιτίστηκε» απ’ τους (αμερικανικούς) patriot, βρήκε κανονικότατα τον στόχο του! Οπότε ο τοξικός χέστηκε πατώκορφα! Και ζήτησε επείγουσα βοήθεια απ’ την Ουάσιγκτον…

Τι βοήθεια; Δεν είναι τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα ΑΑ; Δεν είναι οι patriot το «αστέρι» της αντιπυραυλικής άμυνας; Όχι λένε οι n.y.t. σ’ ένα παλιότερο ρεπορτάζ τους. Και οι αμερικάνοι λένε ψέμματα για την αξιοπιστία αυτών των συστημάτων (επειδή, βέβαια, πρέπει να τα πουλάνε). Συνεπώς η βοήθεια που ζήτησε ο χεσμένος τοξικός δεν μπορούσε να είναι περισσότερα απ’ τα ίδια ανεπαρκή γκάτζετ.

Τι πήρε, λοιπόν; Πήρε αληθινούς, ζωντανούς αμερικάνους κομμάντο, για να βοηθήσουν όχι στον εντοπισμό και την ανάσχεση των (παλιομοδίτικων) πυραύλων που ρίχνουν οι Huthis, αλλά των βάσεων εκτόξευσής τους. Σε συνεργασία με ασφαλίτες του αμερικανικού στρατού, που βρίσκονται σε άλλη πόλη της σαουδικής αραβίας (τη Najran) και μαζεύουν πληροφορίες για τις κινήσεις των Houthis.

Μ’ άλλα λόγια: η “υψηλή τεχνολογία” πήγε στην άκρη, και η προστασία του τοξικού γύρισε στην παλιά τεχνολογία της κατασκοπείας – από – κοντά. Υποθέτουμε ότι εκτός απ’ τους Houthis και κάποιοι στην Τεχεράνη θα έχουν ανάμικτα αισθήματα γι’ αυτήν την εξέλιξη. Απ’ τη μια καλό που οι (σοβιετικής κατασκευής!) πύραυλοι κάνουν ακόμα την δουλειά τους. Απ’ την άλλη όμως ο usa army απλώνεται διαρκώς, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ποσότητες – κι αυτό μόνο κακό μπορεί να θεωρηθεί.

(Εν τω μεταξύ η αντι-Houthis συμμαχία των εμιράτων και του υεμενίτη Hadi αρχίζει να βρωμάει: οι μισθοφόροι των εμιράτων κατέλαβαν ένα υεμενίτικο νησί που λέγεται socotra, και είναι εντελώς άσχετο σαν θέση με την εκστρατεία κατά των Houthis. Υποθέτουμε ότι οι οπαδοί του Hadi δεν χαίρονται με το να καταλαμβάνουν οι “συμμαχοί” τους τα εδάφη τους…)

Η «οργή του λαού»…

Σάββατο 5 Μάη. Έτσι θα πάει το πράγμα: αυτήν την ημερομηνία θα την θυμόμαστε μόνο εμείς, είτε σαν Sarajevo είτε σαν ασταμάτητη μηχανή – ώστε αργά ή γρήγορα να τοποθετηθεί (από άλλους, πάντα πρόχειρους και διατεθειμένους) στα «κολλήματά» μας… Και θα την θυμόμαστε όχι απλά σαν ένα μνημόσυνο σε κάποιους που δολοφονήθηκαν «τυχαία». Αλλά σαν την μεγαλύτερη μαζικά οργανωμένη παρακρατική προβοκάτσια στο ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα (μέχρι να υπάρξει μια ακόμα μεγαλύτερη…).

Αναφερόμαστε στην 5η Μάη του 2010. Αυτήν που έχει μείνει σαν «οι νεκροί της marfin», ΑΛΛΑ ΉΤΑΝ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ. Αυτήν την ημέρα για την οποία οι καθεστωτικοί μηχανισμοί «δεν βρήκαν τίποτα» (και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;)… Αυτήν την ημέρα που και το όποιο κίνημα (όπως κι αν το ορίσει κανείς) φρόντισε να ξεχάσει· και πάντως αδιαφόρησε απόλυτα να ερευνήσει και να διαλευκάνει πολιτικά.

Δεν μας πειράζει η (πολιτική) μοναξιά. Μας τρομάζει όμως η μαζική αμνησία και ακρισία. Γιατί αυτές είτε παράγουν, είτε αναπαράγουν – και πάντα στηρίζουν – την «πολιτική» σαν τεχνική της εξουσίας… Αυτές καταστρέφουν την αιτιακή συσχέτιση των κινήσεων των αφεντικών… Αυτές ευλογούν την μιζέρια και την μοιρολατρεία…. Πόσους λόγους παραπάνω θα χρειαζόταν κάποιος για να μισεί αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα;

Συνεχίζουμε, λοιπόν, την έριδα· όχι «στο ποσοστό που μας αναλογεί» (ποιος βρίσκει τα μέτρα και τις «αναλογίες»;) αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Κι αν έχετε όρεξη να μάθετε (ή να θυμηθείτε) λίγα παραπάνω γι’ αυτήν, ενδεικτικά δύο παραπομπές:

Ιούλιος 2015, Sarajevo 97, η μικρή ασθενής.

Ιανουάριος 2014, Sarajevo 80, τι έγινε τελικά, στην Αθήνα, στις 5 Μάη του 2010;

 

Τα ξεχασμένα χημικά

Σάββατο 5 Μάη. Τι απέγινε η ιστορία με τα «χημικά που έριξε ο Άσαντ στην Douma»; Οι λαλίστατες πολιτικές βιτρίνες του είδους May ή Macron (το ψόφιο κουνάβι είναι εκτός συναγωνισμού, μια κατηγορία μόνος του…), που είχαν (έλεγαν) «ακράδαντες αποδείξεις», τις ξέχασαν μετά την πυραυλική επίθεση της 14ης Απρίλη. Η (συμβολική κατ’ αρχήν) «δουλειά έγινε – το θέμα έληξε»!…

Έληξε; Όχι. Οι ερευνητές του «οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων» που πήγαν στην Douma μετά την 14η Απρίλη ανακοίνωσαν ότι έχουν ήδη μαζέψει «100 δείγματα» απ’ όλα τα σημεία της πόλης τα οποία, υποτίθεται, κτυπήθηκαν με «χημικά όπλα». Φαίνεται όμως ότι αυτά δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη χημικών… Αν την αποδείκνυαν, δεν θα ζητούσαν οι ειδικοί κάτι πρωτοφανές στην ιστορία του οργανισμού και σε τέτοιες έρευνες: την εκταφή των πτωμάτων (κάποιων απ’ αυτά, εν πάσει περιπτώσει…) όσων υποτίθεται πέθαναν απ’ τα χημικά… για να μελετήσουν και αυτά.

Το ζήτημα της έρευνας περιπλέκεται έτσι. Υποτίθεται ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι νεκροί έχουν ταφεί σε «άγνωστο μέρος»· απ’ τους αντικαθεστωτικούς που ήταν στην Douma, πριν φύγουν… Επιπλέον είναι αδύνατον να ταφεί ο οποιοσδήποτε με καρφιτσωμένο σημείωμα «πέθανε από χημικά» ή «πέθανε από κανονικές βόμβες». Με δεδομένο ότι εκείνες τις ημέρες πράγματι το συριακό πυροβολικό κτυπούσε την πόλη, και πράγματι υπήρξαν νεκροί άμαχοι, θα μπορούσαν να υποδειχθούν στους ερευνητές οποιοιδήποτε τάφοι…

Με δυο λόγια, μην έχοντας βρει (οι διεθνείς ερευνητές) «επαρκείς ενδείξεις ή αποδείξεις» για χρήση χημικών ήδη (όπως θα περίμενε κανείς, και όπως περίμεναν και οι ίδιοι όταν πήγαν στην Douma) και προχωρώντας σ’ αυτό το πρωτοφανές στην ιστορία του οργανισμού αίτημα (της εκταφής…) το οποίο δεν μπορούμε να φανταστούμε πως και αν θα «ικανοποιηθεί», προχωρούν (εκτιμάμε) σε εκείνο το είδος της διάγνωσης που θα είναι αρκετά θολό… Έτσι ώστε να μην δικαιώνει μεν τους «τρεις σωματοφύλακες» (Παρίσι, Λονδίνο, Ουάσιγκτον), ούτε όμως να τους εκθέτει σαν ψεύτες…

Το μάδημα της μαργαρίτας 1

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Το μάδημα της μαργαρίτας 2

Σάββατο 5 Μάη. Διάφοροι διεθνείς δημαγωγοί διαφόρων κατηγοριών υποστηρίζουν ότι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία, τότε η Τεχεράνη θα θεωρήσει ότι η συμφωνία έχει ακυρωθεί, και θα ξαναρχίσει το πολεμικό πυρηνικό της πρόγραμμα· και τότε θα επιτεθεί το Τελ Αβίβ… Οπότε (λένε): στον ορίζοντα μεγάλος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Πράγματι αυτό απειλεί η Τεχεράνη: να ξαναρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου…. Αλλά δεν βρίσκουμε τον λόγο που θα την συνέφερε να κάνει κάτι τέτοιο φανερά! Έχει μαζί της δύο σταθερούς συμμάχους (την Μόσχα και το Πεκίνο) που υποστηρίζουν (χωρίς υπόγεια «ναι μεν αλλά») ότι η συμφωνία είναι μια χαρά. Έχει, επίσης άλλους 3 που την έχουν υπογράψει (Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο) που δεν θέλουν να συνταχτούν με την Ουάσιγκτον, και στα λόγια τουλάχιστον θεωρούν την συμφωνία ο.κ. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς ή και 3 θέλουν να βάλουν «πανωσήκωμα» (προσθήκες για το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης) αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί, και σίγουρα μπορεί να το τραινάρει για καιρό.

Γιατί, λοιπόν, η Τεχεράνη να «τσιμπίσει» στα αμερικανικά κόλπα και, φωνάζοντας «αρχίζω τον πυρηνικό εξοπλισμό μου» να δώσει χώρο και χρόνο στην «στρατιωτική απάντηση» είτε της Ουάσιγκτον είτε του Τελ Αβίβ; Γιατί να σπρώξει ακόμα περισσότερο στην «αμερικανική αγκαλιά» τους 3 της ευρώπης, και γιατί να συμβάλει στην απομόνωση της Μόσχας, που είναι επίσης μέρος της συμφωνίας;

Όχι, δεν στέκει με καμία έννοια!!! Ό,τι κι αν είναι το ιρανικό καθεστώς δεν θέλει έναν «μεγάλο πόλεμο στη μέση Ανατολή» – μια χαρά έχει αξιοποιήσει ως τώρα τους «μικρούς»… Εκείνος που καίγεται για έναν τέτοιο «μεγάλο πόλεμο» αλλά δεν μπορεί να τον κάνει μόνος του (δηλαδή: χωρίς την πλήρη συμμετοχή της Ουάσιγκτον) είναι γνωστός: το Τελ Αβίβ.

Όπως, όμως, αποδεικνύει η «σοφή» κορεατική σχολή (ή, ευρύτερα, η τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν κάνεις δώρο στον αντίπαλό σου τον πόλεμο που θέλει, την ώρα που τον θέλει!!! Αντίθετα, του πριονίζεις έξυπνα και αποτελεσματικά τα πόδια…