Year: 2018

Παρασκευή 11 Μάη. Είναι «επώνυμος» αρθρογράφος, «επώνυμης» καθεστωτικής εφημερίδας. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Πριν 3 ημέρες ξαναπροσέθεσε το «ειδικό βάρος» του στην υπόθεση του «ονόματος». Το σχόλιό του ξεκινάει με μεγάλο ταρατατζούμ:

Καθώς πυκνώνουν οι επαφές και εντατικοποιούνται οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι για να υπάρξει συμφωνία στο ζήτημα της ονομασίας, αυτή θα πρέπει να ισχύει για όλες τις χρήσεις. Δεν πρόκειται για κάποιους είδους «μαξιμαλιστική» απαίτηση της Ελλάδας. Για λόγους πρακτικούς, αλλά και συμβολικούς, το να αποκαλείται η χώρα αλλιώς στο εσωτερικό κι αλλιώς στο εξωτερικό δημιουργεί προβλήματα.

Δεν αρκεί ο λαός της ΠΓΔΜ να υιοθετήσει μια σύνθετη ονομασία για «κάποιες διεθνείς δράσεις». Πρέπει και να εστερνισθεί την ουσία αυτής της αλλαγής. Μόνον έτσι θα αποκλειθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον που θα μπορούσαν να πλήξουν τις διμερείς σχέσεις και/ κατ’ επέκταση, τη σταθερότητα στην περιοχή.

Για να υπάρξει, λοιπόν, αυτή η συμφωνία, θα πρέπει να αλλάξει η συντραγματική ονομασία της χώρας…

Η θεία Λίτσα δεν το διάβασε – ροχάλιζε εκείνη την ώρα. Αλλά θα γούσταρε· και θα την ξαναβάζαμε για ύπνο με κόπο. Ποιος είναι αυτός που λέει ότι αν ένα κράτος έχει άλλο διεθνές όνομα και άλλο για πάρτη του «δημιουργεί προβλήματα»; Από ποιο κράτος του κόσμου μιλάει; Μήπως, μήπως λέμε (ψιθυριστά, να μην ξυπνήσει η θεία Λίτσα και το κτήνος μέσα της) από ένα μέρος που διεθνώς λέγεται greece και για πάρτη του hellas; Αν ναι, όντως πρόκειται για «μικρή ασθενή» ιδιαίτερα προβληματική – όχι, όμως, λόγω διπλού ονόματος…

Είπε μια βλακεία, άλλη μία, ο γίγαντας; Αναμφίβολα ναι. Αλλά με τις βλακείες των «διαμορφωτών γνώμης» δεν ισχύει το ίδιο όπως με τις βλακείες στο λεωφορείο ή στο καφενείο. Οι βλακείες των πρώτων έχουν περάσει από διπλό τσεκάρισμα. Πρώτον απ’ τα μάτια των προϊσταμένων τους, και δεύτερον απ’ τ’ αυτιά των φίλων τους. Όταν το πολύ απλό «τι μαλακίες λες πάλι;» δεν λέγεται, αυτό οφείλεται πως ο περίγυρος (και ο περίδρομος…) υιοθετεί την αυτο-ικανοποίηση σαν αρετή του.

Το επιχείρημα του αρθογράφου είναι επιχείρημα του ελληνικού υπ.εξ…. Ή, έστω, είναι ένα απ’ αυτά που μπορεί να πουλάει (το ελληνικό υπ.εξ.) για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς να φοβάται μην γίνει περίγελως και ανέκδοτο, του στύλ «είναι ένας έλληνας, μια καμήλα κι ένας διάδοχος…»

Συνεπώς υπάρχει ένα ευρύτερο (και υπαρκτό) ζήτημα: η εθνικιστική βλακεία. Θα ήταν λάθος να πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για κάτι που εξαφανίζεται ή διορθώνεται. Όχι!

Όμως το μεγαλύτερο λάθος βρίσκεται απ’ την απέναντι μεριά. Απ’ την μεριά εκείνων που δεν είναι ηλίθιοι, και δεν καταδέχονται να τους αντιμετωπίζουν σαν τέτοιους επειδή «η πατρίς και τα εθνικά συμφέροντα το απαιτούν». Το να κάθεται ο καθένας στ’ αυγά της ευφυίας του δεν σημαίνει τίποτα σπουδαίο, εκτός απ’ το ότι στο τέλος θα τα σπάσει.

Η απάθεια και η μοιραλατρεία είναι συμμετρικές της βλακείας. Ελπίζουμε ότι θα πείσετε τους φίλους και τις φίλες τους πως αξίζουν πολύ περισσότερα…

Πέμπτη 10 Μάη. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε: ακόμα και στην παρακμή του το κάστρο της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας του ενωμένου βασιλείου, βασίλισσας της νέας ζηλανδίας, επικεφαλής της κοινοπολιτείας, μονάρχου της αντίγουα και της μπαρμπούντα, μονάρχου του μπελίζ, της Elizabeth νο 2 εν πάσει περιπτώσει, αυτό λοιπόν το παρακμιακό βασίλειο κρατάει ακμαίο το θρυλικό, με βρετανικό φλέγμα, χιούμορ του.

Απόδειξη; Έστειλε στα μέρη μας κάτι βασιλικά παράσιτα! Αφ’ ενός τον άχρηστο γυιό της αυτού εξοχότητας (ακολουθούν τα υπόλοιπα του τίτλου της…), εξαιτίας της αχρηστίας του οποίου η υπέργηρη Elizabeth νο 2 δεν τολμάει να πεθάνει (στα 92 της), αφού με φρίκη σκέφτεται τι θα ακολουθήσει όταν ο υιός της (και «μοιχός», ας μην ξεχνάμε τι τράβηξε η «πριγκίπισσα του λαού» – και της ουαλίας – Diana!!!) κάτσει στο θρόνο… Αφ’ ετέρου την νυν σύζυγο και πρώην ερωμένη του. Ω βασιλικά Σόδομα και Γόμορα! Δροσιστείτε στα ελληνικά δανδελωτά ακρογιάλια στα γεράματά σας!

Ειρωνευόμαστε ως προς την ηθική των ελέω θεού οίκων! Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούμε να εννοήσουμε την επίσκεψη αυτών των παρασίτων του Μπάκιγχαμ «εκτός συγκυρίας»!!! Σ’ ένα μέρος όπου η ελληνο-αγγλική συμμαχία (οι μαυραγορίτες και οι συνεργάτες της προηγούμενης κατοχής απ’ την ελληνική μεριά….) γέμισε τάφους, κατέστρεψε τον ανθό της (τότε) ελληνικής κοινωνίας και έκανε μπάζα την μισή Αθήνα, το να γίνεται v.i.p. η επίσκεψη του κυρ Καρόλου και της κυρά Καμίλας. που το μόνο που ξέρουν είναι να επιβλέπουν τις κτήσεις τους, θα μπορούσε να είναι, απλά, η επιβεβαίωση της υπόγειας αλλά πάντα ισχυρής συμμαχίας, «στο ανώτερο δυνατό επίπεδο»: αυτό του στέμματος. Και γαία πυρί μιχθήτω!

Ή, ανάποδα, το παρακμιακό Λονδίνο θα μπορούσε να στέλνει ένα μήνυμα στην παρακμιακή Αθήνα, μέσω ενός τύπου που αναρωτιέται γιατί η μάνα του ζει ακόμα: no future dears!!!

Όπως και νάχει: υποκλινόμαστε στο βρετανικό χιούμορ. Και – σαν ασταμάτητη μηχανή – αδημονούμε για την στιγμή που ο ενεργός γίγαντας της αγγλικής stand up comedy, ο υπ.εξ. Boris ο τρομερός, θα συναντηθεί στη σκιά της Ακρόπολης με τον ντόπιο γίγαντα, τον ογκόλιθο Nick the Greek. Τότε και μόνο τότε, θα μπορεί κανείς να πει στο ψόφιο κουνάβι “wish you were here!”….

(φωτογραφία πάνω: Βουκολικό αλλά ελληνικό. Αυριανέ βασιλέα ιδού οι βοσκοπούλες σου! Που σημαίνει: όπως μας αφήσατε έτσι θα μας βρείτε… Κριάρια!

Κάτω: – Και, φυσικά συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες σας για το ιράν… Ουπς!! Συγγνώμη, δεν είστε ο φίλος και αδελφός Netanyahu!!!!

Οπότε συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες σας για τις καμήλες που δεν έχουμε φάει ακόμα… E;;;)

Πέμπτη 10 Μάη. Πήγε κι ήρθε στη Μόσχα για λίγες ώρες χτες, και – πως τα φέρνει έτσι το πρωτόκολλο; – υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την παρέλαση των καινούργιων («επίφοβων» λένε αρκετοί) όπλων του ρωσικού καθεστώτος, στην επέτειο της «ημέρας της νίκης» κατά των ναζί. Φυσικά είχε και συνομιλίες. One to one με τον Πουτινάκο, και μετά αντιπροσωπεία με αντιπροσωπεία.

Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό των ελλήνων Netanyahu. Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσά του (παραμένει το Τελ Αβίβ…) δήλωσε ότι δεν κουβέντιασαν για την αμερικανική ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (σιγά μην ενδιαφέρει!..) αλλά για «τις εντάσεις στη συρία εξαιτίας των ιρανικών κινήσεων εκεί» (αυτό ναι…). Με άλλα λόγια ο φίλος και αδελφός Νetanyahu πήγε να ρωτήσει πόσο τον «παίρνει». Κατά την καθεστωτική Jerusalem post:

… Ο πρωθυπουργός δεν ανάφερε λεπτομέρειες για την αντίδραση του Πούτιν, ούτε αν συζήτησε το θέμα της προμήθειας αναβαθμισμένων ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων στη Συρία. Αυτό που είπε, πάντως, ήταν ότι δεν υπήρχε λόγος να σκεφτεί ότι η Ρωσία θα περιορίσει την Ισραηλινή ελευθερία δράσης…

Εντάξει. Βλακείες – είναι γνωστός ο τύπος! Το τι κουβέντιασε ίσως έχει δευτερεύουσα σημασία· μπροστά στο γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο ξεκουβαλιέται στη Μόσχα… Και, φυσικά, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο πύραυλοι απ’ τις ρωσικές βάσεις να κτυπήσουν ισραηλινά πολεμικά· αν αυτό εννοεί ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. με το «δεν υπάρχει λόγος να σκεφτώ ότι…»

Το γεγονός όμως, ότι επιστρέφοντας απ’ την Μόσχα, «έπεσε πάνω στην περίπτωση» όπου (για πρώτη φορά αν δεν κάνουμε λάθος) πύραυλοι ή/και πυροβολικό απ’ την συριακή μεριά κτύπησαν ισραηλινές θέσεις στα κατεχόμενα (σε βάρος της συρίας) υψώματα του Γκολάν, δείχνει πιο κατατοπιστικά το πρόβλημα ενός κράτους που παρακμάζει γεωπολιτικά και προσπαθεί να κρατήσει ψηλά την σχετική αξία του: είναι σίγουρος ο κυρ Netanyahu ότι θέλει «ανορθόδοξο» πόλεμο (κατά των ιρανών «φρουρών της επανάστασης») στα υψώματα του Γκολάν, που με βάση αποφάσεις του οηε αποτελούν συριακό έδαφος, με την Μόσχα στο ρόλο του συνοδηγού απ’ το πίσω κάθισμα;

Γιατί επ’ αυτού ο Πουτινάκος μάλλον δεν υποσχέθηκε τίποτα… Κι αν γίνει καμιά «στραβή» γιατί να φταίει;

(φωτογραφία: Δεν θα μας απασχολούσε η ρωσική καραβανο-μιλιταριστική παρέλαση στη Μόσχα, αν το μάτι μας δεν έπεφτε σ’ αυτό… Στο βάθος… Στο σφυροδρέπανο…

Τι είναι αυτό; Επετειακό; Ή μήπως ο πρώην καγκεμπίτης είναι απλά ένας καμουφλαρισμένος «σοβιετικός» – και οι νικητές του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») την έχουν πατήσει χοντρά;

Ε;)

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….

Τετάρτη 9 Μάη. Το πως θα κρίνει το μέλλον την εποχή μας δεν το ξέρουμε· «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί». Για την ιστορία καθώς γράφεται οφείλουμε όμως να ξέρουμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο το ψόφιο κουνάβι (με απόλυτα ψοφιοκουναβικό στυλ) έσκισε την αμερικανική υπογραφή στην 5+1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά. Ανακοινώνοντας τις «μέγιστες δυνατές οικονομικές κυρώσεις» κατά του ιρανικού καπιταλισμού / κράτους, και δευτερογενείς κυρώσεις εναντίον οποιουδήποτε άλλου παγκόσμια «συνεργαστεί με το ιρανικό πρόγραμμα».

Στην πράξη, και επειδή δεν υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα (όχι, σίγουρα, ως την ώρα της αμερικανικής ανακοίνωσης…) η απόφαση περί «δευτερογενών κυρώσεων» σημαδεύει στη Μόσχα, στο Πεκίνο, και στα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί οι «οικονομικές κυρώσεις» (θα) σημαδεύουν σίγουρα (και) το τραπεζικό σύστημα της Τεχεράνης· που μεσολαβεί κάθε οικονομική συναλλαγή. Ο φρέσκος αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο (το δοκιμασμένο “γεράκι” Richard Grenell…) πρόλαβε να το ξεκαθαρίσει τιτιβίζοντας λίγα λεπτά μετά το ψοφιοκουναβικό λογίδριο: οι γερμανικές επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές στο ιράν πρέπει να σταματήσουν αμέσως!!!

(Δεν χρειάζεται (χρειάζεται;) να πούμε ποιοί έτρεξαν να συγχαρούν αμέσως το ψόφιο κουνάβι, ε; Το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Ήταν οι πρώτοι – και θα είναι οι μοναδικοί… Επί τη ευκαιρία, και για να το γιορτάσει, ο ισραηλινός στρατός έριξε κάτι πυραύλους στα βόρεια της Δαμασκού…)

Η απάντηση της ε.ε., τουλάχιστον αυτό που θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω της επιτρόπου εξωτερικών Mogherini, ήταν άμεση (επειδή ήταν έτοιμη) και – τολμάμε να πούμε – «απόλυτα κάθετη»:

…Καλούμε (δήλωσε) τον λαό και την ηγεσία του ιράν να μην επιτρέψουν σε κανέναν να διαλύσει αυτή τη συμφωνία… Τους καλούμε να συνεχίσουν να την τιμούν όπως θα την τιμήσουμε εμείς… Αυτή η συμφωνία ανήκει σ’ όλη τη διεθνή κοινότητα, και ελπίζουμε ότι η διεθνής κοινότητα θα συνεχίσει να την τιμά…

(φωτογραφία: Είμαι το εξυπνότερο ψόφιο κουνάβι στον κόσμο! Εκτός απ’ το να τιτιβίζω, ξέρω και να υπογράφω!!!)

Τετάρτη 9 Μάη. Στην Τεχεράνη έχουν ξεκινήσει πάρτυ!!! Τέτοια ανατροπή συσχετισμών (σε σχέση με το 2004 ή το 2005) ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί!

Στην άμεση ανακοίνωσή του ο Rouhani δεν κήρυξε κανέναν «πόλεμο»! Είπε κάτι πολύ απλούστερο και λογικότερο: … Απ’ την συμφωνία των 5+1 κρατών μαζί μας έφυγε ένας. Συνεπώς έγινε συμφωνία 5 κρατών με το ιράν. Θα σεβαστούμε κατ’ αρχήν την συμφωνία. Τις επόμενες εβδομάδες θα συζητήσουμε με τα ευρωπαϊκά κράτη, την ρωσία και την κίνα, που την έχουν υπογράψει, για το πως θα επιλύσουμε μαζί τα προβλήματα που θα προκύψουν στις μεταξύ μας οικονομικές σχέσεις, στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα, και ότι άλλο χρειαστεί…

Σαν επαρχιακός πολιτευτής που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους οπαδούς του γλύφοντάς τους (την ίδια στιγμή που τον ακούει και τον βλέπει όλος ο πλανήτης), το ψόφιο κουνάβι είπε τερατώδη ψέμματα και έπεσε σε τρελές αντιφάσεις «δικαιολογώντας» την απόφαση της Ουάσιγκτον. Απ’ την μια «…η Τεχεράνη δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της με βάση την συμφωνία, και όπως απέδειξε ο κύριος Netanyahu πριν μια βδομάδα βρίσκεται ελάχιστα πριν την κατασκευή πυρηνικής βόμβας» («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»!!!), κι απ’ την άλλη, λίγο μετά «… μπορούμε να διαπραγματευτούμε μαζί με τους συμμάχους μας μια άλλη συμφωνία, που θα εξασφαλίσει ότι το ιράν δεν θα φτιάξει πυρηνική βόμβα…» Είναι αμφίβολο πια αν οποιοσδήποτε στον πλανήτη παίρνει στα σοβαρά την Ουάσιγκτον. Όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι, αλλά συνολικά την αμερικανική διοίκηση.

Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όχι μόνο για την Τεχεράνη αλλά και για μια σειρά «αναθεωρητικές δυνάμεις» (όπως τις χαρακτηρίζει το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα), ασχέτως μεγέθους.

Αποδεικνύονται ολοταχώς οι ηπα «κράτος παρίας». Πυρηνικός παρίας όμως!!! Κι αυτό…

(φωτογραφία: Το να φύγουμε απ’ την JCPOA [σ.σ.: την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν] σημαίνει ότι η αμερική γυρίζει την πλάτη της στους πιο στενούς της συμμάχους και σε μια συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε η αφρόκρεμα των διπλωματών, των επιστημόνων και των πρακτόρων μας. Σε μια δημοκρατία πάντα μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην πολιτική και στις προτεραιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις. Αλλά η διαγραφή συμφωνιών στις οποίες η χώρα μας είναι μέλος διακινδυνεύει την αξιοπιστία της αμερικής και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου… Δεν πρόκειται για μια συμφωνία ανάμεσα στην δική μου κυβέρνηση και την ιρανική…. Αλλά για μια πολυμερή συμφωνία ελέγχου όπλων, που εγκρίθηκε ομόφωνα απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε.

Αυτά τιτίβισε ο πρώην Obama. Το ξέρει όμως ότι δεν συμβαίνουν «αλλαγές» απλά. Η δική του («πολυμερής») πολιτική απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία. Οπότε αυτή που την αντικαθιστά λέγεται μονομερής δράση· ανοικτοί εκβιασμοί (όπου είναι δυνατόν)· κλιμάκωση του μιλιταρισμού…)