Year: 2018

Η μέση Ανατολή μέσα απ’ το κουτί

Τρίτη 15 Μάη. Στις πρόσφατες εγκλογές στο λίβανο, η Χεζμπ’ αλλάχ και οι σύμμαχοί της (οππορτουνιστές μεν, αλλά σύμμαχοι) κέρδισαν την πλειοψηφία. Κανείς δεν κατήγγειλε νοθεία ή «ρωσικό δάκτυλο»: οπότε η Χεζμπ’ αλλάχ είναι, πλέον, ΤΟ λιβανέζικο κράτος. Αυτό, παρότι το σύνταγμα της επιτρέπει να μην φαίνεται σε επίπεδο κορυφής· της επιτρέπει ακόμα ακόμα να κρατήσει αυτόν τον δυστυχισμένο υπάλληλο (ή συνεταίρο;) του τοξικού, τον Hariri, στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Στις ακόμα πιο πρόσφατες εκλογές στο ιράκ, η συμμαχία του σιίτη ιμάμη Muqtada al-Sadr με τους κομμουνιστές (ναι, υπάρχει ακόμα το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ…) κερδίζει την πρώτη θέση, με 54 έδρες (στις 320). Ο Sadr και η σιιτική πολιτοφυλακή του (ο «στρατός του Mahdi») εξεγέρθηκαν ένοπλα δύο φορές εναντίον της αμερικανικής κατοχής του ιράκ· και, αντίθετα απ’ ό,τι θα βόλευε τα σχέδια διάλυσης του ιράκ, δεν είναι καθόλου «αντι-σουνίτες». Είναι, όμως, «αντι-isis» και «αντι-Ριάντ» (κρύβοντας το δεύτερο αν χρειάζεται), αφού άλλωστε ο Sadr είναι απόφοιτος του θρησκευτικού πανεπιστημίου της ιρανικής Kom. Οι «λαϊκές επιτροπές δράσης» (popular mobilization units, pmu) που εκπαιδεύτηκαν απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» είναι, ίσως, το πιο αξιόπιστο στρατιωτικό σώμα στο ιράκ· τυπικά τμήμα του επίσημου ιρακινού τακτικού στρατού αλλά στην πράξη μισοανεξάρητο.

Παρότι ο 44χρονος Sadr δεν πρόκειται να πάρει οποιοδήποτε αξίωμα (η θέση του σαν ιμάμης δεν του επιτρέπει καν την συμμετοχή στην εκλογές), η σιιτο-σουνιτική συμμαχία στο ιράκ (υπό την κοινή επίβλεψη Τεχεράνης απ’ την μια και Άγκυρας / Κατάρ απ’ την άλλη), στις διάφορες κομματικές μορφές της, είναι το πιο κρίσιμο συστατικό ΤΟΥ ιρακινού κράτους· άσχετα με το τι και πως θα φαίνεται σε τρίτους.

Καθόλου καλά τα μαντάτα για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!!! Κι εδώ, ακριβώς, η γελοιότητα γίνεται κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, η οποία με την σειρά της (μέγαιρα σωστή!!!) φτύνει στα μούτρα όσων (φανερά ή κρυφά νεοφιλελεύθερων) νομίζουν ότι οι αποφάσεις των αφεντικών γίνονται με τον ορθολογισμό της game theory ή, έστω, στη λογική «μέγιστο όφελος με την μικρότερη δαπάνη»: αν υπάρχει κάτι που ενισχύει την επιρροή (και) της Τεχεράνης (αλλά και της Άγκυρας) σ’ όλη αυτή τη ζώνη της μέσης Ανατολή και της Μεσοποταμίας, είναι – ακριβώς – το ότι η Ουάσιγκτον ρίχνει την Τεχεράνη στην «παρανομία»!!! Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο εκείνοι που έχουν Α ή Β συμφέροντα με τον ιρανικό καπιταλισμό συσπειρώνονται. Αλλά κι όσοι εμφανίζονται ενάντιοι, χρεώνονται τόσο πολύ φιλοαμερικανισμό (σε κράτη που η Ουάσιγκτον κατέστρεψε..) ώστε χάνουν την αξιοπιστία τους…

Θα έλεγε κανείς ότι ο καλύτερος (αν και σχετικά αργός) δρόμος για να περιοριστεί η επιρροή της Τεχεράνης σ’ όλη αυτή τη ζώνη, θα ήταν να αφεθούν όλοι (το ιράκ, το ιράν, η συρία) να «αναπτυχθούν καπιταλιστικά» ομαλά. Να δημιουργήσουν (ή να ανασυνθέσουν) τις «εθνικές ελίτ» τους με όρους συσσώρευσης και όχι πυροβολικού, να μαστορεύουν τις «εθνικές συμμαχίες» τους με όρους συμφέροντος ευμάρειας και όχι επιβίωσης, και τα υπόλοιπα. Κάνοντας το αντίθετο, κουνώντας το δάκτυλο στο ιράν την ώρα που φυτεύει βάσεις τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία, η Ουάσιγκτον (και οι τοπικοί σύμμαχοί της) επιταχύνει/ουν εκείνο που (λένε ότι) θα ήθελε/αν να αποφύγει/ουν!

Οπότε; Όποιος, στον 21ο αιώνα, προσκυνάει τα (και πολεμικά) hardware ενώ το «καπιταλιστικό πνεύμα» είναι η ατομική και συλλογική (διανοητική, ηθική και συναισθηματική) δύναμη των ανθρώπινων μυαλών· όποιος δηλαδή, μ’ έναν απελπισμένο και μυωμικό (πάντα ιμπεριαλιστικό) ωφελιμισμό προσπαθεί να κάνει πειρατεία στην καπιταλιστική εξέλιξη που είναι το πραγματικό πεδίο του διακρατικού ανταγωνισμού· ε, λοιπόν, αυτός πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται!

Διότι, ας το επαναλάβουμε: το τι πετυχαίνει ο κινέζικος καπιταλισμός, το σε ποια φάση βρίσκεται, και το ποια είναι η τάση του, μόνο επειδή αποκρύβεται απ’ τους υποτελείς δεν προκαλεί σοκ και γενική παράλυση στον άλλοτε ηγεμονικό «δυτικό»! Και το ιράν, το ιράκ του Sadr, o λίβανος της Χεζμπ’ αλλάχ, η συρία του Άσαντ, μια χαρά αρθρώνονται στον σχεδιασμό του Πεκίνου.

Για τον καπιταλισμό δουλεύει και ο επονομαζόμενος “άξονας της αντίστασης” (στην αμερικανική ηγεμονία)!! Κρίμα που αυτός ο παλιοκαπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο, άτομο, πρόσωπο συγκεκριμένο, να γελάνε και τα μουστάκια του…

Προς την ειρήνη και το νόμπελ της…

Τρίτη 15 Μάη. Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα (και σε όλο και μικρότερη σχέση με δαύτα) δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή το αμερικανικό βαθύ κράτος) και σύμμαχοί του (ισραήλ και σαουδικη αραβία) προωθούν προς ανακοίνωση ένα «σχέδιο για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος» που θα εκπλήξει τους πάντες. Σύσσωμο κοινό και κριτική! Αν και δεν έχουμε εντοπίσει ακόμα συγκεκριμένες πληροφορίες, το σχέδιο (σε στυλ take it or leave it!) “μυρίζει” ότι θα είναι χοντρικά τέτοιου είδους: φυσικά και φτιάχνεται παλαιστινιακό κράτος, το οποίο θα είναι δύο έως τρεις παλαιστίνιοι όρθιοι, στο ένα πόδι, περικυκλωμένοι από τον ισραηλινό στρατό. (Τα νεκροταφεία είναι εκτός “λύσης”…)

Ωραίο ακούγεται… Δύο ή τρία τετραγωνικά μέτρα μια χαρά κράτος είναι – στην εποχή του cyberspace, όπου νοικιάζεις όσα στρέμματα θες. Η απορία δεν είναι, βέβαια, το πόσο γέλιο θα πέσει όταν ανακοινωθεί το όποιο τέτοιας προέλευσης “σχέδιο” για την Παλαιστίνη. Αλλά το πως θα “σκάσουν” στη μέση Ανατολή τα κύματα που ήδη παράγονται στα υπόλοιπα σημεία της ενιαίας γραμμής αντιπαράθεσης: στην κορεατική χερσόνησο και στα πέριξ· και στο αφγανιστάν, όπου οι ταλιμπάν κατακτούν διαρκώς νέο έδαφος…

Μέρες ζωής και θανάτου…

Δευτέρα 14 Μάη. Όποιος υποστηρίζει, φωναχτά ή σιωπηλά, ότι ένα κράτος έχει δικαίωμα να πυροβολεί και να σκοτώνει τους άοπλους «που πλησιάζουν τα σύνορά του» (ή «προσπαθούν να τα περάσουν παράνομα»), για “λόγους ασφαλείας” (αλλοίμονο!), είναι φασίστας! Μπορεί να παριστάνει ό,τι θέλει – αλλά αυτό είναι: σκέτος, καθαρός φασίστας.

Αν θέλετε «απόδειξη» βάλτε στη λέξη «κράτος» οποιοδήποτε θέλετε… Κι αν νομίζετε ότι αυτό ξεκαθαρίζει τα πράγματα, αντί για “παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι” βάλτε “σύριοι πρόσφυγες”, “ιρακινοί πρόσφυγες”, “λατινοαμερικάνοι μετανάστες”, “αφρικάνοι μετανάστες”… Δεν κάνει διαφορά στο έγκλημα και στην υποστηρίξή του: το αποτέλεσμα μιλάει μόνο του…

Σήμερα, λοιπόν, διαδηλώνουμε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, εναντίον της δολοφονικής συμμαχίας δύο κρατών: του ελληνικού και του ισραηλινού· αλληλέγγυοι, όσο είναι δυνατόν απ’ την πρωτοκοσμική ασφάλειά μας, στην παλαιστινιακή αντίσταση… Απ’ τις 6.30 το απόγευμα…

Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι θα διαδηλώνουν, μέσα στο ισραήλ (εναντίον της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds), στη λωρίδα της Γάζας (η «πορεία της επιστροφής»), στη Δυτική Όχθη· και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.

Για εμάς: ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ!

Το μέτρημα…

Δευτέρα 14 Μάη. Να που δεν είναι μόνο το Sarajevo που επιμένει ότι έχει αρχίσει (εδώ και κάτι χρόνια) ο 4ος και όχι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος, θεωρώντας σαν τέτοιο (3ο) τον λεγόμενο «ψυχρό». Ένας πολύ γνωστός ιταλός συγγραφέας, ο Claudio Magris, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική «καθηκερινή» (χθεσινό φύλλο) λέει μεταξύ άλλων:

Εμείς τώρα ζούμε όχι τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως είχε πει ο Πάπας, αλλά τον Τέταρτο. Ο Τρίτος, ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος, που ήταν θερμότατος και τσουρούφλισε τόσους (45 εκατομμύρια νεκροί, κυρίως σε χώρες εκτός Ευρώπης), έλαβε χώρα από το 1945 ως το 1989 ή ίσως το 1991, και η Δύση νίκησε τον κομμουνισμό, τον σοβιετικό κόσμο, ας το πούμε όπως θέλουμε.

Σήμερα συμβαίνει ένας Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος· πόλεμος σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν ξέρουμε ποιος είναι ενάντια σε ποιον. Ο Άσαντ είναι σύμμαχος ή εχθρός της Δύσης; Η Σαουδική Αραβία είναι σύμμαχος της Αμερικής του Τραμπ, αλλά εκπαιδεύει τους τρομοκράτες του ISIS. Όλοι εναντίον όλων. Είναι τόσο πολλές οι αιτίες γι’ αυτήν την τρομερή, απάνθρωπη οπισθοδρόμηση, η οποία θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο τραγική για όλους εμάς…

Έχει τόση σημασία το «μέτρημα» των παγκόσμιων πολέμων; Κατ’ εμάς έχει και παραέχει. Γιατί αν γινόταν επί 45 χρόνια ένας παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο τα πρωτοκοσμικά κράτη (με τους στρατούς τους, τους παρακρατικούς μηχανισμούς τους, τις μυστικές υπηρεσίες τους) έπαιξαν κεντρικότατο ρόλο και οι πρωτοκοσμικοί πληθυσμοί επιμένουν να τον αγνοούν (ο 3ος), τότε κάλιστα μπορεί να γίνει κι άλλος ένας, και πάλι να τον αγνοήσουν! Αρκεί να γίνεται μακρυά απ’ τον κώλο τους…

Δεν είναι, λοιπόν, το «μέτρημα» σαν αριθμοί, αλλά σαν σοβαρή ένδειξη της συνειδητοποίησης (ή όχι) της πραγματικότητας στον πλανήτη. Διαφορετικά είμαστε (ποιοτικά) λίγοι, ασήμαντοι, ευτελείς: τα αφεντικά εξασφαλίζουν μια κάποια «ειρήνη» στην αυλή μας (πάντα υπό αίρεση…) και μεις καθόμαστε φρόνιμοι… Τα αφήνουμε ήσυχα να κάνουν άμεσα ή έμμεσα τους πολέμους τους «κάπου πιο κει»…

(φωτογραφία: Όλα είναι έτοιμα λοιπόν… Για έναν συμβολισμό που σκοτώνει!)

Το σκάψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάρει θέση σ’ αυτόν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο: το αποδεικνύουν κατ’ αρχήν οι στρατιωτικές συμμαχίες του. Η αεροναυτική βάση στη Σούδα είναι το πιο προχωρημένο προς τη μέση Ανατολή (και πρώτης κατηγορίας) αμερικανικό στρατόπεδο, σε διαρκή χρήση. Δεν είναι η μόνη ελληνική «διευκόλυνση» στον αμερικανικό στρατό. Είναι η πιο διάσημη.

Ο πρεσβευτής Geoffrey Pyatt (υπεύθυνος και για τις σφαγές στο Κίεβο…) δεν το κρύβει. Να ένα ενδεικτικό απόσπασμα από συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα των Χανίων το περασμένο φθινόπωρο:

… Η  Ελλάδα και ΗΠΑ υπέγραψαν την επέκταση της Συμφωνία MDCA. Τι σημαίνει αυτό για τη βάση της Σούδας; Υπάρχουν σχέδια αναβάθμισης της βάσης.
Είμαστε σε μια φάση πολύ σημαντικών παρεμβάσεων στις υποδομές. Καταρχήν στις υποδομές φιλοξενίας των αεροσκαφών. Επίσης με δικούς μας πόρους εργαζόμαστε να ολοκληρώσουμε μια νέα δομή τη φιλοξενία των πλοίων, ενώ  δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο δρόμο σύνδεσης μεταξύ του αεροδρομίου και της βάσης κα. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δίνονται και θα δοθούν τα επόμενα χρόνια για υποδομές.

Έχουμε πολύ καλές επαφές με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, τον Υπουργό κ. Καμμένο, τον αναπλ. Υπουργό κ. Βίτσα για το πως θα συνεχίσουμε και θα βαθύνουμε την αμυντική συνεργασία μας. Η υψηλού επιπέδου αμυντική συνεργασία μας έχει μόνο οφέλη και για τις δύο χώρες. Ήταν επίσης πολύ ενθαρρυντικά όσα άκουσα από τον κ. αντιπεριφερειάρχη και τον κ. δήμαρχο Χανίων, για την σχέση της κοινωνίας των Χανίων με τη Βάση και τη σημαντική οικονομική στήριξη από τη Βάση στην κοινωνία. Για παράδειγμα τον Μάρτιο, που είναι low season, ήλθε ένα αεροπλανοφόρο για δύο εβδομάδες και πολλά χρήματα δόθηκαν στα Χανιά. Θα αναζητήσουμε και άλλες τέτοιες ευκαιρίες για τέτοιες συνεργασίες.

“Διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις” (συμπεριλαμβανόμενης της κονσομασιόν…) στον αμερικανικό στρατό, το ίδιο και στον ισραηλινό. Ακόμα κι αν ο ρόλος της ελληνικής επικράτειας ήταν αυτός του “μετόπισθεν” και της “επιμελητείας” του αμερικανο-ισραηλινού άξονα (που δεν θα περιοριστεί εκεί!…) σας φαίνεται κάτι “λίγο”; Ασήμαντη “συμμετοχή”; Δεν είναι. Μόνο αφελείς και μοιραλάτρες κάνουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Και πάλι ο κύριος Pyatt, πιο πρόσφατα (τέλη του περασμένου Γενάρη), σε συνέντευξη στον καθεστωτικό “sky”:

… Είμαστε υπερβολικά ευγνώμονες για την υποστήριξη που η ελληνική κυβέρνηση μας παρέχει μέσα από τον κόλπο της Σούδας. Είναι μία απαραίτητη εγκατάσταση όσον αφορά τις επιχειρήσεις του έκτου Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαιτίας των όσων συμβαίνουν στην γειτονική περιοχή. Με την εκστρατεία ενάντια στον ISIS στη Βόρεια Αφρική, με την εκστρατεία για την καταστροφή του Χαλιφάτου στη Συρία, η Σούδα είναι περισσότερο δραστήρια από όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, έχουμε έναν πολύ υψηλό ρυθμό στρατιωτικών επιχειρήσεων εκεί, τόσο στην πλευρά της Αεροπορικής βάσης όσο και σε εκείνη της Ναυτικής Βάσης. Και δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς την υποστήριξη και τη συνδρομή που μας παρέχουν οι ελληνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις…

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην “εθνική ασφάλεια των ηπα”:

… Και η Έκθεση, η Στρατηγική για την Εθνική Άμυνα, δίνει έμφαση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλες δυνάμεις, με ένα τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί για μεγάλο διάστημα. Κατονομάζει τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία, αλλά κάνει λόγο επίσης για το πώς πρέπει να εργαστούμε με τους συμμάχους μας, ώστε να αναπτύξουμε ευελιξία. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε πολύ αποτελεσματικά με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, γιατί είστε ο ορισμός της ευελιξίας…

Όσο γλύψιμο ή κολακεία κι αν περιλαμβάνουν τα πιο πάνω, το λάθος “4ος παγκόσμιος; Δεν μας αφορά – αλλού γίνεται” θα πληρωθεί ακριβά. Πολύ ακριβά…

Το σκύψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Απέναντι σ’ αυτά οι αντιπολεμικές καρικατούρες συνιστούν μεθοδολογία εκτόνωσης. Κι αυτό επειδή ελέγχονται απ’ όλους όσους έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην «εθνική γραμμή», δηλαδή στα επιθετικά «εθνικά συμφέροντα» στα πέριξ. Έχουν υιοθετήσει τα επιχειρήματα και την εθνικοφροσύνη, απλά στο τέλος προσθέτουν κι ένα «ειρήνη ημίν»…

Για παράδειγμα, στη διάρκεια της καμπάνιας Μ15, υποχρεωθήκαμε να προσέξουμε από πιο κοντά τόσο διάφορες πολιτικές «απουσίες» (στην υπεράπσιση των παλαιστίνιων και της αντίστασής τους) όσο και την συστηματική προσπάθεια να παρακαμφθεί εντελώς η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, παρότι διατυμπανίζεται τακτικά απ’ την καθεστωτική δημαγωγία. Κρυμμένη, συνήθως, μέσα σε σωλήνες γκαζιού…

Η παράκαμψη του ελληνικού κράτους και των θεσμών του είναι έντεχνη παρότι σερβίρεται σαν «φυσική». Όμως οι διάφορες κατά καιρούς πρεσβείες, πότε η αμερικάνικη και πότε η ισραηλινή, δεν είναι «φυσικός πολιτικός στόχος» στην προκείμενη περίπτωση. Είναι παρελκυστικός πολιτικός στόχος εφόσον μπαίνει στην πρώτη γραμμή.

Το ίδιο, ακριβώς, έγινε με τις δήθεν «αντιδράσεις» κατά των «μνημονίων» και των «κακών ξένων» που… Τα ντόπια αφεντικά, «μεγάλα», «μεσαία» ή «μικρά», που επωφελήθηκαν απ’ την άγρια άμεση και έμμεση υποτίμηση της εργασίας, «καθάρισαν». Η ίδια η άγρια εκμετάλλευση, σαν απρόσωπη καπιταλιστική συνθήκη, δεν βγήκε απλά αλώβητη απ’ την διαχείριση της κρισης α λα ελληνικά, αλλά πολύ πιο ενισχυμένη. Και για να γίνει αυτό φρόντισαν πολλοί· όχι μόνο τ’ αφεντικά…

Βγήκαν όλα αυτά απ’ το κάδρο – για να το πούμε στην δημαγωγική αργκώ – και χάθηκαν στη σκιά πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε της Λαγκάρντ, και πότε της «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα». Όλη η συγκινησιακή μικροαστική «αγανάκτιση» και «αντί-δραση», είτε ήταν αυθόρμητη (καμμία σχέση!) είτε ήταν οργανωμένη, ήταν εθνικά σωστή: έριξε τις «κατάρες» μακριά (στον αέρα) και άφησε το έδαφος ανοικτό, χωρίς κανένα εμπόδιο, για τα ντόπια αφεντικά.

Κάτι παρόμοιο σκηνοθετείται μ’ αυτές τις υποτιθέμενες «αντιπολεμικές διαμαρτυρίες» που υπηρετούν την εθνική ατζέντα: το «κακό» είναι κάπου εκεί, σε αμερικάνικη ή ισραηλινή συσκευασία· το ξορκίζεις· και πέρα απ’ αυτό τίποτα άλλο.

Όμως οι στρατιωτικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους / κεφάλαιου είναι επιλεγμένες· και όχι «επιβεβλημένες δια της βίας από κάποιους τρισκατάρατους». Ήταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. αυτής της τωρινής, της φαιορόζ κυβέρνησης, που παρακαλούσε την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες στρατιωτικές βάσεις στο ελλαδιστάν – δεν του κόλλησε κανένας το πιστόλι στο κεφάλι… Είναι το ελληνικό κράτος που επιζητάει το δέσιμό του τόσο με τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, όσο και την αιγυπτιακή χούντα… Έτσι εννοεί τις προοπτικές “γεωπολιτικών προσόδων”!…  Και, προφανώς, δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου της μίας ή της άλλης βιτρίνας. Ήταν και είναι θέμα προσανατολισμού των ηγεμονικών τμημάτων των ελληνικών αφεντικών. Οι υπόλοιποι είναι οι ουρές του προσοδισμού: κάτι θα φάνε… (ή αυτό ελπίζουν).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσο εύκολα μιλάνε διάφοροι για «πόλεμο», άλλο τόσο μεθοδεύουν την ειρήνη στο εσωτερικό· το δέσιμο στα «εθνικά δίκαια»· την εθνική ενότητα σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» στις πιο αιχμηρές και φιλοπόλεμες αιχμές της: τώρα στην ανατολική Μεσόγειο.

Μας τραβάνε απ’ το μανίκι· κι απ’ τη μύτη· κι από τ’ αυτί· κι απ’ τα μάτια· κι απ’ τα μυαλά…

Πυρηνικά

Δευτέρα 14 Μάη. Να, λοιπόν, που χάρη στην αμερικανική παρακμή, ο υπ.εξ. του ιρανικού καθεστώτος μπορεί να χαμογελάει εγκάρδια με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi (φωτογραφία απ’ την χθεσινή πρώτη μέρα του «γύρου της ειρήνης» σε Πεκίνο, Μόσχα και Βρυξέλλες). Να που η μία πλευρά του 4ου παγκόσμιου πολέμου μπορεί να εμφανίζεται σαν φίλος της παγκόσμιας ειρήνης: είναι τόσο εξώφθαλμα πολεμοκάπηλη η άλλη πλευρά, μέσα στην αγωνία της παρακμής της, ώστε όποιος απλά δεν της μοιάζει φαίνεται γνήσιος ειρηνιστής!!!

Ωστόσο το «νόμπελ ειρήνης» θα πρέπει να δοθεί στο ψόφιο κουνάβι! Για να φτάσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις στο έσχατο όριό τους…

Καμπάνια Μ15

Την Δευτέρα 14 Μάη θα “συμπέσουν” δύο γεγονότα. Στην Ιερουσαλήμ / Quds με τιμές και πανηγύρια θα εγκαινιάζεται η αμερικανική πρεσβεία. Και στη Γάζα ο ισραηλινός στρατός θα πυροβολεί στο ψαχνό. Έχει αναγγελθεί σφαγή…

Την Δευτέρα 14 Μάη το απόγευμα θα είμαστε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών… Εσείς;

Παλαιστίνη, η ώρα της μεγάλης διαδήλωσης – παρά πέντε

Κυριακή 13 Μάη. Οι αδιάφοροι, οι φλώροι, οι τζιτζιφιόγκοι και οι κομπλεξικοί (όλων των φύλων) λένε αυτό που τους βολεύει· αυτό που βολεύει τις υπηρεσίες… Το κατόρθωμα του post modern κράτους / κεφάλαιου είναι ότι οι υπήκοοί του έχουν υιοθετήσει την δική του γλώσσα, την γλώσσα της παράνοιας και του θανάτου· και το θεωρούν κατόρθωμα.

Ο έλληνας μπάτσος που είχε άποψη (και γιατί να μην έχει;) στη διάρκεια ενός μπλόκου (νυχτερινής αφισοκόλλησης) το είπε στην γλώσσα του, στη γλώσσα της κυρίαρχης βίας· αυτήν που μαθαίνουν και χρησιμοποιούν μεγάλα τμήματα των πρωτοκοσμικών κοινωνιών νομίζοντας ότι μιλάνε αλλιώς:

– Τι κολλάς;

– Για την Παλαιστίνη…

– Παλαιστίνιοι; Τι λες ρε; Ποιοί Παλαιστίνιοι; Θα τους καθαρίσουν όλους οι Ισραηλινοί… Δεν αστειεύονται αυτοί!

Υποθέτουμε πως αν πετύχαινε κάποιον απ’ αυτούς που έχουν λυσσάξει με την καμπάνια Μ15 και σκίζουν αφίσες, θα τον κτυπούσε φιλικά στην πλάτη.

Μπορούσες εύκολα να διαπιστώσεις στον ελαφρά θριαμβευτικό τόνο του πορίσματός του την χαρά εκείνου που έχει διαλέξει την μεριά των «νικητών», την μεριά εκείνων που «δεν αστειεύονται», την μεριά εκείνων που «θα τους καθαρίσουν όλους». Kill ‘em’ all… Τον ελαφρά θριαμβευτικό τόνο, δηλαδή, του αυτο-ικανοποιούμενου μικροαστού που και τσάτσος και ρουφιάνος γίνεται, αρκεί να είναι με την μεριά των νικητών – για να σώσει το τομάρι του και να γεμίσει την τσέπη του. Τίποτα προσωπικό, και τίποτα καν και καν επαγγελματικό στην ετυμηγορία του μπάτσου. Απλά το φυσιολογικό συμπέρασμα κάθε café και κάθε «λογικής» αναίσθητης πρωτοκοσμικής (και ειδικά ελληνικής) παρέας. Που κτυπιέται για το τραυματισμένο κουτάβι που είδε στο δρόμο, και για τον πιο πρόσφατο γκομενικό καυγά. Ωωωωωω! Τι προβλήματα κι αυτά, ε;

Η 23χρονη παλαιστίνια Zahraa al-Najjar (φωτογραφία) έφαγε σφαίρα στο πόδι την πρώτη μέρα των διαδηλώσεων στη Γάζα, στις 30 Μάρτη. Έκατσε έξι μέρες στο νοσοκομείο, και γύρισε πίσω, εκεί που είναι οι φίλες, οι φίλοι, οι συγγενείς της· εκεί που ανήκει. Είναι περισσότερο βέβαιο απ’ την περιστροφή της γης γύρω απ’ τον ήλιο ότι η Zahraa, και εκατοντάδες, χιλιάδες Zahraa, «δεν υπάρχουν» για τον (πολιτικο-ιδεολογικά μιλώντας) ντόπιο «αντισεξισμό», αφού το να πυροβολούν ισραηλινοί φασίστες στρατιώτες παλαιστίνιες διαδηλώτριες δεν ανήκει στα «θέματα που μας ενδιαφέρουν». Δεν εμπίπτουν ούτε στην φαλλοκρατική βία, ούτε πουθενά αλλού. «Σιγά μην ασχοληθούμε μ’ αυτές που φοράνε μαντήλι στο κεφάλι!!!» λέει η πρωτοκοσμική “αντισεξιστική” σοφία (και μετά τρέχει στους ψυχο-γιατρούς). Σιγά!!!

Πράγμα που σημαίνει, απλά, πολύ απλά, αυτό που είπε συναινετικά ο μπάτσος: καθαρίστε τις όλες. (Κι αν επιστρατευτεί η δικαιολογία «μα δεν την ξέρουμε την Zahraa», ούτε η Ahed Tamimi, η νεαρή που χαστούκισε τον ισραηλινό στρατιώτη λίγο μετά που κάποιοι όμοιοί του είχαν πυροβολήσει τον επίσης ανήλικο ξαδέλφό της στο κεφάλι, που είναι αρκετά γνωστή και-δεν-φοράει-μαντήλι-στο-κεφάλι, ούτε αυτή λοιπόν “έτυχε” κάποιας σοβαρής υπεράσπισης στα μέρη μας. Χαλάει τα στερεότυπα, οπότε δεν υπάρχει… Ίσως επειδή εδώ είναι η εποχή για τα βίτσια, τα διανοητικά, τα ηθικά και τα συναισθηματικά. Ίσως επειδή εδώ είναι μόδα τα δυιλιστήρια κουνουπιών… Ίσως επειδή εδώ, πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις θεωρίες, κανείς/καμμία δεν θα δώσει ένα ποτήρι νερό ούτε στο άγγελό του/της…).

Λυπούμαστε, δεν θα θέλαμε να είναι έτσι, και δεν τρώμε τις γνωστές και εύκολες παπαριές ότι “εδώ είναι άλλες οι συνθήκες” (έμαθαν και οι μικροαστοί τον ιστορικό και κοινωνικό προσδιορισμό τους!). Η 23χρονη Zahraa (λες και το κάνει για να διευκολύνει…) δεν είναι πρωτοκοσμική. Κι ούτε θα ήθελε να είναι: η ρηχότητα, η επιδερμικότητα και ο ναρκισσισμός δεν είναι «παγκόσμιες αξίες»!! Τι να ζηλέψει κανείς απ’ τον παρακμιακό βερμπαλισμό; Τι να ζηλέψει κανείς απ’ την κενοδοξία και την βαθιά αν-ηθικότητά της;

Με μια σφαίρα στο πόδι, κι όμως δεν κλάφτηκε… Έξι μέρες μετά, με πατερίτσες, δεν αποφάσισε να ακολουθήσει την συμβουλή «κοίτα την δουλειά σου» – που μάλλον κανείς δεν της έδωσε…. Ούτε τολμάνε τα παπαγαλάκια να την κατηγορήσουν για «αντισημιτισμό» επειδή αγωνίζεται (κανονικά…) ενάντια στο «ιερό κράτος του θεού»…

Η 23χρονη Zahraa δεν είναι μία από μας… Τι κρίμα! Τι κρίμα που δεν της αξίζουμε… Τι κρίμα που μια γυναίκα μόνη της έχει ψυχή όση χιλιάδες πρωτοκοσμικοί/ες.

Απ’ την άλλη ευτυχώς: η αντίσταση είναι γυναίκα – το καταλάβαμε και το είπαμε. Γυναίκα· όχι απομίμηση, πρόσχημα ή avatar…

Άξονες και διαφορικά 1

Κυριακή 13 Μάη. Ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ονομαστεί «μικρός άξονας». Τμήμα του μεγάλου, Ουάσιγκτον – (Λονδίνο) – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Δεδομένου ότι μιλάμε για εξώφθαλμα μιλιταριστική / στρατιωτική συμμαχία μέσα στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο, πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία και την λογική μας, για να διαλευκάνουμε τις αιτίες (: τα καπιταλιστικά συμφέροντα) της ελληνικής συμμετοχής σ’ αυτόν τον άξονα.

Το ελληνικό καθεστώς, με κάθε ευκαιρία, διαφημίζει σαν υλικό όφελος / αποτύπωμα της συμμαχίας του με το μιλιταριστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ έναν αγωγό φυσικού αερίου (ονόματι east med – ακόμα δεν τον είδε η θεία Λίτσα και Γιάννη τον εβάφτισε…) που θα διοχετεύει, υποτίθεται, το περισσευάμενο φυσικό αέριο των ισραηλινών κοιτασμάτων στην ευρώπη, περνώντας ξώφαλτσα απ’ τον νότο της Κρήτης.

Υποστηρίζουμε (αναλυτικότερα στην εισήγηση της 9ης Μάη) ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να φτιαχτεί ποτέ. Είναι πολύ δύσκολο έργο τεχνικά, είναι ακριβό, έχει σοβαρές επιπλοκές σε σχέση με την τουρκική αοζ (η θεία Λίτσα την θεωρεί περίπου ανύπαρκτη, αλλά είναι μόνη της σ’ αυτή τη βεβαιότητα). Ενώ υπάρχει (και μεθοδεύεται) αρκετά ευκολότερη λύση: το γκάζι απ’ τα ισραηλινά κοιτάσματα (κι αν υπάρξει τέτοιο απ’ τα νοτιοκυπριακά) θα πηγαίνει με αγωγούς στα 2 “υγροποιητήρια” της αιγύπτου, κι από εκεί θα φορτώνεται σε lpg γκαζάδικα.

Αν δεν πρόκειται να φτιαχτεί αυτός ο αγωγός που μας τα έχουν ζαλίσει (ρώτησε κάποιος, σωστά, στη συζήτηση της 9ης Μάη) τότε ποιο είναι το υλικό αντίκρυσμα της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Εύλογο ερώτημα. Μόνο που για να απαντηθεί χρειάζεται «άνοιγμα της εστίασης».

(φωτογραφία: Αυτός ο χάρτης αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή επειδή έχει χάρη: είναι σαν μονοκοντυλιά, και είναι ακριβέστερος από πολλούς άλλους…. Μπορεί όμως να βρει κανείς χάρτες και σχέδια αυτού του εικονικού αγωγού για όλα τα γούστα. Ακόμα και να ανηφορίζει από Πελοπόννησο μεριά (;;;) μπορεί να βρει κανείς όνειρα. Γιατί όχι; Εδώ παραλίγο να πλήρωνε η Μόσχα προκαταβολή για έναν άλλο σωλήνα που “θα” έφτιαχνε!…)