Year: 2018

Do you remember Catalunya; 2

Σαββάτο 26 Μάη. Τι έγινε, λοιπόν; Μετά την καταστολή στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη στην καταλωνία οι εκεί βιτρίνες είχαν μια μοναδική ευκαιρία να «παγώσουν» τις κινήσεις υπέρ της αυτονομίας, και να στραφούν κατά του ήδη υπόδικου τότε κόμματος και της κυβέρνησης μειοψηφίας του Rajoy, ζητώντας: «συγγνώμη», εκλογές στην ισπανία, και αλλαγή του συντάγματος.

Μόνο αυτό δεν έκαναν! Κι έτσι, μετά από 8 μήνες, το κυβερνητικό κόμμα αναδεικνύεται επίσημα «κόμμα ποινικών»· ο Rajoy κατάφερε να την γλυτώσει· και ζητούν εκλογές οι πάντες. Αλλά οι καταλανοί αναλώνονται γύρω από εξόριστους ή μισοεξόριστους πρωθυπουργούς και υπουργούς.

Όταν ο αντίπαλός σου κάνει την κίνηση που θεωρεί ότι τον παίρνει (την καταστολή) αλλά εσύ, αντί να τον αναγκάσεις να ξεράσει κοιτάς αλλού και του επιτρέπεις να γίνει μάγκας σε βάρος σου, είσαι άξιος της «μοίρας» σου.

Πόλεμος είναι και η πολιτική, ακόμα και σαν τεχνική της εξουσίας – απλά με άλλα μέσα… Οι «ψευτοστρατηγοί» ξεχωρίζουν εκεί απ’ την αθλιότητα των δήθεν «επιτυχιών» τους…

Ένας αμερικάνος φίλος

Παρασκευή 25 Μάη. Είναι ακροδεξιός με τσαρούχια εδώ και δεκαετίες. Έχει διεθνές παρατσούκλι: «bomb ‘em!». Για τον πιο πρόσφατο «σύμβουλο εθνικής ασφάλειας» των ηπα και του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως, ο κόσμος είναι ένα πεδίο όπου υπάρχουν μερικά εμπόδια για την αμερικανική ηγεμονία, μέχρι να πάψουν να υπάρχουν. Η δήλωσή του (πριν 24 χρόνια, το 1994) έχει μείνει αξέχαστη:

Δεν υπάρχουν Ηνωμένα Έθνη. Υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που κατά περίπτωση μπορεί να καθοδηγείται απ’ την μόνη πραγματική δύναμη που έχει μείνει στον κόσμο, κι αυτή είναι οι ΗΠΑ, όταν βολεύει τα συμφέροντά μας κι όταν μπορούμε να τραβήξουμε κι άλλους μαζί μας.

Τα χρόνια πέρασαν, ο John Bolton γέρασε, τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται, και ο «bomb ‘em!» συνεχίζει να αγναντεύει το πεδίο, ελπίζοντας σε ακόμα περισσότερες φωτιές και ερείπια. Σίγουρα στο ιράν και στη βόρεια κορέα. Και βλέπουμε…

Τι είχε να κουβεντιάσει, λοιπόν, μ’ αυτόν που θέλει να δει τον κόσμο να ισιώνει in an american way πριν κλείσει τα μάτια του, ο έλληνας ογκόλιθος Nick the greek; Πολλά. Κυρίως για την «στρατηγική συμμαχία» Αθήνας – Ουάσιγκτον, κι ακόμα περισσότερα για την ασφάλεια των πηγών φυσικού αερίου των κρατών που έχουν τέτοιες όπως η κύπρος, η αίγυπτος και το ισραήλ – όπως ενημερώνει ο ελληνοαμερικανικός “greek reporter”.

Η ανατολική Μεσόγειος και τα γκάζια λοιπόν – εναντίον ρωσίας, γερμανίας, τουρκίας, ιράν… Γαρνιρισμένη με την μονότονη «ενημέρωση» των αμερικάνων ακροατών του για την επιθετικότητα και την επικινδυνότητα της Άγκυρας.

Μόνον αυτά; Υπάρχουν κι άλλα. Ας πούμε ο Άραξος, ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο στην βορειοδυτική Πελοπόννησο, στο νομό Αχαΐας…

Ο Άραξος στα χρόνια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου ήταν στις δόξες του: είχε αποθηκευμένες ατομικές βόμβες του νατο, που προορίζονταν, in case of emergency, κατά της βουλγαρίας… Στα ‘90s, και μετά την νίκη του «δυτικού κόσμου», τα συγκεκριμένα πυρηνικά αποσύρθηκαν (προς γερμανία μεριά, σε πρώτη φάση, αν δεν κάνουμε λάθος). Όμως καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος οξύνεται, φαίνεται πως ο Άραξος ξαναγίνεται χρήσιμος (για την Ουάσιγκτον). Οι παλιές εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρηνικών είναι εκεί και περιμένουν. Με λίγο ξεσκόνισμα…

Το χοντραίνει ο «άξονας» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ και ο «υποάξονας» Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ… Και οι φίλοι των κανίβαλλων προτείνουν να κλείσουμε τα μάτια για τα εγκλήματα των «συμμάχων», αυτά που γίνονται ήδη κι αυτά που σχεδιάζονται, και να στρατευτούμε στην «εθνική γραμμή»…

Καθάρματα.

Άσυλα

Παρασκευή 25 Μάη. Τελικά ο μόνος σίγουρος τρόπος για να πάρει κανείς πολιτικό άσυλο στην «δημοκρατική» ελλάδα είναι να είναι χουντικός καραβανάς! Φυσικά είναι προτιμητέοι χουντικοί καραβανάδες εναντίον του Erdogan, από τουρκία μεριά: κάτι παθαίνει η «ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη» στην περίπτωσή τους και δουλεύει ρολόι!!! Αν είσαι πρόσφυγας θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι. Αν, όμως, είσαι χουντικός καραβανάς μέσα σε 20 μήνες τα δικαστήρια θα έχουν κάνει το ένα πίσω απ’ το άλλο κάθε τι που χρειάζεται για να πάρεις το «πολιτικο άσυλο» και ότι σημαίνει αυτό. Εν τω μεταξύ θα σε προσέχουν διμοιρίες, θα τρως και θα πίνεις με έξοδα του ελληνικού δημοσίου, και μόλις φταρνιστείς θα έχεις τα καλύτερα νοσοκομεία…

Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που αργοπεθαίνουν στα ελληνικά κάτεργα δεν μπορούν να κάνουν πραξικοπήματα, να κλέψουν ελικόπτερα, και να σκάσουν κύριοι κι ωραίοι. Απ’ την άλλη μεριά κάτι άλλοι χουντικοί και σφάχτες φίλοι των ελλήνων θα χαίρονται.

Αν, λέμε «αν», ο Sisi και η συμμορία του βρεθούν στα δύσκολα, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στην ελλάδα. Τώρα που υπάρχει νομικό προηγούμενο, το έχουν στο τσεπάκι τους!

Αυτήν την “πλέρια διακομματική ευαισθησία” οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι κάποιοι από εμάς. Γιατί κανείς δεν προσέχει πόσο φασιστικές είναι αυτές οι “εθνικές κινήσεις”. Εκτός, βέβαια, απ’ τους σχεδιαστές τους.

Κορέες 1

Παρασκευή 25 Μάη. Μόλις προχθές γράφαμε:

… Καθώς τώρα είναι που ξεδιπλώνεται ολόκληρη η αντίθεση ανάμεσα στο σχεδιασμό του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και στον χωρίς προσχήματα αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σημείο Χ, δηλαδή η θηλειά του πρώτου και η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – Kim χωρίς προϋποθέσεις, μοιάζει (σ’ εμάς) στην κόψη του ξυραφιού. Θα ξεκαθαριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες – άλλωστε ως τις 12 Ιούνη δεν υπάρχουν περισσότερες από 3 εβδομάδες.

Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά οι δύο κορέες θα πρέπει είτε να κάνουν κάποιες (λίγο πολύ θεαματικές) προσθήκες στην ως τώρα μεθόδευσή τους για να ανασχέσουν την «δουλειά» του βαθέος αμερικανικού κράτους, είτε να κινηθούν παράλληλα σε κάποια «εκδοχή 2», χωρίς αμερικανο-βορειοκορεατική συνάντηση κορυφής στις 12 Ιούνη…

Τελικά οι «σωματοφύλακες» χαλιναγώγησαν τον ναρκισσισμό του ψόφιου κουναβιού, και το ραντεβού της 12 Ιούνη ακυρώθηκε απ’ την Ουάσιγκτον. Είναι αυτή η εξέλιξη μια αποτυχία της μεθόδευσης του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ; Ναι, απ’ την άποψη της επένδυσης που είχε γίνει στο ψόφιο κουνάβι. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τα δεδομένα όπως τα διαμόρφωσε το αμερικανικό βαθύ κράτος, αφού αφήνουν ανοικτά διάφορα ενδεχόμενα.

Α) Προφανώς το ψόφιο κουνάβι είναι «δεμένο» απ’ το αμερικανικό βαθύ κράτος, από πολλές και διάφορες μεριές, και η σχετική αυτονόμησή του μόνο προσωρινή θα μπορούσε να είναι. Υποθέτουμε ότι αυτό το καταλαβαίνουν στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· γι’ αυτό, άλλωστε, ο Moon προσπάθησε προχτές αυτοπροσώπως να «ξαναμαζέψει» το ψόφιο κουνάβι κρατώντας το στις ράγες της συνάντησης της 12ης Ιούνη.

Β) Παρότι η απόφαση της ακύρωσης μόνο σαν ο απαραίτητος πρόλογος για ένα καινούργιο κύμα αμερικανικής όξυνσης απέναντι στο βορειοκορεατικό καθεστώς θα μπορούσε να θεωρηθεί (και, πράγματι, ξεκίνησε αμέσως με φρέσκιες ψοφιοκουναβικές απειλές περί «ετοιμότητας του αμερικανικού στρατού») ο πραγματικός στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι σ’ αυτή τη φάση η Πγιονγκγιάνγκ. Είναι η Σεούλ!!!

Απ’ την αρχή της «επίθεσης ειρήνης» κι απ’ τις δυο μεριές της κορεατικής χερσονήσου, στις αρχές του χρόνου, διάφορα σκληροπυρηνικά αμερικανικά think tank ένα πράγμα έλεγαν και ξανάλεγαν: θα χάσουμε τη νότια Κορέα έτσι! Εννοούσαν ότι “θα την χάσουμε σαν βάσεις και καταναγκαστικό πελάτη της προστασίας μας… Και μαζί θα χάσουμε τον έλεγχο του δυτικού Ειρηνικού…”

Δεν θεωρούμε συμπτωματικό το ότι η ανακοίνωση της ακύρωσης της συνάντησης έγινε αμέσως μετά την επίσκεψη Moon στην Ουάσιγκτον. Όχι το ψόφιο κουνάβι, αλλά η μιλιταριστική τριανδρία πίσω του ήθελε να σχηματίσει μια «τελευταία γνώμη» για το πόσο κοντά βρίσκονται στο να χάσουν την Σεούλ. Πείστηκαν (υποθέτουμε) ότι σχεδόν την έχουν χάσει. Κατά συνέπεια όχι μόνο θα έπρεπε να σταματήσουν αμέσως την «επικίνδυνη τροπή» που είχαν πάρει οι ειρηνευτικές εξελίξεις για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ηπα· αλλά να ετοιμαστούν για μια «επιθετική διαχείριση» που θα προσπαθήσει να ξανα-απομακρύνει την Σεούλ απ’ την Πγιονγκγιάνγκ δένοντας την στα αεροπλανοφόρα και τα πυρηνικά των ηπα.

(φωτογραφία: Ίσως η Ιστορία κρατήσει μια θέση γι’ αυτόν τον ευγενικό τρόπο να πει ένας αμερικάνος πρόεδρος «άντε γαμηθείτε» στους αντιπάλους του στο κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Sincerely yours!!! Ουάου! Really?)

Κορέες 2

Παρασκευή 25 Μάη. Γ) Ενώ, λοιπόν, η ακύρωση της συνάντησης ήταν εύκολη δουλειά, τα υπόλοιπα είναι από δύσκολα έως εξαιρετικά δύσκολα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό· και υποθέτουμε ότι κάποιοι «ειδικοί» του το καταλαβαίνουν. Ενώ, δηλαδή, η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man ήταν απαραίτητη για το οριστικό «ξέπλυμα» του βορειοκορεατικού καθεστώτος, ο τρόπος που την χάλασε η Ουάσιγκτον (και οι γελοίες δικαιολογίες που επικαλέστηκε στο «γράμμα» του το ψόφιο κουνάβι), χρεώνει τις ηπα, και προσθέτει μια ακόμα «μαύρη σελίδα» στην πρόσφατη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ και στην ακύρωση της συμφωνίας 5+1 για τα πυρηνικά του ιράν… Εγγράφεται, δηλαδή, σαν επιβεβαίωση ότι η άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» είναι πλέον ένα κράτος – διεθνής ταραξίας.

Αυτό είναι το συν που αποκομίζει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ γενικά (και τα δύο κορεατικά καθεστώτα ειδικά) απ’ το «απότομο φρενάρισμα» του ψόφιου κουναβιού: την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι ενώ έκανε ό,τι μπορούσε (την στιγμή της ακύρωσης η Πγιονγκγιανγκ κατέστρεφε τις υποδομές πυρηνικών δοκιμών της!!!) η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη για καμία «ειρήνη», ποτέ και πουθενά.

Δεν πρόκειται για «ιδεολογικό ζήτημα». Δεν είναι όμως, απ’ την άλλη, ένα «συμπεράσμα σε παγκόσμια θέα» που μπορεί να μετατραπεί αύριο ή μεθαύριο σε πρακτικές κινήσεις και οφέλη. Ειδικά όταν η Ουάσιγκτον έχει βάσεις και στρατό στη νότια κορέα.

Τώρα πέφτει ένα κάπως μεγαλύτερο βάρος (αν και όχι ασήκωτο) στις πλάτες του Moon: ως τώρα ζήτησε και πέτυχε μειωμένες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους αμερικάνους στο όνομα του “καλού κλίματος” εν όψει της συνάντησης… Τώρα θα πρέπει να βρει τρόπους να κρατήσει σε απόσταση τους (στην πραγματικότητα εξοργισμένους με την πάρτη του) αμερικάνους με άλλα “συμμαχικά” επιχειρήματα… Και, ταυτόχρονα (αυτό είναι προφανώς ευκολότερο) θα πρέπει να συνεχίσει τις ενδοκορεατικές διαδικασίες ειρήνευσης με τρόπο ακόμα πιο κατηγορηματικό.

Πως θα μπορέσουν να σεγοντάρουν οι υπόλοιποι δύο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, δηλαδή το Πεκίνο και η Μόσχα; Δεν ξέρουμε. Όμως το ρωσικό αφεντικό δεν άφησε την ευκαιρία της «έκλειψης των ηπα» να πάει χαμένη:

… Ο βορειοκορεάτης ηγέτης Kim Jong-un έκανε ό,τι υποσχέθηκε· ακόμα ακόμα ανατίναξε τα τούνελ στο πεδίο πυρηνικών δοκιμών του Punggye-ri· και μετά μάθαμε την ακύρωση της συνάντησης με τις ηπα… Ελπίζουμε ότι ο διάλογος θα ξαναρχίσει… και ότι η συνάντηση θα γίνει. Ο Putin «δεσμεύτηκε» ότι η Μόσχα και άλλοι διεθνείς παίκτες «θα εργαστούν από κοινού για να φέρουν πιο κοντά τις θέσεις των ηπα και της βόρειας κορέας». Που πρακτικά το μεταφράζουμε σε «όσο η Ουάσιγκτον κάνει αναγκαστικά πίσω τόσο εμείς θα κάνουμε μπροστά».

Θα φανεί. Σε 6 ημέρες (αν όχι νωρίτερα…), στις 31 Μάη, ο Lavrov θα βρίσκεται στην Πγιονγκγιάνγκ…

Από άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός

Παρασκευή 25 Μάη. Ανεβείτε, τώρα, σ’ ένα αερόστατο, να σας ξεναγήσουμε γρήγορα και περιληπτικά στις εξελίξεις σ’ όλη αυτή την γραμμή.

Πρώτο σημείο: Κίνα. Παρότι η σινο-αμερικανική σύγκρουση εμφανίζεται σαν «εμπορικός / οικονομικός πόλεμος» που προς το παρόν έχει παγώσει, το Πεκίνο ναυπηγεί αεροπλανοφόρα. Έχει δύο, αλλά ο στόχος είναι τα έξι, εκ των οποίων τα δύο πυρηνοκίνητα. Επιπλέον το κινέζικο καθεστώς έχει σχέδιο ως το 2025 (σε λιγότερο από 7 χρόνια) να είναι παγκόσμια και καπιταλιστικά πρωτοπόρο σε οτιδήποτε σχετικό με τις «νέες τεχνολογίες». Το θέμα είναι πως οι πάντες έχουν πεισθεί ότι θα τα καταφέρει· ίσως και νωρίτερα… Και έτσι θα συμβεί υπό όχι πολεμικές συνθήκες…

Δεύτερο σημείο: Αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν επεκτείνουν σταθερά τα εδάφη τους, σε βάρος του τυπικού αφγανικού στρατού, παρότι αυτός το τελευταίος υποστηρίζεται απ’ την αμερικανική αεροπορία. Το ψόφιο κουνάβι σκέφτεται να ξανα-αυξήσει τον αμερικανικό στρατό στα υψίπεδα (σιγά που θα έφευγε…) και η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Τεχεράνη ότι ενισχύσει και εκπαιδεύει τους Ταλιμπάν. Στην φωτογραφία πάνω δεν είναι αμερικανικά κομμάντο αλλά οι «ειδικές δυνάμεις των ταλιμπάν» – είτε το πιστεύετε είτε όχι!!! Πράγμα που σημαίνει ότι τους ντύνουν, τους εξοπλίζουν και τους εκπαιδεύουν γνώστες των σύγχρονων πολεμικών δεδομένων. Κάτι μας λέει ότι δεν είναι μόνο ιρανοί…

Τρίτο σημείο: Ιράν. Οι εξελίξεις είναι ανοικτές, αλλά μεσοπρόθεσμα – φοβόμαστε – δεν θα είναι απλά «οικονομικές». Εκτός αν η Τεχεράνη ενταχθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης», δηλαδή στη στρατιωτική συμμαχία με την Μόσχα και το Πεκίνο….

Τέταρτο σημείο: Ιράκ. Το πρώτο σε δύναμη κόμμα στις τελευταίες εκλογές είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Muqtadar al-Sadr – σε συμμαχία με το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ και διάφορες μικρές κοσμικές οργανώσεις. Το δεύτερο σε δύναμη κόμμα είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Hadi al-Amiri. Ο “στρατός του Mahdi” του πρώτου υπήρξε βασικός στην αντίσταση στην αμερικανική κατοχή απ’ το 2004 και μετά. Έχει «φάει» πολλούς αμερικάνους… Ο δεύτερος είναι επικεφαλής των «λαϊκών δυνάμεων δράσης» (pmu) που, εκπαιδευμένοι απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης», είναι το πιο αξιόπιστο μαζικό στρατιωτικό σώμα στο ιράκ σήμερα. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να τους θεωρεί «τρομοκράτες», αλλά υπάγονται επίσημα στον ιρακινό στρατό. Οπότε απλά γρυλίζει για «την επιρροή του ιράν»… Too late!

Οι σειρήνες ακούγονται δυνατά: με την κυβέρνηση που θα σχηματίσουν οι νικητές των εκλογών στο ιράκ οι 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες (και μισθοφόροι) που έχουν στρογγυλοκαθήσει στην Μεσοποταμία θα πρέπει να τα μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να ψάξουν άλλη παραλία…

Πέμπτο σημείο: Συρία. Παρότι ο αμερικανικός (και ο γαλλικός, και ο αγγλικός) στρατός δείχνει να έχει εδραιωθεί στις ypg/pkk κρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας, ο «πόλεμος φθοράς» εναντίον τους έχει αρχίσει να κλιμακώνεται. Με διάφορες αιτίες κι αφορμές (είτε επειδή οι ypg δεν είναι καθόλου «δημοκράτες» όπως νομίζουν διάφοροι υποστηρικτές τους, το εντελώς αντίθετο· είτε επειδή διάφορα αραβικά κλαν σ’ αυτή τη ζώνη πληρώνονται από «αλλού»…) το αντάρτικο κατά της «κατοχής», κάτω απ’ τις συριακές σημαίες, κλιμακώνεται. Αναφέρονται ήδη νεκροί αμερικάνοι μισθοφόροι από «νάρκες δρόμου», καθώς και εξεγέρσεις – εν μέρει ένοπλες – σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις. Η Raqqa είναι ήδη πεδίο αυτού του ανορθόδοξου πολέμου.

Έκτο σημείο: Λίβανος. Η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί και σουνίτες συμμαχοί της είναι η βεβαιωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά τις τελευταίες εκλογές. Άσχετα με το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, η λιβανέζικη κοινωνία έχει πάρει κατά πλειοψηφία θέση – στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Έβδομο σημείο: Παλαιστίνη. Δεν ξέρετε;

Όγδοο σημείο: Ο «μικρός άξονας» Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας… Θέλετε να κάνουμε εν χορώ τους μαλάκες για το τι κουβεντιάζει ο ογκόλιθος με τους “bomb ‘em” στην Ουάσιγκτον; Την τρέχουσα γεωπολιτική τιμή / πρόσοδο του οικοπέδου που εκπροσωπεί κουβεντιάζει· εσείς κι εμείς είμαστε το κρέας για οποιαδήποτε χρήση!!!! Οι χρήσιμοι ηλίθιοι, αν συνεχίσουμε να το επιδιώκουμε…

Την ελληνική συμβολή στο χασάπικο κουβεντιάζει ο εντεταλμένος του ελληνικού βαθέος κράτους, για λογαριασμό αυτών που κερδίζουν απ’ τα τσιγκέλια· πως και γιατί νομίζετε ότι χαλαλίζει τις ώρες του ο κάθε Bolton; Σε κουβέντες για την φροντίδα των προσφύγων ή για τα νηπιαγωγεία;

Λοιπόν; Τόχετε; Βάζετε το χέρι σας στη φωτιά; Να κάνουμε ότι κοιμόμαστε μπας και μας περάσει ξώφαλτσα;

Όχι δα!! Όχι δα!!!!!!!

Συρία

Πέμπτη 24 Μάη. Ενώ στο Ριάντ προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο τοξικός πρίγκηπας ζει και βασιλεύει μέσα από … φωτογραφίες (προφανώς άγνωστης χρονολογίας), στη νοτιοδυτική συρία συμβαίνει κάτι που ίσως (ίσως λέμε) σχετίζεται και με την (ας το πούμε κομψά για να μην πληγώσουμε και πληγωθούμε) «απουσία» του. (Αααχ τοξικέ! Γύρνα πίσω!!! Τόσα έχουν στηριχτεί πάνω σου!!!)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την εκτίμηση ότι η επαρχία της Dara’a, δίπλα ακριβώς απ’ τα κατεχόμενα παράνομα απ’ τον ισραηλινό στρατό υψώματα του Γκολάν (απ’ το 1967), θα μείνει υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών (των πλέον σκληροπυρηνικών και «πιστών» στο Ριάντ), επειδή αυτό βολεύει το Τελ Αβίβ. Όμως το συριακό καθεστώς, μετά την εκκαθάριση όλων των υπόλοιπων ανταρτοκρατούμενων θυλάκων γύρω απ’ την Δαμασκό, συγκεντρώνει τον στρατό του στα όρια των ανταρτοκρατούμενων ζωνών της Dara’a.

Υπάρχει μια φήμη ότι στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Μόσχα ο σχεδόν υπόδικος πρωθ. του Τελ Αβίβ Netanyahu εξασφάλισε μεν την ρωσική άδεια να ρίξει μερικούς πυραύλους σε συριακούς στόχους που θεωρεί «απειλή», με αντάλλαγμα όμως να μην παρέμβει στην ανακατάληψη της Dara’a. Στις φήμες δεν μπορεί να στηριχτεί κανείς… Όμως στην Dara’a οι τελευταίοι hard core μισθοδοτούμενοι του Ριάντ και του Ντουμπάι εκδηλώνουν ασυνήθιστη συμπεριφορά: η μία ομάδα μετά την άλλη δηλώνουν διατεθειμένες να διαπραγματευτούν την παράδοση των όπλων τους και την αποχώρησή τους…

Ήδη το ρωσο-συριακό επιτελείο που έχει κάνει με επιτυχία τις προηγούμενες παρόμοιες διαπραγματεύσεις βρίσκεται στις πόλεις Nahij και Mohaja, για να εξασφαλίσει ότι στη Dara’a οι αντικαθεστωτικοί θα φύγουν «ήσυχα». Και χωρίς, ας πούμε, «video για χρήση χημικών απ’ τον Άσαντ» – με όλες τις γνωστές συνέπειες… Το ζήτημα είναι ότι όπως έγινε με πολλές εκατοντάδες άλλους ως τώρα, δυο επιλογές έχουν. Είτε να ζητήσουν και να πάρουν αμνηστία και να ενταχτούν στον συριακό στρατό· είτε να πάνε στο Idlib και να υπαχθούν στον τουρκικό έλεγχο. Προφανώς το ξέρουν. Και θα διαλέξουν ένα απ’ τα δύο…

Τίποτα δεν θα μείνει στον τοξικό («καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται….») ή/και στο καθεστώς του απ’ την βαριά, τεράστια επένδυση στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου…

Ίσως μόνο φωτογραφίες…

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 1

Πέμπτη 24 Μάη. Ο φίλος της ασταμάτητης μηχανής ήταν λιτός στο μήνυμά του: Θέλετε να εξετάσετε και την περίπτωση να μην ξέρουν τι κάνουν; Αναφερόταν στις γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα, αλλά όχι μόνο.

Η σκέψη δεν είναι καινούργια – αλλά έχει σοβαρές προκλήσεις, ένα μέρος απ’ τις οποίες (αλλά όχι όλες) η ασταμάτητη μηχανή τις αντιμετωπίσει ήδη. Σύμφωνα με το ορθόδοξο manual, επικεφαλής καθε κράτους είναι η αντίστοιχη «εθνική αστική τάξη» (τα εισαγωγικά είναι με αιτία…) που, στις επιλογές, στις κατευθύνσεις και στις μεθοδεύσεις της πολιτικής εκφράζει και υπηρετεί τα γενικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον εθνοκρατικό σχηματισμό που της αναλογεί· χωρίς παραπάνω διευκρινίσεις για το τι σημαίνει «γενικά συμφέροντα» και πως διαμορφώνονται.

Το σχήμα είναι βολικό, επειδή δείχνει να έχει μια τυπική επάρκεια, στη βάση της ταξικής διαστρωμάτωσης των καπιταλιστικών κοινωνιών. Κι ενώ αυτή η διαστρωμάτωση είναι (για εμάς) αναμφισβήτητη, το προβοκατόρικο ερώτημα είναι το εξής: Κι αν δεν υπάρχει πλέον «εθνική αστική τάξη» εδώ ή εκεί; Κι αν στη θέση της, εκ των πραγμάτων, υπάρχει «κάτι άλλο», επιφορτισμένο με τις αρμοδιότητές της ή έχοντας κάνει πειρατεία στο πόστο; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο – και η εργατική ανάλυση δεν πρέπει να είναι συντηρητική, κομπλεξική, ώστε να αποκλείει το ενδεχόμενο – τότε πως ακριβώς διεκπεραιώνεται η διακυβέρνηση των καπιταλιστικών κοινωνιών, στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση;

Η δική μας εργατική ανάλυση σηκώνει αυτό το γάντι, επειδή το θεωρεί πολύ σοβαρό τόσο από θεωρητική όσο και από πρακτική άποψη. Την υπόδειξη της (σταδιακής ή ακαριαίας;) μείωσης της σημασίας της τάξης των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (: ιστορική αστική τάξη…) δεν την έκανε προχτές κάποιος κομμουνιστής. Αλλά στη δεκαετία του 1930 ένας φιλελεύθερος, που έμεινε να αφήσει το όνομα και τις απόψεις του στην ιστορία: ο Κέυνς. Ήταν αυτός που εισήγαγε στην ανάλυση της «καπιταλιστικής οικονομίας» την πραγματικότητα της πολυμετοχικής καπιταλιστικής επιχείρησης και του στρώματος των διευθυντών (: managers), που τυπικά δεν είναι ΟΙ ιδιοκτήτες (ακόμα κι αν είναι μέτοχοι) αλλά είναι έμμισθοι υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες – κι ωστόσο αυτοί είναι που αποφασίζουν. Ενημερώνοντας (ή κοροϊδεύοντας), ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντά τους, τους «μετόχους» – τυπικά ιδιοκτήτες. Αυτό ισχύει στις επιχειρήσεις. Ισχύει και στο κράτος; Γιατί όχι;

Παρότι στα ‘60s (και σε σχέση με την τότε σοβιετική ένωση) δημιουργήθηκε μια αναλυτική βάση για τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, που τοποθετούσε τους «διαχειριστές» της καπιταλιστικής συσσώρευσης σε μια θέση “ad hoc μπουρζουαζίας» αν και χωρίς την τυπική ιδιοκτησία, το πράγμα ξεχάστηκε στη συνέχεια. Παρότι, ούτε η «πολυμετοχική» καπιταλιστική επιχείρηση εξαφανίστηκε (το αντίθετο), ούτε οι managers και οι ceo…

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 2

Πέμπτη 24 Μάη. Αν και το θέμα είναι απ’ αυτά που μας ενδιαφέρουν σαν αυτόνομους εργάτες, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής. Μην περιμένετε εδώ την στοιχειωδώς επαρκή ανάλυσή μας!

Ωστόσο κρατάμε το εξής: η ιμπεριαλιστική πολιτική της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης», μπορεί πράγματι να αναλυθεί με τα εργαλεία της straight ταξικής διαστρωμάτωσης α λα αρχές του 20ου αιώνα (με “αστική τάξη” και τα συμφέροντά της) ή πρέπει να ενσωματωθούν σ’ αυτήν την ανάλυση (και όχι μόνο για τις ηπα) στοιχεία δομικών μετασχηματισμών στις διαδικασίες μεσολάβησης / αντιπροσώπευσης / επικύρωσης, που δεν είναι καθόλου καινούργια για το “νεοφιλελεύθερο κράτος” (ήδη απ’ τα ‘80s) αλλά έχουν αγνοηθεί συστηματικά επειδή προσθέτουν πολυπλοκότητα σε αναλυτικά σχήματα που θα ήταν βολικό να μείνουν απλά (ακόμα κι αν η απλότητά τους είναι άχρηστη)… Ε;

Το καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο associated press, πριν δυο μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο The princes, the president and the fortune seekers παρουσίασε τεκμηριωμένα στοιχεία (από υποκλοπές mails – αυτό είναι κοινότοπο πια!) που ρίχνουν ένα διαγώνιο φως στην πραγματικότητα του αμερικανικού συστήματος πολιτικής / κρατικής διεύθυνσης: επώνυμοι ποινικοί με φράγκα και αρχινταβάδες ιδιωτικών στρατών, που κάνουν deal με σαουδάραβες και εμιριτιανούς πρίγκηπες (με σκοπό ακόμα περισσότερα φράγκα) και έχοντας πρόσβαση στον, ας πούμε «κεντρικό πυρήνα εξουσίας» στην Ουάσιγκτον, διαμορφώνουν σχεδιασμένα κατά τα συμφέροντά τους, σε συνεργασία με τον «βασιλικό γαμπρό» της Ουάσιγκτον (“clown prince” τον αποκαλούν, ωστόσο!), αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική των ηπα», για λογαριασμό των πελατών τους: του Ριάντ, του Ντουμπάι, του Τελ Αβίβ. Με άλλα λόγια σχεδιάζουν ακόμα κι έναν πόλεμο επειδή αυτός τους βολεύει· χωρίς “αστική τάξη”….

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοιου είδους στοιχεία· κι όχι μόνο για τις ηπα (αλλά και για την ψωροκώσταινα ελλάδα). Η πρώτη λογική (και αποδεκτή απ’ την ασταμάτητη μηχανή σαν αφετηρία) ένσταση θα ήταν κάπως έτσι: δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καπιταλιστικές διαδικασίες σαν «προσωπικές ιστορίες». Συμφωνούμε κατ’ αρχήν… Όμως:

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 3

Πέμπτη 24 Μάη. Η συγκρότηση της αστικής τάξης σαν συλλογικό υποκείμενο (κρατικής) διεύθυνσης, μετά την όποια επαναστατική φάση της (κατά της φεουδαρχίας) έχει συμβεί ΜΟΝΟ όταν είχε να αντιμετωπίσει ένα επίσης συλλογικά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό υποκείμενο / αντίπαλο: την εργατική τάξη, την τάξη μας. Χωρίς σοβαρή εργατική απειλή γιατί θα έπρεπε να περιμένει κανείς είτε απ’ την αστική τάξη (όταν υπήρχε) είτε απ’ τους διαχειριστές των επιχειρήσεων σαν τέτοιους να συμπεριφερθούν με ενιαίο τρόπο, σαν «εκ των πραγμάτων» τάξη; Μια τέτοια «ελπίδα» θα ήταν μεταφυσική. Θα αγνοούσε ότι ο καπιταλισμός είναι σκληρά ανταγωνιστικός όχι μόνο με όρους «τάξης εναντίον τάξης» όταν, και μόνο τότε, η δική μας τάξη επιβάλει μια τέτοια αναμέτρηση, αλλά και με όρους «κλάδος εναντίον κλάδου», «εθνικοί επιχειρηματίες εναντίον εθνικών επιχειρηματιών», «αφεντικό εναντίον αφεντικού» ή και “γιάπης εναντίον γιάπη”.

Αυτών δοθέντων, και με δεδομένο ότι ήδη απ’ τα ‘80s o νεοφιλελευθερισμός σαν σχέδιο των αφεντικών είχε διπλή ατζέντα, απ’ την μια την διάλυση της όποιας εργατικής απειλής και αφετέρου την αναδιαμόρφωση της «αντιπροσώπευσης» στο πολιτικό τμήμα του κράτους, ούτε παράξενη ούτε εκτός πραγματικότητας θεωρούμε την εξέλιξη και την κεντρικότητα του λομπισμού. Την διαμόρφωση, δηλαδή, ενός πλέγματος εξουσίας όπου τα συμφέροντα δεν μεταφέρονται στην κορυφή με όρους «γενικού ταξικού συμφέροντος» αλλά κυρίως (ή, συχνά, μόνο) με όρους επιμέρους συντεχνιακής οργάνωσης και διείσδυσης. (Προφανώς είναι μάταιο, αλλά έτσι, «για την ιστορία», μπορείτε να  διαβάσετε σχετικά: Sarajevo νο 78, Νοέμβρης 2013 κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος – νο 80 Γενάρης 2014, κοινοβουλευτισμός, εξουσία κράτος 2 – και νο 90, Δεκέμβρης 2014, κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος 3).

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράδοξο αυτό που εμφανίζεται σαν «δημοσιογραφικές αποκαλύψεις» για την ως πρόσφατα αιχμή της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης – και του νεοφιλελευθερισμού –, τις ηπα, που (δεν θα γινόταν διαφορετικά, αυτό το ξέρει η γενική αντικαπιταλιστική ανάλυση!) εμφανίζει πιο καθαρά την διαμόρφωση του λομπίστικου κράτους· του κράτους, δηλαδή, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από κυκλώματα «υψηλής συνάφειας» με τις πολιτικές βιτρίνες. Ένα είδος πολιτικού προσοδισμού ανώτερης τάξης (απ’ αυτόν που μελετάμε στο ελλαδιστάν).

Ενώ, λοιπόν, η ανάλυση με κριτήρια «γενικών καπιταλιστικών συμφερόντων» εξακολουθεί να είναι ισχυρή και αποτελεσματική, η σημασία των «ειδικών» (λομπίστικων) συμφερόντων στη διαμόρφωση της κατεύθυνσης και της επιθετικότητας των «γενικών….» δεν πρέπει να υποτιμηθεί απ’ την εργατική ανάλυση. Γιατί μπορεί να εξηγήσει τις οφθαλμοφανείς αστοχίες / αποτυχίες στην ιμπεριαλιστική διάπραξη των «γενικών…». Καθώς και την διαφορά ανάμεσα στις καπιταλιστικές περιπτώσεις όπου το «γενικό» εμφανίζεται ισχυρά προσωποποιημένο και στιβαρό (π.χ. ρωσία ή κίνα) και τις άλλες όπου εμφανίζεται σαν αναιμικό, ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει δυνατόν να σχηματιστεί και άρα να εκπροσωπηθεί κεντρικά (π.χ. αγγλία ή ηπα).

Θέλουμε να πούμε, και το αφήνουμε έτσι για το μέλλον: εκεί που κάποιος περιμένει την ακρίβεια και την επεξεργασία του «στρατηγικού» καπιταλιστικού συμφέροντος (εννοημένου σαν έκφραση κάποιας διαμορφωμένης γενικότητας στα καπιταλιστικά συμφέροντα) μπορεί να βρίσκεται αμήχανος μπροστά στις «τακτικές» διαφορετικών «εθνικών» (ή «εθνικά γαλβανισμένων») συμφερόντων, οππορτουνιστικές απ’ την αρχή ως το τέλος. Που παράγουν υποχρεωτικά ασυνέχειες, αντιφάσεις, καραμπινάτες αστοχίες και αποτυχίες… Έτσι ώστε στο τέλος ο παρατηρητής που αναζητεί την συμπαγή έκφραση του γενικού να αναρωτιέται: ξέρουν τί κάνουν;

Δεν ξέρουν και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα παραπάνω από μια γρήγορη αρπαχτή – είναι, όμως, ενεργούμενα της γενικής καπιταλιστικής ιστορίας που τους ξεπερνάει. Για καλό και για κακό όμως η τάξη μας (αν βρισκόταν στη θέση που πρέπει) θα έπρεπε να αποφύγει το να να ξεπεραστεί / αλεστεί απ’ την εξέλιξη του καπιταλισμού. Που σημαίνει ότι θα έπρεπε να τα έχει 400…

(Ώφου!!!!! Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, η ασταμάτητη μηχανή κάτι θυμάται!! Προτιμότερο, πιο καταπραϋντικό, το αντίθετο: μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, λήθη…)