Year: 2018

Εμπορική δεοντολογία

Παρασκευή 1 Ιούνη. Υπάρχει η άποψη πως όλα αυτά μπορεί να είναι, τελικά, μια διαπραγματευτική τακτική της Ουάσιγκτον απέναντι στους ανταγωνιστές της. Το ενδιαφέρον (άλλο ένα δείγμα της διανοητικής παρακμής) είναι ότι οι, ας πούμε, «εμπορικές διαπραγματεύσεις» παρουσιάζονται σαν κάτι ουδέτερο. Κι όχι σαν συγκρούσεις δύναμης, όπως είναι.

Οι τακτικές είναι τακτικές, και πάντως ποτέ και πουθενά δεν εξαφάνισαν απ’ τον λογαριασμό τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Μπορεί κάποιος να κάνει πίσω (εν όψει μιας επερχόμενης επίθεσής του) και μπορεί ο απέναντι να θεωρήσει ότι κάτι κέρδισε… Ωστόσο τόσο στις επιχειρηματικές όσο και στις διακρατικές σχέσεις η οποιαδήποτε «διαπραγμάτευση» όχι μόνο δεν είναι άμοιρη των πραγματικών συσχετισμών, αλλά μόνο στην δική τους βάση μπορεί να έχει νόημα.

Συνεπώς, ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον γαυγίζει για να μαλακώσει αν «πάρει κάτι», τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι αναγκασμένη να γαυγίζει. Διακινδυνεύοντας να δαγκώσει την ουρά της – αν «δεν πάρει κάτι» ή αν «πάρει κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θα ήθελε».

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Παρασκευή 1 Ιούνη. Εκτός απ’ την επίσημη πρόκληση να επισκεφτεί την Μόσχα (το είπαμε: ο little rocket man είναι περιζήτητος!) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov είχε και κάτι ακόμα να κάνει απ’ την Πγιονγκγιάνγκ χτες. Την υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα με τις ηπα όσο ισχύουν οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας.

Ευτυχώς – η ασταμάτητη μηχανή είχε αρχίσει να αναρωτιέται μήπως έχουν αρθεί… Να, λοιπόν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει το ψόφιο κουνάβι αν, τελικά, γίνει το ραντεβού του με την ιστορία (δηλαδή με τον Kim): σε ένδειξη καλής αμερικανικής θέλησης (το είδος σπανίζει…) να ζητήσει απ’ τον οηε την άρση διάφορων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτό, μαζί με τον περιορισμό των στρατιωτικών γυμνασίων, θα ήταν το «πάτσι» με τις κινήσεις που έχει κάνει ήδη το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Αλλά φαίνεται σαν fiction. Το ψόφιο κουνάβι θα ήθελε το «νόμπελ κορυφαίου μονομάχου» απλά και μόνο μπαίνοντας στο Κολοσσαίο – χωρίς μάχη. Οι “σωματοφύλακές” του δεν θέλουν νόμπελ· θέλουν αίμα. Απ’ την άλλη η στρατηγική των δύο κορεών (και όχι μόνο) εδράζεται σ’ αυτό: στο ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να μένει στον πάγκο των διευθετήσεων, χωρίς όμως να έχει φάει κόκκινη κάρτα και να βρίζει απ’ τα αποδυτήρια.

Παρακαλουθούμε και διδασκόμαστε…

Step by step

Πέμπτη 31 Μάη. Καθ’ οδόν προς την Πγιονγκγιάνγκ (θα βρίσκεται σήμερα) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν έχασε την ευκαιρία (χτες) να θυμήσει κάτι που στην Ουάσιγκτον θα προτιμούσαν να ξεχαστεί. Ότι, δηλαδή, οι κινήσεις που έχει κάνει ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς (σε συνεργασία και συνεννόηση με την Σεούλ) περιλαμβάνονται στο σχέδιο που πέρυσι το φθινόπωρο είχαν καταθέσει από κοινού Μόσχα και Πεκίνο (call me «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») για να το δεχτούν μεν Παρίσι και Βερολίνο, να το απορρίψει δε μετά βδελυγμίας η Ουάσιγκτον: την επίλυση βήμα – βήμα.

Εκείνο το σχέδιο πρότεινε σαν πρώτη φάση το «διπλό πάγωμα». Η βόρεια κορέα θα πάγωνε τις δοκιμές πυρηνικών και βαλιστικών πυραύλων, και οι ηπα με τη νότια κορέα θα πάγωναν τις στρατιωτικές τους ασκήσεις. Αυτό που έχει συμβεί ως τώρα είναι ότι η μεν Πγιονγκγιάνγκ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, δηλαδή εκτός απ’ το «πάγωμα» κατέστρεψε και τις εγκαταστάσεις πυρηνικών δοκιμών της, ενώ η «άλλη μεριά», κυρίως οι ηπα, είναι δύο βήματα πίσω: έχουν μετριάσει το μέγεθος και την διάρκεια της επίδειξης στρατιωτικής δύναμης μόνο επειδή το απαιτεί η Σεούλ…

Επιμένει ο Lavrov: Θα χρειαστούν βήμα – το – βήμα ενέργειες, συνέπεια και υπομονή… Η αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου θα πρέπει να υποστηριχτεί από μηχανισμούς εξασφάλισης της ειρήνης και της σταθερότητας στην βορειοανατολική Ασία.

Η Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το περσινό σχέδιο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, χρωστάει – λοιπόν… Φυσικά δεν είναι ένα σχέδιο “αμερικανικής αναγνώρισης” – όμως ο, ας πούμε, μισός πλανήτης το έχει υπόψη του… Και, για να μην χαθεί κανείς, ο κυρ Lavrov είναι ένας ακόμα (εκτός απ’ τον κυρ Moon…) που μιλάει για «αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου»· όχι για «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας» μόνο…

Για να συμπληρώσει, προς γνώση κάθε ενδιαφερόμενου:

Στην τελική φάση της διαδικασίας, πολυμερείς συζητήσεις που θα εμπλέκουν και τα 6 κράτη [βόρεια και νότια κορέα, ρωσία, κίνα, ιαπωνία, ηπα] θα είναι απαραίτητες, όπως προέβλεπε ο οδικός χάρτης Ρωσίας – Κίνας.

Εννοεί το περσινό σχέδιο… Βρε επιμονή!…

Ραντεβού στη Σιγκαπούρη;

Πέμπτη 31 Μάη. Οι 12 ημέρες ως την (εικαζόμενη…) ημερομηνία του ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον little rocket man είναι αρκετές για να αναβληθεί και ξε-αναβληθεί κανά δυο φορές. Ωστόσο, η σοβαρότητα του πράγματος φαίνεται απ’ την σύγκλιση και άλλων στην ασιατική (άλλοτε ) «τίγρη».

Πρώτα απ’ όλα, αν το ραντεβού γίνει, θα είναι εκεί και ο Moon. Ο αίρων τις παλιές αμαρτίες της Σεούλ: ο Moon, έχοντας αναλάβει να λέει και να κάνει εκείνα που δεν πρέπει να κάνει ή να πει ο Kim, δεν πρόκειται να αφήσει το ψόφιο κουνάβι να γυρίσει στην Ουάσιγκτον χωρίς να υποστεί την μεγαλύτερη δυνατή «πίεση». Έτσι προωθεί την ιδέα μιας «τριμερούς συνάντησης» (βόρεια και νότια κορέα και ηπα) μετά την διμερή συνάντηση. Καταλαβαίνουμε (χοντρικά) τι θέλει να αποφύγει.

Υπάρχει, όμως, και η αντίθετη μεριά. Το Τόκιο και ο ακροδεξιός πρωθυπουργός του έχει προφανώς επικοινωνία με το αμερικανικό βαθύ κράτος. Έτσι ο ιάπωνας υπ.εξ. Taro Kono πρόκειται να πάει στη Σιγκαπούρη στις 9 Ιούνη, για να τα πει τετ α τετ με τους αμερικάνους του Bolton και του Pompeo που θα βρίσκονται ήδη εκεί. Αν χρειαστεί, θα κάτσει περισσότερες ημέρες ώστε να τα πει με τον ίδιο τον Pompeo που θα συνοδεύει το ψόφιο κουνάβι – πριν το ραντεβού με τον Kim.

Δρώντας σαν λόμπυ το Τόκιο θέλει να πιέσει το ψόφιο κουνάβι (μέσω των «σωματοφυλάκων» του) για σκληρή στάση απέναντι στον Kim. Που σημαίνει: να βάλει ζόρικους όρους. Η ακροδεξιά μιλιταριστική κυβέρνηση του Abe βρίσκεται σ’ αυτήν την δύσκολη θέση: ενώ για τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, μεσομακροπρόθεσμα, ο περιορισμός του αμερικανικού πατερναλισμού θα ήταν ευλογία, ο Abe δεν μπορεί να πουλήσει κάτι τέτοιο τοις μετρητοίς: μια υποχώρηση των ηπα εξαιτίας των ελιγμών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και η προοπτική «ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο» θα στερούσε άμεσα τα ιδεολογικά και πολιτικά του στηρίγματα στην ιαπωνική κοινωνία. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, με τον «σύμμαχο» σε υποχώρηση, θα έπρεπε να διαπραγματευτεί με τις κορέες (έχουν διάφορα θέματα, συνοριακές διαφορές και όχι μόνο) από θέση αδυναμίας.

Προσπαθεί το Τόκιο, λοιπόν, να κρατήσει τον γυμνό βασιλιά (το ψόφιο κουνάβι) στην δική του τροχιά…

(Εν τω μεταξύ μεθαύριο θα γίνει άλλη μια υψηλόβαθμη συνάντηση αντιπροσωπειών των δυο κορεών… Μα τι κουβεντιάζουν τώρα που δεν υπάρχει το μείζον θέμα με τα καλτσάκια των αθλητριών για τους χειμερινούς ολυμπιακούς; Μπας και παίζουν κανά παραδοσιακό κορεατικό επιτραπέζιο;)

Ω αιώνια πόλη! (1)

Πέμπτη 31 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι αδιάφορη απέναντι σ’ αυτό που παρουσιάζεται σαν «ιταλικό δράμα». Και τι δεν έχουν δει τα ντουβάρια στη Ρώμη / αιώνια πόλη: συνωμοσίες, προδοσίες, συγκλητικούς, Καίσαρες, Κλεοπάτρες, μαχαιρώματα, φασίστες, πραξικοπήματα, εξεγερμένους δούλους, κομμουνιστές εργάτες, Βάνδαλους, ακόμα και τον Αννίβα (ad portas!)…. Που σημαίνει: κοιτώντας το πράγμα στο ιστορικό του βάθος έχουμε μια κάποια εμπιστοσύνη στο “ιταλικό σύστημα”. Θα τα καταφέρει (το άλλοτε “εργαστήριο της ευρώπης”) κι αυτή τη φορά!!!

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο ιταλικός καπιταλισμός έχει προβλήματα – και δεν είναι ο μόνος στην ευρωζώνη. Αν ήταν πριν 70 και βάλε χρόνια, θα προσπαθούσε να τα λύσει κάνοντας μια εκστρατεία στην αιθιοπία και ύστερα μια στην ελλάδα· θα αποτύγχανε και στις δύο· και ύστερα η μαφία του νότου θα συμμαχούσε με τους αμερικάνους διευκολύνοντας μια εισβολή από Σικελία μεριά. Δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πρόοδος το γεγονός ότι τώρα η Ρώμη δεν στέλνει (όχι, σίγουρα, σε ικανή ποσότητα) στρατό εκτός συνόρων και, αντίθετα, για να λύσει τα προβλήματά του ο ιταλικός καπιταλισμός μοιάζει σα να τρώει τα ρούχα του. Πρόοδος και επιτυχία της ευρωζώνης – το λέμε για διάφορους “πατριώτες” που θα προτιμούσαν να μην υπάρχει αυτή η ρημαδοζώνη (και να πλέκει η μανούλα τους κάλτσες για τα ποδαράκια τους στο μέτωπο της αλβανίας 2.0…)

Ποια είναι τα προβλήματα του ιταλικού καπιταλισμού; Θα το πούμε το μυστικό: την έννοια της πολιτικής προσόδου, την δημιουργία δηλαδή ενός συστήματος καταμερισμού “ωφελημάτων” στη βάση της απόστασης απ’ τις δομές εξουσίας (κι εδώ, εκτός απ’ το “κράτος των κομμάτων” θα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς την εκκλησία και την μαφία) ιταλοί αυτόνομοι την συνέλαβαν και την επεξεργάστηκαν! (Thank you Tony!). Και πολιτική προσόδος σημαίνει μόνιμο σφετερισμό του πλούτου που παράγει η εργασία επιπλέον του “τυπικού” καπιταλιστικού. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν μαθαίναμε για κτηνώδη ποσά παρκαρισμένα σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους.

Παρότι το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο έχει ιστορική μπουρζουαζία εσωτερικού (σε αντίθεση με το ελληνικό) και κατάφερε να σταθεί καλά (απ’ την άποψη του διεθνούς καταμερισμού) στη διάρκεια της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, άρχισε να χάνει λάδια στη διάρκεια της 3ης. Και αγνοείται το μέλλον του στην 4η. Έχασε σε διάφορους τομείς την θρυλική μάχη της «ανταγωνιστικότητας» (μια σειρά πρωτοκλασσάτες φίρμες, απ’ την olivetti ως τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις φαρμακοβιομηχανίες έχουν στριμωχτεί σοβαρά) αν και κρατάει καλά στην πετροχημική βιομηχανία (eni) , στη μόδα και αλλού. Αλλά ως πότε; Για να το πούμε διαφορετικά: απέναντι στην κινεζική / ασιατική επέλαση που τόσο φοβάται όλος ο ιστορικός ευρωπαϊκός καπιταλισμός και την αμερικανική “προστατευτική” επίθεση, τι θα καταφέρει να αντιπαρατάξει το ιταλικό κεφάλαιο / κράτος; Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις; Όχι δα!!…

Αυτά είναι για καμμένους και ψεκασμένους…

Ω αιώνια πόλη! (2)

Πέμπτη 31 Μάη. Όχι, δεν πάει για φούντο συνολικά!!! Ο πολιτικός (και ο γεωπολιτικός) προσοδισμός είναι το μόνο “στοιχείο” της Αθήνας· όχι, όμως, της Ρώμης. Απ’ την άλλη μεριά ο φανερός τρόπος με τον οποίο η άγρια συσσώρευση (μαφίες) είναι συστατικό στοιχείο του (μαύρου) ιταλικού αεπ, και η εν μέρει κατάρρευση της “δημόσιας διοίκησης” (πάλι υπέρ της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας των μεταναστών / μεταναστριών, ειδικά αν και όχι μόνο στο νότο) δείχνει αυτήν την πόλωση των αντιθέσεων ανάμεσα στο (κατά Gramsci) «παλιό που έχει πεθάνει» και στο «καινούργιο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα»: εδώ και σχεδόν 3 δεκαετίες η «πολιτική» έκφραση της ιταλικής κοινωνίας χαροπαλεύει ανάμεσα σε διάφορα φασισταριά («επιστροφής στο ηρωϊκό παρελθόν») και σ’ έναν κοινωνισμό / εναλλακτισμό (με την καλή έννοια) που δεν μπορεί να γίνει γενικό σχέδιο.

Για τον ιταλικό καπιταλισμό και την ιστορία του η «επιστροφή στη λιρέττα» είναι εκατό φορές πιο γελοία απ’ την ελληνική «επιστροφή στη δραχμή». Όμως κι εδώ κι εκεί ο αποφασιστικός παράγοντας που έχει εκλείψει (για διαφορετικούς λόγους) είναι ο μεγάλης κλίμακας εργατικός ανταγωνισμός. Κι αν στην ελλάδα αυτός υπήρξε μόνο σποραδικά τα τελευταία 40 χρόνια, χωρίς μνήμη και χωρίς την δική του ιστορία, στην ιταλία τα πράγματα είναι διαφορετικά (αν και χειρότερα από κάποιες απόψεις).

Δεν είναι μόνο ότι εργατικός ανταγωνισμός πετάει όλο αυτό το σκυλολόι των δεξιο-φασιστο μικροαστών που τώρα ψηφίζουν – ψηφίζουν – ψηφίζουν bring back the good old days στα σκουπίδια. Είναι, κυρίως, (στην χειρότερη για εμάς περίπτωση) ότι αναγκάζει τα αφεντικά να σταθούν ενώπιον των θεμελειωδών καπιταλιστικών αντινομιών μέσα στο πεδίο της «εθνικής συσσώρευσής» τους χωρίς τα γιατρικά και τα προσχήματα του πολιτικού προσοδισμού.

Επειδή τα ιταλικά αφεντικά (και όχι μόνο) είναι υποχρεωμένα να αποκλείσουν το ενδεχόμενο του ανταγωνισμού της τάξης μας, «προσφέρουν» ιδεολογικά: το όνειρο μιας ψεύτικης και εικονικής «νομισματικής» / λογιστικής ανατίμησης της ντόπιας (στην ιταλία) εργασίας (με ένα πληθωριστικό «εθνικό νόμισμα») ΚΑΙ την όξυνση του πολέμου κατά των μεταναστών εργατών. Τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα – παίζουν κι εδώ. Αυτό, βέβαια, είναι σχέδιο καταστροφής της εργατικής τάξης· με ροζ κορδέλες· και «σωτηρίας» της συσσώρευσης μέσω πραγματικής (έως ακόμα πιο άγριας) υποτίμησης.

Ναι, λοιπόν, η ασταμάτητη μηχανή παρακολουθεί το «ιταλικό δράμα», και θα επανέλθει. Εκείνο που δυσκολεύεται να εντοπίσει είναι το ιταλικό εργατικό αντι-παράδειγμα. Την έφαγε κι εκεί την τάξη μας η «αυτο-πραγμάτωση μέσω τέχνης» – ή «τα ζώα μου αργά»;

Ναι, φαίνεται πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα…

Παράδοξο ή όχι, είναι οι παρακμιακές ηπα όπου η τάξη μας δίνει μαθήματα ανταγωνισμού – υπό δύσκολες συνθήκες…

(φωτογραφία: Κοιτάξτε την γρήγορα – είναι παλιά! Και δεν είναι απ’ τη Ρώμη…)

Καμπάνια Μ15 +

Οι περαστικοί έτρεξαν στην μπάλα της φωτιάς στην οδό al Jalaa, στη πόλη της Γάζας, την Κυριακή στις 20 του μήνα, το βράδυ. Προσπάθησαν να την σβήσουν πανικόβλητοι, τα κατάφεραν, αλλά ήταν αργά. Ο 21χρονος Fathi Harb που λίγο πριν είχε λουστεί με βενζίνη πέθανε στο νοσοκομείο. Στο ίδιο νοσοκομείο μπήκε μετά από δυο μέρες η γυναίκα του Doaa. Ήταν έγκυος και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχει γεννήσει.

Ο Fathi Harb αυτοκτόνησε μ’ αυτόν τον βαρύ στην διεθνή πολιτική και κοινωνική ιστορία τρόπο, αυτοπυρπολούμενος, επειδή η ζωή είναι αβίωτη στη λωρίδα της Γάζας. Λόγω του αποκλεισμού της απ’ το ισραηλινό κατοχικό καθεστώς. Λόγω του αργού ή γρήγορου θανάτου που οι ισραηλινοί φασίστες έχουν επιβάλλει στους αιχμαλώτους τους.

Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, όπως ήδη κάνουν χιλιάδες άλλοι και άλλες στον πλανήτη, να αποκλειστεί αυτό το καθεστώς, όπως είναι το σωστό – κι ας μην αυτοπυρποληθεί κανένας υπήκοος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού κράτους. Κανείς δεν θέλει αυτό. Είναι αρκετό να κάνουν εκείνο που έγινε στη νότια αφρική: να παραδώσουν την εξουσία σε ένα πολυεθνικό κράτος / κοινωνία, με όλους / όλες, άραβες ή ισραηλινούς, στο ίδιο νομικό καθεστώς υπηκοότητας…

Διαρκής αποκάλυψη του εγκλήματος, μποϋκοτάζ, κυρώσεις: οι κρατικοί ρατσιστές δεν καταλαβαίνουν αλλιώς! Εδώ ακούγεται σαν μια εύκολη κουβέντα, αλλά έξω από εδώ είναι ένα αποτελεσματικό έργο.

Και ας κρατήσουμε ένα καλό κομμάτι μίσους για τους έλληνες συμμάχους τους: τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους. Που κάνουν τις μπίζνες τους, “άσπρες” και “μαύρες”…

(Πόσο ωραία θάταν Fathi να πήγαινες βόλτα τέτοιες μέρες στην παραλία, αγκαλιά με την αγάπη σου…

Πόσο όμορφα θα ήταν…)

Συρία 1

Τετάρτη 30 Μάη. Είδηση «πρώτης γραμμής» δεν το λες. Εκτός αν είσαι στη συρία. Έντεκα (11) αντικαθεστωτικές οργανώσεις απ’ αυτές που έχουν παρκάρει στην επαρχία της Idlib, συγχωνεύτηκαν σε μία· υπό την αιγίδα της Άγκυρας.

Η πρώτη δουλειά τους είναι να εξαλείψουν την Hayat Tahrit al-Sham (που στηρίζεται απ’ το Ριάντ), ή ό,τι έχει μείνει απ’ αυτήν στον θύλακα… Υποθέτουμε πως όταν η νέα οργάνωση (Jabhat al-Wataniya lil-Tahrit – «εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο») θα έχει εξασφαλίσει την ηγεμονία της χωρίς σοβαρές αμφισβητήσεις στον θύλακα της Idlib, θα έρθει η σειρά των “πολιτικών” του μπλοκ της Astana. Για μια επίσημη «λύση», έστω στα 3/5 της συριακής επικράτειας.

Συρία 2

Τετάρτη 30 Μάη. Προκύπτει μεν «ειδησειογραφικά» μένει ωστόσο να αποδειχθεί κάτι που είχε υπαινιχτεί η ασταμάτητη μηχανή: ότι το Τελ Αβίβ έχει αναγκαστεί (απ’ την Μόσχα) να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα χάσει τα προγεφυρώματά του (στους αντικαθεστωτικούς εκεί δηλαδή) δίπλα απ’ τα υψώματα του Γκολάν, στην Dara’a. Και ότι ο συριακός στρατός «έχει δικαίωμα» να ανακαταλάβει κι αυτήν την ζώνη.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δεσμεύεται απ’ αυτό deal. Συνεπώς ο “συμβιβασμός” του Τελ Αβίβ είναι τρικ. Η στάση της Ουάσιγκτον (για λογαριασμό του Τελ Αβίβ) είναι άλλος λογαριασμός.

Όσο για τον ιρανικό στρατό ή τους υποστηριζόμενους απ’ την Τεχεράνη μισθοφόρους στη συρία, αυτοί δεν έχουν λόγο (προς το παρόν) να φτάσουν φανερά σε απόσταση βολής απ’ τα κατεχόμενα παράνομα απ’ το ισραήλ συριακά υψώματα. Δεν είναι αυτός ο κύριος στόχος της Τεχεράνης. Ο κύριος στόχος της είναι η άμεση συνάφεια με τον λίβανο (και την Χεζμπ’ αλλάχ). Κι αυτό είναι αδύνατο να το εμποδίσει το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ, χωρίς έναν all out πόλεμο (που οι πιο φασίστες ισραηλινοί θα εύχονταν) – με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα.

Γκάζι για όλους!!!

Τετάρτη 30 Μάη. Χαρές και πανηγύρια!!! Στο Τελ Αβίβ, στην Λευκωσία, στην Αθήνα! πανηγυρίζουν!! Πώς;;;; Δεν ακούσατε τίποτα; Χμμμμ… Για δυναμώστε λίγο την ακοή σας: κάπου ακούγεται οχλαγοή… (Ή σκέτα γοερά κλάματα).

Μέχρι πρόφατα (ας πούμε πριν 3 μήνες) η κυβέρνηση του λιβάνου είχε θεωρητικά θαλάσσια οικόπεδα προς γκαζο-εξερεύνηση. Όχι πια. Αυτοί οι άθλιοι ανθέλληνες (και θα σας θυμίσουμε αμέσως μετά τι και πως), η ιταλική ENI, η γαλλική Total και η ρωσική Novatek (αυτοί οι δύο είναι κι αλλού συνεταιράκια – δες χθεσινό σχόλιο μπίζνες και συμμαχίες) έκλεισαν συμφωνία για ερευνητικές γεωτρήσεις στα λιβανέζικα οικόπεδα 4 και 9. Ήταν ανάγκη;;; Ήταν ανάγκη λέμε;

Μια ματιά στην εισήγηση της 9ης Μάη ή στο 15λεπτο video της ίδιας εκδήλωσης δείχνει ότι το οικόπεδο 9 είναι πάνω στην ζώνη που θέλει να καταλάβει το Τελ Αβιβ (σε συνεργασία με την Λευκωσία), σε βάρος της Βηρυτού.

Η Total και η Eni λοιπόν, που είναι (και καλά!) η ελληνοκυπριακή και ελληνική ελπίδα να φυτέψουν τρυπάνια στα οικόπεδα που το νοτιοκυπριακό κράτος θεωρεί δικά του, έτσι ώστε να ελπίζει ότι την αμφισβητούμενη ιδιοκτησία του θα την στηρίξουν η Ρώμη και το Παρίσι, αυτές οι ίδιες εταιρείες λοιπόν, κάνουν δουλειές σε αμφισβητούμενα λιβανέζικα οικόπεδα! Εναντίον του συμμάχου ισραήλ!!! Άρα, κατά συνέπεια, εναντίον των gas συμφερόντων του άξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ…

Γαμημένε καπιταλισμέ!! Τόμπολα! Αν η Λευκωσία συνεχίσει να κάνει πλάτες στις παράνομες διεκδικήσεις του ισραήλ στην λιβανέζικη αοζ, πού θα βρει επιχειρήματα εναντίον της (νόμιμης ή παράνομης, δεν έχει σημασία γι’ αυτό εδώ το σχόλιο) τουρκικής διεκδίκησης στα υποτιθέμενα νοτιοκυπριακά «οικόπεδα»; Αν, πάλι, πάρει το μέρος της Βηρυτού, τι περιμένει να κάνει ο σύμμαχος Τελ Αβίβ;

Είναι γνωστό τι θα ήθελε να κάνει ο σύμμαχος Τελ Αβίβ (άλλο αν μπορεί πια). Ο ισραηλινός «τρελός σκύλος» Avigdor Lieberman, φίλος κι αδελφός των ελλήνων, έχει απειλήσει την Βηρυτό ότι “θα πληρώσει ακριβά” έτσι και τολμήσει να ρουφήξει γκάζι που το θεωρεί δικό του.

Εντάξει. Ένα είναι γαυγίζει ένας σκύλος, άλλο είναι να τον δαγκώσουν…