Year: 2018

Η ακόμα μεγαλύτερη καλωσύνη

Τετάρτη 27 Ιούνη. Το αλγερινό καθεστώς είναι μεν τυπικά συνέχεια της σπουδαίας απελευθερωτικής επανάστασης κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας (απ’ το 1954 ως το 1962)· αλλά στην πράξη είναι εδώ και πολλά χρόνια μια απολυταρχία, που συντονίζεται με το Παρίσι (και όποιον άλλον) προκειμένου να διατηρήσει την θέση της.

Σύμφωνα με πρόσφατες μαρτυρίες μεταναστών που επέζησαν, το αλγερινό καθεστώς έχει «ξεφορτωθεί» τουλάχιστον 13.000 μετανάστες (απ’ την υποσαχάρια Αφρική προς την Ευρώπη), τον τελευταίο χρόνο, στη Σαχάρα. Το καθεστώς τους δένει στα παράλια και τους μεταφέρει στην έρημο χωρίς νερό και φαγητό: άντρες, παιδιά, γυναίκες… Για να επιταχύνει τον θάνατό τους ο αλγερινός στρατός «μένει λίγο μαζί τους», στα φορτηγά φυσικά, αναγκάζοντας τους να περπατάνε μέσα στον ήλιο, σε 50 βαθμούς Κελσίου, για να βεβαιωθεί ότι εξαντλήθηκαν…

Δεν είναι φήμες. Οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να επιζήσουν κινούμενοι προς τα πίσω (προς το νότο) μέσα απ’ την Σαχάρα είναι σε γνώση των «ανθρωπιστικών αρχών της ε.ε.». Οι οποίες ανησυχούν μεν, αλλά τα κυρίαρχα κράτη έχουν το δικαίωμα να απελαύνουν άτομα που μπήκαν παράνομα στην επικράτειά τους… λένε. Όλο σεβασμό στην “εθνική ανεξαρτησία” των εργολάβων τους…

Το αλγερινό καθεστώς δεν θα έκανε τίποτα απ’ αυτά αν δεν είχε το ο.κ. πρώτα του Παρισιού (με το οποίο έχει πλήθος οικονομικών και όχι μόνο σχέσεων) και, στη συνέχεια, μέσω Παρισίων, με τα «όργανα της ε.ε.». Το ο.κ. που έχει πάρει ταιριάζει απόλυτα με την «τακτική της ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» πριν καν πλησιάσουν τα «ευρωπαϊκά σύνορα». Η μεταφορά και εγκατάλειψη των αφρικάνων dreamers απ’ το αλγερινό καθεστώς εντατικοποιήθηκε απ’ τον Οκτώβρη του 2017, όταν «η ε.ε. αύξησε τις πιέσεις της προς τα βορειοαφρικανικά καθεστώτα να εμποδίσουν τους μετανάστες να πλησιάζουν την ευρώπη, είτε μέσω της Μεσογείου είτε μέσω των ισπανικών θυλάων στο Μαρόκο» σημειώνει το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του αμερικανικού καθεστωτικού cbs.

Το αλγερινό καθεστώς πληρώνεται, χωρίς να φαίνεται ότι τα «πιάνει» (και) γι’ αυτή τη δουλειά. Απ’ το 2014 ως το 2017 πήρε απ’ την ε.ε. «βοήθεια» 111 μύρια δολάρια· αν και όχι ειδικά για την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών». Αυτά τα φράγκα (και άλλα που κινούνται είτε πάνω απ’ το τραπέζι σαν «επενδύσεις» είτε από κάτω σαν «δωροδοκίες») είναι που εξασφαλίζουν ότι τα ευρωπαϊκά σύνορα βρίσκονται κάτω απ’ την Σαχάρα, στο μάλι – όπου υπάρχει ήδη ευρωπαϊκός, γαλλικός αλλά όχι μόνο, στρατός.

Συρία

Τετάρτη 27 Ιούνη. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends μάλλον εύκολα ανακαταλαμβάνει ανταρτοκρατούμενα εδάφη στο ανατολικό τμήμα της Dara’a: περίπου 1000 αντικαθεστωτικοί ένοπλοι παραδόθηκαν στον συριακό στρατό, δίνοντάς του τις περιοχές τους. Ωστόσο το ενδιαφέρον (απ’ την άποψη του 4ου παγκόσμιου πολέμου) είναι ότι σ’ αυτήν την επιχείρηση συμμετέχουν κανονικά και τα ρωσικά βομβαρδιστικά – παρά τις αμερικανικές απειλές ότι…

Είναι πραγματικές αυτές οι απειλές; Τα δεδομένα μοιάζουν αντικρουόμενα. Για παράδειγμα η αμερικανική πρεσβεία στο ιορδανικό Αμμάν εξέδωσε πριν 2 ημέρες ανακοίνωση προς τους αντικαθεστωτικούς της Dara’a «να μην περιμένουν αμερικανική υποστηρίξη». Αυτό επιτάχυνε τις παραδόσεις όπλων απ’ την μεριά τους. Έχει συμφωνήσει η Ουάσιγκτον ότι «άντε γεια Dara’a»;

Η απάντηση θα ήταν ευκολότερη αν η περιοχή δεν ήταν δίπλα τα κατεχόμενα απ’ τον ισραηλινό στρατό (απ’ το 1967) υψώματα του Golan. Παρότι είναι εύλογο ότι υπάρχει υπόγεια συμφωνία μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ (με την μεσολάβηση της Μόσχας) ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends δεν θα κινηθεί προς την απελευθέρωση και αυτής της ζώνης, είναι ριψοκίνδυνο απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ να επιτρέψει στον αξιόμαχο και μπαρουτοκαπνισμένο πια συριακό στρατό (και τους συμμάχους του…) να πλησιάσει τόσο κοντά τους δικούς του άκαπνους φαντάρους (στο Golan).

Απ’ την άλλη η συμμετοχή των ρωσικών βομβαρδιστικών δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η ζώνη ελέγχεται απ’ την ρωσική αντιεροπορία. Και επειδή η περιοχή είχε ανακηρυχτεί πριν λίγους μόνο μήνες «ζώνη αποκλιμάκωσης» (κάτι που χρησιμοποιούσε ως προχτές η Ουάσιγκτον σαν επιχειρήμα εναντίον του Άσαντ…), η ρωσική στρατιωτική διοίκηση συρίας φρόντισε χτες να το ξεκαθαρίσει: η συμφωνία «αποκλιμάκωσης» στην Dara’a (που είχε υπογραφτεί τόσο απ’ τον αμερικανικό στρατό όσο και απ’ το Αμμάν) τέλειωσε…

Με τα τωρινά δεδομένα (την εύκολη προώθηση του συριακού στρατού ‘n’ friends ως τα σύνορα με την ιορδανία) φαίνεται ότι σύντομα θα ανοίξει ένας βασικός δρόμος ανάμεσα στη Δαμασκό και το Αμμάν. Περιμένουμε να δούμε ποιές θα είναι οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων.

Die hard?

Τετάρτη 27 Ιούνη. Τα επαναλαμβανόμενα ολισθήματα στα «αγγλικούλια» του ψόφιου κοριού θα τον κάνουν, τελικά, cult. Απ’ την άλλη, οι φωνές «λύκοι, λύκοι στο μαντρί!» (που στην αργκώ της πολιτικής εξουσίας προφέρονται «αποστασία! αποστασία!») είναι κωμικές. Φεύγουν ακροδεξιοί βουλευτές απ’ την φτερούγα της «πρώτης φοράς»; Μαδάει η “αριστερά” του κράτους και του κεφάλαιου; Ουάου! – που θάλεγε μια ψυχή… Ο «ορισμός της αποστασίας»!!! Τέτοια ψυχική επαφή έχει αποκτήσει η «πρώτη φορά» με το φασισταριό που άμα χάσει κάποιον από δαύτους νοιώθει ότι χάνει κάτι απ’ την ισορροπία της, και ότι υπάρχει συνωμοσία σε βάρος της; Τσσσσςςςςς! Έτσι φαίνεται: η πιο πρόσφατη εκδοχή της «δεξιάς συνωμοσίας κατά της αριστέρας» είναι οι φασίστες συνεταίροι της δεύτερης να προκύπτουν πιο φασίστες απ’ ότι θα έπρεπε! O tempora!!! O mores!!!!!!!

Πιάνουν δεν πιάνουν αυτά, τέτοιο είναι το φτωχό οπλοστάσιο του γκουβέρνου. Για παράδειγμα, η προσπάθεια «πλαγιοκόπησης» της δεξιάς παράταξης με το ξαμόλυμα του ακροδεξιού ψεκασμένου εταίρου κι αδελφού πριν καν αρχίσει το νταραβέρι για το «όνομά της» (θεία Λίτσα είσαι καλά;), στις αρχές της χρονιάς, ήταν βγαλμένο απ’ τις καλύτερες πασοκικές παραδόσεις των ‘80s. Επειδή, προφανώς, και οι τωρινοί καθοδηγητές της Κουμουνδούρου απ’ τα πασοκικά ‘70s – ‘80s κατάγονται. Ε;;;;

Και το «πολύ σκληροί για να πεθάνουμε» (στα ελληνικά και αμετάφραστο…) του ψόφιου κοριού από Λονδίνο μεριά; Δεν έχει κάτι απ’ το «σκληρό ροκ» (ή/και τον τότε εμπνευστή του);

Από σπόντα σε σπόντα το μόνο απίθανο είναι να μπέρδεψε ο ψόφιος κοριός την «εξαιρετική ταινία» του Bruce Willis (από γούστο, από αισθητική, από κινηματογραφική παιδεία, ε; «επαναστατική αριστέρα» σκέτη είναι ο άνθρωπος! Το Conan The Barbarian το έχει στα αγαπημένα του;) με τους Jethro Tull: too old to rock ‘n’ roll, too young to die…

Στο σπίτι δεν άκουγαν «ξένα»… Ούτε στην (τότε) κνε… Αν άκουγαν, ο «μικρός» θα είχε λόγους να βελτιώσει έγκαιρα τα αγγλικούλια του, μπας και πιάσει κανά στιχάκι… Πολύς κόσμος έμαθε αγγλικά της προκοπής μέσα απ’ την rock δισκογραφία· αλλά ο ψόφιος κοριός φαίνεται ότι ήταν fun του Χαριτοδιπλωμένου – άντε και του Σαλαμπάση…

(φωτογραφία: ο Ian Anderson επί σκηνής το 1984, 8 χρόνια μετά την κυκλοφορία του lp και του ομώνυμου κομματιού…)

Μεσόγειος 1

Τρίτη 26 Ιούνη. Οι λέξεις μπορεί να έχουν γίνει κυνικές: είναι γνωστό τι έγινε με το πλοίο Aquarius, μιας γερμανικής μκο, που μετέφερε 629 μετανάστες που είχε διασώσει από πνιγμό στη Μεσόγειο… Τι πάει να πει «είναι γνωστό»; Τίποτα δεν είναι «γνωστό» και, κυρίως, τίποτα δεν έγινε ανταγωνιστική γροθιά!! Γιατί το να αφήνει κανείς (σωσμένους) ναυαγούς στη θάλασσα αρνούμενος να δέσει το πλοίο που τους μεταφέρει είναι «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» – αν αυτές οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα.

Ωστόσο αυτό ακριβώς έκανε η καινούργια ιταλική φασιστοκυβέρνηση, και μετά εκείνη της Μάλτας. Τους ναυαγούς / πρόσφυγες του Aquarious «δέχτηκε» τελικά το ισπανικό κράτος (όμως κι αυτό έμελλε να αποδειχθεί προσχηματικό…).

Συνεπώς το έγκλημα με το Aquarious «έγινε γνωστό» (δηλαδή: πέρασε ντούκου από ανταγωνιστική σκοπιά…) και ήταν μια απόδειξη ότι η ιταλική φασιστοκυβέρνηση το εννοεί: «έξω οι μετανάστες». Ή μήπως εννοεί κάτι διαφορετικό, πιο αναβαθμισμένο και πολύ πιο φονικό;

Τις ίδιες ημέρες (δεν έχουμε εξακριβώσει αν ήταν μια μέρα πριν ή μια μέρα μετά…) ένα άλλο πλοίο διέσωσε 41 μετανάστες, στην ίδια θάλασσα. Ήταν το αμερικανικό πολεμικό πλοίο «ειδικών επιχειρήσεων» Trenton. Όμως απέναντι στο Trenton η ιταλική φασιστοκυβέρνηση δεν είπε «έξω οι μετανάστες». Όταν ο καραβανάς καπετάνιος του Trenton έστειλε το ίδιο σήμα που είχε στείλει ο μη καραβανάς καπετάνιος του Aquarious, ότι «δεν μπορεί να μεταφέρει τους ναυαγούς αλλού», η ιταλική φασιστοκυβέρνηση έκανε, απλά, αυτό που ήταν υποχρεωμένη να κάνει: δέχτηκε να αποβιβαστούν σε ιταλικό έδαφος…

Χτες, τόσο η Ρώμη όσο (αυτή τη φορά και) η Μαδρίτη επανέλαβαν τον τσαμπουκά: το πλοίο Lifeline, επίσης γερμανικής μκο, με 230 ναυαγούς / μετανάστες. αποκλείστηκε από κάθε λιμάνι (εννοείται πως και το μαλτέζικο κράτος ήταν στο κόλπο). Και πάλι άνθρωποι στη θάλασσα – και ο εγκληματικός κυνισμός που είχε εκφραστεί απ’ την ιταλική φασιστοκυβέρνηση, αυτή τη φορά εκδηλώθηκε στα ισπανικά και στα «σοσιαλιστικά». Ο υπουργός οικονομικής ανάπτυξης της Μαδρίτης Jose Luis Abalos δικαιολόγησε (αν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι χωράνε «δικαιολογίες») την απόφαση της κυβέρνησής του: δεν θα γίνουμε η θαλάσσια διάσωση για όλη την ευρώπη…

Πριν προχωρήσουμε πρέπει να το θυμίσουμε. Αυτό, το «να μην τους αφήνουμε να αποβιβάζονται στο έδαφός μας – κι ας πάνε να πνιγούν», το είχαν προτείνει οι ιταλοί φασίστες πριν χρόνια· κι είχε υπάρξει ευρύτερη κατακραυγή για την απανθρωπιά της πρότασης. Αυτά άλλοτε. Τώρα γίνεται τακτική τόσο της ιταλικής φασιστό- όσο και της ισπανικής σοσιαλιστικό- κυβέρνησης…. Και όχι μόνο.

Κάτι συμβαίνει… Τι όμως;

Μεσόγειος 2

Τρίτη 26 Ιούνη. Τα πιο πάνω έχουν συμβεί ενόσω ένα «καυτό» θέμα διακυβερνητικών συζητήσεων στην ε.ε. είναι το «μεταναστευτικό» – την Πέμπτη πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις…

Αν, στο περίγραμμα των ευρωπαϊκών φασιστοαπαιτήσεων «έξω οι μετανάστες» που έχουν πάρει το πάνω χέρι (εξαιτίας της απουσίας της μαζικής μαχητικής, πολωτικής αντί-στασης απ’ την δική μας μεριά, σε ευρωπαϊκή κλίμακα) τοποθετήσει κανείς τα 2+1 γεγονότα που θυμίσαμε νωρίτερα, τότε βρίσκεται μισό βήμα πριν το συμπέρασμα: βασικό στοιχείο της «διαχείρισης του προβλήματος» (όπου «πρόβλημα» είναι οι dreamers / μετανάστες) είναι αυτό: έξω οι μκο, μέσα μόνο ο στρατός!

Γιατί πρέπει να πεταχτούν έξω οι μκο που, ως πρόσφατα έμοιαζαν βασικοί συντελεστές της διάσωσης των ναυαγών / μεταναστών; Η απάντηση είναι απλή, και θα έπρεπε το ανταγωνιστικό κίνημα να την έχει δώσει έγκαιρα (αλλα όχι, δεν έχει ιδέα, ίσως επειδή έπαψε να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστικό): α) επειδή «ανθρωπισμός τίτλοι τέλους» (έστω και σαν προκάλυψη), και β) επειδή απ’ τα μέλη των μκο είναι εύκολο να διαρρεύσουν διάφορα για την μεταχείριση των μεταναστών· απ’ τον στρατό όχι!

Δυστυχώς αυτό δεν είναι εντελώς καινούργιο – όχι για τα μέρη μας: εδώ δεν είναι που το ελληνικό κράτος πέταξε έξω τις μκο (πολλές, ειδικά οι ελληνικές, ήταν άθλιες σαν ιδιοκτησία, διεύθυνση και προσπορισμός χρημάτων, όμως δεν ήταν μια ξαφνική «ηθική έκλαμψη» που έκανε το ελληνικό κράτος / παρακράτος να τις βγάλει απ’ το παιχνίδι δίνοντας την «κυριότητα» της «διαχείρισης των μεταναστών» στον στρατό, με ή χωρίς τους φερετζέδες τύπου «υπουργείο μετανάστευσης…), εδώ δεν είναι που έγινε αυτό πέρσι το καλοκαίρι;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι συνήγορος των μκο!!! (Δεν μπορεί όμως να φανταστεί, ούτε τον εαυτό της ούτε οποιονδήποτε από εσάς να είναι σε θέση να αγοράσει, να ναυλώσει, να στελεχώσει και να συντηρεί πλοίο για να διασώζει ανθρώπους που πνίγονται στη Μεσόγειο… Συνεπώς εκτιμάει εκείνους που το κάνουν… Μ’ άλλα λόγια η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι «ελληνική»: έλα μωρέ, και τι έγινε…)

Πέρα απ’ αυτό έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά, υπέδειξε το πολιτικά «παράδοξο» (έως ύποπτο…) να στοχοποιείται στα μέρη μας το «φιλανθρωπικό σκέλος» της διαχείρισης των μεταναστών δυσανάλογα πολύ – και, απ’ την άλλη μεριά, να αθωώνεται απόλυτα το πολιτικό, μιλιταριστικό σκέλος, δηλαδή το ελληνικό κράτος, το μικροαστικό παρακράτος και το υπουργείο άμυνας, που είχαν και έχουν την βασική ευθύνη για την ταπείνωση των προσφύγων / μεταναστών. Αυτή η «μυωπία» μας φάνηκε εξ αρχής από βλακώδης ως συνένοχη· μέχρις ότου αλλού (ανάμεσα στη λιβύη και την ιταλία) άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι πράγματι «με τις μκο υπάρχει πρόβλημα»…

Ας το επαναλάβουμε: στις μκο δεν υπάρχει «στρατιωτική πειθαρχία». Πράγμα που σημαίνει ότι κάποια μέλη τους μπορούν να πουν τεκμηριωμένα πράγματα που η «επίσημη πολιτική» θα ήθελε να κρύψει. (Έχει γίνει κάμποσες φορές…) Αυτό το είδος του «καλού σαμαριτισμού», που χρειάζεται σε αρχικές φάσεις ενός πολέμου, γίνεται εμπόδιο και μπελάς στη συνέχεια, όταν η εξόντωση γίνει ο βασικός στόχος. Δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο: μερικές απ’ τις πιο δυνατές αντιπολεμικές καταγραφές προέκυψαν από γιατρούς και νοσοκόμους «φορητών» πολεμικών νοσοκομείων…

Αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό για να ξετυλιχθεί μια υπόγεια επιχείρηση έξωσης των ανθρωπιστών απ’ την κεντρική Μεσόγειο – και οι περιπτώσεις του Aquarious και του Lifeline το επιβεβαιώνουν. Αντίθετα, η περίπτωση του αμερικανικού πολεμικού Trenton δείχνει την «σωστή κατεύθυνση»: εδώ μόνο ο στρατός!

(φωτογραφία: το αμερικανικό πολεμικό καταμαράν «ειδικών αποστολών» Trenton).

Μεσόγειος 3

Τρίτη 26 Ιούνη. Μόνο ο στρατός; Δηλαδή τι; Ανάμεσα στο ελληνικό ψευτο-επαναστατικό «έξω οι μκο» και στο ουγγρικό ή στο σλοβενικό ακροδεξιό «έξω οι μετανάστες» υπάρχει κάτι δυσάρεστα κοινό, μια υπόγεια γραμμή, που ξεπερνάει την μικροαστική βλακεία και τις αποχρώσεις της. Αυτό το υπόγειο κοινό λέγεται κράτος και κεφάλαιο.

Η στρατιωτικοποίηση της «διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών» ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη· (και πάντως δεν ήταν αυτή η δουλειά των μκο…). Τώρα, ενόψει των ευρω-αποφάσεων μεθαύριο, ξαναγίνεται οφθαλμοφανές εκείνο που θα έπρεπε είναι ξεκάθαρο απ’ την αρχή: η στρατιωτικοποίηση «έχει την τάση» (την καπιταλιστική / κρατική τάση) να κλιμακώνεται.

Όπως ποτέ, για παράδειγμα, το «πραγματικό πρόβλημα» των πρωτοκοσμικών κρατών / αφεντικών δεν ήταν η «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά αντίθετα την κατασκεύασαν ή/και την αξιοποίησαν για τους ιμπεριαλιστικούς τους σκοπούς στη μέση Ανατολή, στην ανατολική Ασία και στην Αφρική, έτσι το «πραγματικό πρόβλημά» τους δεν είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται, είτε στο Αιγαίο είτε στη Μεσόγειο. Σε μεγάλο βαθμό αυτήν την μετανάστευση την προκαλούν, την κατασκευάζουν μέσω των πολέμων ή της άγριας εκμετάλλευσης· όπως, φυσικά, κατασκευάζουν και την απαγόρευσή της (σαν υποτίμηση της εργασίας).

Τα καθάρματα σαν διάφορους κυβερνητικούς ή αντιπολιτευόμενους ευρωφασίστες δεν είναι εντελώς ηλίθια. Εκτός απ’ την υποτίμηση της εργασίας υπηρετούν και την υποτίμηση της ζωής συνολικά. Κι αυτή η τελευταία δεν χρειάζεται «εργοτάξια» για να συμβαίνει· απλώνεται παντού, και σε όλους. Σε στεριές και σε θάλασσες, στον πρώτο κόσμο και στον “τρίτο”. Η στρατιωτικοποίηση (σαν «απάντηση σε προβλήματα») αρχίζει από «κάπου» – αλλά δεν τελειώνει εκεί!!! Και κλιμακώνεται “κάπου”, για να προχωρήσει και αλλού…

Οι στόλοι, οι ακόμα περισσότεροι στόλοι στη Μεσόγειο, είναι η αξιοποίηση μέσω κλιμάκωσης αυτής της στρατιωτικοποίησης – που φαίνεται ότι δεν θέλει πια «τρίτους μάρτυρες» σε ότι αφορά την μετανάστευση των εργατών, άσχετους είτε απ’ τους στρατούς είτε απ’ τα μαφιόζικα πολυεθνικά κυκλώματα. Δεν θέλει «τρίτους μάρτυρες» που να είναι αντανάκλαση του πρωτοκοσμικού ανθρωπισμού: αυτός τέλος!!!

Μέρος αυτής της αξιοποίησης είναι ο πολλαπλασιασμός των offshore κάτεργων, σαν αυτά που έχουν φτιαχτεί στη λιβυκή επικράτεια: τώρα στην τυνησία ή/και στην αλβανία… Τα κάτεργα, προς το παρόν, αφορούν τους ίδιους τους μετανάστες· το που θα «επιχειρούν» όμως οι πρωτοκοσμικοί στόλοι, και το γιατί θα το κάνουν μακριά απ’ τις δικές τους ακτές και δίπλα σ’ εκείνες της βόρειας Αφρικής, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Είναι το ίδιο με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: κι αυτός, απ’ το 2001 και μετά, καλές προθέσεις είχε: «για να προστατέψει τα αμερικανικά σύνορα» έφτασε στο αφγανιστάν…

Δείτε, για παράδειγμα, την κοινή αεροναυτική άσκηση της «ελληνικής δημοκρατίας» με την αιγυπτιακή χούντα, με τον κωδικό medousa (γίνεται αυτές τις ημέρες η 6η τέτοια), ανάμεσα στην Κρήτη και τις αιγυπτιακές ακτές. Αν ρωτήσετε τι στο διάολο χρειάζεται αυτή η «συνεργασία» θα πάρετε την απάντηση ότι, μεταξύ άλλων, είναι και «άσκηση διάσωσης»…

Μεσόγειος 4

Τρίτη 26 Ιούνη. Το πραγματικό μέτρο των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών τόσο στα μέρη μας όσο και παντού αλλού στην ευρώπη, είναι αυτό: «υπό άλλες συνθήκες» την ερχόμενη Πέμπτη, ή ίσως – ακόμα καλύτερα – και αύριο και μεθαύριο, θα έπρεπε να έχουν οργανωθεί μεγάλες διαδηλώσεις σ’ όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με κεντρικό ενιαίο σύνθημα «κάτω τα χέρια απ’ τους μετανάστες».

Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι αυτό δεν θα γίνει. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες γι’ αυτό. Κόσμος διατεθειμένος υπάρχει (ακόμα) – αν και συμβιβάζεται πια εύκολα, με ψίχουλα «σωτηρίας της συνείδησής του». Εκείνο που έχει εξαφανιστεί σίγουρα είναι η οξύνοια της κριτικής και οι θαρραλέες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Και τι, άραγε, πρέπει να πούμε απέναντι στην Ιστορία; «Συγγνώμη αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή;». “Συγγνώμη αλλά δεν μας βόλευε η περίοδος, γιατί είχε μουντιάλ και καλοκαίριαζε;”. «Συγγνώμη αλλά είχαμε άλλες δουλειές;». «Συγγνώμη αλλά είχαμε ντεφορμαριστεί;»

Αυτά είναι που πρέπει να λέμε;

Μέση ανατολή

Δευτέρα 25 Ιούνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων εβδομάδων για το τουρκικό καθεστώς δεν είναι η νίκη του στις χθεσινές εκλογές. Αλλά το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός περιπολεί (σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) στα περίχωρα της συριακής Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη.

Στην ανακατάληψη της Manbij απ’ τον isis, πριν 2 χρόνια (Ιούνιος – Αύγουστος 2016) οι ypg πολέμησαν υπό την καθοδήγηση και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού… Αλλά εκείνοι που μάτωσαν για να πάρουν την πόλη (και την ευρύτερη περιοχή) δεν ήταν οι αμερικάνοι. Ήταν οι κούρδοι. Όσο γενναίο κι αν ήταν το αντιτρομοκρατικό σκέλος της υπόθεσης άλλο τόσο ηλίθιο ήταν το φιλοαμερικανικό. Η ηγεσία του εθνικιστικού pkk έπαιξε και στα δύο, κι όλοι ξέρουν γιατί: περιμένει ένα κράτος της (γεω)πολιτικής προσόδου, σα δώρο απ’ τον «θείο απ’ την αμερική»…

Το γεγονός ότι αυτός ο θείος έχει τους δικούς του λογαριασμούς, και το επόμενο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτούς τους λογαριασμούς θέλει μεν τις βάσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη (στη βόρεια και στην ανατολική συρία) και τις ypg/pkk σαν βιτρίνα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σ’ αυτούς τους ένοπλους πόσο τους εκτιμάει συμφωνώντας με την Άγκυρα ότι η Manbij, τελικά, δεν είναι για τους κούρδους, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι πολλά χαστούκια μαζεμένα γι’ αυτήν την εθνικιστική αυταπάτη. Την αυταπάτη, δηλαδή, ότι μια χαρά είναι ο bookchinισμός στα βουνά του κουρδιστάν, αρκεί να τον προστατεύει το αμερικανικό πεντάγωνο… (το οποίο, by the way, έχει αποδείξει πόσο αδιάφορο είναι για όλα αυτά τα “εναλλακτικά”, αρκεί να κάνει την δουλειά του, απ’ το 2003, στη Βαγδάτη – αλλά τι να θυμίσουμε τώρα;).

Έτσι ο «κουρδισμός» προδίδεται για τρίτη φορά στα τελευταία 27 χρόνια απ’ τον ίδιο βασικό του σύμμαχο, τις ηπα – και εξακολουθεί να γλύφει εκεί που τον φτύνουν. Και το καθεστώς Erdogan έχει κάθε λόγο να θριαμβολογεί: ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι φιλόπτωτο ταμείο…

(Όσο για εκείνους τους ντόπιους που παραμυθιάζονται ότι «και οι αμερικάνοι καλοί είναι», τι να πούμε; Γνήσιοι εκφραστές της postmodern παρακμής, ούτε από ιστορία καταλαβαίνουν, ούτε από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως οι θρήσκοι χριστιανοί, οραματίζονται κι αυτοί κάποιο πάσχα, κάποια “ανάσταση” – και μετά κάποιον “παράδεισο”…)

Τουρκία

Δευτέρα 25 Ιούνη. Κατά τα άλλα το AKP στις χθεσινές εκλογές τα πήγε όπως ήταν αναμενόμενο (απ’ κάθε άλλον εκτός απ’ τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς). Σημαντικό (για όσους / όσες δίνουν σημασία στις κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις…) είναι ότι πέτυχε το HDP να εκλέξει 67 βουλευτές (στην βουλή των 600 καθισμάτων), εκφράζοντας την κοινωνική αριστέρα στην τουρκική κοινωνία.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, μαζί απ’ τον Erdogan νίκησε η ιδεολογική (σε πρώτη και τελευταία ανάλυση και πολιτική) καθήλωση της τουρκικής κοινωνίας. Το 2022 και το 2023, εκείνες κι εκείνοι που θα είναι τότε 25 και 30 χρονών δεν θα θυμούνται τίποτα άλλο (στην κεντρική πολιτική σκηνή) εκτός απ’ τους ισλαμοδημοκράτες.

Από ένα σημείο και μετά τέτοιες «συνήθειες» λειτουργούν υποδόρεια… – είναι αποδεδειγμένο.