Year: 2018

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η συντριπτική πλειονότητα των «καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος» του είδους εστιατόρια, μπαρ, συναυλιάδικα, κλπ, δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Κάτι που είναι απαραίτητο με βάση τους νόμους (και εύλογο). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά φροντιστήρια και ιεκ που στεγάζονται σε πολυκατοικίες όχι μόνο εξόδους κινδύνου δεν έχουν, αλλά ούτε καν κανονικές εξόδους – εκτός αν τα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών και των κτηρίων γραφείων θεωρούνται «κανονική έξοδος για πλήθος»… (Έχουν, πάντως, αυλές: τα πεζοδρόμια…). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά «πολυ-ιατρεία» που στεγάζονται είτε σε πολυκατοικίες είτε σε απλά κτήρια γραφείων δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Είναι συζητήσιμο αν, καν και καν, τα κτήρια δημόσιων υπηρεσιών (όπως, π.χ., οι εφορίες….) έχουν εξόδους κινδύνου. Όπως δεν έχουν και αρκετά άλλα, απ’ αυτά που στον «πολιτισμένο καπιταλιστικά κόσμο» θεωρούνται αυτονόητα.

Το ότι δεν έχει υπάρξει ως τώρα ανάγκη γρήγορης εκκένωσης τέτοιων χώρων / επιχειρήσεων ή κάποιο περιστατικό μαζικού πανικού, με ό,τι αυτό θα σήμαινε σε νεκρούς και τραυματίες, το ελληνικό ταπεραμέντο το αποδίδει στην «θεά τύχη». Αν όμως (δεν το ευχόμαστε…) «συμβεί το μοιραίο», μην ρωτήσετε τι θα ακολουθήσει. Ξέρετε…

(Δεν θα φταίει η «θεά ατυχία»! Μάλλον η όποια, την στιγμή του θανάτου, κυβέρνηση θα χρεωθεί… Εύκολο κι απλό.)

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η αξία των παραπάνω υπενθυμίσεων βρίσκεται στο ότι αφορούν την καθημερινότητα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, σ’ όλη την επικράτεια. Τα οποία πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, που είναι ο ελληνικός «λαός», ευχαρίστως θα άφηναν να πνιγούν μερικές δεκάδες μετανάστες – για να υπερασπίσουν το «ιερό δικαίωμά τους στην ασφάλεια», όπως λένε. Τα μαγαζιά της μαζικής αποχαύνωσης / διασκέδασής τους απ’ την άλλη (για παράδειγμα) δεν τα θεωρούν «απειλή για την ασφάλειά τους»… Το αντίθετο.

Κι αφού είναι ο λαός, έχουν δίκιο… Και το επιβάλλουν…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Οποιοσδήποτε φοιτητής / φοιτήτρια αρχιτεκτονικής σχολής τα τελευταία 50 χρόνια το έχει διδαχθεί: «η αυθαίρετη δόμηση στην ελλάδα». Έχει διδαχθεί ότι στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 τα «αυθαίρετα» ήταν οι παράγκες της ντόπιας εργατικής τάξης, γύρω από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (όπως, π.χ., το Πέραμα) – και ότι απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά τα «αυθαίρετα» είναι τα εξοχικά των μικροαστών και των μεσοαστών… Που στο όνομα της κρατικής πολιτικά προσοδικής φιλευσπλαχνίας νομιμοποιούνταν κατά κύματα, έναντι κάποιων “προστίμων” – και κυρίως ψήφων.

Οι ίδιοι ακριβώς φοιτητές, σαν επαγγελματίες μηχανικοί αργότερα, εδώ και δεκαετίες, βγάζουν κατά καιρούς καλά μεροκάματα μέσα απ’ την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Αυτών των μικροαστών και μεσοαστών. Είναι μια εύκολη δουλειά. Ξέρουν τι κάνουν…

Όπως συμβαίνει με τις «άδειες λειτουργίας» που θυμίσαμε νωρίτερα, άδειες «κατά παρέκκλιση» γενικά, έτσι και στην άνθηση της καταπάτησης δημόσιων εκτάσεων από μικροαστούς, μεσοαστούς και μεγαλοαστούς, είτε σε δάση είτε σε παραλίες, πάντα υπήρχε και υπάρχει πολύ χρήμα. Που μοιράζεται σε διάφορα επίπεδα, σε διάφορους μηχανισμούς και υποκείμενα.

Έχει προσέξει, για παράδειγμα, κανείς τα «εκκλησάκια», τσιμεντένιες κατασκευές λίγο μεγαλύτερες από εικοστάσια, σε διάφορες μάντρες στην είσοδο της Αθήνας; Ποιος αγοράσει τέτοια «εκκλησάκια»; Διάφοροι που έφτιαχναν εξοχικά και βίλες «μέσα στα πεύκα», καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις, «αυθαίρετα», και δεν μπορούσαν να πάρουν νόμιμα ρεύμα (απ’ την κρατική δεη) παρά μόνο σαν «ηλεκτροδότηση ιερού ναού»!… Φύτευαν ένα «εκκλησάκι» στην αυλή τους, και έλυναν το πρόβλημά τους…. Τόσο απλό το «παραθυράκι του νόμου»… Τόσο προσοφόρα και η μυωπία των υπαλλήλων διάφορων μηχανισμών.

Μην ρωτήσετε πως γίνονταν και γίνονται όλα αυτά. Ξέρετε…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Ο ελληνικός καπιταλισμός, στην ευρεία κοινωνική έδρασή του, σαν manual όχι μόνο των «μεγάλων αφεντικών» αλλά κάθε κλίμακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είναι μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γενικού μοντέλου. Είναι ένας καπιταλισμός σε ανελέητο πόλεμο απέναντι σε οτιδήποτε «κοινό», απ’ το πεζοδρόμιο μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα, όταν αυτό δεν βολεύει τον οποιοδήποτε ιδιοκτήτη ατομικά.

Αλλού, είτε επειδή υπήρξαν ηγεμονικές αστικές τάξεις, είτε επειδή η προστασία των «κοινών» ήταν αδιαπραγμάτευτη ανάγκη των πληβείων, ο καπιταλισμός σα σύστημα ενσωμάτωσε αυτήν την μέριμνα υπέρ κάποιων “κοινών”, ηθικά, ιδεολογικά, θεσμικά, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ την γενική κερδοφορία του. Όχι, όμως, στις καπιταλιστικές παραλλαγές της γεωπροσόδου, της πολιτικής προσόδου, της γεωπολιτικής προσόδου, όπως είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Εδώ το δόγμα είναι «όποιος προλάβει να αρπάξει την έκανε λαχείο»: μια μόνιμη κατάσταση πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης με διάφορες μορφές, ξεκινώντας απ’ τα αυθαίρετα εξοχικά μέσα στα δημόσια δάση και τελειώνοντας εκεί που είναι η αρχή, δηλαδή στην άγρια εκμετάλλευση μεγάλων τμημάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Το να είσαι σε πόλεμο ενάντια στα κοινά είναι αποδοτικό, ευχάριστο, διασκεδαστικό, μέχρις ότου κάποια δασική πυρκαγιά, κάποια πλημμύρα, κάποιος σεισμός, πέσουν στο κεφάλι σου. Όμως τι διαφορετικό είναι ένας πόλεμος; Έχει και νεκρούς (σαν ενδεχόμενο μεν, αλλά…) απ’ την δική σου μεριά. Τελικά ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, ακόμα και για τον στρατό των νικητών.

Για τους μικροαστούς οι νεκροί αυτού του πολέμου, μετά τα αρχικά συγκινησιακά μελό, είναι πάντα των άλλων. Κι έτσι τελειώνει το πράγμα: μέσα στη βολική λήθη…: ευτυχώς που εμείς δεν πάθαμε τίποτα.

(Αν, μάλιστα, μπορούμε να βγάλουμε λεφτά απ’ το πένθος των άλλων, και υπάρχουν πάντα τρόποι γι’ αυτό, ακόμα καλύτερα….)

Σαμποτάζ

Μαζί με τις ευχές για καλές βδομάδες, αφιερωμένο εξαιρετικά κάτι «παλιό». Από μια εποχή που πολλά έμοιαζαν δυνατά. Κι ανάμεσά τους η τρυφερότητα, ένα ταξίδι στην έρημο Σαχάρα με μια γαλάζια κιθάρα, και…

Μετανάστευση 1

Δευτέρα 2 Ιούλη. Καθώς τα ευρωπαϊκά αφεντικά σχεδιάζουν «πλατφόρμες αποβίβασης» (εκτός ε.ε.) – νέος ευφημισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης – και είναι διατεθειμένα να πληρώσουν (ή να δωροδοκήσουν) καθώς τα υποψήφια κράτη (βαλκανικά και μη) απάντησαν ήδη «όχι, δεν πρόκειται», η πολιτική οικονομία της «ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» προχωράει προς τις πιο αιμοβόρες «λογικές» συνέπειές της…

Μερικοί καλοπροαίρετοι αναρωτιούνται: μα γιατί η ε.ε. δεν οργανώνει ένα γενναιόδωρο «σχέδιο Μάρσαλ» για την υποσαχάρια Αφρική, ώστε οι άνθρωποι να ζουν μ’ αξιοπρέπεια εκεί και να μην χρειάζεται να ξενητεύονται, με όλους τους κινδύνους που έχει η «παράνομη» μετανάστευση; Θα ήταν πιο οξυδερκής η ερώτηση αν γινόταν ανάποδα: γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη (και όχι μόνο) στέλνουν στρατούς και κάνουν «αόρατους» πολέμους στην υποσαχάρια Αφρική αναγκάζοντας τον κόσμο να μεταναστεύει;

Στην περίπτωση της μέσης Ανατολής ή/και του ινδοκούς η σωστή ερώτηση είναι, κατά κάποιον τρόπο, απαντημένη. Υπήρχε μετανάστευση αφγανών στην ευρώπη το 1990 ή το 2000; Όχι, ούτε νωρίτερα υπήρχε, παρότι στα ‘80s γινόταν πόλεμος εκεί. Η (μαζική) μετανάστευση εργασίας αρχίζει όταν καταστρέφονται οι «οικονομικές ισορροπίες» της καθημερινής ζωής· κι όταν αυτή η καταστροφή δείχνει ότι δεν είναι ούτε προσωρινή ούτε αντιμετωπίσιμη. Τέτοιου είδους καταστροφές τρεις αιτίες μπορεί να έχουν: είτε σοβαρές φυσικές καταστροφές (π.χ. μακρόχρονη ξηρασία, ή μια απειλητική επιδημία)· είτε άγρια όξυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης / συγκέντρωσης· είτε μακρόχρονους πολέμους…

Με την εξαίρεση του πρώτου (αν και όχι εντελώς…) οι υπόλοιπες δύο αιτίες έχουν πολύ συγκεκριμένη προέλευση. Ούτε οι αφγανοί, ούτε οι πακιστανοί, ούτε οι ιρακινοί, ούτε οι σύριοι, ούτε οι αφρικάνοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι κάπου υπάρχει ένας «παράδεισος που τους περιμένει». Αντίθετα, άρχισαν να βλέπουν ξανά και ξανά την κόλαση μπροστά τους: με αρβύλες, αυτόματα, τανκς, ελικόπτερα, αεροπλάνα… Την απώθησαν (συνηθισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά) ελπίζοντας ότι θα «περάσει»… Όταν η απογοήτευση γίνει συμπαγής σαν τσιμέντο, τότε πρέπει να αναζητήσει κανείς μια ζωή αξιοπρεπή κάπου αλλού.

Μήπως, λοιπόν, πριν ένα «γενναιόδωρο σχέδιο Μάρσαλ» θα έπρεπε να πάψουν οι πρωτοκοσμικοί marshals να λεηλατούν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής, απ’ το ουράνιο μέχρι τις σπάνιες γαίες και απ’ το πετρέλαιο μέχρι… ;

(φωτογραφία: ο χάρτης δείχνει τις «μεταναστευτικές ροές» προς τις ηπα, απ’ το 1860 ως το 1910· σε μια εποχή που ακόμα η εργατική τάξη δεν θεωρούνταν πολιτικά επικίνδυνη, και άρα δεν είχαν κατασκευαστεί τα κρατικά εμπόδια στις μετακινήσεις της.

Προσέξτε κάτω αριστέρα τους αριθμούς…)

Μετανάστευση 2

Δευτέρα 2 Ιούλη. «Ξαφνικά» τα πολιτικά μας καθήκοντα γίνονται τεράστια, και η σεμνότυφη, διστακτική ανθρωπιά αποδεικνύεται άλλοθι που εύκολα υπερφαλαγγίζουν τα αφεντικά. Ποιοί διαδηλώνουν στη γαλλία ή στην ιταλία ενάντια στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό τους; Ποιοί διαδηλώνουν στην ελλάδα ενάντια στο ελληνικό «εθνικό» ιμπεριαλισμό, που πρακτικά μεταφράζεται στην υποστήριξη μιας αιμοβόρας χούντας (της αιγυπτιακής) επειδή εκεί υπάρχουν «έλληνες επενδυτές»; Μήπως αν οι πρόσφυγες / φυγάδες ήταν αιγύπτιοι και όχι σύριοι θα είχαν την υποδοχή ηρώων στα μέρη μας;

Πριν καμιά 20αριά χρόνια οι ευρωφασίστες είχαν υιοθετήσει ο ένας μετά τον άλλο την εικονογραφία του «το πλοίο γέμισε» – εννοώντας, σαν «πλοίο», την εθνική επικράτειά του ο καθένας. Σήμερα δεν χρειάζεται καν να καταφεύγουν σε τέτοια φτηνά κόλπα: τα πλοία (οι βάρκες διάφορων μεγεθών δηλαδή) είναι όντως γεμάτα, από φυγάδες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή επειδή οι δικές τους επικράτειες γεμίζουν πρωτοκοσμικούς καραβανάδες και μισθοφόρους κάθε είδους. Κι αυτά τα «γεμάτα πλοία» θέλουν, απλά, να τα βουλιάξουν…

Γι’ αυτούς η ρητορική της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι απλά η συνεπής προέκταση των πολέμων και των μισοπολέμων που κάνουν, είτε οι ίδιοι είτε οι μισθοφόροι τους· ή/και της όξυνσης της άγριας (πρωταρχικής) συσσώρευσης σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Μιας άγριας συσσώρευσης που είναι το απόλυτα απαραίτητο συμπλήρωμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Είναι ένας ακόμα κρίκος στον καπιταλιστικό σφετερισμό της ζωής.

Το ερώτημα (που γίνεται όλο και πιο θανάσιμο) είναι τι άλλο χρειάζεται στις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις (εννοούμε: σε κάποια ευμεγέθη τμήματά τους) για να συνειδητοποιήσουν πως όλη η αντιμεταναστευτική φασιστομηχανική σημαδεύει την εργασία (με όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά) κι όχι κάποιους «ξένους» γενικά κι αόριστα. Σημαδεύει, και μάλιστα όχι σε «τελευταία» αλλά σε «πρώτη» ανάλυση και τις ίδιες.

Δεν βλέπουμε στον ορίζοντα αυτή τη συνειδητοποίηση. Βλέπουμε, μόνο, τις τακτικές των αφεντικών· του ενός ή του άλλου είδους. Μ’ όλο και λιγότερα εμπόδια, μ’ όλο και λιγότερους ενδοιασμούς…

Μετανάστευση 3

Δευτέρα 2 Ιούλη. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σ’ όλα τα ενεργά πεδία της όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης και στην βία της μετανάστευσης της εργασίας.

Αλλά αυτή δεν είναι φιλοσοφική θέση, για κατανάλωση μετά ποτού.

Κι εκεί «τα χαλάμε»…

Τότε ο στόχος του εγκλήματος ήταν οι εβραίοι…

Κυριακή 1 Ιούλη. Το υπερωκεάνιο St. Louis σήκωσε άγκυρες απ’ το λιμάνι του Αμβούργου στις 13 Μάη του 1939. Επιβάτες του; 937 άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως εβραίοι, που ήθελαν να διαφύγουν τους διωγμούς των ναζί, ελπίζοντας σε άσυλο στην μακρινή αμερικανική ήπειρο. Προορισμός; Η κούβα. Καπετάνιος και άρα υπεύθυνος για το ταξίδι της φυγής και την σωτηρία τους; Ο μη εβραίος γερμανός Gustav Schorder…

Οι υπηρεσίες του πληρώματος του St. Louis προς τους φυγάδες στη διάρκεια του ταξιδιού ήταν εξαιρετικές. Συναυλίες, χοροί, προσευχές τις Παρασκευές το βράδυ… Μια εικόνα του Χίτλερ είχε σκεπαστεί μ’ ένα τραπεζομάντηλο… Παιδότοποι απασχολούσαν τα παιδιά όταν οι μεγάλοι δειπνούσαν…

Το St. Louis έφτασε στο λιμάνι της Αβάνα μετά από δύο βδομάδες. Στις 27 Μάη. Αλλά η κουβανική κυβέρνηση (με πρόεδρο τον Federico Laredo Bru) απαγόρευσε στο πλοίο να μπει και να δέσει. Με τα ζόρια, μετά από 5 ημέρες αρόδου, το κουβανικό καθεστώς επέτρεψε σε 29 μόνο επιβάτες να κατέβουν: οι περισσότεροι είχαν αμερικανικό διαβατήριο, κάποιοι λίγοι ισπανικό ή κουβανικό.

Με 907 πρόσφυγες, ο καπετάνιος Schorder γύρισε το πλοίο προς την αμερικανική Florida. Έπλεε γύρω γύρω ζητώντας άδεια να δέσει. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Cordell Hull (που νωρίτερα είχε συμβουλεύσει το κουβανικό καθεστώς να δεχτεί τους πρόσφυγες εβραίους…) έπεισε τον αμερικάνο πρόεδρο Roosevelt ότι «έξω οι εβραίοι»… Στην απελπισία του ο πλοίαρχος Schorder σκέφτηκε να ρίξει το πλοίο στην ακτή ώστε να καταφέρουν να δραπετεύσουν πατώντας ξηρά οι πρόσφυγες· αλλά η αμερικανική ακτοφυλακή περικύκλωσε το St. Louis εμποδίζοντάς το να πλησιάσει την στεριά…

Επόμενη ελπίδα ο καναδάς. Αλλά ο καναδός υπεύθυνος για την μετανάστευση Frederick Blair έπεισε τον καναδό πρωθυπουργό να μην δεχτεί τους πρόσφυγες. (Φαίνεται ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πεισθούν οι πρωτοκοσμικές πολιτικές βιτρίνες…)

Αντί να υποδεχτούν τους εβραίους πρόσφυγες οι «φιλάνθρωπες» ηγεσίες των ηπα και του καναδά ασχολήθηκαν να «πείσουν» ευρωπαϊκά κράτη να τους δεχτούν αυτά. Στις 17 Ιούνη του ’39 το St. Louis ολοκλήρωσε το διάπλου του Ατλαντικού για δεύτερη φορά, τώρα προς τα πίσω, και έπιασε στο βελγικό λιμάνι της Antwerp – ο Β παγκόσμιος δεν είχε ξεκινήσει ακόμα επίσημα. Μετά από διαπραγματεύσεις η αγγλία πήρε 288 πρόσφυγες, η γαλλία 224, το βέλγιο 214 και η ολλανδία 181…

Την επόμενη χρονιά, τον Μάη του 1940, οι ναζί κατέλαβαν την γαλλία, το βέλγιο και την ολλανδία… Όπως και οι περισσότεροι απ’ τους υπόλοιπους εβραίους σ’ αυτά τα κράτη έτσι και οι 619 απ’ τους πρόσφυγες εβραίους που κρίθηκαν «απαράδεκτοι» απ’ τις δημοκρατίες της μακρινής, πολιτισμένης αμερικής, κατέληξαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. 254 δολοφονήθηκαν εκεί…

Τα κράτη – προπύργια της δημοκρατίας και της ελευθερίας ξεπλύθηκαν εύκολα (και) γι’ αυτό το έγκλημά τους. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι αντί να δεχτούν και να περιθάλψουν τους 900 εβραίους φυγάδες, τους επέστρεψαν και τους παρέδωσαν τελικά στους δολοφόνους τους. Σε τελευταία ανάλυση ήταν βολικό να μπουν στην άκρη τέτοια περιστατικά, μέσα από μεταπολεμικές βραβεύσεις στον ήρωα καπετάνιο…

(φωτογραφία: Ο Schorder στο λιμάνι της Antwerp προσπαθεί να εξασφαλίσει τους πρόσφυγες εβραίους διαπραγματευόμενος με το βελγικό κράτος…)

Τώρα;…

Κυριακή 1 Ιούλη. Ο φασίστας υπ.εσ. της ιταλίας Salvini το «ξεκαθάρισε»: τα πλοία διάσωσης των μκο δεν θα φέρνουν μετανάστες / πρόσφυγες στο (ιερό;) ιταλικό έδαφος… Κάποιοι, ασφαλώς, θα τον καταγγείλουν· αλλά πριν μια μόνο βδομάδα ένα τέτοιο πλοίο, το Aquarious, δεν έβρισκε λιμάνι στις ευρωακτές της Μεσογείου. Ούτε στην ιταλία, ούτε στη μάλτα, ούτε στη γαλλία. «Μεγάλη καρδιά» – για μια φορά μόνο – έδειξε το ισπανικό κράτος. Τόσο όσο χρειαζόταν για να πει στο επόμενο τέτοιο πλοίο, το Lifeline, ένα ξερό «όχι».

Η «ιδέα» που θεσμοθετείται είναι 1 – 2 – 3 κάτεργα “πλατφόρμες φιλοξενίας ανεπιθύμητων” σαν αυτά της λιβύης, σπαρμένα ένα γύρο στη Μεσόγειο. Μπορεί να μην είναι όλα το ίδιο βάρβαρα· μπορεί να υπάρχουν διαβαθμίσεις (και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν τέτοιες…). Επιπλέον θα ήταν σκόπιμο οι φρουροί των κάτεργων να πυροβολούν τους κρατούμενους μόνο όταν πλησιάζουν τον φράκτη της φυλακής τους. Το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργήσει ένα «πρότυπο για διεθνή χρήση» στη φυλακή της Γάζας… Και επειδή επικαλείται σαν «ηθικό πλεονέκτημα» και “νομιμοποίηση” της βαρβαρότητάς του το Ολοκαύτωμα (εκεί, δηλαδή, που δολοφονήθηκαν ανάμεσα στα υπόλοιπα εκατομμύρια και οι 254 του περιπλανώμενου στον Ατλαντικό St. Louis…), τα «πλεονεκτήματα» των πρωτοκοσμικών κρατών για την εξορία / φυλάκιση των μεταναστών / προσφύγων, για την «επιστροφή από ‘κει που ήρθαν», και για το πότε θα κρίνονται επικίνδυνοι για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, έχουν το περιθώριο εν έτει 2018 να είναι κάπως ευκολότερα απ’ ότι το 1939. Σκέτα «πολιτικά» ας πούμε…

Τώρα… τώρα αυτοί που καλύτερα να πνιγούν, ή να διαμελιστούν, ή να βασανιστούν, είναι αφρικάνοι, είναι άραβες, είναι μεσανατολίτες, είναι κεντροασιάτες, είναι λατίνοι… Άσχετα από θρήσκευμα.

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού….

…Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Τάδε έφη Walter Benjamin πριν πολύ καιρό. Και στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι εφικτά – «ακόμα»…