Year: 2018

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Britain’s decline

Τρίτη 7 Αυγούστου. Τι είναι λοιπόν που θορυβεί τη ναυαρχίδα του φιλελευθερισμού (τον economist) σχετικά με την βρετανική παρακμή; Δύο κυρίως θέματα. Το ένα είναι ψυχο-λογικό: μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν συμπεριφέρεται ιδιαίτερα λογικά, κι αυτό αποδεικνύεται (κατά το περιοδικό) απ’ το ότι ψήφισαν κατά πλειοψηφία υπέρ του brexit επειδή είχαν την βολική πεποίθηση ότι για τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού φταίνε «άλλοι», και συγκεκριμένα η ε.ε. (Μήπως είναι έλληνες;) Όχι – λέει ο economist:

…Τα περισσότερα απ’ τα προβλήματα της Βρετανίας δημιουργούνται απ’ το εσωτερικό, και δεν υπάρχει τίποτα στη συμμετοχή στην ε.ε. που να εμποδίζει τους βρετανούς επιχειρηματίες να κάνουν εμπόριο με τον υπόλοιπο κόσμο… Οι περισσότεροι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι οποιαδήποτε εκδοχή ενός συμφωνημένου Brexit θα συμπιέσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της Βρετανίας. Αν η Βρετανία φύγει χωρίς συμφωνία, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές…

Το δεύτερο που ανησυχεί την φιλελεύθερη ναυαρχίδα είναι η τάση συγκέντρωσης κεφαλαίου εντός αγγλίας και, κατά συνέπεια η πτώση της ανταγωνιστικότητας των σχετικών επιχειρήσεων. Το επιτελείο του economist χώρισε τον βρετανικό καπιταλισμό σε 250 υποτομείς, και διαπίστωσε ότι την τελευταία δεκαετία στο 55% αυτών των τομέων έχει μεγαλώσει η συγκέντρωση κεφαλαίου, με τις 4 μεγαλύτερες επιχειρήσεις κάθε υποκλάδου να έχουν αυξήσει το μερίδιό τους στα κέρδη, σε σχέση με μια δεκαετία πριν. Αυτό, κατά τον economist ενισχύει τις δυνατότητες των εργοδοτών να κρατούν χαμηλά τους μισθούς περιορίζοντας έτσι την καταναλωτική τους δυνατότητα· και ενισχύοντας την πληβειακή νευρικότητα. Κι αν αυτή εκφραστεί σαν υποστήριξη στον “επαγγελματία των διαμαρτυριών” Corbyn;

Θα έλεγε κάποιος: και λοιπόν; Αυτός δεν είναι ο καπιταλισμός; Σωστά. Εκείνο που φοβούνται στον economist (χωρίς να το λένε με το όνομά του) είναι πως αν ο βρετανικός καπιταλισμός χάσει την αγορά της ε.ε. (πράγμα λογικό αν ολοκληρωθεί μαλλιοκούβαρα η «έξοδος» του χρόνου την άνοιξη) και δεν την αντικαταστήσει με άλλες στον κόσμο (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), η μειωμένη εσωτερική κατανάλωση θα είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρό του.

China’s gateways

Τρίτη 7 Αυγούστου. Στη γωνιά του και κάπως στριμωγμένος ο αγγλικός καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να βλέπει με δέος την «προέλαση» του κινεζικού· κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος ενός (συγκρατημένου και με εγγλέζικο τακτ) θρήνου. Τι είναι αυτό που ανησυχεί μια πρώην (αλλά πολύ πρώην) αυτοκρατορία σαν αυτήν της βασίλισσας; Τα πάντα!

Κυρίως, όμως, αυτό: ότι το Πεκίνο φτιάχνει λιμάνια παντού όπου μπορεί (εκτός συνόρων), και μάλιστα λιμάνια «διπλής χρήσης»: και εμπορικής και στρατιωτικής. Τα δυο πιο πρόσφατα και υπό κατασκευή είναι στο Kyaukphyu της Myanmar και στο Colombo της Sri Lanka. Σε συνδυασμό με το «διπλής χρήσης» λιμάνι στο πακιστανικό Gwadar, τη ναυτική βάση στο Djibouti και διάφορα έργα υποδομής στην ανατολική Αφρική, το Πεκίνο, κάτω απ’ την ομπρέλλα των «δρόμων του μεταξιού» επεκτείνεται πολύ γρήγορα στον ινδικό ωκεανό. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σκίζει την καρδιά όλων όσων θυμούνται τα παλιά βρετανικά μεγαλεία στις ίδιες θάλασσες· μεγαλεία που κληρονόμησε η Ουάσιγκτον, τώρα όμως αμφισβητούνται στα σοβαρά.

Αυτό που αναγνωρίζει ο economist είναι ότι το Πεκίνο κλείνει δουλειές επενδύσεων σε υποδομές επειδή έχει πολλά λεφτά και δεν κάνει «αδιάκριτες ερωτήσεις» περί δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, κλπ. Just business. Είναι ένα «σχέδιο Marshall» παρατηρεί το περιοδικό – αλλά δεν είναι δικό μας!!!

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 1

Τρίτη 7 Αυγούστου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός δεν αστειεύται· και πως αλλιώς θα μπορούσε; Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες και τα «μεγάλα έργα» (που συνήθως αφορούν μικτές ιδιοκτησίες, κινεζικών κρατικών εταιρειών και τοπικών) που έχουν δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυ οικονομικής και πολιτικής επιρροής με κέντρο το Πεκίνο και ακτίνα ως τη λατινική Αμερική. Είναι και ο ρυθμός του στρατιωτικού εξοπλισμού του: αποφάσισε ότι θα γίνει ναυτική δύναμη, κι αυτό σημαίνει ότι ναυπηγεί υποβρύχια τέσσερα τέσσερα, φρεγάτες τρεις τρεις· αεροπλανοφόρα το ένα μετά το άλλο· και δεν είναι όλα γνωστά… Μπορεί ο κινεζικός καπιταλισμός να υστερεί (ακόμα) σε πολεμική τεχνολογία (ή τέτοια είναι η δυτική ελπίδα…) και, οπωσδήποτε, σε πολεμική πείρα. Όμως τα ποσοτικά μεγέθη και οι ρυθμοί είναι εντυπωσιακά· και έξω απ’ τις δυτικές δυνατότητες. Αν προστεθεί το ρωσικό know how, τότε χμμ….

Για «προπολεμική περίοδο» ένας κάποιος θρήνος γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι εύλογος…

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 2

Τρίτη 7 Αυγούστου. Από σήμερα η ε.ε. (συμπεριλαμβανόμενου, σ’ αυτή τη φάση, και του Λονδίνου!) βάζει σε εφαρμογή το «αντι-sanctions» («αντι-usa» δηλαδή) σχέδιό της σε ότι αφορά τις οικονομικές της σχέσεις με την Τεχεράνη. Στα χαρτιά, και από «πολεμική άποψη», αυτή η κίνηση δείχνει ενδιαφέρουσα:

– Οι ευρωπαϊκές εταιρείες καλούνται να αδιαφορήσουν για τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον τους·

– Κατά κάποιον τρόπο τους απαγορεύεται να σταματήσουν τις δουλειές τους με το ιράν, χωρίς την έγκριση της ε.ε.: αν το κάνουν πιθανόν να αντιμετωπίσουν μηνύσεις από ευρωπαϊκά κράτη·

– Δημιουργείται ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει σε όσες εταιρείες «κτυπηθούν» από αμερικανικές κυρώσεις να μηνύουν το αμερικανικό κράτος στα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών. Τυχούσες καταδικαστικές (κατά των ηπα) αποφάσεις θα έχουν ενδιαφέρουσες πρακτικές συνέπειες: π.χ. κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του αμερικανικού κράτους…

Η Τεχεράνη δηλώνει ευχαριστημένη απ’ αυτήν την εξέλιξη. Η Ουάσιγκτον δηλώνει ότι αδιαφορεί. Μένει να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της «ομπρέλλας», που κρίνεται απ’ αυτό: πόσες και ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν δουλειές (και τι κλίμακας) εντός της αμερικανικής επικράτειας. Γιατί είναι αυτές κυρίως που φοβούνται τις αμερικανικές απειλές.

Ωστόσο θα πρέπει να δει κανείς αυτήν την συγκεκριμένη εξέλιξη του «εμπορικού πολέμου» στις δυο μεριές του Ατλαντικού μόνο σε μια ενδιάμεση φάση, έναν κρίκο σε μια αλυσίδα που κατασκευάζεται τώρα, σήμερα, αύριο.

Με την υπενθύμιση ότι οι «κυρώσεις» είναι το προτελευταίο όπλο που διαθέτουν οι ηπα· πριν τις κανονικές κανονιοφόρους…

(Εκείνη την θρυλική «παγκοσμιοποίηση» ελπίζουμε να την έχετε θάψει, ε; Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!!!)

Πάρτε νάχετε (όπου κι αν είστε)

Δευτέρα 6 Αυγούστου. … Το καλοκαίρι του 1976 στη Βρετανία ήταν υπερβολικά ζεστό και ξερό – δεν είχε το προηγούμενό του. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο, το Λονδίνο ψηνόταν κι ασφυκτιούσε κάτω από ένα λαμπερό ουρανό και την αναπόφευκτη ομίχλη των αναθυμιάσεων. Αυτός ο ήλιος, που αρχικά τον υποδέχτηκαν σαν δώρο Θεού και σαν εθνικό «τονωτικό» του Τύπου και της Τηλεόρασης («επιτέλους, διαλύθηκε η «κατάρα» της Βρετανίας;»), έδωσε μια παροδική ανακούφιση απ’ τον εφιαλτικό κύκλο των γεμάτων καταδίκες επικεφαλίδων, που δέσποζαν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων στη διάρκεια του χειμώνα. Η Φύση επιτελούσε τη νόμιμη ιδεολογική της λειτουργία και υποκατέστησε όλα τα «άσχημα νέα», έδωσε βάσιμες αποδείξεις «βελτίωσης» και παραμέρισε όλες τις απεργίες και τις διχόνοιες. Με αναμενόμενη συχνότητα, οι εμφανίσεις της «έξαλλης νεολαίας» στην Oxford Street, με σαλβάρια και σορτσάκια, μπικίνι και Πολαρόιντ, έγιναν θέαμα μεγάλης ακροαματικότητας στα «νέα των 10 μ.μ.». Ο ήλιος ήρθε σαν ένα «ξεδιάντροπο» υστερόγραφο στην κρίση· μια ανάλαφρη προσθήκη γεμάτη τροπικές υποσχέσεις. Και η κρίση ακόμα, μπορούσε να πάει διακοπές.

Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες και το κύμα ζέστης συνεχιζόταν, η παλιά μυθολογία της καταδίκης και της καταστροφής ενισχύθηκε με την εκδίκηση. Το «θαύμα» έγινε αστραπιαία μια συνηθισμένη, μια καθημερινή υπόθεση, μέχρι που, ένα προωϊνό στα μέσα Ιουλίου, ξαναβαφτίστηκε ξαφνικά σε «μια ιδιόρρυθμη αταξία, ένας φοβερός, τελευταίος, απρόβλεπτος παράγοντας στη βρετανική πτώση».

 

Anarchy in the U.K.

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Το κύμα του καύσωνα, τελικά, καθορίστηκε επίσημα σαν ξηρασία. Τον Αύγουστο, μπήκαν όρια στην κατανάλωση νερού, οι σοδειές άρχισαν να καταστρέφονται και το γρασίδι στο Hyde Park είχε μια απαλή καφέ απόχρωση. Το τέλος πλησίαζε και στον Τύπο άρχισαν, για μια ακόμη φορά, να εμφανίζονται οι θεωρίες των Τελευταίων Ημερών. Οι οικονομικές κατηγορίες, τα πολιτιστικά και τα φυσικά φαινόμενα συγχέονταν με μια ανεμελιά μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη, μέχρι που η ξηρασία πήρε μια σχεδόν μεταφυσική σημασία.

Διορίστηκε Υπουργός Ξηρασίας, η Φύση ονομάστηκε επίσημα «αφύσικη», κι όλα τα παμπάλαια συμπεράσματα βγαίναν μ’ ένα υποχρεωτικά ελάχιστο ποσοστό ειρωνείας, για να μπορέσουν να κρατηθούν μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής.

Στα τέλη Αυγούστου συνέπεσαν δύο διαφορετικής μυθικής αξίας γεγονότα, που επιβεβαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις: υπήρχαν ενδείξεις ότι η υπερβολική ζέστη απειλούσε την ίδια την κατασκευή των εθνικών μεγάρων (προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια)· και το καρναβάλι του Notting Hill, παράδειγμα φυλετικής αρμονίας, ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας. Αυτό το Καραϊβικό Φεστιβάλ, γεμάτο τουριστικές φαντασιώσεις από χαρούμενους μαύρους χορευτές, κεφάτα έξυπνα calypsos και εξωτικά κουστούμια, ξαφνικά και ανεξήγητα μετατράπηκε σε μια μανιασμένη συγκέντρωση οργισμένων νεαρών μαύρων και οχυρωμένων αστυνομικών. Ορδές μαύρων Βρετανών έκαναν την έφοδο του Σοβέτο στις οθόνες της εθνικής τηλεόρασης, θυμίζοντας εικόνες από άλλους Νέγρους, άλλες συγκρούσεις, άλλα «μακριά ζεστά καλοκαίρια». Το φτωχό καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, βασικό κομμάτι κάθε ατσάλινου δοχείου, σύμβολο του «πνεύματος του Καρναβαλιού», της νέγρικης εφευρετικότητα και της ελαστικότητας της κουλτούρας του γκέτο, έπαιρνε απειλητική σημασία, όταν στα χέρια των λευκών αστυνομικών γινόταν απελπισμένη ασπίδα, απέναντι σε μια οργισμένη βροχή από τούβλα.

 

No future!!!

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Στο παράξενο αυτό και αποκαλυπτικό καλοκαίρι, οι punks έκαναν το εντυπωσιακό τους ντεπούτο στο μουσικό Τύπο. Στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και ιδιαίτερα γύρω απ’ την King Road, ένα καινούργιο στυλ δημιουργήθηκε, που συνδύαζε στοιχεία παρμένα από διάφορα ετερογενή νεανικά στυλ.

Στην πραγματικότητα οι punks διεκδίκησαν μια αμφιλεγόμενη πατρότητα. Νήματα απ’ τον David Bowie και το glitter rock υφάνθηκαν με στοιχεία του αμερικανικού πρωτο-punk (Ramones, Heartbreakers, Iggy Pop, Richard Hell), του τμήματος εκείνου του Λονδρέζικου pub-rock (101-ers, Gorillas, κλπ) που εμπνεόταν απ’ την κουλτούρα των mods του ’60, της μουσικής αναβίωσης του Canvey Island του ’40, και των συγκροτημάτων southern rhythm ‘n’ blues (Dr. Feelgood, Lew Lewis, κλπ), της nothern soul και της reggae.

…

Αυτή η ανομοιογενής συμμαχία από διαφορετικές κι επιφανειακά ασυμβίβαστες μουσικές παραδόσεις, που πραγματοποιήθηκε περίεργα με το punk, καθιερώθηκε σ’ ένα εξίσου εκλεκτικό τρόπο ντυσίματος, που αναπαρήγαγε την ίδια κακοφωνία και στο οπτικό επίπεδο.

Το σύνολο, κυριολεκτικά συγκρατημένο με παραμάνες, έγινε το διάσημο και ιδιαίτερα φωτογενές φαινόμενο, γνωστό σαν punk, που σ’ όλη τη διάρκεια του 1977 τροφοδοδότησε τις φυλλάδες με το αναμενόμενο σκλανδαλοθηρικό υλικό και τον σοβαρό τύπο μ’ ένα ευπρόσδεκτο κατάλογο υπέροχα παραβιασμένων κανόνων. Το punk αναπαρήγαγε ολόκληρη την ιστορία της αμφίεσης απ’ τις νεανικές εργατικές κουλτούρες μετά τον πόλεμο, με μια «πετσοκομμένη μορφή», συνδυάζοντας στοιχεία που αρχικά ανήκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Δημιουργήθηκε ένα χάος από τσουλούφια και δερμάτινα σακάκια, μπουρδελιάρικα κρεπ και μυτερά παπούσια, πάνινα κι αδιάβροχα, κουρέματα από το στυλ των mods και βάδισμα στο στυλ των skinheads, παντελόνια σωλήνες και φανταχτερές κάλτσες, παντελόνια φαρδιά και μπότες με πέταλα – όλα βαλμένα στη «θέση» τους κι «έξω απ’ το χρόνο» με φανταχτερά συνδετικά: τις παραμάνες και τα μανταλάκια, τους επίδεσμους και τους σπάγκους, που προκάλεσαν τόσα πανικόβλητα και γοητευμένα βλέμματα…

 

London Calling

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Έτσι ξεκινάει ο Dick Hebdige την περιπλάνησή του στο punk στο Υποκουλτούρα: το νόημα του στυλ (βιβλίο του 1981). Θα ήταν λυτρωτικό κάθε μακρύ και ζεστό καλοκαίρι, κάθε φορά που “η φύση δείχνει αφύσικη” (όπως τώρα), να ξεσπάει μια κοινωνική έκρηξη σαν εκείνη, το μακρινό στο χρόνο καλοκαίρι του 1976. Θα ήταν λυτρωτικό αν η φετεινή κάψα του ευρωπαϊκού αέρα εκτροχιαζόταν σε δημιουργική ενεργητικότητα αντάρτικων υποκειμένων και γούστων, συγκρατημένων μεταξύ τους με καλώδια φόρτισης, αυτοκόλλητα διπλής όψης και συρραπτικά – και απεριόριστη εχθρότητα απέναντι στο ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία…  Δεν ξέρουμε κάτι· όμως, έτσι κι αλλιώς τέτοιου είδους εκρήξεις απ’ το υπόγειο δεν αναγγέλονται.

Κατά τα άλλα ο βρετανικός καθεστωτικός economist μοιρολογεί. Όπως θα έκανε και τότε, αν και σήμερα σε πραγματικά πιο ζόρικες συνθήκες. Η ναυαρχίδα του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού (και όχι μόνο του βρετανικού) θρηνεί για την αγγλική παρακμή. Κι αν αυτό είναι κοινότοπο, θρηνεί και για κάτι άλλο, εντελώς καινούργιο: για την παγκόσμια κινεζική επίθεση μέσω των «δρόμων του μεταξιού»…

Θα έχουμε την ευκαιρία για περισσότερα αύριο. Σήμερα, σαν ελάχιστη εισαγωγή, ένα απόσπασμα από επώνυμη στήλη του τελευταίου τεύχους του economist (28 Ιούλη – 3 Αυγούστου).

(Και, για επίλογο, Clash…)

… Οι βασικοί βρετανικοί πολιτικοί θεσμοί είναι σε προχωρημένη παρακμή. Στο παρελθόν, οι μεγάλες κρίσεις είχαν αναδείξει μεγάλους ηγέτες που είχαν σταθεί πάνω απ’ αυτές: τον Lloyd George στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τον Winston Churchill στη διάρκεια του δεύτερου. Σήμερα η Βρετανία έχει να διαλέξει ανάμεσα στη μετριότητα με την μορφή της Theresa May και έναν επαγγελματία των διαμαρτυριών με την μορφή του Jeremy Corbyn. Το ένα τέταρτο των βρετανών λέει ότι θα στήριζε ένα ακροδεξιό κόμμα επειδή τα παραδοσιακά κόμματα τους έχουν εγκαταλείψει.

Η σχετική παρακμή απειλεί να γίνει πλήρης παρακμή. Η οικονομική ανάπτυξη είναι αργή απ’ το 2015, παρά τα χαμηλά επιτόκια και την πτώση της ισοτιμίας της λίρας. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι ασήμαντη. Οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν εδώ και μια δεκαετία. Ένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού έχει παγιδευτεί στην κανιβαλική gig economy. Η επόμενη γενιά φοβάται ότι η ζωή της θα είναι χειρότερη απ’ ό,τι των προηγούμενων…

Η αυτου μεγαλειότητά Της, ακμαία στα ‘70s αλλά τώρα και με τα δυο πόδια στον τάφο, θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα αφήσει πίσω της…

 

Ανορθόδοξος πόλεμος 1

Κυριακή 5 Αυγούστου. Στην αρχή η Ουάσιγκτον «επιβάλει κυρώσεις» (ας το πούμε αλλιώς: βγάζει εκτός – οικονομικού – νόμου) διάφορες ρωσικές εταιρείες όπλων ή εταιρείες / υπηρεσίες πληροφοριών. Ο λόγος; Απλός: ο ρόλος της Μόσχας στην ουκρανία… η προσάρτηση της Κριμέας… ο ρόλος της στη συρία… ακόμα ακόμα και η μόνιμη εμπλοκή της στις τακτικές αμερικανικές εκλογές (!!!) (Μήπως να τις καταργήσουν εντελώς, να ησυχάσουν εκεί στο αμέρικα;).

Αυτό έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους πέρυσι, με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Μετά, και σα συνέπεια, «τιμωρούνται με κυρώσεις» όσα κράτη αγοράζουν όπλα ή έχουν σχέσεις με τις τιμωρημένες ρωσικές εταιρείες / υπηρεσίες: το πράγμα πάει αλυσιδωτά, αλλιώς δεν θα δούλευε…

Όμως έρχεται γρήγορα η στιγμή που η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι αν αρχίσει να τιμωρεί πελάτες της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας θα τους χάσει για πάντα από εν δυνάμει δικούς της πελάτες αλλά και συμμάχους. Η ινδία, το βιετνάμ και η ινδονησία ανήκουν (δυστυχώς για τους σχεδιαστές της αλυσιδωτής κυρωτικής έκρηξης…) σ’ αυτήν την κατηγορία. Ψωνίζουν εδώ και δεκαετίες απ’ το ρωσικό οπλοστάσιο, είναι ευχαριστημένοι σαν πελάτες απ’ την ποιότητα, εννοείται ότι απ’ την Μόσχα ψωνίζουν και τα απαραίτητα ανταλλακτικά, και δεν γίνεται να αλλάξουν μαγαζί δια της βίας επειδή η αμερικανική πολεμική βιομηχανία «καίγεται» για πωλήσεις.. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;

Πριν 3 μέρες η αμερικανική γερουσία, με ψήφους 87 έναντι 10 ενέκρινε ένα νόμο (που είχε ήδη περάσει και απ’ την βουλή των αντιπροσώπων) που δίνει το δικαίωμα στο ψόφιο κουνάβι να κάνει εξαιρέσεις στην τιμωρία των πελατών των τιμωρημένων ρωσικών πολεμικών «οντοτήτων». Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα δείξουν σαφώς την διάθεση να απομακρυνθούν απ’ την «ρωσική επιρροή». Να κόψουν, σα να λέμε, τις κακιές παρέες.

Έχουμε, λοιπόν, την αναβίωση μιας παλιάς μεθοδολογίας που λεγόταν «η πολιτική των κανονιοφόρων», σε καινούργια εκδοχή. Στο παρελθόν, όταν κάποια «μεγάλη δύναμη» θεωρούσε ότι κάποιο (με θέα την θάλασσα) κράτος / πελάτης της δεν συμπεριφέρεται (πολιτικά ή οικονομικά) «όπως πρέπει», έστελνε μερικά πολεμικά πλοία έξω απ’ το άτακτο λιμάνι της πρωτεύουσας. Τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο με όπλο τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου…

(φωτογραφία: το τάκλιν στην καρωτίδα είναι κόκκινη κάρτα ή απλή παρατήρηση;)