Year: 2018

Τίτλοι τέλους για το ψόφιο κουνάβι που τόσο αγαπήσαμε;

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Ο για πολλά χρόνια δικηγόρος του επιχειρηματία, και ύστερα υποψήφιου προέδρου, είναι ο εξ απορρήτων του. Ε, αν αυτός αρχίσει να μιλάει, κακά μαντάτα…

Ο Michael Cohen, επί χρόνια δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού, παραδέχτηκε ήδη στον ανακριτή ότι με εντολή του πελάτη του πλήρωσε δύο γυναίκες για να μην μιλήσουν για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του οικογενειάρχη υποψήφιου (τότε) και του χαλάσουν το image. Όσο κι αν (σας) φαίνεται παράξενο, αυτή η δωροδοκία δεν εμπίπτει (την εποχή που έγινε) στη νομοθεσία διαφύλαξης της οικογενειακής ηθικής, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική: προεκλογική νοθεία, προκειμένου να ξεγελαστούν οι ψηφοφόροι (για την ηθική αρτιότητα του ψόφιου κουναβιού). Αυτό θεωρείται (αν αποδειχθεί) σοβαρό αδίκημα.

Δεν είναι, όμως, τα ψοφιοκουναβικά νυχτοπερπατήματα που απειλούν την καρέκλα του. Αλλά το γεγονός ότι ο δικηγόρος του δικηγόρου του (Lanny Davis) δήλωσε ήδη ότι ο πελάτης του (ο Michael Cohen δηλαδή) θα καταθέσει ότι το ψόφιο κουνάβι ήξερε για την συνάντηση που έγινε στα γραφεία του, μεταξύ του υιού Trump και κάποιων ρώσων, όπου οι τελευταίοι πρόσφεραν στον πρώτο «βρώμικα στοιχεία» κατά της Clinton, ώστε να αξιοποιηθούν προεκλογικά. Το ψόφιο κουνάβι έχει καταθέσει ότι αγνοούσε αυτή τη συνάντηση… Αν αποδειχθεί ότι την ήξερε προκύπτει συνενοχή – το λιγότερο.

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (για το ψόφιο κουνάβι) ο πρώην δικηγόρος του πρόκειται να καταθέσει ότι σαν υποψήφιος ο Trump είχε γνώση του χακαρίσματος του ταχυδρομείου της Clinton. Άλλη συνενοχή!

Έχοντας οι αμερικάνοι συντηρητικοί μπροστά τους τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη θα προσπαθήσουν να σώσουν ό,τι σώζεται. Μετά όμως; Μετά το ψόφιο κουνάβι μπορεί να γίνει βάρος. Έχουν έτοιμη εφεδρεία: τον πεζοναύτη.

Αν και εφόσον ο Pence αντικαταστήσει το ψόφιο κουνάβι, θα μας κάνει να το νοσταλγήσουμε. Γιατί ο σκληροπυρηνικός χριστιανός Pence είναι τόσο βαθιά ακροδεξιός (χωρίς τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια) ώστε η ιστορία θα αποφανθεί πως ένας επιχειρηματίας ακινήτων (ο Trump) ήταν απλά η μετάβαση στην αυθεντική εκπροσώπηση του αμερικανικού μιλιταρισμού…

(Ο γερμανός υπ.εξ., οραματιζόμενος την ανεξαρτητοποίηση της ευρώπης απ’ τις ηπα – δες χθεσινό σχόλιο – είπε: …ανεξάρτητα απ’ το ποιος είναι ο αμερικάνος πρόεδρος… Χμμμμ… Σαν κηδειόχαρτο ακούγεται….)

Το τέλος του κυβερνοχώρου όπως τον γνωρίσαμε

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον απλά υπέδειξε «λογαριασμούς» στο facebook, στο twitter αλλά και ιστοσελίδες κατηγορώντας τες ότι «προωθούνταν απ’ το ιράν (ή και την ρωσία) με σκοπό να επηρεάσουν τις αμερικανικές εκλογές». Οι εταιρείες υπάκουσαν και «κατέβασαν» τους δολιοφθορείς…

Η εταιρεία κυβερνοασφάλειας FireEye Inc. εξήγησε κάπως καλύτερα την ενοχή των σαμποτέρ: είχαν αντι-Σαουδαραβικό, αντι-Ισραηλινό και φιλο-Παλαιστινιακό υλικό…. και υλικό υπέρ της συμφωνίας για τα πυρηνικά του ιράν απ’ την οποία οι ηπα έχουν αποχωρήσει… Κατά την FireEye δεν προέκυψε ότι αυτό το υλικό ήταν «σχεδιασμένο» για να επηρεάσει τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβρη, αλλά απευθυνόταν σε αμερικάνους χρήστες με αριστερούς προσανατολισμούς, παίρνοντας θέση κατά του προέδρου Trump… Α χα!!!!

Πρόκειται για επιστροφή στα βασικά του κράτους / κεφάλαιου… Εν προκειμένω για λογοκρισία. Και, είμαστε σίγουροι δυστυχώς, είναι μόνο η αρχή. Ακόμα κι αν οι όποιοι «κομμένοι» βρουν άλλους τρόπους να ξαναγυρίσουν στον κυβερνοχώρο, τα κράτη (και οι εταιρείες που έχουν επιστρατευτεί) έχουν τεχνικούς τρόπους να κρατούν τους «εθνικούς» χρήστες τους σε «φρουρούμενες ζώνες» ελεγχόμενης πρόσβασης στο internet – το έχει κάνει, άλλωστε, το Πεκίνο.

Είναι μια ιστορική στιγμή χωρίς επιστροφή. Αποχαιρετήστε τον χαζοχαρούμενο πληροφοριακό φιλελευθερισμό που γνωρίσατε – έχουμε μπει σε εμπόλεμη φάση άγνωστης διάρκειας… Η παραπληροφόρηση, η παραπλάνηση και η καθεστωτική προπαγάνδα είναι καλά εξοπλισμένες. Ο φασίστας πρώην δήμαρχος Ν. Υόρκης (και υποστηρικτής του ψόφιου κουναβιού) λέει ότι “η αλήθεια δεν είναι αλήθεια”…. Τα καθεστώτα λένε και θα πουν με ακόμα μεγαλύτερη βία ότι “η μόνη αλήθεια είναι η αλήθειά μας”.

Το κάψιμο των μυαλών είναι εδώ – και θα αγριέψει ακόμα περισσότερο…

Κορέες

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Να κάτι σημαντικό (απ’ τα πολλά που δεν ξέρουμε): σε περίπτωση πολέμου ο στρατός της νότιας κορέας δεν διοικείται από το νοτιοκορεατικό αρχηγείο…. αλλά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο!

Είναι μια απ’ τις πολλές «κληρονομιές» της κορεατικής χερσονήσου, απ’ τον πόλεμο εκεί. Το 1950 η Ουάσιγκτον ανέλαβε την διοίκηση του νοτιορεατικού στρατού για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές του βορρά… Και δεν την επέστρεψε ποτέ, αφού τυπικά ο πόλεμος εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμα… Δεν την επέστρεψε ούτε μετά την σφαγή στη νοτιοκορεατική Gwangju το 1980, όπου ο (αμερικανοδιοικούμενος) νοτιοκορεατικός στρατός κατέστειλε μια μεγάλη αντι-χουντική διαδήλωση (στη νότια κορέα η χούντα κράτησε απ’ το 1950 ως το 1987) σκοτώνοντας πάνω από 200 διαδηλωτές. Το μόνο που άλλαξε μετά το 1987 ήταν ότι η Ουάσιγκτον παραχώρησε στη Σεούλ το δικαίωμα να διοικεί τον στρατό της μόνο σε καιρό ειρήνης.

Το 2005 ο τότε αριστερός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Roh Moo-hyun (μέντορας του τωρινού προέδρου Moon Jae-in) ζήτησε απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον την «επιστροφή του στρατού» του… Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις που δεν κατέληξαν πουθενά… Το ίδιο ζητάει και ο Moon τώρα… έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις… και ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks, που είναι ο διοικητής (και) του νοτιοκορεατικού στρατού (πάντα σε περίπτωση πολέμου…) δήλωσε χτες ότι «μπααα… δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια…»

Μ’ αυτό το δεδομένο αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αφενός το αίτημα της Πγιονγκγιάνγκ προς την Ουάσιγκτον να υπογραφτεί η λήξη του πολέμου (της δεκαετίας του ’50…), το οποίο η Ουάσιγκτον αρνείται να κάνει, αφετέρου η πρόθεση του Moon να υπογράψει με κάθε επισημότητα αυτό το τέλος του πολέμου με τον Kim· ίσως στο ερχόμενο ραντεβού τους.

Αν τελειώσει και τυπικά αυτός ο (τελειωμένος ουσιαστικά) πόλεμος η Ουάσιγκτον δεν θα έχει δικαιολογία για να κρατάει όμηρο τον στρατό της νότιας κορέας. Η κήρυξη του τέλους ανάμεσα στις δύο κορέες δεν είναι βέβαια όλη η ιστορία αλλά σίγουρα θα λειτουργήσει πιεστικά προς την Ουάσιγκτον να κάνει το ίδιο…

Όμως «πιέζεται» πια η Ουάσιγκτον από άλλους; Ή καθοδηγείται αποκλειστικά και ωμά απ’ τα άμεσα και επείγοντα συμφέροντά της;

(Για κάποιο άγνωστο λόγο στη φωτό ο λευκός αμερικάνος πεζοναύτης φαίνεται πιο ψηλός απ’ τους νοτιοκορεάτες. Το μπόι δεν το κάνει πιο αποδεκτό, πάντως….)

Καλύτερα να το ξανασκεφτείτε…

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Πριν μια βδομάδα (στις 14 Αυγούστου) η κινεζική καθεστωτική global times (που θεωρείται ότι απηχεί τις θέσεις του κινεζικού κ.κ.) δημοσιοποίησε μια (ακόμα) προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον. Αφορμή όχι μόνο ο αμερικανικός νόμος για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2019, αλλά (κυρίως) το γεγονός ότι αναφέρεται ρητά στην κίνα· ενώ περιλαμβάνει σχέδια για στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν. Να μερικά αποσπάσματα (για να ξέρετε…):

… Ο κόσμος πιστεύει ότι ο νόμος έχει στόχο την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ένας επιθετικός νόμος που μνημονεύει τα στενά της Ταϊβάν, τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, τις κινεζικές επενδύσεις στις ηπα, ακόμα και τα Κομφουκιανά ινστιτούτα.

Ο νόμος αυξάνει σημαντικά την δύναμη του Πενταγώνου, κάνοντάς το το υπουργείο άμυνας με την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ίσως μόνο ο Ιαπωνικός στρατός είχε κάποτε τόσο μεγάλη δύναμη στην ιστορία, και μ’ αυτή την έννοια οι ΗΠΑ γίνονται περισσότερο μιλιταριστικές.

Δεν υπάρχει στρατός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό, ακόμα και πριν αυξήσει τον προϋπολογισμό του· για να μην πούμε τώρα.

Η Κίνα αναγνωρίζει την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και δεν θα εμπλεκόταν ποτέ σε μια επίθεση σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση, όπως έκαναν οι Ιάπωνες στο Pearl Harbor. Η Κίνα ποτέ δεν θα προκαλέσει στρατιωτικά τις ηπα. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία και άλλες χώρες που θεωρούνται «εχθροί» απ’ τις ΗΠΑ σκέφονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Κατά συνέπεια η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά εξασφαλισμένη και ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να νοιώθει ασφαλής και ευχαριστημένος. Αν μερικές αμερικανικές ελίτ νοιώθουν ανασφάλεια, τότε είναι αχόρταγες σε ότι αφορά την ασφάλεια. Η ασφάλεια που θέλουν δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι πέρα, ακόμα, κι απ’ τις δυνατότητες του Θεού.

..

Ωστόσο, αν η Ουάσιγκτον βάζει στο στόχαστρο το Πεκίνο, το θέμα αλλάζει. Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι η καταστροφή της εθνικής ασφάλειας της Κίνας, κι όχι η προστασία της δικής της.

Αν ένας απ’ τους στόχους είναι να ελεγχθεί η Κίνα, τότε οι ΗΠΑ θα πρέπει να νικήσουν πνευματικά την Κίνα, και γι’ αυτόν τον σκοπό τα 716 δισεκατομύρια δολάρια είναι πολύ λίγα.

Ο νόμος στον οποίο αναφερόμαστε εμβαθύνει την αμυντική συνεργασία των ΗΠΑ με την Ταϊβάν. Υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις φιλο-ανεξαρτησιακές αρχές της Ταϊβάν και προσπαθούν να χωρίσουν το νησί απ’ την Κίνα; Αν ναι, τότε οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει το κόστος, γιατί η Ταϊβάν, σαν τμήμα της Κίνας, είναι πολύ πιο ακριβή.

Ο κινεζικός στρατός δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ στην ανοικτή θάλασσα ή στην ξηρά, και η Κινεζική κοινωνία αγαπάει την ειρήνη. Όμως αν οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να προκαλέσουν καυγάδες στην πόρτα της Κίνας αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, τότε ο Κινεζικός λαός έχει την αποφασιστικότητα να προστατέψει τα βασικά του συμφέροντα και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να κρατηθούν μακρυά.

Παρότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Κίνας είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με εκείνον των ΗΠΑ, είναι αρκετός για να προστατέψει τα βασικά συμφέροντά της. Αν όχι, η Κίνα έχει την δυνατότητα να τον αυξήσει οποιαδήποτε στιγμή…

Κανένας δεν πρέπει να έχει την φιλοδοξία να νικήσει την Κίνα με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Πριν η Ουάσιγκτον πάρει οποιαδήποτε δραστική απόφαση, θα πρέπει να ξαναζυγίσει τις δυνάμεις της.

«Κομψή», διακριτικά ειρωνική απάντηση ενός ιμπεριαλισμού απέναντι σ’ έναν άλλον, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα! Ωωωω, τι τρόποι!!! «Ομορφιές» – να τις καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Έχει το ενδιαφέρον της η διπλή αναφορά στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό (του β παγκόσμιου). Τι θέλει να πει ο κινέζος ποιητής στο αμερικανικό πεντάγωνο; Ότι «οι τωρινοί σας σύμμαχοι σας είχαν ξηγηθεί τότε;». Ότι «δεν είμαστε σαν αυτούς, είμαστε πολύ πιο ικανοί»; Άγνωστο….

Το γνωστό είναι πως όλοι (όλοι εκτός, ίσως, από ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τουλάχιστον μέχρι τώρα) ανεβάζουν διαρκώς στροφές στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. «Ναι ρε, εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως άλλοι τρώνε φασόλια για να μην κλάνουν» – που θα έλεγε κι ένας Altan…

Σκέτη γκρίνια

Τετάρτη 22 Αυγούστου. …Η ευρώπη δεν πρέπει να επιτρέπει στις ηπα να δρουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και με δικό μας κόστος. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε την αυτονομία της ευρώπης δημιουργώντας κανάλια πληρωμών ανεξάρτητα απ’ τις ηπα, δημιουργώντας το ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και ένα ανεξάρτητο σύστημα swift…

Αυτό δήλωσε χτες με άρθρο του στην γερμανική καθεστωτική Handelsblatt ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas. Το “swift” είναι κλειδί στην αμερικανική τακτική επιβολής κυρώσεων: είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα διακανονισμού (συμψηφισμού) των πληρωμών μέσω τραπεζών, με έδρα το βέλγιο. Ωστόσο, στο βαθμό που συμμετέχει, ελέγχεται (και) απ’ την αμερικανική κεντρική τράπεζα, με την έννοια της κατασκοπείας. Το 2012, για παράδειγμα, η fed κατέσχεσε ένα ποσό που πλήρωσε ένας δανός επιχειρηματίας σε γερμανική τράπεζα για να αγοράσει μια ποσότητα κουβανικών πούρων που ήταν «κάτω από κυρώσεις». Κι αν αυτή είναι μια ενδεικτική περίπτωση, πολύ περισσότερα καταλαβαίνει ο καθένας όταν πρόκειται για εμπόριο με «απαγορευμένες οντότητες», ιρανικές, κινεζικές, ρωσικές, νοτιοκορεάτικες, βορειοκορεάτικες, τουρκικές, κλπ.

Στα λόγια το Βερολίνο επιδιώκει τον περιορισμό της νομισματικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Ωστόσο αυτό το «άλλο swift» δεν φτιάχνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη, και δεν φτιάχνεται με λόγια του αέρα. Η Μόσχα έχει φτιάξει κάτι αντίστοιχο για τις τράπεζές της, και ενδεχομένως αυτό να έχει γίνει σε συνεργασία με το Πεκίνο. Η ε.ε. εξακολουθεί να ελπίζει ακόμα σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Ουάσιγκτον. Μόλις πριν λίγες βδομάδες ο Pompeo (υπ.εξ.) και ο Mnuchin (υπ.οικ.) έδειξαν την πόρτα σε μια ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία (των αντίστοιχων υπουργών από γερμανία, γαλλία και αγγλία και αξιωματούχους της ε.ε.), που ζήτησαν εξαίρεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών βιομηχανιών απ’ τις κυρώσεις για δουλειές με το ιράν.

Όταν κι αν υπάρξουν χειροπιαστά αποτελέσματα σ’ αυτήν την καπιταλιστική «ανεξαρτητοποίηση» του project europe (ή της ευρωζώνης) απ’ τις ηπα, ο όποιος Haas δεν θα μιλάει με «πρέπει να»…

Ως τότε μπορεί να είναι σκληρός – στα λόγια…

Συρία

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Απ’ την στιγμή που ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στο συριακό πεδίο μάχης (πάνω από 2 χρόνια τώρα) η επαρχία του Idlib έγινε η «αποθήκη» των αντικαθεστωτικών. Σε κάθε άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, όταν οι αντικαθεστωτικοί συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, έμπαιναν σε λεωφορεία με τις οικογένειές τους και τα φορητά τους όπλα, προς Idlib μεριά.

Το να συγκεντρώνει το μπλοκ της Αστάνα τους αντικαθεστωτικούς, κατά χιλιάδες, στο Idlib δεν θα μπορούσε να σημαίνει ότι «θα τους σκοτώσει αργότερα» – ειδικά εφόσον είναι, πια, πολλές δεκάδες χιλιάδες. Εκείνο που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν πως η συγκέντρωση / περιορισμός τους σ’ αυτή τη ζώνη ήταν ένα σχέδιο να παραδοθούν στον έλεγχο της Άγκυρας – αντί για το Ριάντ για το οποίο δούλευαν οι περισσότεροι.

Το σχέδιο δούλεψε μόνο εν μέρει. Σε μια πρώτη φάση, στον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον θύλακα ανάμεσα στους χρηματοδοτούμενους απ’ το Ριάντ και τους χρηματοδοτούμενους απ’ την Άγκυρα / Κατάρ, νίκησαν οι πρώτοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί (με την σιωπηρή συμφωνία της Δαμασκού) στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει, μέσω στρατιωτικών «παρατηρητηρίων / φυλακίων» μια «περίφραξη» στον θύλακα, για να μην μπορούν οι proxies του Ριάντ να επιτίθενται στην υπόλοιπη συριακή επικράτεια (και στις ρωσικές βάσεις που δεν είναι μακριά). Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί. (Μια ενδιάμεση τακτική, που ήταν ότι «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές, ρωσικής ή/και τουρκικής προέλευσης, «καθάριζαν» στελέχη των proxies του τοξικού μέσα στο θύλακα, δεν φαίνεται να έλυσε το θέμα…)

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η κατάσταση έχει ως εξής. Α) Η Άγκυρα συνεχίζει να εμφανίζεται σαν αντίπαλος της Δαμασκού (το τρώει κανείς; εεεεε…) και σαν «φύλακας» όλων των σουνιτών αντικαθεστωτικών του Idlib. Β) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να “πείσει” τους τελευταίους (αλλά όχι αμελητέους αριθμητικά) proxies του Ριάντ να αλλάξουν αφεντικό. Γ) Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική απειλή απ’ την Δαμασκό και την Μόσχα. Δ) Πράγμα που συμβαίνει με την συγκέντρωση στρατού και σποραδικούς, επιλεκτικούς βομβαρδισμούς.

Φαίνεται ένα δύσκολο «κόλπο» (απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα), τουλάχιστον για όσο καιρό το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δεν παραιτούνται εντελώς απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Και θα έχει αργή εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ η ανοικοδόμηση έχει ξεκινήσει σε άλλα σημεία της ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends επικράτειας…

Ο Καβάφης στη μηχανή του κιμά

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Η μυθο-λογία της ελληνικής εξουσίας είναι τόσο φτωχή όσο η ίδια· αλλά ο Αλεξανδρινός δεν χρωστάει τίποτα! Ο ποιητής στην «Ιθάκη» του δεν αναφέρεται σε τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε αγράμματος ντενεκές, ό,τι πόστο κι αν έχει. Δεν αναφέρεται, εννοείται, στη «λύτρωση του ναυαγού» (των «μνημονίων» ή του πολιτικού προσοδισμού), ή κάτι παρόμοιο. Το αντίθετο: Απ’ την αρχή, για όποιον έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και αντίληψη, ξεκαθαρίζει το αντίθετο:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ύστερα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Και μετά:

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η καθεστωτική βλακεία μας είναι τόσο μισητή ώστε με δυσκολία μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί της. Ο Καβάφης όμως δεν της ανήκει! Ο εξοχότατος πρωθυπουργός ας πηγαίνει όπου στην ευχή (κομψή διατύπωση…) θέλει να παίξει τον ρόλο του. Το υπονοούμενο, όμως, ότι είναι σε θέση να ντουμπλάρει την «Ιθάκη» (και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, η «Οδύσσεια» σαν έπος έτσι κι αλλιώς δεν βολεύει για τίποτα – εκτός απ’ τους απόλυτα ηλίθιους), αυτό είναι πολιτιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Πέρα όλα τα υπόλοιπα, ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος απ’ την επαγγελματική κάστα του και όλους τους παρατρεχάμενους (δημαρχαίους, δημαγωγούς, αντ’ αυτού, συμπολιτευόμενους, αντιπολιτευόμενους, διαφημιστές, κλπ) κατάλαβε ή θα καταλάβει ποτέ

η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Να πούμε στις κυβερνοκουφάλες “κάτω τα ξερά σας”; Δεν χαμπαριάζουν…. Και είναι σκατοεποχή…)

Αντεθνική επέτειος

Τρίτη 21 Αυγούστου. Με το συμπάθειο, αλλά για σήμερα δεν αποφύγαμε τον πειρασμό του εορτασμού. Ένας «φόρος τιμής» λοιπόν, στον θρίαμβο του ντόπιου μικροαστισμού… Κατά σειρά:

Νικόλας Άσημος, «Βαρέθηκα»

Τρύπες, «Για την πατρίδα»

R.E.M., “It’s the end of the world”

Cranberries, “Zompie”

Ska-P, “Intifada”

Blackmail, “Showdown”

Make Believe, “Leave me alone”

(Εντάξει, δεν είπε το γκουβέρνο να παρτάρουμε κιόλας! Μια σεμνή τελετή είναι…)

 

 

 

What’s love got to do with it

Δευτέρα 20 Αυγούστου.

Tina. Όχι τα αρχικά του “there is no alternative”, του βρώμικου δόγματος των νεοφιλελεύθερων. Αλλά μια ντίβα της σόουλ, σε ένα κομμάτι που ίσως έχετε χορέψει. What’s love got to do with it – απ’ την Tina Turner φυσικά.

Καλή βδομάδα, και προσέξτε μην σας κάψει ο ήλιος του θεάματος της «εξόδου απ’ τα μνημόνια»…

 

 

Οι 4 διαβολοφύλακες

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Είναι κάποια ψύχωση ή μόνο κυβερνητική stand-up comedy προς τέρψην του κοινού; Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι στις ηπα κυβερνούν ψυχοπαθείς, αλλά κάνουν λάθος: είναι ο καπιταλισμός! Απ’ την άλλη ο καπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο. Οπότε τα στόματα που τον εκπροσωπούν μπορούν (επιτρέπεται;) να εκφράζουν και τις δικές τους, προσωπικές, διαταραχές.

Κάπως έτσι ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός αμερικάνος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton το εκτόξευσε χτες:

… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει τεκμηριωμένη ανησυχία της εθνικής ασφάλειας για κινεζική εμπλοκή, ιρανική εμπλοκή και βορειοκορεατική εμπλοκή, έτσι ώστε κάνουμε κινήσεις προσπαθώντας να τις εμποδίσουμε… Εννοούσε “εμπλοκή στις ενδιάμεσες εκλογές” (για γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) προς το τέλος της χρονιάς.

Δεν είναι μόνο ο διαβολοπούτιν που τόχει χόμπυ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις στις ηπα…Έχει γίνει μόδα. Σαν γύπες με νύχια γαμψά μαζεύονται πάνω απ’ τον κοκκινόσβερκο αμερικάνο ψηφοφόρο τα όρνια, και του κλέβουν το μυαλό (αν και όχι το σκαλπ, όχι ακόμα…) Και που να μπουν στο κλάμπ ο Erdogan, o Duterte, και ποιος ξέρει ποιος άλλος ακόμα! (Εμείς πάντως όχι! Είμαστε σκληρά αντι-εκλογικοί!)

Με πλήρη αδιαφορία για το τι γνώμη σχηματίζουν άλλοι, εκτός συνόρων, γι’ αυτά που λένε, οι αμερικάνοι καθεστωτικοί μαστορεύουν μια εικόνα γενικής πολιορκίας των ηπα: από μετανάστες, από καπάτσους εμπορικούς εταίρους, από διεθνείς αναθεωρητές, από αντάρτες συμμάχους, από ακριβούς αλλά άχρηστους proxies, από απείθαρχους διεθνείς οργανισμούς, από οικονομικούς αντιπάλους, από συνωμότες και ψεύτες κάθε είδους.

Στα άτομα αυτό λέγεται “μανία καταδίωξης”. Στα κράτη λέγεται “η ηγεμονία σε παρακμή”.

(Παρακαλούνται οι πιστοί σύμμαχοι και “σύντροφοι εν όπλοις” να μην σπρώχνονται στα συμβολαιογραφεία. Όταν και αν χρειαστεί να ανοίξει η διαθήκη του αφεντικού θα μάθουν αν τους έχει αφήσει κάτι τις…)