Year: 2018

Ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος με σφαίρες από «γενικά ισοδύναμα της αξίας» – δηλαδή νομίσματα

Τρίτη 28 Αυγούστου. Υπάρχουν λοιπόν σε εξέλιξη δύο διαφορετικές διαδικασίες. Απ’ την μια η παράκαμψη των ήδη θεσμοθετημένων ή αναγγελμένων αμερικανικών κυρώσεων, είτε κατά της Τεχεράνης, είτε κατά της Άγκυρας, είτε κατά της Μόσχας, είτε κατά οποιουδήποτε άλλου. Απ’ την άλλη ο περιορισμός της παγκόσμιας κυκλοφορίας του δολαρίου και, μαζί μ’ αυτήν, η ακύρωση της χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας των ηπα (που έχει σχέση και με την στρατιωτική: η ένταση του στρατιωτικού εξοπλισμού των ηπα χρηματοδοτείται με δανεικά…)

Για το πρώτο ούτε το Παρίσι ούτε το Βερολίνο μπορούν να βασίζονται άμεσα σε ένα ευρωπαϊκό αντι-swift· θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να φτιαχτεί και να λειτουργήσει. Αντίθετα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το έτοιμο κινεζικό αντι-swift (δηλαδή να κάνουν εμπόριο με την Τεχεράνη μέσω κινεζικών τραπεζών)… Ή τις ευρωπαϊκές «gateway banks» που κάνουν απευθείας συναλλαγές / πληρωμές όχι με βάση τους κωδικούς του swift αλλά τα iban των λογαριασμών, παρακάμπτοντας το swift…

Το δεύτερο είναι πιο αργή και πιο σύνθετη διαδικασία. Περιλαμβάνει, φυσικά, το «ξεφόρτωμα» των αμερικανικών ομολόγων απ’ τις κεντρικές τράπεζες, αλλά καθώς αυτό έχει το ρίσκο της υποτίμησής τους κάποια στιγμή, είτε αυτή η «στιγμή» θα είναι προσεκτικά προσχεδιασμένη· είτε εκείνοι που την «στιγμή» Χ θα έχουν ακόμα αρκετές ποσότητες αμερικανικών χρεωγράφων στα θησαυροφυλάκειά τους θα πρέπει να έχουν φροντίσει να έχουν και ικανές ποσότητες χρυσού… Για να στηρίξουν την (ανταλλακτική) αξία των δικών τους νομισμάτων, ώστε να μην παρασυρθεί απ’ την γρήγορη πτώση της (ανταλλακτικής) αξίας του δολαρίου.

Να, λοιπόν, το δυσοίωνο «σενάριο» – απ’ την ανησυχία της «ναυτεμπορικής»:

…Η παντοδυναμία του δολαρίου όμως δεν είναι μόνιμη. Ο Μπάρι Άιχενγκριν, καθηγητής οικονομικών στο Μπέρκλεϊ, περιγράφει στο Reuters ένα υποθετικό σενάριο απώλειας της κυριαρχίας του δολαρίου μακροπρόθεσμα. Καταλύτης για κάτι τέτοιο θα ήταν η ρήξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αμερικής και των συμμάχων της.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του καθηγητή Άιχενγκριν, εάν το δολάριο απολέσει το κύρος του ως ασφαλές καταφύγιο, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μείωση 30% της παρουσίας του στα συναλλαγματικά αποθέματα των εταίρων, ποσοστό που υπολογίζεται ότι ισοδυναμεί με 750 δισεκατομύρια δολάρια. Και εάν κουνηθεί το πρώτο «πιόνι» στην παγκόσμια σκακιέρα, είναι πολύ εύκολο να πέσουν και τα υπόλοιπα…

Φυσικά ο καθηγητής κάνει μια αντιστροφή: πρώτα θα μειωθεί το δολάριο (τα αμερικανικά ή όποια άλλα δολαριακά χρεώγραφα) στα «συναλλαγματικά αποθέματα» και μετά θα προκληθεί η «κρίση στο κύρος του».

Κι έπειτα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όταν πέσει ένα πιόνι αναποδογυρίζει ολόκληρη η σκακιέρα!

(Ρωτείστε σκακιστές…)

Περί πολέμων – γενικότερα

Τρίτη 28 Αυγούστου. Οι νομισματικοί / εμπορικοί πόλεμοι δεν είναι κάτι καινούργιο!! Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 για παράδειγμα, όταν ο ιαπωνικός καπιταλισμός ανέβαινε «άγρια» και το γιεν έδειχνε τα δόντια του στο δολάριο, η Ουάσιγκτον, μέσω διαφόρων διεθνών εμπόρων χρήματος και νομισμάτων, κήρυξε ανελέητο πόλεμο στο Τόκιο, προκαλώντας του σοβαρή κρίση. (Ήταν η εποχή που η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία είχε υπερφαλαγγίσει την αμερικανική μέσα στην ίδια την έδρα της, το usa, και όπου όχι το ψόφιο κουνάβι αλλά κοτζάμ πρόεδρος Κλίντον ταξίδεψε στο Τόκιο σαν πλασιέ των αμερικανικών θωρακισμένων αυτοκινήτων…. προσπαθώντας να πείσει την Yakuza, τις γιαπωνέζικες μαφίες δηλαδή, για την αξία τους… Ναι, είναι αλήθεια: έτσι ακριβώς έγινε!)

Ακόμα και η δημιουργία του ευρώ υπήρξε εξ αρχής πράξη πολεμική, παρότι το κίνητρο του Παρισιού που επέβαλε το «ενιαίο νόμισμα» στο Βερολίνο (μετά την ένωση των δύο γερμανιών) δεν ήταν ο ανταγωνισμός με το δολάριο αλλά η εξαφάνιση του μάρκου. Εκείνο που διαφοροποίησε τα ως τότε δεδομένα (επειδή άρχισε να οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός) ήταν η πιο πρόσφατη διεθνής ένταση της κρίσης, απ’ τα τέλη του 2008 και μετά. Κρίση που (θα το θυμήσουμε, κι ας είναι μάταιο) είχε χρηματοπιστωτική έκφραση· αλλά όχι και αιτίες.

Απο εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, το ποιες τράπεζες θα άντεχαν, ποια νομίσματα διεθνούς χρήσης θα είχαν τα μικρότερα στραπάτσα και, κατά συνέπεια, ποιοι καπιταλισμοί θα μπορούσαν να ανασυνταχτούν γρηγορότερα επωφελούμενοι απ’ το global εμπόριο, έγινε ακόμα κρισιμότερο.

Απ’ το 2010 και μετά, όταν η «ελληνική κρίση» έδωσε την ευκαιρία στην Ουάσιγκτον να ποντάρει σε μια «κρίση αξιοπιστίας του ευρώ» το ελληνικό κόμμα της δραχμής στοιχήθηκε απόλυτα με τις αμερικανικές επιδιώξεις – κατ’ αρχήν αντικειμενικά και σε αρκετές περιπτώσεις και υποκειμενικά (στο Sarajevo γράψαμε και για τα δύο όταν και όπως έπρεπε). Η κύρια έως μοναδική πηγή «συμβουλών» και «παραινέσεων» προς την Αθήνα να φύγει απ’ το ευρώ (προκαλώντας αυτήν την τόσο χρήσιμη στο δολάριο κρίση διεθνούς αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού νομίσματος…) ή/και «προβλέψεων» για «το τέλος του ευρώ» ήταν αμερικανικά και αγγλικά think tanks, αγγλοαμερικανικά μήντια παγκόσμιας εμβέλειας, αγγλοαμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης και οι παρατρεχάμενοί τους – έως «ενσωματωμένες» οικονομολογικές περσόνες διαφόρων διαμετρημάτων, φτάνοντας μέχρι τους νομπελίστες Paul Krugman και Joseph Stiglitz. Η επιθυμία διάλυσης της ευρωζώνης εκδηλώθηκε τόσο κατηγορηματικά τότε, ώστε αποτελεί το νήμα που συνδέει τους «δημοκρατικούς» και «φιλολαϊκούς» ινστρούκτουρες εκείνης της περιόδου, απ’ το 2010 και μετά, με τον πιο εντατικό εμπορικό πόλεμο του ψόφιου κουναβιού και των αμερικάνων συντηρητικών σήμερα.

Αυτό είναι, τώρα, το δεδομένο: ένας πόλεμος που γινόταν ήδη κλιμακώνεται. Και, εξαιτίας της κλιμάκωσης, δείχνει (σε όποιον θέλει να τα δει) τα όριά του.

Salman ‘n’ Son Co.: οικογενειακές υποθέσεις

Τρίτη 28 Αυγούστου. Κανονικά (σύμφωνα με όσα το ίδιο το παλάτι έλεγε) θα έπρεπε να έχει πάρει την τελική προαγωγή, και από «διάδοχος» να έχει γίνει «βασιλιάς» από πέρυσι το καλοκαίρι. Του 2017. Ένα χρόνο μετά, αρχές Σεπτέμβρη του ’18, ο τοξικός μοιάζει καθηλωμένος και, με κριτήριο τις δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις του, «έτσι κι έτσι». Πολύ πιο σπάνια είναι τους τελευταίους μήνες ο τοξικός που αγάπησε η ασταμάτητη μηχανή. Συμβαίνει κάτι;

Φαίνεται πως ναι: ο τοξικός έχει περιπέσει σε ένα είδος «πολιτικού περιορισμού» απ’ τον πατέρα του, καθώς ο «γέρος» δεν φαίνεται να συμφωνεί με κάποιες κινήσεις του βλασταριού του. Φυσικά τέτοιου είδους παλάτια είναι τάφοι σε ότι αφορά τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των οικογενειακών υποθέσεων. Όμως οι «ειδικοί» στο σκανάρισμα των πετροδικτατοριών του κόλπου σημειώνουν δύο τουλάχιστον εκδηλωμένες δημόσια σημαντικές διαφορές μεταξύ των Salman πατέρα (βασιλιά) και υιού (διαδόχου): Πρώτον, σε σχέση με την Ιερουσαλήμ, και – άρα – τις κολεγιές του τοξικού με τον σώγαμπρο του ψόφιου κουναβιού. Και δεύτερον, σε σχέση με την πώληση ενός ποσοστού της (κρατικής) πετρελαϊκής aramco, που για τον τοξικό ήταν το «μεγάλο κόλπο» για να τραβηχτούν επενδυτές στο βασίλειο με παράλληλο μοίρασμα της χασούρας της μετα-πετρελαϊκής εποχής.

Η εν μέρει «ιδιωτικοποίηση» της aramco ακυρώθηκε, για λόγο σοβαρό: οι νέοι μέτοχοι θα έμπαιναν υποχρεωτικά στο λογιστήριο της εταιρείας, κι έτσι θα μάθαιναν σοβαρά «οικογενειακά μυστικά» (καθόλου κολακευτικά…) της σαουδαραβικής εξουσιαστικής οικογένειας… Ο «μικρός», πάνω στη φούρια της εξουσίας του, αυτό δεν το σκέφτηκε· αλλά ο «γέρος», που ξέρει τι κρύβουν τα ντουλάπια της aramco, δεν παρασύρθηκε…

Όσο για την Ιερουσαλήμ και την παράδοσή της στο ισραήλ; Σαν παλιά καραβάνα ο «γέρος» ξέρει πόσο έχει βοηθήσει το Ριάντ το ισραηλινό καθεστώς επί χρόνια· αλλά αυτό το «deal του αιώνα» του φαίνεται too much. Ίσως είναι και η αγωνία της υστεροφημίας, που στα 82 του τον αφορά: να πουλήσει την Ιερουσαλήμ για τι;

Sultans (of swing)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Μιας και υπάρχει ένα κάποιο κενό στις κατάρες κατά του «σουλτάνου», να κάτι άλλοι «σουλτάνοι»… Δρομίσιοι, σε μια solo εκτέλεση / διασκευή από έναν Χιλιανό κιθαρίστα, τον Miguel Montalban – που θα ζήλευε και ο Knofler.

Με τις Δευτεριάτικες ευχές μας στο αρχιπέλαγος της μισθωτής – ξέρετε τι….

 

 

Το χρέος! (1)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Άλλες εποχές αυτός ο σωρός διεθνών δηλώσεων κάθε προέλευσης (δημοσιογραφικής, οικονομολογικής, πολιτικής) του είδους «ναι μεν αλλά» για το τέλος του πολιτικού δανεισμού του ελλαδιστάν, θα είχε αντιμετωπιστεί όπως αξίζει σε κάθε εχθρό του έθνους: με φλογερές καταγγελίες για «εκβιασμούς απ’ τις ύαινες», «συνωμοσία της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας», κλπ κλπ.

Τώρα; Σιωπή. Όχι μόνο απ’ το γκουβέρνο, αλλά και από κάθε άλλο «αντιμνημονιακό» λαρύγγι αυτής της οκταετίας. Μπορεί να υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι’ αυτή τη σιωπή, αλλά θα πρέπει να συμβαίνει κι αυτό: η θρυλική «έξοδος» δεν είναι προς «τη γη της Χαναάν» (και δεν θα μπορούσε να είναι). Αόριστα, ασυνείδητα, ασυναίσθητα, το μέλλον δείχνει γκρίζο…

Το διεθνές «ναι μεν αλλά» συνοψίζεται σ’ αυτόν τον απολογισμό: ναι, μεν, το ελλαδιστάν κατάφερε να συμμαζέψει το κρατικό του λογιστήριο, αλλά το έχει πετύχει με τρόπο ανορθόδοξο και έωλο στο χρόνο (φορολογία, «υψηλά πλεονάσματα»)· ενώ, απ’ την άλλη μεριά, δεν διόρθωσε τα σοβαρά δομικά προβλήματα της λειτουργίας κράτους και (καπιταλιστικής) «αγοράς». Σημαντικότερο, σαν ο κοινός παρονομαστής αυτών των δύο: καμία κυβέρνηση (και καμία κοινωνική τάξη με ηγεμονικές φιλοδοξίες) δεν αναγνώρισε ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα: αυτό εκφράζεται κωδικά με την «μη υιοθεσία» των όποιων διορθωτικών μεταρρυθμίσεων.

Σαν επιτομή αυτού του γενικευμένου διεθνους «ναι μεν αλλά» αναδημοσιεύουμε τη γνώμη του αμερικανο-αυστριακού Thomas Wieser (χτεσινή συνέντευξη στην καθεστωτική “καθημερινή”), που διετέλεσε εκτός των άλλων και επικεφαλής των τεχνοκρατών του eurogroup working group (ο Γιάνης τον είχε κατηγορήσει σα συμμέτοχο “σ’ όλα τα πραξικόπηματα που έγιναν κατά της ελλάδας”):

Ερώτηση: Κοιτώντας πίσω, μπορείτε να εξηγήσετε ποια ήταν τα προβλήματα που οδήγησαν στην ελληνική κριση και αν μπορούμε να πούμε ότι έχουν λυθεί πλέον έπειτα από τόσα χρόνια μεταρρυθμίσεων;

Απάντηση: Πολλοί πιστεύουν ότι η ελλάδα ήταν θύμα μιας κρίσης που είχε τις ρίζες της στη δημοσιονομική σπατάλη και μόνο εκεί. Άλλοι εντοπίζουν τους λόγους στη χαμηλή και φθίνουσα παραγωγικότητα της οικονομίας. Πιστεύω ότι αυτοί είναι σημαντικοί λογοι, αλλά αποτελούν μόνο τα συμπτώματα και όχι την αιτία. Για μένα η ρίζα της κρίσης ήταν η αδυναμία ή η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να εξελιχθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τέλους του 20ου αιώνα. Ο ρόλος της πολιτικής δεν μπορεί να αφήνει φίλους, πελάτες και ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος να δεσμεύουν το κράτος έτσι ώστε να επωφελούνται από μια ειδική σχέση.

…

Αυτό έχει αλλάξει; … Ο στόχος ενός προγράμματος δεν μπορεί να είναι να βουτήξει βαθια στα πολιτικά και συνταγματικά θεμελιώδη μιας κοινωνίας…. Αυτά είναι θέματα που η κοινωνία πρέπει να λύσει μόνη της, και αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω εκλογών… Ο έντονα ανταγωνιστικός χαρακτήρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία οκτώ χρόνια, κι αυτό συνήθως οδηγεί σε μια πελατειακή σχέση στην οποία βασίζεται το πολιτικό σύστημα και επηρεάζει τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης και την ανεξαρτησία τους…

Είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι αφού η δομή του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / κοινωνίας (αυτό που εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε «πολιτικό προσοδισμό») υπό το βάρος της (φαινομενικής όπως αποδείχθηκε τελικά) αποτυχίας της να αγοράζει ταξική ειρήνη και να πουλάει «τακτοποιήσεις» δεν κατέρρευσε, το 2010 ή το 2011, αφού διέφυγε τον κίνδυνο του ξεπεράσματός της, είναι, ξανά, «στ’ άρματα»! Τα εκατόν ογδόντα χρόνια «εθνικής ιστορίας και ιδεολογίας» θα συνεχίσουν ένδοξα…

Το χρέος! (2)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Αν, λοιπόν, οι διεθνείς έμποροι χρήματος έχουν καταλήξει σε συμπέρασμα παρόμοιο μ’ αυτό του Wieser (και πολλών άλλων), το ελλαδιστάν είναι πιθανό να «επιστρέφει στις αγορές» με χειρότερα δεδομένα απ’ ότι το 2009 ή στις αρχές του 2010, όταν αυτές οι «αγορές» το πέταξαν έξω. Γιατί ναι, τότε, οι δείκτες ήταν κάποια νούμερα και κάποια μεγέθη. Τώρα όμως έχει γίνει ευρύτατα γνωστό το πως παράγονται οι (μόνιμες) «ελληνικές δυσλειτουργίες», η μήτρα των σχέσεων (κοινωνικών, ιδεολογικών, πολιτικών) που αναπαράγει και συντηρεί αυτές τις «δυσλειτουργίες» (με τα δυσοίωνα νούμερα και μεγέθη τους) σταθερά και κυκλικά. Μ’ άλλα λόγια: το «θα σας παρακολουθούμε από κοντά μη και τολμήσετε να…» είναι ένας άλλος τρόπος για να πει κανείς «είστε αναξιόπιστοι». Επιστροφή στο κουτάκι νο 1, με μόνο κατόρθωμα τα (ματωμένα, που θα έλεγε και η Κουμουνδούρου σαν αντιπολίτευση) «πλεονάσματα»…

Το τέλος του πολιτικού δανεισμού έχει το (γεμάτο καχυποψία) νόημα: «να δούμε αν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα μόνοι σας». Η απάντηση είναι ιστορικά γνωστή: υπό κανονικές συνθήκες όχι, δεν το ελλαδιστάν δεν μπορεί! Πάντα επωφελούνταν από γεωπολιτικές προσόδους – το χαρτί που προσπάθησε να παίξει, μέχρι την τελευταία στιγμή (τα μέσα του ’15) το φαιορόζ γκουβέρνο, για να αποτύχει πανηγυρικά. Τώρα όλα δείχνουν (και η σύγκριση με το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο και το ποιοί έχουν συμφέροντα να βάλουν πλάτη εκεί είναι εξαιρετικά κατατοπιστική) πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Όχι, όμως, για ένα remake του 2010…

Το χρέος! (3)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Σύμφωνα με τον ντόπιο σχεδιασμό το ελλαδιστάν έχει στ’ αμπάρια του μια μεγάλη κονσέρβα χρήματος, έναν κουμπαρά, για να τον «τρώει» αν δεν μπορεί να δανειστεί απ’ τις αγορές με λογικό για μέλος της ευρωζώνης (δηλαδή γύρω στο 2,5%) επιτόκιο. Αυτός ο κουμπαράς είναι, υποτίθεται, «διετούς διάρκειας». Πράγμα που σημαίνει πως όχι μέσα σε δύο αλλά το πολύ μέσα σε ένα χρόνο (το 12μηνο ως το επόμενο φθινόπωρο) θα πρέπει να έχει «πείσει» (η όποια κυβέρνηση…) πως έχει όχι απλά διακηρύξεις αλλά σοβαρές μεταρρυθμιστές δυνατότητες και αποτελέσματα, σ’ ότι αφορά τον εξορθολογισμό της δομής διοίκησης / καπιταλιστικής συσσώρευσης. Σ’ αυτό το προεκλογικό 12μηνο θα πρέπει να αποδειχθεί ότι «το ελληνικό πολιτικό σύστημα (δηλαδή οι κοινωνικές / ταξικές σχέσεις και ιδεολογίες) μπορούν να σηκώσουν τις καπιταλιστικές απαιτήσεις του 21ου αιώνα»… Σας φαίνεται πιθανό; Όχι, είναι αδύνατο…

Αντίθετα, πολύ πιθανότερο είναι ότι σε 2 ή σε 3 χρόνια η Αθήνα θα ξανακτυπάει την πόρτα «ακριβών» διεθνών εμπόρων χρήματος, όχι λόγω ελλειμάτων αλλά για διάφορους άλλους λόγους. Γενικά μιλώντας η περίοδος που ζούμε θα σημαδευτεί από «μεγάλες αναταραχές» λόγω της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και δεν μπορεί κανείς να περιμένει ήρεμα και καλοκάγαθα νερά στον διεθνή χρηματοπιστωτισμό! Οι «αγορές», που ο ψόφιος κοριός Τσίπρας αντικρύζει σαν «Ιθάκη» στα παραμύθια του, δεν είναι υπομονετικές «Πηνελόπες»….

Συνεπώς; Ο ντόπιος πολιτικός προσοδισμός κέρδισε τον 8ετή γύρο του πολιτικού δανεισμού, αλλά… την ώρα που θα ξανακτυπήσει την πόρτα για ανανέωσή του, ευγενικά θα τον περιμένει το ευρωπαϊκό σχέδιο επιστροφής του στο «εθνικό νόμισμά του»…. Κανείς στην ευρωζώνη δεν θα θέλει (ούτε θα μπορεί) να «ξανασώσει την ελλάδα»…

Μπορεί ο πατερναλισμός να είναι εθνικό ιδεώδες, αλλά δεν είναι εξαγώγιμο είδος. Όχι, σίγουρα, στην ελληνική συσκευασία του.

Ιπτάμενες σακαράκες

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Οι παλιοί φίλοι / φίλες ξέρουν την πρόβλεψη / εκτίμησή μας (εδώ και χρόνια) ότι το μεγάλο και ουσιαστικό καπιταλιστικό άλμα σε ότι αφορά τις ιδιωτικές μετακινήσεις, την χωροταξία και την πολεοδομία, και πολλά άλλα (με τεράστιες συνέπειες…), θα είναι τα ιπτάμενα (ρομποτικά) αυτοκίνητα. Έχουμε, άλλωστε, αναφερθεί στα σημαντικά βήματα που έχει κάνει στο θέμα ο κινεζικός καπιταλισμός.

Φαίνεται ότι ο ιαπωνικός έχει θορυβηθεί. Σε λίγες μέρες θα συναντηθούν στο Τόκιο εκπρόσωποι 20 εταιρειών, συμπεριλαμβανόμενων της uber, της boeing, των japan airlines, της yamato, και μιας νέας θυγατρικής της toyota (ονόματι cartivator) για να οργανώσουν την χρήση ιπτάμενων ι.χ. στην ιαπωνία σε … δυο χρόνια!!! Το 2020…

Η προσοχή μας δεν περιορίζεται μόνο στα επιχειρηματικά project αλλά κυρίως στη συμμετοχή του ιαπωνικού κράτους· κι όχι μόνο χρηματοδοτικά. Το υπουργείο βιομηχανίας του Τόκιο ανακοίνωσε ότι θα στηρίξει το project διαμορφώνοντας το νομοθετικό πλαίσιο.

Αυτό ακριβώς (η νομοθεσία), μαζί με την ανάπτυξη των urban «κέντρων ελέγχου πτήσεων» ήταν, ως τώρα, τα όρια του σχεδιασμού. Ειδικά για το τελευταίο (τους “αστικούς πύργους ελέγχου”) η ανάπτυξη των 5G δικτύων και του cloud θα δώσουν την κρίσιμη ώθηση.

Οπότε… προσδεθείτε…

Καψοκαλυβίτες united…

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Συνέβη (στην ασταμάτητη μηχανή) πριν, ας πούμε ένα χρόνο, να πέσει πάνω σε όργωμα γης με μουλάρια… Αλέτρι, υνί… Στο ελλαδιστάν – έχει την σημασία που, αλλά δεν αφορά αυτό το σχόλιο. Αλέτρι, υνί, το ζώο να τα σέρνει… πράγματα δηλαδή που θεωρούσε (η ασταμάτητη μηχανή) ότι είναι ιστορικά / τεχνολογικά ξεπερασμένα εδώ και δεκαετίες…

Το 2020 είναι κοντά, πολύ κοντά. Όπως είναι πολύ κοντά το hightech “made in china – 2025”. Φυσικά στο χωριό μπορεί να μην καταλάβουν τίποτα· ή να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Μπορεί, για παράδειγμα, να γίνεται εξαγωγή διανοητικού κεφαλαίου σε διάφορα μέρη του πλανήτη, και ταυτόχρονα να βασιλεύει ο βαθύτερος επαρχιωτισμός, ο μεγαλύτερος συντηρητισμός, η στενομυαλιά και η μικροψυχία. Οι 50 αποχρώσεις του μικροαστισμού…

Μόνο που αυτά που κανονίζουν την καθημερινή ζωή στα μέρη μας βρίσκουν τους τρόπους να ανεβαίνουν ως τα «παλάτια», και να επιστρέφουν από εκεί δικαιωμένα σαν «εξουσία». Έτσι, ακριβώς, έγινε εφικτό 8 χρόνια διανοητικής μιζέριας, πολιτικής υποτέλειας και ηθικής (κι όχι μόνο) υποτίμησης να βαφτιστούν σαν «ανατρεπτικά»…

Στο χωριό – ελλαδιστάν το κάψιμο των μυαλών είναι (διαρκής) γιορτή. Στο χωριό – ελλαδιστάν οι φτωχοί τω πνεύματι (θα) είναι κληρονόμοι κάποιου βασιλείου…

Μπορεί στον 34ο αιώνα.

Μαθήματα λογοκρισίας 1

Κυριακή 26 Αυγούστου. Κάτω απ’ τον τίτλο «προσπάθεια παραπληροφόρησης από Ιράν», και χωρίς υπογραφή η καθεστωτική «καθημερινή» δημοσίευσε την Πέμπτη 23 Αυγούστου το πιο κάτω ρεπορτάζ – (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι):

Το Facebook κατέβασε 652 σελίδες, λογαριασμούς και ομάδες τις οποίες αναγνώρισε ως μέρος μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας εκστρατείας παραπληροφόρησης που γεννήθηκε στο Ιράν και στόχευε σε πολλά μέρη του κόσμου.

Επίσης διαπιστώθηκε η ύπαρξη νέων σελίδων από τη Ρωσία. Οι σελίδες και οι ομάδες που συνδεονται με το Ιράν διασκόρπιζαν παραπληροφόρηση στις ΗΠΑ, Βρετανία, Λατινική Αμερική και Μέση Ανατολή. Το Facebook ανακοίνωσε ότι η ενορχηστρωμένη προσπάθεια παραπληροφόρησης περιελάμβανε 254 σελίδες και 116 λογαριασμούς του Instagram, που είχαν συγκεντρώσει ένα εκατομμύριο ακολούθους. Αυτοί που βρίσκονταν πίσω από τις σελίδες είχαν δαπανήσει δώδεκα χιλιάδες δολάρια σε διαφημίσεις ανάμεσα στο 2012 και το 2017.

Το Facebook, το Twitter και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούν να προστατεύσουν τις πλατφόρμες τους πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές τον Νοέμβριο και να αποτρέψουν μια επανάληψη μιας ευρείας εκστρατείας παραπληροφόρησης που είδαμε κατα την προεδρική εκστρατεία του 2016. Ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ, διευθύνων σύμβουλος του Facebook, τόνισε ότι οι προσπάθειες της εταιρείας να αναγνωρίσει τις ψεύτικες σελίδες, ομάδες και λογαριασμούς κάνουν τον ιστότοπο ασφαλέστερο.

Σε μιαν άλλη εξέλιξη, το Twitter ανακοίνωσε την Τρίτη ότι αναγνώρισε και αφαίρεσε 284 λογαριασμούς, πολλοί από τους οποίους συνδεονται με το Ιράν, για «συντονισμένους χειρισμούς παραπληροφόρησης». Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι συνεργάζεται με τις διωκτικές αρχές και άλλες εταιρείες τεχνολογίας.

Οι ανακοινώσεις υποδεικνύουν πόσο επιθετικά οι ξένοι παράγοντες προσπαθούν να επηρεάσουν τις πολιτικές συζητήσεις σε όλο τον κόσμο.

Οι Ρώσοι

Ένα μέρος του περιεχομένου που αφαιρέθηκε από το Facebook μπορούσε να διασυνδεθεί με την GRU, τη ρωσική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών. Ο ειδικός εισαγγελέας Ρόμπερτ Μιούλερ άσκησε διώξεις εναντίον 12μελών της GRU τον περασμένο μήνα, κατηγορώντας τους ότι είχαν «χακάρει» το Δημοκρατικό Κόμμα.

Το Facebook, πάντως, τόνισε ότι οι τελευταίοι ρωσικοί λογαριασμοί, ομάδες και σελίδες που κατέβασε δεν είχαν σχέση με αυτούς που είχαν προέλευση το Ιράν και ότι δεν έμοιαζαν να είχαν στοχεύσει κατά των ΗΠΑ.

Τι καταλάβατε; Ή, πιο σωστά: τι θα καταλάβαινε κάποιος που θα διάβασε το κείμενο διαγώνια; Ότι το ιράν κάνει είτε “μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια” είτε “μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκστρατείας” για να χαλάσει τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές· και ότι τα αφεντικά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι φύλακες άγγελοι. Είναι αυτά αλήθεια; Είναι ψέμματα;

Αν διαβάσατε το σχόλιο της ασταμάτητης μηχανής την περασμένη Πέμπτη (Το τέλος του κυβερνοχώρου όπως τον γνωρίσαμε) ξέρετε περισσότερα – με λιγότερα λόγια. Η καθεστωτική «καθημερινή» (και αυτός τον οποίο αντέγραψε / μετέφρασε) δεν λέει εντελώς ψέμματα για την μαζική λογοκρισία. Όντως, «κατέβηκαν» εκατοντάδες λογαριασμοί, και όντως τα αφεντικά των αμερικανικών εταιρειών social media συνεργάζονται με τις «διωκτικές αρχές» – τις αμερικανικές. Όντως, επίσης, κάποιους απ’ αυτούς τους λογαριασμούς διαχειριζόταν ένα ιρανικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων. Αλλά αυτά είναι μόνο ένα μέρος, κάτι λιγότερο απ’ το 1/3, της πραγματικότητας. Καμία αναφορά στο «περιεχόμενο της παραπληροφόρησης»… Και, φυσικά, καμμία αναφορά στο αν η ίδια αντιμετώπιση έχει υπάρξει και εναντίον άλλων site ή λογαριασμών, που δεν έχουν καμία σχέση με το ιράν…