Year: 2018

All tomorrow’s parties…

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Η Nico σκοτώθηκε, ο Reed πέθανε υποχόνδριος, ο Cale κρατάει ακόμα… Αλλά αυτή η μουσική, 50 χρονών ήδη, δεν έχει κανένα παράπονο απ’ την ιστορία. Ίσως επειδή το 1967 μπορούσε κανείς να πειραματίζεται με το μέλλον αβέβαιο. Δηλαδή ανοικτό.

Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Velvet Underground λοιπόν, απ’ το πρώτο τους άλμπουμ (Andy Warhol please…), του 1967. Αν πίνετε καφέ αφήστε το να παίξει. Αν κάνετε κάτι άλλο, κλείστε ραντεβού ακρόασης… (Ο 20ος αιώνας έχει φύγει, οπότε δεν θα γουργουρίζει στα πόδια σας σα γάτα ζητιανεύοντας ένα χάδι…)

Monday morning…

 

Κάποιος να σε προσέχει

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες (η ελληνική σ’ αυτήν την περίπτωση είναι τέτοια, plus τον μίζερο επαρχιωτισμό της…) δεν αναστενάζουν μόνο στα γήπεδα και στα social media. Αναστενάζουν και στους ψυχογιατρούς. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με μόνο εισιτήριο την πληρωμή της επίσκεψης (εκεί που τα συστήματα δημόσιας υγείας δεν καλύπτουν το έξοδο) αγοράζουν το άνοιγμα της εσώψυχών τους, ελπίζοντας σε ίαση, σε κατευνασμό. Σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις, στα κράτη μέλη της ε.ε. συν την ισλανδία, τη νορβηγία και την ελβετία, το 27% του ενήλικου πληθυσμού (μεταξύ 18 και 65 χρονών) επισκέφτηκε ψυχογιατρούς για την διαχείριση μιας τουλάχιστον ακολουθίας mental disorders το 2017.

Αλλά οι ειδικοί λένε ότι το μέγεθος αυτό είναι κατώτερο του πραγματικού. Πρώτον επειδή στα στοιχεία δεν περιλαμβάνονται όλες οι mental disorders. Και δεύτερον επειδή όπου υπάρχει φοροδιαφυγή των ψυχογιατρών (π.χ. στο ελλαδιστάν…) δεν μπορεί να υπάρξει υπολογισμός των ασθενών. Ένα είναι βέβαιο: το φαινόμενο έχει σαφείς αυξητικές τάσεις.

Τι συμβαίνει άραγε; Το διαμάντι στο στέμμα της εξέλιξης της ανθρωπότητας, ο πρώτος καπιταλιστικός κόσμος, «τρελαίνεται»; Ή μήπως η περήφανη νίκη του ατομισμού (και ξέρουμε διάφορους που δηλώνουν εχθροί του αλλά είναι οι πιο φανατικοί εκφραστές του) διαλύει συστηματικά όχι μόνο τα όποια υπόλοιπα διανθρώπινων σχέσεων ήταν ζωντανές στο προηγούμενο καπιταλιστικό παράδειγμα, αλλά και κάθε δυνατότητα τωρινής ανασύστασης τέτοιων σχέσεων;

Ανοίγεις την ψυχή σου υπό την καθοδήγηση ενός άγνωστου ειδικού επειδή δεν υπάρχει ένα φιλαράκι που να σ’ αγαπάει στ’ αλήθεια· ένα φιλαράκι που να μην ντραπείς το εσώτερο ξεβράκωμά σου μπροστά του, ως εκεί που θα πονέσεις αφόρητα – και λυτρωτικά· ένα φιλαράκι που θα περιθάλψει την πληγή σου βγάζοντάς σε βόλτα μέσα στην άγρια νύχτα με το ζόρι;

(Πόσο ρομαντικά ακούγονται αυτά, ε; Πόσο παλιομοδίτικα; Όμως ναι: μαζί με τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά…)

Κάποιον να προσέχεις

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Κι αν, τελικά, ο πληρωμένος ειδικός, ο άγνωστος (ενδεχομένως και ο απόλυτα άσχετος…) είναι μια κάποια λύση ώστε κάποιος να σε προσέξει, υπάρχει άραγε ανάλογη λύση στο να προσέξεις εσύ κάποιον;

Λένε ότι είναι προσόν. Μπροστά σε μία ή δύο μεγάλες οθόνες, συν ένα ή δύο smartphones, συν μια (όποια) συσκευή ακόμα, καταφέρνει να τις χειρίζεται όλες ταυτόχρονα. Μιλάει στο κινητό, απαντάει στο viber, παρακολουθεί ένα viral video, κάνει μια on line δουλειά· μπορεί και περισσότερα. Είναι ένα θαύμα «πολυλειτουργικότητας», κάτι σαν ανθρώπινος ελβετικός σουγιάς μ’ όλα τα εξαρτήματα ανοιγμένα ταυτόχρονα…

Αλλά η προσοχή; Η προσοχή έχει γίνει κάτι σαν καλειδοσκόπιο. Κομματιασμένη, ένα ποσοστό εδώ, ένα εκεί, ένα τρίτο παραπέρα. Αυτό δεν είναι εργασιακό μοντέλο! Αυτό είναι υπόδειγμα ζωής!!! Αυτό είναι ο 21ο αιώνας χωρίς οδηγίες χρήσης! Χωρίς σωσίβιο… Χωρίς αλεξίπτωτο… Αποδεικνύεται στις παρέες, όπου οι “live” κουβέντες γίνονται παράλληλα με ηλεκτρονικές αλληλογραφίες, φωτο-αποθατίσεις που διακόπτουν κάθε οιρμό… Και κάτι περίεργες σιωπές, σαν καθιζήσεις…

Πώς, λοιπόν, να συγκεντρώσεις την προσοχή σου στο τραύμα που πάει να σου δείξει το φιλαράκι όταν είναι ντεμοντέ να συγκεντρώνεις την προσοχή σου οπουδήποτε, ακόμα και (ατυχώς…) στα δικά σου τραύματα; Πως να μπεις στη θέση (στο πάθος και στο λάθος) του άλλου όταν δεν έχεις πια καμμία θέση, όταν απο-εδαφικοποιείσαι διαφεύγοντας κάθε σοβαρή ευθύνη, όταν πλανάρεις πάνω στην αφρίζουσα «κοινωνικότητα», ακόμα κι αν πρόκειται για τους αφρούς υπόγειων θυμών και ακόμα πιο υπόγειων πνιγμών; Κι αφού πάντα είσαι αλλού και εδώ, λίγο εδώ, λίγο αλλού και λίγο ακόμα πιο πέρα, αφού έγινες άτοπος κι άρα ότι κάνεις είναι ά-τοπο, που θα βρεις, με τη σειρά σου, ένα φιλαράκι που να σ’ αγαπάει και να σε νοιάζεται στ’ αλήθεια· ένα φιλαράκι που θα τα παρατήσει όλα για πάρτη σου και θα σε ανασηκώσει μέχρι να σε δει να ξαναπερπατάς χωρίς να τρεκλίζεις, αύριο ή μεθαύριο το πρωί; Αφού δεν μπορείς να προσέξεις κανέναν και πουθενά, που και πότε θα σε προσέξει κάποιος;

Κοίτα το αόρατο βέλος στον αόρατο τοίχο: κατευθείαν στους ψυχογιατρούς! Αγόρασε προσοχή, ενδιαφέρον, μέριμνα, φροντίδα. Αγόρασε αυτά που δεν τολμάς (ή δεν ξέρεις…) να χαρίσεις. Πλήρωσε για το μισό (να κοιτάξει κάποιος τα “μέσα” σου διαγώνια, βαριεστημένα, επαγγελματικά…) για να πάρεις μπόνους το άλλο μισό (να μην είσαι ποτέ το φιλαράκι που…)

(φωτογραφία: Και χειρουργεία παίζουν…)

Κράτα με να σε κρατώ…

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Τα ζόρια που οδηγούν στα ψυχοϊατρεία είναι αστεία μπροστά στα ζόρια παλιότερων γενεών· που τα κουμάνταραν, με ηρωϊκούς ή αντιηρωϊκούς τρόπους, αλλά σίγουρα χωρίς ειδικούς των ανθρώπινων σχέσεων. Όλα τα σύγχρονα ψυχοζόρια είναι αστεία, εκτός από ένα. Αυτό είναι καινούργιο και τραγικό.

Μάθαμε, σωστά, να είμαστε εχθροί της εκμετάλλευσης… Τώρα πρέπει να μάθουμε επιπλέον κι άλλη μια εχθρότητα, ζόρικη: απέναντι στην εγκατάλειψη… που έχει γίνει η χαριτωμένη βασική συνθήκη της «κοινωνικότητας». Απέναντι στην εγκατάλειψη σαν την διαστροφή των “like”. Όχι μόνο των ηλεκτρονικών αλλά και των υπαρξιακών· της ρηχότητας των αισθημάτων και της φλύαρης αδιαφορίας για τους άλλους… (Μια διαστροφή που έχει ωστόσο την γενεαλογία της).

Όλο και περισσότερα κρύβονται «κάτω απ’ το χαλί». Όταν όμως ο σωρός γίνει βουνό, θα πρέπει να το ανέβουμε. Και θα το ανέβουμε, αλλιώς θα πέσει και θα μας πλακώσει. (Οι ψυχογιατροί και τα ψυχοφάρμακα του σύμπαντος είναι κι αυτά μέσα στο βουνό…).

Κουφώματα (γεωπολιτικά) 1

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Στα τέλη του περασμένου Γενάρη ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt (ο αξιωματούχος που σαν πρεσβευτής στο Κίεβο είναι βουτηγμένος μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Meidan… για να μην ξεχνάμε) συνεντευξιαζόμενος στο τ/σ Sky είπε μεταξύ άλλων άκρως επαινετικών για την ελληνοαμερικανική συμμαχία και τα πιο κάτω:

… Βλέπουμε την Ελλάδα ως μια πολύ θετική επιρροή στη γειτονιά και όπως είπαμε, όπως ο αντιπρόεδρος Pence είπε, βλέπουμε την Ελλάδα σαν πυλώνα σταθερότητας σε μια περίπλοκη περιοχή, που αφορά στα δυτικά Βαλκάνια, στην ανατολική Μεσόγειο και στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Και αυτό πιστεύω είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όταν δουλεύεις πάνω στις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ σήμερα. Είναι στον τρόπο που αυτή η χώρα αποκαθιστά τον ρόλο της ως γεωπολιτικός «μεντεσές» μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς. Και το κάνει αυτό ως δυνατός ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος των ΗΠΑ…

Ο χαρακτηρισμός «μεντεσές» τράβηξε για λίγο την προσοχή, περιγελάστηκε – αλλά δεν εξηγήθηκε. Ξεχάστηκε γρήγορα… Στην ασταμάτητη μηχανή έκανε εντύπωση όμως. Δεν είναι λέξη απ’ την καθωσπρέπει διπλωματική ορολογία, αυτό είναι βέβαιο! Δεν είναι λέξη από οποιοδήποτε γνωστό πολιτικό λεξιλόγιο· δεν μπορεί καν να είναι σίγουρος κάποιος αν είναι τιμητικός χαρακτηρισμός ή υποτιμητικός… Δεν έχει κάτι ηρωϊκό σαν την λέξη «προμαχώνας», «κάστρο», «φύλακας» ή άλλες παρόμοιες… «Μεντεσές»; «Πόμολο»; «Σοβατεπί»; Τι είναι αυτά; Τόσες δεκαετίες σύμμαχος για να καταλήξει (το ελλαδιστάν) …. μεντεσές;

Ακόμα χειρότερο: η λέξη «μεντεσές» είναι τουρκική: menteşe… Και ο πρεσβευτής το ήξερε· δεν την έμαθε (την λέξη) παίζοντας μπάλα στη γειτονιά του… Αν ο κυρ Pyatt δεν είναι αλκοολικός ή λογοτέχνης (τίποτα απ’ τα δύο…) θα έπρεπε να προκαλέσει το ελλαδιστάν αφού ενώ μιλούσε αμερικάνικα χρησιμοποίησε ξαφνικά μια τουρκική λέξη, και μάλιστα την λέξη «μεντεσές», για να δώσει ένα όνομα στη γεωπολιτική λειτουργία του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέσα στον ευρύτερο σχεδιασμό του αμερικανικού.

Γιατί λοιπόν «μεντεσές» το ελλαδιστάν; Τι ήθελε να πει με τέτοιον κωδικό ο αμερικάνος διπλωμάτης;

(«Μεντεσές» εμείς; Που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού; Ούτε λαμπατέρ βρε αδερφέ; Ούτε, έστω, μια απλίκα;)

(φωτογραφία: “Δεν πειράζει που μας έχετε για μεντεσέ και όχι για πολύφωτο. Δεν πειράζει καθόλου κύριε Πένσα”…)

Κουφώματα (γεωπολιτικά) 2

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Την απορία της την κράτησε η ασταμάτητη μηχανή. Και της λύθηκε κατά κάποιον τρόπο πριν λίγους μήνες όταν έμαθε τον (αμερικανικό) χαρακτηρισμό για την Άγκυρα: swing state…

Το swing είναι, ως γνωστόν, ένα είδος μουσικής και χορού που άνθησε στα ‘30s και στα ‘40s – περνάει κατά καιρούς και φάσεις αναβίωσης. Το swing state είναι όμως ένας αμερικανικός όρος κατ’ αρχήν εσωτερικής χρήσης που περιγράφει τις πολιτείες εκείνες των ηπα που υπάρχουν σοβαροί λόγοι, σε προεδρικές εκλογές, να κερδηθούν είτε απ’ τον δημοκρατικό είτε απ’ τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Μ’ άλλα λόγια τα swing states είναι (όχι μόνο εντός αλλά και εκτός ηπα) εκείνες οι επικράτειες για τις οποίες μπορούν να πιθανολογηθούν εξ ίσου σοβαρά δύο πολιτικά (ή γεωπολιτικά…) αντίθετες καταστάσεις· χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά τι θα γίνει, μέχρι την τελευταία στιγμή….

Άνοιξε ο ορίζοντας! Αν η Ουάσιγκτον θεωρεί την Άγκυρα «swing state», δηλαδή μια «πόρτα» που είναι εξίσου πιθανό να μείνει είτε ανοικτή είτε κλειστή για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη μέση Ανατολή (συμπεριλαμβανόμενης της ανατολικής Μεσογείου), τότε ο εξασφαλισμένος «μεντεσές» αρχίζει να αποκτάει ένα νόημα! Γιατί ο μεντεσές απ’ την μια μεριά είναι βιδωμένος σ’ ένα σταθερό κούφωμα (τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό εν προκειμένω) και απ’ την άλλη μπορεί να διευκολύνει ή να δυσκολέψει τις κινήσεις της «πόρτας». Του “swing state”… Δεν χρησιμοποίησε ο αιμοβόρος αμερικάνος πρεσβευτής τυχαία μια τουρκική λέξη, και μάλιστα την συγκεκριμένη, menteşe, για να περιγράψει την “γεωπολιτική αξία” που δίνει η Ουάσιγκτον στο ελληνικό οικόπεδο!!! Αντίθετα, χρησιμοποίησε έναν όρο απ’ την αργκώ των ανώτερων υπαλλήλων της Ουάσιγκτον!…

Μεντεσές!!! Ένα φτηνό εξάρτημα. Που θέλει “λάδωμα” για να δουλεύει, αλλά αν χαλαρώσεις μια ή δυο βίδες του η πόρτα που κρατάει “κρεμάει”. Και ακινητοποιείται…

Κουφώματα (γεωπολιτικά) 3

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Με την επιφύλαξη του ότι έχουμε να μάθουμε αρκετά ακόμα, καταλαβαίνουμε τι ενεργητικό ρόλο «γεωπολιτικής αναβάθμισης» έχουν αναλάβει όλα χαρά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, για χάρη των συμφερόντων τους αλλά και των συμμάχων τους στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ… Παράλληλα φυσικά με τον πιο παθητικό ρόλο της σοβαρής επιμελητειακής υποστήριξης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή (βάσεις…). Έχουν αναλάβει τον ρόλο του εμπόδιου στις γεωπολιτικές επιλογές του τουρκικού κράτους, του εμπόδιου σε εκείνες τις επιλογές που είναι ασύμβατες ή/και εχθρικές με τα αμερικανικά και τα ισραηλινά συμφέροντα.

Ο «μεντεσές» είναι δευτερεύον εξάρτημα· αλλά μπορεί να δυσκολεύει κάποιες κινήσεις της «πόρτας», που είναι πάντα το μπάνικο στοιχείο σε κάθε είσοδο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος (οφείλει να) λειτουργεί με προσεκτικά προβοκατόρικο τρόπο απέναντι στο τουρκικό, όχι διαρκώς, όχι με την ίδια ένταση, κι όχι μ’ έναν οριστικό τρόπο (που θα αχρηστέψει και την πόρτα και τους μεντεσέδες της!). Ο προβοκατόρικος τρόπος έχει στόχο να «απορροφά» την προσοχή της Άγκυρας και, κυρίως, να της δημιουργεί το (αναπάντητο) ερώτημα για το τι διαταγές έχει η Αθήνα απ’ την Ουάσιγκτον, και που το πάει ο έλληνας proxie… Έχει στόχο να «κρατάει πάντα ανοικτή», λιγότερο ή περισσότερο, την τουρκική «πόρτα» στο αμέρικα….

Φυσικά αυτό πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά: ο τουρκικός στρατός (και η τουρκική πολεμική βιομηχανία) δεν είναι για αστειάκια! Σε περίπτωση, μάλιστα, «επικίνδυνου φρακαρίσματος» η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν θα έτρεχε να «σώσει» τον μηδαμινής αξίας «μεντεσέ» – αλλά την «πόρτα», πουλώντας της μια καλή εκδούλευση, ώστε να ξαναγίνουν φίλοι. (Έχετε δει ξηλωμένους μεντεσέδες;)

Έτσι μπαίνουν σε μια σειρά διάφορα γνωστά. Η ζεστή φιλοξενία στους 8 χουντοκαραβανάδες· τα κόλπα με τις κυπριακές γεωτρήσεις· διάφορα άλλα κόλπα στο αιγαίο, με δήθεν «τουρκικές προκλήσεις»· η διαρκής εσωτερική ανανέωση του αντιτουρκισμού… Προσοχή: αυτά ΟΧΙ ως εκείνο το σημείο «προσβολής της πόρτας» όπου δεν θα υπάρχει σημείο επιστροφής, όχι ως το σημείο δηλαδή που η «πόρτα» θα φρακάρει εντελώς κλειστή (για τα αμερικανικά συμφέροντα) έχοντας έτσι εξουδετερώσει τον «ευέλικτο ρόλο του μεντεσέ»! Όχι μια στρατηγική εμπόλεμης ρήξης· μάλλον μια τακτική συστηματικής παρενόχλησης. “Τριξίματος” σε διάφορες κινήσεις (του αιώνιου εχθρού).

Μπορεί να είναι άχαρη δουλειά· γι’ αυτό και δεν διαφημίζεται στους αμερικανικούς επαίνους και ύμνους στο ελλαδιστάν. Αντίθετα οι επιμελητειακές βάσεις εκθειάζονται. Τι «τύχη» θα έχουν, όμως, σ’ έναν all out πόλεμο, μην το ρωτάει κανείς!!!

Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, το Pearl Harbor ήταν πολύ μεγαλύτερη βάση απ’ την Σούδα… Και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος μπορεί να είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, αλλά είναι μέτωπο του 4ου παγκόσμιου! Όχι του Τρωϊκού, στον οποίο ζουν τα ντόπια κυβερνοπαραμύθια (αυτά με τις Ιθάκες, την επιστροφή στα “ήρεμα νερά”, κλπ…)

(φωτογραφία: Ένας αμερικανικός patriot στη διάρκεια ασκήσεων στο πεδίο βολής της Σούδας…)

Συρία

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Ο τρόπος που το ρωσικό υπουργείο πολέμου διαχειρίζεται το ζήτημα της πιθανολογούμενης προβοκάτσιας με κάποιου είδους χημικό αέριο στο Idlib έχει αποκτήσει κάτι (ας το πούμε έτσι) εκνευριστικό. Γιατί στις διαδοχικές ανακοινώσεις του εμφανίζεται «να ξέρει τα πάντα» σχετικά με τις προετοιμασίες…. Όπως ξέρει το πως θα αξιοποιηθεί αυτή η πιθανολογούμενη προβοκάτσια απ’ τις ηπα, την αγγλία (και την γαλλία)… Οι δραματικοί / αποκαλυπτικοί τόνοι δείχνουν ότι το ρωσικό υπουργείο πολέμου έχει πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι (και) στη συρία γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Όμως το ρωσικό υπουργείο πολέμου παριστάνει ότι είναι ανίκανο για το βασικό: να αντιμετωπίσει έγκαιρα τις προετοιμασίες. Έχει την inside πληροφόρηση… αλλά…

«Αλλά»…. Η «μην το φωνάζουμε» αλήθεια είναι ότι συνεχίζονται οι στοχευμένες και επιλεκτικές εκκαθαρίσεις στελεχών (κάποτε υψηλόβαθμων) είτε της Hayat Tahrir al-Sham είτε άλλων, μικρότερων ουαχαβίτικων οργανώσεων. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι τέτοιου είδους επιχειρήσεις γίνονται όχι μόνο στο κέντρο ή στα νότια του Idlib αλλά και κοντά στα συρο-τουρκικά σύνορα, όπου προφανώς δρουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Χτες, για παράδειγμα, με βόμβες σε αυτοκίνητα “καθάρισαν” εκεί τουλάχιστον 5 διοικητές της HTS. Και δεν ήταν οι μόνοι που τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι: μέσα σε μια μέρα έγιναν διάφορες τέτοιου είδους «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις, σε διάφορα σημεία του θύλακα.

Κατά τα υπόλοιπα η πυκνότητα των βομβαρδισμών δείχνει σα να γίνεται προετοιμασία για μια πρώτη προέλαση του συριακού στρατού απ’ τα βόρεια της Hama, προς την Maarrat al-Nu’man…

Και το youtube «κατέβασε» όλα τα κρατικά και φιλοκυβερνητικά συριακά κανάλια… Για λόγους προστασίας της ελευθερίας της πληροφόρησης υποθέτουμε…

Δυτικά βαλκάνια 1

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Αν το Βελιγράδι και η Πρίστινα συμφωνούσαν σε ανταλλαγή εδαφών αυτό θα ήταν παράγοντας αποσταθεροποίησης στα (δυτικά) βαλκάνια;

Ορισμένοι (καθεστωτικοί) στην ευρώπη απαντούν «ναι». Το ναι έχει σαν αφετηρία μια ιδεολογική «θέση αρχής» σύμφωνα με την οποία τα «αναπτυγμένα κράτη» πρέπει να δομούνται (και να διοικούνται) χωρίς εθνοτικές διακρίσεις. Συνεπώς (πάει ο συλλογισμός) αν στο δυτικό κόσοβο ζουν σέρβοι ή στη νοτιοανατολική σερβία (κοιλάδα του πρέζεβο) ζουν αλβανοί, αντί για εθνικά χαρακτηρισμένες ανταλλαγές εδαφών θα πρέπει τα αντίστοιχα κράτη να φροντίζουν ισότιμα και δημοκρατικά όλους τους υπηκόους τους.

«Θα πρέπει»… It sounds good… Ωστόσο αυτοί ακριβώς οι ευρωπαΐοι φύλακες της πολυπολιτισμικότητας άφησαν μόνη της, με τον πιο ωμό και βίαιο τρόπο, την βοσνία – ερζεγοβίνη, το 1992: ένα κράτος πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό, το οποίο είχαν ήδη αναγνωρίσει. Κι όχι μόνο παρέδωσαν την βοσνία στις ορέξεις των φασιστών απ’ την σερβία (κυρίως) και την κροατία, αλλά στα σχεδόν 4 χρόνια της εθνοκάθαρσης εναντίον των βόσνιων (μουσουλμάνων) πρότειναν διαδοχικά σχέδια με μπαντουστάν «εθνικής ομοιογένειας». Εγκρίνοντας ουσιαστικά την εθνοκάθαρση, τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις καταστροφές…

Το έγκλημα αυτό απέδειξε ότι η «πολυπολιτισμικότητα» ήταν για τους πρωτοκοσμικούς μια ωραία ιδέα, δηλαδή ένα βρώμικο ψέμα· και ότι δεν επρόκειτο να χαλαλίσουν ούτε μια τρίχα απ’ το κεφάλι τους για να την υπερασπιστούν. Άνοιξαν τον τάφο της πολυπολιτισμικότητας όχι απλά οι σέρβοι φασίστες και οι σύμμαχοί τους στη βοσνία, αλλά κυρίως οι φανεροί ή κρυφοί σύμμαχοί τους στο Λονδίνο, στην Ουάσιγκτον, στο Παρίσι, στη Ρώμη – και στη Μόσχα.

Ήταν ανεμενόμενο ότι, μετά τη βοσνία, το κόλπο της «αποσταθεροποίησης» και της «σταθεροποίησης» πέρασε σ’ αυτούς που μπορούν να χειριστούν καλύτερα την δημιουργική καταστροφή: την Ουάσιγκτον. Το πρόβλημα «κόσοβο» δημιουργήθηκε απ’ την άριστη συνεργασία του συνεργάτη της cia Μιλόσεβιτς (το έχουμε αποδείξει στο χάρτινο Sarajevo) με την Ουάσιγκτον, σαν η κατάλληλη δικαιολογία για να αποκτήσει το αμερικανικό πεντάγωνο σταθερές βάσεις στα δυτικά βαλκάνια.

Η «λύση του προβλήματος κόσοβο» είχε ένα πρακτικό αποτέλεσμα, και μια «εκκρεμότητα» Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι η βάση Bondsteel, η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στα βαλκάνια, χωρητικότητας 7.000 πεζοναυτών. Η “εκκρεμότητα” είναι ο σερβικός θύλακας στο βόρειο κόσοβο, με μεγαλύτερη πόλη την (διαιρεμένη) Mitrovica.

Απ’ την άλλη μεριά η αλβανόφωνη μειονότητα στην (σερβική ως τώρα) κοιλάδα του Πρέζεβο (και η δίχρονη ένοπλη εξέγερση των αλβανοφώνων απ’ το καλοκαίρι του 1999 ως το 2001) είναι μια ακόμα εκκρεμότητα. Που οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην διπλή γλώσσα διάφορων «μεγάλων δυνάμεων», όταν πρόκειται για κράτη, σύνορα, εθνικές ταυτότητες – και τα δικά τους συμφέροντα.

Δυτικά βαλκάνια 2

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Υποστηρίζουν διάφοροι πως αν τώρα (ενόψει της ένταξης στην ε.ε.) γίνουν συναινετικές αλλαγές εδαφών ανάμεσα στο (μαφιόζικο) κράτος του κόσοβο και στο (επίσης μαφιόζικο) σερβικό, τότε το ίδιο θα ζητήσουν κι άλλες εθνικές μειονότητες στα πέριξ. Στην μακεδονία, και στο μαυροβούνιο… Υπάρχει, επιπλέον, αυτό το ανύπαρκτο (ουσιαστικά) κράτος, προϊόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μέσω της «συνθήκης του Ντέιτον», που λέγεται «βοσνία ερζεγοβίνη» – μια υπερ-εκκρεμότητα. Υποστηρίζουν λοιπόν αυτοί οι διάφοροι ότι μπορεί να γίνει καραμπόλα αλλαγής συνόρων, και πως αν αυτό δεν γίνει συναινετικά θα γίνει … «δυναμικά»….

Συγγνώμη, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γίνει «δυναμικά» (και) σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου αν δεν το σπρώξει (δηλαδή: αν δεν το εξοπλίσει) μία ή περισσότερες «δυνάμεις», υπηρεσίες, κλπ! Για να το θέσουμε αλλιώς: αν η Ουάσιγκτον ή η Μόσχα ή οποιοσδήποτε άλλος θέλει ξανά «δημιουργική αποσταθεροποίηση» στα βαλκάνια (δηλαδή αίμα, αίμα, αίμα) αυτό μπορεί να το «σπρώξει» και χωρίς καμία συναινετική ανταλλαγή εδαφών. Έτερον εκάτερον.

Συνεπώς το θέμα δεν είναι αν θα στάξει η ουρά της πολυπολιτισμικότητας στα βαλκάνια: η ίδια η δημιουργία και η ύπαρξη όλων των εθνικών κρατών σ’ αυτήν την περιοχή της άλλοτε οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει στηριχτεί στον εθνικισμό, στις εθνοκαθάρσεις και στις ανταλλαγές πληθυσμών! Το θέμα είναι αν (και ποιοι) θέλουν ξανά αίμα εδώ.

Μ’ αυτήν την άποψη θα επανέλθουμε – όταν θα πρέπει…

(φωτογραφία: Η αμερικανική βάση Bondsteel είναι απ’ τις λίγες που φαίνονται απ’ το διάστημα…)