Year: 2018

Κορέες 3

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Στη «διακήρυξη της Pyongyang» περιλαμβάνεται, σαν παράρτημα, και μια στρατιωτική συμφωνία που – για κάποιους – ισοδυναμεί με de facto διακήρυξη (και) του τυπικού τέλους του κορεατικού πολέμου, που ως γνωστόν εκκρεμεί απ’ το 1953. Ίσως το πιο ενδιαφέρον ζήτημα είναι ο ελιγμός: γιατί δεν υπέγραψαν τα δύο κορεατικά αφεντικά αυτό το «τέλος» τις προάλλες στην Πγιονγκγιάνγκ; Προκύπτει πως το έχουν αφήσει για την ισχυρά πιθανολογούμενη επίσκεψη του Kim στη Seoul ως το τέλος της χρονιάς· κι αφού πριν έχει φανεί πόσο (και αν) θα έχει ρυμουλκηθεί η Ουάσιγκτον. Αυτό θα προκύψει απ’ το αν θα γίνει, τελικά, δεύτερη συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – με δεδομένο ότι οι σωματοφύλακές του αντιδρούν…

Απ’ την άποψη των συμβολισμών (που τόσο αγαπημένοι είναι στη συγκεκριμένη ιστορία) υπάρχει ψωμί σ’ αυτό το ενδεχόμενο: το βορειοκορεατικό αφεντικό, για πρώτη φορά απ’ τον πόλεμο στην κορέα, επισκέπτεται την πρωτεύουσα του νότου· και εκεί υπογράφεται η οριστική λήξη του πολέμου!!! Τέλεια. Και μετά, αγκαλιά τα δύο κορεατικά αφεντικά, καταθέτουν κοινή πρόταση για την διοργάνωση των ολυμπιακών του 2032…

Απ’ την άποψη της ουσίας θεωρούμε δεδομένο ότι η αμερικανική απαίτηση «πρώτα καταστροφή όλων των πυρηνικών και των βαλιστικών πυραύλων και μετά όλα τ’ άλλα» δεν πρόκειται να περάσει. Ωστόσο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ακολουθεί μια τακτική εξάντλησης της («στρατιωτικοποιημένης» όπως την χαρακτηρίζουν διάφοροι) γοητείας (με παράλληλη παραβίαση των κυρώσεων…) μέχρις ότου ανακηρυχτεί η Ουάσιγκτον rogue state, για μια φορά ακόμα (μετά την αποχώρησή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν). Οι ενέργειες του Moon ως τώρα και οι πιθανές επόμενες γράφουν με ψιλά γράμματα στην άκρη: de facto αναγνώριση του βορειοκορεατικού καθεστώτος όπως είναι! Με τα πυρηνικά του…

Κορέες 4

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Στο στρατιωτικό παράρτημα της «διακήρυξης της Pyongyang» περιλαμβάνονται τα εξής: μια κοινή δήλωση των δύο αφεντικών για τον τερματισμό οποιασδήποτε επιθετικής κίνησης στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (τα σημερινά χερσαία σύνορα των δύο κορεών) και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο· την δέσμευση ότι καμία απ’ τις δύο πλευρές δεν θα χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία κατά της άλλης «σε οποιαδήποτε περίσταση»· την δημιουργία θαλάσσιας ζώνης αποφυγής συγκρούσεων στη Δυτική (Κίτρινη) Θάλασσα· την δημιουργία κοινής στρατιωτικής επιτροπής για την επίβλεψη της συμφωνίας και την διαχείριση των όποιων προβλημάτων θα μπορούσαν να προκύψουν.

Μετά απ’ αυτήν την συμφωνία πως θα ζητήσει η Ουάσιγκτον απ’ την Σεούλ στρατιωτικές ασκήσεις κατά του βορρά;

(Και πάντα η κορεατική χερσόνησος ενιαία…)

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (1)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Όταν το 2001 έγινε δεκτή η αίτηση του Πεκίνου να γίνει μέλος του «παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου» (ΠΟΕ) τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι βασικοί αποδέκτες του αιτήματος και εκείνοι που είπαν ουσιαστικά το μεγάλο «ναι») παρέβλεψαν την «έλλειψη δημοκρατίας» εκεί· ένα επιχείρημα που έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον για πολύ πιο light ζητήματα, όταν τα βόλευε… Ο κινεζικός καπιταλισμός προοριζόταν τότε να γίνει το «εργοστάσιο του κόσμου» για τα είδη κατανάλωσης της καθημερινής ατομικής εργατικής αναπαραγωγής στον αναπτυγμένο καπιταλισμό. Ρούχα, παπούτσια, χαμηλής ποιότητας οικιακές ηλεκτρικές συσκευές, παιχνίδια, χαμηλής ποιότητας γκάτζετ, κλπ… Αν αυτά μπορούσαν να μείνουν φτηνά (και έτσι θα συνέβαινε με δεδομένο το εξαιρετικά χαμηλό κόστος του κινεζικού προλεταριάτου) τότε θα ήταν εύκολη, και πάντως όχι εκρηκτική, η μισθολογική υποτίμηση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης στον πρώτο κόσμο.

Απ’ την άλλη μεριά (έτσι πήγαινε ο υπολογισμός των δυτικών αφεντικών) το να γίνει η κίνα το παγκόσμιο εργοστάσιο των «φτηνών» και των «απομιμήσεων» θα δημιουργούσε μια ευάριθμη κινεζική «μεσαία τάξη» αρκετών δεκάδων εκατομυρίων καταναλωτών, που θα αποτελούσαν την αγορά για τα πρωτοκοσμικά αναβαθμισμένα (τεχνολογικά, ποιοτικά) εμπορεύματα.

Συνεπώς η ένταξη του κινεζικού καπιταλισμού, το 2001, στην «παγκόσμια αγορά / παραγωγή / κατανάλωση» ήταν για τον πρωτοκοσμικό / δυτικό καπιταλισμό η σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα επανάληψη της διεξόδου των «τίγρεων της ασίας» των ‘90s, που είχαν γονατίσει όμως με το ξέσπασμα της κρίσης του 1997. Η ένταξη της κίνας ήταν, λοιπόν, η προσπάθεια εξόδου απ’ την μόνιμη δομική κρίση των δυτικών καπιταλισμών που κατάγεται ήδη απ’ τα ‘80s, και αφορά το όλο και μεγαλύτερο «άνοιγμα» ανάμεσα στη μέση εργατική παραγωγικότητα και στους μισθούς του μεγαλύτερου μέρους των δυτικών εργατικών τάξεων.

Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν όπως περίπου τα ήθελαν τα δυτικά αφεντικά…

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (2)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Απ’ το 2002 και για τα επόμενα χρόνια οι κινεζικές εξαγωγές άρχισαν να ογκώνονται εντυπωσιακά. Αυξάνονταν με μέσο ποσοστό 20% κάθε χρόνο! Ανάλογη ήταν η μεγέθυνση του κινεζικού αεπ: το 2007 μεγάλωσε κατά 14%, ένα ποσοστό απλησίαστο έστω κατά φαντασίαν στη δύση… Ωστόσο ο κινεζικός καπιταλισμός παρέμενε ακόμα ένας «μικρομεσαίος» στην παγκόσμια κατάταξη. Το 2006 το αεπ των ηπα ήταν 400 φορές μεγαλύτερο απ’ το κινεζικό· συνεπώς δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας στο ορατό μέλλον…

Και ύστερα… Ύστερα ξέσπασε το πιο έντονο ως τώρα «βίαιο γεγονός» της κρίσης, που «φούσκωνε» απ’ το 2007 αλλά εκδηλώθηκε σαν έκρηξη με την κατάρρευση της αμερικανικής Lehman Brothers τον Σεπτέμβρη του 2008… Τους επόμενους μήνες διεθνώς οι μετοχές και τα χρηματιστήρια κατέρρευσαν, μεγάλες, μεσαίες και μικρές τράπεζες άρχισαν να χρεωκοπούν η μία μετά την άλλη, επιχειρήσεις έκλειναν, κράτη χρεωκόπησαν επίσης· η λεγόμενη «ρευστότητα» (το διαθέσιμο χρήμα των «επενδυτών» δηλαδή) είτε εξαφανίστηκε είτε έγινε πολύ «ακριβό»… Η αντίδραση των «ηγεμόνων» της δύσης ήταν μισο-κεϋνσιανική: τεράστια ποσά χρηματοδότησης («δημιουργία νέου χρήματος» απ’ τις κεντρικές τράπεζες, κατ’ ευφημισμόν «ποσοτική χαλάρωση») που κατευθύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό εκεί που εκδηλώθηκε το πρόβλημα: στον τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό τομέα…

Ο κινεζικός καπιταλισμός ήταν ήδη «εργοστάσιο του κόσμου» το 2008· ωστόσο ο χρηματοπιστωτικός του τομέας δεν είχε ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό στο διεθνές κύκλωμα του «το χρήμα γεννάει χρήμα», με τα «σύνθετα προϊόντα» και τα υπόλοιπα. Οι συνέπειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής (και, κατά συνέπεια, εμπορικής) καθίζησης στα τέλη του 2008 και το 2009 κτύπησαν τον κινεζικό καπιταλισμό εκεί που ήταν καλά αρθρωμένος με την «παγκόσμια αγορά». Μέσα σε λίγους μήνες οι κινεζικές εξαγωγές έπεσαν κατά 1/3, και τουλάχιστον 20 εκατομμύρια κινέζοι εργάτες απολύθηκαν, κυρίως από βιομηχανίες έντασης εργασίας (τα «φτηνά» και οι «απομιμήσεις» που προορίζονταν για τις εξαγωγές) και απ’ τις οικοδομές (η «άνθηση της μεσαίας τάξης»).

Η αντίδραση της κινεζικής εξουσίας ήταν άμεση, και επίσης κεϋνσιανή – αλλά full: έχοντας ήδη υψηλά χρηματικά αποθέματα απ’ το εμπορικό πλεόνασμα των προηγούμενων χρόνων σχεδίασε και χρηματοδότησε ένα μαζικό πρόγραμμα δημόσιων έργων: δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, τραίνα μεγάλων ταχυτήτων, αποχετευτικά συστήματα, προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος – και μαζικά προγράμματα κατασκευής κατοικιών. Αλλά επίσης σχεδίασε και χρηματοδότησε ένα εκτεταμένο και φιλόδοξο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης και προσανατολισμού της σε όλους τους τομείς των νέων τεχνολογιών.

Το αποτέλεσμα ήταν πως ενώ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (στο μεγαλύτερο μέρος τους) συνέχισαν να ταλαιπωρούνται με αναιμικούς ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης, το κινεζικό ανασυγκροτήθηκε πολύ γρήγορα. Ενώ το 2006 το κινεζικό αεπ ήταν 2,8 τρισεκατομύρια δολάρια, μια μόνο δεκαετία μετά, το 2017, είχε υπετετραπλασιαστεί στα 12,2 τρισεκατομύρια (αύξηση 435%!!!). Ενώ το 2006 το αμερικανικό αεπ ήταν 400 φορές μεγαλύτερο απ’ το κινεζικό, το 2017 ήταν μόνο λίγο παρά πάνω από μισό (κατά 58%) μεγαλύτερο… Κι ακόμα χειρότερα: κατά τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ λίγο μετά το 2025 το κινεζικό αεπ θα έχει ξεπεράσει το αμερικανικό…

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (3)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Η ανατροπή είναι εντυπωσιακή ως προς το μέγεθος και το βάθος της. Κυρίως όμως στα όρια του απίστευτου είναι η ταχύτητα με την οποία έγινε! Το 2008 τόσο το αμερικανικό κράτος όσο και το κινεζικό μπήκαν στη «διαχείριση της κρίσης» απ’ το ίδιο περίπου σημείο: με δημόσιο χρέος 40% του αεπ του το καθένα (το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης του Πεκίνου ήταν 27% του αεπ, αλλά συνυπολογίζεται και το χρέος των τοπικών κυβερνήσεων μέσα στην κίνα). Στα τέλη 2017 (εξαιτίας της ραγδαίας αύξησης του δημόσιου δανεισμού και της μικρής αύξησης του αεπ) το αμερικανικό χρέος είχε ξεπεράσει το αντίστοιχο αεπ (105,5%) όντας 4ο στον πλανήτη, ενώ το κινεζικό ήταν λίγο πάνω από το 60%. Στη φετεινή χρονιά το επιπλέον χρέος που θα προστεθεί στο αμερικανικό υπ.οικ. θα είναι μεγαλύτερο απ’ ότι συνολικά στα 200 πρώτα χρόνια ύπαρξης του αμερικανικού κράτους.

Κι αν αυτά μοιάζουν “ποσοτικά” στοιχεία υπάρχουν και “ποιοτικά”. Ένας δείκτης καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο αριθμός αιτήσεων για “πατέντες” (αναγνώριση πνευματικής ιδιοκτησίας) που αφορούν εκ των πραγμάτων “έρευνα και ανάπτυξη” σ’ όλη την τεχνολογική γκάμα. Το 2016 οι κινέζοι ερευνητές είχαν καταθέσει 1.338.503 αιτήσεις για παντέτες, περισσότερες απ’ το άθροισμα των τέσσερων επόμενων (ηπα: 605.571, ιαπωνία 318.381, νότια κορέα 208.830, ευρωπαϊκό γραφείο 159.358…) Έλαβαν, τελικά, 404.208 πιστοποιήσεις πνευματικής ιδιοκτησίας, έναντι 303.049 των ηπα, 203.087 της ιαπωνίας και 108.875 της νότιας κορέας.

Η ταχύτητα και το εύρος της κινεζικής καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να προκαλεί δέος έως τρόμο – κατ’ αρχήν στις ηπα αλλά και στα ευρωπαϊκά κράτη. Είτε το δέος είτε ο τρόμος δεν αφορούν μόνο αυτό που έχει γίνει ήδη, αλλά – επιπλέον – αυτό που μπορεί να κάνει το Πεκίνο τα επόμενα χρόνια. Το παγκόσμιο «κινεζικό σχέδιο Marshall», οι δρόμοι του μεταξιού, που σκοπεύει σε μια παγκόσμια περιφερειακή καπιταλιστική ανάπτυξη προσδεδεμένη στον κινεζικό «κέντρο», είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα… Το σχέδιο “made in china 2025” που έχει σκοπό να βάλει την κινεζική παραγωγή στην κορυφή των τεχνολογιών σ’ όλη την γκάμα τους (βιοτεχνολογίες, cloud, internet of things, κβαντικοί υπολογιστές, διαστημικά προγράμματα, κλπ), δείχνει απειλητικά ρεαλιστικό… Ο κινεζικός καπιταλισμός φαίνεται στ’ αλήθεια ικανός να μπει εξ εφόδου επικεφαλής της 4ης βιομηχανικής επανάστασης – αν δεν είναι ήδη. Όποιος έχει γνώση των διεθνών εκθέσεων υψηλής τεχνολογίας που γίνονται στην κίνα καταλαβαίνει…

Την ίδια στιγμή ο αμερικανικός καπιταλισμός δουλεύει, περίπου, στα όρια των δυνατοτήτων του. Τι θα μπορούσε να κάνει όχι το ψόφιο κουνάβι αλλά οποιοσδήποτε στη θέση του για να αντιμετωπίσει το κινεζικό «τσουνάμι»;

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (4)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Το πιο πρόσφατο ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, εκείνο του 2008, είχε σαν μην προβλέψιμο αποτέλεσμα την επιτάχυνση της κινεζικής καπιταλιστικής ανάπτυξης με ρυθμό που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί! H “δύση” πιάστηκε, κυριολεκτικά, με κατεβασμένα βρακιά! Κι αυτή τη στιγμή τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά δεδομένα συνεχίζουν να ευνοούν το Πεκίνο – και τους συμμάχους του.

Με τον «προστατευτισμό» της η Ουάσιγκτον δεν προσπαθεί απλά να περιορίσει τις εισαγωγές. Προσπαθεί αφενός να φρενάρει την κινεζική ανάπτυξη, και απ’ την άλλη να εκβιάσει όλους τους υπόλοιπους (συμπεριλαμβανομένων και ιστορικών συμμάχων όπως η ε.ε., η ιαπωνία, ο καναδάς) να «κάνουν στην άκρη» ενισχύοντας τους αμερικανικούς ρυθμούς ανάπτυξης (αγοράζοντας αμερικανικά…). Πολύ περισσότερο «στην άκρη» απαιτεί ο αμερικανικός σχεδιασμός να κάνουν μεσαίου επιπέδου καπιταλιστικά κράτη, όπως το ιράν, η τουρκία, η ρωσία, ή η βραζιλία… Ενώ η γεμάτη αυτοπεποίθηση κινεζική προσέγγιση προς τρίτους είναι «κάνεις deal μαζί μας και κερδίζουμε αμοιβαία», η αμερικανική ανάλογη είναι «κάνεις deal μαζί μας και κερδίζουμε εμείς». Μην αναρωτηθείτε ποιος είναι πειστικότερος στην ασία, στην αφρική, στη λατινική αμερική – είναι εύκολο.

Είναι εύλογο ότι αυτή η «επιθετική άμυνα» της Ουάσιγκτον το μόνο που πετυχαίνει είναι να οξύνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντινομίες και αντιπαλότητες, επιταχύνοντας το επόμενο ξέσπασμα της κρίσης. Όχι, όμως, μόνον αυτό. Θεωρητικά το έσχατο καταφύγιο του αμερικανικού κεφάλαιου είναι ο στρατός του και η υπεροχή του. Ούτε κι εδώ, όμως, μπορεί να περιμένει μέχρι να φτάσουν τα «κακά μαντάτα». Ο κινεζικός καπιταλισμός εξοπλίζεται ποσοτικά και ποιοτικά (χωρίς να δίνει λογαριασμό, άρα κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται…)· ο ρωσικός συνεχίζει την παράδοσή του στην υψηλή στρατιωτική τεχνολογία και επιδεικνύει πότε πότε κάποια απ’ τα κατορθώματά του· άλλοι, σε χαμηλότερο τεχνολογικό επίπεδο, αναπτύσσουν homemade τεχνικές «ασύμμετρης ανταπόδοσης», απέναντι στις οποίες δεν υπάρχουν manual… Με δυο λόγια το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσε να ελπίζει η άλλοτε μόνη υπερδύναμη του πλανήτη είναι η αβεβαιότητα. (Γιατί αν φτάσουμε σε βεβαιότητες, αυτές είναι γενικά εναντίον της).

Είναι εξίσου εύλογο πως αν τα αφεντικά της Ουάσιγκτον δουν (αυτό που είναι αναμενόμενο) ότι, δηλαδή, δεν μπορούν να ανακόψουν με «οικονομικά μέσα» την διεθνή υποτίμησή τους, θα χρησιμοποιήσουν τα έσχατα όπλα τους. Πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται αμφιβολίες για την εξυπηρέτηση του τόσο υψηλού αμερικανικού χρέους· πριν το δολάριο αρχίσει να χάνει μεγάλα μερίδια της παγκόσμιας αγοράς· πριν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον δέσουν γερά και λειτουργικά τις μεταξύ τους συμμαχίες…

Κι όσο για τους συμμάχους της Ουάσιγκτον; Ωωωω! Ξέρετε κάποιον; (Εμείς, όμως, δεν πολεμάμε για κανέναν!!!)

(πίνακας πάνω: στην κατάταξη των εταιρειών που κατοχύρωσαν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας το 2016, στις 2 πρώτες θέσεις παγκόσμια ήταν οι κινεζικές huawei και zte, ακολουθούμενες απ’ την αμερικανική intel και την ιαπωνική mitsubishi.)

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Εν τέλει η μεν επίθεση «κατά στόχων στη συρία» έγινε πράγματι από 4 ισραηλινά πολεμικά, αλλά δεν καταρρίφθηκαν 2 απ’ αυτά. Κτυπήθηκε ένα – και ρωσικό. (Επίσης: οι στόχοι ήταν μόνο στη Λατάκεια).

Η Μόσχα έχει κάνει με το Τελ Αβίβ, όπως και με την Ουάσιγκτον, μια συμφωνία σε στρατιωτικό επίπεδο: έγκαιρη (αμοιβαία) προειδοποίηση ενεργειών στις περιοχές που δραστηριοποιούνται… για να αποφευχθούν «ατυχήματα». Ο ρωσικός στρατός κατηγορεί τώρα το Τελ Αβίβ ότι παραβίασε αυτή τη συμφωνία (η προειδοποίηση έγινε μόλις 1 λεπτό πριν αρχίσει η επίθεση, οπότε ήταν ουσιαστικά άχρηστη) και ότι την παραβίασε σκόπιμα, για να υπάρξει «μπέρδεμα» των ιχνών των πολεμικών του στα ραντάρ με «ίχνη» ρωσικών αεροπλάνων. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα κατηγορεί το Τελ Αβίβ ότι σκόπιμα έβαλε το ρωσικό (κατασκοπευτικό) Il-20 στο στόχαστρο της συριακής αεράμυνας, χρησιμοποιώντας το σαν «κάλυψη».

Ενώ το ρωσικό πεντάγωνο χρεώνει κατηγορηματικά την κατάρριψη του αεροπλάνου (και τον θάνατο των 15 μελών του πληρώματος) στον ισραηλινό στρατό, ο Putin (στις πρώτες δηλώσεις του απ’ την Βουδαπέστη) ακολούθησε μια πιο cool γραμμή: τραγικό ατύχημα…. Ωστόσο για την αποφυγή τέτοιων «τραγικών ατυχημάτων» είναι που γίνονται οι συνεννοήσεις και εγκαθίστανται οι «κόκκινες τηλεφωνικές γραμμές» – εφόσον οι συνεννοούμενοι δεν είναι διακηρυγμένα εχθροί.

Κι εδώ βρίσκεται η λεπτομέρεια που ξέρουν καλά και στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ: ακόμα κι αν η ισραηλινή αεροπορία δεν είχε στόχο ή σκοπό να «ανακατέψει» το ρωσικό κατασκοπευτικό στην επίθεσή της, το γεγονός ότι έδωσε μόνο 1 λεπτό περιθώριο προειδοποίησης σημαίνει ότι ήθελε να εμποδίσει το να περάσει έγκαιρα η πληροφορία της επίθεσης (και η δυνατότητα αντιμετώπισής της) απ’ τον ρωσικό στρατό στην συριακή αεράμυνα. Με άλλα λόγια φρόντισε να εξασφαλίσει την δυνατότητα να μετατρέψει το ρωσικό Il-20 σε μια κουκίδα / στόχο των συριακών αντιαεροπορικών, “μαγνήτη” των πυραύλων. Έτσι, «διαχειρίστηκε» τον ρωσικό στρατό απ’ τη μια σαν σύμμαχο του εχθρικού συριακού και απ’ την άλλη σαν «μάσκα». Δεν του επιτέθηκε, μεν, κατά μέτωπο· τον έβαλε όμως στη θέση της «παράπλευρης απώλειας»…

Ένας απ’ τους κανονικούς στόχους της ισραηλινής επίθεσης ήταν εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στη Λατάκεια… Που θα μπορούσε να έχει σχέση και με την ομαλή λειτουργία της κοντινής ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimin. Στο σύνολό του το βράδυ της περασμένης Δευτέρας μπορεί να ειπωθεί έτσι, με απλές κουβέντες: ενόσω η Μόσχα απωθούσε (σε συνεργασία με την Άγκυρα) τους proxies του Ριάντ (αλλά και του Τελ Αβίβ) στον θύλακα του Idlib ώστε να εμποδίζει τις επιθέσεις τους με drones στη συγκεκριμένη βάση, εμφανίστηκε ο κύριος Lieberman αυτοπροσώπως, με τα πολεμικά του, στην ίδια περιοχή, για να καλύψει συμβολικά και όχι μόνο το κενό, δηλώνοντας παρών και ετοιμοπόλεμος…

Είτε λοιπόν ειπωθεί ανοικτά είτε όχι, δεν πρόκειται να διαφύγει απ’ την προσοχή του μπλοκ της Αστάνα ότι το Τελ Αβίβ οξύνει, κλιμακώνει την αντιπαράθεση, με τον τυχοδιωκτισμό που του αναλογεί: με ή χωρίς «κόκκινα» τηλέφωνα το Τελ Αβίβ δείχνει πόσο ζορίζεται. Και – με υποδειγματικό θα λέγαμε τρόπο – «τραβάει το σκοινί» (και) απέναντι στη Μόσχα, για να δει (πιο σωστά: να διευρύνει) τα περιθώρια της δράσης του. Όμως…

… το να εγκατασταθούν, τελικά, S-300 για συριακή χρήση, μπορεί να είναι μόνο ένα μέρος απ’ τις συνέπειες…

(φωτογραφία: Χάρτης με ενδιαφέρον ή όχι, πάντως δείχνει πως τα ισραηλινά πολεμικά (μπλε γραμμή) έδρασαν δίπλα στο ρωσικό κατασκοπευτικό (κόκκινη γραμμή) βάζοντας το στο κάδρο των ρωσικών ραντάρ. Τα υπόλοιπα είναι πτώματα.)

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Θέλει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, όλο και μεγαλύτερο σφίξιμο στο κλείσιμο των ματιών, για να παριστάνει ο καθένας ότι δεν βλέπει: γίνεται πόλεμος στην ανατολική Μεσόγειο· και σ’ αυτόν συμμετέχει και το ελλαδιστάν! Όχι σαν δύναμη πρώτης γραμμής ως τώρα, λίγο πιο πίσω. Αλλά συμμετέχει.

Το Τελ Αβίβ καμαρώνει ότι έχει κάνει διακόσιες (200) αεροπορικές επιθέσεις κατά της Δαμασκού· εναντίον ενός γειτονικού κράτους, απέναντι στο οποίο δεν έχει κηρύξει καν επίσημα τον πόλεμο. Όμως περί πολέμου πρόκειται…

Όταν η ισραηλινή αεροπορία εκπαιδεύεται στο ελλαδιστάν και βομβαρδίζει στη συρία, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται σε θέση ουδετερότητας. Συμμετέχει επιμελητειακά. Σε αυτό τον πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα». Όταν το ελλαδιστάν στέλνει πολεμικά του να κάνουν περιπολίες στα ανοικτά της συρίας (ως «νατοϊκή υποχρέωση») δεν είναι για λόγους ουδετερότητας, αλλά για το ανάποδο. Συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

Κι όταν ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Dunford συζητάει στην ελλάδα με τον έλληνα αρχικαραβανά Αποστολάκη για την αντιμετώπιση της ρωσικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο, το ελλαδιστάν συμμετέχει: σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

(Υπενθύμιση: Η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo έχουν κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν για να προειδοποιήσουν έγκαιρα για το τι συμβαίνει – μέσα σε συνθήκες αδιαφορίας και δυσανεξίας…)

(φωτογραφία: Στο βάθος αριστέρα ο Dunford, δεξιά ο Apostolakis, στην άκρη αριστερά ο πρεσβευτής Pyatt, πίσω στα κάδρα οι έλληνες καραβανοήρωες, γύρω γύρω επιτελείς, στη μέση υπολογιστές – ουφ! Το ελληνικό υπ.αμ. στις 4 Σεπτέμβρη του 2018, στα καλύτερά του!

Λείπει Εκείνος, αλλά είναι οσεί παρών: ο υπ.αμ. ο ψεκασμένος…)

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 1

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, αμέσως μετά την ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού, ο ογκόλιθος έπαιρνε χάρτες παραπάσχαλα και έτρεχε ξανά και ξανά στην Ουάσιγκτον για να γλύψει τη νέα διοίκηση, δηλαδή για να «πουλήσει» τις ελληνικές ιδέες για περικύκλωση της Μεσογείου μαζί με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο (στο πλάι, φυσικά, του 6ου στόλου…) τονίζαμε μόνιμα (και με την απαραίτητη ειρωνεία) τις ελληνικές προσπάθειες να πουληθούν εκδουλεύσεις στην Ουάσιγκτον. Τότε το αμερικανικό καθεστώς δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον· για δουλειές που μπορεί να κάνει μια χαρά και μόνο του.

Πάνω από 1,5 χρόνο μετά, ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Joseph Dunford ήρθε στα μέρη μας πριν 2 βδομάδες λέγοντας «ήρθα να δω την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της ελληνικής οπτικής γωνίας… Αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές».

Σε άλλες δηλώσεις του ίδιου αλλά και άλλων αμερικάνων καθεστωτικών προκύπτει σχεδόν ειπωμένο καθαρά: η ελληνική εθνική γραμμή (διακομματικά), δηλαδή το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, παρακαλάει την Ουάσιγκτον να της φανεί χρήσιμη. Προσδοκώντας σε ανταλλάγματα (των οποίων την εκτίμηση θα κάνουμε αναλυτικά· αλλά όχι απο εδώ…)

Ας θυμήσουμε, με την ευκαιρία, κι αυτό: εδώ και ένα ακριβώς χρόνο, απ’ τις 18 Σεπτέμβρη του 2017, έχει αεροπορική βάση μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ισραηλινού κράτους, στην έρημο Negev…

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Την ίδια περίοδο που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με «μπροστάρη» τον ογκόλιθο, έτρεχε (και τα σάλια έτρεχαν) να δει πόσα μπορεί να «πιάσει» απ’ την καινούργια δεξιά ψοφιοκουναβική διοίκηση (αφού η προηγούμενη, του Ομπάμα, έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα ελληνικά γεωπολιτικά προσόντα)· την ίδια περίοδο που το ισραηλινό λόμπυ στις ηπα φρόντιζε για τις ελληνοαμερικανικές επαφές (αλλά και την μεταγενέστερη επίσημη επίσκεψη του τενεκεδένιου εξοχότατου στην Ουάσιγκτον), ο ίδιος ογκόλιθος σε συνεργασία με τον δεξιό Αναστασιάδη φρόντιζαν να βουλιάξει άλλη μια οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», σε διάφορα ελβετικά θέρετρα.

Το εργαλείο του βουλιάγματος ήταν η ελληνική / ελληνοκυπριακή απαίτηση (εντελώς προβοκατόρικη με βάση την συμφωνία ίδρυσης του κυπριακού κράτους…) πρώτα να συμφωνήσει η Άγκυρα ότι θα αποσύρει όλον τον στρατό της απ’ τη βόρεια κύπρο και μετά να γίνει η συμφωνία για τα υπόλοιπα… Το βούλιαγμα έγινε (δεν ήταν δύσκολο…), αλλά την παρτίδα την κέρδισε τότε ο Erdogan. Ο οποίος μέχρι την οριστικοποίηση του βουλιάγματος πρότεινε κάτι λογικό: την σταδιακή αποχώρηση του τουρκικού στρατού καθώς θα προχωράει η θεσμική συγκρότηση του (νέου / ενιαίου) κυπριακού κράτους. Είχαμε υποστηρίξει τότε απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo (και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) ότι η ελληνική τακτική, πέρα απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ήταν σημαντική εκδούλευση και στα αγγλικά: το «βούλιαγμα» εξασφάλισε την παραμονή των αγγλικών βάσεων στην κύπρο, το μοναδικό μιλιταριστικό asset της αυτού μεγαλειότητας σ’ όλη την ευρύτερη μέση Ανατολή…

Ένα – ενάμισυ χρόνο μετά, με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις να οξύνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, έρχεται να επιβεβαιωθεί πως «η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο». Ο Erdogan δηλώνει τώρα πως όχι μόνο δεν θα μειώσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο, αλλά θα τον αυξήσει κιόλας! Λέει επίσης (αυτό το είχαμε υποστηρίξει απο δω πριν μερικές βδομάδες) ότι δεν χρειάζεται στρατιωτική βάση (προφανώς αεροναυτική) στη βόρεια κύπρο, αλλά αν χρειαστεί θα την φτιάξει. Τόμπολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Φόλα στις «γεωπολιτικές αναλύσεις» των ειδικών του!

Δεν χρειάζεται το τουρκικό καθεστώς να αυξήσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο. Διαθέτει μακράν τον μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο πολεμικό στόλο σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κράτος στην ανατολική Μεσόγειο· ναυπηγεί (με τουρκικό know how σε μεγάλο βαθμό) το πρώτο του «πλοίο αμφίβιας επίθεσης» (θεωρείται «ελαφρύ αεροπλανοφόρο»), που πρόκειται να καθελκυστεί του χρόνου· ναυπηγεί ή εκσυχρονίζει με δικά του μέσα διάφορα πολεμικά πλεούμενα· έχει ήδη ναυτική στρατιωτική βάση στην Μαρμαρίδα αλλά και στην Mersin (απέναντι απ’ την κύπρο)… Παρόμοια η κατάσταση στην αεροπορία, αλλά και στην πυραυλική τεχνολογία. Προσθέτει κανείς και την πιθανή εγκατάσταση των S-400, και…