Year: 2018

Ιπτάμενες σακαράκες

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Η αμερικανική boeing το ανακοίνωσε: ως το 2019 (του χρόνου…) θα έχει φτιάξει ιπτάμενα ταξί… Και ως το 2021 (σε τρία χρόνια το πολύ) θα έχει φτιάξει το «σύστημα ελέγχου εναέριας urban κυκλοφορίας» που θα χρειαστεί να εγκατασταθεί στις πόλεις προκειμένου τα ιπτάμενα ταξί (και όχι μόνον αυτά…) να πετάνε ακίνδυνα. (: big data….) Το μόνο που δεν ξεκαθάρισε η αμερικανική εταιρεία είναι αν τα ιπτάμενα ταξί της θα είναι απόλυτα ρομποτικά (χωρίς οδηγό) ή όχι: στα κυβικά του είδους ένας επιπλέον άνθρωπος (σαν οδηγός) μπορεί να είναι τεχνικό μειονέκτημα· αν και, αρχικά, ίσως να είναι απαραίτητος για να κατευνάζει τις ανασφάλειες των επιβατών.

Το ότι δεν θα τα δείτε τα ιπτάμενα ταξί στην Αθήνα, ούτε του χρόνου ούτε σε δέκα χρόνια (ο Λυμπερόπουλος και οι συν αυτώ θα το φροντίσουν…) δεν λέει τίποτα: θα κυκλοφορούν αλλού. Και στο βαθμό που εξασφαλιστούν αρκετοί χώροι προσγείωσης / απογείωσης, θα αυξάνονται και θα πληθύνονται. Nωρίτερα απ’ το 2023 (σε πέντε χρόνια) θα κυκλοφορούν και οι πρώτες αρκετές δεκάδες ή εκατοντάδες ιπτάμενα ι.χ. – αφού πρώτα λυθεί το ζήτημα της νομοθεσίας περί των διπλωμάτων / δεξιοτήτων οδήγησής τους (αλλά θα είναι αυτόματα…). Είναι τόσες οι εταιρείες που σχεδιάζουν και σκοπεύουν να κατασκευάσουν copters, και είναι τέτοια η πρακτική (αλλά και συμβολική) αξία των τριδιάστατων ι.χ. μετακινήσεων σε urban ή και προαστειακές αποστάσεις, που δεν υπάρχει άλλη πιθανή εξέλιξη. Για αύριο μιλάμε, απ’ την άποψη του «βραχέος ιστορικού χρόνου»…

Παρά το χαριτωμένο του πράγματος (τα προωθητικά βίντεο της κινεζικής Ehang που είναι πρωτοπόρα στο θέμα είναι εξαιρετικά ελκυστικά), ο ερχομός των ιπτάμενων ι.χ. μετακινήσεων είναι έναρξη σεισμικών αλλαγών. Το γνωστό ι.χ. χερσαίας διδιάστατης μετακίνησης καθόρισε τον 20ο αιώνα από πολλές απόψεις: απ’ την τοποθέτηση στο κέντρο της καπιταλιστικής πραγματικότητας του κύκλου του πετρελαίου και των παραγώγων του μέχρι τις ριζικές αλλαγές στην πολεοδομία και την χωροταξία· απ’ την δημιουργία των προαστίων μέχρι τους δύο παγκόσμιους πολέμους (: για το πετρέλαιο)· απ’ τα τροχαία ατυχήματα και την εκρηκτική ανάπτυξη διάφορων σχετικών κλάδων της ιατρικής μέχρι την δημιουργία όλου αυτού του κύκλου καπιταλιστικής αξιοποίησης: των συνεργείων, των ασφαλιστικών εταιρειών, των κατασκευαστικών εταιρειών (δρόμοι, γέφυρες, τούνελ) κλπ· απ’ την ίδια την αυτοκινητοβιομηχανία και τα πέριξ της σαν κεντρικό τομέα του εργατικού / ταξικού ανταγωνισμού, μέχρι την εξύμνιση της αλητείας και της περιπλάνησης με ι.χ. στη λογοτεχνία των ’60s (beatniks).

Τα ηλεκτρικά / ρομποτικά (: αυτόματα) ιπτάμενα ι.χ. θα προκαλέσουν αλυσιδωτά ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές. Η τρίτη διάσταση δεν είναι “έλα μωρέ”! Και, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες, αυτές οι αλλαγές δεν θα είναι στο σύνολό τους ούτε ήρεμες, ούτε «ομαλές», ούτε «ειρηνικές»…

Θα μπορείτε όμως να κάνετε πικ-νικ ή μπάνιο στο ποτάμι γυμνοί, όπου θέλετε… (Εκεί που δεν έφτασε ποτέ κανένα χερσαίο όχημα· ίσως ούτε και πόδι… Στην κορυφή ενός βουνού, ή στο βάθος μιας απόκρημνης κοιλάδας…)

(φωτογραφία πάνω: Αυτό είναι ένα μποτιλιάρισμα σε διόδια που ούτε να φανταστείτε δεν θα μπορούσατε· πολύ χειρότερα να το ζήσετε. Κι όμως, συμβαίνει: σε 48 λωρίδες (!!!), στην εξαιρετικά αναπτυγμένη καπιταλιστικά κίνα, μετά από κάποια αργία, έξω απ’ το Πεκίνο. Κάποιος διορατικός θα έλεγε ότι πρόκειται, απλά, για το όριο και, άρα, το επικό τέλος των χερσαίων ι.χ. μετακινήσεων…

Κάτω: Το διθέσιο μοντέλο 184 της κινεζικής Ehang παραμένει το αγαπημένο μας, σε σχέση με ό,τι άλλο έχουμε δει. Είναι κομψό, μακράν το πιο δοκιμασμένο· και, φυσικά, θα κάνει θραύση κατ’ αρχήν στην ασία.

Όμως και τα περισσότερα δίκυκλα ή ι.χ. ασιατικής κατασκευής δεν είναι εδώ και δεκαετίες; Αρχίστε, λοιπόν, να μαζεύετε κανά φράγκο από τώρα…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 1

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo κουβέντιασε κανά δίωρο με τον βορειοκορεάτη Kim, φάγανε μαζί άλλη μιάμισυ ώρα – την περασμένη Κυριακή… Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καταλάβει ακόμα αν ο Pompeo πήγε στην Πγιονγκγιάνγκ, ή μόνο πέρασε από εκεί, στην τουρνέ του στην ανατολική ασία. (Καταλαβαίνετε την διαφορά… Ε;). Δεν φταίει όμως η ασταμάτητη μηχανή που δεν έχει καταλάβει. Οι φειδωλές δηλώσεις τόσο απ’ την μεριά του αμερικάνου υπ.εξ. όσο κι απ’ την μεριά του βορειοκορεατικού καθεστώτος, του είδους «έγινε ένα βήμα αλλά πρέπει να γίνουν πολλά» ή «ήταν μια ευχάριστη συνάντηση» σημαίνουν κατ’ αρχήν τίποτα συγκεκριμένο. Εκτός, ίσως, απ’ αυτό: φαίνεται πως ο Kim συμφώνησε να αρχίσουν «τεχνικές συζητήσεις» για τα βήματα της «αποπυρηνικοποίησης». Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Έχουμε εξηγήσει εδώ πως εκείνο που αθώα – αθώα ζητάει το μπλοκ του Βλαδισβοστόκ (μέσω Moon και Kim) απ’ την Ουάσιγκτον, την υπογραφή δηλαδή του τέλους του (κορεατικού) πολέμου, ισοδυναμεί με (σχεδόν) αφοπλισμό του αμερικανικού στρατού στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, τον Ειρηνικό. Αυτό δεν σημαίνει πως ένα τέτοιο αίτημα είναι ανεπίτρεπτο! Το αντίθετο! Σημαίνει όμως ότι οι τυπικές δικαιολογίες με τις οποίες η αμερικανική πολεμική μηχανή έχει φυτευτεί στην περιοχή εδώ και δεκαετίες είναι έωλη· κι εκεί είναι που χτυπάει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (αν και χωρίς να περιμένει σπουδαία αποτελέσματα – εικάζουμε).

Να πως έχουν πιο αναλυτικά τα δεδομένα. Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην κορεατική χερσόνησο έχει νομιμοποιηθεί σε τρία επίπεδα. Το ανώτερο είναι η «διοίκηση των δυνάμεων του οηε» (UNC). Τα επόμενα πιο κάτω επίπεδα είναι η κοινή διοίκηση νοτιοκορεατικών – αμερικανικών δυνάμεων (CFC) και η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα (USFK). Αυτά τα δύο τελευταία έχουν προκύψει από διακρατικές συμφωνίες Σεούλ – Ουάσιγκτον.

Η πιο υψηλού επιπέδου νομιμοποίηση, η ύπαρξη και η διοίκηση των «δυνάμεων του οηε» στην κορεατική χερσόνησο (βασικά αμερικανικός στρατός και σύμμαχοί του απ’ τον ψυχρό πόλεμο), οφείλεται / οφείλονται σε απόφαση του οηε, της 25ης Ιούνη 1950. Δυο μέρες μετά το ξέσπασμα του κορεατικού πολέμου ο οηε αποφάσισε ότι το καθήκον της «ειρηνευτικής αποστολής» στην κορεατική χερσόνησο ήταν «να εμποδίσει την ένοπλη επίθεση της βόρειας στη νότια κορέα, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή».

Φαίνεται αδιάφορο αλλά δεν είναι. Εξαιτίας εκείνης της απόφασης (και της δημιουργίας της UNC) είναι που η Ουάσιγκτον ανέλαβε (και κρατάει έκτοτε) την διοίκηση του στρατού της νότιας κορέας, σε μια συμπληρωματική συμφωνία του Νοέμβρη του 1954. Αυτή η ανάληψη της διοίκησης οργανώθηκε συγκεκριμένα με την USFK, που ωστόσο προβλέπει πως η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα υπάγεται (τυπικά, έστω) στη διοίκηση της UNC.

Σα να μην έφτανε αυτό: ο οηέδικη δημιουργία της UNC προέβλεπε την δημιουργία εφτά (7) βάσεων σε ιαπωνικό έδαφος, διαθέσιμων στον αμερικανικό στρατό σε περίπτωση ανάγκης στην κορεατική χερσόνησο.

Εννοείται ότι φτιάχτηκαν…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 2

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Όπως καταλαβαίνει ακόμα και ο πιο αμύητος στις διακρατικές σχέσεις, η αθώα (και ωστόσο εντελώς εύλογη) απαίτηση να υπογράψει η Ουάσιγκτον μια «συμφωνία ειρήνης» ή μια «διακήρυξη του τέλους του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο», η οποία θα επισφραγιστεί σε χρόνο dt απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, θα αναιρεί / τερματίζει τις αποφάσεις του 1950 και μετά. Πράγμα που σημαίνει πρακτικά τα εξής:

– η UNC (που μεταξύ άλλων ελέγχει και τα σύνορα των δύο κορεών έχοντας στρατοπεδεύσει στο νότο) θα διαλυθεί·

– οι εφτά (7) αμερικανικές βάσεις σε ιαπωνικό έδαφος που δημιουργήθηκαν για περίπτωση “κλιμάκωσης της έντασης” στην κορεατική χερσόνησο θα βρεθούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε “κενό νομιμοποίησης”·

– ο έλεγχος της Ουάσιγκτον πάνω στο στρατό της Σεούλ θα καταργηθεί αμέσως·

– οι υπόλοιπες στρατιωτικές συμφωνίες (διακρατικές) μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον θα πρέπει αργά ή γρήγορα να μπουν κάτω απ’ το φως της ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο.

Με δυο λόγια: όλο το οικοδόμημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή που οικοδομήθηκε και εδραιώθηκε με τα ψυχροπολεμικά δεδομένα και κέντρο περιστροφής “την απειλή της Πγιονγκγιάνγκ” θα διαλυθεί!

Όσο εύλογο είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ αυτό ακριβώς έχει σαν στόχο, άλλο τόσο εύλογο είναι ότι η Ουάσιγκτον (με συμμάχους μεν αλλά όχι απόλυτα βέβαιους το Τόκιο και την Καμπέρα) είναι μεν στριμωγμένη “ηθικά” αλλά δεν είναι αναγκασμένη να υποχωρήσει (και να αυτοκαταστραφεί ιμπεριαλιστικά).

Και δεν θα το κάνει. Απλά, ωμά, δεν θα το κάνει. (Ακόμα κι αν υποκριθεί πως… θα είναι απλά για να κερδίσει χρόνο.)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 3

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Πίσω, λοιπόν, απ’ τις έξυπνα σχεδιασμένες επιθέσεις γοητείας των δυο κορεών· πίσω απ’ τον έρωτα του ψόφιου κουναβιού με τον Kim· πίσω απ’ τα χαμόγελα και τις φλου δηλώσεις, διαδραματίζεται αυτή η σύγκρουση, που δεν είναι καθόλου “win – win”. Στη σύγκρουση που εξελίσσεται υπόγεια στην κορεατική χερσόνησο και γύρω απ’ αυτήν σε μεγάλη έκταση, όταν και αν υπάρξει αποτέλεσμα, μόνο η μία πλευρά θα έχει νικήσει, και η άλλη θα έχει χάσει: είτε ο αμερικανικός στρατός θα τα μαζέψει και θα φύγει (ή θα μειωθεί αισθητά) επειδή δεν θα μπορεί να επιδείξει σαν λόγο παρουσίας τον «little rocket man»· είτε η Ουάσιγκτον θα κλιμακώσει την στρατιωτικοποίηση της περιοχής, επιβάλλοντας το δικό της πολεμοκάπηλο modus operandi.

Αυτά τα ξέρουν οι πάντες που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με αυτήν την «εκκρεμότητα» του 3ου παγκόσμιου πολέμου που έχει γίνει ήδη οργανικό μέρος του 4ου. Έχοντας υπόψη του την «μεγαλοσύνη» της αθώας και εύλογης απαίτησης για «υπογραφή ειρήνης» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, ο νοτιοκορεάτης Moon προσπάθησε να θολώσει τα νερά μετά την τελευταία συνάντησή του με τον Kim στην Πγιονγκγιάνγκ, λέγοντας ότι «θα πρόκειται για μια πολιτική δήλωση που δεν θα έχει συνέπειες στο καθεστώς της UNC ή της USFK».

Συγκινητικό!!! Δεν θα έχει συνέπειες «την επόμενη ημέρα» – αλλά θα έχει και θα παραέχει λίγο μετά!! Άλλωστε γιατί αυτήν την αμερικανική «υπογραφή ειρήνης» την ζητούν τόσο επίμονα και η Πγιονγκγιάνγκ και η Σεούλ; Επειδή «δεν θα έχει συνέπειες»;

Συλλογή κάνουν;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 4

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Αθόρυβα και μακριά απ’ τις εντυπώσεις, η υφ.υπ.εξ. της Πγιονγκγιάνγκ Choe Son-hui πέρασε απ’ το Πεκίνο δυο μέρες πριν ο Pompeo συμφάει με τον Kim στην Πγιονγκγιάνγκ· και χτες ανηφόρισε για την Μόσχα που θα έχει πρώτα κουβέντες με τον ρώσο ομόλογό της Igor Morgulov και, μετά, τριμερή σχεδιασμόμε τον Morgulov και τον κινέζο υφ.υπ.εξ. (και ειδικό απεσταλμένο του Xi) Kong Xuanyou. Έχουν σοβαρή δουλειά. Ενώ το ζήτημα της «συμφωνίας ειρήνης» το χειρίζονται οι Kim και Moon, Μόσχα και Πεκίνο έχουν αναλάβει την «πίεση» για την άρση (ή, έστω, την χαλάρωση) των κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος: καταμερισμός εργασίας λέγεται αυτό, και δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζει.

Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί αλλά είναι διαβολεμένα γήινο είναι το εξής: αφού όλοι ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα κάνει (δεν μπορεί να κάνει) πίσω, πώς σκοπεύει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να προχωρήσει; Μία απάντηση (αν και όχι αναγκαστικά την μοναδική) την έχουμε υποψιαστεί: τρενάροντας, με «χαμόγελα», «δηλώσεις», «διαπραγματεύσεις» (εντός πολλών εισαγωγικών) που ωστόσο θα κρατούν τον αμερικανικό μιλιταρισμό «κάτω» στην περιοχή….

Αυτή η τακτική έχει δύο δύσκολα σημεία. Το ένα είναι ο «πολιτικός κίνδυνος». Ο Kim, ο Putin και ο Xi θα είναι στα πόστα τους για πολλά χρόνια· ο Moon όμως υπόκειται στη δοκιμασία των εκλογών. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και τις επόμενες, που με την σειρά του σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδείξει κάποια απτά αποτελέσματα για την ενδοκορεατική προσέγγιση· κι όχι απλά να παρακαλάει την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο είναι ο «οικονομικός κίνδυνος». Το βορειοκορεατικό καθεστώς επείγεται για καπιταλιστική αναδιάρθρωση α λα κίνα, που να έχει απτά αποτελέσματα στο εσωτερικό της βόρειας κορέας· αλλιώς η στρατηγική του θα μείνει στον αέρα.

Το δεύτερο απαιτεί είτε να αρθούν (έστω να χαλαρώσουν) κάποιες κυρώσεις ώστε να αρχίσουν να γίνονται σοβαρές δουλειές μεταξύ νότου και βορρά, συμπεριλαμβανόμενης μιας ευκολότερης μετακίνησης των υπηκόων κι απ’ τις δύο μεριές μέσα απ’ την «πράσινη γραμμή»: κάτι σαν «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» που να έχουν και αξιόλογη καπιταλιστική απόδοση. Είτε να βρεθούν τομείς «οικονομικής συνεργασίας» που δεν εμπίπτουν στις τωρινές κυρώσεις. Είτε, απλά, οι υφιστάμενες (και όποιες μελλοντικές επιβάλει η Ουάσιγκτον) να παραβιάζονται…

Το πρώτο έχει (αναμενόμενο!) και συμβολισμούς, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτούς. Kim και Moon έχουν κάνει καλή και εντατική δουλειά μέσα σε 10 μήνες· αλλά «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον κάνει τρίπλες πετώντας την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο τόσο περισσότερο ο Moon θα πρέπει να αποδείξει (και στο εσωτερικό της νότιας κορέας, απέναντι σε μια σκληροπυρηνική δεξιά και φιλοαμερικανική αντιπολίτευση) ότι οι σχέσεις με την Πγιονγκγιάνγκ είναι στ’ αλήθεια, κυρίως, κορεατική υπόθεση. Αν δεν παρακαμφθεί με απτά αποτελέσματα η Ουάσιγκτον, οι φιλοαμερικάνοι στη Σεούλ θα μπορούν να υποστηρίζουν πάντα ότι «εμείς έχουμε και αξία και επικαιρότητα»…

Αυτό σημαίνει ότι η νοτιοκορεατική σοσιαλδημοκρατία υπό τον Moon θα πρέπει (όχι αργά) να δημιουργήσει τετελεσμένα. Κάνοντας κάθε οπισθοχώρηση αδύνατη…

Karamelo Santo

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Αυτό το στούντιο στο Σαντιάγκο της χιλής, το La Makinita, είναι φλέβα! Βρίσκει κανείς εκεί τα γνήσια, που φτάνουν πότε πότε και στα μέρη μας, σαν απόηχος… Θα επιστρέφουμε πότε πότε στα λημέρια του.

Προς το παρόν οι Karamelo Santo, μια αργεντίνικη μπάντα, στο cumbia pela.

Με τις καλημέρες μας.

(Special αφιερωμένο: στη Μαρία, στην παρέα της, στο ταξίδι.)

 

Μεσόγειος

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Έχουμε πια αρκετά “δείγματα” μιας τακτικής που, καθώς εξελίσσεται (με μικρές παραλλαγές) σε μεγάλο μέρος της ευρώπης δείχνει πως είναι σχεδιασμένη και συντονισμένη: η επίθεση όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες / μετανάστες αλλά και σε συμπαραστάτες τους. Απ’ τις ελληνικές κατηγορίες (παραπάνω από μία φορά φέτος) εναντίον διεθνών μκο που κάνουν διασώσεις ναυαγών στο ανατολικό αιγαίο για «trafficking» μέχρι τις εντελώς ανάλογες κατηγορίες του ιταλού φασίστα Salvini για τις μκο που δραστηριοποιούνται στην κεντρική Μεσόγειο· απ’ τα σχέδια τιμωρίας του Ορμπάν εναντίον όσων περιθάλπτουν πρόσφυγες στην ουγγαρία, μέχρι την σύλληψη του Lucano στην καλαβρέζικη Riace· απ’ την απαγόρευση σε πλοία που διέσωζαν πρόσφυγες / μετανάστες να δέσουν σε ιταλικά, γαλλικά και μαλτέζικα λιμάνια, μέχρι τις δίκες εναντίον τους για «παράνομη διακίνηση μεταναστών»· απ’ την πριμοδότηση της νεοφασιστικής «εναλλακτικής για την γερμανία» (και την εμφάνιση εκεί «εβραϊκής συνιστώσας», αντιμουσουλμανικής φυσικά…) μέχρι τις συμφωνίες της Ρώμης με την χούντα του Καΐρου για συμμετοχή σε στρατιωτικές (αντι-προσφυγικές) περιπολίες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο: είναι πολλά, είναι μαζεμένα, και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «μεμονωμένα περιστατικά».

Παρότι υπάρχει μια ρατσιστική «μαύρη γραμμή» που συνδέει (άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη) το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και αυτά που θα παραδώσει στο επόμενο γκουβέρνο) με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι, έχουμε την εντύπωση ότι το «πρόβλημα με τις ροές» είναι ανθρωποφάγο αλλά και προσχηματικό. Υπάρχει μια ευρύτερη γεωπολιτική στόχευση για τον (στρατιωτικό) έλεγχο της Μεσογείου, σχετική με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο· οι μετανάστες / πρόσφυγες που επιχειρούν να την διασχίσουν είναι τα πρώτα θύματα εισόδου σ’ ένα υπό κατασκευή (θαλάσσιο) ναρκοπέδιο… Θέλουμε να πούμε: ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός δεν είναι πλέον «μόνος του»· έχει γίνει κεφάλαιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Είναι, ίσως, η έσχατη ιστορική στιγμή όπου η υποστήριξη των μεταναστών / προσφύγων, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ τις συγκεκριμενοποιήσεις της, θα πρέπει να ανακτήσει τον συνολικό ορίζοντα των σε εξέλιξη ενδοκαπιταλιστικών οξύνσεων· σ’ όλες τους τις μορφές…

Αν, βέβαια, υπάρχουν ακόμα υποκείμενα διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας· ένα βάρος που κανείς δεν διαλέγει μεν, αλλά το βρίσκει αμείλικτο μπροστά του.

(φωτογραφία: Διαδήλωση 6.000 ατόμων, ιταλών και μεταναστών / προσφύγων, χτες στην Riace. Για αρχή σωστά καμωμένη. Όμως πρέπει στη Ρώμη… )

Επαγγελματίες ψεύτες εναντίον ιδανικών αυτόχειρων

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Το 1992 ισραηλινοί αξιωματούχοι προειδοποιούσαν τη νικήτρια “δύση” (νικήτρια του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού πολέμου”), και ειδικά την Ουάσιγκτον ότι έχουν απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες πως το ιράν θα έχει πυρηνικά όπλα μέσα στα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια. Το αργότερο ως το 1997…

Το 1995 επαναλάμβαναν τις ίδιες απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες: η Τεχεράνη ήταν σε απόσταση τριών έως πέντε χρόνων απ’ τις βόμβες. Ως το 2000 το αργότερο…

Το 1996 ίσως σκέφτηκαν να αποφεύγουν τόσο ακριβείς (και διαδοχικά διαψευδόμενες) χρονικές προβλέψεις. Έτσι δήλωσαν ότι “το ιράν είναι εξαιρετικά κοντά” στα πυρηνικά όπλα. Αύριο, μεθαύριο το αργότερο δηλαδή…

Όταν το 2003 ο αμερικανικός στρατός εισέβαλλε στο ιράκ, το Τελ Αβίβ έκαστε αναπαυτικά. Ήταν θέμα χρόνου η εισβολή και στο ιράν· το έλεγαν τα αμερικανικά επιτελεία…

Αλλά αυτή η ευτυχισμένη στιγμή δεν ήρθε. Το 2009 το Τελ Αβίβ ξαναθυμήθηκε την τέχνη του: “σε ένα το πολύ δύο χρόνια” το ιράν θα…. Ως το 2011 το αργότερο…

Το 2012 οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επανήλθαν, ακόμα δριμύτεροι: “σε λίγους μήνες”…

Το να τα λέει αυτά ένα κράτος που έχει πυρηνικά όπλα αλλά αρνείται να το παραδεχτεί και, άρα, να υπογράψει τις όποιες διεθνείς συμβάσεις για τον έλεγχό τους, κάνει το πράγμα με “τον λύκο στο μαντρί” ακόμα πιο φαρσοκωμωδία. Δεν είναι ένας «βοσκός» που φωνάζει, αλλά ένας (άλλος) λύκος… Ποιος θα μπορούσε να αγοράζει ισραηλινές καταγγελίες; Εκτός απ’ την Ουάσιγκτον κανένας.

Ωστόσο η διοίκηση Ομπάμα άλλαξε προσέγγιση, επειδή ήθελε να στοχεύσει αποκλειστικά στον Ειρηνικό, και – κατά συνέπεια – προτιμούσε μια “ισορροπία δυνάμεων” στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που δεν θα απαιτούσε έξτρα αμερικανική παρουσία: διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε το 2015 την συμφωνία των 5 + 1 για τον έλεγχο της πυρηνικής τεχνολογίας της Τεχεράνης…. (Κι έγινε τελεσίδικα εχθρός του Τελ Αβίβ, ένας “αντισημίτης” πρώτης γραμμής δηλαδή…)

Το αμερικανικό γκουβέρνο άλλαξε, και μαζί του οι ιμπεριαλιστικές τακτικές της Ουάσιγκτον. Η πετυχημένη “αντιτρομοκρατική κάθοδος” της Μόσχας στη συρία (και η εξίσου πετυχημένη προώθηση της Τεχεράνης δυτικά), σε συνδυασμό με τους ελιγμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο κυρίως πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, ξαναέβαλαν την Μεσόγειο στον πάγκο του χασάπη. Και έδωσαν στο μιλιταριστικό, ρατσιστικό καθεστώς τόσο του Τελ Αβίβ όσο και του Ριάντ έναν “λόγο ύπαρξης”: την ιρανική επικινδυνότητα, ακόμα και χωρίς πυρηνικά…

Για την Ουάσιγκτον δεν είναι βέβαια ένα μικρομεσαίο (από στρατιωτική άποψη) κράτος, σαν το ιρανικό, το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το μπλοκ της Αστάνα και η εμβέλειά του· με την προσθήκη του Πεκίνου, που βρίσκεται ήδη (και) στη συρία. Ο Νετανιάχου συνεχίζει, όπως όπως, τις προφητείες και τις “αποκαλύψεις” του για το πυρηνικό ιράν. Μόνο για να δρέψει τις συνέπειες του ότι τώρα πια δεν μπορεί να ελπίζει σ’ έναν περιορισμένο, “περιφερειακό” πόλεμο, α λα αμερικανική εισβολή στο ιράκ… Αν θέλει την φωτιά του παγκόσμιου, ναι – μπορεί να την έχει. Μόνο που…

Το ισραηλινό καθεστώς είναι αναγκασμένο πλέον να καταγγείλει την ε.ε. (που σπάει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά της Τεχεράνης)· και να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο μιλιταριστικός τυχοδιωκτισμός του φέρνει όλο και περισσότερη ρωσική στρατιωτική τεχνολογία στα σύνορά του· κι όχι υπέρ του.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, γίνεται όλο και πιο δραματική η παλιά γνώση πως όταν στο βάλτο πλακώνονται οι ιπποπόταμοι την πληρώνουν τα βατράχια…. Υποθέτουμε πως πολλά, πάρα πολλά πρωτοκοσμικά τέτοια, περιμένουν σήμερα ή αύριο ένα φιλί από κάποια πριγκήπισσα, αφού (“κατά βάθος”…) νοιώθουν πως είναι μαγεμένοι πρίγκηπες.

Τα άσχημα νέα για το μέλλον που φέρνουν πάνω στα κορμιά τους, εδώ και χρόνια, οι φυγάδες των εμπόλεμων πεδίων της μέσης Ανατολής και της Αφρικής προτιμούν να υποκρίνονται ότι δεν τα καταλαβαίνουν… Αυτοί είναι “άλλοι” – όχι εμείς μελλοντικά…

(Ο.Κ…. Αν έτσι θέλετε… )

Κυβερνο-διαταγές

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Ξέραμε το σύστημα του κτυπήματος καμπανών, στα χωριά, σαν υπόδειξη έκτακτης ανάγκης. Ξέραμε επίσης και τις (αντιεροπορικές;) σειρήνες, για τις οποίες γίνονται ακόμα στα μέρη μας περιστασιακές δοκιμές. Αλλά αυτά είναι απαρχαιωμένες μέθοδοι.

Την μέρα και την ώρα που φαίνεται στη φωτογραφία όλοι οι αμερικάνοι (με κινητά) έλαβαν αυτό το μήνυμα, σαν “προεδρική προειδοποίηση κινδύνου”. Ήταν “δοκιμαστικό”, και δεν ήταν καν “προεδρικό”. Το μήνυμα προερχόταν απ’ την ομοσπονδιακή υπηρεσία διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων (FEMA).

Η πρόβα φαίνεται αθώα, και για καλό σκοπό. Πως αλλιώς να ειδοποιήσει ο κύριος κράτος τους υπηκόους του σε περίπτωση κινδύνου; Μόνο που αυτή η τεχνική δυνατότητα γενικευμένων «προσταγών» που, στην digital εξατομίκευσή τους δεν θα αφήνουν περιθώρια ούτε για αμφιβολίες ούτε για κριτική, δεν προ-οιωνίζεται «καλή και αγαθή χρήση».

Τον κύριο κράτος τον ξέρετε; (Να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο χακαρίσματος, ε;)

Riace 1

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Η Καλαβρία, στον ιταλικό νότο απ’ την μεριά του Ιονίου, είναι γνωστή για τις παραλίες της· αλλά και για την μαφία της. Η N’drangheta είναι μία απ’ τις τρεις ή τέσσερεις διάσημες ιταλικές επιχειρήσεις του οργανωμένου εγκλήματος, με διεθνή κύκλο εργασιών. Σίγουρα, πάντως, η Καλαβρία δεν είναι γνωστή για αυτήν την κωμόπολη, ονόματι Riace. Η σύλληψη του Domenico Lucano ωστόσο, που είναι ο δήμαρχος της Riace, απ’ την φασιστική ιταλική κυβέρνηση, με την κατηγορία (ούτε λίγο ούτε πολύ) της «προώθησης παράνομων μεταναστών» θα γνωρίσει τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που συνηθίζεται για τα «παράξενα του κόσμου»… Αξίζει πολύ περισσότερα…

Όπως πολλά χωριά και κωμοπόλεις της Καλαβρίας, η Riace ήταν ένα φτωχό αγροτικό κεφαλοχώρι, σκαρφαλωμένο στις πλαγιά των λόφων, με μια πιο σύγχρονη προέκταση προς την μεριά της θάλασσας. Στη δεκαετία του ’90 η Riace άρχισε να εγκαταλείπεται απ’ τους (νεώτερους κυρίως) κατοίκους της όταν έκλεισε μια κοντινή βιομηχανία κονσερβοποίησης ντοματών. Προς το τέλος εκείνης της δεκαετίας η Riace έτεινε να γίνει μια πόλη φάντασμα. Δεν είχε πια ούτε ένα καφενείο…

Τότε, το 1998, 200 κούρδοι πρόσφυγες έφτασαν με μια βάρκα σε μια κοντινή παραλία. Ο τότε νεαρός αριστερός ακτιβιστής Domenico Lucano σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό και για τους πρόσφυγες και για την σχεδόν πεθαμένη Riace να εγκατασταθούν οι πρόσφυγες στα εγκαταλειμένα σπίτια αντί να οδηγηθούν στα διάφορα στρατόπεδα προσφύγων. Οι λιγοστοί ντόπιοι δέχτηκαν, και το 1999 ο Lucano (με το παρατσούκλι Mimmo) δημιούργησε έναν σύνδεσμο με τίτλο «Σχέδιο για τις Μελλοντικές Πόλεις». Στόχος του σχεδίου ήταν η επανακατοίκηση της Riace από οποιονδήποτε μετανάστη ή πρόσφυγα θα έφτανε ως την περιοχή της, άσχετα από φυλή, θρήσκευμα ή εθνικότητα. Ο σχηματισμός μιας δημιουργικής πολυεθνικής κοινότητας από ντόπιους και μετανάστες απ’ την Αφρική και την μέση Ανατολή άρχισε σιγά σιγά να παίρνει σάρκα· τραβώντας την προσοχή διάφορων αντιρατσιστικών οργανώσεων (και όχι μόνο απ’ την ιταλία), του οηε αλλά και της ε.ε.