Year: 2018

Τα κεφάλια στην άμμο

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Η αντί-δραση των πρωτοκοσμικών (χωρίς εξαιρέσεις!!) είναι «ψυχαναγκαστική»: απώθηση. «Αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, τότε αυτό δεν συμβαίνει».

Παράδειγμα οι όλο και πιο «θερμές» συμμαχικές σχέσεις του ελλαδιστάν, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ. Η μαζική εθνική απώθηση συμβουλεύει καταπραϋντικά πως αυτές οι σχέσεις θα είναι αναίμακτες, όσο κι αν τραβήξουν στο χρόνο. «4ος παγκόσμιος πόλεμος»; Μα όχι, τι λέτε; Δεν γίνεται – δεν γίνεται – δεν γίνεται!!! Ίσως «μπορεί» να γίνει…. κάποτε στο μακρινό μέλλον… Κι αυτό ενόσω το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο σχεδόν εκλιπαρεί τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ να «βοηθήσει»…

Σε τι να βοηθήσει και πως; Αν όλες αυτές οι «βοήθειες» εγγράφονται στην εξέλιξη (και στην «θέρμανση») του 4ου παγκόμιου (όπως υποστηρίζουμε) τι είναι αυτό που προσφέρει το ελλαδιστάν στους «συμμάχους» του; Τον φοβερό και ανίκητο στρατό του; Όχι… Τα τρομερά και ακαταμάχητα όπλα του; Ούτε γι’ αστείο… Την στρατηγική του σκέψη; Εδώ γελάνε όλοι μέχρι δακρύων… Τότε τι;

Αυτό που προσέφερε σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, τον 1ο, τον 2ο, τον 3ο (τον επονομαζόμενο: ψυχρό): την γεωγραφική θέση του! Ξηρά, θάλασσα, αέρα. Σε κανέναν απ’ τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κάτι άλλο να «καταθέσει στην αρένα» εκτός απ’ την γεωγραφία του. Και, φυσικά, τους λαιμούς των υπηκόων του, μάχιμων ή άμαχων, σαν «μπάζα». Γι’ αυτήν την προσφορά που (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) δεν ήταν «αναίμακτη», ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανταμοιβόταν στις διεθνείς μεταπολεμικές συμφωνίες και μοιρασιές· αφού συνέβαινε να βρίσκεται πάντα με την μεριά των νικητών… Χάρη σ’ αυτήν την προσφορά τα ντόπια αφεντικά έγιναν αυτά που είναι σήμερα, από οικονομική, ιδεολογική και ηθική άποψη: η γεωπολιτική πρόσοδος ήταν και παραμένει το «επιχειρησιακό μοντέλο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου / ιμπεριαλισμού. Όπως η πολιτική πρόσοδος, σαν «ιμπεριαλισμός εσωτερικού», είναι η ποτισμένη ως το μεδούλι, κυρίαρχη «αντίληψη για τα καλά και συμφέροντα»…

Τόσο η πολιτική όσο και η γεωπολιτική πρόσοδος απ’ το αίμα έχουν βγει, κι εκεί επιστρέφουν όταν τα πράγματα ζορίζουν. Οι νεκροί, φυσικά, δεν μιλάνε ούτε διεκδικούν το δίκιο τους. Όμως αυτούς ακριβώς τους νεκρούς (της τάξης μας) κουβαλάμε για να μας υποδεικνύουν να μην χαζεύουμε, να μην ξεγελιόμαστε, να μην παραμυθιαζόμαστε. (Τίποτα ευκολότερο όμως απ’ το να τους ξεφορτωνόμαστε και να τους πουλάμε κι αυτούς και την πείρα τους…)

Μπορεί όλα αυτά να είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. Ίσως, όμως, το πραγματικά δυσάρεστο να είναι ένα και μόνο ένα: κανείς δεν διαλέγει ούτε πότε ούτε σε ποιο μέρος θα γεννηθεί! Μπορεί όμως να διαλέξει (ή να μην διαλέξει) αν θα αντισταθεί..

Το σίγουρο είναι πως καμία απώθηση δεν έσωσε ποτέ κανέναν απ’ τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αφεντικών «που του έτυχαν»…

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Οι νύχτες με τα πολλά φεγγάρια

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Το κινεζικό ινστιτούτο αεροδιαστημικών και μικροηλεκτρονικών ερευνών στο Chendgu, στη βορειοδυτικά της κίνας, ετοιμάζεται να εγκαταστήσει σε δύο χρόνια πάνω απ’ την πόλη το πρώτο “τεχνητό φεγγάρι”. Πρόκειται για έναν δορυφόρο με κάτοπτρα, που θα αντανακλά το ηλιακό φως στη γη, καλύπτωντας έναν χερσαίο κύκλο διαμέτρου από 10 έως 80 χιλιόμετρα, ανάλογα με την ρύθμιση.

Η έρευνα επί του θέματος έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια και – κατά τον διευθυντή του ινστιτούτου Wu Chunfeng – έχουν λυθεί πλέον όλα τα τεχνικά ζητήματα. Η φωτεινότητα στη γη θα είναι 8 φορές μεγαλύτερη απ’ αυτήν την πανσελήνου, και θα μοιάζει με το λυκόφως του σούρουπου. Κατά τους κινέζους τεχνικούς αυτό το φως είναι αρκετό για να μην χρειάζεται δημόσιος φωτισμός στους δρόμους· αλλά όχι και έντονο, για να μην διαταράσσει τον κύκλο ημέρα / νύχτα για τα ζωϊκά είδη που θα βρίσκονται στην επιρροή του.

Παρότι θα αργήσουμε να δούμε τέτοιες εφαρμογές στα μέρη μας, ας αρχίσουμε να το «χωνεύουμε» από τώρα κι αυτό, αφού ο «τετράγωνος» ορθολογισμός των κινέζων τεχνοεπιστημόνων υπόσχεται πολλά: οικονομία στην κατανάλωση ρεύματος εν προκειμένω. (Τόσα γίνονται στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος…)

Τέρμα, λοιπόν, (σιγά σιγά) ο ρομαντισμός των σεληνιακών φάσεων ή της πανσελήνου… Ζήτω ο τεχνο-ρομαντισμός των 50, 100, 1000 μικρών τεχνητών «φεγγαριών»!…

Τα zombie δεν είναι χορτοφάγα 1

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. …Η παγκόσμια αγορά των μοχλευμένων δανείων είναι μεγαλύτερη απ’ ότι η αγορά των ενυπόθηκων δανείων στις ηπα το 2006 – και συνεχίζει να μεγαλώνει εξαιρετικά γρήγορα. Η Επιτροπή ανησυχεί απ’ αυτήν την αύξηση του μοχλευμένου δανεισμού…

Η «επιτροπή» είναι η επιτροπή οικονομικής πολιτικής της τράπεζας της αγγλίας – όχι κανά τυχαίο think tank… Όσο για τον μοχλευμένο δανεισμό; Το κόλπο δεν είναι καθόλου καινούργιο. Είναι ακριβώς το ίδιο μ’ εκείνο που έπαιζε στα ‘90s και ακόμα εντονότερα στα ‘00s…. Μέχρι που ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα όπου η Lehman Brothers κατέβασε ρολά…

«Μοχλευμένο δάνειο» είναι ένα δάνειο που έχει χαρακτηριστεί «σκουπίδι», καθώς αυτός που έχει δανειστεί είναι μια ήδη υπερχρεωμένη επιχειρήση. Τέτοια δάνεια θεωρούνται έτοιμα να «κοκκινίσουν» οποιαδήποτε στιγμή (αν η επιχειρήση χρεωκοπήσει), οπότε οι τράπεζες που τα δίνουν φροντίζουν να τα ξεφορτωθούν έγκαιρα. Πως; Τα «πακετάρουν» μαζί με άλλα, λιγότερο επισφαλή δάνεια, φτιάχνοντας «σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα» που λέγονται CLO (collateralized loan obligations) και τα πουλάνε σε λίγο πολύ τζογαδόρους «επενδυτές». Αυτοί τα αγοράζουν επειδή έχουν ψηλά επιτόκια, που σημαίνει ότι μπορούν να γράφουν στα λογιστικά τους βιβλία υψηλά έσοδα από τόκους. Αυτή η «κερδοφορία» κάνει ελκυστικά τα funds (που είναι οι «επενδυτές») και αυξάνει τους μισθούς των μανατζαρέων τους. Εννοείται ότι αυτοί οι μανατζαρέοι δεν είναι ηλίθιοι: για να αγοράσουν τα CLOs δανείζονται απ’ τις τράπεζες με αισθητά χαμηλότερα επιτόκια απ’ αυτά που εισπράττουν…

Ακριβώς ό,τι γινόταν με τα «σκουπίδια» («χαμηλής εξασφάλισης») στεγαστικά (subprime) δάνεια στις ηπα κατά κύριο λόγο. Όλα πηγαίνουν καλά – μέχρι να αρχίσουν οι χρεωκοπίες των επιχειρήσεων που βρίσκονται στη βάση αυτής της αντεστραμμένης πυραμίδας. Αν αυτές οι χρεωκοπίες περάσουν ένα ελάχιστο όριο τότε παρασέρνουν τα δικά τους δάνεια· την «αξία» των CLOs· άρα και την αποπληρωμή των δανείων (των «επενδυτών») που έγιναν για την αγορά τους. Ο κύκλος της κατάρρευσης ξαναγυρίζει τελικά από εκεί που ξεκίνησε: στις τράπεζες.

Εξαιτίας των εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων που ήταν η προϋπόθεση της «ποσοτικής χαλάρωσης» των κεντρικών τραπεζών σε ηπα, ε.ε., ιαπωνία για να διασωθούν οι τράπεζες απ’ την προηγούμενη έκρηξη της κρίσης, οι “zompie companies”, οι επιχειρήσεις δηλαδή που ήταν ήδη υπερχρεωμένες, μπορούσαν παρόλα αυτά να συνεχίσουν να δανείζονται τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά και να αυξηθούν αριθμητικά, αφού η πραγματική καπιταλιστική κρίση, «κρίση υπερσυσσώρευσης» καθόλου δεν έχει ξεπεραστεί. Το αντίθετο.

Τώρα που η fed (αμερικανική κεντρική τράπεζα) αυξάνει σταθερά τα επιτόκιά της (η ευρωπαϊκή όχι ακόμα…) τα καινούργια επιχειρηματικά δάνεια και η εξυπηρέτηση των παλιότερων (μέσω καινούργιου δανεισμού) γίνονται δυσκολότερα. Αναμένεται έξαρση επιχειρηματικών χρεωκοπιών· σε τι έκταση άραγε; Στις ηπα αυτή ειδικά η «αγορά», των CLOs, είναι 1,1 τρισεκατομύρια δολάρια. Μαζί με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή «αγορά» το νούμερο φτάνει σήμερα στα 2,6 τρισεκατομύρια δολάρια. – και μεγαλώνει έντονα… Το πιο χαρακτηριστικό: έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 10 χρόνια. Τόσο στις ηπα όσο και στην ε.ε. το 80% αυτών των «μοχλευμένων» δανείων δεν έχουν «κάλυψη» της προκοπής. Είναι στον αέρα: τα assets των επιχειρήσεων (που θα χρεωκοπήσουν) έχουν μηδαμινή αξία σε σχέση με τα δάνεια που χρωστάνε.

Πράγμα που σημαίνει ότι σ’ αυτά τα 10 χρόνια «διαχείρισης της κρίσης» ο πραγματικός καπιταλισμός συνέχισε να τρώει εκτός απ’ τις εργατικές σάρκες και τα δικά του θεμέλια… Αφού, όχι μόνο δεν «λύνονται» οι πραγματικές εσωτερικές του αντινομίες αλλά, αντίθετα, οξύνονται…

Τα zombie δεν είναι χορτοφάγα 2

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Το έχουμε ξαναγράψει, ας το επαναλάβουμε: μπορεί μεν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να είναι έξω απ’ αυτή την εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην «καλή υγεία» του. Το αντίθετο. Οφείλεται στο ότι δεν έχει βρει λύση για τα «δάνεια σκουπίδια» της προηγούμενης περιόδου· άρα οφείλεται στην ανίατη κατάστασή του.

Δεν είναι, λοιπόν, το ελλαδιστάν μια «όαση» μέσα στην επερχόμενη έρημο. Είναι, μάλλον, ήδη κομμάτι της (εξάλλου στις καπιταλιστικές κρίσεις / αναδιαρθρώσεις δεν υπάρχουν «οάσεις», ειδικά με τόσο μικρή βάση συσσώρευσης όπως η ελληνική). Άσχετα, όμως, απ’ την ένταση και την έκταση της επίδρασης που θα έχει το επόμενο ξέσπασμα της κρίσης στον (ασήμαντου μεγέθους) ελληνικό καπιταλισμό, ο λόγος της «ανησυχίας» όλων των καθωσπρέπει και παγκόσμιας εμβέλειας οικονομικών μηχανισμών (δντ, bis, τράπεζα της αγγλίας, κλπ) είναι σοβαρός.

Ένα μόνο παράδειγμα. Η ελβετική credit suisse είναι ένας απ’ τους «μεγάλους παίκτες» στην «ευρωπαϊκή αγορά» των CLOs, η τρίτη στην κατάταξη. Τον περασμένο Σεπτέμβρη έστειλε γράμμα στους πελάτες της για να τους καθησυχάσει… Ποιο ήταν το βασικό της επιχείρημα; Ότι οι προβλέψεις για τις επιχειρηματικές χρεωκοπίες είναι κάτω απ’ τους μεσοπρόθεσμους μέσους όρους…

«Οι προβλέψεις»…

Αυτός και οι άλλοι πόλεμοι

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Τα χρηματοπιστωτικά πάρτυ, τα overdose και τα ξενερώματα πάνω στις καπιταλιστικές δομικές αντινομίες είναι, λογοτεχνική αδεία, ο πυρετός τους. Καθόλου παράδοξο ότι προσφέρουν τα βασικά στοιχεία για να καταλάβει κανείς τι είναι και που σκοπεύει ο «εμπορικός πόλεμος» ή ο «νεο-προστατευτισμός». Αλλά και οι εσωτερικές (ανά κράτος) ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, που εκδηλώνονται με την πολιτική άνοδο, εδώ ή εκεί, των πιο «καθυστερημένων» (και άρα προβληματικών) τμημάτων του κεφάλαιου: που είναι εθνικιστικά και προσπαθούν να οικοδομήσουν διαταξικές «εθνικές ενότητες» υπό την καθοδήγησή τους, μοιράζοντας ψίχουλα στους υποτελείς.

Και τα δύο, ο εθνοκρατικός προστατευτισμός (μαζί με τις συγκρούσεις που προκαλεί σε πλανητική κλίμακα), ο anti-global νεο-εθνικισμός δηλαδή, αλλά και οι «εσωτερικές» έριδες / συγκρούσεις σε διάφορα κράτη, είναι παραλλαγές του ίδιου πράγματος: της προσπάθειας διάσωσης εκείνων των μερίδων του κεφάλαιου (των αφεντικών) που τείνουν προς ή φοβούνται κάποια επερχόμενη χρεωκοπία / κάποιο επερχόμενο ξεπέρασμα, και «αγχωμένα» προσπαθούν να διασφαλίσουν επικράτειες κυκλοφορίας των εμπορευμάτων τους / πραγματοποίησης της υπεραξίας που αποσπούν. Άρα ζώνες κερδοφορίας προφυλαγμένες απ’ τους ανταγωνιστές τους.

Πρόκειται για τα πιο αντιδραστικά (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) τμήματα των «εθνικών» και των «διεθνών» αφεντικών. (Τα οποία, παρεπιπτόντως, έχουν την άνεση να ενσωματώνουν διάφορες post-modern και virtual κοινωνικές πόζες…) Γι’ αυτό χαρακτηρίζονται απ’ αυτό που είναι μόνο επιφανειακά αντιφατικό. Απ’ την μια μεριά δηλώνουν ένα κάποιο ενδιαφέρον για τους «ντόπιους εργαζόμενους», που μπορεί να εκφραστεί με μικρο-δόσεις «παροχών». Απ’ την άλλη είναι σκληρά ρατσιστές, αδιάλλακτοι εχθροί των μεταναστών και της μετανάστευσης, άρα ορκισμένοι εχθροί της (πολυεθνικής) εργατικής τάξης. Κι αυτό είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογικής συμμαχίας τους με την εθνική (κάθε φορά) μικροαστική πλέμπα. (Ο συμπηλισμός, που χώνει και τους “μετανάστες” μέσα σε παρανοϊκούς καταλόγους, είναι αφάνταστα χρήσιμος στην παραγωγή της αποπροσανατολιστικής / κατευναστικής σύγχισης – αλλά γι’ αυτόν κάποια άλλη φορά…)

Το πρώτο, ο πατερναλιστικός «φιλεργατισμός» (απ’ το ψόφιο κουνάβι ως τον Σαλβίνι…) επιδιώκει να φέρει πίσω πολλαπλάσια κέρδη, σαν «εθνική ενότητα» του κεφάλαιου… Για κάθε χρήση (π.χ. «περισσότερη δουλειά τώρα», η περίπτωση της αυστρίας… ή πειθαρχία…) Το δεύτερο είναι αναπόφευκτο, αφού σαν καπιταλιστικές συμμαχίες (της μίας ή της άλλης έκτασης) δεν μπορούν παρά να μισούν την σύγχρονη εργατική τάξη σα σύνολο.

(Υπάρχει και συνέχεια…)

Είναι τοξικός ο τοξικός…

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Δεν μπορούμε να περηφανευτούμε για τέτοιου είδους «επιρροές» της ασταμάτητης μηχανής. Πρέπει, όμως, να το μάθετε από εμάς.

Εντοπίστηκε, λοιπόν, ένας απ’ τους (πολλούς) κρυφούς και ανομολόγητους αναγνώστες της: είναι ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Lindsey Graham (μέλος της επιτροπής στρατού της αμερικανικής γερουσίας…). Αν και όπως το παραδέχεται υπήρξε ένας απ’ τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Mohammed bin Salman (μια φορά τον γράφουμε με το όνομά του), μετά την δολοφονία του Khashoggi δήλωσε:

Το ξέρω καλά. Τίποτα δεν γίνεται στη σαουδική αραβία εν αγνοία του MBS. Νομίζω ότι έχει μπει σε άσχημο δρόμο. Δεν μπορώ να ξανακάνω δουλειές με την σαουδική αραβία μέχρις ότου ξεπεράσουμε αυτό το ζήτημα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ξαναπάω στη σαουδική αραβία όσο είναι στο πόστο του αυτός ο τύπος… Είναι μπουλτόζα κατεδαφίσεων. Σκότωσε αυτόν τον άνθρωπο στο προξενείο στην τουρκία και περιμένει να το αγνοήσω;… Ο MBS για μένα είναι τοξικός…

Ναι!!! Αποκάλεσε τον τοξικό «τοξικό»!!! (Με άλλο νόημα βέβαια, αλλά…) «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»!!!

… αλλά οι καμήλες του xέζουν στο δωμάτιο…

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Στα πιο σοβαρά τώρα: «ανώνυμοι» τούρκοι αξιωματούχοι που συμμετέχουν στις έρευνες για τις «συνθήκες εξαφάνισης» του Khashoggi είπαν στο al jazeera ότι έχουν στην κατοχή τους ένα ηχητικό διάρκειας 11 λεπτών, μέσα απ’ το προξενείο, που καταγράφει την επίθεση στον Khashoggi και την δολοφονία του. Ξεκαθάρισαν ότι προέρχεται από άλλη πηγή, και όχι απ’ το apple watch του.

Το πρόβλημα που είχε απ’ την αρχή το τουρκικό καθεστώς είναι πως διαθέτει μεν αρκετά χειροπιαστά στοιχεία για την δολοφονία, αλλά τα έχει αποκτήσει «παράνομα»: από την παρακολούθηση της σαουδαραβικής πρεσβείας μέσα-έξω. Δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει (όχι όλα, σίγουρα) επειδή θα είναι σα να παραδέχεται ότι παρακολουθεί ξένες πρεσβείες (προφανώς και άλλες πλην του Ριάντ). Προσπαθεί, λοιπόν, να βρει στοιχεία απ’ την εκ των υστέρων «τυπική» έρευνα… Κι ως τώρα μόνο με διαρροές δείχνει ότι «έχει στο χέρι» τον τοξικό, δημιουργώντας “κλίμα”…

Το al jazeera – στην αραβική έκδοσή του, κι αυτό έχει την σημασία του… – δημοσιοποιεί ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που υποθέτουμε πως έχουν τουρκική προέλευση. Ότι η “διμοιρία θανάτου” που είχε έρθει απ’ το Ριάντ την έπεσε στον Khashoggi αμέσως μόλις μπήκε στο προξενείο, κι ότι τον έσυραν στο γραφείο του γενικού προξένου, όπου τον κτύπησαν μέχρι θανάτου παρόντος του προξένου. Στη συνέχεια ο ιατροδικαστής Salah al Tabiqi, που είχε έρθει επί τούτου, ζήτησε απ’ τον πρόξενο να βγει έξω και άρχισε να κομματιάζει το πτώμα του Khashoggi με το “ειδικό ηλεκτρικό πριόνι” του, μια δουλειά που κράτησε επτά λεπτά. Ταυτόχρονα ζήτησε απ’ τους υπόλοιπους που ήταν στο δωμάτιο να βάλουν δυνατά μουσική, προφανώς για να καλύψουν τον ήχο του πριονιού…

Είναι προφανές ότι με ζεστό ακόμα το σώμα, ο διαμελισμός του θα γέμισε το γραφείο με αίματα. Είναι γι’ αυτό που ο Erdogan δήλωσε χτες ότι «έχει γίνει προσπάθεια να καλυφθούν στοιχεία μέσω φρεσκοβαψίματος κάποιων χώρων» στο προξενείο…

Εν τω μεταξύ το bbc, ευκαιρίας δοθείσης, θυμήθηκε κάτι που είχε ξεχάσει ως τώρα. Ότι τρεις πρίγκηπες, του οίκου των Σαούντ αλλά αντίπαλοι του τοξικού, έχουν «εξαφανιστεί» τα 3 τελευταία χρόνια. Και οι τρεις εξαφανίστηκαν από ευρωπαϊκό έδαφος (ο ένας απ’ το Παρίσι), που σημαίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι τους απήγαγαν και τους πήγαν στο Ριάντ. Εκεί όπου το «ειδικό ηλεκτρικό πριόνι» δεν χρειάζεται μασκάρισμα…

Φαίνεται, όμως, ότι μέχρι να ηττηθεί οριστικά ο τοξικός στο συριακό πεδίο μάχης (και η οριστική του ήττα θεωρούμε πως ήταν στο Idlib…) δεν κρινόταν συμφέρον να αναρωτηθούν οι ευρωπαϊκές αστυνομίες ή τα καθώς πρέπει media «τι στην ευχή απέγιναν αυτοί οι πρίγκηπες;»…

(φωτογραφία: Ο τοξικός χτες, μ’ έναν αμερικάνο φίλο – στο παλάτι του φυσικά…)