Year: 2018

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Αν κάνετε συλλογή δυσοίωνων προβλέψεων (άλλοι θα το έλεγαν βίτσιο και άλλοι επαφή με την πραγματικότητα…) προσθέστε και τα λεγόμενα του Jerry Kid. Πρόκειται για τον διοικητή / καπετάνιο του αγγλικού αεροπλανοφόρου Queen Elizabeth, που έπλευσε καμαρωτό μέχρι το Manhattan. Και απο εκεί δημοσιοποίησε προχτές τις ανησυχίες του:

…Σκέφτομαι πως η συγχώνευση της στρατιωτικοποίησης, των κβαντικών υπολογιστών, των αυτόματων συστημάτων μάχης είτε στον αέρα, είτε στην ξηρά είτε στον βυθό της θάλασσας, και των δυνατοτήτων των υπολογιστών και των μηχανών να λαμβάνουν πολύ γρήγορες αποφάσεις με ανατροφοδότηση δεδομένων, όλα αυτά νομίζω ότι θα αλλάξουν ριζικά τον χαρακτήρα του πολέμου…

Νομίζω ότι θα δούμε όλα τα είδη των άθλιων μεθόδων. Βιολογικό πόλεμο, και επίσης επιθέσεις ειδικά εναντίον άμαχων πληθυσμών, μέσω καταστροφών σε υποδομές, ηλεκτρικά δίκτυα, cyber πόλεμο – ένα πλήρες φάσμα δράσεων εναντίον των πληθυσμών που θα είναι βαθιά τρομοκρατικό…

Φαίνεται ότι ο κυρ Jerry ξεχνάει πως αυτές οι επιθέσεις κατά των πληθυσμών γίνονται εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην υποσαχάρια αφρική… Όχι τόσο high tech, αλλά με τα ίδια τρομακτικά αποτελέσματα. Προφανώς όμως, όταν ανησυχεί για την υψηλής τεχνολογίας μαζική εξόντωση αναφέρεται σε πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς: αυτοί “αξίζουν τα λεφτά μια τόσο αναβαθμισμένης ‘δημιουργικής καταστροφής’” – έτσι δεν είναι;”

Θα μπορούσαν να είναι οι υπερβολές ενός άθλιου μιλιταριστή… Αν, όμως, κάνει κάποιος τον όχι σπουδαίο κόπο να ψάξει τους θανάτους και τα σακατέματα των ως τώρα παγκόσμιων πολέμων, απ’ τον πρώτο ως τις πιο πρόσφατες φάσεις του τέταρτου, θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αυτό: η “αναλογία θανάτου” μεταξύ “μάχιμων και άμαχων” αλλάζει διαρκώς σε βάρος των δεύτερων.

Κι αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον, στις εξελίξεις των τεχνολογιών πολέμου / θανάτου που κινούνται απ’ τον 20ο αιώνα και μετά σε μια όλο και πιο έντονα ανοδική γραμμή “αύξησης της κατά κεφαλήν καταστροφικότητας / φονικότητας” (ανάλογη με την κατά κεφαλήν αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας…). Πράγμα που σημαίνει ότι όλο και μεγαλύτερες πολεμικές καταστροφές μπορούν να προκληθούν με την άμεση ανάμειξη όλο και λιγότερων επίσημα “στρατιωτών”. Και δεύτερον στην όλο και πιο έντονη διασύνδεση, όσμωση μεταξύ “στρατιωτικής” και “civil” σφαίρας στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα ο 1^ος παγκόσμιος πόλεμος γινόταν κάπου πέρα, μακριά, στην ύπαιθρο, στα χαρακώματα… Στην όξυνση του 4^ου (δεν την έχουμε δει ακόμα) οι «υποδομές» που θα γίνουν στόχοι είναι κοινές ανάμεσα στους στρατούς και στους άμαχους… Επιπλέον, το τσάκισμα του ηθικού των πληθυσμών έχει αποδειχθεί σημαντικότερος στόχος απ’ την καταστροφή μερικών αεροπλάνων ή τεθωρακισμένων…

Εδώ είναι που κατεβάζει τα ρολά η ψευτοειρηνόφιλη (ουσιαστικά: «μακρυά απ’ τον κώλο μου κι ας είναι δέκα πόντους…») απώθηση αυτών ακριβώς των πληθυσμών – τα έχουμε πει… Που μέσα στην θολούρα τους αντιμετωπίζουν την ως τώρα μαζική εξόντωση των Άλλων (στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»…) σαν «εξαίρεση», που δεν τους αφορά…

(Εν τω μεταξύ το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να αποχωρήσει από την συμφωνία INF που είχε υπογράψει μετά τιμών το 1987 ο Reagan με τον Gorbachev, για την απαγόρευση κατασκευής πυραύλων μέσου βεληνεκούς (από 500 έως 5.500 χιλιόμετρα) με χερσαίες βάσεις εκτόξευσης. Η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Μόσχα ότι την έχει παραβιάσει ήδη (κάτι που δείχνει πιθανό)· αλλά η εκ νέου μαζική ανάπτυξη τέτοιων πυραύλων απ’ τις ηπα έχει κι άλλον στόχο. Το Πεκίνο, το οποίο δεν δεσμεύεται απ’ την αμερικανο-ρωσική συμφωνία του 1987, και φυσικά φτιάχνει τέτοιους πυραύλους…)

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Μάντεις κακών δεν θέλουμε να γίνουμε αλλά: η θεία Λίτσα όχι μόνο ζει και βασιλεύει (εν υπνώσει για μεγάλα διαστήματα, μόνο που ο ύπνος της θείας Λίτσας δεν είναι χειμέρια νάρκη…) αλλά δείχνει μια τάση να απασφαλίσει. Μεταξύ λήθαργου και παράκρουσης.

Πως θα το πάει δεν ξέρουμε. Μόνο αυτά που ακολουθούν ξέρουμε (για σήμερα…).

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Πολλούς γελοιογράφους θα μπορούσε να εμπνεύσει η σύγκρουση (;) ανάμεσα στον ψεκασμένο και στον ογκόλιθο, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που αξίζουν προσοχής.

Το πρώτο είναι γνώμη δική μας: ότι το φαιορόζ γκουβέρνο δεν ήθελε συμφωνία για το “όνομα”. Ήθελε ένα είδος διαπραγμάτευσης που θα αποτύγχανε με τέτοιο τρόπο ώστε να χρέωσει την ευθύνη στον Zaev. (Για να δουλέψει αυτό κρίσιμα καθήκοντα είχε η αντιπολίτευση, το vmro – αυτό κρατείστε το). Όταν, όμως, λυτοί και δεμένοι απ’ την ε.ε. και τις ηπα άρχισαν να πηγαινοέρχονται στα Σκόπια για να στηρίξουν τον Zaev (όχι, όμως, και στην Αθήνα…), κατάλαβαν τα πολιτικά τσακάλια του ελληνικού βαθέος κράτους ότι η ενοχοποίησή του (θα) ήταν αδύνατη. Προχώρησαν θέλοντας και μη σε μια συμφωνία, που τελικά δίνει στον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάποια εργαλεία με αντάλλαγμα πολλή «μακεδονία» σε εθνότητα και γλώσσα για τους ακατανόμαστους· κι έτσι αυτά τα εργαλεία δεν μπορούν να πουληθούν στο εσωτερικό… Με δυο λόγια, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ντόπιο φασισταριό έχει το περιθώριο να θεωρεί την «συμφωνία των Πρεσπών» προδοτική.

Το δεύτερο είναι γεγονός. Νωρίς νωρίς, πριν γίνει η «στροφή στο ρεαλισμό» (την τοποθετούμε πριν ή μετά το Πάσχα του 2018), με σίγουρο ότι θα πρόκειται για προσχηματική διαπραγμάτευση και ότι ο κυρ Κούλης (στη βάση παλιότερων δηλώσεών του) θα εκφραστεί θετικά σε μια συμφωνία με «σύνθετο όνομα», η βαθυκρατική φαιορόζ συμμαχία αμόλησε τον ψεκασμένο σκύλο της, για να σκουπίσει απ’ τα άκρα δεξιά ένα καλό μέρος της νέας δημοκρατίας, με σύνθημα «καμία υποχώρηση, το όνομά μας είναι η ψυχή μας»… Σχεδιασμός κλασσικού πασοκικού τύπου, απ’ τα θρυλικά ‘80s: αφενός κόβουμε τα πόδια της αντιπολίτευσης, αφετέρου ενισχύουμε τους δικούς μας φασίστες.

Ως το πρώτο «συλλαλητήριο για την μακεδονία» στη Σαλονίκη (που χρηματοδότησε ο τότε asset 2 κυρ Ιβάν…), στις 21 Γενάρη, ο κυρ Κούλης παιζόταν… Μετά το έκοψε απότομα ακροδεξιά (στο θέμα του ονόματος) και μαζί έκοψε τον βήχα του ψεκασμένου. Ωστόσο δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή στο γεγονός ότι ο κυρ Κούλης ενημέρωσε δυο μήνες πριν τον κυρ Zaev (μέσω της ευρωβουλευτού Σπυράκη), τον Δεκέμβρη του 2017, ότι θα στηρίξει την όποια συμφωνία με σύνθετο όνομα αρκεί να την στηρίξει και ο ψεκασμένος. Πράγμα που σημαίνει ότι επί της ουσίας ο κυρ Κούλης δεν είχε πρόβλημα με μια ρεαλιστικά χρήσιμη εθνικά συμφωνία «τύπου Πρεσπών»… Είχε, όμως, πρόβλημα με το να του φάει το κόμμα ο ψεκασμένος… Μάλλον λογικό!

Στην εξέλιξη, λοιπόν, των πραγμάτων έγιναν τα εξής. Πρώτον, το ελληνικό blame game στόμωσε – δεν εξαφανίστηκε όμως… Και δεύτερον, απ’ την στιγμή που η «συμφωνία των Πρεσπών» υπογράφτηκε, η εθνικιστική γραμμή επιβίωσης του ψεκασμένου κυβερνοεταίρου δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει πριονίζοντας την επίσημα δεξιά αντιπολίτευση. Έπρεπε να ρίξει την όλο έρωτα συγκυβέρνηση! Fuck!…

Άρχισαν τότε κάτι πρωτοποριακά ψεκασμένα ακροβατικά που έριξαν σε βαθιά κατάθλιψη την θεία Λίτσα – γι’ αυτό και έχει εξαφανιστεί τόσον καιρό…

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Όταν έγινε το δημοψήφισμα στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη, η ιαχή “απέτυχε!” απλώθηκε στο πανελλήνιο: ήταν η μασκαρεμένη ιαχή του αυτοί φταίνε· καθυστερημένη όμως κάτι μήνες, και αφού εν τω μεταξύ είχε υπογραφτεί η συμφωνία…. Όλα τα λαμόγια “ειδικοί” του ελληνικού βαθέος κράτους βγήκαν στο μεϊντάνι για να “ερμηνεύσουν την αποτυχία” και να αναγγείλουν, όλο συγκρατημένη χαρά, την επικείμενη διάλυση του “κρατιδίου”…

Όπως η θεία Λίτσα έτσι κι όλοι οι πορωμένοι εθνικιστές δεν καταλαβαίνουν από πολιτική, εκτός αν πρόκειται για βία. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει “πριν” και “μετά”. Για εσωτερική κατανάλωση η βεβαιότητα περί “αποτυχίας του δημοψηφίσματος” και κατά συνέπεια (αυτό έλεγαν) “άκυρης συμφωνίας” ήταν γλυκόξυνη. Κανείς άλλος στο ηλιακό σύστημα δεν την δέχτηκε…

Ήρθε, έτσι, η επόμενη φάση (κατά τα προβλεπόμενα απ’ την “συμφωνία των Πρεσπών”): η αλλαγή συντάγματος στη δημοκρατία της μακεδονίας, ώστε να προστεθεί το “βόρεια” στο επίσημο όνομα. Αν ο κρυφός σύμμαχος του ελληνικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού, το vmro, στριμώχτηκε στο δημοψήφισμα και δεν τόλμησε να προπαγανδίσει το “όχι” (αφού, αν το έκανε, απλά θα έχανε…), στο κοινοβούλιο θα έπρεπε να κάνει επιτέλους την δουλειά του: να εξασφαλίσει ότι ο Zaev και οι σύμμαχοί του, με τις 71 έδρες, δεν θα βρουν άλλους 9 ή 10 βουλευτές / αποστάτες, για να προσθέσουν το «βόρεια»…

Τότε άρχισαν απ’ την Αθήνα κάτι περίεργες σέντρες προς το vmro. Η πρώτη σέντρα ήταν η αποκάλυψη ότι η ελληνική δεη αγόρασε μια μακεδονική εταιρεία ενέργειας που ήταν σαπάκι, ιδιοκτησίας ενός πολύ κοντινού του Zaev, έναντι 5 μυρίων ευρώ. Καραμπινάτη περίπτωση κουκουλωμένης δωροδοκίας, που προοριζόταν να συμπληρώσει την ρητορική του vmro πως ο Zaev προσπαθεί να εξαγοράσει βουλευτές του, για να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής του ονόματος…

Η δεύτερη σέντρα έχει πριν 2 μέρες. Στην τελική φάση της αναζήτησης απ’ τον Zaev των επιπλέον (απ’ το vmro) ψήφων… Άλλη μια αποκάλυψη: το ελληνικό υπ.εξ. εξαγόρασε αλβανικά και, κυρίως, μακεδονικά μήντια, υπέρ της «συμφωνίας των Πρεσπών»…

Άλλη μια γερή δόση βούτυρο στο ψωμί του vmro, να φωνάζει για δωροδοκίες και εξαγορές, για να μπετοναριστεί, και να βγάλει στη σέντρα τους όποιους “αποστασίες”…

Ομορφιές.

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Δεν θα πούμε ότι “ενέσεις χρήματος” δεν έγιναν… Το ερώτημα είναι άλλο: ποιος απ’ τα μέρη μας έκανε τις “αποκαλύψεις”, δηλαδή τέτοιες βαθιές μπαλιές προς το vmro σε μια κρίσιμη στιγμή της επικύρωσης της «συμφωνίας των Πρεσπών» απ’ το μακεδονικό κράτος;

Οι πρώτες υποψίες θα έπεφταν στην αντιπολίτευση, αξιωματική ή μη, και στην ακροδεξιά στροφή της στο θέμα «μακεδονία». Είναι ενδιαφέρον όμως ότι αφού πέρασαν οι μια-δυο υποχρεωτικές ημέρες δημοσιότητας, ο κυρ Κούλης δεν κράτησε το θέμα με την δεη. Ένδειξη ότι δεν ήταν δική του δουλειά η πρώτη αποκάλυψη. (Υποθέτουμε ότι το ίδιο ισχύει και για την δεύτερη. Θα κάνει τον σύντομο θόρυβό της και θα χαθεί στα βάθη του σύμπαντος σαν κομήτης…).

Απομένει ένας υποψήφιος για τις βαθιές μπαλιές στο vmro. Κι αυτός είναι ο ψεκασμένος. Για την ακρίβεια ούτε καν ο ίδιος· παλιάτσος των υπηρεσιών ήταν πάντα, τέτοιος παραμένει. Μάλλον τα αφεντικά του είναι που συνέχισαν να εκβιάζουν μια «αποτυχία της συμφωνίας στα Σκόπια», δηλαδή το εθνικά υπερήφανο blame game. Kαι το προσπάθησαν ξανά προχτές δίνοντας επιχειρήματα στο vmro.

Εκεί, όμως, τα πράγματα μπερδεύονται. Ο ψεκασμένος είναι αυτός που φαίνεται… Είναι, όμως, ο μόνος που μετά την υπογραφή της «συμφωνίας των Πρεσπών» εξακολουθεί να προτιμάει μια «αποτυχία» έγκρισής της απ’ τα Σκόπια;

Δεν θα βάζαμε το χέρι στη φωτιά πως το βαθυκρατικό κύκλωμα πίσω του είναι τόσο αδύναμο ώστε να έχει ένα μόνο άλογο (και μάλιστα ψεκασμένο) στην αρένα. Ειδικά επειδή ο ψεκασμένος είναι «ελαφριά προσωπικότητα», για να το πούμε κομψά. Για παράδειγμα, δεν παρέλειψε να καρφωθεί ότι ήταν βασικός «πασαδόρος» στις βαθιές ελληνικές μπαλιές στο vmro. Μετά την χθεσινή κατ’ αρχήν έγκριση της αλλαγής συντάγματος στη δημοκρατία της μακεδονίας από τους 71 βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού συν 9 της αντιπολίτευσης, έτρεξε να υιοθετήσει λαχανιασμένος τις «καταγγελίες» των επικεφαλής του vmro περί χρηματισμού των 9… Και μάλιστα, ενώ το vmro μίλησε για ποσά από 250.000 μέχρι 2.000.000 μύρια ευρώ, ο ψεκασμένος, απ’ την «στεναχώρια» του, υιοθέτησε το ανώτερο ποσό. Τα 2 μύρια…. Τόσο vmro μόνο ηλίθιος έλληνας πολιτικός θα δήλωνε. Ε, ο ψεκασμένος είναι ένας τέτοιος – αλλά με γερές πλάτες.

Ούτε για να ποτίζει τις γλάστρες του στις διακοπές δεν θα έπρεπε να τον εμπιστευτεί κανείς… Αλλά παίζει το αυτόματο πότισμα έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν τρέχει τίποτα…

Σάββατο 20 Οκτώβρη. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (ποιός είναι αφελής;) ο Zaev βρήκε χτες τους 80 βουλευτές που χρειαζόταν. Πρέπει να θυμήσουμε ότι τέτοια ήταν η πρόβλεψή μας αμέσως μετά το δημοψήφισμα (αν και είχαμε γράψει και για διάσπαση του vmro – που δεν έχει γίνει ακόμα επίσημα…).

Μετά απ’ αυτό, απ’ τον τενεκεδένιο πρωθυπουργό ως τα εξαπτέρυγά του, όλοι βγήκαν να συγχαρούν τον Zaev για την επιτυχία του, και να ορκιστούν στη «νέα εποχή ειρήνης που ανατέλει στα βαλκάνια». Το εννοούν; Με όλο της το θράσος η ασταμάτητη μηχανή απαντάει «όχι»!

Ποιά είναι η απόδειξη που μπορεί να πετάξει αβίαστα αυτή η κωλομηχανή στον πάγκο των εύλογων ενστάσεων; Αυτό το απλό: τόσο καιρό που ο Zaev βολόδερνε (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ψάχνοντας τα 2/3 της μακεδονικής βουλής τι έκανε δημόσια ο τενεκεδένιος και το συνάφι του για να τον βοηθήσουν; Τί-πο-τα!!! Α-πο-λύ-τως τί-πο-τα!!! Θα μπορούσε (για παράδειγμα…) ο τενεκεδένιος, αν ήθελε να βοηθήσει τον Zaev κατά του vmro, να κανονίσει μια συνέντευξη στο πιο mainstream κανάλι της μακεδονίας, για να πει αναλυτικά ότι «δεν κάνετε μόνο εσείς παραχωρήσεις αλλά κι εμείς, αυτές κι αυτές…» και «τα λοιπά». Θα μπορούσε και άλλα – σιγά!… Κι αν τα αγγλικά του είναι της συμφοράς και ντράπηκε να το κάνει, θα μπορούσε να το κάνει ο ογκόλιθος. Αλλά “δεν”! Καθόμαστε και κοιτάμε… Πρακτικά, η στάση εκείνων που σήμερα παριστάνουν ότι χαίρονται για την έγκριση της αλλαγής συνταγματικού ονόματος, ήταν μέχρι χτες: αφήνουμε τον Zaev να ψηθεί σε δυνατή φωτιά – και ελπίζουμε να καεί.

Δεν κάηκε, οπότε γέμισε η ντόπια πολιτική / δημαγωγική σκηνή με κουνέλια…

Δυστυχώς γι’ αυτά / αυτούς είναι πια πολύ πιθανό ότι ως τα μέσα Δεκέμβρη το κοινοβούλιο της μακεδονίας θα έχει τελειώσει το δικό του μέρος απ’την «συμφωνία των Πρεσπών». Και θα απομένει το ελληνικό μέρος, η απόφαση της ελληνικής βουλής, το γρηγορότερο.

Το blame game θα επιστρέψει έτσι, με ταρατατζούμ, εκεί που το σχεδίασαν. Και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος…

Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει ανεβάσει καινούργιο πυρετό. Αρνείται ότι είναι «η». Θέλει να την λένε «το»: Το Όνομα λέει… Στην κατάστασή της δικαιολογείται – είναι παθολογικό…

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. … Το αφετηριακό σημείο της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας είναι η αναγνώριση ότι η αμερική έχει εισέλθει σε μια περίοδο ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, και ότι οι πολιτικές των ηπα στο παρελθόν δεν κατάφεραν ούτε να ανακόψουν αυτήν την αναδυόμενη τάση ούτε να εξοπλίσουν κατάλληλα το έθνος μας για να πετύχει τους στόχους του. Αντίθετα απ’ τις γεμάτες ελπίδα παραδοχές των προηγούμενων κυβερνήσεων, η ρωσία και η κίνα είναι σοβαροί ανταγωνιστές που ενισχύουν τις υλικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για να ανταγωνιστούν την υπεροχή και την ηγεσία των ηπα στον 21^ο αιώνα. Συνεχίζει να είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ηπα το να εμποδίσουν την κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας. Ο κεντρικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι να προετοιμάσει το έθνος για να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση ενισχύοντας συστηματικά τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές βάσεις της αμερικανικής δύναμης…

Αυτή ήταν η δεύτερη παράγραφος στην κατάθεσή του A. Wess Mitchell, στην επιτροπή διεθνών σχέσεων της αμερικανικής γερουσίας, στις 21 Αυγούστου 2018· με τίτλο «η στρατηγική των ηπα απέναντι στην ρωσική ομοσπονδία».

Ως προς το «τι θα κάνουμε απο εδώ και πέρα» ο Mitcell (υφυπουργός εξωτερικών των ηπα για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις) δεν προσθέτει κάτι σε προηγούμενες αποφάσεις της ψοφιοκουναβικής κυβέρνησης, όπως, για παράδειγμα, η “στρατηγική εθνικής ασφάλειας”. Το καινούργιο είναι η παραδοχή της αποτυχίας των προηγούμενων αμερικανικών προσπαθειών να εμποδιστεί “η κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας”. Είναι, δηλαδή, η τοποθέτηση των τωρινών αμερικανικών ενεργειών στις αλληλουχίες του ιστορικού χρόνου, πράγμα που είναι αρκετό για να διαφωτίσει τόσο για τον χαρακτήρα των “προηγούμενων αποτυχημένων προσπαθειών” όσο και για τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνων που τώρα έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται.

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Ποιές ήταν, λοιπόν, οι προηγούμενες προσπάθειες; Πρώτη και κυριότερη ο προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας… στη μισή απ’ την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός, πρώτα με την εισβολή στο αφγανιστάν και, στη συνέχεια, με την εισβολή στο ιράκ και την κατασκευή της “ισλαμικής τρομοκρατίας 2.0 με κατάκτηση εδάφους”, του isis, για χρήση σε μεγάλο μέρος της μέσης Ανατολής, της βόρειας Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας. (Υπήρχαν βλέψεις για επέκταση της “τρομοκρατίας” στα δυτικά της κίνας, αλλά αυτές απέτυχαν γρήγορα…) Και ύστερα, εξίσου σημαντική, η προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικο/στρατιωτικής συμμαχίας στην ανατολική και νοτιοανατολική ασία, με σκοπό τον «εγκιβωτισμό» του κινεζικού καπιταλισμού.

Έχουμε αφιερώσει δεκάδες κείμενα / αναλύσεις στο (χάρτινο) Sarajevo, πολύ περισσότερα σχόλια στην ασταμάτητη μηχανή (αλλά και το τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) για να εξηγήσουμε τόσο το «πριν» των αμερικανικών ενεργειών (απ’ τον Σεπτέμβρη του 2001 και μετά) όσο και το «τώρα». Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων (και ομολογημένα πια αποτυχημένων) προσπαθειών της Ουάσιγκτον να αντιμετωπίσει προκαταβολικά / προληπτικά τόσο το Πεκίνο όσο και την Μόσχα (όταν θεωρούσε αυτά τα καπιταλιστικά κράτη εν δυνάμει ανταγωνιστές της) ήταν πως δεν ήταν άμεσα στρατιωτικές. Απ’ τις «χρωματιστές επαναστάσεις» στο υπογάστριο της Μόσχας ως την προώθηση των φασιστών στην ουκρανία και απ’ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ως την ίδια την «ισλαμική τρομοκρατία» η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι απέφυγαν να εμπλακούν σε ένοπλη αναμέτρηση σαν κράτη πρώτης γραμμής εναντίον κρατών πρώτης γραμμής. Χρησιμοποίησε / χρησιμοποίησαν «υποκατάστατα», «εργολάβους», «μισθοφόρους»: ήταν η φτηνή εκδοχή ενός παγκόσμιου πολέμου (αυτό υποστηρίζουμε εδώ και 2 δεκαετίες, του 4^ου…) που επέτρεπε να μην φαίνεται τέτοιος στα μάτια των πρωτοκοσμικών υπηκόων.

Αυτή η μέθοδος (λέει καθαρά ο Mitchell, και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο πιο σημαντικός που το λέει), τοποθετώντας την στην ιστορική της συνέχεια, απέτυχε στους στόχους της. Οι ανταγωνιστές των ηπα στο έδαφος (αλλά και στη θάλασσα…) της ευρασίας ενισχύθηκαν θεαματικά μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια. Ο κινεζικός καπιταλισμός είναι αυτός που προκαλεί τρόμο με την απόδοση και την ταχύτητα της επέκτασής του. Όσο για τον ρωσικό, μπορεί από κοινωνικο/οικονομική άποψη να μην επιδεικνύει ως τώρα σπουδαία πράγματα, από στρατιωτική, τεχνολογική και διπλωματική άποψη όμως είναι μια χαρά: κατάφερε να «κατακτήσει» το συριακό έδαφος (και όχι μόνο), για πρώτη φορά απ’ τις ένδοξες εποχές της εσσδ στα ‘60s και στα ‘70s· ενώ ισχυρίζεται ότι κατέχει πολεμική τεχνολογία σαφώς ανώτερη απ’ την αμερικανική…

Αφού απέτυχε η «σκιώδης» φάση του 4^ου παγκόσμιου, η φάση που δεν ήταν ανοικτά στρατιωτική / πολεμική· κι αφού η αποτυχία της δεν άφησε τα πράγματα (τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης) όπως ήταν το 2001 ή, έστω, το 2005 αλλά είναι πια ολοφάνερη η επιδείνωση σε βάρος των ηπα, τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει απο ‘δω και στο εξής η αμερικανική προσπάθεια «διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας στον 21^ο αιώνα»;

Οπωσδήποτε πολύ χειρότερα απ’ ότι ως πρόσφατα. Δεν είναι, φυσικά, καθόλου εύκολο πια. Αλλά είναι αδύνατο για τις ηπα να «πέσουν κατηγορία», να γίνουν δηλαδή μια «περιφερειακή» δύναμη ομόλογη και ανάλογη είτε της ρωσίας, είτε της κίνας!! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια «επιλογή» που ένα κράτος / κεφάλαιο (και μάλιστα με την αμερικανική ιστορία) θα μπορούσε να αποφύγει, προτιμώντας κάτι πιο «ειρηνικό» και «αναίμακτο». Είναι δομικό καπιταλιστικό καθήκον. Ο αμερικανικός καπιταλισμός (όπως και αρκετοί άλλοι) δεν είναι «αυτάρκης» ούτε ως προς την εκμετάλλευση της εργασίας, ούτε ως προς την εξασφάλιση πρώτων υλών, ούτε ως προς τις αγορές που θα καταναλώσουν τα εμπορεύματά του: θέλει μερίδια του πλανήτη, και θέλει να μην έχουν οι ανταγωνιστές του άλλα ισοδύναμα μερίδια…

Ενώ, λοιπόν, η καθημερινότητα (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης που θέλει να λέγεται «πολιτική»…) περιστρέφεται γύρω από ζητήματα τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και σημασίας, στον όχι μακρινό ορίζοντα πυκνώνουν οι κάνες…