Year: 2018

Ακηδία…

Κυριακή 18 Νοέμβρη. Έχει αρχίσει να γίνεται λόγος διεθνώς για τα τεχνολογικά εφικτά βαθιά ψέμματα. Όχι μόνο την πλαστογράφηση «προσωπικοτήτων» που γίνεται κατά κόρο στα μηχανικά μεσολαβημένα «κοινωνικά δίκτυα» (από κακόβουλους ή και μηχανές)· όχι μόνο την πλαστογράφηση ακίνητων εικόνων· αλλά και την πλαστογράφηση κινούμενων εικόνων (video) μετά ήχου. Σε μια εποχή που οι επιβεβαιώσεις (ή οι απορρίψεις) της πραγματικότητας είναι εικονικές (με την διπλή έννοια: εικόνες, αλλά και κατασκευές…) όντως η μία πραγματικότητα εξαφανίζεται. Ή, όπως το είχαν προβλέψει πριν πάνω από μισό αιώνα οι Κατασιασιακοί για τις κοινωνίες του Θεάματος, η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος.

Είναι πιθανό ότι μέσα σ’ έναν γενικό κατακλυσμό αναπαραστάσεων που θα διεκδικούν την εγκυρότητα πραγματικότητας, ένα μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών θα γοητευθεί, αφού θα βρίσκει on demand την «πραγματικότητα που του ταιριάζει». Αυτό συμβαίνει ήδη, στον τρόπο που γίνεται η σχεδόν κατατονική αναζήτηση – των – ομοίων μέσα στο διαδίκτυο. Και ένα άλλο μέρος των ίδιων πληθυσμών θα αποσυρθεί «εννοιολογικά», περιορίζοντας τον χαρακτηρισμό «πραγματικότητα» σ’ εκείνο μόνο το μέρος του κόσμου (δηλαδή των σχέσεων, των εμπειριών, των γνώσεων) για το οποίο θα μπορεί να είναι σίγουρος ο καθένας ότι δεν είναι τεχνικά μεσολαβημένο, και άρα εν δυνάμει φαλκιδεύσιμο.

Με τον έναν ή τον αλλο τρόπο όμως θα απαγορευτεί πρακτικά η Ιστορία· το μη εμπειρικά επαληθεύσιμο δηλαδή μέρος του όποιου συλλογικού (κατά κύριο λόγο) παρελθόντος. Αφού ήδη και η μνήμη είναι μηχανικά μεσολαβημένη, θα απομείνουν μόνο οι μυθολογίες να παριστάνουν την «από ανέκαθεν αλήθεια»… Μυθολογίες και επιτήδειοι ψεύτες.

Να γιατί ο «αναπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος δείχνει να κατευθύνεται σε μια σκοτεινή ζώνη γεμάτη δοξασίες και φαντάσματα. Όχι επειδή «επιστρέφει στον μεσαίωνα»· αλλά επειδή προχωράει σε πολύ πλατύτερη, βαθύτερη και καθολικότερη μηχανοποίηση απ’ αυτήν που μπορεί να αντέξει…

Εκπαίδευση σε πόλεμο

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Το 1916 η απειλή ήταν ο στρατός του Pancho Villa και οι επαναστατικές επιδρομές του στα σύνορα με τις ηπα… Τώρα, με το «καραβάνι», η ανάπτυξη στρατού είναι, από κάποιες απόψεις, καλή εκπαίδευση για πόλεμο…

Αυτά τα είπε ο «τρελός σκύλος», υπ.αμ. των ηπα Jim Mattis, καθώς οι λίγες χιλιάδες πρόσφυγες πλησιάζουν προς τα μεξικανο-αμερικανικά σύνορα.

«Μια κουβέντα» είπε… Πόσοι, νομίζετε, άρχοντες και υποτελείς, συμφωνούν φανερά ή υπόγεια στα μέρη μας;

(φωτογραφία: Ο «τρελός σκύλος» κάνει επιθεώρηση προχτές σ’ ένα στρατόπεδο στο Τέξας…)

Ο κυνισμός στα καλύτερά του

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Γίνεται να «τιμά» κανείς μια εξέγερση εναντίον μιας δικτατορίας και, μαζί και ταυτόχρονα, μια δικτατορία; Αυτόν τον βρώμικο συνδυασμό δεν τον κάνουν αυθεντικά βοθρολύματα. Τον κάνουν «δημοκράτες», κι ακόμα πιο πετυχημένα «αριστεροί». Είναι πιο πετυχημένος ο δικός τους συνδυασμός γιατί έχει αυτό το πολύτιμο προσόν: βαθύ αμοραλισμό.

Δεν θα ήταν δυνατόν να αναφέρουμε τα ονόματα των δολοφονημένων, των φυλακισμένων, των βασανισμένων, των εξαφανισμένων, απ’ την χούντα του στρατηγού Sisi στην αίγυπτο, απ’ το καλοκαίρι του 2013 ως σήμερα. Είναι χιλιάδες. Θεωρείται – και είναι – μια απ’ τις πιο αιμοσταγείς χούντες στην ιστορία όχι μόνο της αιγύπτου αλλά του πλανήτη.

Κι ωστόσο αυτή ακριβώς η χούντα έχει ανακηρυχτεί, απ’ την πρώτη της στιγμή, σύμμαχος και «εταίρος ειρήνης και σταθερότητας» απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Και τους εκπροσώπους του· οι τωρινοί έχουν δείξει μεγάλη επιμέλεια.

Υπάρχουν δικαιολογίες; Ναι. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες που μια χούντα είναι χρήσιμη – και για την ελληνική υπήρχαν τέτοιες. Τα οικονομικά συμφέροντα (οι μπίζνες των ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο)· τα «εθνικά συμφέροντα»· η φαντασίωση κοινού ναυτικού αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· και πάει λέγοντας.

Ο κυνισμός λοιπόν, αυτή η ικανότητα του να παριστάνει κάποιος τον «αγωνιστή» ενώ είναι κάθαρμα, αυτός είναι που γιορτάζει σήμερα. Ίσως, συμβολικά, ακόμα περισσότερο απ’ ότι κάθε μέρα.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δολοφονημένων στη διάρκεια της εξέγερσης του ’73. Αλλά τι σημασία έχει; Για ποιόν;

Κόκκινοι, αληθινά

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Ο Xi, στα συνέδρια του κόμματός του, με φόντο τεράστια σφυροδρέπανα, δεν χάνει την ευκαιρία να διακηρύσσει ότι ο «κινεζικός σοσιαλισμός» είναι η πρακτική απάντηση στα δεινά και τις ανισότητες του καπιταλισμού· και ότι η επέκτασή του εκτός συνόρων θα φέρει (αργά ή γρήγορα) την παγκόσμια αρμονία.

Στην Ουάσιγκτον δεν του δίνουν σημασία, και ως τώρα δεν έχουν κτυπήσει τις καμπάνες της καινούργιας «κόκκινης απειλής». Στα κινέζικα πανεπιστήμια όμως; Ακόμα και σαν «στατιστικό ατύχημα» αν το δει κανείς, υπάρχουν κάμποσοι / κάμποσες εκεί που διαβάζουν Μαρξ (και όχι μόνο) και βλέπουν τις ολοφάνερες διαφορές της εργατικής δημοκρατίας με το κινεζικό καθεστώς. Είναι λογικό, λοιπόν, σε ένα μονοκομματικό κράτος που αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστικό», οι φοιτητικοί πυρήνες υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων και αγώνων να είναι … «εχθροί του σοσιαλισμού»….

Υπάρχουν φήμες (πιθανότατα καθόλου αβάσιμες) ότι μόλις τέτοιοι πυρήνες εμφανιστούν δημόσια τα μέλη τους εξαφανίζονται – σε κάποια μπουντρούμια. Ο έλεγχος του καθεστώτος στα μήντια δυσκολεύει την διακρίβωση της αλήθειας· όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι α) δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες, και ότι β) οι κινέζοι ασφαλίτες τους κτυπούν φιλικά στην πλάτη λέγοντάς τους «εμπρός σύντροφοι!»

Απ’ την άλλη μεριά είναι διάφοροι στη δύση (και μην σπάσετε το κεφάλι σας για τα πραγματικά τους κίνητρα…) που ξαναψάχνουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην κίνα· ένα καλό plus στον οξυνόμενο πόλεμο Ουάσιγκτον – Πεκίνου. Αλλά να υπερασπιστούν μαρξιστές, ριζοσπάστες φοιτητές;

Μπορεί να το δούμε κι αυτό: το ψόφιο κουνάβι να σκίζει την φράτζα του για πάρτη τους. Ή, ακόμα πιο γενναιόδωρα, η Ουάσιγκτον να εύχεται μια εξέγερση της κινεζικής εργατικής τάξης…

Προς το παρόν, και ώσπου να γίνει αυτό, προτιμητέοι δείχνουν οι μουσουλμάνοι της επαρχίας Xingjang: αυτοί ήταν απ’ την αρχή “επιλέξιμοι” (και μέσω isis) για προφανείς λόγους.

Αφγανιστάν

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Στη μέση της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός, στα υψίπεδα του αφγανιστάν, η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς· σε βάρος της Ουάσιγκτον και της «κυβέρνησης», που όλο και περισσότερο μοιάζει με δημαρχία στην Καμπούλ, και μάλιστα περιορισμένων δυνατοτήτων.

Οι ταλιμπάν κερδίζουν διαρκώς έδαφος, καθώς επιτίθενται σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Αλλά η πιο αποσταθεροποιητική ως τώρα (για το ηθικό και όχι μόνο του επίσημου αφγανικού στρατού) ήταν η πρόσφατη επίθεσή τους σε μια μονάδα 50 «επίλεκτων κομμάντο», εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο στην αγροτική περιοχή Jaghori, που ως τώρα θεωρούνταν εξαιρετικά «ειρηνική». Πάνω απ’ τους μισούς κομμάντο σκοτώθηκαν, ενώ οι υπόλοιποι, μαζί με τους τοπικούς μπάτσους, έψαχναν να βρουν τρόπο διαφυγής, την ώρα που οι ταλιμπάν κύκλωναν την περιοχή.

Ορισμένοι υπολογίζουν ότι οι ταλιμπάν ελέγχουν εντελώς ή σε μεγάλο βαθμό το 60% της αφγανικής επικράτειας. Το νούμερο μπορεί να μην λέει όλη την αλήθεια (άλλο βάρος έχουν οι αραιοκατοικημένες αγροτικές περιοχές και άλλο οι πόλεις). Ωστόσο το γεγονός ότι αυτή η έκταση έχει ανακαταληφθεί με μάχες, συν το άλλο γεγονός, ότι στρατιώτες του επίσημου αφγανικού στρατού αυτομολούν στους ταλιμπάν (με όσα όπλα και πυρομαχικά μπορούν να πάρουν μαζί τους), δείχνουν ότι μετά από 17 χρόνια αμερικανικού πολέμου και κατοχής η Ουάσιγκτον πλησιάζει στο σημείο που θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει την ήττα της.

Απ’ την άλλη εκκρεμεί πάντα η πρόταση του Erik Prince, αφεντικού της πρώην blackwater και νυν academi: με 6000 καλοπληρωμένους φονιάδες ο «πρίγκηπας του σκότους» υπόσχεται να κάνει την δουλειά που δεν κατάφεραν 110.000 καλοεκπαιδευμένοι πεζοναύτες του αμερικανικού στρατού. Στο ψόφιο κουνάβι (και στον γαμπρό του) η ιδέα αρέσει. Θα είναι μια ακόμα ευκαιρία για «επένδυση» απ’ το Ριάντ. Αλλά οι αμερικάνοι καραβανάδες την απορρίπτουν: οι μισθοφόροι της academi θα χρειάζονται οπωσδήποτε την κάλυψη του τακτικού αμερικανικού στρατού (σίγουρα από αέρα), και έτσι το πεντάγωνο θα βρεθεί με σχέσεις συνενοχής σε εγκλήματα πέρα απ’ τα (ως τώρα) όριά του.

Άσε που μπορεί να βρουν την ευκαιρία οι ανάλογοι ανθρωποκυνηγοί της ρωσικής Wagner να κάνουν παιχνίδι απ’ την απέναντι μεριά, μαζί με τους ταλιμπάν…

Εξερευνητές, κατακτητές και βασιλιάδες: «καλοί άνθρωποι»…

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Los Angeles να βγάλει ένα άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου από κεντρικό πάρκο, αναγνωρίζοντας το προφανές, ότι δηλαδή η απόβαση των ισπανών στη νέα γη σήμαινε βία και σκλαβιά, γενοκτονία και λεηλασία των φυσικών πόρων, τσίτωσε την ισπανική δεξιά.

Έχουν το ενδιαφέρον τους τα επιχειρήματα υπέρ του Κολόμβου· αποπνέουν το ίδιο άρωμα βαθιάς αποικιοκρατίας όπως τα επιχειρήματα υπέρ του μεγΑλέκου. Ένας αρχιπαπάς, ας πούμε, ο Luis Javier Arguello δήλωσε ότι ο Κολόμβος «έφερε κοντά διαφορετικούς πολιτισμούς» (ήταν εκπολιτιστής σα να λέμε…). Και ότι η βασίλισσα Ισαβέλλα, που χρηματοδότησε τα ταξίδια του Κολόμβου, είχε μόνο καλά λόγια γι’ αυτόν. Αυτό το τελευταίο είναι λογικό: το χρυσάφι που έκλεβε / έφερνε στον ισπανικό θρόνο ο Κολόμβος όταν γυρνούσε, όπως και οι επόμενοι (καλά ενημερωμένοι και ακόμα καλύτερα εξολισμένοι) μόνο για καλά λόγια άξιζε… Γι’ αυτό, άλλωστε, το ισπανικό παπαδαριό πιέζει το Βατικανό εδώ και δεκαετίες να «αγιοποιήσει» την Ισαβέλλα… Ήταν καλός άνθρωπος…

Ακόμα και η (θεωρούμενη σαν «σοβαρή») κεντροδεξιά καθεστωστική εφημερίδα el pais ανέλαβε συνήγορος των ισπανικών κατακτήσεων στη νέα γη. Το «Los Angeles» υπενθύμισε σε πρωτοσέλιδό της είναι ισπανικό όνομα· και η πόλη ιδρύθηκε από ισπανούς.

Σίγουρα… Το σόι άνθρωποι να ήταν άραγε; Καλύτεροι απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες στις ανά τον κόσμο βάσεις; Μήπως οι (καθολικοί) ισπανοί φασίστες ενδιαφέρονται για την απελευθέρωση του L.A. απ’ τον αμερικανικό (προτεσταντικό) ζυγό;

Το σίγουρο είναι ότι στην ισπανία γιορτάζουν την μέρα που ο Κολόμβος πάτησε τη νέα γη (νομίζοντας ότι πρόκειται για την ινδία· αυτό είναι άλλο θέμα· τελικά σε καλό της ισπανίας βγήκε το «λάθος» του: έγινε αυτοκρατορία), την 12 Οκτώβρη, σαν εθνική επέτειο. Κι όταν έχεις τέτοιες «εθνικές επετείους» (και την ανάλογη «εθνική ιστορία») δεν μπορείς να το φας ότι υπάρχουν ακόμα «ινδιάνοι»…

Πως το λέει ο Ilan Pappe; Αποικιοκρατία (πρώτα με στρατό και μετά) με εποίκους…

Εξαφανίζοντας τους ενοχλητικούς – και μετά τους υπόλοιπους

https://www.youtube.com/watch?v=08HTBl9omnQ

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Μία απ’ τις πρακτικές συνέπειες της απαγόρευσης των μκο διάσωσης να δρουν στην κεντρική Μεσόγειο διαδραματίζεται αυτές τις μέρες (ή ώρες) σ’ ένα λιβυκό λιμάνι: ένα διερχόμενο απ’ τα ανοικτά κοντεϊνεράδικο διέσωσε 94 πρόσφυγες / μετανάστες απ’ την ερυθραία, την σομαλία, το μπαγκαλντές και το σουδάν, όταν βούλιαξε το καΐκι που τους μετέφερε προς ιταλία.

Η επόμενη ερώτηση του (όποιου) καπετάνιου είναι λογική: που θα τους αποβιβάσουμε; Και η απάντηση είναι κοφτή: στη λιβύη…

Το συγκεκριμένο πλοίο έδεσε πράγματι σε λιβυκό λιμάνι· αλλά οι πρόσφυγες / μετανάστες αρνούνται να κατέβουν. Ένας 19χρονος σουδανός είπε το γιατί: προτιμώ να πεθάνω παρά να γυρίσω πίσω στη λιβύη… είναι φυλακή…

Περί αυτού πρόκειται. Τα πλοία διάσωσης των μκο δεν το συζητούσαν ότι θα γυρίσουν πίσω όσους τραβούσαν απ’ την θάλασσα. Τους μετέφεραν σε ιταλικά ή μαλτέζικα λιμάνια, σαν τα πιο κοντινά. Και, κυρίως, ευρωπαϊκά – απ’ την άποψη των στοιχειωδών εγγυήσεων για την ζωή των προσφύγων / μεταναστών. Αντίθετα τα τυχαία εμπορικά (και ακόμα πιο καθαρά τα πολεμικά ή τα στρατολιμενικά) γυρίζουν πίσω στη λιβύη. Μετά από μια τυπικά καταγραφή από υπηρεσίες του οηε οι πρόσφυγες / μετανάστες κλείνονται σε λιβυκά στρατόπεδα.

Με ότι (είναι γνωστό…) σημαίνει αυτό.

Ανθρωπιστικός μιλιταρισμός; Ούτε καν. Σκέτος: θα πεθάνετε, είτε έτσι είτε αλλιώς…

(Το πιο πάνω πρόσφατο ντοκυμαντέρ (του al jazeera), διάρκειας 25 λεπτών, δείχνει μερικά πράγματα. Αν τα αγγλικά σας το επιτρέπουν δείτε το οπωσδήποτε).

Μανώλη γερά!

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Έπρεπε να ανέβει σε αεροπλανοφόρο (το ένα και μοναδικό αν δεν κάνουμε λάθος) για να απαντήσει… Ο Emmanuel Macron, πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, έδωσε συνέντευξη απ’ το καύχημα του ναυτικού του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle… Για να πει τί απέναντι στα πικρόχολα του ψόφιου κουναβιού;

Αυτό που θέλω να καταλάβει ο κόσμος είναι απλά ότι οι ηπα είναι ο ιστορικός μας σύμμαχος, και θα συνεχίσει να είναι. Είναι ο σύμμαχος με τον οποίο αναλαμβάνουμε όλους τους κινδύνους, με τον οποίο φέρνουμε σε πέρας τις πιο περίπλοκες αποστολές. Αλλά το να είσαι σύμμαχος δεν σημαίνει να είσαι βάσαλος.

Μεταξύ συμμάχων πρέπει να υπάρχει σεβασμός, και δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο. Νομίζω ότι ο γαλλικός λαός δεν περιμένει από μένα να απαντάω σε tweets αλλά να προχωρήσω αυτήν την σημαντική ιστορία.

Για να ανακεφαλαιώσουμε: ρίχνει το ψόφιο κουνάβι μια ροχάλα στο Παρίσι και στον Emmanuel προσωπικά, κι αυτός ρωτάει: τώρα αυτό το κάνεις στα σοβαρά ή για πλάκα;

Το ψόφιο κουνάβι απαντάει: στα σοβαρά!

Και ο Macron ηρεμεί: α, εντάξει… γιατί εμένα δεν μου αρέσουν τέτοια αστεία…

Χάσαμε τον Lieberman, stop!

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Μα τόσο άκαρδος είναι αυτός ο φασίστας (πρώην πια) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avingor Lieberman; Όλους αυτούς που τον υπερασπίστηκαν αυτά τα χρόνια σαν αληθινό δημοκράτη (και μην τολμήσει κανείς από σας να πει κακή κουβέντα για πάρτη του – θα είναι ‘αντισημίτης’!) δεν τους σκέφτηκε;

Και καλά, αυτούς δεν τους σκέφτηκε – θα ξανασυναντηθούν. Τα ίδια αφεντικά έχουν… Τον φίλο, τον αδελφό, τον σύμμαχο ψεκασμένο δεν τον σκέφτηκε; Γιατί δεν περίμενε να παραιτηθούν παρέα;

Απ’ την άλλη μεριά γιατί η Hamas πανηγυρίζει, ότι η παραίτηση του ισραηλινού «τρελού σκύλου» είναι νίκη της αντίστασης; Μόνο επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση (ή η Hamas) έχουν ανάγκη από ηχηρές επιτυχίες. Ανθρώπινο, αλλά και άκυρο: στον διαγωνισμό μεταξύ φασιστών δεν έχει καμία αξία αν ξεπέφτει πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Και ο επόμενος υπουργός, και η επόμενη ισραηλινή κυβέρνηση, του ίδιου «ιδεολογικού στίγματος» θα είναι.

Ο Lieberman παραιτήθηκε επειδή ήθελε άλλο ένα carpet bombing της Γάζας. Ο Netanyahu εμφανίστηκε πιο «μετριοπαθής»: συνέχεια τους βομβαρδίζουμε και πάλι εκεί είναι φέρεται να είπε. Ετοιμάζει κάτι πιο αποτελεσματικό; Περιμένει την αμερικανική «συμφωνία του αιώνα»; Έχει θορυβηθεί με τα ζόρια του τοξικού συμμάχου του και αναρωτιέται για το πως θα πάει την εξόντωση των παλαιστινίων στην επόμενη φάση της;

Το σίγουρο είναι ότι δεν πάσχει από ειρηνοφιλία…

Δεν χάσαμε, όμως, τα ισραηλινά drones

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. «Ειδικοί στην επιτήρηση»; Φυσικά. Η ισραηλινή βιομηχανία επιτήρησης έχει να το παινεύεται: η στρατιωτική εταιρεία Elbit Systems ltd με έδρα στην Haifa, σε συνεργασία με την πορτογαλική CeiiA, κέρδισε ένα διετές συμβόλαιο (με δυνατότητα επέκτασης για άλλα δύο χρόνια) 68 εκατομύριων ευρώ για την προμήθεια, λειτουργία και διαχείριση ενός συστήματος επιτήρησης μέσω drones (το ισραηλινό μοντέλο Hermes 900) των μεσογειακών ευρωπαϊκών ακτών. Για λογαριασμό της ευρωπαϊκής υπηρεσίας θαλάσσιας ασφάλειας (european maritime safety agency / EMSA). Το σετάκι περιλαμβάνει εκτός από τα drones, χερσαία (παραλιακά) ραντάρ, δορυφορικές επικοινωνίες, δέκτες αυτόματης ταυτοποίησης, και τα λοιπά.

Μην σκεφτείτε ούτε πως θα χάσουν την δουλειά τους οι ναυαγοσώστες ούτε ότι δεν θα ξαναπνιγεί άνθρωπος την ώρα που κάνει μπάνιο. Η Elbit, περήφανη για το συμβόλαιο (που, προφανώς, θα φέρει κι άλλους πελάτες) το ξεκαθαρίζει στο site της:

Το αναβαθμισμένο σύστημα θαλάσσιων περιπολιών Hermes 900 θα κάνει εφικτή την μόνιμη επιτήρηση εκτενών θαλάσσιων περιοχών και μεγάλων ακτογραμμών, ταυτοποιώντας αποτελεσματικά τις ύποπτες δραστηριότητες και τις πιθανές απειλές.

Για τους μετανάστες / πρόσφυγες πρόκειται – λοιπόν… Αν σκεφτείτε ότι η εταιρεία ανέπτυξε το σύστημά της στην ακτογραμμή της λωρίδας της Γάζας είστε παλιάνθρωποι! Μην πούμε και τίποτα χειρότερο, δηλαδή – ξέρετε εσείς τι…

Μπορείτε όμως να εκφραστείτε ελεύθερα για τα ευρωπαϊκά κράτη… Και πρέπει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Γιατί συμβαίνει το εξής «παράξενο»: ο αριθμός των προσφύγων / μεταναστών που προσπαθούν να φτάσουν στο ευρωπαϊκό φρούριο μικραίνει. Ως τώρα, για το 2018, ήταν πάνω από 30% μικρότερος απ’ ότι το 2017 (119.000 άνθρωποι).

Αφού, λοιπόν, το «πρόβλημα» ελαχιστοποιείται (δες το πρώτο σχόλιο) προς τι η έξτρα τεχνοστρατιωτική θωράκιση; Μήπως υπάρχουν τίποτα «σχέδια» που θα αναγκάσουν στο κοντινό μέλλον ακόμα περισσότερους/ες να προσπαθήσουν να διαφύγουν προς την ευρωπαϊκή «ασφάλεια»;

Ή το πρωτοκοσμικό «πάθος για στρατιωτικοποίηση» είναι πια, απλά, ανεξέλεγκτο;