The desert

Σάββατο 6 Γενάρη. Σύμφωνα με το υλικό του Wolff στο Fire and Fury (υλικό που συντίθεται από 200 συνεντεύξεις με αξιωματούχους του άσπρου σπιτιού) ήταν η αμερικανική συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού που «έπεισε» τον βασιλιά του Ριάντ Salman να παραμερίσει τον κανονικό και επίσημο διάδοχο πρίγκηπα Mohammed bin Nayef, ανηψιό του, και να σπρώξει στην καρέκλα τον γυιό του, τον τοξικό. «Βάλαμε τον άνθρωπό μας στην κορυφή» φέρεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι τον περασμένο Ιούνη, όταν ο σαουδάραβας μπαμπάς ανακήρυξε τον γυιό του διάδοχο.

Δεν είμαστε σίγουροι ότι το αφήνει να εννοηθεί Το Βιβλίο, αλλά μας φαίνεται λογικό ότι η αμερικανική επιλογή του τοξικού για τον σαουδαραβικό θρόνο έγινε απ’ τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού, τον Jared Kushner, που είναι «πολύ στενά συνδεδεμένος» με το ισραηλινό καθεστώς – για να το πούμε κομψά…

Ο τοξικός πήγε (για οντισιόν και πρόσληψη) τον περασμένο Μάρτη στην Ουάσιγκτον. Τον Μάη το ψόφιο κουνάβι πήγε στο Ριάντ για να κηρύξει την «συμμαχία κατά του ιράν» και, κατά τα φαινόμενα, έπεισε τον μπαμπά βασιλιά ότι ο τοξικός είναι ο «δυνατός άνθρωπος» που χρειάζεται ο θρόνος.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δείχνει σταθερή επιλογή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το ζήτημα, είναι, όμως ότι το σύστημα «πολιτικής εκπροσώπησης» στην Ουάσιγκτον έχει στηθεί πάνω σε ανακτορικά μοντέλα: ο μπαμπάς, η κόρη, ο γαμπρός, ο γυιός: όλοι κάνουν δουλειές και δουλίτσες. Αν σχολάσει το ψόφιο κουνάβι θα σχολάσει τυπικά και ο «βασικός σύμβουλος» Kushner· αν και θα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει για τις υπηρεσίες. Ή κάποιες φραξιές τους.

Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι η κυκλοφορία Του Βιβλίου θα απαγορευτεί στην επικράτεια της χούντας του Ριάντ και του Ντουμπάι…

Γενεαλογία

Παρασκευή 5 Γενάρη. Ευκαιρίας δοθείσης οι εθνικόφρονες έχουν εκτοξευτεί για να μας ξαναπρήξουν τα συκώτια. “Οι σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι του μεγάλου αλεξάνδρου, να το πουν ανοικτά!” ουρλιάζουν.

Φυσικά και δεν είναι· όπως δεν είναι ούτε οι έλληνες ούτε οι ελληνάρες! Είναι ιστορικά βεβαιωμένο με κάθε ακρίβεια ότι οι δύο γυιοί του αμφίφυλου μακεδόνα βασιλιά (ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης και ο Ηρακλής της Βαρσίνης) “καθαρίστηκαν” απ’ τους διαδόχους του μεγΑλέκου (μαζί με τις μανάδες τους) πριν αποκτήσουν απογόνους. Καθαρίστηκε κι όλο το υπόλοιπο σόι, έτσι ώστε ούτε από σπόντα να μην μπορεί κανείς να διεκδικήσει κληρονομικά δικαιώματα. Απόγονοι του μεγΑλέκου γιοκ!!!

Οι έλληνες, ως γνωστόν, είναι οι εκλεκτοί του θεού… Και μπορούν να του ζητήσουν να τους κληροδοτήσει κάποιον γαλαξία, υπάρχουν ένα σωρό, να έχουν την άνεση να μεγαλουργήσουν. Να επαναπατριστεί και αυτός ο πολιτικός εξόριστος, ο Σώρρας, που ξέρει από διαστημική τεχνολογία, και όχι μόνο…

Όσο για τους υπήκοους του κράτους της μακεδονίας; Αν θεωρήσουν εαυτούς απόγονους του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα Οκταβιανού Αυγούστου, θα έχουν πολλαπλά οφέλη. Πρώτον, θα ξεφορτωθούν τους ελληνάρες χαρίζοντάς τους και κάτι αντιαισθητικά αγάλματα. Και δεύτερον, σαν κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα μπορούν να διεκδικήσουν όχι τα ψίχουλα της γεωγραφικής Μακεδονίας, αλλά κάτι περισσότερο – απ’ τον πιο πάνω χάρτη (με αποχρώσεις του πράσινου οι περιοχές που προσέθεσε ο Οκταβιανός Αύγουστος στην Ρώμη – κίτρινο χρώμα. Με ροζ οι υποτελείς περιοχές).

Τι θα έλεγαν, π.χ., για όλη την ανατολική Μεσόγειο, γύρω γύρω, ως την Κυρηναϊκή χερσόνησο;

Ιράν 1

Παρασκευή 5 Γενάρη. Το ότι η Ουάσιγκτον έτρεξε να φέρει στο “συμβούλιο ασφαλείας του οηε” (το οποίο έχει χεσμένο) το ζήτημα των “αιματηρών διαδηλώσεων στο ιράν” δείχνει (στο δικό μας μυαλό) ένα λαχάνιασμα απ’ την αμερικανική πλευρά που, αν πρέπει να το εξηγήσουμε, σημαίνει είτε ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε προετοιμάσει καν και καν το ξέσπασμα των διαδηλωτών στο ιράν· είτε ότι αυτή η προετοιμασία είχε γίνει τόσο πρόχειρα ώστε ήταν θνησιγενής σαν τέτοια.

Πρώτα το σημαντικότερο για ‘μας. Η χωροταξία (και, κατά συνέπεια, η ανθρωπογεωγραφία) των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές και ότι έγιναν κυρίως σε μεσαίες ή μικρές ιρανικές πόλεις δείχνει, έμμεσα, το (κατ’ αρχήν) δίκιο των διαδηλωτών. Απ’ την στιγμή που, για παράδειγμα, η (μεταρρυθμιστική) κυβέρνηση Rouhani αποφάσισε να κόψει ή να περιορίσει διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τα πιο πληβειακά κοινωνικά στρώματα – κι αυτό σημαίνει σε μεγάλο βαθμό «ιρανική επαρχία» – οι θιγόμενοι είχαν κάθε λόγο να θυμώσουν.

Το ζήτημα αυτών των περικοπών και η σχέση του με την ορθολογική «καπιταλιστική ανάπτυξη» όπως αυτή προδιαγράφεται στην after sanctions εποχή του ιράν είναι σοβαρό, και δεν θα το ξεπετάξουμε πρόχειρα εδώ. Το σημαντικό είναι ότι αν το ιρανικό καθεστώς προχωράει σ’ έναν μετασχηματισμό από μια πατερναλιστική διαχείριση των «φτωχών» σε μια πιο σοσιαλ-φιλελεύθερη, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει μέσα στην ιρανική κοινωνία και θιγόμενους και ωφελημένους. Οι μεσοαστοί, για παράδειγμα, ή οι ανερχόμενοι μικροαστοί θα ωφεληθούν. Όσοι / όσες, όμως, βρίσκονται χαμηλά (και δεν είναι λίγοι / ες στο ιράν, για ταξική κοινωνία πρόκειται!) θα χάσουν όταν οι φτερούγες του κρατικού πατερναλισμού μαζευτούν.

Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη (αν έχουμε δίκιο) το να τρέχουν οι γνωστοί καρφωμένοι, δηλαδή η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, να πανηγυρίζουν για την επερχόμενη όπου νάναι «αλλαγή καθεστώτος» στο ιράν είναι τόσο σοβαρό όσο το να πανηγύριζαν οι υποστηρικτές του Occupy Wall Street για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού!!! Η βιασύνη τους (και η βλακεία τους) είναι αντίθετη με τους ισχυρισμούς του ιρανικού καθεστώτος, πως «όλα ήταν στημένα απ’ τους οχτρούς». Αν είχαν στήσει κάτι στα σοβαρά όλοι αυτοί δεν θα έκαναν πανηγυρικές δηλώσεις απ’ την δεύτερη ημέρα των διαδηλώσεων! Θα κάθονταν στην άκρη και θα περίμεναν να δρέψουν τους καρπούς των μεθοδεύσεών τους.

Ιράν 2

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!

Μοιάζει με τρύπα, είναι τούνελ μεταφυσικής

Παρασκευή 5 Γενάρη. Σαν τεχνικά άσχετοι στεκόμαστε μπροστά στην ανακάλυψη μόνο με τα πολιτικά μας κριτήρια: Κάποιοι τεχνικοί υπολογιστών ανακάλυψαν δύο “τρύπες” σε όλους τους εμπορικά “πρώτης γραμμής” μικροεπεξεργαστές, ξεκινώντας απ’ την Intel και προχωρώντας σε άλλες φίρμες.

Στον μαγικό / μεταφυσικό κόσμο των νέων μηχανών, οι όποιες «τρύπες» τέτοιου είδους δεν μπορούν να νοηθούν εμπειρικά απ’ τους μη ειδικούς. Δεν είναι τρύπες στα παπούτσια ή σε κάποιο ρούχο· δεν είναι τρύπες στην σκεπή ή στην άσφαλτο. Είναι «αφύλακτα περάσματα» αν μπορούμε να το πούμε έτσι, στη λειτουργία του συνόλου των ηλεκτρονικών συσκευών / μηχανών, εννοείται και εκείνων καθημερινής χρήσης. Δίοδοι «διάρρηξης». Η μία «τρύπα», που αφορά τους μικροεπεξεργαστές της Intel (οι πλέον μαζικά χρησιμοποιούμενοι) επιτρέπει στους hackers που θα την βρουν (ή την έχουν βρει ήδη…) να διαβάζουν την μνήμη ενός υπολογιστή και να κλέβουν κωδικούς πρόσβασης (passwords) για όποιον σκοπό… Η δεύτερη «τρύπα» τους επιτρέπει να ξεγελούν διάφορες εφαρμογές, και πάλι για να κλέψουν data…

Η διαφορά απ’ την συνηθισμένη μεθοδολογία “κακόβουλης μόλυνσης” που εισάγεται απ’ έξω στις ηλεκτρονικές συσκευές και, έτσι, μπορεί να εντοπιστεί είτε απ’ τα πριν είτε εκ των υστέρων σαν “ξένο σώμα”, είναι ότι αυτές οι “τρύπες” δεν απαιτούν (απαιτούσαν;) απ’ τους όποιους hackers τίποτα άλλο εκτός απ’ το να τις εντοπίσουν. Μετά, σαν περνώντας από μια πόρτα που έμεινε ανοικτή κατά λάθος, θα μπορούσαν να κινηθούν στην «αρχιτεκτονική» της συσκευής με την άνεση του διαρρήκτη που είναι αόρατος.

Εννοείται ότι χιλιάδες τεχνικοί έχουν πέσει αναγκαστικά με τα μούτρα στη δουλειά για να βουλώσουν αυτές τις «τρύπες» (Μήτσο!!! Καλή δύναμη – αυτή η σκατοανάθεση σου έλειπε!) Δεν υπάρχουν όμως τεχνικοί που να φέρουν τέτοιου είδους «ευαισθησίες» των νέων μηχανών στα μέτρα της μέσης κοινωνικής εμπειρίας. Αν τρυπήσει το σύστημα υδροδότησης ενός σπιτιού, αργά ή γρήγορα η διαρροή θα γίνει αντιληπτή με απτό τρόπο. Αν είναι τρύπια η ηλεκτρονική υποκατάσταση της καθημερινής ζωής (και φαίνεται ότι μόνο τέτοια μπορεί να είναι, μόνιμα, πότε εδώ και πότε εκεί…) κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει το να έχετε πλημμυρίσει σε βαθμό πνιγμού, να μην έχετε πάρει χαμπάρι τίποτα, και όλα να εξαρτιώνται απ’ το αν θα περάσει ο υδραυλικός της εταιρείας ύδρευσης έξω απ’ το παράθυρό σας;

Ε, καμμία σχέση· εκτός απ’ την απόλυτη άγνοια που κάλλιστα μπορεί να είναι φονική για τον πληροφοριοποιημένο Εαυτό σας… Και την μεταφυσική πίστη ότι κάπου, κάπως, κάποτε, η παγκόσμια ένωση υδραυλικών ξενυχτάει για το καλό σας…

Κορέες

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κάτι απ’ τα γνωστά του μουρμούρισε το ψόφιο κουνάβι ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό από τιτιβίσματα, καθώς ήταν σε “φάση” (κάτι για το δικό του κόκκινο κουμπί, των πυρηνικών όπλων), αλλά στην παρούσα φάση αξίζουν λιγότερο κι από δεκάρες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το πως διάφορα δημοσιογραφικά φερέφωνα προσπαθούν να διαχειριστούν (αμήχανα έως πανικόβλητα) την επικείμενη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ του βορειοκορεατικού και του νοτιοκορεατικού καθεστώτος, έξω απ’ την αμερικανική γραμμή.

Άλλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την κίνηση του Kim σαν «υποχώρηση» κάτω απ’ την αμερικανική «πίεση»… Και άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο: ο Kim κοροϊδεύει (λένε) για να εξασφαλίσει χρόνο… Ας συναντηθούν οι οπαδοί της μεν «εξήγησης» με τους οπαδούς της δε, ας παίξουν κάποιο ομαδικό παιχνίδι ανταγωνισμού, κατά προτίμηση με μπάλα, για να φανεί ποιος είναι ο καλύτερος.

Όσο για το ψόφιο κουνάβι, στο πρώτο σχετικό τιτίβισμά του, δεν ήταν σίγουρος τι συμβαίνει. «Ο rocket man τώρα θέλει να μιλήσει με τη νότια κορέα, για πρώτη φορά. Ίσως αυτά είναι καλά νέα, ίσως όχι – θα δούμε!!» Σ’ ένα άλλο φρόντισε να προειδοποιήσει για την κακή “διανοητική ικανότητα” του Kim.

Μ’ όλο τον σεβασμό στη μεγάλη υπερδύναμη: «καλά νέα» για ποιόν; Όσο για τις διανοητικές δυνατότητες; Όλοι παραμιλάνε για την ψοφιοκουναβική ευφυία…

Παλαιστίνη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

Μετανάστες στην ευλογημένη γη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός των ελλήνων Netanyahu δεν είναι άνθρωπος που μένει στα λόγια. Το ανακοίνωσε στις 19 του περασμένου Νοέμβρη, και το προωθεί τώρα: τον εξανδραποδισμό 40.000 μεταναστών και προσφύγων απ’ την αφρική· κάπου “πίσω”. Επειδή έχει ευαισθησίες τους επιτρέπει μία μονάχα επιλογή: να πάρουν ένα χατζιλίκι και να φύγουν μόνοι τους. Διαφορετικά…

Η αιτία είναι θηριωδώς απλή – λέει ο φίλος των ελλήνων: ακόμα και σαν φυλακισμένοι κοστίζουν. Και πιάνουν χώρο στα κελιά · που (προφανώς…) προορίζονται για παλαιστίνιους.

Δύο ερωτήματα γεννιούνται εύκολα. Το πρώτο είναι αν οι φαιορόζ έχουν κάτι επιπλέον να μάθουν απ’ την ισραηλινή “μεταναστευτική πολιτική”. Το δεύτερο… χμμμμ… Υποθέτουμε ότι διάφοροι περίεργοι που δηλώνουν “αντιφασίστες” στα μέρη μας, με πολύ επιλεκτικό τρόπο, θα τρέξουν να καταγγείλουν έργω και λόγω τον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους· όπως το έχουν εύκολο να κάνουν για οποιοδήποτε άλλο εκτός απ’ το ισραηλινό…

Αφού, τέλος πάντων, συμβαίνει να κοιτάνε αλλού όταν αυτό το “ειδικό”, το “ιερό κράτος”, σκοτώνει παλαιστίνιους…

(φωτογραφία πάνω: διαδήλωση προσφύγων και μεταναστών από την αφρική έξω απ’ το ισραηλινό κοινοβούλιο, τον Μάη του 2015. Ζητούσαν να σταματήσει η εναντίον τους ρατσιστική μεταχείριση του Τελ Αβίβ, που επιτρέπει στην αστυνομία να τους φυλακίζει επ’ αόριστο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο νότο. Εκείνη την χρονιά η ανθρωπιστική πρόταση του κράτους απαρτχάιντ του ισραήλ ήταν ή 3.500 δολάρια και «εθελοντική αποχώρηση» ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τώρα ρίχνει τις τιμές για τον «εθελοντισμό» επειδή ετοιμάζει μεγάλης κλίμακας στρατιωτική διαχείριση…

κάτω: σχεδόν 1000 μετανάστες και πρόσφυγες διέφυγαν, στα τέλη Ιούνη του 2014, απ’ το κάτεργο της Holot και έκαναν διαδήλωση στην έρημο – δεν υπάρχει άνθρωπος σε μεγάλη απόσταση απ’ το «hot spot» – ζητώντας απ’ τον οηε να παρέμβει υπέρ τους στο ισραηλινό κράτος για να πάρουν άσυλο…)

Τηλεοπτική «επιθετικότητα»…

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κρίνοντας το ζήτημα από καθαρά εμπορευματική άποψη, οι επιτυχίες των τουρκικών σήριαλ διεθνώς θα ήταν αξιοζήλευτες (όχι για το ελλαδιστάν, δεν υπάρχει καν τέτοιο όνειρο…) αλλά ακόμα και για “παραγωγούς πολιτισμού” τύπου γαλλίας. Αυτό που μετριέται σαν “ανάπτυξη” στον κλάδο, δηλαδή τα κράτη στα οποία παίζονται τα τουρκικά σήριαλ και τα έσοδα των παραγωγών εταιρειών, δείχνει ότι την τελευταία δεκαετία οι made in turkey σειρές σκαρφάλωσαν στη δεύτερη θέση παγκόσμια, πίσω μόνο απ’ τις ανάλογες αμερικανικής παραγωγής. Με έσοδα πάνω από 300 μύρια τον χρόνο (το 2016) έναντι μόλις 10 μυρίων το 2008.

Οι σεναριακές συνταγές μπορεί να είναι το δεύτερο στη σειρά «μυστικό της επιτυχίας»: η σκηνοθεσία, η τεχνική αρτιότητα και το κάστινγκ δείχνουν μια πολύ ανθηρή και «πειστική» βιομηχανία μαζικού τηλεοπτικού θεάματος, που έχει φτάσει σε 140 κράτη του κόσμου – με υψηλά επίπεδα τηλεθέασης.

Tο πολιτικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε έλληνα πατριώτη και πούρο επαναστάτη μετά απ’ αυτά είναι το πως είναι δυνατόν ένα καθεστώς συντηρητικό (αναμφίβολα) – και για ορισμένους ετοιμόρροπο από στιγμή σε στιγμή, έτσι θα ήθελαν – να πρωταγωνιστεί παγκόσμια σ’ έναν τέτοιο τομέα. Τον τομέα που, υποτίθεται, δείχνει την πολιτιστική (και τεχνική) ανωτερότητα του λευκού πρωτοκοσμικού.

Δύο εξηγήσεις θα μπορούσαν να δοθούν. Είτε δεν υπάρχει τέτοια ανωτερότητα… Είτε ο πολιτικός συντηρητισμός των ισλαμοδημοκρατικών είναι απλά η έκφραση μιας ορισμένης κοινωνικής πλειοψηφίας που, κατά τα άλλα, είτε η ίδια διαθέτει υψηλού επιπέδου καπιταλιστικές δυνατότητες, είτε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις έχουν άλλα, πιο μειοψηφικά ρεύματα.

Καμία δεν θα άρεσε τους πιο πάνω έλληνες πατριώτες – επαναστάτες. Ας ξεσκονίσουν τις συλλογές τους με αναλύσεις για «βάση» και «εποικοδόμημα» μπας και βρουν καμιά άλλη…

Περιστρεφόμενος ογκόλιθος

Τετάρτη 3 Γενάρη.Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση χωρίς κόκκινη γραμμή. Αυτές βέβαια δεν ανακοινώνονται γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι απορώ με τις δηλώσεις σειράς κομμάτων και προσωπικοτήτων οι οποίοι απαιτούν πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση να δηλώσω εγώ δημόσια ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές, πού πάει η διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι κλπ. Νομίζω ότι δεν έχει στοιχείο λογικής, παρά μικροκομματικής αντίληψης, το να θέλεις η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση να έχει παραδώσει όλη την διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουμε…

Ποιός τα λέει αυτά; Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, συνεντευξιαζόμενος χτες στον φιλικό καθεστωστικό real fm. Για το θέμα του “ονόματος” (που “ειναι η ψυχή μας”…) Μα δεν ήταν αυτός που όχι απλά δήλωνε δημόσια ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» του στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό», αλλά την περιέφερε αυτήν την «κόκκινη γραμμή» ανά την ευρώπη, ξεκινώντας απ’ το Λονδίνο (για να κοιμάται ήσυχο το αγγλικό καθεστώς για τις βάσεις του στην κύπρο), μήνες πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις στην ελβετία; Αυτός δεν ήταν;

Αυτός. Ακριβώς. Μήπως τότε «έκανε λάθος» και το παραδέχεται τώρα, με ένα χρόνο καθυστέρηση; Όχι φυσικά. Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι και το Λονδίνο (κι όχι μόνο η Ουάσιγκτον) θέλει μια «λύση» στις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, έτσι ώστε να προχωρήσει η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο – πριν μπει στην ε.ε… Υπάρχει μια πρεμούρα… Το ελλαδιστάν, απ’ την μεριά του, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών· και πάντως δεν μπορεί να κοιτάει κλεφτά και προς Μόσχα μεριά. Επιπλέον η Αθήνα είναι αναγκασμένη να καταπιεί την ενόχλησή της και να πάρει σοβαρά υπόψη της την πολύ γρήγορη «βελτίωση των σχέσεων» μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας· που αυτό το εξάμηνο θα έχει και την ευθύνη της προεδρίας της ε.ε.

Θα προσπαθήσει απ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, να κάνει έναν συμβιβασμό. Μένει όμως να φανεί πόσο αντέχει, κι αν θα σκεφτεί κανά κόλπο της τελευταίας στιγμής… (Τα έχει κάνει κι αυτά στο παρελθόν στο ελληνικό βαθύ κράτος…)