Year: 2018

Δευτέρα 8 Γενάρη. Από συγκεκριμένες απόψεις το ελληνικό κράτος έχει βελτιώσει το προφίλ του σαν δανειζόμενος σε σχέση με εκείνο του 2009: έχει περιορίσει δραστικά τα ελλείματά του και, με κάποιες λογιστικές ταχυδακτυλουργίες, μπορεί να εμφανίζει ακόμα και πλεονάσματα (αν και αυτά τα κόλπα δεν προορίζονται να κρατήσουν πολύ). Μοιάζει σα να έχει “νοικοκυρέψει” τον λογαριασμό εσόδων – εξόδων του, πράγμα που οπωσδήποτε λαμβάνει υπόψη του κάθε έμπορος χρήματος / αγοραίος δανειστής.

Απ’ την άλλη μεριά το νόημα της τόσο μακρόχρονης παραμονής στη θερμοκοιτίδα του πολιτικού δανεισμού, η δυσανάλογα μακρόχρονη “θεραπεία των μνημονίων” σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών, δεν διαφεύγει από κανέναν – και οι έμποροι χρήματος δεν είναι ηλίθιοι. Μπορεί το ελλαδιστάν σαν σύμπλεγμα κράτους / κεφαλαίου / κοινωνικών – ταξικών σχέσεων να περιόρισε τα συμπτώματα της αποτυχίας του (με καπιταλιστικά κριτήρια πάντα) αλλά δεν διόρθωσε τις αιτίες της. Κι ο λόγος γι’ αυτήν την αδυναμία είναι τόσο δομικός ώστε καμία φαιορόζ ή άλλου χρώματος δημαγωγία δεν μπορεί να τον κρύψει: δεν υπάρχει στα μέρη μας ούτε μια ηγεμονική αστική τάξη ούτε κάποιος υποκατάστατος της απουσίας της συμμαχικός σχηματισμός τάξεων ή κοινωνικών στρωμάτων που να μπορεί να σχεδιάσει και να πετύχει τον μετασχηματισμό (την αναδιάρθρωση) που θα ήταν απαραίτητη. Κι αν η τάξη μας, η εργατική, ήταν σε οργανωτική και πολιτική θέση να επιχειρήσει έναν τέτοιο κοινωνικό μετασχηματισμό θα έπρεπε να ήταν έτοιμη, στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας, να κάνει και να κερδίσει έναν εμφύλιο πόλεμο· και όχι έναν πόλεμο κατά των πολιτικών δανειστών…

Μπορεί να φαίνονται ιερόσυλα αυτά που υποστηρίζουμε, και από “εθνική” άποψη είναι! Και με το παραπάνω. Η άποψή μας είναι, ωστόσο, ότι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της “δομικής προσαρμογής” (που έγιναν δεκτές απ’ τα ντόπια αφεντικά μόνο σε ότι αφορούσε το άμεσο και έμμεσο “κόστος της εργασίας”…) υπήρχε, λόγω των χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σημαντικός χώρος για λειτουργικες “αριστερές” μεταρρυθμίσεις, που θα είχαν αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Αναδιάρθρωση μεν, όχι αντι-εργατική όμως. Αυτά στη θεωρία, και με την αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση μιας μαζικής, συνειδητής, αδιάλλακτα αντι-προσοδικής και μαχητικής εργατικής τάξης. Όνειρα – δηλαδή…

Δεν υπήρξε το κοινωνικό / ταξικό υποκείμενο για να τις επιβάλλει· ή, πιο σωστά, να ματώσει (κυριολεκτικά) επιχειρώντας το. Και η ιστορία απεχθάνεται τα κενά και τα “α, δεν ήμουν έτοιμος…” Ο (αντιεργατικός) πολιτικός προσοδισμός, το ιστορικό μοντέλο όχι μόνο της τελευταίας αλλά όλων των χρεωκοπιών και όλων των “θριάμβων” στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, δεν βγήκε ηττημένος απ’ τα “χρόνια των μνημονίων”. Βγήκε νικητής.

Κι αυτός είναι που θα μας σύρει, στην κατά τα λεγόμενα των φερεφώνων του, κυβερνητικών και μη, “γη της επαγγελίας” του διεθνούς εμπορίου χρήματος…

Δευτέρα 8 Γενάρη. Οι ταξικοί συσχετισμοί δύναμης, αυτό που σαν αυτόνομοι ονομάζουμε “πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων”, χειροτέρεψαν δραματικά όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) επειδή τα ντόπια αφεντικά είχαν το νομοθετικό στα χέρια τους. Όσο, κυρίως, επειδή το μοντέλο έντασης και υποτίμησης της εργασίας, αυτό που τους επέτρεψε στα χρόνια της ευδαιμονίας να συγκεντρώσουν και να εξάγουν σε “ασφαλή καταφύγια” εκτός συνόρων τα μυθικά ποσά στα οποία μεταφράστηκε η απόσπαση της υπεραξίας, αυτό λοιπόν το μοντέλο βγήκε απ’ την ως τώρα διαχείρηση της κρίσης α λα ελληνικά όχι μόνο ατσαλάκωτο αλλά τροπαιούχο! Και η τάξη μας δεν πρόβαλε καμία αντίσταση σ’ αυτό. Ούτε καν πήρε χαμπάρι. Μάλλον το αντίθετο…

Μαζί με την ένταση εργασίας “την γλύτωσε” ο πολιτικός προσοδισμός: η κατανομή απ’ το κράτος “ευεργημάτων”, χρηματικών ή θεσμικών, ανάλογα με την θέση της πρόσφυσης των οργανωμένων ή λιγότερο οργανωμένων, των “κρίσιμων” εκλογικά ή λιγότερο “κρίσιμων” υποκειμένων, στην ιεραρχική δομή της ντόπιας εξουσίας.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι, πλέον, “εθνικό μυστικό”. Το 2008, το 2009, ή στις αρχές του 2010, οι διεθνείς έμποροι χρήματος (αλλά και οι “εταίροι” στην ευρωζώνη) μπορεί να μην ήξεραν, στ’ αλήθεια· ή να παρίσταναν ότι δεν ξέρουν. Το 2018, πια, ξέρουν οι πάντες, και ξέρουν καλά: οι επιτροπές ευρωπαϊκής (και δντ…) επιτήρησης χώθηκαν στα σωθικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους, οι δαιμόνιοι διεθνείς ρεπόρτερ έγραψαν, σχολίασαν και ξαναέγραψαν για το ελληνικό failed state· έλληνες πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κάθετοι και εγκάθετοι, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, παρήλασαν επί τουλάχιστον 8 χρόνια σαν “διαχειριστές” και σαν οι κλόουν του “να σου πω εγώ”.

Αυτά τα ξέρουν οι διεθνείς έμποροι χρήματος – μαζί με το είδος και την προέλευση των μυθικών “πλεονασμάτων”. Όταν, λοιπόν, τελειώσει η πολιτική επιτροπεία των πάνκακων δανειστών, που ξεκίνησε σαν πολιτική προστασία ακριβώς κατά της μονοδιάστατης, “κερδοσκοπικής” ηθικής των “αγορών” για να εξελιχθεί, αναπόφευκτα, σε πολιτικό συμβιβασμό διαχείρισης ενός μπελά ανεπίδεκτου σοβαρών διορθώσεων· όταν θα επιστρέψει το ελλαδιστάν στην αρμοδιότητα και την σκληρότητα του ελεύθερου εμπορίου δανείων· όταν το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου ξαναμετρήσει και σαν δανειζόμενος το πραγματικό του μπόι μέσα στον διεθνή καταμερισμό· όταν δεν θα υπάρχουν “διαπραγματεύσεις” και “δόσεις” αλλά μόνο επιτόκιο, ξερό και αριθμητικό, τότε το ελλαδιστάν θα ξαναμπεί στην τροχιά της επόμενης χρεωκοπίας του.

Δεν είναι, υποχρεωτικά, ζήτημα μηνών· ή ενός ή δύο χρόνων. Ούτε, όμως, για τον 22ο αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση είναι, απλά, ζήτημα καπιταλιστικής λειτουργίας. Διότι μπορεί κανείς να βρίζει την όποια Μέρκελ και τον όποιο Σόιμπλε· αλλά μαζί τους, εν τέλει, μπορούσε να κάνει συμβόλαια χωρίς χρηματικά σκαμπανεβάσματα.

Οι “αγορές χρήματος” δεν ξέρουν από τέτοια. Κι όταν θεωρήσουν ότι έχουν απέναντί τους αναξιόπιστους, είτε είναι αλήθεια είτε όχι, κτυπάνε.

Χωρίς έλεος.

Κυριακή 7 Γενάρη. Αφού είναι συγκινητικό το να τραγουδάνε τον ελληνικό “έθνικο ύμνο” οι λεβέντες που βούτηξαν στον Κεράτιο (Istanbul μεριά) για να ψαρέψουν το όργανο βασανιστηρίων που είναι το ιερό trademark των χριστιανών, τον σταυρό, υποθέτουμε ότι θα είναι το ίδιο συγκινητικό αν οι μουσουλμάνοι της Θράκης (και αλλού στο ελλαδιστάν) τραγουδήσουν τον τουρκικό εθνικό ύμνο στο τέλος του επόμενου ραμαζανιού.

Όταν θα συμβεί αυτό μην αρχίσουν πάλι οι εθνικιστικές κλάψες: ας θεωρηθεί ότι πρόκειται για την «συνθήκη της Λωζάνης» τροποποιημένη – και live…

Κυριακή 7 Γενάρη. Μιλάει ο συγγραφέας του “Fire and Fury” (θα μπορούσε να είναι και όνομα metal μπάντας…): …Η αξιοπιστία μου αμφισβητείται από έναν άνδρα, ο οποίος έχει λιγότερη αξιοπιστία ίσως από οποιονδήποτε έχει περπατήσει στη Γη… Αυτός ο άνδρας είναι ο πρόεδρος των ηπα. Και η αλήθεια είναι ότι σ’ έναν πλανήτη που δεν είχε ποτέ έλλειψη από αναξιόπιστους και τα βήματά τους, το να σου απονέμει (έστω ένας γνωστός δημοσιογράφος) το χρυσό ή το ασημένιο στην κατηγορία της αβάστακτης ελαφρότητας δεν είναι και η καλύτερη των διαφημίσεων…

Το πιο καίριο, όμως, ο συγγραφέας Wolff το λέει μετά:

… Θα σας πω την περιγραφή που μου έδωσαν όλοι. Όλοι λένε «είναι σαν παιδί» και αυτό που εννοούν είναι ότι έχει ανάγκη για συνεχή αυτοεπιβεβαίωση. Όλα πρέπει να έχουν να κάνουν με εκείνον. Πρέπει να είναι συνεχώς ικανοποιημένος. Λένε ότι είναι ηλίθιος. Να θυμόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν διαβάζει και δεν ακούει. Είναι σαν φλιπεράκι που απλά πυροβολεί από τα πλάγια…

Ώπα!!! Ώπα! Σαν παλιός, βετεράνος παίκτης (τι «παίκτης»; «εραστής» θα τολμούσα να πω!) του φλίπερ πρέπει να θυμίσω σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα κτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ρακέτες ήθελαν μεγάλη τέχνη και μαεστρία. Όπως ίσχυε και για τις κεντρικές, τα χτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ήταν πάντα υψηλής αισθητικής αξίας! Ειδικά αν μάθαινες να κάνεις “πάσα απ’ το κέντρο και σουτ απ’ το δεξί ή το αριστερό εξτρέμ σου”!!!

Αν το ψόφιο κουνάβι είναι πλαϊνή ρακέτα του φλίπερ, τότε πρέπει επειγόντως να αποκαλυφθεί το χέρι (του παίκτη…) που τον κουμαντάρει!

Λέτε να είναι αυτός ο άθλιος ο πρώην καγκεμπίτης; Ή μήπως;… ή μήπως κάποιος απ’ τα μέρη μας;;; Όχι, όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν η έκπληξη του αιώνα!!!

(φωτογραφίες: αυτή στην κορυφή είναι τον περασμένο Μάη, στις Βρυξέλες· η μεσαία τον περασμένο Οκτώβρη, στην Ουάσιγκτον. Φαίνεται ότι υπάρχει μια πολύ ζεστή σχέση μεταξύ των δύο ηγετών· στα όρια της σχέσης πατέρα / γυιού…

Η κάτω φωτογραφία, αν συσχετιστεί με την χειρονομία του ψοφιοκουναβικού χεριού στην πάνω, δείχνει πως ακριβώς αποθανατίζεται ένα σύγχρονο κτύπημα από πλαϊνή δεξιά ρακέτα – φιλικό, γλυκό κτύπημα… Ανάμεσα σε χάδι και μπατσάκι. Φιλικό, γλυκό κτύπημα σε κάποιον που στην καριέρα του μέχρι μπίλια σε φλίπερ κατάφερε να φτάσει… )

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι έσπευσε να απαντήσει στην αμφισβήτηση της ευφυίας του… Δεν έχει σημασία που δεν πείθει κανέναν. Σημασία έχει πως αν συνεχίσει έτσι για, ας πούμε το επόμενο εξάμηνο, θα αρχίσουμε να τον βλέπουμε με συμπάθεια… Και αν μείνει στο πόστο του μέχρι τις 7 Γενάρη του 2019, ωωωω!!! Τότε θα τον βάλουμε δίπλα σε άλλες μεγάλες περσόνες που αξιώθηκαν να δικαιολογήσουν τον μισθό τους (σαν υπερ-καραγκιόζηδες της εξουσίας) και τότε, ναι τότε, θα αρχίσουμε να σιγουρευόμαστε για το ποιοι είναι ικανοί και αναγκαίοι σαν βιτρίνες πλυντηρίων ανά τον πλανήτη, και ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα τους: το ξέπλυμα ήταν / είναι η ψοφιοκουναβική δραστηριότητα που τον έφερε στο άσπρο σπίτι… Kαι πριν ασχοληθούν με αυτό το θαύμα οι ιστορικοί του μέλλοντος καλό θα ήταν να διαβάσετε την κρατικοποίηση του εγκλήματος – τετράδιο για εργατική χρήση νο 2… Μήπως σας σταματήσουν στο δρόμο για κάποια σχετική έρευνα πεδίου – να ξέρετε τι δεν πρέπει να πείτε…

(Στην ευφυία παίζει έναν κάποιο ρόλο και το όνομα… Στην φωτο πάνω άλλος ένας stable ‘n’ genius. Θρυλικός… )

Σάββατο 6 Γενάρη. Έχει το σημειολογικό ενδιαφέρον του το γεγονός ότι σε μια ιστορική (καπιταλιστική) φάση προχωρημένης ψηφιοποίησης δεν είναι ένα τιτίβισμα, μια ψηφιακή φωτογραφία ή ένα video στο youtube αλλά ένα βιβλίο (κανονικό βιβλίο: με χαρτί, μελάνι, εξώφυλλο, βιβλιοδεσία, κλπ) που απειλεί να ρίξει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στον προεδρικό σάκο που λέγεται “Trump”. Η κυκλοφορία του είχε αναγγελθεί για την ερχόμενη Τρίτη (με ορισμενα πιπεράτα, ίσως τα high lights) να διαρρέουν νωρίτερα· το άσπρο σπίτι προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία του· και σαν απάντηση ο εκδοτικός οίκος το έριξε στην αγορά νωρίτερα. Χτες.

Το “Fire and Fury – inside the Trump White House” θα ξεπουλήσει μεν παγκόσμια, αλλά σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα των υπηκόων: εκείνους κι εκείνες που διαβάζουν ακόμα, που έχουν χρόνο, υπομονή και know how να γυρνάνε τις σελίδες χωρίς να ασχολούνται ταυτόχρονα με το smart phone τους… Μ’ άλλα λόγια το μεν μέσο (το βιβλίο) είναι ξεπερασμένο το δε κοινό του (βιβλιόφιλοι/ες) εξαιρετικά μειοψηφικό… Ωστόσο ατάκες απ’ αυτό θα κυκλοφορήσουν στον κυβερνοχώρο προς όλες τις κατευθύνσεις (με την εγκυρότητα της προέλευσής τους: Το Βιβλίο!), θα σχηματίσουν πίσω τους μια ατέλειωτη ουρά «σχολίων» επευφημίας ή αποστροφής, και αργότερα θα ξεχαστούν. Κινδυνεύει το ψόφιο κουνάβι απ’ αυτήν την ιστορία; Κατά την γνώμη μας όχι και τόσο. Κινδυνεύουν όμως αυτοί που κρύβονται πίσω του: να γίνει κουρέλι ο πολιτικός φερετζές τους.

Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένα γελοίο υποκείμενο δεν χρειάζεται ούτε αποκαλύψεις ούτε βιβλία για να το καταλάβει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος. Αρκεί να το δει κανείς να μιλάει για λίγα λεπτά. Μ’ αυτά τα δεδομένα, κι ίσως επειδή ακριβώς, με όρους θεάματος, το ψόφιο κουνάβι είναι ένας πρόεδρος / κλόουν / αντιπερισπασμός, εξακολουθεί να στέκεται στην κορυφή των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο η γελοιότητά του επηρρεάζει την «λευκή» επιρροή των ηπα στα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Την επηρρεάζει αρνητικά. Παρά τον ώριμο μεταμοντερνισμό των περισσότερων κοινωνιών (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) ή ίσως εξαιτίας του, με δεδομένο ότι το κεφάλαιο κυριαρχεί πραγματικά παντού, οι αβεβαιότητες της μακράς μεταβατικής περιόδου (που μπορεί να γίνουν μόνιμες), της «αλλαγής παραδείγματος», ευνοούν την «παράσταση της αποφασιστικότητας και της στοιβαρότητας» στο κέντρο της πολιτικής σκηνής των κρατών. Μπορεί η παράσταση να είναι καλή, μπορεί να είναι μέτρια· αλλά αυτό είναι το σενάριο.

Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί – αλλά είναι καραγκιόζης, πάμπλουτος λούμπεν και, μ’ αυτή την έννοια, «αντιαισθητικός». Είναι ένας Μπερλουσκόνι· αλλά για την «υπερδύναμη» ο μπερλουσκονισμός κάνει μεγαλύτερη (και χειρότερη) ηχώ απ’ ότι για την ιταλία. Συνεπώς εκείνοι που βρίσκονται πίσω του, η «τριανδρία» των καραβανάδων, χάνει. Όχι σε «δύναμη πυρός» αλλά σε περιθώρια (διεθνών) ελιγμών – όπου χρειάζεται τέτοιους. Για παράδειγμα σύμμαχοι όπως η Αθήνα, παρόλη την «διάθεση προσφοράς» που έχουν, δυσκολεύονται να γλύφουν δημόσια εκεί που ξερνάει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Αν, όπως λένε οι «προφήτες» (!!), το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί κάποια στιγμή απ’ τον αντιπρόεδρο Pence, θα πρέπει κανείς να ξέρει με ακρίβεια τι πέτυχε (και που απέτυχε) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη διάρκεια της ψοφιοκουναβικής μεσοβασιλείας. Γιατί ο Pence είναι ο ίδιος ή και ακόμη χειρότερος σαν απόψεις με τον Trump· δεν έχει όμως τα «πάθη» του, άρα την ίδια τρωτότητα. Και θα συνεχίσει το ίδιο έργο.