Year: 2018

Απεργίες (;) 3

Παρασκευή 12 Γενάρη. Κάτι ακόμα, για να συνεννοούμαστε (καλώς ή κακώς δεν είμαστε χθεσινοί): πολλά αφεντικά καταφεύγουν στα δικαστήρια και βγάζουν πολλές απεργίες “παράνομες και καταχρηστικές”. Αυτό είναι γεγονός. Όμως:

Α) Με δεδομένο ότι η χ ή η ψ νομοθεσία για την κήρυξη των απεργιών είναι εκεί, καταγραμμένη, δεν θα έπρεπε, άραγε, τόσο οι εκπρόσωποι όσο και οι εκπροσωπούμενοι να την ξέρουν αυτήν την ρημαδονομοθεσία, ώστε να φροντίζουν (αφού θέλουν νομιμότητα…) η δράση και οι αποφάσεις τους να είναι συμβατές μαζί της και να μην δίνουν περιθώρια στ’ αφεντικά;

Β) Έχει πάρει κανείς χαμπάρι την πρακτική πολλών και διάφορων συνδικαλιστών να προωθούν “απεργίες” (σε εισαγωγικά) εν γνώσει τους ότι θα καταπέσουν στο δικαστήριο έτσι ώστε και τα παράσημα του “αγωνιστή” να κρατάνε, και να κλείνουν πονηρά το μάτι στους εργοδότες; Ξέρει κανείς κάτι επ’ αυτού;

Λέμε τώρα…

Ειλικρινά δικός σας!

Παρασκευή 12 Γενάρη. Κάτι φιλαράκια, με μια ανησυχητική μελαγχολία, έλεγαν τις προάλλες: Νόμιζαμε ότι υπάρχει πάτος, και ότι το πράγμα είχε φτάσει εκεί… Αλλά ύστερα βρέθηκε κι άλλο, πιο κάτω…

Αν η γλώσσα του δεν ήταν πετσωμένη, θα είχε βγάλει καντήλες πολύ καιρό πριν – απ’ το γλύψιμο. Είναι όμως, γλώσσα και μυαλό, σκέτη σόλα. Οπότε, συμπεριφερόμενος σαν γυιός οικογένειας με μεγάλες αγκαλιές με τους εκπροσώπους του θεού, ξεκινάει το γράμμα του στον αρχιτράγο (γραμμένο, φυσικά, από κάποιον / κάποια που έχει το δυσάρεστο καθήκον της γραμματείας) ως εξής:

…Εύχομαι, επί τη ευκαιρία, σε Σας και στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, ειρηνικό, δημιουργικό, έμπλεο αγάπης και αγαθών έργων, το 2018…

“Χριστεπώνυμο”; “Έμπλεο”; “Πλήρωμα”; “Εκκλησία μας”; Που τα διδάσκουν αυτά; Στη νεολαία του συ.ριζ.α. όπου ξεκίνησε την καριέρα του; Έχει και φράξια κατηχητικού εκεί; Ή την “προς αρχιστράγους επιστολή” την έγραψε ο ίδιος ο γραμματέας της “ιεράς συνόδου” και την ταχυδρόμησε στον εαυτό του μετά την πρωθυπουργική υπογραφή; Ρε μπας και ο ψόφιος κοριός έχει αρχίσει να κουναβίζει;

Για να συνεχίσει ο εξοχότατος (προς το τέλος):

… Μ’ αυτές τις σκέψεις, και με την επιθυμία να είναι πάντα ανοιχτές οι πόρτες του διαλόγου μεταξύ της συνταγματικά υπεύθυνης για την διαχείριση των εθνικών θεμάτων Πολιτείας, και της πάντοτε σε χριστιανική και εθνική εγρήγορση Εκκλησίας, παρακαλώ και εύχομαι να συμβάλλετε, στο μέτρο των δυνάμεών σας, ώστε η Ελλάδα, με πνεύμα ενότητας και ορθού λόγου, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, να αντιμετωπίσει με επιτυχία το θέμα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ, όπως και τα άλλα εθνικά θέματα που την απασχολούν…

Η “χριστιανική και εθνική εγρήγορση” αφορά “το όνομά της”…. Το γλύψιμο και τα σάλια είναι τόσο πολλά που θα προκαλούσαν απέχθεια και αηδία και σε μαθητή πρώτης δημοτικού. Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο: αυτή η άτυπη μεν ουσιαστική δε συνδιοίκηση, συγκυβέρνηση με την συμμορία με τα μαύρα, που επιβεβαιώνει ένας ντενεκές μεν πρωθυπουργός δε (και οι παρατρεχάμενοί του), θεωρείται “φυσιολογική”. Γιατί το πόπολο γουστάρει τον εθνεγερτήριο ρόλο του ράσου, αφού (από διανοητική άποψη) βρίσκεται καθηλωμένο κάτι αιώνες πριν.

Και ύστερα, οι ίδιοι ακριβώς λακέδες, “επώνυμοι κι ανώνυμοι”, θα καταγγείλουν τον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” και την “στροφή προς την άκρα δεξιά” – άλλων, φυσικά. Αλλά η πολιτική αλήθεια είναι μία και μοναδική: η για πολλούς (όχι, βέβαια για εμάς! – τα λέγαμε τότε που έπρεπε…) “πρώτη φορά αριστέρα” κατάφερε να κάνει τον φασισμό, την οπισθοδρόμηση, την μικροαστική πανούκλα, τον συντηρηστισμό του 21ο αιώνα normal. Ήταν η τελευταία αλλά κρίσιμη επικύρωση. Άξιοι οι μισθοί των στελεχών της, άξιες και οι τακτοποιήσεις των ανθρώπων της.

Αυτή είναι η μοναδική επιτυχία της. Που σημαίνει ότι: για να βγούμε απ’ τον σωρό των σκατών που συσσωρεύει ήδη και θα συσσωρεύσει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια αυτή η επιτυχία θα πρέπει, σα σύγχρονη εργατική τάξη, να κάνουμε δουλειά που δεν έχουμε φανταστεί.

Κι ας μην περιμένουμε να φρακάρουμε στον πάτο. Δεν υπάρχει.

Μόνιμη δηλητηρίαση

Παρασκευή 12 Γενάρη. Η ιστορία αναφέρει το παράδειγμα ενός βασιλιά (του Μιθριδάτη του 6ου) που, φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν (γινόταν αυτό στα παλάτια), κατάπινε μόνος του μικρές δόσεις δηλητηρίων. Για να αντέξει την όποια εναντίον του απόπειρα.

Θα μπορούσε να είναι ο εφευρέτης της σχεδιασμένης ανοσίας! Ωστόσο ο όρος μιθριδατισμός παραπέμπει στη σταδιακή εξοικείωση με την δηλητηρίαση, έτσι ώστε κάποιος να είναι μόνιμια δηλητηριασμένος αλλά να δείχνει ζωντανός.

Η πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική ιστορία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου είναι, ανάμεσα σε άλλα, μια ιστορία μαζικού (και συχνά, αν και όχι πάντα, εθελοντικού) μαζικού μιθριδατισμού. Έτσι ώστε όταν ένας εκλεγμένος πρωθ. το 2018 ζητάει την άδεια ενός αρχιτράγου για να κάνει “πολιτική” (απ’ τα σχολεία μέχρι…), αυτό να θεωρείται φυσιολογικό. Ή, το χειρότερο, άξιο ειρωνικού σχολιασμού το πολύ για κανά δυο μέρες.

Ο.Κ. Μόνο που στο (καλώς ή κακώς) “παγκόσμιο χωριό”, τα ελληνικά βίτσια γίνονται ευρύτατα γνωστά. Και καταγέλαστα. Έτσι ώστε η διαπίστωση ότι εκεί πέρα αληθινή εξουσία έχουν εκτός απ’ τους εφοπλιστές και οι παπάδες θα ήταν η παγκόσμια (άρρητη) απάντηση στους καϋμούς των φαιορόζ κυβερνητών, αλλά και των συζύγων τους, περί κυβέρνησης και εξουσίας: Κυρία μου (θα έλεγε κάποιος στην πρωθυπουργική “πρώτη πολίτη”) αν ο σύντροφός σας δεν σας χωρίσει για να γίνει αρχιεπίσκοπος, δεν θα νοιώσει ποτέ τι είναι η εξουσία. Άρα: δεν σας φαίνεται προτιμότερο που είναι ένας υψηλόμισθος λακές;

“Αγαπητέ αρχιτράγε. Θέλω να σας ευχαριστήσω που δεν θέλετε να μας χειροτονήσετε αλλά αξιοποιείτε την δήθεν διάκριση των εξουσιών. Χάρη στην καλωσύνη μας μπορούμε ακόμα να το παίζουμε ‘της αριστέρας’…”

Χμμμμ… Κωμωδία ή φάρσα; Ό,τι και νάναι, είναι υποδόρειο…

 

Απεργίες (;)

Πέμπτη 11 Γενάρη. Χωρίς αμφιβολία ο νόμος για το 50%+ στις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για απεργίες θα δυσκολέψει τέτοιες αποφάσεις – αφού, τόσα χρόνια, έγινε βολική συνήθεια το να λαμβάνονται μειοψηφικά (συχνά: ελεεινά μειοψηφικά). Όμως: σαν εργάτες / εργάτριες, που ξέρουμε ακριβώς τι συμβαίνει με την τάξη μας, υπήρχαν (και εξακολουθούν να υπάρχουν) πολύ σοβαρά ζητήματα άσχετα με τον συγκεκριμένο νόμο. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι απ’ το 2010 και μετά έπεσαν όλα τα παλιά νομοθετικά αναχώματα, το γεγονός δηλαδή ότι το τυπικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων (η τυπική νομοθεσία) ήρθε στο σημείο που βρισκόταν το πραγματικό σύνταγμα (οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης) στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και το ότι, στη συνέχεια, αυτοί οι πραγματικοί συσχετισμοί επιδεινώθηκαν ακόμα περισσότερο και πιο άγρια έτσι ώστε να μιλάμε, σήμερα, για μισθούς 200 και 250 ευρώ για 40 ώρες δουλειές την εβδομάδα, όλη αυτή η αποτελεσματική αλλά και εύκολη υποτίμησή μας, ΔΕΝ οφείλεται απλά και μόνο στην αθλιότητα των αφεντικών! Ούτε στην αθλιότητα των νομοθετών… Δυστυχώς: ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑΣ!!! Που προτίμησε να κοιτάει τι της έδειχναν τα δάκτυλα αντί να δει (και να φυλάξει) τα αχαμνά της… Αθλιότητα απ’ την οποία διάφοροι έβγαλαν και βγάζουν την όποια κομματική υπεραξία μπορούν… (Κάποιοι έγιναν και κυβερνήτες).

Δεν είναι οι νόμοι που μας εμπόδισαν να έχουμε ξεπεράσει προ πολλού τον πατερναλισμό και τις μεσολαβήσεις του συνδικαλισμού κάθε είδους… Δεν είναι οι νόμοι που μας εμπόδισαν να συνειδητοποιήσουμε τι έκαναν πρακτικά τα ντόπια αφεντικά όλα αυτά τα χρόνια, όταν δημόσια κλαίγονταν και έδειχναν την Μέρκελ και τον Σόιμπλε σαν υπαίτιους… Δεν είναι οι νόμοι που μας εμπόδισαν να φτύσουμε πρακτικά και οριστικά τις διαταξικές συμμαχίες των “γενικών απεργιών” και των κεντρικών παρελάσεων… Δεν είναι οι νόμοι που επέβαλαν την μοιρολατρεία, τον κομφορμισμό των ξεπεσμένων του μικροαστισμού… Δεν είναι οι νόμοι που πούλησαν για  “αντίσταση” τα ψυχοσυναισθηματικά εξαρτημένα αντανακλαστικά, του είδους “αγανάκτηση”…

Κι αντίστροφα: στις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας της η τάξης μας ΔΕΝ απεργούσε επειδή αυτό ήταν “νόμιμο”!!! Απεργούσε επειδή είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στο δίκο της – και μπορούσε να πάει μακριά, πολύ μακριά, ακόμα κι όταν οι αγώνες της αντιμετωπίζονταν σαν παράνομοι… Μπορούσε να πάει τόσο μακριά αλλάζοντας τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης ώστε στο τέλος, τα αφεντικά, αναγκάζονταν να συμβιβαστούν και νομοθετικά.

Θα ξαναγυρίσουμε στο θέμα, αλλά κατ’ αρχήν οπωσδήποτε αυτό: όχι, δεν ξεχνάμε ποια είναι αυτά που μας λείπουν· και όχι, δεν αγοράζουμε “επαναστατικές γυμναστικές” και δημόσιες σχέσεις…

Ιράν

Πέμπτη 11 Γενάρη. Κατά το κινεζικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο xinhuanet, η ιρανική κυβέρνηση του Rouhani σκοπεύει να ανακοινώσει σύντομα μέτρα που θα ικανοποιούν (τουλάχιστον ως κάποιο σημείο) τα αιτήματα των πρόσφατων διαδηλώσεων. Μπορεί να πρόκειται για κάποιου είδους “εσωτερική πληροφόρηση” μεταξύ των δύο καθεστώτων (κινεζικού και ιρανικού) ή απλά εκτίμηση απ’ τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν και, κυρίως απ τις δηλώσεις του Rouhani αλλά και του Χαμενεΐ.

Λογικό ακούγεται. Για διάφορους λόγους το ιρανικό καθεστώς έχει συμφέρον να δείξει μια κάποια «σοσιαλίζουσα» μέριμνα για τους πληβείους· όχι, όμως, τέτοια που να εμποδίσει το επενδυτικό / καπιταλιστικό μπουμ που έχει ξεκινήσει, και στο οποίο βασίζει πολλά. Στην πραγματικότητα μάλιστα (εκτιμάμε ότι) το ιρανικό καθεστώς θα κάνει προσεκτικά μεν αλλά αξιοσημείωτα βήματα ικανοποίησης της εκτεταμένης μεσαίας τάξης – και όχι, τόσο, της εργατικής, την οποία θα φροντίσει να κρατήσει σε πατερναλιστική κατάσταση / έλεγχο. Μια ιρανική (δηλαδή σαφώς συντηρητικότερη, και πάντα με παρόντα τα θρησκευτικά σύμβολα) εκδοχή του κινέζικου καπιταλιστικού μοντέλου, δηλαδή μια ορισμένη φιλελευθεροποίηση στο κοινωνικό πεδίο (με ενίσχυση της κατανάλωσης) παράλληλα με την σταθερή συγκεντροποίηση της πολιτικής εξουσίας, δεν πρέπει να αποκλειστεί σαν «ο ιρανικός δρόμος προς περισσότερη δημοκρατία».

Εν τω μεταξύ έχει το ενδιαφέρον του: σε αντίθεση με την άγρια καταστολή του 2009, τώρα το καθεστώς εμφανίζει πρακτικές «μετριοπάθειας». Απ’ τους περίπου 4.000 συλληφθέντες των διαδηλώσεων απελευθερώνονται σταδιακά (χωρίς κατηγορίες) όσοι / όσες προκύπτει ότι «δεν είχαν συμμετοχή στους χουλιγκανισμούς»…

Κεντρική ασία 1

Πέμπτη 11 Γενάρη. Η πρόθεση του Πεκίνου να συμπεριλάβει την αφγανική επικράτεια στον (προοϋπολογισμού 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων) “οικονομικό διάδρομο κίνας – πακιστάν” προκαλεί διάφορους πονοκεφάλους. Το αφγανιστάν; Σοβαρά; Το σημερινό αφγανιστάν; Χωρίς την άδεια των ηπα; Ποιο αφγανιστάν; Αυτό με την παραπέουσα κυβέρνηση που στηρίζεται (ως τώρα) στην Ουάσιγκτον; Ή το άλλο που ελέγχεται απ’ τους ταλιμπάν;

Το Πεκίνο επίσημα κουβεντιάζει με τις επίσημες κυβερνήσεις, και ήταν μετά από μια τέτοια official συνάντηση με αφγανούς αξιωματούχους στο Πεκίνο, τον περασμένο Δεκέμβρη, που ανακοινώθηκε η κινεζική πρόθεση γι’ αυτό το παρακλάδι του σχεδίου μια ζώνη ένας δρόμος. (Άλλο τι κάνει ανεπίσημα…) Με δεδομένη την αναβαθμιζόμενη (και ιστορική σχέση) Πεκίνου – Ισλαμαμπάντ, και την αναβάθμιση του πακιστανικού λιμανιού της Gwadar, που εκτός από εμπορική χρήση (μια αναβάθμιση μέσα στο σχεδιασμό του διαδρόμου, της τάξης των 1,6 δις δολαρίων…) θα γίνει και βάση του κινεζικού πολεμικού ναυτικού, ο συγκεκριμένος χερσαίος διάδρομος είναι στρατηγικής σημασίας: επιτρέπει στο εμπόριο της κίνας αλλά και μιας σειράς συμμαχικών / δορυφορικών καπιταλιστικών κρατών στην κεντρική και βόρεια ανατολική ασία να παρακάμπτουν τις θαλάσσιες διαδρομές μέσω των στενών της Malacca· για την περίπτωση που οι ηπα θα μείνουν για αρκετές δεκαετίες ακόμα αυτοκράτορας / πειρατής. (Εννοείται ότι ο κόλπος του Aden και η ερυθρά θάλασσα μαζί με το Σουέζ παραμένουν σ’ αυτήν την εναλλακτική σαν “κεντρικά σημεία”)

Από γεωγραφική άποψη αυτός ο διάδρομος κίνας – πακιστάν και η απόληξή του στην Gwadar δεν έχει ανάγκη την αφγανική επικράτεια. Από γεωπολιτική άποψη όμως το Πεκίνο (και, ευρύτερα, το ευρασιατικό καπιταλιστικό μπλοκ) δεν πρόκειται να αφήσουν εύκολα εδάφη και βάσεις στην Ουάσιγκτον. Αν συνυπολογιστούν οι πρώτες ύλες του αφγανικού υπεδάφους (που και ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει σοβαρά υπόψη του) το πράγμα γίνεται ακόμα πιο απτό. Στο κάτω κάτω ένας βασικός άξονας του one belt one road σχεδίου θα μπορούσε, μέσω αφγανιστάν, να συνεχίζει στο ιράν, και από εκεί στην τουρκία.

Το δέλεαρ αυτής της πρότασης δεν απευθύνεται στους ταλιμπάν: αυτοί είναι «μέσα» έτσι κι αλλιώς. Απευθύνεται στην τωρινή κυβέρνηση του αφγανιστάν, στον Ashaf Ghani: ή συνεχίζει να στηρίζεται στην Ουάσιγκτον, συνεχίζει να ζητάει την στρατιωτική της υποστηρίξη, οπότε είναι καταδικασμένος να ηττηθεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους ταλιμπάν και τους υποστηρικτές τους (τους γνωστούς «αναθεωρητές»…), και μάλιστα χωρίς να πάρει φράγκο απ’ το «σχέδιο Jinping»· ή αλλάζει πλευρό (θα βρεθεί ο τρόπος και το timing) και περνάει στη «σωστή μεριά της ιστορίας».

Η εικασία μας είναι ότι οι βασικές υλικές δυνάμεις είναι έτοιμες στην κεντρική ασία, είτε για την μία εκδοχή είτε για την άλλη. Και ότι (όσο κι αν φαίνεται «μακρινό») για το ποιες θα είναι οι εξελίξεις στο αφγανιστάν και γύρω απ’ αυτό τα βασικά θα κριθούν στην κορεατική χερσόνησο, τους επόμενους λίγους μήνες. Με δεδομένο ότι ο ειρηνικός (και, σ’ αυτή τη φάση, το κορεατικό γεωγραφικό σημείο) είναι το κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, κάθε αμερικανικό “φορσέ” πισωπάτημα εκεί θα διατρέξει ολόκληρη την γραμμή αντιπαράθεσης (απ’ τον Ειρηνικό ως την Μεσόγειο) – με την κεντρική ασία σαν βασική “σύναψη”…

Κεντρική ασία 2

Πέμπτη 11 Γενάρη. Χρησιμοποιώντας μια κάπως ουδέτερη αργκώ θα λέγαμε: οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Ισλαμαμπάντ επιδεινώνονται σταθερά. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε πριν μια βδομάδα να περικόψει την “οικονομική βοήθεια ασφαλείας” προς το πακιστάν κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Επειδή η Ισλαμαμπάντ δεν βοηθάει τον αμερικανικό στρατό στην αντιμετώπιση των ταλιμπάν (για να είμαστε ειλικρινείς: μάλλον το αντίθετο κάνει…).

Πως σκοπεύει να αντιδράσει η Ισλαμαμπάντ; “Οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: θα διπλασιάσει, μπορεί να αυξήσει και ακόμα περισσότερο, τα “διόδια” που πληρώνουν οι νταλίκες που μεταφέρουν όπλα, στρατιωτικό εξοπλισμό και οτιδήποτε άλλο, απ’ το λιμάνι του Karachi στις αφγανικές βάσεις του αμερικανικού στρατού. Ως τώρα πλήρωναν 2.500 δολάρια ανά κοντέινερ. Το ποσό μπορεί να πάει 5.000, μπορεί και 7.000. Αντίστοιχα η Ισλαμαμπάντ θα αυξήσει τα «διόδια» για την χρήση του ενάριου χώρου και των αεροδρομίων της απ’ τον νατοϊκό / αμερικανικό στρατό.

Αυτό το νταραβέρι προφανώς εκφράζει μια πόλωση, η οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι βολεύει την Ουάσιγκτον. Αλλά είναι κωμική η έκφραση αυτή: τζάμπα λεφτά σας δίνουμε! – τα πορτοφόλια ή την ζωή σας τσακάλια! Πριν 40 ή 30 χρόνια το πράγμα δεν θα εκδηλωνόταν έτσι. Φταίει, όμως, η οικονομίστικη προσέγγιση της αμερικανικής συντηρητικής διοίκησης, όπως γλαφυρά τιτιβίζεται απ’ το ψόφιο κουνάβι.

Με αγωνία περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια. Κυρίως το αν το Νέο Δελχί θα καταδεχθεί να ανακατευτεί· γιατί το μόνο «βαρύ χαρτί» σ’ αυτήν την περιοχή που θα μπορούσε να μπει στην αμερικανική πλευρά είναι ο ινδικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.

Όμως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό.

Αυστραλία

Πέμπτη 11 Γενάρη. Θεωρείται μια ήπειρος μόνη της: οπότε τα ζόρια της μπορούμε να τα ονομάζουμε “ηπειρωτικά”. Παρόλα αυτά η αυστραλία είναι και κράτος (ένα κράτος / ήπειρος) οπότε έχει καπιταλιστικά προβλήματα.

Από οικονομική άποψη η αυστραλία είναι “διασυνδεδμένη” με την κίνα (που δεν είναι ήπειρος, όχι ακόμα τουλάχιστον..). Το ένα τρίτο των αυστραλιανών εξαγωγών (σε μεγάλο βαθμό πρώτες ύλες, ακατέργαστες ή επεξεργασμένες) κατευθύνονται στην κίνα. Χάρη σε μια συμφωνία “ελεύθερου εμπορίου” μεταξύ των δύο κράτων στα τέλη του 2015 το εμπόριο μεταξύ τους είχε φτάσει στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια – για εκείνη την χρονιά.

Επιπλέον οι κινέζοι φοιτητές είναι το 38% των ξένων φοιτητών στα αυστραλέζικα πανεπιστήμια· και πληρώνουν δίδακτρα, βάζοντας στον αυστραλιανό καπιταλισμό άλλα 18 δισεκατομμύρια δολάρια. Και οι κινέζοι τουρίστες προς την αυστραλία αυξάνονται διαρκώς, φτάνοντας το 13% του συνόλου τουριστών στην αυστραλέζικη ήπειρο. Αυτά από οικονομική άποψη.

Απο στρατιωτική άποψη η Canberra είναι με την Ουάσιγκτον. Κληρονομιά της συμμετοχής της στην «βρετανική κοινοπολιτεία» (που αν δεν κάνουμε λάθος ισχύει πάντα) αλλά και της γεωγραφικής (άρα γεωπολιτικής) θέσης της. Και, φυσικά, συνέπεια της λευκής, πρωτοκοσμικής, χριστιανικής ταυτότητας των αυστραλών. Η Canberra ψωνίζει αμερικανικά όπλα, η Canberra συμμετέχει στα αμερικανικά στρατιωτικά γυμνάσια στην ευρύτερη περιοχή. Μπορεί να μην συμφωνεί 100% σε κάθε λεπτομέρεια των εξηγήσεων για το αμερικανικό “pacific first”, αλλά το αμερικανικό πεντάγωνο έχει διάφορες βάσεις στο αυστραλιανό έδαφος, μερικές ιδιαίτερης σημασίας: για «πόλεμο στο διάστημα».

Τι θα συμβεί αν οι σχέσεις Πεκίνου – Ουάσιγκτον φτάσουν σε εκείνο το σημείο που η Canberra θα πρέπει να «διαλέξει πλευρά»; Η ιστορία δείχνει ότι τέτοιες επιλογές δεν είναι ποτέ απόλυτες· όμως συμβαίνουν σε αδρές, γενικές γραμμές. Τι λέει η σκέψη σας για τα κριτήρια που θα έχουν αποφασιστική σημασία στην αυστραλιανή περίπτωση (όπως και σε πολλές άλλες); Θα είναι τα «οικονομικά» ή τα «γεωπολιτικά / στρατιωτικά» με τις μελλοντικές (πιθανές…) οικονομικές αποδόσεις τους;

Να πούμε την γνώμη μας, τώρα που μοιάζει νωρίς ακόμα: τα δεύτερα θα κερδίσουν! Γιατί; Ε, αυτό το αφήνουμε σ’ εσάς…

Κορέες

Τετάρτη 10 Γενάρη. Ακόμα κι αν το θεωρούμε αναμενόμενο (για να μην πούμε: υποβολιμαίο) το τονίζουμε: μα στ’ αλήθεια τόσοι “σοφοί” αναλυτές, διεθνολόγοι, κλπ πιστεύουν στα σοβαρά ότι η Πγιονγκγιάνγκ και η Σεούλ συναντήθηκαν χτες …για να κανονίζουν την συμμετοχή της ολυμπιακής ομάδας της πρώτης στους χειμερινούς αγώνες που θα γίνουν στη δεύτερη; Δεν συναντήθηκαν, πάντως, οι υπουργοί αθλητισμού των δύο κρατών!!! Υπήρχαν βέβαια και “αθλητικές αντιπροσωπείες”. Αλλά ο επικεφαλής της βορειοκορεατικής αντιπροσωπείας ήταν ο “υπουργός ειρηνικής συνύπαρξης” Ri Song-gwon, και ο αντίστοιχος του νότου, ο Cho Myoung-gyon, υπουργός ενοποίησης (της κορεατικής χερσονήσου).

Προφανώς μια τέτοια πρώτη συνάντηση, μετά από πάνω από δύο χρόνια, εν μέσω κυκλωτικών κινήσεων των ηπα και της ιαπωνίας, έχει και συμβολική διάσταση. Κι αυτή η τελευταία προεκτείνεται στην “ολυμπιακή εκεχειρία”. Αλλά ακόμα κι εδώ υπάρχουν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, το ότι για να πάει η βορειοκορεατική αθλητική αντιπροσωπεία στη Σεούλ θα πρέπει να “χαλαρώσουν κάποιες κυρώσεις”, έστω προσωρινά· κάτι που μπορεί να αποφασιστεί μόνο απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, δηλαδή να εγκριθεί και απ’ την Ουάσιγκτον. Πράγμα που θα κάνει (αφού δεν μπορεί να κάνει αλλιώς). Κι αυτό δείχνει (απ’ την μεριά των δύο κορεών αλλά και των συμμάχων τους) ότι ακόμα και στον συμβολισμό (της ολυμπιακής συμμετοχής του βορρά) υπάρχει ένα “κουκούτσι”: η οπισθοχώρηση των ηπα. Μικρή αλλά οπισθοχώρηση….

Στο πλάι του επίσημου ολυμπιακού προγράμματος, οι δύο “εθνικές” taekwondo θα κάνουν κοινές εκδηλώσεις, ενώπιον του κοινού. Κι εδώ ένας συμβολισμός, «ασήμαντος» για τους μη ασιάτες (και για τους μη κορεάτες), σημαντικός όμως γι’ αυτούς: το taekwondo, σαν κορεατική πολεμική τέχνη, είναι μέρος εκπαίδευσης και στους δύο στρατούς.

Σε κάθε περίπτωση η συμμετοχή αυτή είχε κανονιστεί / αποφασιστεί πριν την συνάντηση· η face to face επαφή απλά την επικύρωσε. Τώρα, άραγε, δεν θα ξαναμιλήσουν μεταξύ τους οι βορειοκορεάτες και οι νοτιοκορεάτες;

Θα ξαναμιλήσουν… θα ξαναμιλήσουν! Σύντομα. Για στρατιωτικά ζητήματα όπως ανακοινώθηκε μετά το τέλος της συνάντησης. “Στρατιωτικά ζητήματα” αλλά όχι το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας. Γιατί όπως εξήγησε ο Ri Song-gwon: … Τα όπλα της βόρειας κορέας στρέφονται μόνο κατά των ηπα, όχι κατά των αδελφών μας, της κίνας ή της ρωσίας…

Το Πεκίνο χαιρέτησε την συνάντηση μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου Lu Kang: Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι μ’ αυτήν την υψηλού επιπέδου συνάντηση… Σαν γείτονας στην κορεατική χερσόνησο η κίνα καλωσορίζει και υποστηρίζει τις πρόσφατες θετικές ενέργειες των δύο κορεών για την διευκόλυνση των μεταξύ τους σχέσεων.

Η Μόσχα επίσης χάρηκε: Αυτό ακριβώς είναι το είδος του διαλόγου που πάντα λέγαμε ότι είναι απαραίτητο δήλωσε ο εκεί εκπρόσωπος τύπου.

Όλα αυτά χωρίς καμία απ’ τις προϋποθέσεις και κανέναν απ’ τους όρους που ο φύλακας της ευημερίας του κόσμου, η Ουάσιγκτον, έχει βάλει και ξαναβάλει. Το ψόφιο κουνάβι, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, τιτίβισε ότι «η συνάντηση είναι καλό πράγμα». Αλλά η άτυπη (ακόμα…) υπ.εξ. του, η πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, ξαναθυμήθηκε ότι για την Ουάσιγκτον πρέπει πριν απ’ όλα το βορειοκορεατικό καθεστώς να σταματήσει τις δοκιμές όπλων «για αρκετό καιρό».

Για την Ουάσιγκτον…

Απ’ την Τεχεράνη ως την Τύνιδα

Τετάρτη 10 Γενάρη. Στο ιράν οι διαδηλώσεις έχουν περιοριστεί αριθμητικά ενώ έχουν σταματήσει εντελώς τα, ας τα πούμε έτσι, “μπάχαλα” (αν και με βάση την πολιτική ιστορία στο ιράν δεν επρόκειτο για τέτοια…) Δεν εξαφανίστηκαν, όμως, οι κοινωνικές αιτίες που τις προκάλεσαν. Εννοείται πως ακόμα κι αν υπήρξε «ξένος δάκτυλος» σ’ αυτές τις διαδηλώσεις (και σίγουρα Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ θα ήθελαν να έχουν βάλει το χέρι τους) είτε δεν πρόλαβε είτε δεν μπόρεσε να παίξει σοβαρό ρόλο. Αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του καθεστώτος (ο Χαμενεΐ) αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι υπάρχουν εύλογες αιτίες για διαμρτυρίες. Αποδεικνύεται, επίσης, απ’ το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένα οργανωμένο σχέδιο διεθνούς προβολής των γεγονότων· το Α και το Ω όταν παίζει έξωθεν προεργασία.

Παρόμοιες αιτίες έχουν προκαλέσει εντατικές κινητοποιήσεις κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα της Τεχεράνης, στην Τύνιδα – κι εκεί, σίγουρα, δεν είναι “αμερικανικό σχέδιο”! Αύξηση της φορολογίας καυσίμων και εισαγωγή ενός φόρου ακινήτων καθιερώθηκαν πρόσφατα με νόμο της τυνησιακής κυβέρνησης. Πρόκειται για τυπικά “μέτρα λιτότητας” προς αντιμετώπιση των ελλειμμάτων. Αλλά, όπως πάντα, στις ταξικές κοινωνίες δεν θίγονται όλοι απ’ αυτά.

Όπως στην Τεχεράνη έτσι και στο Κάιρο ή στην Τύνιδα η (κοινωνική) πόλωση, προϊόν του καπιταλισμού, των “ταλαντώσεων” της κρίσης / αναδιάρθρωσής του, και της αφαίμαξης των πληβείων, δεν είναι το σατανικό σχέδιο κανενός· ακόμα κι αν εδώ ή εκεί υπάρχουν κάποιοι διατεθειμένοι να την αξιοποιήσουν. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο απ’ το να υποδείξουμε ένα μάθημα που αφορά τους πρωτοκοσμικούς: η φτώχεια προκαλεί εξεγέρσεις, δεν παράγει φασίστες· οι κρατικοί μηχανισμοί φοβούνται το πρώτο και φροντίζουν για το δεύτερο…