Year: 2018

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 1

Πέμπτη 25 Γενάρη. Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεισίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζουν την μικροπρέπεια της “ησυχίας” τους…

Όμως στο φόντο της “αναβίωσης” του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της επιβεβαίωσης της πανούκλας της εθνικοφροσύνης, ακόμα και ενστικτώδικα θα μπορούσε όποιος θέλει (δηλαδή ελάχιστοι / ελάχιστες…) να καταλάβει ότι η “εξωτερική πολιτική” ενός κράτους (του ελληνικού εν προκειμένω) συνδέεται με πολλούς τρόπους με τους ιδεολογικούς, κυριαρχικούς μηχανισμούς των εξουσιών στο εσωτερικό του. Η ιδιαίτερη ανάλυση, κάθε φορά, απαιτείται για να εντοπίστουν με ακρίβεια τα στοιχεία του όποιου εγκλήματος· ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟ!!! Ειδικά όταν γίνεται εδώ και δεκαετίες…

Η ελληνοαμερικανική, η ελληνοϊσραηλινή και η ελληνοαιγυπτιακή “φιλία” είναι εγκληματικές! Μόνο όποιος έχει συμφέρον να μην καταλάβει αυτό, το αρχικό, σφυρίζει αδιάφορα· και, αν θέλει να το παίξει “βαρύ πεπόνι της γεωπολιτικής ανάλυσης”, ψειρίζει την μαϊμού. Και μαζεύει απόψεις απ’ τα σκουπίδια.

Σ’ ένα υπό έκδοση βιβλίο του ο δημοσιογράφος Ronen Bergman παρουσιάζει (στους καθεστωτικούς new york times…) στοιχεία για τα σχέδια και τις προσπάθειες του ισραηλινού κράτους, την δεκαετία του ’80, να «καθαρίσει» τον Αραφάτ – επικεφαλής τότε της μαχητικής «οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης». Μια τέτοια προσπάθεια είχε σαν κέντρο το αεροδρόμιο της Αθήνας: πράκτορες της mossad είχαν καβατζωθεί σε μια πίστα για ιδιωτικά τζετ, τον Οκτώβρη του 1982, περιμένοντας να επιβεβαιώσουν ότι μια συγκεκριμένη πτήση θα μετέφερε τον Αραφάτ προς και από την Αθήνα. Στο βαθμό που η “πληροφορία” επιβεβαιωνόταν, ισραηλινά μαχητικά θα έριχναν το επιβατικό κάπου εν πτήσει – σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες… Τελικά με το συγκεκριμένο δρομολόγιο μεταφέρονταν στην Αθήνα “μόνο” 30 παιδιά τραυματισμένα, που είχαν επιζήσει απ’ την σφαγή που είχαν κάνει οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ φασίστες χριστιανοί “φαλαγγίτες” στους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στην Sabra και στην Shatila, στο νότιο λίβανο. Η ισραηλινή επιχείρηση κατάρριψης του πολιτικού αεροπλάνου ακυρώθηκε…

Έχει σημασία ότι η καινούργια τότε (1982) ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (πασοκ) ήταν έντονα υπέρ των παλαιστινίων και ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τότε (και μέχρι τις αρχές των ‘90s) δεν είχε αναγνωρίσει το ισραηλινό κράτος. Κι όμως: οι ισραηλινοί πράκτορες ήταν σε θέση να δράσουν, ακόμα και σε «αφιλόξενο περιβάλλον».

Πόσο μάλλον στο εξαιρετικά φιλόξενο έδαφος που τους εξασφαλίζει εδώ και χρόνια η ανοικτή και πολεμοχαρής συμμαχία της Αθήνας. Τώρα, εκτός απ’ τους εξαγορασμένους, όλες οι υπόλοιπες φυλές έχουν κάπου γύρω τους, πάνω τους, ή πιο μακρυά, κάποιους που τους χτυπάνε στην πλάτη, συμβουλεύοντας: έλα μωρέ!.. (μαλάκα…)

(Κάποτε, όχι δα και έναν αιώνα πριν, στις διαδηλώσεις φωνάζαμε “όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη”. Δεν κουβαλάγαμε μπύρες, ούτε ποδήλατα…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 2

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 3

Πέμπτη 25 Γενάρη. Είναι γεγονός ότι αυτό το σχέδιο, η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» σαν παροχή υπηρεσιών προς τον αμερικανικό 6ο στόλο, απ’ την άποψη της χειροπιαστής υλοποίησης, ξεπερνάει συχνά τις ικανότητες των διαδοχικών τζουτζέδων ελληνικών κυβερνήσεων, των οποίων το προσωπικό προέρχεται γενικά απ’ την «ηθική» των κοτζαμπάσηδων· παρότι υπάρχουν πάντα εντεταλμένοι κατάλληλα υπουργοί (ονόματα δεν λέμε, προς το παρόν…) Η φάρσα της ελληνικής χερσαίας διοίκησης σε διαδοχικά κύματα σε ότι αφορά την ελληνική αοζ είναι χαρακτηριστική!

Απ’ την άλλη μεριά κανείς απ’ τους συμμάχους σ’ αυτό το σχέδιο δεν είναι ηλίθιος· όχι όσο οι έλληνες υπήκοοι… Συνεπώς η συμμαχία προχωράει εκεί που είναι ρεαλιστικό να προχωρήσει: σαν στρατιωτική συμμαχία, και όχι σαν συνεταιρισμός οικοπεδούχων του βυθού (όπως πουλάει για αποπροσανατολιστικούς λόγους η μυθολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού). Το Τελ Αβίβ, σαν «στρατηγικός σύμμαχος» της Αθήνας, δεν πρόκειται να υποστηρίξει ποτέ ότι το Καστελόριζο … δικαιούται αοζ!! Ούτε το Κάιρο!! Δεν είναι βλάκες! Θα μπορούσε όμως ίσως (αν συνέφερε και οικονομικά) να σπρώξει το ισραηλινό ή το αιγυπτιακό καθεστώς γκάζι μέσω αγωγών που θα περνούσαν από «ασαφούς ιδιοκτησίας βυθούς», πειρατικά δηλαδή, και, μετά, από ελληνικής ιδιοκτησίας – όπως, για παράδειγμα, δείχνει ο φιλόδοξος χάρτης της φωτογραφίας. Απ’ την άλλη πάντα υπάρχει η δυνατότητα της υγροποίησης…

Και έπονται τα υπόλοιπα της συμμαχίας: η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, η ελεγχόμενη μεταφορά στρατιωτικής τεχνολογίας, η εκπαίδευση «ξένω πιλότων»… Αλλά κι αυτά (μέσω Ουάσιγκτον): δουλειές για έλληνες εργολάβους στην κατασκευή στρατιωτικών υποδομών και βάσεων (αεροδρομίων, λιμανιών) για λογαριασμό συμμαχικών στρατών, ή επιμελητειακές υποδομές· ή και κάποιες εργολαβίες απ’ την προσπάθεια real estate σωτηρίας των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου.

Αυτά είναι μερικά απ’ τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω (και καθορίζουν) τις ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ελληνικού κράτους. Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει – φυσικά! Αυτό το «ό,τι άλλο ήθελε προκύψει» δεν πρέπει να το υποτιμάει κανείς· ούτε να το υπερτιμάει όμως, Παραπέμπει στους διεθνείς συσχετισμούς· άρα θέλει πολύ προσεκτική έρευνα, ανάλυση και διάγνωση. Για το τι είναι πραγματικό και το τι είναι φαντασίωση.

(Θα επανέλθουμε).

Μεγαλειώδεις φήμες!

Τετάρτη 24 Γενάρη. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει ο εθνικός ιδρώτας και άρχισαν τα όργανα. Για καπέλλωμα της αγνής μαύρης αντίδρασης από επιτήδειους / αλητήριους… Και για υπόγεια χρηματοδότηση του συλλαλητηρίου…

Στ’ αλήθεια ο asset 2, ιδιοκτήτης του παοκ και άλλων τινών, άνθρωπος πολλών αρμοδιοτήτων, ήταν ο χρηματοδότης της καπελλωμένης μαύρης αντίδρασης και των βασικών συστατικών της; Κι αν ναι, το έκανε χωρίς ρωτήσει τον φίλο του στο γκουβέρνο;

Α πα πα! Α πα πα!!! Δεν έχουν τον θεό τους οι σπερμολόγοι και οι συκοφάντες….

Η διεθνής της ειδικευμένης βλακείας

Τετάρτη 24 Γενάρη. Δεν ξέρουμε αν είναι παρήγορο· ωστόσο είναι γεγονός: η βλακεία των ειδικών δεν έχει σύνορα!

Για παράδειγμα, υπάρχει ένας λέκτορας στο τμήμα ναυτικών σπουδών του πανεπιστήμιου της Istanbul, ονόματι Yavuz Ornek, που υποστηρίζει στα σοβαρά (έχει και αποδείξεις λέει…) ότι ο Νώε επικοινώνησε με τον γυιό του για να τον ειδοποιήσει να κόψει κανά ξύλο παραπάνω (για την κατασκευή της κιβωτού) μέσω κινητού. Και ότι το περιστέρι που έστειλε μετά το τέλος του «κατακλυσμού» για να επιβεβαιώσει ότι το κακό τελείωσε ήταν στην πραγματικότητα drone….

Κατ’ αρχήν ο λέκτορας, επειδή δυσκολεύεται να πείσει το τουρκικό κοινό, έχει όλα τα φόντα να δοκιμάσει μια σπουδαία ελληνική καριέρα. Αρκεί να αλλάξει θέμα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να υποστηρίξει ότι ο βασιλιάς Αιγέας έδωσε στον γυιό του (Θησέα) πριν φύγει για την μινωϊκή Κρήτη κινητό με gps, για να μη χαθεί στον λαβύρινθο. Και ότι στον γυρισμό το κινητό του γυιού (Θησέα) ξέμεινε από μονάδες (όχι από μπαταρία: είχε φωτοβολταϊκά…), κι έτσι παρεξήγησε ο πατέρας ότι ο γυιός του πέθανε… Με όλες τις γνωστές συνέπειες… (Γιατί μπορεί οι αρχαίοι έλληνες να είχαν δορυφορική / ψηφιακή τεχνολογία, αλλά ήταν και συναισθηματικοί… )

Ώσπου να αλλάξει θεματολογία (και να κερδίσει τους οπαδούς του Σώρρα συν μερικές χιλιάδες ακόμα, ειδικά απ’ την μεγάλη σκοτεινή αποθήκη των «η μακεδονία είναι μία…») ο πανεπιστημιακός Ornek προλαβαίνει να λύσει μια απορία που μας βασανίζει από παλιά. Καλά, ο Νώε μάζεψε ένα ζευγάρι από κάθε είδος στην κιβωτό του… Αλλά τι σκατά έτρωγαν τα σαρκοφάγα μέσα στο κήτος όσο κρατούσε το μπουρίνι, αν όχι πρώτα τα φυτοφάγα (που σκελετώνονταν κάθε μέρα) και μετά το ένα το άλλο;

Διότι αν ο μύθος της κιβωτού είναι ένας μύθος για την αντοχή της ζωϊκής libido και της αναπαραγωγής των ειδών ακόμα και με τον πιο γαμόκαιρο ever, του λείπει κάτι πολύ βασικό (για την αναπαραγωγή): μια άποψη για το στομάχι…

Υποθέτουμε ότι τα κινητά και τα drone που έχει κατά νου ο λέκτορας για εκείνη την εποχή δεν ήταν, μεταξύ άλλων, «ξηρά τροφή» – ε;

(φωτογραφία: Στη συγκεκριμμένη εικονογράφηση ο καλλιτέχνης δεν άντεξε! Μετά το τέλος του κατακλυσμού και την αποβίβαση των επιζήσαντων, στο κάτω μέρος του πίνακα, ένα λιοντάρι ξεσκίζει κάποιο χορτοφάγο. Διότι “συνταξιδιώτες – συνταξιδιώτες, αλλά ως εδώ!” Σα να ήθελε να πει ο ζωγράφος: ... και μόλις τέλειωσε η ταλαιπωρία, φροντίσαμε να τελειώσουν και τα τρόφιμα… Αφήσαμε τελευταίον τον Νώε, αλλά κι αυτός μια χαψιά έγινε… Υπογραφή: ο βασιλιάς της ζούγκλας!)

Ταρίφες

Τετάρτη 24 Γενάρη. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο το ότι ο “ξεπλένω μαύρο χρήμα” tycoon του real estate στο america και ύστερα πρόεδρός της, το ψόφιο κουνάβι, υπέγραψε την επιβολή υψηλών δασμών στην εισαγωγή πλυντηρίων (και φωτοβολταϊκών πάνελ) για να προστατέψει την αμερικανική παραγωγή.

Το ενδιαφέρον (από την άποψη της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας) είναι ότι αυτοί οι δασμοί δεν είναι full και από αύριο. Μπορεί ο εχθρός να είναι ξεκάθαρος (στην περίπτωση αυτών των δύο εμπορευμάτων η κίνα και η νότια κορέα – ω, ναι, η νότια κορέα!), αλλά δεν γίνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη να στεγνώσει η αμερικανική αγορά και να μείνει ο αμερικάνος καταναλωτής με άδεια χέρια. Συνεπώς η προχθεσινή επιβολή των δασμών είναι κλιμακωτή.

Για παράδειγμα: τα πρώτα 11,5 εκατομύρια φωτοβολταϊκά πάνελ που θα εισάγονται στις ηπα κάθε χρόνο (παραγωγικής δυνατότητας 2,5 gigawatt) θα είναι χωρίς δασμούς… Από εκεί και πάνω θα επιβαρύνονται με ένα 30% για το 2018, που σταδιακά όμως θα πέσει στο 15% το 2022 – υποθέτοντας ότι η αμερικανική παραγωγή και το ανάλογο εμπόριο θα έχει δυναμώσει αρκετά ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν ως προς τις τιμές τα εισαγόμενα ασιατικά.

Αντίστοιχα για τα πλυντήρια. Τα πρώτα 1,2 εκατομμύρια που θα εισάγονται κάθε χρόνο θα έχουν δασμό 20%. Απο εκεί και πάνω θα έχουν 50%. Αυτά για το 2018. Το 2020 οι δασμοί θα πέσουν στο 16% και 40%. (Το 2010 είχαν εισαχθεί 1,6 εκατομύρια πλυντήρια στις ηπα). Μ’ αυτόν τον εμπορικό προστατευτισμό αμερικανικές εταιρείες όπως η Whirlpool (πλυντήρια) και Suniva και Solar World Americas (φωτοβολταϊκά) τρίβουν τα χέρια τους.

Διαφορικός προστατευτισμός! Σε σχέση με τα αντίστοιχα μέτρα στον 20ο αιώνα, που ήταν σαφώς πιο γενικά και ενιαία ταιριάζοντας στο πολιτικό και διανοητικό μοντέλο της «μαζικής παραγωγής / μαζικής κατανάλωσης», πρέπει να παρατηρήσει κανείς την «ευελιξία» στην εξέλιξη ακόμα και των «εμπορικών φρουρίων». Η αιτία αυτής της «ευελιξίας» δεν είναι μυστηριώδης· φαίνεται και στις τελευταίες αμερικανικές αποφάσεις. Το τελευταίο κύμα «παγκοσμιοποίησης», που ανάμεσα στα άλλα σήμαινε μεταφορά μεγάλων τμημάτων της βιομηχανικής παραγωγής στην «χαμηλού εργατικού κόστους» ασία (σε μεγάλο βαθμό: κίνα) δεν μπορεί να ξεπεραστεί σε χρόνο μηδέν μέσω κάποιου ακραία απωθητικού φράγματος δασμών στις εισαγωγές. Γιατί έτσι οι καταναλωτές «μας» θα μείνουν ρέστοι. Χρειάζεται χρόνος (λιγότερος ή περισσότερος) για να επαναπατριστεί η ξενητεμένη παραγωγή μέσω της ρομποτικής οργάνωσης της εργασίας… Χρειάζονται και σοβαρές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (εν όψει της εγγυημένης και σχετικά προφυλαγμένης απ’ τους ανταγωνιστές εσωτερικής αγοράς).

Όταν, λοιπόν, κοτζάμ αμερικανική συντηρητική κυβέρνηση, νομοθετεί ότι «οι πρώτες εισαγόμενες ποσότητες είναι φτηνότερες» αλλά «από κει και πέρα είναι ακριβότερες», εννοεί: εξασφαλίζω για την εσωτερική καπιταλιστική παραγωγή ένα μέρος της εσωτερικής αγοράς, άρα στηρίζω τα ντόπια αφεντικά να προχωρήσουν στην τεχνολογική αναδιάρθρωσή τους με σκοπό την μείωση του κόστους τους· χωρίς όμως να προκαλέσω μια καθολική έλλειψη (ή μια απότομη ακρίβεια) στο Α ή στο Β εισαγόμενο είδος, με κίνδυνο μια σοβαρή κοινωνική ή βιομηχανική αναταραχή…

Να τα βλέπουμε, να μαθαίνουμε και να καταλαβαίνουμε την συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Νοσταλγία…

Τετάρτη 24 Γενάρη. Την ίδια ιστορική στιγμή που ο αμερικανικός καπιταλισμός προσπαθεί να οχυρωθεί απέναντι στους ανταγωνιστές του, τα κινεζικά μυαλά της IT εγκαταλείπουν την Silicon Valley και επαναπατρίζονται! Διάφοροι κινεζικοί «τεχνολογικοί γίγαντες», εταιρείες σαν την Baidu, την Tencent και την Alibaba, προϊόντα μιας μεθοδικής κρατικής πολιτικής του Πεκίνου, έχουν διαμορφώσει ήδη γύρω τους ένα επεκτεινόμενο «οικοσύστημα» ερευνητικών κέντρων, πυρήνων καινοτομίας, start ups και χρηματοδοτικών κεφαλαίων που συναγωνίζεται στα ίσια (αν δεν έχει ξεπεράσει ήδη) την αμερικανική κοιλάδα της σιλικόνης.

Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός ήρθε σαν trailer στον τεχνοεπιστημονικό 21ο αιώνα, όχι μόνο έχει το εγχώριο δυναμικό που του επιτρέπει να καλύπτει το ένα μετά το άλλο όλα τα κενά του, αλλά έχει κι εκείνο το μέγεθος «εσωτερικής αγοράς» μπροστά στην οποία εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού (και ίσως θα ήθελε να υπερασπιστεί και η ε.ε.) είναι επαρχιωτισμός. Κι ας μην μιλήσουμε για την διεθνή αγορά, όπου η σχέση τιμής / ποιότητας γέρνει σταθερά όλο και περισσότερο υπέρ του κινεζικού (και ευρύτερα ασιατικού, γύρω του) καπιταλισμού και των εμπορευμάτων του.

Το κινεζικό “thousand talents plan”, ένα σχέδιο προσέλκυσης όχι μόνο κινέζων τεχνοεπιστημόνων της διασποράς αλλά και οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου θα ήθελε να δουλέψει στην κίνα, χρονολογείται απ’ το 2008. Δέκα χρόνια φαίνεται ότι αποδίδει μια χαρά· σε κλίμακα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Τι να σκέφτεται ο «τρελλός σκύλος» Jim Mattis και οι άλλοι δύο της αμερικανικής μιλιταριστικής “τριανδρίας” για όλα αυτά;

Συρία

Τετάρτη 24 Γενάρη. Ενώ ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του συνεχίζει την εισβολή στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, οι ypg του αμερικανικού στρατού, μέσω του καινούργιου εκπροσώπου τους Keno Gabriel (ίσως ψευδώνυμο), έκαναν καταγγελία κατά της Μόσχας. «Μας πρόδωσε» είναι το συμπέρασμα τους.

Εκείνο που προδίδει και θα προδώσει τα εύλογα κουρδικά δικαιώματα σε μια ενιαία συρία δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα. Αλλά η λογική του “εργολάβου” (proxy) που έχει υιοθετήσει το pkk και όλες οι «μεταμορφώσεις» του. Ποια καταγγέλουν σαν «προδοσία της Μόσχας» στον θύλακα της Afrin; Το ότι απέσυρε τις μερικές δεκάδες «συμβούλους» που είχε στείλει εκεί πριν κάμποσους μήνες. Συνεπώς οι ypg παραδέχονται ότι ψάχνουν για «προστασία». Εκείνη της Μόσχας δεν βγήκε, ελπίζουν όμως ότι θα βγει αυτή της Ουάσιγκτον…

Διάφοροι αναλυτές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) έχουν δηλώσει κατά καιρούς με μεγάλη σιγουριά ότι η Μόσχα υποστήριζε τους ypg… Καθότι πολεμούσαν κατά του isis… Την προέλευση αυτού του ψέμματος δεν την ξέρουμε με σιγουριά, την υποψιαζόμαστε. Όμως η μόνη λογική σκέψη είναι ότι η Μόσχα ανεχόταν (και δεν «υποστήριζε») τους ypg, στον ίδιο ακριβώς βαθμό που το έκανε το καθεστώς Άσαντ. Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι απ’ την αρχή της εξέγερσης κατά του καθεστώτος, το 2011, όταν οι διαδηλώσεις εναντίον του ήταν μαζικές και ειρηνικές, οι κούρδοι της συρίας ΔΕΝ συμμετείχαν σ’ αυτές. Έμειναν απ’ έξω. Επιπλέον, στην εξέλιξη της καταστολής και, στη συνέχεια, του (αρχικά) συριακού εμφύλιου, οι κούρδοι ζήτησαν και πήραν απ’ τον Άσαντ επιπλέον δικαίωματα: βασικά την αστυνόμευση των περιοχών τους. Ο Άσαντ ευχαρίστως τους την έδωσε αφού έτσι μπορούσε να αποσύρει τον στρατό του απ’ αυτές τις περιοχές. Για να τον ρίξει αλλού.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι σύριοι κούρδοι δεν συγκρούστηκαν ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια με το καθεστώς Άσαντ, η Μόσχα (όπως άλλωστε και η Τεχεράνη) είχαν μια λίγο πολύ ουδέτερη σχέση μαζί τους. Αυτή άλλαξε ότι έγινε σαφές ότι το συριακό pkk θα συνέχιζε μια υπόγεια σχέση που είχε αποκτήσει από πολύ νωρίτερα με την ισραηλινή mossad, μπαίνοντας φανερά στην υπηρεσία της Ουάσιγκτον.

Ούτε η Μόσχα (ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Άγκυρα, ούτε η Δαμασκός) θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν ή να υποστηρίξουν α) την δημιουργία κράτους ή μισοκράτους, κουρδικού ή οτιδήποτε άλλο, στη συριακή επικράτεια· και β) την παραχώρηση εδάφους για αμερικανικές βάσεις, και μάλιστα «αόριστης διάρκειας». Για να μην συμβεί το πρώτο στην επικράτειά της η Μόσχα έχει «ματώσει» (και έχει σκοτώσει μαζικά) στον Καύκασο, ειδικά στην τσετσενία· πως θα μπορούσε, λοιπόν, να ευλογήσει κάτι που θα ξαναάνοιξε (η Ουάσιγκτον καραδοκεί!) το ζήτημα νέων κρατών τόσο στον Καύκασο όσο και στα δυτικά της κινεζικής επικράτειας; Το μέγιστο που θα μπορούσε να δεχτεί (και η Άγκυρα με προσοχή, η Τεχεράνη με μεγάλη δυσκολία…) θα ήταν μια κάποια περιφερειακή αυτοδιοίκηση, κάτω, όμως, από μια στιβαρή ενιαία κεντρική συριακή κυβέρνηση, με ενιαίο συριακό στρατό, συριακή συνοριοφυλακή, διοίκηση, εφορία, εξωτερική πολιτική, κλπ κλπ. Και, φυσικά, καμία αμερικανική βάση…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά τα αφεντικά των ypg! Και, ας το ξαναπούμε, θα μπορούσαν να έχουν κάνει εντελώς διαφορετικές επιλογές απ’ το να μπουν υπό τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Απ’ την στιγμή που διάλεξαν usa ήξεραν επίσης πολύ καλά ότι ο θύλακας της Afrin μετράει ανάποδα τον χρόνο. Το τι παραμύθια διαδίδουν για να κρατήσουν τον κόσμο τους, αυτό είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση… Και οι καταγγελίες για «προδοσία» είναι, απλά, απόδειξη της δικής τους εθελοδουλείας.

Μεγαλειώδες!

Τρίτη 23 Γενάρη. Ο Παναγιώτης είναι 26 χρονών. Όλοι τον φωνάζουν με το όνομά του: Παναγιώτη. Η μάνα του τον λέει Τάκη και ο κολλητός του Πάνο, αλλά κανείς δεν έχει αμφιβολία πως τον λένε.

Υπάρχει και η θεία Λίτσα. Για την θεία Λίτσα ο Παναγιώτης είναι αβάπτιστος. Τον αποκαλεί “μπέμπη”. Κατά καιρούς αρχίζει την πάρλα “πότε θα το βαφτίσουμε το παιδί;”, και “πως θα το βγάλουμε;”. Όταν μερακλώνει, φτιάχνει και επιχειρήματα. Γιατί πρέπει να το πούμε Κώστα… Όχι! Καλύτερα να το πούμε Ελένη…

Η θεία Λίτσα έχει ρετάρει. Τα έχει χάσει. Έχει βαρέσει μπιέλα. Είναι βλαμμένη. Το ξέρουν οι πάντες στη γειτονιά, κι ακόμα μακρύτερα. Όταν, όμως, η θεία Λίτσα αρχίζει την παραλήρημά της (για το πως θα βαφτιστεί ο Παναγιώτης), κι αρχίζει και χειρονομεί δεξιά κι αριστέρα, οι καλοί, “δημοκρατικοί” τρόποι επιβάλλουν σχόλια του είδους “ααααα… μεγαλειώδες!”

Αυτή η “καλωσύνη” δεν οφείλεται στο ότι κάποτε θα έρθει στα συγκαλά της, αρκεί να την πάρει κανείς με το μαλακό. Όχι. Τα έχει χάσει όχι επί 27 αλλά επί 150 χρόνια… Το επιχείρημα είναι “ότι ο γιατρός είπε να της λέμε ναι”. Αλλά το αληθινό κίνητρο είναι ότι η θεία Λίστα έχει κομπόδεμα. Το οποίο ψειρίζουν διάφοροι…

(φωτογραφία: Κάπως έτσι φαντάζεται η θεία Λίτσα τα βαφτίσια του “μπέμπη”. Είναι και της εκκλησίας βλέπετε…)

Με πεσμένα τα φτερά και το μυαλό θολό – αλλά με εθνική συνέχεια…

Τρίτη 23 Γενάρη. Απ’ το 1992 ως το 1995 οι “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” φώναζαν πακέτο το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία”. Το σχέδιό τους προέβλεπε την διάλυση του μακεδονικού κράτους μετά από εισβολή του σερβικού στρατού απ’ τον βορρά και “ανθρωπιστική εισβολή” του ελληνικού απ’ το νότο. “Απελευθέρωση” ταυτόχρονα από βορρά και νότο… Στην τελική μοιρασιά του μακεδονικού κράτους Βελιγράδι και Αθήνα θα έδιναν κάτι και στα Τίρανα, αλλά μόνο αν αυτά έδιναν κάτι απ’ το νότο τους στην Αθήνα…

Ο σερβικός στρατός δεν επιτέθηκε ποτέ· και, για κάποια φάση προς το καλοκαίρι του 1995, ο Μιλόσεβιτς από “φίλος και αδελφός” έγινε στα μέρη μας “προδότης”… Αντί γι’ αυτόν ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι, με επικεφαλής τον “μάγο Χόλμπρουκ”. Και η “ενδιάμεση συμφωνία”: διάλυση του μακεδονικού κράτους γιοκ!

Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το μακεδονικό κράτος πέρασε μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση (περισσότερα σε μελλοντικό sarajevo.pdf) – αλλά δεν διαλύθηκε… Επιπλέον, έχει αναγνωριστεί από 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (ηπα, αγγλία, ρωσία και κίνα) και άλλα 140 κράτη μέλη του με το συνταγματικό του όνομα. Μεταξύ αυτών η σερβία, η βουλγαρία, η τουρκία και η αλβανία…

Εν έτει 2018 το “η λύση είναι μία…” δεν ακούγεται. Η θεία Λίτσα είναι σταθερά και μόνιμα εκτροχιασμένη αλλά δεν διαφημίζει κάποια νέα σύνορά της… Συνεπώς τι επιδιώκουν αυτοί που βρίσκονται από πίσω της; Ελπίζουν ακόμα στη διάλυση και την μοιρασιά του εδάφους της δημοκρατίας της μακεδονίας; Για να το θέσουμε διαφορετικά: αν η ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της δημοκρατίας της μακεδονίας με το όνομά της από ΕΝΑ (1) κράτος (το ελλαδιστάν) αφήνει περιθώρια και ελπίδες για την μελλοντική διάλυσή της, μήπως Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της από ΕΚΑΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (145) κράτη του πλανήτη συνεπάγεται 145 φορές το αντίθετο απ’ τον ελληνικό μύχιο πόθο; Ή μήπως το ελλαδιστάν είναι το κέντρο του κόσμου, η χρυσή βίδα του σύμπαντος, και μπορεί να ονειρεύεται (και να απαιτεί) ό,τι γουστάρει;

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά το παραλήρημα διάφορων μεγαφώνων των υπηρεσιών ασφαλείας (του τύπου professor Μάζης…) θα συμπεράνει πως ναι. Το ντόπιο βαθύ κράτος (ή το μεγαλύτερο τμήμα του) όσο βλέπει τους μεγάλους συμμάχους (την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ) να διαλύουν (ή να προσπαθούν να διαλύσουν) διάφορα κράτη στην ευρύτερη περιοχή (συρία, ιράκ…) τόσο ελπίζει ότι κάποτε θα ευλογήσουν και την διάλυση του μακεδονικού κράτους. Μπορεί ακόμα και του τουρκικού (να γιατί οι τουρκοι χουντικοί είναι «φίλοι μας»!…). Εκείνο που στριφογυρίζει συνέχεια στα κεφάλια τους είναι μία, και μόνο μία λέξη: διάλυση! Διάλυση, διάλυση, διάλυση!!!

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο αυτό ελληνικό βαθύ κράτος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προέβλεπε (και κατά καιρούς συνεχίζει) το «μέλλον της ευρωζώνης» και της ε.ε.: διάλυση! Με κορύφωση την επική διαπραγμάτευση του κυρ Γιάνη οι «προβλέψεις» τους μια μόνο κατάσταση εύχονταν, σ’ αυτήν ήλπιζαν: την διάλυση… Ακόμα και για την κίνα αν οι ελληνικές υπηρεσίες και τα παπαγαλάκια τους έπρεπε να κάνουν «ανάλυση», στο ίδιο φιλοαμερικανικό συμπέρασμα θα κατέληγαν: διάλυση… Δεν θα κέρδιζαν κάτι άμεσα, αλλά δεν έχουν και κάποιο άλλο «αναλυτικό εργαλείο», ούτε άλλο σεγοντάρισμα στον «μεγάλο σύμμαχο»…

Υπάρχει κάποιος, έστω ελάχιστος, ρεαλισμός πίσω από τέτοιες μονομανίες; Ή μήπως η προσμονή (που και που: υποδαύλιση…) «διαλύσεων» (που θα γίνουν με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλαδιστάν να βγάλει το κάτι τις του) είναι κάτι μεταξύ μαζικής σύγχισης και ακόμα μαζικότερης ψύχωσης;