Year: 2018

Τετάρτη 31 Γενάρη. Ο ισραηλινός πρόεδρος Rivlin πρόλαβε, πριν φύγει, να ξαναθυμηθεί τον μεγΑλέκο. Αντίστροφα οι ντόπιοι “ορκισμένοι αντιφασίστες” (λέμε τώρα… “ό,τι δηλώσεις”…) δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν… Ήταν τόσο δύσκολο… Πράγματι.

Δεν περιμέναμε να καταδικάσουν τον φίλο, συνεταίρο, σύμμαχο του ελληνικού ιμπεριαλισμού (παρότι σκίζουν τα ρούχα τους ότι είναι αδιάλλακτοι εχθροί του). Είναι λογικό: σαν φίλοι, οπαδοί, πατατρεχάμενοι ή “ωφελούμενοι” του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού / μιλιταρισμού, έχουν ένα σοβαρό θέμα όταν οι οι δύο ιμπεριαλισμοί αγκαλιάζονται. Γίνεται να κατηγορείς (στα λόγια) τον ένα χωρίς να κατηγορήσεις (έστω στα λόγια) και τον άλλο; Δεν γίνεται! Μαλακία, αλλά έχει εξήγηση: η αποτυχία (και τα αναπόφευκτα νεύρα) οφείλεται στην κεντρικότητα του σχεδιασμού και των οδηγιών, απ’ το ισραηλινό κράτος. Όπως είναι γνωστό (δεν είναι;) μια κρατική υπηρεσία έχει αναλάβει να “ισοπεδώσει” όσους κάνουν κριτική στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / μιλιταρισμό / ρατσισμό – στην ευρώπη. Έφτιαξε ένα manual είτε πρόκειται για την εσθονία, είτε πρόκειται για την «στρατηγική σύμμαχο» ελλάδα… Ένα σχέδιο τέλος πάντων Οπότε ας πει κάποιος στους προϊστάμενους ότι δεν δουλεύει το πράγμα… (Στην αγγλία την πάτησαν…)

Από αφέλεια, άγνοια ή κακή εκπαίδευση (κυρίως αυτό) νομίζουν τέτοιοι “πρόθυμοι” ότι αν ωρύονται κατά της ασταμάτησης μηχανής κάπως θα ρεφάρουν. Ο.Κ. Αναμενόμενο. Και παιδικό. Γιατί ισχύει πάντα ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, αλλά όχι τους πάντες για πάντα!

Όσο για τον πρόεδρο Rivlin; Μοίρασε παράσημα, ξεκινώντας απ’ τον «αντ’ αυτού» Νίκο Παππά. Επειδή, όπως διαβάζουμε (και δεν χρειάζεται να συμπληρώσουμε κάτι): … Βραβεύτηκε ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, η οποία ενδυνάμωσε τη συμμαχία ανάμεσα στις δύο χώρες και προχώρησε το στρατηγικό σχέδιο για τη σχέση ανάμεσα σε Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρο… (Την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» δηλαδή… – αλλά την αίγυπτο την ξέχασε…) Αυτά περί βράβευσης τα λέει η καθεστωτική «καθημερινή», όχι η πανάθλια ασταμάτηση μηχανή, κι αφήνει ρέστους και σέκους αυτούς που κατηγορούν το ελληνικό κράτος ότι δεν είναι τόσο φιλο-ισραηλινό όσο θα έπρεπε. Όσο για τον «αντ’ αυτού», πάντα το λέγαμε: αυτό το παληκάρι θα προκόψει.

Ύστερα ο πρόεδρος Rivlin θεμελίωσε στη Σαλονίκη το μνημείο του Ολοκαυτώματος (έκανε επιτέλους και κάτι απόλυτα σωστό). Μετά έφυγε. Φουλ του μεγΑλέκου με ζεύγος ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας: δεν είναι σίγουρο ότι παίρνεις μ’ αυτό το φύλλο το μαρούλι απ’ το τραπέζι της μέσης Ανατολής, αλλά για το ελληνικό εθνικιστικό πόπολο είναι μια κάποια ελπίδα…

Νάναι καλά ο άνθρωπος: άφησε πίσω του παρακαταθήκες· και κάτι συντρίμια που ακόμα δεν έχουν καταλάβει την κατάστασή τους.

(φωτογραφία:

– Και γυρνάω και τους λέω: μην μας τα ζαλίζετε, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ θα φτάσουμε τους οικισμούς των εποίκων μέχρι το Καστελόριζο, των φίλων μας των ελλήνων!!! Να έχουμε μια αοζ να τρέμετε!

– Είσαι ωραίος ρε Reuven! Όχι μόνο οι αεροπορίες μας, αλλά και τα υποβρύχιά μας θα κάνουν παρέα…)

Τετάρτη 31 Γενάρη. Όσο ο ισραηλινός πρόεδρος εκθίαζε τον ελληνικό φασισμό / ρατσισμό (ως το σημείο που το επέτρεπε η θέση του) με λαβή το «μακεδονικό», ο ισραηλινός πρωθυπουργός πήγε κι ήρθε στη Μόσχα. Οι κοινές ανακοινώσεις Netanyahou – Putin ήταν άσχετες με τα φλέγοντα θέματα που έσπρωξαν τον πρώτο σ’ αυτό το express ταξίδι. Είχαν να κάνουν με το Ολοκαύτωμα, τους ναζί και την τεράστια συμβολή του κόκκινου στρατού στην ήττα τους. Γυρνώντας όμως στη βάση του (κάμποσα αγγλοαμερικανικά πρωτοκοσμικά κανάλια έχουν αρχίσει να σπρώχνουν σταθερά σαν «πρωτεύουσα» την Ιερουσαλήμ στις ανταποκρίσεις τους απ’ το ισραήλ…) δήλωσε τα εξής (τον τόνο της φωνής του τον αφήνουμε σ’ εσάς να τον φανταστείτε):

Του είπα (σ.σ.: του Putin) ότι το Ισραήλ δίνει σε δύο ζητήματα την ύψιστη σημασία: πρώτον, στις προσπάθειες του Ιράν να σταθεροποιήσει μια στρατιωτική παρουσία στη Συρία, και δεύτερον στις προσπάθειες του Ιράν να κατασκευάζει – στο Λίβανο – όπλα ακριβείας κατά του Κράτους του Ισραήλ. Του ξεκαθάρισα [σ.σ.: του Putin] ότι δεν συμφωνούμε σε καμία απ’ αυτές τις εξελίξεις, και θα δράσουμε όπως χρειάζεται.

Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτές τις δηλώσεις τον συνηθισμένο καθεστωτικό βερμπαλισμό. «Θα τους κάνω, θα τους δείξω» – κλπ. Όμως δυο μέρες νωρίτερα, στις 28 Γενάρη, πριν τρέξει δηλαδή ο Netanyahou στον Putin, η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post γνωστοποιούσε τις εκτιμήσεις του ισραηλινού καραβαναριού:

… «Ο επόμενος πόλεμος με την Hezbollah θα έχει ένα μέτωπο στη θάλασσα» προειδοποιεί ο (Shaul) Chorev [σ.σ.: πρώην αρχικαραβανάς του ισραηλινού ναυτικού και νυν «σύμβουλος ασφαλείας»].

… Το Ιράν είναι λίγο πριν φτάσει στη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανόμενης της χρήσης συριακών λιμανιών απ’ το ιρανικό ναυτικό – προσθέτει. «Ιρανικά λιμάνια στην ανατολική Μεσόγειο είναι αληθινός κίνδυνος για το Ισραήλ» λέει ο Chorev, υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία πρέπει να πεισθούν να εμποδίσουν το Ιρανικό ναυτικό απ’ το να αποκτήσει ερείσματα στη Συρία…

… “Οι Ρώσοι ήρθαν στη Μέση Ανατολή παίρνοντας τη θέση των Αμερικάνων που παραμέλησαν την ανατολική Μεσόγειο” λέει ο Chorev, προσθέτοντας ότι οι Ρώσοι μπορεί να περιορίσουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες του ισραηλινού ναυτικού.

… Το ισραηλινό ναυτικό είναι σχετικά μικρό σε σχέση με άλλα σώματα του ισραηλινού στρατού, αλλά έχει να προστατέψει σημαντική περιοχή, εξαιτίας της επέκτασης της αοζ της χώρας απ’ τα 65 χιλιόμετρα στα 240 χιλιόμετρα, πριν τέσσερα χρόνια.

Το ναυτικό πρέπει επίσης να προστατέψει τις πλατφόρμες άντλησης φυσικού αερίου στην ισραηλινή αοζ, που είναι ξεκάθαροι στόχοι για τους εχθρούς του Ισραήλ που βρίσκονται στα βόρεια σύνορά του. Το ισραηλινό επιτελείο πιστεύει ότι η Hezbollah έχει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που μπορούν να κτυπήσουν τις πλατφόρμες, που παρέχουν μεγάλη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειάζεται στο Ισραήλ.

Δεν θα ήταν ασφαλές να συμπεράνουμε ότι μετά από διάφορα λιγότερο ή περισσότερο αποτυχημένα deal με την Μόσχα ο Netanyahou έτρεξε άλλη μια φορά για να ζητήσει από (ή να παρακαλέσει) το ρωσικό αφεντικό να του επιτρέψει να καταστρέψει στον λίβανο αυτά που θεωρεί «θαλάσσιες απειλές κατά του ισραήλ» – εξασφαλίζοντας όχι απλά τα ισραηλινά αλλά και (κυρίως) τα αμερικανικά συμφέροντα σε ότι αφορά τις ευρωπαϊκές προμήθειες σε φυσικό αέριο. Πως, άραγε, θα έπειθε ο Netanyahou τον Putin ότι είναι καλύτερη η τροφοδοσία της νότιας ευρώπης με το ισραηλινό φυσικό αέριο, και ότι ο turk stream είναι πεταμένα λεφτά;

Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε έναν καϋμό που «κάτι θυμίζει» – έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω οι αγγλόφωνες εκδόσεις μη αγγλόφωνων media δεν απευθύνονται στο εσωτερικό, domestic κοινό. Λένε κάτι για να ακουστεί διεθνώς.

Τρίτη 30 Γενάρη. Ποτέ δεν ήταν το “όνομα” ο πραγματικός στόχος του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Τέτοια ήταν η γνώμη μας ήδη απ’ το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90: ο πραγματικός στόχος ήταν εξ αρχής το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας. Είναι εύκολο να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε αρκεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό: το “όνομα” δεν έχει καμία σημασία. Οι έλληνες, για παράδειγμα, ονομάζονται “έλληνες” μόνο μεταξύ τους! Το διεθνές όνομα είναι “γρεκοί” (greeks) και για το κράτος «γρεκία» (greece). Ο κόσμος ανατολικότερα χρησιμοποιεί άλλο όνομα: «γιουνανιστάν» (για το κράτος) και «γιουνάν» για τους υπηκόους (με καταγωγή απ’ το «ίωνες»).

Το «όνομα» δεν είχε – και δεν έχει – σημασία. Ήταν, όμως, εκείνο που μπορούσε να πουληθεί εύκολα, να καταναλωθεί εύκολα, ειδικά στο εσωτερικό. Κάτι σαν διαφημιστικό τρικ: να υπάρχει κάτι «απλό» για να κουκουλώσει πιο σύνθετα ζητήματα (του ελληνικού ιμπεριαλισμού) που δεν είναι εύκολο να πουληθούν από ιδεολογική άποψη, λαϊκίστικα και μαζικά, και να γίνουν κατανοητά στο πόπολο.

Η ενδιάμεση συμφωνία που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβρη του 1995 ανάμεσα στα Σκόπια και στην Αθήνα, αποδεικνύει την ορθότητα της άποψής μας. Παρότι η συμφωνία αναφέρει ότι υπάρχει ζήτημα «ονόματος», το βάζει μαζί με άλλα, πολύ σοβαρότερα. Εν τέλει το ελληνικό κράτος αναγνώρισε το μακεδονικό, με το εξής όνομα: πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας. Το «πρώην γιουγκοσλαβική» δεν είναι ούτε γεωγραφικός ούτε χρονικός προσδιορισμός. Είναι πολιτικός / γενεαλογικός. Σε απλά ελληνικά το όνομα με το οποίο η Αθήνα αναγνώρισε επίσημα, απ’ το 1995 και μετά, εδώ και 22 χρόνια, το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια είναι: δημοκρατία της μακεδονίας – “που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία”…. Σα να λέμε: δημοκρατία της γρεκίας – “που κάποτε ανήκε στην οθωμανική αυτοκρατορία”…

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Ύστερα από δεκαετίες αυτό το «που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία» σαν προσδιορισμός ονόματος κράτους είναι γελοίο! Απομένει (απ’ το αναγνωρισμένο απ’ την Αθήνα όνομα ΠΓΔΜ) το δημοκρατία της μακεδονίας.

Δηλαδή; Έχει απομείνει το επίσημο, διεθνές (και αναγνωρισμένο) όνομα του κράτους… Σα να λέμε: το “όνομα” έχει καθιερωθεί, de facto, και έχει αναγνωριστεί ακόμα και απ’ το ελλαδιστάν – παρότι, για “εσωτερική ελληνική χρήση”, το “Σκόπια” δουλεύει…

Όμως: το σύνταγμα ήταν πάντα ο στόχος. Και αυτός παραμένει…

Τρίτη 30 Γενάρη. Τα συντάγματα είναι η σπονδυλική στήλη της συγκρότησης των κρατών. Ο “νομικός χάρτης” που ορίζει τους βασικούς κανόνες της οργάνωσής τους. Το να σημαδεύει λοιπόν ένα κράτος το σύνταγμα ενός άλλου σημαίνει ότι σημαδεύει στο “δόξα πατρί”.

Η ελληνική ιμπεριαλιστική στόχευση για διάλυση του μακεδονικού κράτους απ’ την στιγμή που αυτό ανεξαρτητοποιήθηκε είχε δύο επίπεδα. Το ένα επίπεδο αφορούσε την διεθνική σύνθεση της κοινωνίας: αλβανοί και σλαβομακεδόνες. Το άλλο επίπεδο, που ξεδιπλώθηκε απ’ το 1992 με την “ελληνοσερβική φιλία”, το “όνομά μας είναι η ψυχή μας” και το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία” (για να αναδιπλωθεί υποχρεωτικά το φθινόπωρο του 1995), αφορούσε το πως θα επιβληθεί αυτή η διάλυση: με εισβολή του σερβικού στρατού από βορρά (για να “προστατέψει” την υποτιθέμενη “σερβική μειονότητα” στο μακεδονικό κράτος) και την σχεδόν ταυτόχρονη “ανθρωπιστική” εισβολή του ελληνικού στρατού απ’ το νότο, δήθεν “για να συγκρατηθεί το προσφυγικό κύμα”… (ή και για να προστέψει μια ανύπαρκτη “ελληνική μειονότητα”…). Στο σχεδιασμό αυτό το έδαφος της δημοκρατίας της μακεδονίας θα μοιραζόταν στα τρία: ένα κομμάτι, στα δυτικά, θα δινόταν στο αλβανικό κράτος· με αντάλλαγμα, εννοείται, την παραχώρηση του αλβανικού νότου στο ελλαδιστάν. Αν τα Τίρανα αρνούνταν να κάνουν αυτή την παραχώρηση, τότε ο ελληνικός στρατός θα μπούκαρε και στην αλβανία· “για να προστατέψει την ελληνική μειονότητα”. Αυτήν την εκστρατεία είχε ξεκινήσει, άλλωστε, το παρακράτος. Με την “μαβη”.

Ο σχεδιασμός απέτυχε. Πρώτον επειδή ο σερβικός στρατός (δηλαδή ο Μιλόσεβιτς…) δεν ασχολήθηκε με το θέμα· και, στη συνέχεια, επειδή έσκασαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι στην περιοχή. Συνεπώς το δεύτερο επίπεδο, ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο θα γινόταν η διάλυση, ακυρώθηκε.

Έμεινε το πρώτο. Η δι-εθνική σύνθεση του πληθυσμού της δημοκρατίας της μακεδονίας. Έμεινε (σε εκκρεμότητα) ο κυρίως στόχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού: η συνταγματική συγκρότηση αυτού του διεθνικού κράτους… Γιατί, θα πρέπει να αξιολογηθεί κι αυτό, η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία (που δεν είναι σκέτα κυρίαρχη αλλά σχεδόν καθολική) ΔΕΝ μπορεί να εννοήσει δι-εθνικά ή πολυ-εθνικά κράτη. Είναι αυτή η ιδεολογία που ανατριχιάζει ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο να φτιαχτεί μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αττική· πόσο μάλλον τζαμί μέσα στον αστικό ιστό…

Συνεπώς, το να κτυπάει το συνταγματικό δέσιμο της δι-εθνικής δημοκρατίας της μακεδονίας, είναι για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το “τέλειο κτύπημα” για την διάλυσή της. Ή αυτό θέλει να πιστεύει…

Τρίτη 30 Γενάρη. Φυσικά αυτά τα 23 χρόνια (απ’ το 1995 και την “ενδιάμεση συμφωνία” ως τώρα) έγιναν αρκετά στη δημοκρατία της μακεδονίας. Η σχέση μεταξύ των δύο εθνοτήτων σταθεροποιήθηκε και απέκτησε συνταγματικές συντεταγμένες. Όμως ο ελληνικός στόχος (το σύνταγμα…) παραμένει. Όχι, πλέον, επειδή θα ήταν δυνατόν ποτέ οι ελληνικές απαιτήσεις να γίνουν δεκτές από οποιονδήποτε! Αλλά επειδή ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν εννοεί να παραδεχτεί ότι ηττήθηκε και στον κυριο στόχο του· προτιμάει να μείνει το θέμα “ανοικτό”, έστω κι αν είναι τέτοιο αποκλειστικά και μόνο για την Αθήνα.

Τι ζητάει σήμερα το ελληνικό κράτος; Τι απαιτεί απ’ το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας; Να αφαιρεθούν τα άρθρα που αναφέρουν την ύπαρξη “μακεδονικού έθνους” και “μακεδονικής γλώσσας”. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, σε ένα έστω νέο κράτος, να αποφασίσει οποιαδήποτε εξουσία του ότι το 65% του πληθυσμού θα μείνει χωρίς εθνικότητα; Είναι αυτό δυνατόν; Όχι φυσικά!!! Συνεπώς το ελληνικό κράτος απαιτεί το αδύνατο!

Μήπως θα ήταν ευχαριστημένο με μια μικρή συνταγματική διόρθωση, αντί για “μακεδονικό έθνος” να γίνει “σλαβομακεδονικό έθνος”, και να υπάρξει μια αντίστοιχη αλλαγή στον χαρακτηρισμό της γλώσσας; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Γιατί υπάρχει ένα ακόμα άρθρο του συντάγματος της δημοκρατίας της μακεδονίας, που τα ελληνικά αφεντικά απαιτούν να διαγραφεί: ότι υπάρχουν μακεδόνες και εκτός συνόρων. Αν η “μακεδονική” εθνικότητα γίνει “σλαβομακεδονική”, τότε (το σύνταγμα θα λέει ότι) εκτός συνόρων θα υπάρχουν σλαβομακεδόνες. Και τέτοια μειονότητα, σλαβομακεδονική, υπάρχει πράγματι στην ελληνική επικράτεια!!! Μόνο που το ελληνικό ιμπεριαλιστικό / ρατσιστικό κράτος αρνείται να την αναγνωρίσει σαν τέτοια!

Συνεπώς ούτε η προσθήκη του “σλαβο-“ θα ικανοποιούσε τα ελληνικά “εθνικά συμφέροντα”…

Τρίτη 30 Γενάρη. Την σλαβομακεδονική μειονότητα ο ελληνικός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός την έχει φορτώσει με όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Η σχετικά πιο πρόσφατη είναι η συμμετοχή της στις γραμμές του δημοκρατικού στρατού, στη διάρκεια του εμφύλιου. Ο όρος “εαμοβούλγαροι” της ελληνικής δεξιάς / ακροδεξιάς είχε μεγάλη εμβέλεια, αλλά στο κέντρο του είχε αυτούς.

Όσοι / όσες δεν ξέρουν την ιστορία δεν θα καταλάβουν το γιατί το “τέλος του εμφύλιου” και η “εθνική συμφιλίωση”, μετά το 1981, με το γκουβέρνο των σοσιαλδημοκρατών (πασοκ), δεν άλλαξε τίποτα στην αντιμετώπιση των σλαβομακεδόνων εντός ελληνικής επικράτειας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ιστορική άγνοια, για τις νεώτερες / τους νεώτερους. Σημειώστε προς το παρόν αυτό: ενώ οι πολιτικοί πρόσφυγες (απ’ τον εμφύλιο) που βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού μπορούσαν πια να γυρίσουν στο ελλαδιστάν μετά το 1981 (και πολλοί γύρισαν), εκείνοι που κατέφυγαν στη νότια γιουγκοσλαβία (ομόσπονδη δημοκρατία της μακεδονίας) ήταν απαγορευμένοι. Μέχρις θανάτου. Των ιδίων αλλά και των παιδιών τους…

«Λόγοι εθνικοί» ήταν οι επίσημοι (σιωπηλοί) λόγοι. Που επέβαλαν, εκτός απ’ τον οριστικό εξανδραποδισμό των σλαβομακεδόνων του δημοκρατικού στρατού, την ασφυκτική καταπίεση των σλαβομακεδόνων που έμειναν στη βόρεια ελλάδα… Μπας και φύγουν κι αυτοί. Αλλά και λόγοι οικονομικοί: η επιστροφή των συγκεκριμένων πολιτικών προσφύγων θα συνεπαγόταν και την επιστροφή των περιουσιών τους, σπιτιών, χωραφιών, που εν τω μεταξύ είχαν «απαλλοτριωθεί» από εθνικόφρονες, με την στήριξη του μετεμφυλιακού (αλλά μόνιμα εμφυλιακού) κράτους.

Να γιατί το ελληνικό κράτος, με την ρατσιστική συνέχειά του, είτε με μαύρους, είτε με πράσινους, είτε με πρασινόμαυρους είτε με φαιορόζ, έχει απαιτήσεις (απέναντι στο κράτος της μακεδονίας) προσχηματικές. Η σλαβομακεδονική μειονότητα είναι αγκάθι στα πλευρά του· και δεν πρόκειται να ανεχτεί ότι υπάρχει «μητρικό κράτος», δημοκρατία της μακεδονίας, ή της σλαβομακεδονίας, ή της βόρειας, ή της νέας, ή της οτιδήποτε, που έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους! Όχι μόνο δεν υπάρχει «μακεδονική εθνότητα» αλλά ούτε σλαβομακεδονική!…

Αυτό το τελευταίο οι έλληνες φασίστες όλων των αποχρώσεων το λένε «αλυτρωτισμό». Ποιοί; Οι «η βόρεια ήπειρος είναι ελληνική», αλλά και διάφορες άλλες σουπιές… Ποιοί;

Τρίτη 30 Γενάρη. Μ’ αυτά τα (υποχρεωτικά) λίγα μπορεί να καταλάβει όποιος θέλει τι σημαίνει “χμμμ… ναι, αλλά πρέπει να βγάλετε τον αλυτρωτισμό απ’ το σύνταγμά σας” ή “χμμμ… πρέπει να αλλάξετε το σύνταγμά σας”. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισός στο ελληνικό βαθύ κράτος που να εννοεί ότι αυτό είναι μια ρεαλιστική απαίτηση. Παραμένει, όμως, απαίτηση, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, αλλά όπου είναι εφικτό και για εξαγωγή: για να βγαίνει “λάδι” το ελλαδιστάν (έτσι νομίζει…) σε στυλ ότι εμείς θέλαμε να βρεθεί μια λύση, αλλά αυτοί είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν.

Η επιλογή να μείνει “ανοικτή” (για την Αθήνα) η απαίτησή της να αλλάξει το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας, και επιπλέον χωρίς καν να υπάρχει αποδεκτή (απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος) απάντηση στο ερώτημα “κι αν δεν είναι μακεδόνες τότε τι είναι;” είναι μια ιμπεριαλιστική επιλογή. Light, αλλά ιμπεριαλιστική. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος ελπίζει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταφέρει να προκαλέσει μια συνταγματική κρίση στη δημοκρατία της μακεδονίας, που θα βόλευε να συμπέσει με μια εσωτερική εθνοτική σύγκρουση. Ή θέλει να δώσει στον εαυτό του το ελεύθερο να παρέμβει σε μια τέτοια σύγκρουση, αν κρίνει ότι οι διεθνείς συσχετισμοί το ευνοούν, με το «δικαίωμα» ότι δεν έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας». (Πράγμα που, ωστόσο, πολύ πιο ήπια, κάνει και το βουλγαρικό κράτος. Ελπίζουμε να μην έρθει κάποια στιγμή για έναν ακόμα βαλκανικό πόλεμο· αλλά εκεί οδηγεί η ελληνική «εθνική γραμμή»).

Ή, στην χειρότερη περίπτωση – αλλά και πιο πιθανή – η Αθήνα θα επαναφέρει κατά βούληση το «θέμα» της στη διάρκεια των πολύχρονων ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε. της δημοκρατίας της μακεδονίας – (που κάποτε ήταν γιουγκοσλαβική…)

Μόνο που…. Σ’ αυτό το κόλπο υπάρχει ένα λεπτό, πολύ λεπτό ζήτημα timing. Θα επανέλθουμε σ’ αυτό, μιας και θα παράξει «γεγονότα»….