Year: 2018

Πρώτοι στο χωριό

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Για εθνικό show εσωτερικής κατανάλωσης ήταν «πειστικό». Καμμία σχέση, βέβαια, με τα νούμερα που προπαγάνδιζε εκ των προτέρων (ή ανακοινώνει εκ των υστέρων) το οργανωτικό φασισταριό. Όμως απ’ την άλλη μεριά θα ήταν ασυγχώρητη τύφλα να μην αναγνωρίσει κανείς ότι η ελληνική μαύρη αντίδραση είναι πάντα σε θέση να παράγει μεγάλης κλίμακας γεγονότα πολιτικής (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας). Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, το ότι μαζεύτηκαν στην Αθήνα, απ’ όλο το ελλαδιστάν, 150.000 επιχορηγούμενοι εθνικόφρονες καμμένοι (η θεία Λίτσα σ’ όλο της το εύρος δηλαδή), δεν λέει όλη την αλήθεια, αν δεν συγκριθεί με το γεγονός ότι είναι αδύνατο (τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα) να μαζευτούν σε μία βδομάδα 10.000 (και μόνο τόσοι) μη επιχορηγούμενοι για να διαδηλώσουν «εμείς την λέμε δημοκρατία της μακεδονίας». Κι εκεί είναι η διαφορά στην εικονογραφία (και, άρα, στην έμμεση αλλά σαφή έκφραση των συσχετισμών), και όχι στον αριθμό των χθεσινών βλημάτων. Ενώ κάποια άλλα 300 (χιλιάδες) έμειναν απούλητα, τα χθεσινά 150 (χιλιάδες) ξεπούλησαν. Όπως θα έλεγε κάθε κυνικός: «αυτό μετράει»!

Πως μετράει όμως; Ενώ στο εσωτερικό οι πρακτικοί συσχετισμοί εκφράζουν αυτό που δυστυχώς ισχύει, το γεγονός δηλαδή ότι τα πλέον καθυστερημένα διανοητικά, αισθητικά, ηθικά και ιδεολογικά τμήματα της κοινωνίας επιβάλλονται, ακόμα κι αν είναι μειοψηφικά, η εκπομπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της ντόπιας μαύρης αντίδρασης προς τα έξω έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα απ’ όσο νομίζουν οι «πρώτοι στο χωριό».

Να εξηγηθούμε. Μας είναι δεδομένο ότι τους υπονόμους τους άνοιξαν οι ίδιοι οι φαιορόζ (δηλαδή εκείνοι που βρίσκονται από πίσω τους), προκειμένου να ενισχύσουν το φαιό τμήμα τους εν όψει των επόμενων εκλογών. Το πράγμα πήρε διαφορετική τροπή, επειδή τα αφεντικά των φαιορόζ όπως έχουν δείξει και άλλη φορά, δεν στεναχωριούνται με την ηλιθιότητα των πολιτικών βιτρινών, αρκεί να μπορούν να την αξιοποιήσουν. Για να το πούμε αλλιώς: το πράγμα ξέφυγε (απ’ το σχέδιο ενίσχυσης του ψεκασμένου), και πέρασε στο λογαριασμό των μηχανισμών – που θέλουν να προστατέψουν τα δικά τους, στενά εννοημένα συμφέροντα: παπαδαριό, υπηρεσίες, μαυραγορίτες, οικονομία του εγκλήματος, κλπ κλπ.

Το πρόβλημα είναι πως έτσι χαλάει η άλλη δουλειά. Η μεθόδευση, δηλαδή, ότι οι φαιορόζ (δια του αρμόδιου αν και αποτυχημένου ογκόλιθου υπ.εξ.) θα το παίζουν απέναντι στην δημοκρατία της μακεδονίας «εμείς θέλουμε – αυτοί δεν μπορούν», έτσι ώστε να κερδίσει το ελλαδιστάν κάποια σημεία σ’ αυτό που νομίζει πως είναι η καρδιά της «διεθνούς πολιτικής», δηλαδή στις εντυπώσεις. Τώρα πια όλοι στον πλανήτη ξέρουν ότι «οι έλληνες δεν θέλουν»! Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ελιγμό που θα επιχειρεί απο δω και στο εξής ο ογκόλιθος (μαύρη κοροϊδία έτσι κι αλλιώς) για να προσπαθήσει να πείσει το όποιο διεθνές ακροατήριο ότι «λέει ‘όχι’ επειδή η στάση των Σκοπίων είναι εχθρική και αδιάλλακτη», αυτό το διεθνές ακροατήριο θα τον κτυπάει φιλικά στον ώμο λέγοντάς του «καταλαβαίνουμε, δεν μπορείς να πεις ‘ναι’ επειδή θα έχεις πολιτικό κόστος».

Ελληνικοί ελιγμοί στο blame game τέλος!!! Αρκεί να συγκρίνει κανείς (αλλά ποιος άραγε;) την εξαιρετικά πειθαρχημένη στάση της δεξιάς / ακροδεξιάς αντιπολίτευσης στη δημοκρατία της μακεδονίας· πειθαρχία που επιβλήθηκε απ’ το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα» και όχι μόνο, μάλλον εύκολα. Πολλοί θα ήθελε ο ογκόλιθος (και το “παιχνίδι των ευθυνών” α λα ελληνικά) «συλλαλητήρια για το όνομά μας» να γίνονται στα Σκόπια, ώστε να μπορούν οι έλληνες να το παίζουν «καλοί» ποντάροντας στην αδυναμία της κυβέρνησης Zaev. Να, όμως, πως τα έφερε ο τυχοδιωκτισμός των αφεντικών των φαιορόζ – και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Αντί να εμφανίζονται σαν εκφραστές μιας «ώριμης συναινετικής ελληνικής στάσης» όλοι θα τους βλέπουν πια (όχι λαθεμένα) σαν ερασιτέχνες καιροσκόπους, που είναι αδύνατο να περάσουν στο εσωτερικό τους οποιαδήποτε ορθολογική διευθέτηση.

Το πόσες φορές θα κατηγορήσει ο ογκόλιθος τον «μεσολαβητή» (Νίμιτς) είναι παντελώς αδιάφορο οπουδήποτε στον κόσμο (εκτός απ’ τον ελληνικό βούρκο). Τα ίδια έκανε πριν κανά χρόνο και με την «επίλυση του κυπριακού», στις διαπραγματεύσεις στην ελβετία. Και έγινε διεθνώς περίγελως…

Θα πείτε: μπορεί να έκαναν οι ντόπιοι μηχανισμοί τέτοιο λάθος ανοίγοντας και προωθώντας το ελληνικό λουμπεναριό στο κέντρο της σκηνής; Την απάντηση θα την βρείτε εκτός συνόρων: κάνουν οι αμερικανικοί (για να μην αναφερθούμε σε άλλους…) μηχανισμοί αντίστοιχα λάθη; Και σε τελευταία ανάλυση: εκείνο που φαίνεται λάθος από ορθολογική άποψη δεν παύει να έχει συμφέροντα πίσω του.

Μην κάνετε το λάθος, λοιπόν, να πείτε «όχι»!!!! Είναι κουραστικό κι ανίερο, αλλά θα πρέπει να μελετήσετε την ιστορία της παρακμής: συντελείται όμορφα και ωραία όταν οι «πρώτοι στο χωριό» αποδεικνύονται ανίκανοι να είναι όχι δεύτεροι αλλού ούτε τρίτοι στην πόλη.

Συντελείται όταν το «greece first» σπάει και ξανασπάει τα μούτρα του πάνω στα ντουβάρια της πραγματικότητας… Ωστόσο κάποιοι κερδίζουν απ’ τα στραπάτσα…

Τα προβλήματα στις πόλεις…

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο καπιταλιστικός πλανήτης έχει πολύ σοβαρότερα και επείγοντα ζητήματα μπροστά του απ’ τα ελληνικά κόμπλεξ και τα α λα “Μίκης” βαθιά γεράματα της κουτοπονηριάς του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα: η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μόλις τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Καθόλου “καλά νέα”, αν και αναμενόμενα καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σταθερά. Τεχεράνη, Πεκίνο, Μόσχα αλλά και Βερολίνο κατηγόρησαν διαδοχικά την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση… Αν όλη η ιστορία ήταν ένα blame game τότε θα το είχαν κερδίσει πριν καν οι αντίστοιχες πολιτικές περσόνες ανοίξουν το στόμα τους.

Είναι, όμως, πλέον αυτό; Η «αναζήτηση των υπευθύνων» ή, ακόμα, και η κατασκευή τους; Όχι. Καθώς οι διεθνείς διακρατικές εντάσεις αυξάνονται και οι πυρήνες των αντίπαλων μπλοκ σχηματοποιούνται, είτε λύνει κανείς διαφορές εδώ κι εκεί, ή τις κρατάει ανοικτές ελπίζοντας ότι το κακοφόρμισμά τους θα τον ευνοήσει. “Κάποτε”. Αν θέλει το δεύτερο, αμολάει και τους καννίβαλους που έχει στη δούλεψή του, σαν “λαϊκή υποστήριξη”: “κάποτε” μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν· κι όσοι επιζήσουν να το μετανοιώσουν.

Αλλά αυτό μετά το “κάποτε”….

… και στην ανατολική Μεσόγειο

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο εξαίρετος ακροδεξιός (και, ως γνωστόν, πολύ καλός σύμμαχος του ελληνικού κράτους /κεφάλαιου / παρακράτους) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avigdor Lieberman έχει κάτι κακοφορμισμένα προβλήματα, τα οποία ελπίζει ότι θα λύσει υπέρ του. Ένα απ’ αυτά λέγεται «οριοθέτηση της ισραηλινής αοζ σε σχέση με εκείνη του λιβάνου» – κάτι που μόνο με λογικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσε να επιτευχθεί. Θυμίζει τίποτα από αντίστοιχες ελληνικές φαγούρες;

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Αυτό, θα πει κάποιος, είναι «ισραηλινό πρόβλημα». Εντελώς συμπτωματικά ωστόσο, σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χτες στην καθεστωτική «καθημερινή», ο τούρκος υπ.εξ. Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε αυτά που γράφαμε στις 28 του περασμένου μήνα (Αδύνατο να καταλάβεις όταν δεν θέλεις – 5) και στις 31. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα καθόλου δεν έχει παραιτηθεί απ’ τα νόμιμά δικαιώματά της, μέσω αοζ, στην ανατολική Μεσόγειο. Αντιγράφουμε:

… Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι δεν υπάρχει θαλάσσιο σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και το νησί της Κύπρου. Αυτές οι μαξιμαλιστικές και μη ρεαλιστικές διεκδικήσεις σίγουρα αντιφάσκουν όσον αφορά τους καθιερωμένους κανόνες και αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως και τη σχετική διεθνή νομολογία για την οριοθέτηση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Συνεπώς, κάθε σχετική προσπάθεια δεν θα έχει, νομικά και αντικειμενικά, καμμία επίδραση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δικαιδοσία της Τουρκιας στην υφαλοκρηπίδα της…

Το γεγονός είναι ότι η Άγκυρα έχει όλο το δίκιο με το μέρος της στη συγκεκριμένη περίπτωση όταν επικαλείται τους διεθνείς κανόνες και την διεθνή νομολογία. Όπως αντίστοιχα δίκιο έχει η δημοκρατία της μακεδονίας όταν λέει ότι και μακεδονικό έθνος υπάρχει, και μακεδονική γλώσσα, και κανείς (το ελλαδιστάν δηλαδή) δεν μπορεί να απαιτεί να εξαφανιστούν. Όσο για τον περιβόητο «αλυτρωτισμό»; Τα Σκόπια έχουν κάνει 32 (τριανταδύο) αλλαγές στο σύνταγμά τους απ’ το 1995 και μετά, επ’ αυτού του θέματος· αλλά δεν πρόκειται να «κάτσουν» κιόλας στους «έλληνες πατριώτες» του «η μακεδονία είναι ελληνική»!

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο πλέον αν το ελληνικό failed state, και η failed society που το ταΐζει, ένα σύμπλεγμα που απέτυχε να αναγνωρίσει και, κατά συνέπεια, να λύσει τα δικά του εσωτερικά, δομικά καπιταλιστικά προβλήματα επί 8 χρόνια, μπορεί να ξεμπερδέψει έστω και με μισή απ’ τις «εκκρεμότητες» που σκόπιμα κρατάει εδώ και δεκαετίες σαν «χαρτιά» του ιμπεριαλισμού του.

Συνεπώς το ότι είναι εύκολα εφικτό να μαζευτούν 150.000 «θεία Λίτσα φάση» και είναι αδύνατο να μαζευτούν 10.000 για να διαδηλώσουν εναντίον των ελληνικών εθνικιστικών ψυχώσεων με το απλό σύνθημα «εμείς τη λέμε δημοκρατία της μακεδονίας» δείχνει τα περιθώρια των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους.

Δεν θέλουμε να σπείρουμε μοιρολατρεία. Αλλά αν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει με την σοβαρότητα που πρέπει, «κακή μοίρα» μας περιμένει· κι ας το απωθεί ο καθένας όσο θέλει…

Απαγορευμένη ιστορία 1

Κυριακή 4 Φλεβάρη. (Μικρά αποσπάσματα απ’ το: Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην ελλάδα – του Δημήτρη Λιθοξόου, εκδ. “λεβιάθαν”, Δεκέμβρης 1991)

… Το εθνικο-αγροτικό κινημα του σλαβομακεδονικού και του βουλγαρικού πληθυσμού της μακεδονίας δεν στρέφεται μόνο εναντίον της οθωμανικής διοίκησης αλλά και κατά των κατεστημένων συμφερόντων του εμπορικού και μικροαστικού ελληνικού στοιχείου της περιοχής. Η αδυναμία του ελληνικού βασιλείου να διεκδικήσει στρατιωτικά, μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους, τα μακεδονικά βιλαέτια, υποχρεώνει τον ελληνισμό, μπροστά στο φάντασμα της “μεγάλης βουλγαρίας”, σε διπλωματική και στρατιωτική, ενίοτε, συνεργασία με την Πύλη και τα επαρχιακά όργανά της.

Ο Βούλγαρος θα πρωτοεμφανιστεί σαν εχθρός θρησκευτικός. Η απαίτησή του να εκκλησιάζεται στη βουλγαρική γλώσσα και να εκλέγει βούλγαρους επισκόπους, οδήγησε σε ρήξη με το πατριαρχείο Κων/πόλεως και στο σχηματισμό της βουλγαρικής Εξαρχίας. Η διαμάχη του Φαναρίου για τη διατήρηση των κεκτημένων προνομίων του, ευνόησε τη συνεργασία του με το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών στις μακεδονικές υποθέσεις, όμως η οικουμενική αντίληψη της ορθοδοξίας και τα υλικά του συμφέροντα στην αυτοκρατορία συχνά καθιστούσαν εύθραυστη την κατά των “γραικομάνων σχισματικών” συμμαχία ελληνικού κράτους και πατριαρχικού κλήρου.

Σύντομα το θρησκευτικό βουλγαρικό κίνημα θα αποκτήσει ένα αγροτικό εξεγερσιακό χαρακτήρα. Οι δύο πολιτικές οργανώσεις των σλαβόφωνων της μακεδονίας, η IMRO και η VMRO (η «εσωτερική οργάνωση» και οι «βαρχοβιστές») βρέθηκαν αντιμέτωπες στις εθνικές τους επιλογές. Η πρώτη αγωνιζόμενη για την αυτονομία της μακεδονίας θα συγκρουστεί επανειλημμένα με τη Βαρχόβνα που επιζητά την ενσωμάτωση των μακεδονικών εδαφών στο βουλγαρικό κράτος. Η IMRO θα κερδίσει τους επανασττημένους κατά των οθωμανών σλαοβομακεδόνες αγρότες και η VMRO την προστασία του βασιλιά Φερδινάνδου και την υποστήριξη της Εξαρχίας.

Ο αντιοθωμανικός αγώνας των σλαβόφωνων χριστιανικών αγροτικών πληθυσμών της μακεδονίας κορυφώνεται με την επανάσταση του Ίλιν-Ντεν τον Ιούλιο του 1903. Η Εξαρχία μαζί με την IMRO και την VMRO ηγούνται για τρεις μήνες ενός επαναστατικού κινήματος που θα πνιγεί τελικά στο αίμα αλλά θα κερδίσει τη συμπάθεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και την προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Οι τελευταίες θα εισηγηθούν και θα επιβάλλουν στο σουλτάνο μεταρρυθμίσεις υπέρ των χριστιανών κατοίκων των ευρωπαϊκών επαρχιών της αυτοκρατορίας.

Απαγορευμένη ιστορία 2

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Η επανάσταση του Ίλιν-Ντεν θα αναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συρθεί στο λεγόμενο μακεδονικό αγώνα (1904 – 1908). Στέλνοντας αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες του ελληνικού στρατού να συγκροτήσουν στα μακεδονικά βουνά αντάρτικες ομάδες, στρατολογώντας αμφιλεγόμενα άτομα και γνωστούς ληστές, θα επιδιώξει για τέσσερα χρόνια να ανακόψει τη μαζική προσχώρηση των σλάβων χωρικών στις επαναστατικές οργανώσεις και στην Εξαρχία. Οι έλληνες κομιτατζήδες, καθοδηγούμενοι από τα ελληνικά προξενεία Βιτωλίων και Θεσσαλονίκης, μακριά από τα αστικά μακεδονικά κέντρα όπου η παρουσία του ελληνισμού ήταν αισθητή, θα επικεντρώσουν τη δράση τους στην τρομοκράτηση και τιμωρία των σχισματικών ή ρουμανίζοντων χωριών και στη σποραδική εμπλοκή σε αψιμαχίες με ολιγάριθμα αντίπαλα σώματα. Η εντολή της Αθήνας ήταν να αποφεύγουν τη συνάντηση με οθωμανικά αποσπάσματα, να προβάλουν σε άμυνα σ’ αυτά μονάχα όταν δεν μπορούν να διαφύγουν· εντολή που τηρήθηκε από την όχι και τόσο ηρωϊκή περιοδεία του Παύλου Μελά στη μακεδονία μέχρι το κίνημα των νεότουρκων, την παροχή αμνηστίας και την ανακήρυξη του συντάγματος.

Ο δεύτερος σε ισχύ και πλήθος εχθρός του ελληνισμού στον αγώνα του για κυριαρχία στη μακεδονία υπήρξε ο ρουμάνος. Το κουτσοβλαχικό κίνημα των ρουμανιζόντων, εμπνευσμένο από τη φυσιογνωμία του Απόστολου Μαργαρίτη, θα βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπο στην εκκλησιαστική και εκπαιδευτική πολιτική του πατριαρχείου και της ελληνικής κυβέρνησης. Οι ρουμανοβλάχοι νομάδες, αγωγιάτες και έμποροι, από μόνοι τους ή σε συνεργασία με τους βούλγαρους και σκλαβομακεδόνες αντάρτες (ή ακόμα και την οθωμανική διοίκηση) θα υπονομεύσουν στο μέτρο των δυνάμεών τους κάθε ελληνική προσπάθεια στις περιοχές που ζούσαν.

Απαγορευμένη ιστορία 3

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Οι βαλκανικοί πόλεμοι που θα τελειώσουν με ήττα όχι μόνο των οθωμανών αλλά και των βουλγάρων, θα προσφέρουν στην ελλάδα και τη σερβία το μεγαλύτερο μέρος των μακεδονικών εδαφών. Οι ελπίδες της βουλγαρίας για επέκταση στη μακεδονία θα την ωθήσουν να βγει στον πρώτο παγκόσμιο. Οι επιτυχίες της όμως στο μακεδονικό μέτωπο, στάθηκαν σύντομες. Η λήξη των εχθροπραξιών θα τη βρει από την πλευρά των ηττημένων για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια.

…

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ ελλάδας και τουρκίας το 1924 που ξερίζωσε χιλιάδες οικογένειες από τις προγονικές τους εστίες και τις έσυρε εκατέρωθεν στην προσφυγιά άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της μακεδονίας: 337 χιλιάδες μουσουλμάνοι (ανάμεσά τους και οι ελληνόφωνοι Βαλαάδες) εγκατέλειψαν τις μακεδονικές πόλεις και την ύπαιρθο για να περάσουν στη Μικρασία. Επιπλέον 66 χιλιάδες βούλγαροι θα μεταναστεύσυν εθελούσια από την ελλάδα μεταξύ 1922 – 1929 βάσει της ελληνοβουλγαρικής σύμβασης του Νεϊγύ. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν 20 – 25 χιλιάδες βούλγαροι και 125 χιλιάδες μωεμεθανοί που έφυγαν από τις νέες μακεδονικές επαρχίες του ελληνικού κράτους κατά τους βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο παγκόσμιο.

Τη θέση τους, τα σπίτια και τα χωράφια τους, θα πάρουν στα υπό ελληνική διοίκηση μακεδονικά εδάφη 638 χιλιάδες χριστιανοί πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων αρκετών ορθόδοξων τουρκόφωνων) από την ανατολική Θράκη, τον Πόντο, την μικρά Ασία, τον Καύκασο, την ανατολική Ρωμυλία και άλλες περιοχές.

…

Η επίσημη στατιστική εξαφάνιση των σλαβομακεδόνων, των βλάχων, των πομάκων, των αρβανιτών, των γύφτων (μαζί με την κομματική και κρατική αλαλία όσον αφορά τη γλώσσα και τον πολιτισμό των μουσουλμάνων της Θρακης) συνεχίζει να αποτελεί μέχρι σήμερα την κυρίαρχη πολιτική πρακτική του ελληνικού κράτους στα μειονοτικά θέματα.

…

Ο σώζων λαούς!

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Σπέσιαλ αφιερωμένο στα «εθνικά κεφάλαια»… (Απ’ το LP Zorba the freak, του 1985 – με τους «απροσάρμοστους»).

Ω Μίκη Μίκη Μάους ευφυή / ω Μίκη Μίκη άξιον εστί / για πάρτι σου ένα ροκ εν ρολ / με δωδεκαμετράκι από σολ

Μια τούρτα αλά κρεμ σοκολά / την ώρα που λες τα πολλά / που με χέρια ψηλά / το παίζεις ο Μπαχ και καλά

Με χρέος συμφωνίες τρεις./ Λαϊκοκλασικιστής / Ξερνώντας μ’ έναν ήχο κοινό / το δήθεν μέγα μυστικό.

Συνθηματολογίες επικές, / σε πέντε νοτούλες γλυκές. / Για μέλλον πουλάς, / αυτά που πουλιόντουσαν χθες.

Δαυϊδ με σφεντόν’ από La / στις νότες το παίζεις Γολιάθ / κι ενώ ο Τσιτσάνης παίζει καθιστός / εσύ το παίζεις μουσουργός

Κουλτούρα και πολιτικά / και ψήνεις τον κόσμο μ’ αυτά / και γεύεσ’ εσύ του Μάρκου τη γνήσια πενιά

Κορίτσι μου κάτσε καλά! / Βρε αγκάλιασέ με κι ασ’ τα πολλά / Τα βρίσκαμ’ ωραία ως τα χθες / και τώρα καλημέρα δε λες

Βρε πρόσεχε μ’ αυτούς τους τρελούς / που τ’ όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”…

Menteşe

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν είναι “πόρτα”. Δεν είναι “παράθυρο”. Είναι μεντεσές. Γεωπολιτικός μεντεσές. “Μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς”.

Αυτή είναι η άποψη του αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα – για την αξία του ελλαδιστάν. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνική ορολογία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού· θα πρέπει να έχουν εξελιχθεί εκεί στην Ουάσιγκτον… Δεν φαίνεται όμως ότι κοτζάμ αξιωματούχος διάλεξε λάθος λέξη· κι ας αφήσουμε ότι κανένας φαιορόζ ή μείζον αντιπολιτευόμενος δεν στράβωσε. “Μεντεσές”;

Το συγκεκριμένο εξάρτημα συνδέει κάτι σταθερό με κάτι κινούμενο, για την ακρίβεια με κάτι που στρέφεται. Το σταθερό είναι το κούφωμα, το κινούμενο είναι το φύλλο (της πόρτας, του παράθυρου). Συνεπώς η πιο πρόσφατη αμερικανική ιδέα είναι ότι η ευρώπη είναι το “κούφωμα” και “η ευρύτερη γειτονιά” (θα) ανοίγει και θα κλείνει. Και το ελλαδιστάν είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές”.

Πως; Το είπε αλλού στη συνέντευξή του ο Geoffrey Pyatt: λόγω της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η οποία, προφανώς, δεν είναι «μεντεσές». Είναι, μάλλον, το χέρι. Που «ανοίγει» το φύλλο· ή προσπαθεί να το κρατήσει μην κλείσει. Που «ανοίγει» (στον αμερικανικό στρατό και στους συμμάχους του) την ανατολική Μεσόγειο και τη μέση Ανατολή· ή την κρατάει, να μην «κλείσει».

Δεν φαίνεται να είναι και η καλύτερη θέση για ένα κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία που νοιώθει «χρυσή βίδα» του σύμπαντος να πέσει στην κατάσταση «μεντεσές». Έχει όμως ένα καλό – κι αυτό είναι, υποθέτουμε, που ευχαρίστησε τους φαιορόζ. Θέλει λάδωμα – για να δουλεύει.

«Λαδάκι»…

 

Η πολιτική σαν ενοχή 1

Σάββατο 3 Φλεβάρη. … Δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος”, “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικός λαός”. Είναι ανιστόρητα όλα αυτά, αυτά είναι η βάση του αλυτρωτισμού, αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων…

Αυτή είναι η άποψη του Περισσού (εκφρασμένη ξανά και ξανά): όταν ζεις μόνιμα στο παρελθόν (και στις όποιες “εθνικές ενοχές”) καταλήγεις να γίνει δεξιότερος των δεξιών. Αλλά αυτό (και αυτό) δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε, έστω και φαντασιακό, ταξικό απελευθερωτικό προσανατολισμό.

Ποιο είναι το πρόβλημα του κκε, και γιατί παίρνει τόσο αντιδραστικές θέσεις αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού, πράγμα που σημαίνει πολλά; Το πρόβλημά του είναι η ιστορία του, την οποία δεν θέλει να κρίνει, ειδικά αν αφορά τον Ζαχαριάδη. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημά του είναι η 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του, στις αρχές του 1949. Αντιγράφουμε απ’ τον “ριζοσπάστη” της 17ης Γενάρη του 1997 κρατώντας τον τονισμό του πρωτότυπου:

… Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα”, με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: “Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά“. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 337-338).

…

Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, έχει μια μικρή προϊστορία στην οποία αξίζει ν’ αναφερθούμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει πληρέστερη γνώση του θέματος. Τον Οκτώβρη του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Παντελή Βαϊνά με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια ιστορική αναδρομή στους κοινούς αγώνες ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, υπογραμμιζόταν η συμβολή των τελευταίων στον αγώνα του ΔΣΕ και ανάμεσα στα άλλα τονιζόταν το εξής: “Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν’ αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό”. (Βλέπε ολόκληρο το άρθρο: Περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Στο άρθρο αυτό απάντησε ο Ν. Ζαχαριάδης, με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό – τεύχος 12, Δεκέμβρης 1948 – και έφερε για υπογραφή ένα “Κ”. Στην απάντησή του αυτή, μεταξύ άλλων, ο Ζαχαριάδης έλεγε: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του” (στο ίδιο, σελ. 528).

Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας λαϊκοδημοκρατικής – σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η θέση ούτε εμφανίστηκε, ούτε συζητήθηκε και πολύ περισσότερο δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια. Η θέση αυτή είναι εντελώς διάφορη απ’ αυτή που η Ολομέλεια υιοθέτησε και, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, το ΚΚΕ την πολέμησε, όταν επιδίωξαν να την προωθήσουν οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις.

Η πολιτική σαν ενοχή 2

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε τι είναι και τι δεν είναι φανερό για άλλους, εμείς ωστόσο καταλαβαίνουμε τα εξής:

Α) Ότι το 1949 υπήρχαν (σλαβο) μακεδόνες κατά το κκε (πράγμα που όντως συνέβαινε!), και μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Β) Η αλλαγή της προηγούμενης θέσης του κκε (για “πλήρη ισοτιμία των μειονοτήτων εντός ελλάδας”) και η στροφή του σε υποστήριξη ή, έστω, αναφορά στην πλήρη εθνική αποκατάσταση του μακεδονικού λαού (την δημιουργία, δηλαδή, μακεδονικού εθνικού κράτους σε εδάφη της ελληνικής επικράτειας) ήταν μια ξεκάθαρα καιροσκοπική επιλογή: στα τέλη του 1948 και στις αρχές του 1949 ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί, βρισκόταν στριμωγμένος σε ορεινές περιοχές της βορειοδυτικής ελλάδας, συνεπώς είχε ανάγκη την υποστηρίξη των ντόπιων. Που ήταν, σε μεγάλο βαθμό, σλαβομακεδόνες.

Γ) Το 1997, όταν το κκε δεν είχε καμία “πίεση”, δεν υποστήριζε “ήταν λάθος η απόφαση, αφού ΔΕΝ υπήρχαν σλαβομακεδόνες, είχαμε τσίμπλες στα μάτια”… Δεν έλεγε αυτό που υποστηρίζει τώρα….