Year: 2018

Συρία

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Ο David Paul Goldman, αμερικάνος οικονομολόγος και δημοσιογράφος (γνωστός με την υπογραφή Spengler απ’ τα άρθρα του στο site Asia Times) είναι σκληροπυρηνικός υποστηρικτής των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι γράφει από μια ιουδαϊκό-χριστιανική σκοπιά. Οι απόψεις του είναι (κατά την γνώμη μας) ισχυρά ιδεολογικές: υπέρ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, ακόμα και με το ζόρι. Συνεπώς οι πρώτες παράγραφοι του χθεσινού του άρθρου (κάτω απ’ τον – θεωρούμε υπερβολικό – τίτλο: η Afrin είναι το σημείο κατάρρευσης της αμερικανικής επιρροής στη συρία) έχουν το ενδιαφέρον τους:

Εγκαταλελειμένες απ’ την Ουάσιγκτον και βομβαρδιζόμενες απ’ τον τουρκικό στρατό, οι πολιορκούμενες κουρδικές δυνάμεις στη βόρεια συριακή πόλη της Afrin ζήτησαν, και έλαβαν, βοήθεια απ’ την ρωσία. Ένας εκπρόσωπος της κουρδικής πολιτοφυλακής ypg ανακοίνωσε στις 20 Φεβρουαρίου ότι η υποστηριζόμενη απ’ την ρωσία κυβέρνηση του Bashar al-Assad θα στείλει ενισχύσεις στο Afrin για να βοηθήσει τους κούρδους. Το France24 ανέφερε ότι ένα κονβόι από φιλοΆσαντ δυνάμεις που έμπαιναν στην Afrin δέχτηκε πυρά του τουρκικού πυροβολικού, και ότι ο τούρκος πρόεδρος Recep Erdogan δήλωσε ότι οι συριακές δυνάμεις πρέπει να γυρίσουν πίσω.

…

Όπως έγραψε ο Alfred Hackenberger στη γερμανική καθημερινή εφημερίδα Die Welt στις 19 Φεβρουαρίου: «Η ρωσία θα ανήκει στους νικητές στην περίπτωση μιας συρο-κουρδικής στρατιωτικής συμμαχίας. Θα επεκτείνει τον ρωσικό στρατιωτικό έλεγχο επί της χώρας αξιοσημείωτα. Και η τουρκία θα πρέπει να σταματήσει την εισβολή της στην Afrin, μιας και μια σύγκρουση με τους σύριους στρατιώτες θα συνεπάγεται κατευθείαν σύγκρουση με την ρωσία…

“Βοήθεια”; Όλα είναι σχετικά… Μέχρι και χτες το βράδυ οι μερικές εκατοντάδες ένοπλοι (και όχι κανονικός στρατός) παρέμεναν στα σύνορα του θύλακα της Afrin, εκτός από έναν μικρό αριθμό τους που έφτασε στην Afrin. O (χθεσινός) χάρτης της περιοχής (με γαλάζιο και μωβ χρώμα είναι τα εδάφη που έχουν καταληφθεί απ’ τον τουρκικό στρατό συν το fsa πεζικό του, με το πορτοκαλί ο θύλακας) δείχνει ότι η Άγκυρα έχει φτιάξει ήδη έναν κλοιό στα βόρεια και στα δυτικά του θύλακα, αν και οι αρβύλες της (όχι, όμως, και το πυροβολικό της) απέχουν ακόμα απ’ την Afrin την ίδια: είναι η μεγάλη κουκίδα στη μέση, με τα μεγαλύτερα αραβικά γράμματα.

Συνεπώς (κι αυτό θα φανεί τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες) μπορεί κάλιστα να έχει ήδη επιτευχθεί υπόγεια μια τουρκο-συριακή συμφωνία (με την επίβλεψη της Μόσχας) για κάποια «μοιρασιά» του θύλακα…

Όσο για την απώλεια της εμπιστοσύνης των ypg στην Ουάσιγκτον; Θεωρούμε πολύ βιαστικό το συμπέρασμα. Ειδικά επειδή το pkk του Kobani έχει κάνει τους δικούς του κυνικούς υπολογισμούς.

Θα πρέπει πάντως να το θυμίσουμε, επειδή είναι βασικό. Πριν την τουρκική εισβολή η Μόσχα είχε προτείνει στους («συμβουλεύσει» πιο σωστά τους) ypg της Afrin να εγκαταλείψουν την περιοχή πηγαίνοντας στην κυρίως κουρδική ζώνη ανατολικότερα, και να παραδώσουν τον έλεγχο στον Άσαντ.

Εκείνοι αρνήθηκαν…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Η Μόσχα (είναι λογικό να) έχει εκνευριστεί με ορισμένα πρόσφατα περιστατικά στο συριακό πεδίο μάχης: την κατάρριψη του sukhoi-25 στην Idlib στις αρχές του μήνα· και τον βομβαρδισμό φιλοΆσαντ ενόπλων στην Deir ez Zor λίγες ημέρες μετά. Το δεύτερο έγινε επίσημα από αμερικανικά όπλα και σκότωσε άγνωστο μεν αλλά όχι μικρό αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Της εταιρείας Wagner Group. Για τους οποίους η Μόσχα δήλωσε ότι «ναι μεν δεν ήταν επίσημος ρωσικός στρατός, αλλά δεν παύουν να είναι ρώσοι πολίτες». Όσο για το πρώτο, η Μόσχα υποψιάζεται (μόνο;) ότι οι αντικαθεστωτικοί στο Idlib έχουν εξοπλιστεί απ’ την Ουάσιγκτον με αναβαθμισμένους φορητούς πυραύλους εδάφους – αέρα… (Οι ρωσικές μισθοφορικές εταιρείες και τα «σκυλιά του πολέμου», αν και ιδιωτικού δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στον έλεγχο της ρωσικής κυβέρνησης. Για να μην κάνουν ακρότητες, ή, πράγμα κοντινό, για να μην τις βιντεοσκοπούν….)

Μιλώντας την περασμένη Δευτέρα (19/2) στο διεθνές συνέδριο της «λέσχης προβληματισμού Valdai» για την μέση Ανατολή, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι «παίζει με την φωτιά»:

Ανησυχούμε βλέποντας τα σχέδια που έχουν αρχίσει να υλοποιούν οι ηπα επί του εδάφους, κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη, στις μεγάλες εκτάσεις ανάμεσα στο ποτάμι και τα συριακά σύνορα με το ιράκ και την τουρκία… Καλώ ξανά τους αμερικάνους εταίρους να μην παίζουν με τη φωτιά και να μετράνε τα βήματά τους όχι απ’ τις άμεσες ανάγκες στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον, αλλά με βάση τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συριακού λαού και όλων των λαών της περιοχής, είτε στη συρία, είτε στο ιράκ, είτε σε άλλα κράτη της περιοχής.

Αργότερα την ίδια ημέρα, μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Μόσχα, ο Lavrov τόνισε την παρουσία γάλλων και άγγλων μισθοφόρων και «ειδικών δυνάμεων» στη βορειοανατολική συρία, στην ypgκρατούμενη ζώνη, που «δουλεύουν» σε συνεργασία με τον αμερικανικό στρατό εκεί.

Μιας και το ελλαδιστάν έχει συμμαχήσει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τέτοιες «ειδήσεις» δεν περνούν απ’ τα εθνικά υπεύθυνα καθεστωτικά μήντια. Είναι προφανές όμως ότι η Μόσχα (όπως το ίδιο η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Δαμασκός) θεωρούν ότι το αμερικανικό παρκάρισμα πίσω απ’ τις ypg στην βόρεια και την ανατολική συρία δεν είναι «στατικό». Και ότι η Ουάσιγκτον, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πραγματοποιεί ήδη επιθέσεις σε βάρος τους.

Συνεπώς μας φαίνεται λογικό ότι η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) θεωρεί επείγον όχι τόσο το να ανταποδώσει τα κτυπήματα των ηπα και των συμμάχων τους, όσο το να μεθοδευτεί ο συστηματικός, σταθερός και μεσοπρόθεσμος περιορισμός της στρατιωτικής παρουσίας τους τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Κι αυτός δεν μπορεί να γίνει χωρίς περιορισμό (είτε στρατιωτικό είτε, ακόμα καλύτερα, πολιτικό) των ypg συμμάχων τους.

(φωτογραφία: ένοπλοι του f.s.a. στο χωριό Deir Sawwan, στο θύλακα της Afrin, χτες).

Ελληνικές μαγκιές

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Είχαμε δίκιο όταν υποψιαζόμασταν πριν καμιά δεκαριά μέρες ότι το περιπολικό του ελληνικού λιμενικού που ήταν “ακίνητο μέσα στη νύχτα” κοντά στα Ίμια κάποια “βρωμοδουλειά” έκανε· εξού και του την έπεσε το τουρκικό πολεμικό – για να μην την πέσουν τίποτα τουρκικά ελικόπτερα, και γίνουν άλλα ντράβαλα… Κατά την Άγκυρα (έβγαλε και video…) είχε ρίξει βατραχάνθρωπους προς τη μεριά της ξέρας… Τι έκαναν άραγε οι λιμενοβάτραχοι; “Άσκηση”; Θα φύτευαν καμιά σημαία; Δεν θα το μάθουμε: στράβωσε η δουλειά…

Επίσημα, εννοείται, η φαιορόζ κυβέρνηση δεν παραδέχεται τίποτα. Ανεπίσημα όμως; Ένα χθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής “καθημερινής”, με τίτλο λιμενικό – πολεμικό ναυτικό σε στενή συνεργασία είναι υπερδιαφωτιστικό. Προσέξτε:

Στενότερη συνεργασία μεταξύ των ειδικών δυνάμεων του λιμενικού και του πολεμικού ναυτικού αποφασίστηκε στον απόηχο των πρόσφατων γεγονότων στα Ίμια… Λίγες ώρες μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο αρχηγείο του λιμενικού και την προτροπή του για διεύρυνση της συνεργασίας με το πολεμικό ναυτικό, η ηγεσία του σώματος κατέληξε σε μια πρώτη δέσμη μέτρων τα οποία αφορούν κυρίως θέματα εκπαίδευσης, ενώ έπεται συνέχεια.

Καλά ενημερωμένη πηγή αποκάλυψε στην “Κ” ότι σε κλειστή σύσκεψη στο αρχηγείο του λιμενικού… αποφασίστηκε η αύξηση της συμμετοχής των ανδρών της ελληνικής ακτοφυλακής στα “σχολεία πολέμου” του πολεμικού ναυτικού, καθώς επίσης η ενίσχυση της παρουσίας της μονάδας υποβρύχιων αποστολών (ΜΥΑ) του λιμενικού στο κέντρο εκπαίδευσης ναυτικής αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) του πολεμικού ναυτικού, στη νατοϊκή βάση της Σούδας…

Αν οι βατραχάνθρωποι του λιμενικού δεν ήταν μέσα στο νερό “στο πρόσφατο γεγονός στα Ίμια” τότε πως ξεφύτρωσε απ’ αυτό το “πρόφατο γεγονός” ζήτημα βελτίωσης της εκπαίδευσής τους, και μάλιστα στρατιωτικού τύπου, σε νατοϊκό κέντρο; Ε; Γιατί το λιμενικό αποφάσισε να εκπαιδεύσει τους “ΜΥΑ” του και όχι τους ασυρματιστές του; Και τι ελπίζει το ελληνικό κράτος / παρακράτος ότι θα πετύχει όταν θα έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα οι “ΜΥΑ” του;

Μια εξήγηση βλέπουμε μόνο: ότι οι αρχικαραβανάδες διαπίστωσαν ότι “έγιναν λάθη” στη συγκεκριμένη επιχείρηση (στα Ίμια) και ότι τους πήρε χαμπάρι το τουρκικό πολεμικό… Οπότε, σαν γνήσιοι κλαψοκάτι, έκαναν γαργάρα την αποτυχία τους και άρχισαν να περιφέρουν το video του «διεμβολισμού», μπας και τους λυπηθεί κανείς… (Πέρα απ’ το “κλαψοκάτι” κατάφεραν να κρύψουν και την αιτία του καυγά…)

(φωτογραφία: Στις 10 και μισή – 11 παρά κάτι, ένα βράδυ χειμωνιάτικο και σκοτεινό, στις 12 Φλεβάρη, το λιμενικό “γαύδος” πιάστηκε στα πράσα να έχει ρίξει τους “ΜΥΑ” του για να κάνουν ψαροντούφεκο παράνομα – λέμε τώρα…

Τίνος ήταν η εντολή; Μήπως του ψεκασμένου; Μήπως; Μήπως ο “κύριος Πάνος”, συνεργάτης των υπηρεσιών από παλιά, ζήλεψε την δόξα του κυρ Αρσένη του 1996, τώρα με πολύ χειρότερους διεθνείς συσχεστισμούς (αλλά τι να περιμένει κανείς από ψεκασμένους;), ε; Μήπως, λέμε “μήπως”, το ελληνικό βαθύ κράτος τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη ελπίζοντας ότι θα σκάσουν οι αμερικάνοι να το γλυτώσουν, σε βάρος της Άγκυρας; Μήπως οι λακέδες ψάχνουν κανά δίφραγκο; Ε;)

Ελληνικές σιωπές

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Μαγκιές – ξεμαγκιές, το ελληνικό καθεστώς, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος / παρακράτος, το ελληνικό κεφάλαιο, τα ντόπια μικρομεσαία αφεντικά, οι πολυφωτισμένες πολιτικές βιτρίνες, τα χρεωκοπημένα μήντια και τα ακμαία social media, “όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί”, μπορούν να πουλάνε την “τουρκική επιθετικότητα” (ποτέ, όμως την ισραηλινή!), μπορούν να πουλάνε την διεθνή “συνωμοσία” υπέρ της δημοκρατίας της μακεδονίας (χωρίς συμπληρωματικό όνομα συζύγου – και η θεία Λίτσα φρικάρει)… Όμως ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ πρέπει να παρουσιάζουν το μενού τους ΞΕΚΟΜΜΕΝΟ, με άψογο “ελληνοκεντρικό” τρόπο.

Με τίποτα, επί ποινή μόνιμης περιθωριοποίησης, δεν πρέπει να περάσει έστω και η υποψία απ’ τα μυαλά των υποτελών ότι το ελλαδιστάν έχει χωθεί ήδη σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι καν περιφερειακός: η αμερικανική (τυπικά “νατοϊκή”) βάση της Σούδας έχει ανεβάσει έντονα στροφές, αλλά κανείς δεν πρέπει (να θέλει) να ξέρει τι, πως, που.

Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το αμερικανικό back up για «το παιχνίδι με τη φωτιά» στη μέση Ανατολή, κατά τα λεγόμενα του Lavrov. Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το ισραηλινό back up για ό,τι αποφασίσει το Τελ Αβίβ, όταν θεωρήσει ότι «το παίρνει». Το ελλαδιστάν ΗΔΗ ψάχνει να βρει καμιά τρύπα μπας και βγάλει κανά γεωπροσοδικό δίφραγκο…

Οι ελληνικές αντιτουρκικές «μαγκιές» είναι, για να είμαστε προσγειωμένοι, μάλλον μαζεμένες· αναγκαστική συνέπεια της ελληνικής παρακμής. Κάτω από την αμερικανική συμμαχική φτερούγα, και μάλλον χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, η Αθήνα ψάχνει να βρει, να μετρήσει, να ζυγίσει, το αν μπορεί να επωφεληθεί απ’ την τριβή (αν και όχι ανοικτή σύγκρουση) της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον. Ως τώρα δεν βγαίνει ελληνικό κέρδος, αφού η Ουάσιγκτον δεν θέλει να θεωρήσει την Άγκυρα «χαμένη υπόθεση». Και το Τελ Αβίβ (που θα ήθελε) κρατιέται στην άκρη, γιατί έχει μια συρία και έναν λίβανο στη μέση…

Απ’ την μεριά της η Άγκυρα (και οι πολιτικές της βιτρίνες, ειδικά της αντιπολίτευσης στον Ερντογάν) κάνουν πύρινες εθνικιστές δηλώσεις περί νησίδων στο Αιγαίο: αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχουν σκεφτεί για να «σκεπάσουν» την εισβολή στον θύλακα της Afrin. Ας το ξεκαθαρίσουμε: αυτή η επιχείρηση, με τις αναμενόμενες απώλειες, ήταν σοβαρό ρίσκο για το τουρκικό καθεστώς, σε ότι αφορά πιθανές εσωτερικές αντιδράσεις – για τα φέρετρα. Έχοντας φτιάξει την δική τους «εθνική ενότητα» στην Άγκυρα οι αντιπολιτευόμενοι στον Ερντογάν πετάνε την μπάλα έξω, όσο πιο έξω μπορούν: στο Αιγαίο.

Αλλά αυτά είναι θόρυβος. Το ελλαδιστάν συμμετέχει, με light τρόπο αλλά καθαρά, στο διευρυμένο πεδίο του 4ου παγκόσμιου που λέγεται «μέση Ανατολή – ανατολική Μεσόγειος». Κανονικά (όμως ποιος το ορίζει αυτό το «κανονικά»;) θα έπρεπε να γίνονται κάθε δεύτερη μέρα διαδηλώσεις εναντίον αυτής της επιλογής των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών / λακέδων τους. Εναντίον της συμμαχίας με τις ηπα, το ισραήλ / απαρτχάιντ, την αιγυπτιακή χούντα. Εναντίον της έστω light (προς το παρόν) συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο.

Το ότι δεν γίνονται καθόλου δεν σημαίνει ότι πρέπει, σαν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες, να πάμε για ύπνο. Θα ξημερώσουν, αργά ή γρήγορα τέρατα – από μια τέτοια παραίτηση.

Το «καμπανάκι» έχει κτυπήσει ήδη. Όποιος δεν το ακούει (και δεν αναλαμβάνει τα πολιτικά καθήκοντα που του αναλογούν σ’ αυτές τις πρωτοφανείς περιστάσεις) δεν είναι κουφός. Απλά απωθεί την πραγματικότητα.

Πιο ελληνικό δεν γίνεται!!!

(φωτογραφία: η ελληνική πρωθυπουργική βιτρίνα χαίρεται – το 2016 – αλλά το δεξιά στη φωτο φιλαράκι του, ο ισραηλινός πρωθ., μετράει μέρες πλέον· έτσι λένε πολλοί, κι όχι άδικα. Ότι έχει βουλιάξει στο βούρκο των δώρων που έχει πάρει από ισραηλινούς businessmen, αυτό είναι γεγονός. Πάντως η Αθήνα δεν φαίνεται να ανησυχεί: και ο επόμενος ισραηλινός πρωθυπουργός απ’ το ίδιο ρατσιστικό και μιλιταριστικό καλούπι θα βγει….)

Συρία 1

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Θα πρέπει να το θεωρείτε αυτονόητο: ο μακράν χειρότερος τρόπος για να μαθαίνει κανείς τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή είναι τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια!!! (Αλλά και τα αγγλο-αμερικανικά…)

Λοιπόν: “μπήκε – ή προσπάθησε να μπει – συριακός στατός στο ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, για να υπερασπιστεί τις ypg και να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στρατό plus friends”; Περίπου! Δηλαδή κάτι πολύ λιγότερο (και πολύ διαφορετικό) απ’ αυτό που «είδαν» στο ελλαδιστάν!

Πράγματι, χθες το μεσημέρι, περίπου 150 ένοπλοι (και σε καμμία περίπτωση ο στρατός του Άσαντ…) με περίπου 20 pick up και όχι παραπάνω από 5 φορτηγά και κάμποσες συριακές σημαίες προσπάθησαν να μπουν στον θύλακα κατευθυνόμενοι προς το χωριό Shatal az Ziyareh. Όπου δέχτηκαν “πυρά πυροβολικού” (του τουρκικού) και υποχώρησαν. Το μέγεθος και ο οπλισμός τους ανήκουν στην κατηγορία “συμβολική ενέργεια”: ούτε θα μπορούσαν να ενισχύσουν σοβαρά τις ypg, ούτε, φυσικά, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό, που έχει εισβάλει με τανκς, αεροπλάνα· και έχει πολύ μεγάλες εφεδρείες. Κατά μία πληροφορία επρόκειτο για σιΐτες πολιτοφύλακες· απ’ αυτούς που παίρνουν διαταγές απ’ την Τεχεράνη…. (Το τουρκικό καθεστώς είπε ότι “έκαναν του κεφαλιού τους”. Χμμμμ….)

Να, τώρα, τα βασικά δεδομένα. Πρώτον, ακόμα κι αν ο Άσαντ ήθελε, πράγματι, να «προστατέψει» με χερσαίο τρόπο τις ypg στο Afrin, απλά δεν έχει διαθέσιμο στρατό για τέτοια δουλειά! Τα κυρίως μέτωπα του συριακού στρατού ‘n’ friends βρίσκονται στην επαρχία του Idlib, στα περίχωρα της Δαμασκού και, νοτιότερα, στη Dara’a. Ειδικά εκεί ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει να αντιμετωπίσει κάτι καθόλου ασήμαντο: τις προσπάθειες του Τελ Αβίβ να «αποκτήσει μεγαλύτερο βάθος» μέσα στη συριακή επικράτεια, μέσω των δικών του αντικαθεστωτικών proxies. Επιπλέον ο συριακός στρατός πρέπει να κρατάει σοβαρή παρουσία στην Deir ez Zor, στην άλλη μεριά, στον Ευφράτη, για διάφορους λόγους. Κι όλα αυτά ενόσω (ο συριακός στρατός) έχει μεγάλη λειψανδρία.

Δεύτερον, πέρα απ’ τους όποιους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και διάφορες «αναβιώσεις» πυρήνων του isis εδώ κι εκεί, η Δαμασκός πρέπει να έχει μόνιμα την προσοχή της στην ισραηλινή αεροπορία. Κι αυτό σχετίζεται με το επόμενο:

Τρίτον, αν το καθεστώς Άσαντ σκόπευε να προστατέψει τις ypg στο Afrin, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να το δοκιμάσει θα ήταν με τα αντιαεροπορικά του συστήματα: χωρίς τα αεροπλάνα του ο τουρκικός στρατός μπορεί και να μην εισέβαλλε καν. Αλλά (παρά τις όποιες φραστικές απειλές) το καθεστώς Άσαντ δεν χρησιμοποιεί τα αντιαεροπορικά του κατά των πολεμικών της Άγκυρας. Τα κρατάει στραμμένα κατά των ισραηλινών. Και έχει λόγους σοβαρούς γι’ αυτόν τον προσανατολισμό: απ’ το ισραήλ κινδυνεύει, όχι απ’ την τουρκία.

Συνεπώς η παρέλαση λίγων δεκάδων φιλοΆσαντ ενόπλων στον θύλακα της Afrin δεν ήταν, ούτε και θα μπορούσε να είναι, αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πελάτες του.

Συρία 2

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Ο τρόπος που σχολίασε το θέμα ο τούρκος υπεξ Cavusoglu αξίζει μεγαλύτερη προσοχή. Αν ο συριακός στρατός (είπε) σκοπεύει να απομακρύνει τις ypg δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα· αν, όμως, σκοπεύει να τις προστατέψει τίποτα δεν θα σταματήσει τον τουρκικό στρατό – κλπ κλπ, ηρωϊκά. Αυτό το «αν – αν» είναι όλο το «ψωμί».

Γιατί (για εμάς) είναι σαφές πως όχι μόνο το καθεστώς Άσαντ αλλά κι όλοι οι σύμμαχοί του, φανεροί ή κρυφοί (στην τελευταία κατηγορία η Άγκυρα), έχουν σοβαρό πρόβλημα και με τις εκτάσεις που έχουν «κατακτήσει» οι ypg, και με την αμερικανική υποστήριξη (αν και όχι στον θύλακα της Afrin)· κι ούτε λόγος για τις αμερικανικές βάσεις στην ypgκρατούμενη ζώνη! Αυτό θα σήμαινε ότι Δαμασκός και Άγκυρα πρέπει να συνεργαστούν φανερά και στρατιωτικά – όμως κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Δεν είναι απλό, κυρίως, για την Άγκυρα, που θέλει να εδραιωθεί σαν «αντιπρόσωπος» (και «προστάτης») διάφορων σουνιτών σύριων αντικαθεστωτικών, εν όψει μιας μελλοντικής «λύσης» στο «συριακό πρόβλημα».

Ενόσω, λοιπόν, η Δαμασκός δεν έχει ούτε συμφέρον ούτε τρόπο να «προστατέψει» τις ypg (στο Afrin ή οπουδήποτε αλλού) όσο οι αρχινταβατζήδες της Ουάσιγκτον μένουν στο συριακό έδαφος (κι αν αυτοί έφευγαν τότε δεν θα είχε προβλήματα ούτε η Άγκυρα), πρέπει ωστόσο να εξαντλήσει τα περιθώρια να εμφανίζεται σαν «όχι εχθρός» τους, ακόμα και σαν «θαηθελααλλαδεμπορώ φίλος τους»· εάν πρόκειται διάφορες μικρές αντι-pkk κουρδικές οργανώσεις να βοηθηθούν για να μεγαλώσουν, σε βάρος των ypg.

Αυτό σε ότι αφορά το δεύτερο “αν” του Cavusoglu. Όσον αφορά το πρώτο; Προφανώς ούτε ο Άσαντ ούτε οι επίσημοι σύμμαχοί του (Μόσχα και Τεχεράνη) θέλουν να επιτεθούν στις ypg όσο παραμένουν proxies της Ουάσιγκτον· η Άγκυρα, όμως, και θέλει και μπορεί· σίγουρα στην Afrin. Πάνω στην «τύχη» αυτού του θύλακα, με την μορφή “παραδείγματος”, Άγκυρα και Δαμασκός πρέπει να κάνουν μια αόρατη συνεννόηση / συμμαχία, μεσολαβημένη απ’ την Μόσχα και την Τεχεράνη, που να μην εκθέτει κανένα απ’ τα δύο κράτη στις διαφορετικές (και, εν τέλει, επιφενειακά μεν αντίθετες, αλλά ουσιαστικά αλληλοσυμπληρούμενες) τακτικές τους.

Με δυο λόγια. Το τουρκικό καθεστώς και το συριακό πρέπει, το καθένα με το δικό του τρόπο, το πρώτο επιτιθέμενο στις ypg και το δεύτερο παριστάνοντας τον φίλο εξαιτίας της επιθετικότητας του πρώτου, να πείσουν όσο περισσότερους σύρους κούρδους μπορούν ότι δεν έχουν μέλλον όσο στηρίζονται στους αμερικάνους!!! «Κακός μπάτσος / καλός μπάτσος»: δεν είναι γνωστό δίπολο; Είναι. Κι αν στα αστυνομικά τμήματα φαίνεται απλή η εφαρμογή του, στη γεωπολιτική είναι δυσκολότατη…

Συρία 3: ελληνική εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Το ελληνικό καθεστώς βολεύεται να φαντασιώνει ότι “ο τουρκικός στρατός θα φάει χώμα απ’ τον συριακό” – και οποιαδήποτε άλλη παράνοια μπορεί να κατεβάσει! Ότι «διαλύεται», «όπου νάναι διαλύεται» (η τουρκία), και τα λοιπά. Ειδικά οι ροζ διαχειριστές μεγαλοϋπάλληλοι τραβάνε το δικό τους ιδεολογικό ζόρι. Δεν είναι δυνατόν να έχεις μεγαλώσει πολιτικά με άφθονο «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» και ύστερα αφενός να συμμαχείς μαζί τους και με κάθε άλλο κατακάθι της περιοχής, αφετέρου δε «ο αιώνιος εχθρός» να απειλεί και στρατιωτικά τις ηπα (έστω κιαν πρόκειται για βερμπαλισμούς…) και συ να εύχεσαι … να νικήσουν οι αμερικάνοι! Παράνοια στο τετράγωνο!

Δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς τίποτα καλύτερο από μια εθνική κουλτούρα που σα σημαία της έχει την αυτοϊκανοποίηση (: μαλακία!). Όσες / όσοι όμως δεν θέλουν να ανήκουν σ’ αυτήν δεν θα πρέπει να ξεχνούν αυτό: η πολιτική γεωμετρία του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου είναι σύνθετη, πυκνή, δυναμική· και πάντως δεν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ονείρων, των φαντασιώσεων και των κόμπλεξ ανωτερότητας των ελλήνων.

Το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η συμμαχία Μόσχας, Άγκυρας, Τεχεράνης και Δαμασκού (και στο βάθος Πεκίνου…) έχει ακόμα πιο πλατειά έδραση. Περιλαμβάνει την Χεζμπ’ αλλάχ (άρα τον λίβανο), την Χαμάς (άρα το μεγαλύτερο μέρος της παλαιστίνης), το κατάρ. Εκεί που τελειώνει το συγκεκριμένο μπλοκ, αρχίζει ένα παρόμοιο, με κέντρο περιστροφής το αφγανιστάν (με την συμμετοχή του πακιστάν, και διάφορων άλλων κεντροασιατικών –σταν). Κι εκεί που τελειώνει αυτό αρχίζει το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» με κέντρο περιστροφής την κορεατική χερσόνησο.

Σ’ όλη αυτή τη μακριά γραμμή αντιπαράθεσης, απ’ τη Μεσόγειο μέχρι τη θάλασσα της κίνας, τα κουκιά είναι μετρημένα. Και για όποιον θέλει κάτι πιο κοντινό, στη μέση Ανατολή, είναι εύκολο για εμάς να διαπιστώσουμε τις επιμέρους εθνοκρατικές στοχεύσεις, ιμπεριαλιστικές ή όχι. Όμως η συνδετική «ουσία» αυτών των συμμαχιών είναι τόσο ισχυρή (στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός, στην ανατολική ασία ο αμερικανικός και ο ιαπωνικός) ώστε μόνο ηλίθιοι (ή έλληνες, πράγμα που είναι το ίδιο) θα περίμεναν ότι κάποιες απ’ τις εθνοκρατικές στοχεύσεις που συγκροτούν το «μπλοκ της Αστάνα» θα κάνουν το λάθος να συγκρουστούν μεταξύ τους ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ! Σα να λέμε: ότι θα είναι τόσο ανόητοι, μετά από τόσα χρόνια, ώστε η Άγκυρα και η Δαμασκός θα βγάλουν τα ματάκια τους με τα χεράκια τους!

Φυσικά για τις φαντασιώσεις της ελληνικής εθνικοϊμπεριαλιστικής ψύχωσης υπάρχει αιτία: η συμμαχία της με την χούντα του Καΐρου, το κράτος απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή. Φτάνει και περισσεύει η ελπίδα «περικύκλωσης της Μεσογείου» για να βλέπουν τα ελληνικά κρανία «πουλάκια» (κάθε φορά που τρώνε μια γερή κατακέφαλα…)

Ανατολική Μεσόγειος

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Είναι τα ίδια κρανία, τα ελληνικά (και τα ελληνοκυπριακά) που σκούζουν για το “οικόπεδο 3” και για το τρυπάνι που δεν έφτασε ποτέ… Τι να πουν όμως; Πρόκειται για τακτική ήττα πρώτου μεγέθους!!! Μπορεί διάφοροι να εκδήλωσαν την συμπάθειά τους στο ελληνοκυπριακό γκαζοδράμα… Αλλά κανείς δεν έκανε ως τώρα κάτι για “να βάλει το τουρκικό καθεστώς στη θέση του”!!!

Ξέρετε ποιος είναι ο λόγος; Η εποποιΐα του ογκόλιθου υπ.εξ. Nick the greek πριν κανά χρόνο στην ελβετία, όταν βούλιαξε στην πιθανότητα μιας κάποιας λύσης στο «κυπριακό» νομίζοντας, ο φουκαράς, ότι το χρεώθηκε η Άγκυρα!… Αυτός είναι ο ανομολόγητος λόγος!…

Το γράψαμε όταν έπρεπε: τα κόλπα του ελληνικού και τους ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους δεν τα έφαγε κανείς διεθνώς. Η απόδειξη, τοις μετρητοίς, εκδόθηκε τώρα: το επιχείρημα του τουρκικού καθεστώτος, ότι απ’ τα όποια υποθαλάσσια κοιτάσματα πρέπει να ωφελείται και η βόρεια κύπρος, «πιάνει» οπουδήποτε εκτός ελλαδιστάν, και για λόγους απλούς. Πιάνει και η παράταξη πολεμικών για την περιφρούρηση του επιχειρήματος. Κυρίως: πιάνει για λόγους επιχειρηματικούς και τεχνοκρατικούς. Είναι αδύνατο τα πρακτικά καπιταλιστικά μυαλά να καταλάβουν το πως και γιατί ένα κράτος «κουραδίτσα» (με το συμπάθειο) σαν το ελληνοκυπριακό, και ένα failed state σαν το ελληνικό, επιμένουν ότι μπορούν να κάνουν κωλοδάκτυλο όχι μόνο στο τουρκικό καθεστώς αλλά και στη διεθνή νομοθεσία για τις αοζ, αντί να κάνουν κάτι πιο απλό και καπιταλιστικά ωφέλιμο: μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία» με την Άγκυρα. Είναι κάτι διεθνώς ασυνήθιστο έως κωμικό: ο μπατίρης και ο πλυντήριος να το παίζουν «μεγαλέξανδροι»…

Αλλά το έχουν μάθει. Δεν ήταν η Αθήνα που, χωμένη ως τις ρίζες των κρατικο/καπιταλιστικών μαλλιών της στο λάκο των χρεών της, έκανε κωλοδάκτυλο στους πολιτικούς δανειστές της; Ναι, αυτή ήταν. Και δεν ήταν ο νυν και πρώην Αναστασιάδης που, μετά το “ναυάγιο” του μον Πελεράν έψαχνε να βρει (στα μάτια των ψηφοφόρων του) σε ποιον θα χρεώσει την αποτυχία, στον οηε, στην τουρκία ή στον ογκόλιθο; Ναι, αυτός ήταν…

Έτσι, ενώ οι διαδοχικές navtex της Άγκυρας είναι πράγματι χοντροκομμένο κόλπο, κανείς δεν έχει όρεξη να της πει αυτό που θα ήθελε η Αθήνα και η Λευκωσία. Και γιατί, άλλωστε; Στο κάτω κάτω τα ισραηλινά κοιτάσματα (είναι «σύμμαχος», έτσι;) δεν χρειάζονται κυπραίους ανταγωνιστές…

Το πιάσατε;

(φωτογραφία: Ρε συ πατριώτη, έχω ένα οικόπεδο σκάρτα 4 στρέμματα. Μπορείς σαν πολιτικός μηχανικός που είσαι να μου βγάλεις μια άδεια για κυριλέ μπουρδελοξενοδοχείο με αντλιοστάσιο πετρελαίου στο υπόγειο;)

Το «όνομά» της; Όχι. Το «κρεβάτι» της!

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε από που ψωνίζει παρομοιώσεις και αλληγορίες ο ογκόλιθος. Αν ξέραμε, θα πηγαίναμε την ασταμάτητη μηχανή για καινούργια κορδόνια! Το πιθανότερο είναι ότι έχει δικιά του βιοτεχνία, που δουλεύει για λογαριασμό του από τότε που αυτός (ο ογκόλιθος) υπερασπιζόταν τον Γιαρουζέλσκι. Μεγάλες στιγμές: ρίχνεις κέρμα και ο ογκόλιθος ξερνάει εξυπνάδα – όπως άλλοι κερματοδέκτες βγάζουν πορτοκαλάδα!

Τι είπε πάλι ο έλληνας γίγαντας και μάλιστα (τι άνεση!!) στο reuters;

«Σήμερα δεν πάμε να βαπτίσουμε αυτό το κράτος, σήμερα αυτό το κράτος εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία, και μάλιστα για εκατόν σαράντα κράτη, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό.

Σήμερα αυτό που κάνουμε είναι ο γάμος, είναι σαν μια ωραία κυρία που έρχεται στο γάμο και αναρωτείται εάν στο επίθετό της θα προσθέσει και το επίθετο το ανδρός της»

Ο τιμημένος ελληνικός μικροαστισμός, στα καλύτερά του!!! Όλα είναι “οικογενειακές υποθέσεις”!! Τι είναι η δημοκρατία της μακεδονίας; Μια χήρα είναι!!! Το “πρώην γιουγκοσλαβική” ήταν το “πρώην τάδε” – όνομα του παλιού συζύγου…

Τώρα, “δεν αμφισβητούμε το πατρικό της επώνυμο” (το μακεδονία). Απλά “την βλέπουμε σα “νύφη”, που θα ξαναπαντρευτεί”. Και θα γίνει “δημοκρατία της μακεδονίας – κοτζιά” ένα πράμα!!!

Αυτά τα λέει ο υπ.εξ. του ελλαδιστάν, και με την σιγουριά των κυβικών του τα λέει σε διεθνή ακρόαση. Κι ύστερα περιμένει να τον πάρει ο οποιοσδήποτε στα σοβαρά. Το να μην σηκωθούν όλες οι πέτρες των βαλκανίων θα είναι πολύ καλή τύχη για το λίπος του – το πολιτικό με την έννοια της “συσσώρευσης εμπειρίας” εννοούμε….

Αλλά ότι θα κάτσει η δημοκρατία της μακεδονίας να την πηδήξει ο ογκόλιθος και κάθε ογκόλιθος, καθότι “η πρώτη νύχτα του γάμου”… ε, αυτό!! Ούτε στον ύπνο του δεν θα έπρεπε να το βλέπει.

Που να ξέρουμε όμως τι βλέπει ο πατριώτης υπνοβάτης;

(Η θεία Λίτσα, που δεν υπνοβατεί, ή, πιο σωστά, υπνοβατεί με απόλυτα εθνικά υπεύθυνο τρόπο, έπαθε σοκ εχτές. Εκεί που περιφερόταν στο σαλόνι πάνω κάτω χειρονομώντας για το όνομα του “μπέμπη” – του 27χρονου Παναγιώτη – πήρε μια στροφή στον αέρα σα φιγούρα σε καλλιτεχνικό πατινάζ, κι άρχισε να στροβιλίζεται σε 3-D γύρω απ’ το πολύφωτο. Μα καλά ωρυόταν και αβάπτιστος είναι και για γάμο πάει; Ποιος θα τον παντρέψει που είναι ακόμα του σατανά; Κάτι πήγαμε να της πούμε για τα «σύμφωνα συμβίωσης», αλλά κόντεψε να εκτοξευτεί στην ταράτσα. Λεφτά για καινούργια μπαλκονόπορτα δεν είχαμε. Οπότε κάναμε τουμπεκί.

Τώρα θα σιδερώσει τη γαλανόλευκη, θα την διπλώσει στα 16, στα 8 και στα 4, και θα την βάλει παρά πόδας…)

(φωτογραφίες: Ευγενική χορηγεία της θείας Λίτσας. Τελικά τα συλλαλητήρια δεν ήταν προεόρτια για βαφτίσια. Ήταν πρόσκληση σε γαμήλια τελετή. Δείτε μ’ αυτό το φρέσκο μάτι τους προσκεκλημένους, το παπαδαριό – το ίδιο το μυστήριο διάολε!…

Κουφέτο – που λέγαμε παλιά!!! Ο Μαρξ δεν το ήξερε: η ιστορία, εκτός από τραγωδία ή φάρσα, μπορεί να είναι και “κουφέτο”.

Το είπε κι ο ογκόλιθος…)

Τα πλωτά εργοστάσια

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Ποιος προσδιορίζει τις βασικές γραμμές της “πολιτικής” των καπιταλιστικών κρατών αν όχι τα αφεντικά τους; Το κεφάλαιο – σχέση εκμετάλλευσης δεν έχει βέβαια “πατρίδα”· τα αφεντικά όμως έχουν όσο (και όταν) τα συμφέροντά τους απαιτούν κάποιο κρατικό στρατό ή κάποια μη πολεμική “πολιτική” ισχύ στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις. Τα αφεντικά που μπαίνουν (για λόγους συμφέροντος) κάτω από οποιαδήποτε σημαία δεν έχουν επίσης τα ίδια συμφέροντα. Συχνά, μάλιστα (ειδικά όταν δεν απειλούνται απ’ την τάξη μας) οι αντιθέσεις των συμφερόντων τους μπορεί να εκδηλωθούν με πολύ οξυμένο τρόπο. Συνεπώς, η πιο σωστή έκφραση είναι οι “πολιτικές” των κρατών διαμορφώνονται απ’ τα ισχυρότερα τμήματα των “εθνικών” αφεντικών.

Σ’ ότι αφορά την ελληνική περίπτωση το μακράν νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο” (“εθνικό” μόνο όταν και όσο το συμφέρει) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα μεγέθους (κερδών ή παγίων ή εργαζόμενων). Πρόκειται, επίσης, για την διεθνική, δηλαδή παγκόσμια λειτουργία του κλάδου των θαλάσσιων μεταφορών. Τα πιο κάτω μεγέθη είναι κατατοπιστικά.

Σύμφωνα με στοιχεία της vesselsvalue.com (που παρουσιάστηκαν απ’ την ένωση ελλήνων εφολιστών πριν μια βδομάδα), στο σύνολο του όγκου των πλοίων διεθνών μεταφορών ελληνικής ιδιοκτησίας (αν και όχι ως προς τον αριθμό τους) οι έλληνες εφοπλιστές είναι συνολικά «πρώτη δύναμη» στον πλανήτη, στις αρχές του 2018, με δεύτερους του ιαπώνες και τρίτους τους κινέζους.

Στην υποκατηγορία «πλοία μεταφοράς χύδην φορτίου» είναι πρώτοι σε αριθμό και όγκο, με 2.214 πλοία.

Στην υποκατηγορία «δεξαμενόπλοια» (μεταφορά πετρελαίου) είναι πρώτοι σε αριθμό, όγκο και αξία («πάγιο κεφάλαιο») με 1.530 πλοία.

Στην υποκατηγορία «μεταφορά container» είναι τρίτοι ως προς τον αριθμό των πλοίων (και τέταρτοι ως προς τον όγκο), με 412 πλοία. Μακράν πρώτοι (1.106 πλοία) οι γερμανοί εφοπλιστές, και δεύτεροι οι κινέζοι (με 690).

Στην υποκατηγορία «μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου» (LNG) είναι δεύτεροι σε αριθμό και όγκο (με 80 πλοία) με πρώτους τους ιάπωνες (115 πλοία).

Οι θέσεις των ελλήνων εφοπλιστών στη μεταφορά πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου προσδιορίζει και την στάση τους απέναντι σε οποιοδήποτε σοβαρό project μεταφοράς πετρελαίου και, κυρίως, φυσικού αερίου δια ξηράς (αγωγοί): είναι εχθρικοί. Αυτό, με τη σειρά του, προσδιορίζει μια βασική θέση της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι σε άλλα κράτη τα οποία (είτε σαν «παραγωγοί», είτε σαν «καταναλωτές») θεωρούν υψηλής προτεραιότητας τις χερσαίες και όχι τις θαλάσσιες μεταφορές φυσικού αερίου… (Η ιδέα της “ελλάδας hub αγωγών” αφορά δευτερεύοντες αγωγούς και, πάντα, υπό την έγκριση των ηπα…)

Απ’ την άλλη μεριά, η επερχόμενη (σε βάθος χρόνων) μείωση της χρήσης πετρελαίου πρόκειται να φέρει σοβαρές ανακατάξεις στον κλάδο «δεξαμενόπλοια» – στην πραγματικότητα οι ανακατάξεις αυτές έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Είναι λογικό ότι οι έλληνες εφοπλιστές θα προσπαθήσουν να μείνουν «στο αφρό» αυτού του είδους φορτίου, ακόμα κι αν οι ποσότητες μειώνονται, σε βάρος του ενός ή του άλλου απ’ τους κυριώτερους ανταγωνιστές τους. Που είναι οι ιάπωνες και οι κινέζοι.