Year: 2018

Κορέες 1

Σάββατο 3 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον βιάζεται: σε συνέντευξή του στις 28 Φλεβάρη στη Σεούλ ο (προς το παρόν) αμερικάνος πρέσβης στη νότια κορέα Marc Knapper δήλωσε πως «ό,τι αναβάλαμε αναβάλαμε, για χάρη των ολυμπιακών – οι ασκήσεις με τη νότια κορέα θα γίνουν οπωσδήποτε τον Απρίλη, δεν υπάρχει άλλη αναβολή».

Η Σεούλ δεν το βλέπει έτσι… Περιμένει από μέρα σε μέρα (ή παριστάνει ότι περιμένει, αφού θα πρέπει να ξέρει…) την απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ επί των όρων της για συνομιλίες με την Ουάσιγκτον. Και, μόλις την λάβει, θα στείλει έναν «ειδικό απεσταλμένο» στις Πγιονγκγιάνγκ, για τις λεπτομέρειες – πιθανόν και για την οργάνωση μιας «συνάντησης κορυφής» μεταξύ των δύο κορεών… Σύμφωνα με το επιθυμητό χρονοδιάγραμμα της Σεούλ, αν υπάρξει μια πρώτη επαφή βόρειας κορέας – ηπα πριν το τέλος Μάρτη, ή αν υπάρξει μια «πειστική» διάθεση της Πγιονγκγιάνγκ γιά κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να αναβληθούν οι στρατιωτικές ασκήσεις του Απρίλη.

Κι ας λέει ο πρεσβευτής ό,τι θέλει…

Κορέες 2

Σάββατο 3 Μάρτη. Η επέτειος που γιορτάστηκε προχτές στη νότια κορέα ήταν μια ακόμα ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί ο πολιτικός στόχος του Moon Jae-in. Η επέτειος ήταν της «1η Μάρτη» (του 1919, όταν στην κορεατική χερσόνησο, υπό ιαπωνική κατοχή τότε, έγιναν μαζικές αντικατοχικές διαδηλώσεις· ενώ λίγες ημέρες αργότερα δημιουργήθηκε και μια «εξόριστη κυβέρνηση της κορέας», με έδρα στην Σαγκάη).

Με αφορμή την προχθεσινή γιορτή ο Moon υποσχέθηκε ότι η επέτειος του 2019, των 100 χρόνων, θα είναι η αφετηρία της διαρκούς ειρήνης και της ανάπτυξης της κορεατικής χερσονήσου. Όλης…

Ο Moon (και το τμήμα των κορεατικών αφεντικών που τον στηρίζει) έχει στόχο ένα είδος «οικονομικής ένωσης» των δύο κορεών, που θα παραμείνουν μεν χωριστά κράτη αλλά με κοινό σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γύρω από τρεις ζώνες: μία για την ενέργεια και τις πρώτες ύλες στην περιοχή της ανατολικής θάλασσας· μια δεύτερη για την βιομηχανία και τις μεταφορές στη δυτική θάλασσα· και μία τρίτη για το περιβάλλον και τον τουρισμό στην ανατολική θάλασσα και την τωρινή αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.

Το ενδιαφέρον είναι ότι θεωρώντας (ο Moon) την 1η Μάρτη του 1919 σαν «γενέθλια» της κορέας πηγαίνει σκόπιμα πολύ νωρίτερα απ’ αυτό που θεωρούν σαν τέτοια ημερομηνία οι δεξιοφασίστες του νότου, και είναι το 1948. Όταν, μετά την προσωρινή ανακωχή στον εμφύλιο με τους κομμουνιστές του βορρά (που ισχύει ακόμα…), υπό την αμερικανική «προστασία», ιδρύθηκε το κράτος της νότιας κορέας.

Αλλά ο Moon δεν θέλει αυτό το διχαστικό «εορτολόγιο». Θέλει μια ιστορική αναφορά ενοποιητική της κορεατικής χερσονήσου, και μπορεί να την βρει γυρνώντας στο 1919 – και στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των ιαπώνων. Μας γίνεται έτσι πιο σαφές τι εννοούσαν οι βορειοκορεάτες που συμμετείχαν στους χειμερινούς ολυμπιακούς όταν έλεγαν ευχόμαστε την ένωση στην κορεατική χερσόνησο… είμαστε ένα έθνος…

Το άλλο ενδιαφέρον (που προφανώς δεν πολυλέγεται στη δύση, καθότι κοντράρει την αμερικανική ρητορική) είναι ότι το καθεστώς της Πγιονγκγιάνγκ έχει προχωρήσει σε διάφορες «μεταρρυθμίσεις» (κατά κύριο λόγο οικονομικές) σύμφωνα με το κινεζικό μοντέλο. Ενώ, δηλαδή, το κράτος-κόμμα παραμένει η μοναδική και απόλυτη αρχή, οι ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες επιτρέπονται και, ανάλογα με την περίπτωση, ενισχύονται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο έχουν αρχίσει να δημιουργούνται και στη βόρεια κορέα τυπικότατες καπιταλιστικές σχέσεις δυτικού τύπου, αλλά φαίνεται να αποδίδουν – απ’ την άποψη των ρυθμών ανάπτυξης, κλπ.

Ξεκαθαρίζει έτσι ότι αν ο Moon και το «προοδευτικό» νοτιοκορεατικό κεφάλαιο που εκπροσωπεί αναζητούν έναν αξιόπιστο εταίρο για μόνιμη συνεργασία με την βόρεια κορέα, τον έχουν ήδη βρει. Στον Kim τον «rocket man» και το καθεστώς του…

Όπως επίσης είναι φανερό ότι το κινεζικό μοντέλο «καπιταλιστικού σοσιαλισμού» είναι μεταδοτικό…

Κίνα: μία ή δύο;

Σάββατο 3 Μάρτη. Ως πρόσφατα η Ουάσιγκτον ακολουθούσε την “πολιτική της μίας κίνας”. Που σημαίνει ότι αναγνώριζε επίσημα ένα και μοναδικό κινεζικό κράτος (αυτό που έχει πρωτεύουσα το Πεκίνο). Υπάρχει όμως άλλο ένα: η πρώην “φορμόζα”, νυν “ταϊβάν”, εθνικιστική κίνα, καθώς στο νησί υποχώρησαν οι εθνικιστές του Kuomintang (υπό τον Chiang Kai-shek) μετά την ήττα τους στην ηπειρωτική κίνα απ’ το κομμουνιστικό κόμμα του Mao Zedong – αυτά έγιναν το 1949.

Από τότε το Πεκίνο θεωρεί μεν το νησί επικράτειά του, αλλά δεν έχει επιχειρήσει να το καταλάβει στρατιωτικά (για διάφορους λόγους). Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον, αν και έχει στηρίξει το νησιωτικό κράτος με διάφορους οικονομικούς τρόπους, απ’ το 1979 έπαψε να το αναγνωρίζει επίσημα, με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων με το Πεκίνο. Αυτή είναι (ή ήταν) η αμερικανική «πολιτικής της μίας κίνας».

Υπό το ψόφιο κουνάβι και τους συντηρητικούς η αμερικανικη «γραμμή» αλλάζει σταδιακά – παρότι, ακόμα, δεν έχει γίνει το τελικό βήμα. Η τελευταία εξέλιξη είναι η έγκριση απ’ το κογκρέσσο, χτες, ενός νόμου «για τις ταξιδιωτικές σχέσεις» ηπα και ταϊβάν. Η απόφαση περιμένει τώρα την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού για να οριστικοποιηθεί. Κατά το Πεκίνο μια τέτοια απόφαση επιτρέπει επίσημες επισκέψεις αξιωματούχων της ταϊβάν στις ηπα – δηλαδή έμμεση μεν αλλά ουσιαστική αναγνώρισή τους.

Δεν είναι αυτό το «πρώτο βήμα» της τελευταίας χρονιάς – είναι, απλά, το πιο πρόσφατο. Το Πεκίνο απειλεί ότι η αναγνώριση του ταϊβανέζικου κράτους είναι αιτία πολέμου· αλλά (κατά την γνώμη μας) τέτοιες δηλώσεις είναι «παρακαταθήκη» και όχι «τοις μετρητοίς». Μπορούμε να συνεννοηθούμε, κι ας μην είμαστε ούτε ασιάτες ούτε αμερικάνοι: η Ουάσιγκτον ψάχνει και ψάχνεται στον δυτικό Ειρηνικό, στην θάλασσα της κίνας, και η ταϊβάν είναι «ενδιαφέρουσα περίπτωση» – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν η Ουάσιγκτον επιδιώξει να αποκτήσει στρατιωτικά πατήματα εκεί, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς «αναγνώριση του κράτους» – κι αυτό είναι το επίδικο.

Δεν θα κάνουμε πρόβλεψη· μόνο μια υπενθύμιση. Αν το αμερικανικό κράτος αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσα του συμμάχου ισραήλ χωρίς να υπάρχει προφανής “στενά εννοημένη” αναγκαιότητα για τέτοια ριζική αναθεώρηση της γραμμής των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα εκεί που τα δικά του συμφέροντα «καίνε» – και καίγονται…

Μην δείτε (;)

Παρασκευή 2 Μάρτη. …Προς αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να προωθήσουν έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, να πετύχουν μονομερή πλεονεκτήματα σε βάρος της ρωσίας, να επιβάλλουν κυρώσεις που είναι παράνομες απ’ την σκοπιά της διεθνούς νομοθεσίας και έχουν στόχο να εμποδίσουν την ανάπτυξη της χώρας μας, συμπεριλαμβανόμενου του στρατιωτικού τομέα, έχω να τους πω αυτό: Όλα όσα προσπαθήσατε να εμποδίσετε μέσα απ’ τις ενέργειές σας έχουν γίνει ήδη. Αποτύχατε να συγκρατήσετε την ρωσία.

Τώρα πρέπει να αναγνωρίσετε αυτήν την πραγματικότητα, να επιβεβαιώσετε ότι αυτά που είπα ήδη δεν είναι παραμύθια – που δεν είναι -, να σκεφτείτε για λίγο, να στείλετε στη σύνταξη τους ανθρώπους σας που είναι κολλημένοι με το παρελθόν και είναι ανίκανοι να δουν το μέλον, και να σταματήσετε να κτυπάτε την βάρκα που μέσα της βρισκόμαστε όλοι και λέγεται πλανήτης Γη. Η ρωσία μπορεί να ανταποκριθεί θετικά αν αντιμετωπιστεί σαν ισότιμος εταίρος…

Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων το ρωσικό αφεντικό Πούτιν στην ετήσια ομιλία του προς τους αντιπροσώπους του λαού της ρωσικής ομοσπονδίας (και τον λαό τον ίδιο) προχτές το βράδυ. Η ομιλία του περιλάμβανε πολλά, κυρίως εσωτερικής σημασίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι θεώρησε απαραίτητο να περιλάβει και μια επίδειξη της πολεμικής τεχνολογίας της ρωσίας. Ή, έστω, κάποιων τμημάτων της. Τα πιο εντυπωσιακά (για εμάς) ήταν δύο: Πρώτον, pico πυρηνικοί αντιδραστήρες, τόσο μικροί που μπορούν να ενσωματωθούν σε πυραύλους και τορπίλες, επιτρέποντάς τους την «επ΄άπειρον» (ναι, περί αυτού πρόκειται!) κίνηση… Και δεύτερον, πύραυλοι και τορπίλες που κινούνται με ταχύτητα μπορεί και 10πλάσια του ήχου (που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από κανένα σύστημα έγκαιρου εντοπισμού) και χωρίς σταθερή τροχιά (ώστε να προβλεφτεί η θέση τους).

Δεδομένης της κρυψίνοιας της «βαθιάς ρωσικής ψυχής», το γεγονός ότι ο Πούτιν έκανε επίδειξη πολεμικών συστημάτων για τα οποία η κατασκοπεία του θεωρεί ότι δεν υπάρχει αμερικανική απάντηση (αυτό το τελευταίο είναι η εύλογη εκτίμησή μας) σημαίνει ότι η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει την Ουάσιγκτον – στο «παρα 5».

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό; Πολλά απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να θεωρηθούν «κήρυξη πολέμου» στη Μόσχα (και στο Πεκίνο): το τρέχον «αμυντικό δόγμα» της είναι το πιο κορυφαίο και το πιο ξεκάθαρο. Αλλά η επίδειξη του Πούτιν μόνο επιφανειακά μπορεί να θεωρηθεί «αμυντική απάντηση»: όταν λέει η Μόσχα στην Ουάσιγκτον «ξεχάστε το, δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις πυρηνικές κεφαλές μας» και δείχνει τις δυνατότητές της να κτυπάει με πυρηνική ή/και κινητική ενέργεια όπου και όπως θέλει, εντείνει τον αμερικανικό προσανατολισμό σε «έμμεσες» επιθέσεις – «ασύμμετρος πόλεμος» θα μπορούσε να ονομαστεί; Κτυπήματα κάτω απ’ την μέση, κτυπήματα άγνωστης προέλευσης, και τα λοιπά – τι άλλο περιμένει το ρωσικό καθεστώς;

Αυτό δεν είναι συνεισφορά στην βάρκα / πλανήτη γη! Αν μας επιτρέπεται, δηλαδή, να έχουμε γνώμη…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο Πούτιν και δεξιά, σε video wall, η επίδειξη ενός απ’ τα «δεν υπάρχει παρόμοιο» όπλα του… Σαν εκδήλωση της ted academy… )

Μόσχα – Τεχεράνη

Παρασκευή 2 Μάρτη. Σε μια επίδειξη του εύλογου γεγονότος ότι “στο παρα 5 μετράμε δυνάμεις”, η Μόσχα έβαλε βέτο σε μια απόφαση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (προωθούμενη απ’ το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) που είχε στόχο να καταδικάσει την Τεχεράνη για προμήθεια όπλων και πυραύλων στους υεμενίτες Houthis. Η ρωσική επιλογή ήταν «φορσέ»: προφανώς, μέσα απ’ την χρεώση της Τεχεράνης για ενίσχυση των υεμενιτών ανταρτών, η Ουάσιγκτον σκόπευε να ανοίξει ένα επιπλέον παράθυρο για τις κυρώσεις που (μονομερώς) σκοπεύει να επιβάλει στο ιρανικό καθεστώς την άνοιξη. Όσο για το Παρίσι και το Λονδίνο; Δεν θέλουν να τα σπάσουν (και δεν θα τα σπάσουν) με την Τεχεράνη την άνοιξη· θέλουν όμως να κρατήσουν και τις δουλειές τους με το καθεστώς του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ (ο οποίος, δια του πατρός του βασιλιά, by the way, καθαίρεσε πρόσφατα όλους τους στρατηγούς του – ποιος ξέρει τι φοβάται;).

Ούτε η επίδειξη των ρωσικών super high tech όπλων, ούτε η κάλυψη της Τεχεράνης πρέπει να εννοηθούν σαν «μεμονωμένες» κινήσεις. Κι ενώ το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» είναι αναχρονισμός (πλην, ωστόσο, τέτοιου είδους διεθνείς θεσμοί εξαφανίζονται όχι την πρώτη αλλά προς τις τελευταίες ημέρες ενός παγκόσμιου πολέμου…), οι ουσιαστικές συμμαχίες και αντιπαλότητες διαμορφώνονται έξω από τέτοιου είδους τυπικά υπολείμματα του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου.

Τεχεράνη

Παρασκευή 2 Μάρτη. Θεωρητικά (το τονίζουμε αυτό!) κτύπημα κάτω απ’ τη μέση απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο, με βάση το νέο αμερικανικό “αμυντικό δόγμα”, θα μπορούσε να είναι μια επίθεση (μέσω των ουκρανών proxies – γιατί, άλλωστε, να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται;) κατά του ρωσοκρατούμενου θύλακα στο Donbass. Και, «ακόμα καλύτερα», με όλες τις υπογραφές ευανάγνωστες, κατά του ιράν. Αεροπορική, πυραυλική αυτή η τελευταία – με σκοπό την μέγιστη καταστροφή, το γρηγορότερο. Ειδικά αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει ότι χάνει επικίνδυνα έδαφος στην κορεατική χερσόνησο (αλλά και στην κεντρική ασία: αφγανιστάν, πακιστάν…)

Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να νοιώθει ήδη στριμωγμένος, είναι στη μέση Ανατολή και όχι στην ανατολική Ασία που θα του ήταν πιο εύκολο να δοκιμάσει άμεσα (ή έμμεσα: με μια ισραηλινή πρωτοβουλία…) την επίδειξη πυγμής που χρειάζεται επειγόντως, μετά την κατάρρευση του κόλπου “αντιτρομοκρατία”.

Ας το ξαναπούμε: αυτό προκύπτει απ’ την θεωρητική ανάλυση – όχι από “αποκλειστικές πληροφορίες”. Επίσης δεν φαίνεται (ή δεν ξέρουμε) να γίνονται τέτοιες προετοιμασίες· αν και λογικά θα πρέπει να γίνουν (αν πρόκειται να γίνει “πέσιμο” στο ιράν) με τέτοιον τρόπο ώστε να αιφνιδιάσουν…

Θα μας ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αν μπορούσαμε να το αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι το “χρονικό περιθώριο” να γίνει ή να μην γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ημερών ή βδομάδων, αλλά μηνών…

Αθήνα – Τελ Αβίβ

Παρασκευή 2 Μάρτη. Μ’ αυτά τα δεδομένα να και τα προχθεσινά “ψιλά” (απ’ την άποψη της δημαγωγικής αντζέντας του ελληνικού ιμπεριαλισμού): …ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, στο πλαίσιο των στενών και φιλικών σχέσεων Ελλάδος και Ισραήλ και της στενής συνεργασίας των υπουργείων Άμυνας των δύο χωρών, που στηρίζεται στην κοινή αντίληψη για τις περιφερειακές εξελίξεις και στην εξυπηρέτηση ζωτικών εθνικών συμφερόντων, συναντήθηκε στο Τελ Αβίβ με τον Ισραηλινό ομόλογό του Avigdor Liberman.

Πριν την αναχώρησή του για το Τελ Αβίβ, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας συναντήθηκε με τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ Στρατηγό Gadi Eisenkot που επισκέπτεται επίσημα την Ελλάδα…

Δεν μας εντυπωσιάζει το διαρκές ελληνο-ισραηλινό σφικταγκάλιασμα… Μας θυμώνει, όμως, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί κάνουν ότι δεν το βλέπουν (και ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει…) προτιμώντας να το υποτιμούν. Από δειλία; Από βαρεμάρα; Από ανομολόγητο “αριστερό” εθνικισμό; Όποια κι αν είναι η αιτία, είναι αιμοβόρα…

Ο «μπαρμπα Φώτης», για παράδειγμα, που γέμισε με το πολιτικό του ανάστημα το υπ.αμ. και έγινε, έτσι, viral, είναι καραγκιόζης… Αλλά είναι ένας καλοπληρωμένος υπαλληλάκος κοντά στη καλοπληρωμένη πολιτική σύνταξη, ένας απ’ τους χαμάληδες της «εθνικής ενότητας», όποτε χρειάστηκε και χρειάζεται στους καιρούς μας. Πόσοι τέτοιοι καραγκιόζηδες (δηλαδή πόση εθνική ενότητα) χρειάζονται για να αποπροσανατολίσουν από την (διαρκή) επικαιρότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, των συμμαχιών του στην ανατολική Μεσόγειο, και των σκοπών αυτών των συμμαχιών;

Μετά την κατάρριψη του πολεμικού τους απ’ την συριακή αεράμυνα, οι ισραηλινοί πιλότοι θα ξαναεκπαιδευτούν στα μέρη μας – για να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους… Αυτό πως σας φαίνεται;

Όποιος πηγαίνει «πάσο» στα «ζωτικά εθνικά συμφέροντα» θα γίνει βρώμικος συνένοχος πριν προλάβει να το καταλάβει!!!

(Πάνω: Ο ψεκασμένος με τον Eisenkot στην Αθήνα. Κάτω: Ο ψεκασμένος με τον Lieberman στο ισραήλ.

Αλλά ποιος «ψεκασμένος»; Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος στο σύνολό τους!!!)

Μακεδονία

Πέμπτη 1 Μάρτη. Η γερμανίδα πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει καλωσορίζω τον πρωθυπουργό της πρώην… όχι… τον πρώην πρωθυπουργό… όχι, λάθος, λοιπόν “καλωσορίζω τον πρωθυπουργό της f.y.r.o.m.” – αν επρόκειτο ο πλανήτης γη να περιστρέφεται γύρω απ’ τον χρυσό άξονα του ελλαδιστάν. Δυστυχώς γι’ αυτόν τον χρυσό άξονα, η Μέρκελ προτίμησε να κάνει κάτι απλό και λογικό: υποδέχτηκε τον Zaev, ως πρωθυπουργό της μακεδονίας. Μαχαιριά στην καρδιά του ελληνικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού – αλλά το αντέχει…

Αυτός ο φιλέλληνας ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Jean Claude Juncker (φιλέλληνας; φίδι κολοβό!!!) το χόντρυνε. Χτες η ιστοσελίδα της deutsche welle δημοσίευσε μια συνέντευξή του, με αφορμή την τουρνέ του στα 6 βαλκανικά κράτη που περιμένουν πως και πως τα ευρωπαϊκά κονδύλια στη διάρκεια των ενταξιακών τους διαπραγματεύσεων· η οποία συνέντευξη αρχίζει ως εξής:

Ερώτηση: Ο κόσμος στη Σερβία, στο Μοντενέγκρο, στην Μακεδονία, στην Αλβανία, στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και στο Κόσοβο έχει υψηλές προσδοκίες για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον. Πότε αυτά τα κράτη θα είναι έτοιμα να ενταχτούν;

Απάντηση (Jean Claude Juncker): Στην Μακεδονία, ή μάλλον στην FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) που είναι ο γραφειοκρατικός όρος, είδα ότι ο κόσμος κάνει μεγάλη πρόοδο προς την ένταξη στην ε.ε. Αλλά δεν υποσχέθηκα μια ημερομηνία ένταξης…. Οι Μακεδόνες κατάλαβαν την προσέγγισή μου…

Αυτό είναι όχι μία αλλά δέκα μαχαιριές! Δηλαδή, κύριε Ζαν Κλωντ, θέλεις να πεις ότι το τιμημένο που-γου-δου-μου είναι «γραφειοκρατικό»; Θες να πεις ότι οι έλληνες, αυτοί που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού και στο μεγάλο δουκάτο του λουξεμβούργου, είναι γραφειοκράτες του κερατά; Και μήπως θέλεις να πεις ότι το όνομα «σουκου-μουκου-μακεδονία» που, τέλος πάντων, η θεία Λίτσα καταδέχεται να κουβεντιάζει για τα βαφτίσια του Παναγιώτη, θα είναι κι αυτό εκδήλωση γραφειοκρατικής σαπίλας; Αυτά θέλεις να πεις παλιο Ζαν Κλωντ, αλκοολικέ του κερατά; Μήπως «ολίσθησες»;

Χάλια φάση! Ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, πέρα απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρότερα, βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι που ξέρει πολύ καλά (η θεία Λίτσα σίγουρα!) αλλά το θεωρούσε ανέκαθεν ιδιοκτησία του και δεν περίμενε ποτέ να το βρει απέναντί του: την δύναμη συνήθειας!!

Η Πανεπιστημίου (στην Αθήνα) επίσημα λέγεται «Ελευθερίου Βενιζέλου» εδώ και πάνω από 70 χρόνια – αλλά what fuck? Δεν δίνεις ραντεβού στο σταθμό του μετρό “Ελ. Βενιζέλ”, έτσι δεν είναι; «Ελευθερίου Βενιζέλου» λέγεται επίσημα και η Θησέως, της Καλλιθέας – καλά… Όσο για την Πατησίων; Στο πιο θρυλικό διαχρονικά σημείο της (απ’ την “μάχη της Αθήνας” τον Δεκέμβρη του ’44 ήδη…), στη διασταύρωση με την Στουρνάρα (το πρώτο σταυροδρόμι που έγινε αδιέξοδο είπε κάποτε μια ψυχή, και είχε δίκιο), κι απ’ την Ομόνοια ως την Μάρνη, λέγεται «28ης Οκτωβρίου» – what fuck number two? Ας ξεκινήσει η κλούβα για το Μουσείο στην “28η Οκτωβρίου” να δούμε πότε θα προσπεράσει το Λούβρο, ρωτώντας και ψάχνοντας…

Ας τα να πάνε!!! Με τα βαφτίσια, τα υποκοριστικά, την αργκώ, τα συνθηματικά και τα ψευδώνυμα χάνεσαι! Είτε αφορούν δρόμους και γειτονιές (ξεκίνα για την Κοκκινιά να δούμε που θα φτάσεις… Ξεκίνα για το Τουρκολίμανο να δούμε σε ποια θάλασσα θα πέσεις…) είτε αφορούν κράτη…

Γι’ αυτό ω θεία Λίτσα και λοιποί παρατείστε τα: Μακεδονία το λένε το “κρατίδιο”. Δυστυχώς (για εσάς) είναι απλό, είναι εύηχο, δείχνει να ταιριάζει στους ουρανίσκους πολλών πληθυσμών, λέγεται εδώ και δυόμισυ δεκαετίες… Έμεινε!!!  Εσείς, άμα θέλετε, μπορείτε να το λέτε Νίτσα. (Απ’ το “μακεδονίτσα”, δηλαδή “μικρή μακεδονία”…)

Αμετάφραστο (φυσικά!)…Ni-tsa!

(φωτογραφία: Πολύ χαρούμενος δείχνει μέσα στον χιονιά. Μπας και παίρνει κανά “επίδομα κακοκαιρίας”;)

Ιράν

Πέμπτη 1 Μάρτη. Μαζί με το κόλπο “παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, που επέτρεψε στον αμερικανικό στρατό να στρατοπεδεύει άμεσα ή έμμεσα (μέσω proxies) σε πολλά κράτη μετά το 2001 και μετά, οδεύει προς το τέλος του κι ένα ακόμα u.s.a. κόλπο: η “επιβολή κυρώσεων”.

Αυτό το τελευταίο βασιζόταν στην ηγεμονική παγκόσμια κυκλοφορία (και χρήση στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές) του δολαρίου. Αλλά οι καιροί αλλάζουν… Το ένα μετά το άλλο, κράτη πρώτης γραμμής, “αποχωρίζονται” το δολάριο και ό,τι αυτό συνεπάγεται (την έκθεση στις αμερικανικές “κυρώσεις”, αλλά και την άντληση διεθνούς υπεραξίας μέσω νομίσματος απ’ τις ηπα). Άλλα καπιταλιστικά κράτη προωθούν διεθνείς εμπορικές σχέσεις στα εθνικά τους νομίσματα (ρωσία, κίνα…) Κι άλλα απλά παρακάμπτουν την Ουάσιγκτον, χρησιμοποιώντας το δικό τους διεθνές νόμισμα. Το ευρώ, προκειμένου για ευρωπαϊκά κράτη, που κάνουν μπίζνες με την δακτυλοδεικτούμενη απ’ την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) Τεχεράνη.

Ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πολύ μεγάλο δυναμικό “ανάπτυξης” σε διάφορους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο επικεφαλής της γαλλικής κρατικής “δημόσιας επενδυτικής τράπεζας” Nicolas Dufurcq, ανακοινώνοντας ότι υπάρχει μια ανοικτή γραμμή πιστώσεων 1,5 δισ. ευρώ για συμβόλαια μεταξύ γαλλικών εταιρειών και του ιράν, σχολίασε ειρωνικά, σε σχέση με τις υπάρχουσες και τις μελλοντικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης:

Πρόκειται για μια εντελώς ανεξάρτητη ροή χρήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα δολάριο σ’ αυτήν… ούτε ένας που να έχει αμερικανικό διαβατήριο.

Δεν είναι μόνο το Παρίσι. Το Βερολίνο, οι Βρυξέλες (σαν πρωτεύουσα του βελγίου), η Βιέννη και η Ρώμη κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Πρόσφατα Ρώμη και Τεχεράνη υπέγραψαν μια συμφωνία δανειοδότητης ιταλικών επιχειρήσεων που θα κάνουν επενδύσεις στο ιράν με μια πιστωτική καβάτζα ύψους 5 δισ. ευρώ. Η ινδία, ένας υποτίθεται “στρατηγικός σύμμαχος” της Ουάσιγκτον στην προσπάθειά της να κρατήσει τον έλεγχο στον “ινδικό – ειρηνικό”, κάνει το ίδιο: επιτρέπει στις ινδικές επιχειρήσεις να κάνουν δουλειές στο ιράν χρησιμοποιώντας την ρουπία.

Θεωρητικά η Ουάσιγκτον έχει ένα έσχατο “οικονομικό” όπλο: να αρχίσει να επιβάλλει κυρώσεις σε οποιαδήποτε εταιρεία (άσχετα από εθνικότητα) κάνει μπίζνες με την Τεχεράνη (άσχετα από νόμισμα) εμποδίζοντάς την να κάνει δουλειές στις ηπα. Όμως αυτό θα ήταν απλά όξυνση του οικονομικού / εμπορικού πολέμου, και αυτοκτονία· αφού θα ξεκινούσαν ανάλογα αντίμετρα.

Στην Ουάσιγκτον βλέπουν ότι με αυξανόμενη ταχύτητα η “αμερικανική μπογιά” ξεφτίζει παγκόσμια. Και, προφανώς, δεν χαίρονται καθόλου…

Κορέες 1

Πέμπτη 1 Μάρτη. Θα χαροποιούσε ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) αν κάποιοι / κάποιες απ’ το αθλητικό team της βόρειας κορέας, που συμμετείχε στους χειμερινούς ολυμπιακούς, δεν επέστρεφαν σπίτι και ζητούσαν άσυλο στο νότο. Θα ήταν απ’ αυτές τις ακράδαντες αποδείξεις ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς βασανίζει τους υπηκόους του (κάτι που μπορεί να ισχύει, αλλά όχι για τους πάντες…)· και ο Pence (ή όποιος άλλος στη θέση του) θα μπορούσε να εμφανιστεί μαζί με τον όποιο ηρωϊκό φυγάδα στην τελετή έναρξης των θερινών ολυμπιακών, στο Τόκιο, το 2020.

Αλλά φευ… Η ομάδα των βορειοκορεατισσών cheerleaders που έκανε πλήθος παραστάσεων (και εκτός ολυμπιακών) με αρκετή επιτυχία, αναχώρησε ολόκληρη με το τέλος τους. Με δάκρυα στα μάτια – και χωρίς απουσίες.

Ήταν πολύ σπουδαίο το ότι γίναμε ένα καθώς γιορτάζαμε μαζί στους αγώνες της ενωμένης ομάδας του γυναικείου hockey. Είμαι ευτυχισμένη. Θέλω να μας δώ να ενωνόμαστε το γρηγορότερο. Είμαστε όλοι κορεάτες… είπε μία απ’ τις γυναίκες της ομάδας.

Δεν νοιώθω σα να τέλειωσαν οι ολυμπιακοί δήλωσε μια άλλη. Νοιώθω ότι η επιθυμία για επανένωση ανάμεσα στο βορρά και το νότο θα κορυφωθεί χάρη στους ολυμπιακούς, και η μέρα που η πατρίδα μας θα επανενωθεί έρχεται όλο και πιο κοντά…

Δασκαλεμένες, δίχως άλλο, οι cheerleaders της Πγιονγκγιάνγκ. Γιατί όμως, στο μάθημα του «τι λέμε» ήταν βασικό το «ζήτω η επανένωση»; Προφανώς είναι μια υπερβολική, συναισθηματική ευχή· αφού, ακόμα κι αν η διάθεση των δύο καθεστώτων ήταν αυτή, από τεχνική / γραφειοκρατική άποψη το ζήτημα είναι εξαιρετικά σύνθετο.

Απ’ την άλλη μεριά είναι σίγουρο ότι σε ένα τμήμα του πληθυσμού και των δύο κορεών, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, η επανένωση είναι ένα συναισθηματικά φορτισμένο ζήτημα. Η ιστορία των δικτατοριών στο νότο είναι πολύ πρόφατη· όπως και η ιστορία της υποστήριξής τους απ’ την Ουάσιγκτον. Η ένωση της ισχυρής καπιταλιστικής ανάπτυξης (στο νότο) και της στρατο-τεχνολογικής ανάπτυξης (στο βορρά) θα μπορούσε να αρέσει σε αρκετούς κορεάτες κι απ’ τις δυο μεριές της «πράσινης / αποστρατιωτικοποιημένης γραμμής».

Αλλά μεσολαβούν αρκετά βήματα ακόμα και για ταπεινώτερους τερματισμούς. Όπως το έθεσε η νοτιοκορεατική κυβέρνηση μετά το τέλος των επίσημων επαφών της με την υψηλόβαθμη βορειοκορεατική αντιπροσωπεία υπό τον Kim Yong-chol (σ’ αυτήν την διαδικασία που, επιμένουμε, είναι τακτική «περικύκλωσης» των αμερικανικών σχεδίων): η αποπυρηνικοποίηση είναι μια μακριά διαδικασία… αλλά υπάρχουν πολλά σημεία εισόδου σ’ αυτή τη διαδικασία… Στην αρχή θα πρέπει να υπάρξει ένα «πάγωμα»… Το πιο σημαντικό είναι να οικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη όταν κουβεντιάζουμε με τους εταίρους μας στο βορρά…

Στην διπλωματική ορολογία τέτοιων ανακοινώσεων οι «ειδικοί» παρατηρούν ότι η Σεούλ αντιστρέφει την «μεθοδολογία» που ως τώρα σπρώχνει η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο). Σύμφωνα μ’ αυτήν την τελευταία οι ειρηνευτικές συζητήσεις θα ήταν το τέλος των διαπραγματεύσεων για την αποπυρηνικοποίηση· που σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον θα κρατούσε ακέραιη την στρατιωτική παρουσία της (με όλα τα ωραία τους: ασκήσεις, κλπ) μέχρις ότου κλείσει το deal της καταστροφής των βορειοκορεατικών πυρηνικών – δηλαδή ποτέ… Ο Moon αλλάζει την σειρά: πρώτα να εξασφαλιστεί η ειρήνη, και μετά – σιγά σιγά… – προχωράμε στις συζητήσεις για την αποπυρηνικοποίηση… Ακόμα και αν δεν τελειώσουν ποτέ (που δεν θα τελειώσουν) θα έχουμε πετύχει τα υπόλοιπα… Είναι σαφές ότι η διαδικασία που προτείνει ο Moon αφήνει άθικτα το πυρηνικό και το πυραυλικό οπλοστάσιο της Πγιονγκγιάνγκ· με πλήρη συνείδηση ότι περί αυτού πρόκειται!

Σύμφωνα με τις νοτιοκορεάτικες «διαρροές», ο Moon ευνοεί σε πρώτη φάση την αποκλιμάκωση, την σημαντική μείωση της κλίμακας (αν και όχι την πλήρη κατάργηση) των κοινών αμερικανο-νοτιοκορεατικών στρατιωτικών ασκήσεων, σε αντάλλαγμα του «παγώματος» των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών του βορρά, αλλά όχι της πλήρους διάλυσης των σχετικών προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι αυτά τα γυμνάσια θα γίνουν συμβολικά – ενώ οι βόμβες και οι πύραυλοι του “rocket man” θα συνεχίσουν να είναι πολύ πραγματικά όπλα…

Ακόμα κι έτσι (λέμε), και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό το deal θα αποκτήσει καθαρή, δημόσια και ηχηρή έκφραση τις επόμενες εβδομάδες, θα πρόκειται για κόλαφο των αμερικανικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή. Επειδή, ας μην το ξεχνάμε, η Ουάσιγκτον ΔΕΝ συμμετέχει σ’ αυτή τη διαδικασία. Απλά «ενημερώνεται» απ’ την Σεούλ· όσο και όπως θέλει αυτή η τελευταία να ενημερώνει τους αμερικάνους… Κι αφού ο αμερικανικός νταλκάς δεν είναι τα βορειοκορεατικά πυρηνικά (αυτά είναι το πρόσχημα για να κρατάνε δεμένους τους όποιους συμμάχους τους στην ευρύτερη περιοχή) το να προκαλούν κάποιοι «ασφυξία» στους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον αντικαθιστώντας την ουσιαστικά, ε, αυτό είναι…. Τι να πούμε;

Όπως το έθεσε κάποιος: «πρόκειται για πόλεμο νεύρων»…

(φωτογραφία: Η ομάδα των βορειοκορεατισσών cheerleaders σε μουσική / χορευτική παράσταση στο στάδιο Inje στις 23 Φλεβάρη.)