Year: 2018

Μόνιμο διαζύγιο με την πραγματικότητα: οι ελληνικές φαντασιώσεις για την βορειοδυτική συρία

Κυριακή 11 Μάρτη. Το ελληνικό θεώρημα πάει ως εξής: η τουρκία είναι υπό κατάρρευση, η τουρκία υποφέρει στον κουρδικό θύλακα της Afrin, (γι’ αυτό) η τουρκία «κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της στο Αιγαίο, στον Έβρο, στην ελληνοκυπριακή αοζ, σε βάρος μας».

Ταμάμ!!! Αν όμως, λέμε «αν», δεν συμβαίνουν αυτά; Θα πρέπει να αναζητηθεί μια άλλη ερμηνεία για την υποτιθέμενη «εξαγωγή της τουρκίας». Αλλά δεν υπάρχει άλλη. Όμως δεν υπάρχει και «η τουρκία που υποφέρει στην Afrin»… Τόμπολα!!!

Μια χαρά τα πάει ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του στην Afrin. Βρίσκονται λιγότερο από 4 χιλιόμετρα βόρεια και ανατολικά της πόλης της Afrin, στους γύρω λόφους· και περίπου 10 χιλιόμετρα απ’ τα νοτιοδυτικά. Αν συνεχίσουν έτσι, πέρα απ’ το να περικυκλώσουν σύντομα την πόλη (στην οποία έχουν καταφύγει εκατοντάδες πρόσφυγες απ’ τα γύρω χωριά, αλλά επίσης απ’ την οποία έχουν φύγει πολλοί προς την Tall Rif’at, που ενδεχομένως να μείνει κάποια στιγμή υπο συριακό έλεγχο, ενόσω – στην Afrin – μια στρατιωτική κατάκτηση θα είναι σφαγή ανάλογη του ανατολικού Aleppo…) θα χωρίσουν τον θύλακα στα δύο. Το μεγαλύτερο μέρος του θα ελέγχεται απ’ τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του· ενός μικρότερου, προς τα ανατολικά, περί την Tall Rif’at, η «τύχη» θα φανεί…

Να, τώρα, οι επιτυχίες της Άγκυρας στη συγκεκριμμένη στρατιωτική εισβολή και να γιατί οι έλληνες εθνικιστές ψυχάκηδες θα έπρεπε να έχουν αλλάξει ήδη τροπάρι, αν ήταν σε θέση να φτιάξουν κάποιο άλλο εκτός απ’ το βαρετό “η τουρκία πάει κατά διαόλου”:

Α) Το τουρκικό καθεστώς έκανε την εισβολή του by the book (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, ωστόσο υπάρχει εδώ κι εκεί στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο), αφού είχε ειδοποιήσει / ενημερώσει / προειδοποιήσει έγκαιρα τους πάντες. Κανένας δεν την εμπόδισε (ο ορισμός της διεθνούς “απομόνωσης”, ε;) – ούτε καν το pkk του Kobani…

Β) Εκπαιδεύει μερικές χιλιάδες στρατιωτών του και “ειδικών δυνάμεων” σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Κυρίως όμως εκπαιδεύει (αποτελεσματικά) μερικές δεκάδες χιλιάδες σουνιτών ενόπλων (πρώην αντι-Άσαντ…) σαν τακτικό στρατό και όχι σαν αντάρτικα σώματα. Αφού η εισβολή και η προώθηση μέσα στο θύλακα της Afrin απαιτεί συνεργασία διάφορων «σωμάτων», συμπεριλαμβανομένης της (τουρκικής) αεροπορίας. Απ’ αυτήν την ιστορία το f.s.a σουνιτικό πεζικό (φιλικό της Άγκυρας) θα βγει σαν ένας έμπειρος κανονικός στρατός…

Γ) Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα κερδίζει σε αίγλη και επιρροή μεταξύ των σύρων σουνιτών σε βάρος του Ριάντ (έτσι ώστε ο τοξικός πρίγκηπας να τοποθετεί την Άγκυρα, μαζί με την Τεχεράνη, στο «τρίγωνο του κακού»: όταν δεν σνιφάρει παθαίνει γεω-μετρική αποπληξία!). Δύο είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της επιρροής (πέρα απ’ τα λεφτά που πιθανότατα βάζει η Ντόχα): πρώτον ότι η Άγκυρα ρίχνει στη μάχη και δικούς της στρατιώτες, δίπλα στους f.s.a. σουνίτες, και επαναπατρίζει τα φέρετρα· καμμία σχέση με την στάση «καθαρά χέρια: από μακριά πληρώνω και περιμένω τηλεφωνικά τα αποτελέσματα» του Ριάντ. Και δευτερόν, το πολεμικό αξιόμαχο αυτών των σύρων σουνιτών πρώην ατάκτων αντι-Άσαντ ανταρτών, ανεβαίνοντας κοντά – αν και όχι υποχρεωτικά – στο ίδιο επιπέδο πολεμικής ικανότητας και εμπειρίας που απέκτησαν τόσο ο συριακός στρατός όσο και η Χεζμπ’ Αλλάχ και οι ιρανοί / φιλοϊρανοί υποστηρικτές του Άσαντ, είναι που βελτιώνει σημαντικά και πρακτικά τη θέση τους στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της συρίας. Με δυο λόγια η Άγκυρα δεν φτιάχνει απλά proxies / κρέας. Φτιάχνει αξιόπιστους εταίρους του συριακού μέλλοντος, υπό την επιρροή της.

Δ) Οι συνέπειες του πιο πάνω φαίνονται ήδη απ’ την μεταστροφή διάφορων συριακών / αραβικών φυλών, κλαν, σογιών και λοιπά, σε διάφορα σημεία της συριακής επικράτειας· ειδικά σ’ εκείνα όπου οι κουρδικές ypg (και πίσω τους οι ηπα) έμοιαζαν ως πρόσφατα σαν η μόνη λύση επιβίωσης…. Η Manbij είναι ένα σημείο εκδήλωσης αυτής της «αντικουρδικής χειραφέτησης» των σύρων αράβων, αλλά όχι το μοναδικό. (Επ’ αυτού θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή…)

Ε) Οι εξίσου σημαντικές συνέπειες, όμως, φαίνονται ήδη μεταξύ των κούρδων. Άσχετα με το αν οι αριθμοί των νεκρών ypg που δίνει η Άγκυρα είναι σωστοί ή φουσκωμένοι (λογικά συμβαίνει το δεύτερο) το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι ο θύλακας της Afrin χάθηκε· χτες, σήμερα, αύριο. Η πολιτική απορροή της ήττας εκδηλώνεται σαν αυξημένη δυσπιστία στην φιλοαμερικανική γραμμή του καθαρόαιμα εθνικιστικού pkk· κι όχι μόνο στον θύλακα της Afrin. (Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά την τελευταία ανακοίνωση της pkk στρατιωτικής διοίκησης της Afrin).

Αυτό το σπάσιμο της σχεδόν τυφλής εμπιστοσύνης στην προστασία του “αμερικανικού παράγοντα στην υπόθεση του κουρδικού κράτους” στη βόρεια συρία ήταν – το έχουμε περιγράψει έγκαιρα από εδώ – το ζητούμενο του “μπλοκ της Astana”. Περίπου το ίδιο έγινε, πολύ πιο γρήγορα, και με την συνεργασία Άγκυρας, Τεχεράνης και Βαγδάτης, με τους κούρδους του ιράκ, μετά το “ανεξαρτησιακό” δημοψήφισμά τους… Τώρα, στην περίπτωση των ypg (δηλαδή του pkk), η συμβολή της τουρκικής εισβολής είναι καθοριστική στο στόχο να κοπεί ο φιλοαμερικανικός βήχας (να γιατί ο Άσαντ έμεινε στα λόγια εναντίον της, και μάλιστα λόγια πριν καν αυτή ξεκινήσει· έκτοτε «άχνα»….)

Προφανώς η κατάσταση απέχει πολύ απ’ την οριστική εκδίωξη των αμερικάνων απ’ την ypgκρατούμενη συριακή επικράτεια στη βορειοανατολική συρία. Λογικά αυτή θα αργήσει αρκετά… Μάλιστα, αν το pkk νοιώσει ότι χάνει την επιρροή του (και την ισχύ της φιλοαμερικανικής γραμμής του) μεταξύ των σύρων κούρδων, είναι πιθανό ότι θα αγκαλιάσει ακόμα πιο σφικτά την Ουάσιγκτον (για να επιβιώσει) παρά ότι θα την εγκαταλείψει. Όμως το «ρήγμα» τον κουρδικό φιλοαμερικανισμό δουλεύεται, και μέσω της τουρκικής plus f.s.a. εισβολής στην Αfrin, δείχνει να δουλεύεται με προοπτική και προσήλωση…

Μ’ αυτά τα στέρεα δεδομένα το “στρίμωγμα” της Άγκυρας, που θα μπορούσε να «εξαχθεί» στον υποτιθέμενο σκουπιδότοπο του τουρκικού ιμπεριαλισμού, στο Αιγαίο, βρίσκεται μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις, που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ελληνικές «μαγκιές»… Αλλά δεν υπάρχει σωτηρία: οι έλληνες είναι τόσο βαριά άρρωστοι απ’ τον εθνικισμό τους, που έχουν τσακωθεί μόνιμα με την πραγματικότητα. Που, όσο σκληρή κι αν είναι, για ένα πράγμα δεν φταίει: για την απώθησή της.

(φωτογραφίες: Πάνω ο χάρτης της τουρκικής εισβολής στον θύλακα της Afrin, στις 28/1, 8 ημέρες μετά την εκκίνησή της· κάτω η κατάσταση χτες – τα μωβ κομμάτια είναι η προώθηση στις 10 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι λένε οι επαγγελματίες ή/και οι αυτοδίδακτοι στρατηγοί – στην ελλάδα υπάρχει υπερπαραγωγή από δαύτους – αλλά η Άγκυρα δείχνει ότι κερδίζει…)

Κούρδοι στη συρία

Κυριακή 11 Μάρτη. Επειδή (αλλοίμονο!!!) υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ας επαναλάβουμε αυτό που η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεκαθαρίσει έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά. Πρόκειται για πολιτική άποψη και όχι για συναισθηματική εκδήλωση…: Οι κούρδοι της συρίας έχουν όλα τα δίκια του κόσμου αν αποβλέπουν σε κάποιου είδους αυξημένη αυτοδιοίκηση, θεσμισμένη αυτονομία, ή οτιδήποτε παρόμοιο – εντός ενός ενιαίου συριακού κράτους – την στιγμή μάλιστα που δεν είχαν σοβαρά προβλήματα με το καθεστώς Άσαντ, ούτε πριν ούτε μετά το 2011. (Την ίδια άποψη είχαμε και έχουμε και για την Καταλωνία , που έχει θέματα με το ισπανικό καθεστώς – το θυμίζουμε πριν πέσει η φωτιά να μας κάψει!!!).

Η επιδίωξη κουρδικού κράτους είναι απόλυτα λάθος· επιδίωξη κάποιων που προορίζουν εαυτούς σαν μια καινούργια κρατική εξουσία / γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη – και το pkk είναι ακριβώς αυτό. Είναι η δομή που αποσκοπεί στην οργάνωση ενός «κουρδικού πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού», cash… Πάντα αυτό ήταν… Και επειδή η δημιουργία (δηλαδή η διεθνής αναγνώριση) «νέου κράτους» απαιτεί «πλάτες», η συμμαχία με την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά χίλιες φορές λάθος. Είναι χίλιες φορές τραγικό λάθος! Φυσικά οι νομεκλατούρες και οι κομματικές ιεραρχίες δεν κάνουν τέτοιου είδους «λάθη». Τα συμφέροντά τους φροντίζουν. Αλλά η πλειοψηφία των κούρδων (πληβείοι πολλοί και πολλές αναμεσά τους) τι χρωστάει να γίνει τσάτσος της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, κρέας σ’ έναν σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο; Τίποτα!!!

Θα είναι πολύ ευχάριστο (για εμάς) και πολύ σωτήριο (για τους ίδιους) αν οι άντρες και οι γυναίκες στη βόρεια συρία ξεφορτωθούν τις υποσχέσεις και το κεφαλοκλείδωμα του «θείου Σαμ» και των  pkk συνεταίρων τους… Και επιδιώξουν μια ομοσπονδιακή δομή μέσα στο συριακό κράτος, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα και την αυτοδιοίκησή τους. Εννοείται στις περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από κούρδους· κι όχι εκεί που τους έστειλε το αμερικανικό πεντάγωνο!

Αλλιώς; Θα πληρώσουν τα κερατιάτικα. Το κάνουν ήδη, ματώνοντας και πενθώντας, στην Afrin.

Ελλαδιστάν

Κυριακή 11 Μάρτη. Το πρόβλημα με την μαζική ελληνική παράνοια δεν χρειάζεται καμία τουρκία για να αναδειχθεί. Φτάνουν και περισσεύουν τα 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης. Πρόκειται για ένα μοναδικό παγκόσμια φαινόμενο, όπου ένα καπιταλιστικό κράτος ουσιαστικά χρεωκοπεί (την άνοιξη του 2010), και έκτοτε οι ιθαγενείς υποστηρίζουν με φανατισμό ότι “δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα”, ότι “όλα πήγαιναν μια χαρά”, και ότι τα προβλήματα τα δημιούργησαν κάτι αχώνευτοι “εταίροι” της ευρωζώνης, που αναγκάστηκαν να κάνουν πολιτικό δανεισμό (δηλαδή: με αυστηρούς όρους) στο χρεωκοπημένο κρατίδιο – για παραπάνω από έναν λόγους.

Το γεγονός ότι οι έλληνες ανακάλυψαν “εχθρούς” βολικούς για τον εθνικισμό τους, δεν προσδιορίστηκε από καμία Άγκυρα. Το όνομα “Βερολίνο” και “Βρυξέλες” είχαν οι οχτροί, και δείχνονταν με όλη την ιερή λύσσα που τους αρμόζει. Έτσι, όλοι όσοι δήλωναν ορκισμένοι και αδιάλλακτοι εχθροί του “νεοφιλευθερισμού” και της “ευρωπαϊκής νομενκλατούρας” συνέβαλαν με όση δύναμη είχαν (και είχαν αρκετή!) ώστε να επιτευχθεί το εξής μοναδικό και παγκόσμια αξιοσημείωτο έως πρωτοφανές: τα μόνα “μέτρα” που πάρθηκαν και εφαρμόστηκαν στη α λα ελληνικά “διαχείριση της κρίσης” όχι απλά μέχρι κεραίας αλλά δέκα φορές τόσο, ήταν εκείνα που αφορούσαν την άγρια υποτίμηση της εργασίας και της αξιοπρέπειας της τάξης μας· εξυπηρετούσαν δηλαδή τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους!

Θα τολμούσε κανείς να παρατηρήσει: τέτοια διαύγεια στον εντοπισμό του εχθρού και τέτοια ακρίβεια στην αντιμετώπισή του, απ’ την εποχή του Γουλιέλμου Τέλλου είχαμε να δούμε!!! Μ’ αυτήν την εντελώς απαραίτητη σημαντική διευκρίνιση: ενώ οι πανέλληνες μικροαστοί έδειχναν προς τη μια μεριά (τους τρισκατάρατους δανειστές) σημάδευαν και “καθάριζαν” προς την ακριβώς αντίθετη! Το γεγονός ότι σ’ αυτό το κόλπο έπαιξε, ενεργητικό ή παθητικό ρόλο δεν έχει σημασία, και μεγάλο μέρος της ίδιας μας της εντόπιας τάξης, έχει όνομα· καθόλου κολακευτικό: μικροαστισμός… Σκοτώνει, και δεν πληρώνει…

Φαίνεται πως τώρα το μαζικό, συλλογικό εθνικό ασυνείδητο (παρακαλούνται οι φροϋδιστές να μιλήσουν!…) μπροστά στον κίνδυνο να ξεμείνει από εχθρούς – καθότι όπου νάναι ξεφορτωνόμαστε τους τρισκατάρατους, λέμε τώρα… – και να στρέψει την παρανοϊκή βουλιμία του στις ίδιες του τις σάρκες, ξαναθυμάται τους “πατροπαράδοτους”, τους “προαιώνιους” τέτοιους. Μπορεί να είναι φάρσα της ιστορίας (αν και, σας διαβεβαιώνουμε, η Ιστορία δεν έχει καμία όρεξη να ασχολείται με το ελλαδιστάν) αλλά αφού οι ντόπιες αγέλες του μικροαστισμού βρίσκουν ότι είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αναστήσουν την “εποχή της αφθονίας” των ‘90s, ανασταίνουν απ’ την ίδια δεκαετία το άλλο της μισό, την ψυχωτική αυταρέσκεια των «εθνικών απειλών»: απ’ την μακεδονία και απ’ την τουρκία.

Κάπου ο Μαρξ έγραψε ότι η επανάληψη της ιστορίας την πρώτη φορά γίνεται σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα. Οι ελληνες βιάζονται, οπότε προσπαθούν να ζήσουν δύο σε ένα: μια φαρσοτραγωδία… Σίγουροι ότι δεν τους παίρνει μάτι κανένας Μαρξ…

(φωτογραφία πάνω: Η τελευταία φάση της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ελληνικής ιστορίας εν τω γεννάσθαι: «αγανακτισμένοι»... Jam καταμεσής στη φαιορόζ συνύπαρξη, 2011, τότε που ήταν “αίσθημα”, πριν γίνει “γάμος”… Και επειδή, είμαστε σίγουροι, θα βιαστείτε: δεν ξεμπερδεύετε με σχόλια του είδους «α, τους μαλάκες» ή «α, τους πουλημένους»… Η εντιμότητα μιας βαθιάς και ανελέητης αυτοκριτικής δεν θα έβλαπτε – αλλά είναι ανθελληνική! Το ξέρουμε.

«Ο αγώνας συνεχίζεται» – πιο βολικό, ε;….

φωτογραφία κάτω: Κοίτα να δεις με τι γεμίσαμε το κέντρο της πόλης τον Ιούνη του 2011! Κοίτα να δεις αναίδεια που την είχαμε (και την έχουμε)!!! Κόντρα σε διάφορους αετονύχηδες της “απελευθέρωσης της τάξης μας” που ψάρευαν στον βούρκο του μικροαστισμού, κόντρα στο “μα γιατί δεν πάτε κι εσείς; τόσο κόσμο έχει!”, κόντρα στους εκβιασμούς της συγκινησιακής πανούκλας… Ε, ρε εχθρούς που κάναμε και τότε!!…)

Φίλε έφυγε ο Στράτος και παρέλυσε το κράτος!

Κυριακή 11 Μάρτη. Είναι παλιά η κουβέντα, αλλά φαίνεται ότι απ’ τον Μάη του 1990, όταν πέθανε ο Στράτος Διονυσίου, το ελληνικό κράτος συνέρχεται βασικά στα διαλείματα που μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Πως αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός της απελευθέρωσης των δύο γερμανών δημοσιογράφων που πιάστηκαν κάπου εκεί κοντά (απ’ την ελληνική μεριά) όπου πιάστηκαν και οι δύο έλληνες καραβανάδες;

Γιατί έχει ξελαρυγκιαστεί ο ψεκασμένος να λέει «είναι όμηροι!!» – «είναι όμηροι!!!» – «είναι όμηροι!!!!» οι δύο «ευρωπαίοι στρατιωτικοί»; Μήπως επειδη σκοπεύει να δώσει βάσεις σε ελληνικό έδαφος στους γερμανούς, στους ισπανούς, στους γάλλους, στους ιταλούς και στους εσθονούς αντί για τους αμερικάνους; Όχι.

Αυτό που προσπάθησε να πει η βαθιά σκέψη του εθνοψεκασμένου πατριώτη ήταν αυτό: ρε, δεν τσιμπάμε και ‘μεις τίποτα γερμανούς, ας είναι και τουρίστες, ας είναι και μπαχαλάκηδες, να τους κρατήσουμε όμηρους μπας και μας δώσει το Βερολίνο κανά ψιλό από εκείνες τις αποζημιώσεις; Ααααχχχχχ! Κανείς δεν καταλαβαίνει την σοφία του εθνικού asset / κήτους!!!

Κι έτσι, ενώ έκατσε η «κέντα» με τους δύο δημοσιογράφους, η και καλά ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη τους έκρινε αθώους και τους άφησε ελεύθερους. Αααααχχχχ! Δεν θα πάμε μπροστά έτσι!!!

(φωτογραφία: Ποιος φταίει, δηλαδή, που η μηχανή αναζήτησης έβγαλε την τουρκική στρατοχωροφυλακή, την Jandarma, με τους δύο καραβανάδες “όμηρους”, ανάμεσα στις φωτογραφίες του Στράτου; Ε;; Η μηχανή είναι «έξυπνη»! Καταλαβαίνει!! Νοιώθει!!!

Αλλοίμονο από κάτι άλλους, κάτι της εξουσίας απο ‘δω κι απο ‘κει, που ούτε για κούρεμα του γκαζόν δεν κάνουν…)

Πάει κι ο (6ος) στόλος…

Σάββατο 10 Μάρτη. Τελικά η διάψευση της σχέσης 6ου στόλου και του ερευνητικού πλοιάριου που έχει ναυλώσει η exxonmobil στα νότια της κύπρου έγινε επίσημα, απ’ τον εκπρόσωπο τύπου της «ευρωπαϊκής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (eucom) Johnny Michael. Αν το ελληνικό και το ελληνοκυπριακό καθεστώς σκόπευαν να κάνουν ενέσεις “ελληνο-αμερικανικής φιλίας” στο λαό, πέτυχαν μεν· αλλά μόνο λόγω γενικής αποβλάκωσης. Απ’ την σχετική φιλολογία (και τα πανηγύρια) των δημαγωγών απέμεινε ουσιαστικά μόνο ένα (ακόμα) δείγμα των τερατωδών ψεμμάτων που σερβίρουν. Ο Γκέμπελς θα τους ζήλευε – αλλά ο “λαός” γουστάρει.

Εν τω μεταξύ οι φαιορόζ, γνήσιοι απόγονοι και συνεχιστές της αιώνιας εθνικής γραμμής, έχουν πέσει θύμα της! “Φούσκωσαν” όσο δεν πήγαινε την υπόθεση με τους δύο καραβανάδες (τι ε.ε., τι οηε – μόνο στον πάπα δεν απευθύνθηκαν!) υποθέτοντας ότι έτσι θα (ξανα)”εκθέσουν” τον Ερντογάν· για να εισπράξουν είτε την “συμπάθεια” (φιλικό κτύπημα στην πλάτη, “ευχόμαστε τα καλύτερα”) είτε και την διακριτική αδιαφορία. Όχι επειδή ο Ερντογάν έχει παντού φίλους! Αλλά επειδή η μόνιμη ελληνική μελο-δραματοποίηση έχει γίνει πασίγνωστη διεθνώς τα τελευταία 8 χρόνια, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την παίρνει κανείς στα σοβαρά. Ειδικά για τόσο απλά ζητήματα, όπως δύο καραβανάδες που χάνονται στα σύνορα… Εντέλει η “διεθνοποίηση του ζητήματος” έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που θα ήθελε η Αθήνα: έχει δώσει στο τουρκικό καθεστώς ένα ανέλπιστο (;) μέσο να κουρντίζει αυτούς που κάνουν “μαγκιές”…

Οι φαιορόζ (αλλά και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ελλαδιστάν, αφού η “εθνική γραμμή” είναι κοινή, και την υπηρετούν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και απ’ την θέση του) εκτιμάμε ότι έχουν πέσει στους λάκους που προσπάθησαν να ανοίξουν για άλλους:

Α) Τα θρυλικά “οικόπεδα” της νοτιοκυπριακής αοζ δεν είναι κανένας διατεθειμένος να τα φυλάει στρατιωτικά· ούτε φαίνεται κανένας διατεθειμένος να ξεχάσει τα κόλπα που κάνουν εδώ και δεκαετίες Αθήνα και Λευκωσία για να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Β) Τα Ίμια δεν είναι ελληνικά, όπως δεν είναι ούτε τουρκικά· και πιθανότατα η ίδια ιδιοκτησιακή ασάφεια ισχύει και για άλλους βράχους, που δεν αναφέρονται ρητά σε καμία διεθνή σύμβαση: το είπε και το ξανάπε ένας απ’ τους πιο αρμόδιους και καλούς γνώστες του θέματος (ο Πάγκαλος), κανείς δεν τόλμησε να το διαψεύσει, έγινε γαργάρα· όμως αυτό που είναι “εθνικό μυστικό” είναι πασίγνωστο σε “φίλους και εχθρούς”. Συνεπώς, το να επιδεικνύει η Αθήνα “τσαμπουκά” (απέναντι σ’ έναν αντίπαλο πολλαπλάσιας στρατιωτικής ισχύος) γύρω από βράχια ελπίζοντας ότι θα σκάσουν και κάποιοι αρχιμαφιόζοι για να την αβαντάρουν, αντιμετωπίζεται με θυμηδία. Η συμβουλή (λογική…) είναι “βρείτε τα”…

Γ) Η δημοκρατία της μακεδονίας δεν πρόκειται να αλλάξει σύνταγμα, και δεν υπάρχει κανένας (εκτός απ’ την Αθήνα) που να της ζητάει κάτι τέτοιο. Το θρυλικό “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” έχει κακοφορμίσει, και “κάνει παιχνίδι” μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν, ενισχύοντας κάθε εκδοχή της μαύρης αντίδρασης. Οι φαιορόζ “φούσκωσαν” κι αυτό το θέμα, στην αρχή, ελπίζοντας να πλαγιοκοπήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση, με έναν τυπικά πασοκικό υπολογισμό: “ενισχύουμε την άκρα δεξιά για να κόψει ψήφους απ’ τη νέα δημοκρατία”. Μόνο που ένα μέρος της άκρας δεξιάς είναι πάντα κυβερνητικός εταίρος…

Δ) Ούτε η θρυλική “έξοδος απ’ τα μνημόνια” θα είναι “είσοδος στη γη της επαγγελίας”!!! Έχουμε ξαναμιλήσει επ’ αυτού: οι μεταφυσικές υποσχέσεις των φαιορόζ κινδυνεύουν να στραφούν εναντίον τους, αν ξαναγίνουν διαψευσμένες προσδοκίες, πράγμα που είναι το πιθανότερο… Απλά να θυμίσουμε ότι ήταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος και όχι οι “εταίροι της ευρωζώνης” που πέταξαν στα σκοινιά το ελλαδιστάν, στις αρχές του 2010… Αυτά που έμαθαν έκτοτε (οι παλιο έμποροι χρήματος) για το ελλαδιστάν δεν το έκαναν πιο αξιόπιστο δανειζόμενο… Το αντίθετο.

Πως βγαίνει κανείς απ’ αυτήν την δίνη με τις μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες σε βουλευτές, δηλαδή σε φράγκα; Υπάρχει ένας τρόπος, παλιός και δοκιμασμένος: πρόωρες εκλογές, πριν το καλοκαίρι! “Εθνικό θέμα” ή “εθνικά θέματα” σαν (απαραίτητη συνταγματικά) δικαιολογία υπάρχουν άφθονα! Πριν από το καλοκαίρι (και όχι μετά) θα μπορούν να μοιραστούν εύκολα υποσχέσεις για την “μεταμνημονιακή” φάση της διαχείρισης της μόνιμης ελληνικής κρίσης / παρακμής. Πριν από το καλοκαίρι (και όχι μετά) δεν θα έχει πάρει τον οριστικό της δρόμο η ένταξη του μακεδονικού κράτους στην ε.ε. (και ενδεχομένως στο νατο). Πριν το καλοκαίρι (και όχι μετά) θα είναι ευκολότερο για το ντόπιο βαθύ κράτος να ανασυντάξει τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες “πολιτικής διεύθυνσης”.

Αυτά προκύπτουν από μια ορισμένη ανάλυση· αλλά δεν είναι η δουλειά μας τέτοιου είδους προβλέψεις… Ε;

Κορέες 1: το μεγάλο ψάρι τσίμπησε!!!

Σάββατο 10 Μάρτη. Γράφαμε μόλις χτες (κορέες: το σχέδιο ανοίγει):

…. Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;;

Πριν «στεγνώσει το μελάνι» (όπως έλεγαν κάποτε…) ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο: ο Kim Jong-un απηύθυνε χθες πρόσκληση απευθείας διαλόγου στο ψόφιο κουνάβι, μέσω των νοτιοκορεατών· και προς έπαινο κάθε ματαιοδοξίας το ψόφιο κουνάβι την δέχτηκε (κατ’ αρχήν…)!!! Ως τα τέλη Μάη… Και μάλιστα με το επιχειρήμα («όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», όπως εύκολα είχαμε προβλέψει) ότι ιδού, η απομόνωση που επιβάλλαμε στη βόρεια κορέα απέδωσε!!! Για να σώσει τα προσχήματα (;) η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει πίσω τις κυρώσεις της σε βάρος της Πγιονγκγιάνγκ· θα δούμε τι και πως…

Αξίζει να σημειωθεί, κι ας μοιάζει με λεπτομέρεια: ποτέ δεν έχει γίνει τέτοια συνάντηση «κορυφής» μεταξύ ηπα και βόρειας κορέας, εν ενεργεία αμερικάνου προέδρου με βορειοκορεάτη! Το μέγιστο που είχε συμβεί ως τώρα ήταν η συνάντηση του προηγούμενου βορειοκορεάτη αφεντικού, του Kim Jong-il (πατέρα του τωρινού Kim, εκεί ο «κομμουνισμός» δουλεύει με οικογενειακή διαδοχή…) με την τότε αμερικανίδα υπ.εξ. Madeleine Albright, τον Οκτώβρη του 2000, στα τελευταία της δεύτερης θητείας των δημοκρατικών (Κλίντον). Μετά ήρθαν οι συντηρητικοί του Bush του Β, και άλλαξε εντελώς το κόλπο.

Αξίζει λοιπόν «άριστα δέκα» ο τρόπος που τόσο η Σεούλ όσο και η Πγιονγκγιάνγκ έχουν αξιοποιήσει στην τακτική τους τις τελευταίες εξελίξεις του παγκόσμιου Ενσωματωμένου Θεάματος και την «ανάλυση προσωπικότητας» του ψόφιου κουναβιού. Όπως παρατήρησε κάποιος πρώην ιάπωνας διπλωμάτης (που θέλησε να μην μαθευτεί το όνομά του, λογικό!) αυτός (ο Τραμπ) ψοφάει τόσο πολύ για δημοσιότητα ώστε θα μπορούσε να πηδήσει πάνω σε οτιδήποτε θεωρεί πως βοηθάει την απήχησή του εντός ηπα… Ακριβώς…

Φυσικά, θα πει κάποιος, έχει πίσω του μια ολόκληρη στρατιωτική τριανδρία. Σωστά. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έστω κι αυτή έχει κάποια συγκροτημένη αντι-τακτική απέναντι στον σχεδιασμό του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» όπως άρχισε να ξεδιπλώνεται απ’ την αρχή της χρονιάς με τις «ασίστ ειρήνης» μεταξύ κορεατικού βορρά και νότου.

Συνεπώς δουλεύοντας πάνω στην έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου (πέρα απ’ το στρατο-γαύγισμα) εκ μέρους της Ουάισγκτον σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική προσωπικότητα, το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ», με φανερούς παίκτες τις ομάδες του Kim και του Moon, κατάφερε αυτό το ενδιαφέρον: να σύρει το ψόφιο κουνάβι σ’ ένα (έστω κατ’ αρχήν) «ναι» την πρόσκληση του Kim, με μόνο εχέγγυο τη νοτιοκορεατική μεσολάβηση…

Κανονικά η Ουάσιγκτον, πριν απαντήσει “ναι” θα έπρεπε να καταφύγει σε δικές της “διερευνητικές επαφές” χαμηλότερου επιπέδου (με το βορειοκορεατικό καθεστώς), ξεκινώντας απ’ το επίπεδο των υφυπουργών και των καραβανάδων· ή, έστω, του υπ.αμ. και του υπ.εξ. της. Το άλμα απ’ τα τιτιβίσματα με μπινελίκια, τις κυρώσεις και τις χοντρές απειλές μέχρι προχτές στην αμερικανική “προεδρική επαφή” χτες είναι τεράστιο. Και δείχνει (υποστηρίζουμε…) χάσιμο της μπάλας! Όχι απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ: αυτή κουβεντιάζει εδώ και μήνες, φανερά και κρυφά με την Σεούλ, καθώς καταστρώνουν από κοινού, βήμα βήμα, με κάθε λεπτομέρεια, την τακτική τους· ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί και μια συνάντηση κορυφής Kim και Moon μέσα στον Απρίλη.

Παρότι, εν τέλει, αυτό το ραντεβού θα μπορούσε και να μην γίνει τελικά (αν το καλοσκεφτούν στην Ουάσιγκτον κάτι θα βρουν για να το αναβάλουν ή και να το ακυρώσουν), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ήδη εκτεθεί. Κι αυτό το δείχνει ήδη καθαρά …. η ανησυχία του Τόκιο!

(φωτογραφία: Σκηνή βορειοκορεατικής μελαγχολίας: ο Kim παρακολουθεί την εκτόξευση ενός βαλιστικού hwasong-12, στις 16 του περασμένου Σεπτέμβρη. Θα δεχτεί, άραγε, το ψόφιο κουνάβι να παρακολουθήσουν μαζί άλλη μια τέτοια εκτόξευση ή κρατάει ακόμα μούτρα, για το τίνος το «κουμπί» είναι μεγαλύτερο και άλλα τέτοια;)

Κορέες 2 – Τόκιο

Σάββατο 10 Μάρτη. Η ιαπωνική ακροδεξιά / μιλιταριστική κυβέρνηση του Abe παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις. Η παραδοχή της είναι ότι το ψόφιο κουνάβι θα ήταν πολύ δύσκολο να απορρίψει τον «διάλογο» με το βορειοκορεατικό καθεστώς έτσι που (του) τον σέρβιρε η Σεούλ. Όμως απ’ την άλλη μεριά φοβάται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο η Ουάσιγκτον θα μπει σε μια συζήτηση μόνο για τα πυρηνικά και τους βαλιστικούς πυραύλους της Πγιονγκγιάνγκ – που κατά το Τόκιο και τα συμφέροντά του είναι μέρος μόνο του μενού που θα έπρεπε να βρίσκεται στο τραπέζι.

Το καθεστώς Abe «εγκρίνει» δύσθυμα τα αμερικανικά πισωπατήματα (σε σχέση με την τακτική της έντασης) τονίζοντας και ξανατονίζοντας ότι «η μέγιστη πίεση προς την Πγιονγιάνγκ πρέπει να συνεχίσει να ασκείται μέχρι το τέλος». Απ’την μια μεριά ξέρει εκείνο που ξέρουν κι άλλοι: ότι αυτή τη στιγμή η Ουάσιγκτον δεν διαθέτει έμπειρα στελέχη που να μπορούν να αναλάβουν αξιόπιστα (και χωρίς γλυστρήματα) την δουλειά των όποιων συζητήσεων / διαπραγματεύσεων με την Πγιονγκγιάνγκ : ο Joseph Yun, έμπειρος «ειδικός αντιπρόσωπος» του αμερικανικού υπ.εξ. για τη βόρεια κορέα (με έδρα την Σεούλ), παραιτήθηκε πρόσφατα διαφωνώντας με την μιλιταριστική τακτική του ψοφιοκουναβιστάν. Και δεν υπάρχει «ετοιμοπαράδοτος» κάποιος άλλος με τις γνώσεις και τις «άκρες» του.

Απ’ την άλλη μεριά το Τόκιο ανησυχεί πως οτιδήποτε το αφορά και βρεθεί εκτός αμερικανικής ατζέντας θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να το διαπραγματευτεί απευθείας με την Πγιονγκγιάνγκ· και μάλλον όχι απ’ την καλύτερη των θέσεων. Φοβάται ότι οι κορεατικοί ελιγμοί θα αποβούν σε βάρος του…

Κορέες 3

 

Σάββατο 10 Μάρτη. Στην “προσωπική πρόσκληση” που έστειλε ο Kim στο ψόφιο κουνάβι μέσω της νοτιοκορεατικής αντιπροσωπείας, περιλαμβανόταν (αυτό αναφέρουν, τουλάχιστον, κάποιοι επίσημοι δημαγωγοί) και η παραδοχή εκ μέρους του ότι οι στρατιωτικές ασκήσεις ηπα – νότιας κορέας θα συνεχίσουν να γίνονται. Αυτό θα (μας) φαινόταν παράξενο αφού ο βασικός στόχος της τακτικής του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» είναι η μείωση (δραστική ει δυνατόν) της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή.

Να όμως που ο νοτιοκορεάτης υπουργός «εθνικής ασφάλειας» Song Young-moo, μετά την χθεσινή συνάντησή του στη Σεούλ με τον διοικητή του αμερικανικού στόλου στον ειρηνικό ναύαρχο Scott Swift, δήλωσε ότι «δεν χρειάζεται να φέρουν πράγματα όπως πυρηνοκίνητα υποβρύχια στην κορεατική χερσόνησο».

Έγινε ένα σχετικός χαμός μετά απ’ αυτή τη δήλωση! Αμερικάνοι καραβανάδες εκπρόσωποι τύπου έτρεξαν να ανασκευάσουν, δηλώνοντας ότι «οι ασκήσεις θα γίνουν όπως κάθε χρόνο». Όμως το νοτιοκορεατικό υπ.αμ. επιμένει: …Ενώ αμερικανικά αεροπλανοφόρα είχαν πάρει μέρος στις κοινές ασκήσεις νότιας κορέας – ηπα στο παρελθόν έχει αποφασιστεί να μην συμμετάσχει κανένα στις φετεινές ασκήσεις Key Resolve και Foal Eagle…. Επίσης δεν υπάρχει ενημέρωση απ’ τις ηπα, ακόμα, ότι θα συμμετάσχουν στις ασκήσεις πυρηνοκίνητα υποβρύχια…

Υπάρχει σπρωξίδι εδώ! Και, πράτοντας σοφά, δεν είναι ο Kim που βάζει σαν όρο την ακύρωση ή έστω την αποκλιμάκωση αυτών των γυμνασίων· φαίνεται ότι την πίεση επ’ αυτού την έχει αναλάβει η Σεούλ. «Συμμαχικώ δικαίω»: η νοτιοκορεατική πίεση θα αποδειχθεί αποτελεσματικότερη απ’ την βορειοκορεατική…

Υπάρχει, επιπλέον, το ζήτημα των «κυρώσεων» – ειδικά των τελευταίων, που επιβλήθηκαν μονομερώς απ’ την Ουάσιγκτον, και τις οποίες κατήγγειλαν και η Μόσχα και το Πεκίνο. Ως τώρα το μόνο δηλωμένο είναι η επιμονή του ψόφιου κουναβιού να τις συνεχίσει «μέχρι την τελική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση» της βόρειας κορέας. Αλλά κάτι τέτοιο παραείναι χοντροκομμένο: αυτές οι τελευταίες κυρώσεις ισοδυναμούν, περίπου, με ναυτική περικύλωση της βορείας κορέας με ό,τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό πρακτικά.

Μένει να μάθουμε τι έχουν σχεδιάσει επ’ αυτού Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ…

(φωτογραφία: Ο Kim παρακολουθεί τον φίλο του, τον θρυλικό και “Bad as I wanna be” μπασκετμπολίστα Dennis Rodman, στην Πγιονγκγιάνγκ, τον Γενάρη του 2014. Ο Rodman δήλωσε πως χαίρεται που θα συναντηθεί και το ψόφιο κουνάβι με το φιλαράκι του, κι ότι μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτό.

Να πει μια καλή κουβέντα, διάολε!!!)

Δεν εορτάζουν, ούτε δέχονται

Παρασκευή 9 Μάρτη. Στην ισπανία απήργησαν χτες. Στην Παλαιστίνη θα πετάνε πέτρες σήμερα, όπως πάντα.

Το ότι τις παλαιστίνιες δεν τις θυμήθηκαν στα μέρη μας, σ’ ένα κράτος συμμαχικό εκείνου που σκοτώνει τους αδελφούς τους, τους γκόμενούς τους, τους γυιούς τους (και φυλακίζει τις ίδιες), ας πούμε ότι ήταν εντελώς συμπτωματικό.

Γιατί αν δεν ήταν συμπτωματικό, τότε ήταν συνένοχο…

Κορέες: το σχέδιο ανοίγει

Παρασκευή 9 Μάρτη. Το πρώτο αποτέλεσμα του “διακορεατικού διαλόγου” είναι, κρίνουμε, διακριτικά φανερό: ένα κάποιο σχίσμα στην Ουάσικγτον για το πως πρέπει να κινηθεί κοντοπρόθεσμα. Το ψόφιο κουνάβι (πιθανόν ο κύριος στόχος / μοχλός της τακτικής του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») ρωτιέται και ξαναρωτιέται δημοσιογραφικά για το τι θα κάνει· και παρότι εμφανίζεται αβέβαιος, δηλώνει ότι «θα δούμε», «κάτι πρέπει να κάνουμε», κλπ. «Έχει γίνει πρόοδος, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό… Είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε όποιον δρόμο χρειαστεί… Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την κατάσταση να κακοφορμίσει» δήλωσε πριν 3 ημέρες.

Δεν είναι κάτι ξεκάθαρο… Ξεκάθαρο είναι ότι διάφοροι πίσω του ανησυχούν. Ένας (ανώνυμος) αξιωματούχος δήλωσε σε τηλεφωνική συνέντευξη ότι αν η βόρεια κορέα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να συνεχίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, τότε…

Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;; Αλλά ο Moon, μιλώντας χτες σε εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων, περιέγραψε την δική του προσέγγιση που πράγματι περιλαμβάνει το ροκάνισμα του χρόνου· υπέρ όχι της μίας αλλά και των δύο κορεών:

Η αποπυρηνικοποίηση είναι ο τελικός στόχος δήλωσε. Αλλά είναι δύσκολος στόχος και δεν μπορούμε να πάμε κατευθείαν σ’ αυτόν. Αυτό που είναι εφικτό είναι το να συμφωνήσουμε σε μια διαδρομή μέσα από διάφορες κινήσεις που να καταλήξει στην αποπυρηνικοποίηση. Έχω προτείνει μια διευρυμένη αντίληψη για την αποπυρηνικοποίηση, που ξεκινάει από ένα πάγωμα και καταλήγει στην πλήρη αποπυρηνικοποίηση, αλλά φυσικά θα πρέπει να προχωράμε με σταθερά βήματα.

Είναι μια εξαιρετική ιδέα αυτή περί «διαλόγου για την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας», που άνετα και χαλαρά μπορεί να κρατήσει (ο διάλογος) κάμποσα χρόνια!! Αν σ’ αυτό το διάστημα συμφωνηθεί «να αποφεύγονται οι εκατέρωθεν προκλήσεις» (και προφανώς δεν μπορεί να γίνει ειρηνικός διάλογος διαφορετικά) τότε άμεσα Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ θα προωθήσουν τα δικά τους οικονομικά σχέδια – και η Ουάσιγκτον θα ψάχνει πως να συνεχίσει τον αντικινεζικό της στρατιωτικό αγώνα…

Μήπως, σε περίπτωση που βραχυκυκλώσει το σχέδιο «γύρω γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο» ανακαλυφθεί η Ταϊβάν; Θα δούμε…

Εν τω μεταξύ, μέσα στον ερχόμενο Απρίλη, ο Kim και ο Moon θα εμφανιστούν μαζί στο παγκόσμιο κοινό…