Year: 2018

Ποιος ωφελείται;

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Analytica…

Τρίτη 27 Μάρτη. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; Ότι τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα στον πολιτισμένο κόσμο δεν τα επηρεάζει, τελικά, ο μοχθηρός Πούτιν αλλά τα χαρούμενα πρωτοκοσμικά golden boys των εταιρειών εξόρυξης και επεξεργασίας data;

Αιιι! Σε λίγο θα μας πουν ότι οι πρωτοκοσμικοί (ψηφοφόροι) είναι εντελώς μαλάκες!!… Αλί και τρισαλί!!!

Asset εναντίον asset;

Τρίτη 27 Μάρτη. Από κάποια άποψη, αν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία, θα είχε το γούστο του: οι οπαδοί του asset 1 (που έχει λερωμένη τη φωλιά του και στα στησίματα των ποδοσφαιρικών μάτς και στη χοντρική πρέζας – πες με noor 1) εναντίον του asset 2 (του οποίου η φωλιά έχει ρωσική μαφία, λαθρεμπόριο τσιγάρων, ξέπλυμα, παπάδες, και ποιος ξέρει τι άλλο). Κι όταν μιλάμε για οπαδούς δεν εννοούμε απλά τους γηπεδικούς: αυτοί είναι οι πελταστές, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό… Το πράγμα ανεβαίνει γρήγορα (το ελλαδιστάν είναι χωριό…) και φτάνει ως τα ρετιρέ της κοινωνικής ιεραρχίας (και εξουσίας).

Δεν γίνεται, όμως, να το απολαύσουμε στη σκοτεινή αίθουσα. Ζούμε μέσα στο “έργο”, σαν οι ενάντια στη θέλησή τους κομπάρσοι – μάζα. Το ότι αναλύσαμε έγκαιρα την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2…) μας γλυτώνει από παραπλανητικούς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Αλλά, επίσης, μας σπρώχνει (από εργατική / κριτική / αναλυτική άποψη) πιο κοντά στο επίδικο: στη νομή της εξουσίας.

Το ποδόσφαιρο (όπως στις αρχές των ‘90s τα media, στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”) είναι μόνο μια βιτρίνα του αγώνα γι’ αυτή τη νομή…

Εντάσεις στο παρακράτος;

Τρίτη 27 Μάρτη. Παρότι σύμφωνα με τις κάθε είδους mainstream αναλύσεις του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου η δική μας προσέγγιση είναι τουλάχιστον αιρετική, η «περιθωριακότητα» δεν μας χαλάει. Αν (όπως υποστηρίζουμε…) το ελληνικό μοντέλο (καθόλου μοναδικό στον καπιταλιστικό πλανήτη) είναι ο πολιτικός προσοδισμός, ο προσπορισμός δηλαδή οφελημάτων (χρηματικών άμεσα ή έμμεσα, σεξουαλικών, νομοθετικών, κλπ) με βάση την άρθρωση με κάποιο «επίπεδο εξουσίας» (πολιτικής αλλά και θρησκευτικής, στρατιωτικής, εγκληματικής)· κι αν απ’ την δεκαετία του ’90 το βασικό μοντέλο εξουσίας είναι η «δημοκρατική» όσμωση κράτους και παρακράτους, λευκού και μαύρου κεφάλαιου· αν αυτά τα δύο ισχύουν, τότε η «ποσότητα» των πολιτικών προσόδων (κάθε φορά τωρινών και κάθε φορά εν δυνάμει) προσδιορίζει την «ειρήνη» ή/και τον «πόλεμο» ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των αφεντικών και των λακέδων τους. Περισσότερες πολιτικές πρόσοδοι («φαΐ για πολλούς») σημαίνει λιγότερες εντάσεις. Και το ανάποδο.

Συνεπώς το Θέαμα (ή/και η πραγματικότητα) της κόντρας asset εναντίον asset (εννοώντας: αναμέτρηση μεταξύ μπλοκ κρατικών / παρακρατικών κυκλωμάτων / συμμοριών) προκαλεί για εμάς του αιρετικούς και περιθωριακούς δύο ερωτήσεις. Πρώτον: πρόκειται για πραγματική ή εικονική σύγκρουση; Και δεύτερον, αν η σύγκρουση είναι πραγματική, αυτό σημαίνει “σπάνη” των πολιτικών προσόδων; Ή τι;

Η εκτίμησή μας ξεκινάει απ’ το δεύτερο – έχοντας σαν απάντηση στο πρώτο: «πραγματική». Και πάει ως εξής: η επιβεβλημένη απ’ έξω (από μέσα θα ήταν αδιανόητη έως σκληρά «αντεθνική»!!!) πολιτική λογιστικού εξορθολογισμού σε ότι αφορά τα έσοδα και τα έξοδα του ελληνικού κράτους (συμπεριλαμβανομένων των δανείων του και της «αξιοποίησής» τους), εδώ και 8 χρόνια, σήμαινε υποχρεωτικά «περιορισμό της πίτας» των πολιτικών παροχών / προσόδων. Αυτό δημιούργησε εντάσεις μεταξύ διαφορετικών «λόμπυ» για την πρόσβαση και την νομή των έστω περιορισμένων κρατικών δυνατοτήτων. Αλλά και πολλούς συμβιβασμούς. Και προς στιγμήν (αλλά μόνο προς στιγμήν…) μια ισορροπία (απ’ την άποψη των προσδοκιών) πιο χαμηλά. Έως πολύ χαμηλότερα.

Ξέραμε ότι απ’ την στιγμή που θα εμφανιζόταν στον ορίζοντα η προοπτική (πιο σωστά: η φαντασίωση) απαλλαγής απ’ τις εξωτερικές πιέσεις (αυτό που λέγεται «έξοδος απ’ τα μνημόνια»…) οι προσδοκίες θα ξαναφούντωναν και αυτό, λογικά, θα προκαλούσε αύξηση της έντασης του ενδοπροσοδικού ανταγωνισμού. Οι φαιορόζ έχουν φροντίσει να επιβεβαιώσουν την ανάλυσή μας: είτε έχουν πιστέψει ότι πράγματι θα υπάρξει «έξοδος στη γη της επαγγελίας» είτε σκοπεύουν απλά να αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους (δηλαδή για λογαριασμό του ιστορικού βαθέος κράτους / πασοκ) τα λίγο μεγαλύτερα περιθώρια πολιτικού προσοδισμού, κινούνται με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ακρίβεια στον ιστορικό δρόμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να εντείνει τις κόντρες με άλλες φράξιες συμφερόντων, μικροαστικών, μεσοαστικών, μεγαλο-κάτι, που νοιώθουν ριγμένες…

(φωτογραφία: Ο «καπετάνιος» Γ. Βαρδινογιάννης και ο Γ. Κοσκωτάς τότε. Ο δεύτερος ήταν «μπροστινός». Ήταν η αρχή μιας περιόδου ενός «μοντέλου επιχειρείν» α λα ελληνικά που γενικεύτηκε πολύ γρήγορα, όχι μόνο απ’ τους τότε φίλους του Κοσκωτά αλλά, επιπλέον, απ’ τους τότε αντιπάλους του…)

Το πολιτικά προσοδικό μοντέλο ποτέ δεν πεθαίνει

Τρίτη 27 Μάρτη. Όσες / όσοι διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo πιθανόν να το ξέρετε. Η «ροπή» των φαιορόζ πρώτα προς τον asset 1 (τον κληρονόμο της μεγάλης ναυτιλιακής περιουσίας του πατέρα του…) και, στη συνέχεια (όταν για κάποιον λόγο – που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε – ο asset 1 θύμωσε και τα «έσπασε», τότε με τους epic «τους βάλαμε σ’ ένα δωμάτιο και τους τα πήραμε» για τις τηλεοπτικές άδειες) η «ροπή» των φαιορόζ προς τον asset 2 (τον θρυλικό λαγό / Ιβάν), επιβεβαιώνει την λειτουργική σχέση μεταξύ «πολιτικής εξουσίας» και πολιτικού προσοδισμού. Δεν είναι φρόνιμο να ξεχνάει κανείς: ο asset 1 ήταν βάσιμα υπόλογος και για το στήσιμο των ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνον της Α εθνικής, μια ευχάριστη κατάσταση με προέκταση στον τζόγο της ανατολικής ασίας την οποία, η αλήθεια είναι, δεν έστησε ο ίδιος, απλά την «κληρονόμησε»…), αλλά και για το πρεζεμπόριο του noor 1 πριν γίνει (ή ενόσω ήταν) εκλεκτός επισκέπτης στο Μαξίμου (κατ’ ιδίαν, σαν «δημοτικός σύμβουλος Πειραιά» υποτίθεται). Ειδικά για το πρώτο ήταν σαφής η σχέση asset 1 – Κουμουνδούρου όταν υποστηρίζε φανερά την υποψηφιότητα της κυρίας Δούρου για την περιφέρεια, με αντάλλαγμα την «σιωπηλή» υποστηρίξη απ’ την Κουμουνδούρου της δημαρχιακής υποψηφιότητας του βαθυκρατικού Μώραλη στον Πειραιά· που σήμαινε το χοντροκομμένο «φτύσιμο» του κόμματος στον ίδιο τον δικό του υποψήφιο Θ. Δρίτσα (ο οποίος θύμωσε δημόσια για λίγο τότε, μέχρι να καλμάρει με υποσχέσεις, προφανώς, για διαφορετική «αξιοποίηση»…).

Συνεπώς οι προσανατολισμοί ήταν ξεκάθαροι· στη συνέχεια άλλαξαν τα στρατόπεδα. Ο μεν asset 1 στράφηκε «πολιτικο/προσοδικά» εκεί που είχε παραδοσιακή οικογενειακή φιλία (στο Μητσοτακέικο…) οι δε φαιορόζ αναζήτησαν και βρήκαν παρηγοριά στο πορτοφόλι του asset 2. Οι «στρατοί», με την έννοια της κοινωνικής μάζας αλλά και των αξιωματούχων που παρακολουθούν το χρήμα των asset και τις «προσβάσεις» τους στο νομοθετικό, άλλαξαν στρατόπεδα· το μοντέλο έμεινε στη θέση του, ισχυρό όπως πάντα. Τα υπόλοιπα παίζουν αυτές τις μέρες επί σκηνής…

Ποιο είναι, λοιπόν, το επίδικο; Εκτιμάμε ότι είναι η «μεταμνημονιακή» διαχείριση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και των όποιων μεγαλύτερων προσοδικών περιθωρίων του. Ενδεχομένως, υπό το «κατάλληλο επενδυτικό κλίμα», μπορεί να υπάρξουν και λιγότερο ή περισσότερο μαφιόζικες επενδύσεις… Η οκτάχρονη στενότητα μπορεί να μικρύνει αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα περιθώρια δεν θα χωράνε τους πάντες, όπως για παράδειγμα έγινε στην «χρυσή εποχή» των ‘90s και των πρώτων χρόνων των ‘00s – όπου δεν υπήρχαν “σκάνδαλα”…

Καθώς τα περιορισμένα περιθώρια «ξεπαγώνουν» (και, προφανώς, φαντάζουν μεγάλα – μπορεί και να είναι) τα μαχαίρια ξαναβγαίνουν. Το δικό μας κρέας είναι πάντα στον πάγκο, άμεσα ή έμμεσα· αλλά πόσοι είναι απ’ την τάξη μας που «γουστάρουν την θυσία» τους για το ένα ή το άλλο πολιτικό ή οικονομικό κάθαρμα, για τον έναν ή τον άλλο φανερά ή κρυφά φασίστα;

(Υπάρχει και μια ακόμα εξέλιξη στην ιστορία του ελληνικού προσοδισμού: οι κεντρικές περσόνες είναι fake. Κρατείστε το, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ. Ίσως μιαν άλλη φορά…

Στη φωτό οι δύο asset σαν φίλοι· ο δεξιά χωρίς το πασοκικό μούσι που καλλιέργησε αργότερα…)

Η όαση

Τρίτη 27 Μάρτη. Την προεδρία της ε.ε. γι’ αυτό το εξάμηνο την έχει η Σόφια. Εισάγοντας την πρώτη επίσημη σύσκεψη της βουλγαρικής προεδρίας ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ “τόλμησε” τις προάλλες να παρατηρήσει ότι η βουλγαρία είναι μια όαση σταθερότητας μέσα στην ταραγμένη ευρύτερη περιοχή…

Τι ήταν να το πει; Τα στελέχη του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έγιναν έξαλλα. Αυτοί; Κι εμείς τι είμαστε δηλαδή;

Ενώ το ελληνικό failed state πορεύεται τον σκοτεινό του δρόμο, το πολιτικό και οικονομικό του αφεντιλίκι καμαρώνει ότι είναι «όαση σταθερότητας»!… Ναι; Μόνο το οργανωμένο έγκλημα μπορεί να εγγυηθεί ότι τα πράγματα δεν θα εκτραχυνθούν!

Αρκεί οι φράξιές του να συμφωνήσουν στις μεταξύ τους μοιρασιές…

(φωτογραφία: Κουράγιο: Μια ρημαδοζωή είναι μπάρμπα, που θα πάει, κάποτε θα περάσει…)

Στην ανατολή

Δευτέρα 26 Μάρτη. Επειδή η ασταμάτητη μηχανή όλο κάτι στενάχωρα γράφει, ας ρεφάρουμε με την μουσική. Οι αγαπημένοι πολυεθνικοί light of babylon (τι χαρμάνι γεροδιάβολε!!! – όταν έχεις όρεξη κάνεις θαύματα!), απ’ την Istanbul, σε μια ατμοσφαιρική ερμηνεία, με την κρυστάλλινη φωνή της ιρανοεβραίας Elia Kamal, στην εξίσου ατμοσφαιρική Cappadocia.

Kipur, ένα ισπανο-αραβο-σεφαραδίτικο ποιήμα για το ξημέρωμα…

Η τουρκική κοινωνία στο συριακό έδαφος;

Δευτέρα 26 Μάρτη. Ίσως δεν υπάρχει συγκροτημένο αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό κίνημα στην τουρκία (ούτε στα μέρη μας υπάρχει!). Υπάρχουν, σίγουρα, τα κοινωνικά υποκείμενα για ένα τέτοιο κίνημα. Όμως περνούν δύσκολες ώρες. Και θα περάσουν δυσκολότερες. Δεν είναι, αιτία, έτσι απλά, η καταστολή. Παίζει τον ρόλο της. Όμως στα ’70s και στα ‘80s τα ανταγωνιστικά μαζικά εργατικά / ριζοσπαστικά κινήματα της τουρκικής άκρας αριστέρας είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ χειρότερη βία και καταστολή. Σε άλλες συνθήκες, φυσικά.

Η γνώση μας για την σύγχρονη τουρκική κοινωνία (από «πρώτο χέρι»…) υποδεικνύει ότι το σοβαρότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει ένα αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό (και τελικά αντιϊμπεριαλιστικό) κίνημα στην τουρκία, αναγκαίο όσο ποτέ, είναι το … να μην κοιτάει προς τα πίσω! Η μαζική ένοπλη ανταρσία των ‘70s – ‘80s (τέτοια δεν υπήρξε πουθενά στην ευρώπη!) ήταν ένδοξη· αλλά ηττήθηκε, όχι χωρίς αιτίες. Εκείνο που στην ευρώπη των ‘80s ονομάστηκε «εναλλακτικό» και ήταν ένα είδος ομπρέλλας αλλά και οργανωτικού / πολιτικού know how για αυτά που σωστά ονομάζονται κοινωνικά κινήματα, δεν πρόλαβε να ωριμάσει στην τουρκική κοινωνία – εξαιτίας της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης», ως τις αρχές των ‘00s. Κι αυτό φάνηκε καθαρά (στα δικά μας μάτια) στον αγώνα για το πάρκο Gezi στην Istanbul, την άνοιξη του 2013. Όταν, ένα απόλυτα δικαιολογημένο, δυναμικό αλλά όχι ώριμο οικολογικό / urban κίνημα εκτοξεύτηκε σε χρόνο dt, με αφορμή την καταστολή του, σε «υπερπολιτικό», εναντίον του Erdogan· και αμέσως μετά, για διάφορους λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, σε μεγάλο βαθμό σε “φιλοκεμαλικό” – δηλαδή σε υποστηρικτή όλων των στρατιωτικών δικτατοριών που προηγήθηκαν της ισλαμοδημοκρατικής διακυβέρνησης!

Ακριβώς εξαιτίας αυτού του δηλητηριώδους διπολισμού που σπρώχνουν διάφοροι επιτήδειοι μέσα και έξω απ’ την τουρκία, του διπόλου Ερντογάν – Ατατούρκ, οι ισλαμοδημοκράτες έχουν καταφέρει να μονοπωλούν ως τώρα τόσο την δημόσια ατζέντα όσο και την εξουσία… Πράγμα που σημαίνει ότι ένα αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό κίνημα στην τουρκία δεν έχει στον ορίζοντά του, σαν εχθρό, μόνο τις κινήσεις των ισλαμοδημοκρατών, εκτός και εντός συνόρων. Έχει – πρέπει να έχει – και τον ρεβανσισμό των κεμαλιστών και των διεθνών συμμάχων τους, που εκδηλώθηκε ωμά (σε συνεργασία με τους “γκιουλενιστές”) στο – ευτυχώς αποτυχημένο – πραξικόπημα του Ιούλη του 2016.

Δεν είναι η δουλειά μας να δίνουμε συμβουλές, ούτε θα έπρεπε. Έχουμε μελετήσει / καταλάβει ωστόσο τόσο τις δυνατότητες όσο και τους κινδύνους ενός σύγχρονου ανταγωνιστικού κινήματος στην τουρκία, που δεν θα γέρνει άλλοτε προς τις ιστορικές και σπουδαίες κάποτε αλλά προ πολλού ξεπερασμένες οργανώσεις και πολιτικές τύπου dev-yol και dev-sol των ηρωϊκών ‘70s – ‘80s, και άλλοτε προς την αγκαλιά του κεμαλικού «αντιθρησκευτικού» μιλιταρισμού. Υπάρχουν σπουδαίες δυνατότητες απ’ την σκοπιά των υποκειμένων, ειδικά μετά από 16 χρόνια ισλαμοδημοκρατικής εξουσίας· αλλά η καθήλωση στο παρελθόν υπονομεύει τα πάντα!

Καλή δύναμη ευχόμαστε από ‘δω. Και μακριά από «υποστηρικτές», ειδικά όταν φανερά ή κρυφά στηρίζονται από «φίλους» εκτός συνόρων! Η «6η Απρίλη» στην αίγυπτο, σημαντική οργάνωση και με αξιοσημείωτο potential στην αιγυπτιακή νεολαία αλλά και στην εργατική τάξη, έτσι την πάτησε μετά την νίκη της επανάστασης στης 25 Γενάρη του 2001: κολακεύτηκε, ψωνίστηκε· και αυτοκτόνησε… Επειδή δεν άντεξε στον πειρασμό να μείνει ένα κινηματικό υποκείμενο, «απ’ τα κάτω», και ζήλεψε την δόξα της εμπλοκής στην «πολιτική», στα διαδραματιζόμενα στην κορυφή της εξουσίας…

Όχι! Αυτό είναι θάνατος για τα κοινωνικά κινήματα· και η τουρκική κοινωνία ακριβώς τέτοια κινήματα έχει ανάγκη…

(φωτογραφία: πρωτομαγιάτικο μπλοκ τούρκων αναρχικών – δεν ξέρουμε όμως από που…)

Διεθνείς συνθήκες; Χα!!! Με την ελλάδα μέσα;

Δευτέρα 26 Μάρτη. Η λεζάντα της πιο πάνω φωτογραφίας είναι η περίληψη του άρθρου, για την «ιταμή τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο». Γράφει επί λέξει (κρατάμε την ορθογραφία του πρωτότυπου):

Στο ελικόπτερο Σινούκ της Αεροπορίας Στρατού που παρενόχλησαν δύο τουρκικά F-16 εν μέσω θυελλωδών ανέμων επέβαιναν ο αρχηγός ΓΕΣ Αλκιβιάδης Στεφανής, ο διοικητής ΑΣΔΕΝ και όλοι οι άρτι ορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων.

Για να μην σας ζαλίσουν οι θυελλώδεις άνεμοι συγκρατείστε τους άρτι διορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων. Των στρατιωτικών σχηματισμών – εννοείται! Συγκρατείστε επίσης ότι η «τουρκική παρενόχληση / πρόκληση» έγινε προχτές στον, ας το πούμε έτσι, «εναέριο χώρο των Δωδεκανήσων»: μεταξύ Ρόδου και Στρογγύλης.

Αίσχος! Για τον παλιοΕρντογάν… Ή, μήπως, όχι; Πάμε σ’ έναν πατριώτη που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον εθνικό του οίστρο (και επαγγελματισμό). Τον κύριο Νίκο Λυγερό (υποστηρίζει «πάμε για διαμελισμό της τουρκίας», σήμερα – για να καταλάβετε το ποιόν του… – είναι σα να κάνει την προσευχή του, όπως εδώ και δεκαετίες…). Σε μια έκδοση που έκανε πριν κανά δυο χρόνια με τίτλο «στρατηγική ανάλυση της Συνθήκης των Παρισίων» σημειώνει περιληπτικά (ο τονισμός δικός μας):

Στη συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων στην οποία συμμετείχαν οι νικήτριες Μεγάλες Δυνάμεις και τα υπόλοιπα κράτη που μετείχαν στον πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα, μεταξύ άλλων ρυθμίστηκε και το καθεστώς των Δωδεκανήσων. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 της Συνθήκης Eιρήνης των Παρισίων (10 Φεβρουάριου 1947), η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία των Νησιών Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψοί, Σύμη, Κώ και Καστελόριζο, καθώς και τις παρακείμενες σε αυτές νησίδες.

Μετά από αίτηση της Σοβιετικής Ένωσης, στα Νησιά των Δωδεκανήσων επιβλήθηκε αποστρατικοποίηση (Παράρτημα ΧΙΙΙ της Συνθήκης)…

Όχι ότι δεν το ξέραμε, το ξέραμε: κατά τις διεθνείς συμφωνίες της διάσκεψης των Παρισίων και της συνθήκης που υπογράφτηκε, με βάση τις οποίες τα Δωδεκάνησα πέρασαν απ’ την ιταλική κυριότητα στην ελληνική, απαγορεύεται να έχουν στρατό!

Φυσικά είχαν εδώ και δεκαετίες – κάποια μεγάλα νησιά των Δωδεκανήσων… Σιγά μην το ελλαδιστάν σέβεται την υπογραφή του! Σε διεθνείς συνθήκες και οπουδήποτε αλλού!! Σιγά!!! Απλά ήταν κάπως undercover. Παρουσιάζονταν σαν «χωροφύλακες», σαν «τουρίστες», ό,τι τέλος πάντων κατέβαζε η φαντασία του ελληνικού πενταγώνου. Και, φυσικά, δεν είχαν φανερά «βαριά όπλα», τα οποία εύκολα εντοπίζονται από δορυφορικές φωτογραφίες.

Έλα, όμως, που η συνθήκη των Παρισίων εξακολουθεί να ισχύει! Έλα που την σέβεται ακόμα και το παλιοΝατο και αποφεύγει να παρκάρει τα πολεμικά του στα Δωδεκάνησα, ακόμα και για λίγο, (παρότι ο ψεκασμένος επιμένει ότι στη Ρόδο υπάρχει χώρος για μια ωραιότατη αμερικανική βάση…).

Και να που τώρα, οι «άρτι διορισθένες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων», οι στρατιωτικοί διοικητές των στρατοπέδων στα συγκεκριμένα νησιά δηλαδή (που απαγορεύονται να υπάρχουν…), μαζί με τον αρχηγό γεσ (που δεν έχει με βάση τις διεθνείς συνθηκες κανένα λόγο να πετάει εκεί, εν ώρα υπηρεσίας…), δεν πήγαν να κάνουν επιθέωρηση ντυμένοι ασιάτες τουρίστες, αλλά φόρεσαν τα λιλιά τους, μπήκαν στο στρατιωτικό ελικόπτερο, και έκαναν κωλοδάκτυλο. Και στην συνθήκη των Παρισίων, και στην διάδοχο της ε.σ.σ.δ. (την ρωσία δηλαδή) και στην τουρκία – φυσικά…

Κατόπιν αυτών, δύο ερωτήματα, καθόλου φιλοσοφικά: α) Τι άλλο θα έκανε ο τουρκικός στρατός εκτός απ’ το να «παρενοχλήσει, ακόμα και εν μέσω θυελλωδών ανέμων» τους «γράφω στα γεννητικά μου όργανα τις διεθνείς συμφωνίες που έχω υπογράψει» – αφού τους πήρε για τα καλά χαμπάρι; β) Την επόμενη φορά που έλληνες θα αρχίσουν να σκούζουν για το ενδεχόμενο να αμφισβητεί η Άγκυρα την συνθήκη της Λωζάνης αναρωτηθείτε αν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να την έχουν υπογράψει και να την σέβονται οι ίδιοι. (Μάλλον όχι…)

Και γ) αν κάποια επόμενη φορά την “παρενόχληση” την κάνουν ρωσικά πολεμικά θα είναι ο.κ.;

(Έχει και το Sarajevo 126 b μερικά επί άλλης διεθνούς συμφωνίας που “σέβεται” το ελλαδιστάν…)

Αμερικανικές χορογραφίες σε χαμηλό υψόμετρο

Δευτέρα 26 Μάρτη. Για σήμερα η Ουάσιγκτον σας έχει ετοιμάσει κάτι που θεωρεί “σημαντικό” – και θα μπορούσατε να το θεωρήσετε κι εσείς αν, για μυστηριώδεις έως άγνωστους λόγους θεωρείται το πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται Indokush καίριο για τον πλανήτη: συγκαλεί στην πρωτεύουσα του ουζμπεκιστάν Τασκένδη (γνωστή και στην ντόπια πολιτική ιστορία…) διεθνή διάσκεψη για το μέλλον του αφγανιστάν. Με «καλεσμένο όλο τον κόσμο»: την κυβέρνηση του αφγανιστάν, πέντε απ’ τα κεντροασιατικά κράτη, το πακιστάν, την ινδία, την σαουδική αραβία (;;;;), τα εμιράτα (;;;;), την ρωσία, την κίνα, και κάποιους δυτικούς συμμάχους. Είναι φανερό: καθώς η αμερικανική κατοχή στο αφγανιστάν έχει αρχίσει να νοιώθει την ανάσα (πολιτική κι όχι μόνο στρατιωτική) των ταλιμπάν και των συμμάχων τους (πακιστάν, κίνα, ρωσία, ιράν) προσπαθεί να κάνει ελιγμούς «διευρύνοντας το μέτωπο» με προσκλήσεις σε διάφορους, μήπως καταφέρει με διπλωματικό τρόπο να βγει απ’ την γωνία.

Να πούμε ότι το διπλωματικό «μέσα όλοι μπας και βγάλουμε κάτι» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον είναι τόσο διαφανές ώστε τείνει να ξεφτιλιστεί; Τι δουλειά έχουν, για παράδειγμα, το σαουδαραβικό καθεστώς και τα εμιράτα στην κεντρική ασία; Προφανώς επειδή «έχουν και βάζουν λεφτά», σε «επενδύσεις» που μπορεί να γλυκάνουν τους τοπικούς ηγεμόνες. Πάει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον να εξαγοράσει ένα περιθώριο κινήσεων (και βάσεων) στο αφγανιστάν με σαουδαραβικά πετροδόλαρα· και το κάνει αυτό στα μούτρα του Πεκίνου… Πάει, επίσης, να εξασφαλίσει μια γραμμή εφοδιασμού του στρατού της που να παρακάμπει το πακιστάν· και το κάνει στα μούτρα της Μόσχας και της Τεχεράνης…. Τέλος πάει να δημιουργήσει «όγκο επιρροής» στην κεντρική Ασία, κι αυτό το επιχειρεί εν έτει 2018 στα μούτρα παρόμοιων αποτυχημένων προσπαθειών των κυβερνήσεων Μπους κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κάτω από πολύ ευνοϊκότερες για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό συνθήκες τότε… Και το επιχειρεί όταν ο στρατιωτικός της εκπρόσωπος, ο στρατηγός John Nicholson, μιλάει ήδη για “έμμεσο πόλεμο” με την ρωσία στο αφγανιστάν (δες χθεσινό σχόλιο κεντρική ασία).

Ευτυχώς που δεν είμαστε τζογαδόροι. Γιατί θα βάζαμε στοίχημα. Και δεν θα βρίσκαμε κανέναν λογικό άνθρωπο να ποντάρει στην αμερικανική επιτυχία…

(Οι ταλιμπάν, πάντως, δεν θα συμμετάσχουν στη σύσκεψη. Την έχουν καταλάβει την δουλειά… Και δεν είναι οι μόνοι…)