Year: 2018

Συρία 4

Τρίτη 3 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε γράψει έγκαιρα ότι μια απ’ τις μορφές με τις οποίες το μπλοκ της Astana θα προσπαθήσει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την pkk/ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία, είναι μέσω αντάρτικων ένοπλων ομάδων.

Την προκήρυξη της φωτογραφίας δεν μπορούμε να την διαβάσουμε. Προέρχεται όμως απ’ την «συριακή αντιστασιακή μιλίτσια», μια φιλο-Άσαντ αραβική οργάνωση που χτες κτύπησε με όλμους, για πρώτη φορά, αμερικανικές θέσεις μέσα στην pkk/ypgκρατούμενη ζώνη…

Το αχνάρι της πεταλούδας (το πένθος δεν ταιριάζει για όσες πολεμούν)

Δευτέρα 2 Απρίλη. H Rim Banna (πέθανε πριν μια βδομάδα, στα 52 της) ήταν παλαιστίνια – ως το μεδούλι. Τραγουδίστρια, συνθέτης, ακτιβίστρια, άνθρωπος ζωντανός ως το τέλος της, είχε ένα τέτοιο έργο ώστε ακόμα και οι συντοπίτες της που δεν το καταλάβαιναν την σέβονταν: εμπνεόμενη απ’ την παραδοσιακή αραβική / παλαιστινιακή μουσική και ποίηση, αναζητώντας και καταγράφοντας την προφορική παράδοση των ντόπιων στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, «μετέφερε» – αν μπορούμε να το πούμε έτσι – όλον αυτόν τον πλούτο σε σύγχρονες μουσικές φόρμες. Κάτι μεταξύ jazz και ethnic. Κι αυτό αρνούμενη να «πουλήσει μούρη», προσηλωμένη πάντα στον πόνο και στην υπερηφάνεια των δικών της ανθρώπων, μέσα στους οποίους γεννήθηκε (στη Nazareth), μεγάλωσε, τραγούδησε, και τελικά έσβησε, απ’ τον καρκίνο στο στήθος της.

Η σημερινή καλημέρα της ασταμάτητης μηχανής είναι από ένα live της Rim στο Όσλο, το 2013. Προς τιμήν της, προς τιμήν των χιλιάδων ανδρών και γυναικών, μεγαλύτερων και νεαρότερων, που συνεχίζουν να αντιστέκονται εκεί κάτω…

Προς τιμήν της ζωής που την υποτιμάμε…

Τεντώστε τ’ αυτιά σας!

Ο θάνατος των Άλλων

Δευτέρα 2 Απρίλη. Να μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν…) της ταξινόμησης του θανάτου απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών, που εξακολουθούν να πιστεύουν (όλο και πιο μάταια) ότι ορίζουν όχι μόνο τον πλανήτη αλλά και τα μυαλά όλων των επιβατών του.

Αν πρόκειται για έναν πατέρα (πρώην διπλό πράκτορα) και μια κόρη για τους οποίους είναι βολικό μια απόπειρα δολοφονίας (;) να θεωρηθεί, περίπου, σαν το post / post modern ανάλογο της δολοφονίας του αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου (στο Sarajevo, στα τέλη Ιούνη του 1914), σαν περίπου «κήρυξη πολέμου» δηλαδή, τότε θα αναποδογυρίσει ο κόσμος…. Έστω συμβολικά. Αλλά οι (πιθανόν…) υπεύθυνοι της απόπειρας δεν πρόκειται να ξεφύγουν την δίκαιη οργή μας!!! «Θα πληρώσουν ρεεεε!»

Αν, όμως, πρόκειται για δεκαπέντε ή δεκαέξι παλαιστίνιους διαδηλωτές, άοπλους, και μ’ όλο το δίκιο με το μέρος τους (συμπεριλαμβανομένων δεκάδων «ψηφισμάτων του οηε» εδώ και πολλές δεκαετίες…), αν πρόκειται λοιπόν για εκτελέσεις στο ψαχνό και συχνά πισώπλατα, που τις έκαναν «οι δικοί μας», η πρωτοκοσμική στρατιωτική αποικία (μας) στη μέση Ανατολή που λέγεται ισραηλινό κράτος, ε τότε!!! Όλα κι όλα!!! Πρέπει να γίνει μια ανεξάρτητη έρευνα!!! Επειγόντως….

Σωστά! Να ανατεθεί σε μια τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα – όπως είχε δηλώσει γενικολογώντας (προφητικά; ας μην υποτιμάμε την «λαϊκή σοφία»!) ο Νίκος Βαμβακούλας…

Στο κάτω κάτω: και δεκαέξι δολοφονίες και δεκαέξι χιλιάδες και ένα εκατομμύριο δεκάεξι δολοφονίες αράβων, δεν υπάρχει θέμα.

Η δουλειά γίνεται… ακόμα. Μια επιτροπή βρε αδερφέ! Μια ερευνητική επιτροπή λείπει!!!

Ένα φως που αναβοσβήνει χαμηλά λέγεται φλας – και μπορεί να σημαίνει στροφή

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

The walls – or not

Δευτέρα 2 Απρίλη. Στις 21 Ιούλη του 1990 ο μουσικός Roger Waters, γνωστός σαν «pink floyd» (καταχρηστικό έως πειρατικό αυτό…), ηγήθηκε μιας υπερσυναυλίας στο Βερολίνο· προς τιμήν της «πτώσης του τείχους» μεταξύ των δύο τομέων της πόλης, του δυτικού και του ανατολικού… Ποτέ πριν δεν είχε γιορταστεί με τέτοιο τρόπο όχι μόνο το τέλος ενός πολέμου (του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού») αλλά, κυρίως, η έναρξη του επόμενου… Ας πούμε όμως, σαν ελαφρυντικό, ότι οι καλλιτέχνες είναι συχνά άσχετοι. Ας πούμε επίσης, σαν επιβαρυντικό, ότι η αναβίωση του “the wall” υπήρξε το 1990 στην ανατέλλουσα πρωτεύουσα της ευρώπης μια εξαιρετικά επικερδής μπίζνα.

Στις 1 Απρίλη του 2018 η Σεούλ ανταπέδωσε την πολιτιστική συμμετοχή της βόρειας κορέας στους χειμερινούς ολυμπιακούς στέλνοντας στην Pyongyang τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της. Την rock μπάντα K-pop, το γυναικείο συγκρότημα Red Velvet, και καμιά 100σταριά ακόμα καλλιτέχνες, master των πολεμικών τεχνών, και λοιπά.

Το 1990 η μαμμούθ συναυλία ήταν τα επινίκεια (μιας «δύσης» που ήταν τόσο σίγουρη για τον θρίαμβό της ώστε εδώ και κάτι καιρούς εισπράττει τα επίχειρα της ματαιοδοξίας της). Το 2018, στην κορεατική χερσόνησο, η πτώση (ή, πιο σωστά, η σχετικοποίηση) του τείχους μεθοδεύεται μ’ έναν πολύ πιο προσεκτικό, πολύ πιο αμοιβαίο, και όχι αβανταδόρικο τρόπο. Πολιτιστικές ανταλλαγές, to know us better. Εν μέσω συζητήσεων και βήμα βήμα συμφωνιών…

Λένε κάποιοι, όχι άδικα, ότι η βόρεια κορέα είναι απομεινάρι του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού” πολέμου. Προς έκπληξη εκείνων των ιστορικών που θα περίμεναν να την έχει σαρώσει μια εσωτερική κατάρρευση και, καπάκι, μια υπερπαραγωγή ενός κάποιου Roger Waters ‘n’ friends, το δικτατορικό βορειοκορεατικό καθεστώς όχι μόνο την έβγαλε καθαρή ως τώρα, αλλά κάνει κι αυτό που χρειάζεται (και «πολιτιστικές ανταλλαγές» και ό,τι άλλο) για να αποφύγει τον 4ο παγκόσμιο.

Επιπλέον κανείς δεν διανοείται ότι η K-pop είναι progressive rock… Όπως κανείς δεν διανοείται ότι όλη η καπιταλιστική ιστορία είναι πια θέμα soft power: η Pyongyang έχει πυρηνικά και βαλλιστικούς πυραύλους, δεν είναι «παίξε γέλασε».

Ηθικό δίδαγμα; «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»!… Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Προσγειωθείτε, είναι ρεαλιστικό!

(φωτογραφία πάνω: πλάνο απ’ την υπεραγωγή του 1990 στο Βερολίνο. Ήταν σα να είχε κερδίσει «ο πόλεμος των άστρων» – επί γης.

Κάτω: όλο το μουσικό δυναμικό της νοτιοκορεατικής αποστολής επί σκηνής. Κάπου απέναντι – δεν φαίνεται στο πλάνο – είναι και ο Kim Yong-un. Αν σας φαίνεται κάπως συντηρητική μια τέτοια εμφάνιση, δεν πειράζει. Ο σκοπός της αποστολής δεν ήταν ο ξέφρενος αγιασμός της “καμμένης γης”…)

Έξοδος!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Είναι άσχετοι; Ηλίθιοι; Μάλλον και τα δύο: ο πρόεδρος (της δημοκρατίας) και ο αρχηγός της νέας (δημοκρατίας) βρήκαν χρήσιμο να υμνήσουν την “έξοδο του Μεσολογγίου” θεωρώντας την μια αλληγορία για κάποιου είδους σημερινή “έξοδο” (του ελλαδιστάν).

Έχουν υπόψη τους τι συνέβαινε στη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου; Έχουν υπόψη τους τι έγινε στη διάρκεια της “εξόδου”; (Σφαγή έγινε!) Έχουν υπόψη τους ότι “η έξοδος του Μεσολογγίου” σήμαινε την “πτώση του Μεσολογγίου” και ότι επρόκειτο για δεινή έως ταπεινωτική ήττα;

Μάλλον μπερδεύτηκαν. Νομίζουν (ή αυτό βολεύει την εθνικιστική μυθολογία που υπηρετούν) ότι ήταν κάτι σαν την εβραϊκή έξοδο – απ’ την αίγυπτο… Προς κάποια “γη της επαγγελίας”… Το σωστό θα ήταν να γίνει σύγκριση με την “έξοδο απ’ την Afrin” – αν και υπέφεραν πολύ λιγότερα στη συριακή πόλη…

(φωτογραφία: για τους ευρωπαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες ακόμα και οι οικτρές στρατιωτικές ήττες στην Ανατολή ήταν δυνατόν να αντιστραφούν σε υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο αστικός φιλελευθερισμός, ακόμα στην επαναστατική φάση του, γεμάτος οριενταλισμό, ενέπνευε μυαλά και καμβάδες· δεν είχαν όμως υπόψη τους οι τότε φιλέλληνες τι θα ακολουθήσει.

Να, για παράδειγμα, ο ρομαντικός φιλέλληνας ζωγράφος Ferdinand Victor Eugène Delacroix. Στον πιο πάνω εντυπωσιακό και συνεπή ελευθεριακό πίνακά του (1826) δείχνει σχεδόν γυμνόστηθη την γρεκία πάνω σε ερείπια με πτώματα. Ο συνδυασμός δεν προκαλούσε σοκ τότε: για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να τους παρουσιάσουμε, η εικονογράφηση της απελευθέρωσης των γυναικών (ειδικά του στήθους τους) με την σημασία της σημαίας και τα πεδία μάχης ανάμεσα στην κάθε φορά επανάσταση και την αντίστοιχη «συντήρηση» ή «οπισθοδρόμηση» δεν ήταν ασύμβατα μεταξύ τους. Η γυμνόστηθη γυναίκα ήταν η ενσάρκωση της Ιδέας· και η Ιδέα μπορούσε να είναι παντού, κυρίως εκεί που έπρεπε να κερδίσει πολεμώντας… Είναι η ιστορική περίοδος που η ευρωπαϊκή (και οπωσδήποτε η γαλλική) αστική τάξη νοιώθει ακόμα πως είναι επαναστατική.

Αυτή η αναπαράσταση της γρεκίας δεν είχε καμμία σχέση με την κατάσταση των γυναικών στην επικράτεια της επανάστασης στην άκρη της βαλκανικής χερσονησου· όχι, σίγουρα, της συντριπτικής πλειοψηφίας των πληβείων γυναικών. Ωστόσο ο γάλλος ζωγράφος, ποιητική αδεία, εννοεί την γρεκία με τον ίδιο τρόπο που εννόησε και αναπαρέστηκε – κι όχι μόνον αυτός – την γαλλική ελευθερία: σαν μια ρωμαλέα και αντικομφορμιστική γυναίκα, που σε αντίθεση με τις αριστοκράτισσες που έδεναν σφικτά το στήθος τους, το απελευθερώνει και το αποκαλύπτει δημόσια… Περισσότερο σαν τροφός και λιγότερο σαν ερωμένη, αν και με φανερή την παραδήλωση της γυναικείας libido, που είναι όμως προσανατολισμένη προς τη επαναστατική νεωτερικότητα…

Τι λέει ο καλλιτέχνης λοιπόν; Ο τίτλος του πίνακα είναι Η Γρεκία ξεψυχώντας στα ερείπια του Μεσολογγίου… (La Grèce sur les ruines de Missolonghi).

Τ’ ακούς δήθεν «γαλλόφιλε» πρόεδρε της δημοκρατίας, που γλύφεις κάθε Macron και αυτό είναι το μέγιστο που μπορείς να κάνεις· εκτός, ίσως, απ’ το να φορέσεις κι εσύ στολή παραλλαγής και να πετάξεις παρέα με τον ψεκασμένο; Ξεψύχησε η γρεκία στο Μεσολόγγι, σύμφωνα με ασφαλείς και υπεράνω υποψίας καταγραφές της εποχής! Δεν δοξάστηκε…

Οπότε καλά το πας…)

Παράκαμψη!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μην μου πεις!! Δηλαδή στην τουρκία τα καθεστωτικά μήντια δεν ασχολούνται με τον “προ των πυλών πόλεμο τουρκίας – ελλάδας”; Διάολε; Ούτε με το 1821 ασχολούνται; Ούτε με την “έξοδο του Μεσολλογγίου”;

Είναι δειλοί ρε!!! Έχουνε κλάσει μέντες ρε!!! Βλέπουν εφιάλτες με τον άγγλο πράκτορα, τον Κολοκοτρώνη ρεεε!!! Φοβούνται μην ξαναπατήσει την Τριπολιτσά ρεεε!!! (Και τι θα γίνει τότε με τον Αστέρα Τρίπολης; Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει;)

Ή: ενώ το τουρκικό καθεστώς έχει σοβαρές δουλειές, πετάει στους έλληνες εθνικόφρονες και κάτι απ’ τα αγαπημένα τους, να ζουν στο μελόδραμά τους, να γουστάρουν.

Και γιατί αυτό θα έπρεπε να απασχολεί τα μήντια του “σουλτάνου”; Επειδή ο αντίστοιχος έλληνας πρόεδρος είναι ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς” του πολιτικού προσοδισμού;

Όταν ζει κανείς μέσα στον λάκο με τα σκατά – τέτοιος λάκος είναι το ελληνικό ιδεολογικό / δημαγωγικό σύστημα – πρέπει να έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης για να φροντίσει να μάθει αν μια παρόμοια μπόχα σνιφάρουν και οι παραδίπλα. Για τους έλληνες του εθνικού ποιμνίου, δεξιούς κι αριστερούς, η τουρκία είναι το αντίγραφο του εαυτού τους, “κάπως μεγαλύτερο” ίσως, αλλά χωρίς το κλέος και την αυτοπεποίθηση των κληρονόμων του “αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”. Δηλαδή; “Για τα μπάζα”. (Αλλά υπάρχει κάτι για τους έλληνες μικροαστούς που δεν είναι “για τα μπάζα”, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των συγγενών τους όταν παίζουν κληρονομικά;)

Είναι ενδιαφέρον ότι χιλιάδες έλληνες πηγαίνουν τουριστικά στην τουρκία κάθε χρόνο. Πηγαίνουν τουριστικά – είναι ακριβέστατο! Πηγαίνουν σαν κριάρια, και σαν κριάρια γυρνάνε: βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν, βλέπουν δηλαδή τις προκαταλήψεις τους. (Αυτό είναι ο “τουρισμός”!)

Αλλά η τουρκική κοινωνία, με τις ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις της, με μια ορισμένη πολιτική δυσκολία (λόγω ιστορίας και μόνο…) και με τον πολιτιστικό πλουραλισμό της, όπως επίσης το τουρκικό καθεστώς, με τον απολυταρχισμό, τον ρεαλισμό και την κοινωνική επιρροή του, δεν έχουν σχέση με το ελλαδιστάν. Ποτέ δεν είχαν! Ο κόσμος εκεί αγαπάει τους “γιουνάν” (ενώ εδώ μισεί τους τούρκους…), και επιπλέον είναι πληροφορημένος ώστε να ξέρει ότι είναι “δυστυχισμένοι”: χρωστάνε και της Μιχαλούς και έχουν εδώ και χρόνια ένα σωσίβιο (την ε.ε….) πράγμα που δείχνει ότι δεν ξέρουν να κολυμπήσουν. Ακόμα και οι πιο λαϊκοί τούρκοι, αυτοί που ξέρουν ό,τι δείχνουν τα καθεστωτικά κανάλια, αναγνωρίζουν τον “Tsipras” σαν ένα φασαριόζο «αριστερό» που κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι – και κυβερνάει μαζί με φασίστες, που κι αυτοί κάτι θέλουν αλλά ποιος ξέρει τι.

Οι έλληνες εθνικόφρονες έχουν ένα μείζον αιώνιο εθνικό πρόβλημα (το οποίο πυρακτώνεται κατά περιόδους…) που είναι το κόμπλεξ τους: η τουρκία. Οι τούρκοι εθνικόφρονες δεν έχουν αιώνιο εθνικό πρόβλημα· και σίγουρα, όταν τους πιάνει φαγούρα εδώ και μια ή δύο γενιές, η αιτία δεν είναι η ελλάδα! Μπορεί να είναι υποτιμητικό αυτό για την ελληνική μεγάλη ιδέα, αλλά ναι: άλλα πράγματα απασχολούν την τουρκική εθνικοφροσύνη· όχι οι ψεκασμένοι έλληνες και οι ψόφιοι κοριοί! Μπορεί να τους απασχολεί το pkk και οι αμερικανικές συμμαχίες του· μπορεί να τους απασχολεί σκέτη η Ουάσιγκτον· μπορεί να τους απασχολούν οριακά ακόμα και τα «κοιτάσματα» περίξ της κύπρου ή και “οι δρόμοι του μεταξιού”. Το ελλαδιστάν; Όχι, δεν τους ενδιαφέρει… Ούτε τα ξερονήσια. Πέρα απ’ την βερμπαλιστική διπλωματία, αυτά δεν είναι θέματα για μαζική κατανάλωση.

Έτσι συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: οι χιλιάδες έλληνες τουρίστες στην τουρκία είναι καλοδεχούμενοι (σαν τουρίστες), όπως ισχύει και τις χιλιάδες τούρκων τουριστών στα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο. Αν ρωτήσεις τους έλληνες τουρίστες για το «πως είναι η τουρκία» οι 99 στους 100 θα την περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα· συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ίδιων των τούρκων. Απαντούν σαν εθνικιστές…. Αν ρωτήσεις τούρκους τουρίστες για το πως τους φαίνεται η ελλάδα θα απαντήσουν … σαν τουρίστες! Σαν καταναλωτές….

Οπότε όχι. Δεν ενδιαφέρουν τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια τα .. Ίμια.. Ούτε η … «έξοδος του Μεσολογγίου» ενδιαφέρει… Δεν έχει μπαράκια η συγκεκριμένη “έξοδος” – έτσι δεν είναι;

Δείτε

Κυριακή 1 Απρίλη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το όνομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δείτε κι αυτό: Μεσίστιες γαλανόλευκες και μισοφέγγαρα στις φλόγες: ο ελληνικός αντιτουρκικός ιμπεριαλιστικός παροξυσμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και το ελληνικό όνειρο για την διάλυση της τουρκίας (πάνω στο κύμα του τότε διεθνούς σχεδιασμού για τη μέση Ανατολή): Ίμια, κύπριοι μοτοσυκλετιστές, υπερεξοπλισμός… Ένα video ντοκουμέντο του 2016, απ’ το antifa projector.

Ζήτω το ’21!!!..

Κυριακή 1 Απρίλη. Ούτε στον verbal μιλιταρισμό δεν τα καταφέρνει καλά το φαιορόζ γκουβέρνο· μέσω του «αρμόδιου» ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ. Αυτός «απειλεί» την Άγκυρα με … επανάληψη του 1821 (πάμε γερά: αγία λαύρα και ξερό ψωμί!)… και το τουρκικό καθεστώς του θυμίζει το 1922… Σαν πιο πρόσφατο «μετράει περισσότερο», έτσι δεν είναι;

Όσα κι αν είναι τα γαυγίσματα απο ‘δω κι απο ‘κει, στην Άγκυρα έχουν σοβαρές δουλειές. Σε τρεις ημέρες, στις 4 Απρίλη, θα γίνει συνάντηση κορυφής των «τριών εγγυητριών δυνάμεων» για την συρία. Πούτιν, Ρουχανί, και φυσικά Ερντογάν, το “μπλοκ της Astana”. Το timing δείχνει ιδανικό: ο μεν τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του πέτυχε στην Afrin, ενώ ο συριακός και οι σύμμαχοί του στην ανατολική Ghouta. Επιπλέον, το ψόφιο κουνάβι, σ’ ένα απ’ τα γνωστά σολαρίσματά του, ανακοίνωσε ότι «ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ γρήγορα» απ’ την συρία – δεν εννοούσε τρέχοντας… Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά η δήλωσή του είναι αρκετή για να προκαλέσει ανησυχία έως σύγχιση στις τάξεις του pkk και, υποθέτουμε, ξενέρωμα σε όσους κούρδους (και μη…) στη συρία έχουν επιλέξει να είναι το πεζικό του αμερικανικού πενταγώνου. Το γεγονός ότι προχτές το ψόφιο κουνάβι “πάγωσε” ένα “πακέτο βοήθειας” 200 μυρίων δολαρίων προς τις ypg, προσθέτει ανατριχίλα… Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αγχώδεις σ’ αυτόν τον τομέα του συριακού πεδίου μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή, “κόντρα στο ρεύμα”, τα έχει πει έγκαιρα αυτά…)

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στην τουρκία μια μέρα πριν, απ’ τις 3 Απρίλη. Πρόκειται να παραβρεθεί στη θεμελείωση του (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu, στον τουρκικό νότο. Και, επιπλέον, να συμμετάσχει (ή να ευλογήσει) μια ακόμα σύνοδο, έβδομη κατά σειρά, του “τουρκο-ρωσικού συμβουλίου συνεργασίας”, που θα συνεδριάσει κι αυτό στις 3 Απρίλη.

Θα πει καμιά “καλή κουβέντα” ο Πουτινάκος για το φλέγον ελληνικό “εθνικό θέμα”, τους δύο κρατούμενους καραβανάδες; Ίσως πει κάτι προσφιλές στην ελλάδα, αγαπημένο απ’ το θέμα των 8 χουντοκαραβανάδων: “ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της”…

…ζήτω η δημοκρατία (γενικά)…

Κυριακή 1 Απρίλη. Δεν είναι μυστικό: το ελληνικό βαθύ κράτος πολύ θα ήθελε την επιτυχία του πραξικόπηματος στην τουρκία, τον Ιούλη του 2016. Με μια (καινούργια) χούντα η τουρκία είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα κυλούσε σε εμφύλιο πόλεμο, αφού η “βάση” των ισλαμοδημοκρατών είναι πολύ “μπετοναρισμένη” και δεν θα υπέκυπτε στους μαζικούς διωγμούς που θα έκανε εναντίον της η χούντα: μια μόνιμη και βαθιά “εσωτερική κρίση” α λα ’90s ήταν ο απώτερος στόχος όχι υποχρεωτικά των ίδιων των χουντικών αλλά της Ουάσιγκτον και όσων άλλων βρίσκονταν πίσω τους.

Για “κακή τύχη” και των ελλήνων (αν και όχι μόνον αυτών) το πραξικόπημα ηττήθηκε, μέσα σε λίγες ώρες. Εννοείται ότι όση “δημοκρατία” κι αν τρέχει στις φλέβες των ελλήνων (σύμφωνα με τους δικούς τους ισχυρισμούς) δεν επρόκειτο να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο την μεγάλης έκτασης “αποχουντοποίηση” που επιχείρησε το καθεστώς Ερντογάν. Μαζική “απο-γκιουλενοποίηση”, αφού είναι πια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο πρώην σύμμαχος του Ερντογάν συνεργάστηκε και με τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση του πραξικοπήματος. (Αξίζει να θυμίσουμε ότι προκειμένου να ΜΗΝ γίνει στην ελλάδα αποχουντοποίηση, μετά το 1974, η χούντα του ’67 χαρακτηρίστηκε “στιγμιαίο αδίκημα” – μια “στιγμή” που κράτησε πάνω από 7 χρόνια, με διαρκή βία, αίμα… Αλλά με το “στιγμιαίο” χαρακτηρισμό δικάστηκαν μόνο οι “πρωταίτιοι”· οι εκατοντάδες χιλιάδες “πατριώτες” ακροδεξιοί υποστηρικτές του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη έμειναν στο απυρόβλητο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…)

Αυτό ήταν που έκανε, λοιπόν, το ελληνικό καθεστώς: θεώρησε “στιγμιαίο” και το τουρκικό πραξικόπημα, οπότε μερικά δευτερόλεπτα μετά, όσοι το έκαναν έγιναν “αγωνιστές της ελευθερίας”! Τους 8 “καραμπίνα” χουντοκαραβανάδες που πρόλαβαν να την κάνουν μόλις κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα αποτυγχάνει (ανάμεσά τους και κάποιοι απ’ αυτούς που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Ερντογάν…) τους έχει ανάγει σε “ιερό άγαλμα” της υποτιθέμενης “ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης”… Στην πραγματικότητα σε σύμβολο μιας παρανοϊκής και χωρίς τα ελάχιστα προσχήματα μεγαλοϊδεατικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ουάσιγκτον δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) τον Gulen· και η Αθήνα από κοντά δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) 8 χουντικούς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα…

Υποψιαζόμαστε (με βάση την λογική…) ότι οι συγκεκριμένοι χουντοκαραβανάδες έκαναν ένα deal με το ελληνικό βαθύ κράτος (και όχι με την «ανεξάρτητη»…): έδωσαν όσα ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, (συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, των γνωριμιών τους με άλλους πραξικοπηματίες…) με αντάλλαγμα την προστασία τους. Υποθέτουμε (πάντα με βάση την λογική…) ότι το συγκεκριμένο deal ενδιέφερε / ενδιαφέρει κι έναν τουλάχιστον σύμμαχο της Αθήνας: το Τελ Αβίβ…

Σε κάθε περίπτωση η τελευταία παρηγοριά που απέμεινε για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, μετά την ήττα του πραξικοπήματος, ήταν οι μεγάλες εκκαθαρίσεις που έκανε το καθεστώς Ερντογάν (και) στον στρατό. Τώρα δεν έχει στρατό (ο Ερντογάν) έλεγαν και ξαναέλεγαν τα παπαγαλάκια με φανερή ικανοποίηση. Ως εάν αυτό το «δεν έχει στρατό» να άνοιγε τον δρόμο για να περάσει, νικητής αυτή τη φορά, το ελληνικό ιππικό τον Σαγγάριο…

(Προφανώς είναι παντελώς αδιάφορο στα μέρη μας το ότι η προστασία καραβανάδων πραξικοπηματιών απέχει ελάχιστα, αν απέχει, απ’ την ανοικτή παραδοχή της πολιτικής υποστηρίξης του πραξικοπήματος, ακόμα και εκ των υστέρων. Είναι παντελώς αδιάφορο, επιπλέον, ότι η Αθήνα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν είχε τις πλάτες της Ουάσιγκτον…)