Year: 2018

Η θεία Λίτσα έχει κάτι επιπλοκές

Τετάρτη 4 Απρίλη. Είναι αλήθεια, και πρέπει να την πούμε: το τμήμα “επαφών με το ξανθό γένος” της θείας Λίστας έπαθε τραμπάκουλο χτες. Πρώτα με την υποδοχή του “τσάρου” (δεν κάνει να τον λέμε έτσι; τι λένε οι σύμβουλοι απ’ το Τελ Αβίβ;) απ’ τον “σουλτάνο”. Μια μαύρη θωρακισμένη λιμουζίνα που συνοδεύεται μόνο από άοπλους ιππείς (ναι, ιππείς…) είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη επίδειξη δύναμης (με όρους δημόσιας τάξης και ασφάλειας) εκ μέρους του οικοδεσπότη. Έτσι δεν είναι; Σημειολογικά πολύ προχωρημένη. Κάτι θα σημαίνει αυτό…

Ύστερα η δήλωση του Πουτινάκου. Αντί να πει “πρώτη προτεραιότητά μου είναι η απελευθέρωση των δύο παλληκαριών απ’ την ελλάδα” είπε “πρώτη προτεραιότητά μου είναι η ολοκλήρωση της πώλησης των S-400 στην τουρκία”. Κακώς μπελάς: με 400 χιλιόμετρα τουρκικά ραντάρ και αντιεροπορική άμυνα το Αιγαίο δεν είναι πια «ελληνική λίμνη». Με το που θα σηκώνονται τα ελληνικά πολεμικά απ’ τη Ν. Αγχίαλο τα τουρκικά ραντάρ θα τα έχουν στο στόχαστρο…

Το τελευταίο, μετά την θεμελίωση του πυρηνικού σταθμού στο Akkugu: όλα τα ελληνικά γεωπολιτικά τσακάλια (μισθοδοτούμενοι απ’ τις υπηρεσίες…) και το κοινό τους, έχουν σιγουρευτεί πως όπου νάναι η τουρκία θα διαλυθεί (τα τελευταία 25 χρόνια…). Είναι δυνατόν κοτζάμ «τσάρος» να κάνει λάθος και να κλείνει deal μ’ ένα κράτος που έχει – δεν έχει μερικούς μήνες ζωής;

Η θεία Λίτσα, στη διάρκεια του τραμπάκουλου, άρχισε να βγάζει αφρούς και να μοιρολογάει: Δηλαδή δεν θα διαλυθεί; Δηλαδή δεν θα διαλυθεί; Ωιμέ!!! Αλί και τρισαλί!!! Παναγία μου!!!

Όχι για να συνέλθει, αλλά για να σταματήσει τουλάχιστον να βλέπει κοζάκους να καλπάζουν στον θεσσαλικό κάμπο κατηφορίζοντας προς τα διόδια της Λαμίας (χωρίς τον Λαφαζάνη…), αναγκαστήκαμε (τι άλλο;) να της κάνουμε ένεση ουασιγκτονονίνης των 1000 mg. Είναι πολύ μεγάλη δόση, μπορεί και να σε στείλει (στο αφγανιστάν):

… Είχε πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς την αλληλεπίδραση του Αλέξη Τσίπρα με δύο Αμερικάνους προέδρους. Είναι πολύ νέος, 43 ετών, επομένως είναι ένας άνθρωπος που σκοπεύει να είναι μέρος του πολιτικού συστήματος για χρόνια. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι επίσης νέος, οπότε είναι εντυπωσιακό να βλέπεις αυτούς τους δύο ικανούς πολιτικούς να παίζουν πολιτικό σκάκι. Γιατί είμαι σίγουρος πως δεν σκέφτονται μόνο τι θα γίνει το 2019 αλλά και το 2029 και το 2039…. Ο Αλέξης Τσίπρας τα πήγε καλά με την Ουάσιγκτον. Έκανε εντύπωση όχι μόνο στον Ντόναλντ Τραμπ αλλά και σε σημαντικά μέλη του δημοκρατικού κόμματος…

(Μόλις άκουσε «2039» η θεία Λίτσα ανασηκώθηκε και προσπάθησε να εστιάσει. Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εστιάσει μετά από 20 χρόνια μόνο· γενικά βλέπει δυνατά μετά τα 100. Ψιθύρισε μόνο: Θα έχει πεθάνει ο σουλτάνος και ο τσάρος τότε; Ε;;; Και μετά ξαναξεράθηκε.

Μάλλον θα την βγάλει…)

 

Με το γλύψιμο σώζεται η κατάσταση;

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής Geoffrey Pyatt γλύφει τόσο ξετσίπωτα τις δύο κεντρικές βιτρίνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής (τα πιο πάνω αποσπάματα είναι από συνέντευξή του στον antenna…) είναι κάτι που, υποθέτουμε, τις κολακεύει. Τέτοια θέλουν, τέτοια λαμβάνουν.

Το ξαναθυμίζουμε όμως: ο τύπος θα έπρεπε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω της συμμετοχής του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan, στο Κίεβο.

Αφού το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς; Ωστόσο τι θέλουν και, κυρίως, τι θα κάνουν οι “φίλοι”; Πως να χωθείς στον καυγά όταν ο “φίλος” κάνει συνέχεια ελιγμούς;

Ακουμπάς σ’ έναν πιο σταθερό φίλο: το Τελ Αβίβ…

Η θεία Λίτσα έχει διδακτορικό στη γεωπολιτική

Τετάρτη 4 Απρίλη. Η αιτία που δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό κράτος κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα άφησε ένα μόνιμο κουσούρι στα κρανία των υποτελών και, ακόμα μεγαλύτερο κουσούρι στα κρανία των ποιμένων τους: όπου γίνεται καυγάς στα πέριξ χώσου και κάτι θα βγάλεις. Αυτό λέγεται «γεωπολιτική πρόσοδος» και έχει δουλέψει για πολλές δεκαετίες· αν και όχι όπως θα ήθελε η θεία Λίτσα.

Ακριβώς επειδή οι διεθνείς ανταγωνισμοί αποδείχθηκε για καιρό ο μόνος τρόπος για να έχει το ελλαδιστάν τα «έξτρα» του απ’ την εύνοια πότε του ενός και πότε του άλλου, η πεποίθηση ότι μόνο αν πατάς και τρίζει το πάτωμα (κι όλοι λένε: Ωωωωω! Μόλις μπήκε ο Γκρέκος ο σκληρός!) προκόβεις έγινε δεύτερη φύση των ελλήνων, λαού και εξουσίας. Γι αυτό και είναι ειδικοί είτε στο να κάνουν καυγάδες στα πέριξ της επικράτειας τους, είτε να «κρατάνε ανοικτούς λογαριασμούς» – για μελλοντική αξιοποίηση.

Απέναντι στο τουρκικό καθεστώς το ελληνικό έχει 1 + 2 τέτοιους «ανοικτούς λογαριασμούς». Ο ένας κρατάει απ’ τα ‘80s, με τις αναπροσαρμογές των αλλαγών στη διεθνή νομοθεσία: τα σύνορα στο Αιγαίο. Χαμηλόφωνα οι επαγγελματίες δημαγωγοί του ελλαδιστάν παραδέχονται ότι υπάρχουν καμιά 100αριά, μπορεί και 150 ξέρες, ύφαλοι, βραχονησίδες στο ανατολικό Αιγαίο που δεν αναφέρονται συγκεκριμένα σε καμία διεθνή συνθήκη παραχώρησης εδαφών στο ελλαδιστάν ή συμφωνία οριοθέτησης· κατά συνέπεια είναι άγνωστης ιδιοκτησίας, με βάση πάντα την διεθνή νομοθεσία. Η Άγκυρα δεν βγάζει απ’ το κεφάλι της τις «γκρίζες ζώνες» – ισχύουν. Ισχύουν τόσο πολύ που όταν ένας πρώην υπ.εξ. του μεγέθους του Πάγκαλου λέει ότι «τα Ίμια δεν είναι ούτε ελληνικά ούτε τούρκικα» μπορεί να απολυθεί ακόμα και ο δημοσιογράφος που του πήρε την συνέντευξη…

Η λογική λέει πως όταν δύο κράτη έχουν τέτοιες συνοριακές ασάφειες κάθονται, κοιτάνε τους χάρτες, κάνουν την μοιρασιά και τελειώνει η ιστορία. Αμ δε! Η λογική για τους έλληνες είναι συνώνυμη της προδοσίας. «Δεν θα παραχωρήσουμε σπιθαμή ελληνικού εδάφους – ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία που υποστηρίζουμε ότι είναι ελληνικό! Αρκεί, φυσικά, να μην το πάρετε!!». Για την Άγκυρα αυτή η εκκρεμότητα είναι ενοχλητική εντελώς πρακτικά: θέλει να κινούνται τα πλοία της στα τουρκικά παράλια και να βγαίνουν στο Αιγαίο χωρίς να ζητάνε άδεια απ’ την ελληνική διοίκηση. Για την Αθήνα, αντίστροφα, η εκκρεμότητα αυτή είναι καλή αιτία για να καυγαδίζει· όποτε νομίζει πως ενδιαφέρονται κι άλλοι να πάρουν το μέρος της στον καυγά. Στην Αθήνα αυτό λέγεται «προσήλωση στην ειρήνη και στη διεθνή νομιμότητα». Ακριβώς όπως στο αρχηγείο οποιασδήποτε συμμορίας λέγεται «Μα δεν έχουμε δίκιο; Έχουμε!!!»

Οι άλλοι δύο «ανοικτοί λογαριασμοί» είναι ορισμός της διεθνούς τσογλανίας. Πρώτον το Καστελόριζο, και η ελληνική φαντασίωση ότι έχει αοζ – σε βάρος της τουρκίας που έχει κάτι λιμά… Δεύτερο τα (πιθανά) υποθαλάσσια κοιτάσματα της κύπρου, που ανήκουν μόνο στη Λευκωσία…

Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα… Για το δεύτερο, που είναι η αιτία της πρόσφατης αφύπνισης της θείας Λίτσας (κι όχι, βέβαια, τα “δύο παληκάρια”, απλά αυτό είναι συναισθηματικά πιο πιασάρικο…), το πράγμα είναι απλό. Οι τουρκοκύπριοι (και πίσω τους η Άγκυρα) λένε: αφού το παίζετε ότι η κύπρος είναι ένα ενιαίο κράτος (που απλά έχει κάτι εσωτερικές εκκρεμότητες…) κι αφού υπονομεύετε κάθε πιθανότητα λύσης, πρέπει τουλάχιστον απ’ την αξιοποίηση των κοιτασμάτων να ωφεληθούν όλοι, βόρειοι και νότιοι, αναλογικά, μέσα από ένα κοινό μηχανισμό αποφάσεων και εκμετάλλευσης. Λογικό.

Οι ελληνοκύπριοι απαντούν: αμ δε!!! Ναι μεν θα πρέπει να ωφεληθείτε κι εσείς ω βόρειοι, αλλά αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς. Θα εκμεταλλευτούμε μόνοι μας τα κοιτάσματα στο νότο και, αν είστε καλοί και συμφωνήσετε σε όσα απαιτούμε για να «λυθεί το κυπριακό», τότε θα σας δώσουμε το μερδικό σας…

Μ’ άλλα λόγια η Λευκωσία και η Αθήνα κάνουν εκβιασμούς. Με γκάζι. Η ιδέα είναι: και θα βγάλουμε φράγκα, και θα κάνουμε καυγά. Τι απαντάει η τουρκική μεριά; Ξεχάστε το! Τι θα έπρεπε να πει δηλαδή;

Η ελληνική ιμπεριαλιστική γεωπολιτική είναι θεία Λίτσα

Τετάρτη 4 Απρίλη. Ορισμένοι απ’ τα φερέφωνα και τους μισθοδοτούμενους των υπηρεσιών του ελληνικού βαθέος κράτους παραδέχονται, σε σπάνιες (πολύ σπάνιες!) στιγμές ειλικρίνειας, ότι αν η Άγκυρα είχε πράγματι επιθετικές βλέψεις στο Αιγαίο απ’ το 1976 όπως την κατηγορεί μόνιμα η Αθήνα (απ’ την εποχή του «βυθίσατε το Χόρα» του σοσιαλεθνικιστή Παπαντρέου του Β…) θα είχε πάρει το μισό πέλαγος χαλαρά και προ πολλού! Δεν είναι ότι δεν έχει τον στρατιωτικό τρόπο να το κάνει· δεν είναι καν ότι ελλάδα και τουρκία είναι στην ίδια συμμαχία (απ’ το 1975 έως το 1980 η Αθήνα είχε αποχωρήσει απ’ το στρατιωτικό σκέλος του νατο…). Είναι ότι δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει. Εκείνο που θέλει το τουρκικό καθεστώς σε όλες τις εκδοχές του, και προ Ερντογάν, είναι να μην του τα ζαλίζουν οι έλληνες στο Αιγαίο. Οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του τουρκικού καθεστώτος στα ‘90s (μ’ έναν εμφύλιο στο εσωτερικό του) δεν ήταν το Αιγαίο αλλά ο Καύκασος. Τώρα και πάλι δεν είναι το Αιγαίο. Είναι η αραβική μέση Ανατολή…

Συνεπώς η ιδιοκτησιακή ασάφεια για διάφορες ακατοίκητες ξέρες του ανατολικού Αιγαίου θα μπορούσε να έχει διευθετηθεί προ πολλού· με βάση την λογική. Όπως, φυσικά, με βάση και πάλι την λογική, το ελληνικό φασισταριό θα έπρεπε να έχει πάψει προ πολλού να λέει παπαριές για την «αοζ του Καστολέριζου» – υπάρχουν έλληνες «ειδικοί» που έχουν αποδείξει τεκμηριωμένα ότι δεν ισχύει τέτοιο πράγμα! Δεν χρειάζονται άλλοι!!!.. Θα μπορούσε, επίσης, να έχει «λυθεί και το κυπριακό» αν η ακροδεξιά ελληνοκυπριακή πλειονότητα και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ήθελαν.

Αλλά δεν θέλουν. Όπως πέρασαν πάνω 70 χρόνια χωρίς να διευθετήσουν την συνοριακή γραμμή με το αλβανικό κράτος και να άρουν το καθεστώς «εμπόλεμης κατάστασης», απ’ το τέλος του β παγκόσμιου… Όπως έχουν περάσει πάνω από 22 χρόνια απ’ την «ενδιάμεση συμφωνία» με την δημοκρατία της μακεδονίας και το «θέμα του ονόματος» θα συνεχίσει να είναι «δύσκολο να λυθεί»… Έτσι και στα «ελληνοτουρκικά», που είναι η μαμά όλων των καυγάδων που θέλει να κάνει το ελλαδιστάν έχοντας το μυαλό του σε πιθανά γεωπολιτικά, ιμπεριαλιστικά κέρδη· χάρη στο σεγοντάρισμα κάποιας «μεγάλης δύναμης»…

Αρκεί να μην υπάρχει «μεγάλη δύναμη» μαζί με την έτσι κι αλλιώς μεγαλύτερη τουρκική δύναμη. Τότε… τότε η θεία Λίτσα βγάζει αφρούς – επι ματαίω: τώρα βλέπει εφιάλτες με σφυροδρέπανα (ρωσικά και κινέζικα) και ημισέληνους μαζί…

Αλλά για ποιο κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο μιλάμε; Γι’ αυτό που ορκίζεται στα «δημοκρατικά ιδεώδη» δίνοντας άσυλο σε τούρκους χουντοκαραβανάδες, κάνοντας συμμαχία με μια αιματοβαμμένη χούντα (την αιγυπτιακή), ή υποστηρίζοντας ένα μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς που δολοφονεί μαζικά εδώ και δεκαετίες, όπως το ισραηλινό; Μήπως πρόκειται για το ίδιο κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο που ταΐζει στο κοινοβούλιο μια «εγκληματική συμμορία», μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, την ίδια στιγμή που δικάζεται υποτίθεται η ίδια οργάνωση, σε αργή, πολύ αααργήηηη κίνηση, για δολοφονίες κατ’ εξακολούθηση; Γι’ αυτό το κράτος μιλάμε;

Αν βρείτε όμοιό του αλλού στον κόσμο παρακαλούμε να μας το δείξετε…

Το τραίνο δεν σφυρίζει…

Τετάρτη 4 Απρίλη. Αν θέλει κανείς (θέλει;) να υποψιαστεί τι είναι ο ντόπιος προσοδικός συνδικαλισμός (μαζί με όλες τις μικρομεσαίες ουρές του…) αρκεί να ρίξει μια ματιά στο πως έχουν οργανώσει τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών στη γαλλία την απεργία που μόλις ξεκίνησε.

Πρόκειται για εντελώς ρεφορμιστικά συνδικάτα – καμμία αμφιβολία! Επίσης το μέτωπό τους είναι επιχειρούμενες αλλαγές στη νομοθεσία που μυρίζουν “ιδιωτικοποίηση”. Στην ελλάδα τι θα έκαναν; Μία ή δυο “γενικές απεργίες” – νάχαμε να λέγαμε. Άντε και μια διήμερη απεργία στον θιγόμενο κλάδο…

Στη γαλλία τι έχουν σχεδιάσει (και αποφασίσει με “κάλπες” αν δεν κάνουμε λάθος): Κυλιόμενες διήμερες απεργίες, με τρεις μέρες κενό ανάμεσα, για τους επόμενους 3 μήνες! Όχι μια “απεργία διαρκείας” που στις 2 ή στις 3 βδομάδες θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στους μισθωτούς απεργούς (εκεί δεν δηλώνουν “αναρρωτική άδεια”, σε συνεννόηση με τους προϊστάμενους, για να απεργούν και να πληρώνονται…) Αλλά: κυλιόμενες διήμερες απεργίες για ένα τρίμηνο…

Δεν αγιάζουμε τίποτα – ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο των επίσημων συνδικάτων σ’ όλο τον πρώτο κόσμο. Πάντα μας έκανε, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι μερικές απ’ τις σχετικά σπάνιες απεργίες που έκαναν εκεί, οι “χαζοί ευρωπαίοι” (σε σχέση με τους “επαναστάτες έλληνες”…), ήταν καλά σχεδιασμένες και οργανωμένες ώστε να πετύχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.

Ίσως να είναι απλά θέμα “λογικής” – ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής λογικής, αλλά πάντως λογικής….

Ο στρατηγός Λάμαχος!

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το 425 (π.χ.) ο πιτσιρικάς (21χρονος) Αριστοφάνης παρουσιάζει στους θεατρικούς αγώνες των Παναθηναίων τους Αχαρνής και παίρνει το βραβείο: ενώ ο πόλεμος με την Σπάρτη μαίνεται στον 7ο χρόνο του, ο αθηναίος πολίτης Δικαιόπολις, απηυδισμένος απ’ την εξαθλίωση και τα δεινά, κλείνει ιδιωτική συμφωνία ειρήνης με τους σπαρτιάτες. Όταν αυτό μαθαίνεται, η εκκλησία του δήμου εξαγριώνεται. Στη συνέχεια η μισή πείθεται απ’ τα επιχειρήματά του, όμως άλλη μισή συνεχίζει να είναι αρπαγμένη, και καλεί τον στρατηγό Λάμαχο να βάλει στη θέση δια του λόγου τον προδότη. Στην αντιπαράθεση μεταξύ τους ο Δικαιόπολις νικάει και στη συνέχεια γίνεται πατιρντί κανονικό, όπου κερδίζει το βραβείο της οινοποσίας.

Στις αρχές του 1976 το “Θέατρο τέχνης” (Κάρολος Κουν) παραγγέλνει στον 30άρη Δ. Σαββόπουλο (που έμελλε αργότερα να εξελιχθεί σ’ αυτά που κορόιδευε τότε…) την μουσική για το θεατρικό ανέβασμα της Αριστοφανικής κωμωδίας. Ο μουσικός κάνει δική του μετάφραση διασκευάζοντας κατάλληλα το πρωτότυπο, και φτιάχνει μια μουσική αναρχική κωμωδία που πέρα απ’ την Αριστοφανική σάτιρα κοροϊδεύει τα κλισέ της μεταπολιτευτικής πουριτανικής αριστεράς θριαμβολογώντας για την χαρά της ζωής.

Η Σαββοπουλική εκδοχή απορρίπτεται: δεν είναι μόνο η αθυροστομία αλλά και η ειρωνία της απέναντι στα “ιερά και όσια” της εποχής, κάτι Θεοδωράκηδες, κάτι Ρίτσους… (Υποψιαζόμαστε πως και σήμερα, για άλλους λόγους, διάφορες νεοπουριτανικές αστυνομίες θα το απαγόρευαν: οι Διονυσιακές γιορτές είναι “σεξιστικές”… Στη μόδα είναι τα ψυχοφάρμακα…)

Τελικά οι Αχαρνής θα παρουσιαστούν σαν ανεξάρτητη μουσικο/θεατρική παράσταση σε μπουάτ της Πλάκας στο τέλος του 1976, και θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο την επόμενη χρονιά.

Εορταστικούς και καθόλου χριστιανικούς, η ασταμάτητη μηχανή αφήνει τους Αχαρνής στην παρέα σας για τις επόμενες μέρες. (Όσες/ όσοι αγνοείτε το έργο, ακούστε το προσεκτικά ως το τέλος! Έχει ψωμί!)

Όσο για την ίδια την ασταμάτητη μηχανή; Έχει υπογράψει χωριστή συμφωνία ειρήνης με τους «εθνικούς εχθρούς», για τον εαυτό της και τις φίλες / τους φίλους της αποκλειστικά! Και πάει να την ανανεώσει.

Στρατηγέ Λάμαχε;;! Λαμαρχίδη!!!

«Θα γίνει πόλεμος» λοιπόν;

Τρίτη 3 Απρίλη. Το ερώτημα αφορά τις μάλλον τρομοκρατημένες αντιδράσεις εξαιτίας του ελληνικού καθεστωτικού δημαγωγικού βομβαρδισμού. “Θα γίνει πόλεμος με την τουρκία”; Μερικοί φαντάζονται ότι “θα τον ξεκινήσει ο σουλτάνος”. Άλλοι, πάλι, πιστεύουν ότι το ελλαδιστάν πρέπει να επιτεθεί πρώτο…

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γίνει!!! Περισσότερα αύριο… Όμως τουλάχιστον όσες / όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ας το έχετε υπόψη σας, όσο “δυσκολοχώνευτο” κι αν φαίνεται: το ελληνικό κράτος / παρακράτος λειτουργεί σαν βερμπαλιστικός proxy του Τελ Αβίβ (κατά κύριο λόγο, ενδεχομένως και του Λονδίνου…) και της Ουάσιγκτον (από κοντά)· αλλά, εκτιμάμε, μ’ αυτήν την σειρά. Προσπαθεί, εννοείται, να βρει κέρδη για τον δικό του ιμπεριαλισμό, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι η τουρκία του 2018 δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την τουρκία του 1996… Ξέρει επίσης ότι με την προβοκάτσια στα Ίμια το 1996 «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος». Όπως ξέρει ότι μια μικρότερης έκτασης προβοκάτσια που προσπάθησε πρόσφατα, πάλι στα Ίμια, τσάκισε γρήγορα αφού το τουρκικό ναυτικό κινήθηκε αποτελεσματικά, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις…

Δεν μπορεί λοιπόν να προχωρήσει πιο πέρα απ’ τον εθνικιστικό βερμπαλισμό και τις φραστικές μαγκιές: αν προκαλέσει “θερμό επεισόδιο” μπορεί να κουρευτεί πολύ χειρότερα απ’ ότι το 1996… Και μάλιστα σε μια ιστορική φάση που, σύμφωνα τουλάχιστον με τις γραφές, πρέπει να επιδιώξει την “εμπιστοσύνη των αγορών” μπας και αρχίσει να βρίσκει κανά δανεικό με λογικό επιτόκιο. Ξέρετε πολλούς που να θέλουν να δανείσουν ένα κράτος που μπλέκει σε καυγάδες χωρίς να ξέρει τι του ξημερώνει;

Γι’ αυτό και κάτι υπάλληλοι του ελληνικού βαθέος κράτους, σαν τον ψεκασμένο, είναι στην «πρώτη γραμμή» της φασαρίας: έχει μεγάλο στόμα (το έχει αποδείξει εδώ και χρόνια) και απεριόριστη όρεξη να προβοκάρει φτηνά και χυδαία. Επιπλέον: κάνει προεκλογική εκστρατεία, μπας και καταφέρει να ξαναδεί κοινοβούλιο…

Επειδή είναι αυτός που είναι, άλλωστε, τον διάλεξαν τα πραγματικά αφεντικά και των ροζ για «κυβερνητικό εταίρο» τους. Γι’ αυτό τον γουστάρει και το «αριστερό» προσωπικό του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, ο γνωστός συ.ριζ.α. Δεν είναι, μήπως, ο ίδιος που είχε πει στον αρχιτράγο «πες μου να ρίξω την κυβέρνηση και θα το κάνω αμέσως»; Ας σκεφτεί κανείς τι είδους “πολιτικό ζώο” μπορεί να είναι κάποιος που ανέχεται σαν συνεταίρο έναν που λέει ανοικτά ότι θα κάνει ό,τι του πουν τα αφεντικά του, παπάδες ή ότι άλλο…

Πριν, όμως, καταλάβει κανείς όχι «τι θα γίνει» αλλά τι συμβαίνει ήδη , (κι αυτό που συμβαίνει ήδη προσδιορίζει τις “τάσεις”…) με όχι εθνικό / εθνικιστικό τρόπο, χωρίς δηλαδή να κεντράρει στο ελλαδιστάν λες και είναι το κέντρο του κόσμου! (η χρυσή βίδα!!), πρέπει να ασχοληθεί με τα «πέριξ». Μέσα στα οποία εγγράφεται υποχρεωτικά και η ελληνική «πολιτική»… Το τι ενδιαφέρει γεωπολιτικά το τουρκικό καθεστώς εδώ και τουλάχιστον 5 ή 6 χρόνια δεν πρόκειται να το καταλάβει κανείς από τις ελληνικές εθνικιστικές παπαριές!

(φωτογραφία: όταν αρχίζει να διπλώνει και ο σβέρκος… γαυγίζεις όσο θες…)

Συρία 1

Τρίτη 3 Απρίλη. Ένα απ’ τα πολλά που δεν λέγονται στο πνιγμένο απ’ τον εθνικισμό του ελλαδιστάν, σε ότι αφορά την Άγκυρα, είναι ότι το status «εγγυήτριας δύναμης» που έχει στο συριακό πεδίο μάχης (μαζί με την Μόσχα και την Τεχεράνη) είναι κατ’ αρχήν έντονος “νεωτερισμός” για τα ιστορικά δεδομένα αυτής της περιοχής του κόσμου εδώ και έναν αιώνα, και, επιπλέον, είναι υπό την έγκριση και την συμφωνία και της Δαμασκού. Μπορεί κανείς να αμφιβάλει όσο τον βολεύει για το αν η επίθεση στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin και η κατάληψή του έγινε σε συνεννόηση Άγκυρας και Δαμασκού, ωστόσο η πιο στοιχειώδης εντιμότητα θα επέβαλε σε όλους τους φίλους του pkk (ντόπιους και μη) να αναγνωρίσουν ότι ΠΡΙΝ γίνει η τουρκική εισβολή (και για να μην γίνει…) Δαμασκός και Μόσχα είχαν προτείνει στους ένοπλους της Afrin να παραδώσουν τον οπλισμό τους και τον έλεγχο της περιοχής στον συριακό στρατό· και να μείνουν κανονικά στα σπίτια τους, στα χωριά τους, στις πόλεις τους. Αυτοί (η ηγεσία τους…) αρνήθηκαν, υποστηρίζοντας ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τον τουρκικό στρατό και το f.s.a. πεζικό του. Αρνήθηκαν ξανά στη συνέχεια, όταν άρχισαν να ζητούν την προστασία του Άσαντ: και πάλι ήθελαν να κρατήσουν όλα τους τα όπλα αλλά να μείνουν στα μετόπισθεν, και να αναλάβει ο συριακός στρατός (η συριακή αεροπορία οπωσδήποτε!) την προστασία τους… Το λιγότερο που θα μπορούσε να ειπωθεί γι’ αυτήν την «επιλογή» είναι ότι το pkk καλόμαθε απ’ την «προστασία» του αμερικανικού στρατού…

Η πιο ηχηρή απόδειξη, όμως, της συνεργασίας ανάμεσα στη Δαμασκό και στην Άγκυρα, σε ότι αφορά την βορειοδυτική συρία, είναι η περιοχή του Idlib. Που έχει γίνει η “αποθήκη” όλων των αντι-Άσαντ ένοπλων που συνθηκολόγησαν σε άλλες περιοχές του συριακού πεδίου μάχης, και μεταφέρθηκαν σ’ αυτή τη ζώνη.

Εδώ, λοιπόν, νότια του θύλακα της Afrin, ο τουρκικός στρατός (με απόφαση του «μπλοκ της Astana») στήνει στρατιωτικά παρατηρητήρια. Η τυπική δικαιολόγηση (απ’ όλο το μπλοκ, συμπεριλαμβανόμενης της Δαμασκού) είναι «για να επιτηρούν την εκεχειρία». Η πραγματική αιτία είναι, όμως, εντελώς διαφορετική· και πολύ σημαντικότερη.

Συρία 2

Τρίτη 3 Απρίλη. Σ’ αυτόν τον “θύλακα” της Idlib έχουν συγκεντρωθεί αντικαθεστωτικοί ένοπλοι δύο βασικά κατηγοριών: αυτοί που είναι «επιρροή» (με ό,τι αυτό σημαίνει πρακτικά…) της Άγκυρας, κι εκείνοι που είναι «επιρροή» του Ριάντ. Σε μια πρώτη φάση, πέρυσι, ξεκίνησε ένας «εμφύλιος» μεταξύ τους, όπου το μπλοκ της Αστάνα υποστήριζε τους πρώτους· όμως ηττήθηκαν. Μετά απ’ αυτήν την ήττα, που παράδιδε τον θύλακα του Idlib στο Ριάντ (και στο Τελ Αβίβ, και στην Ουάσιγκτον…) το μπλοκ της Αστάνα αποφάσισε να εγκατασταθούν «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού στην (συμφωνημένη με τον Άσαντ) περίμετρο του θύλακα.

Η παρουσία και τα «πέρα δώθε» του τουρκικού στρατού στην περιοχή ήταν η σημαία της ενίσχυσης (υποθέτουμε με όπλα αλλά και με κόσμο…) των ηττημένων του πρώτου γύρου της εσωτερικής αναμέτρησης στο Idlib. Έτσι, στον δεύτερο γύρο που εξελίσσεται εδώ και κάποιες εβδομάδες, οι «επιρροές» της Άγκυρας έχουν πάρει για τα καλά το πάνω χέρι στον θύλακα….

Ο.Κ. Δεν είναι, όμως, πάντα αντι-Άσαντ ένοπλοι; Δεν στηρίζει, λοιπόν, η Άγκυρα ένοπλους κατά του Άσαντ; Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την συμφωνία του; Να η εξήγηση:

Όταν άρχισε να προωθείται το σχέδιο διάλυσης της συριακής επικράτειας (αφού πρώτα το είχε τροφοδοτήσει ο ίδιος ο Άσαντ δολοφονώντας μαζικά άοπλους διαδηλωτές…) στο κόλπο της χρηματοδότησης και της ενίσχυσης με κάθε μέσο των αντικαθεστωτικών «τζιχαντιστών» ανταρτών μπήκαν, σαν πρώτη γραμμή, τρία κράτη: σαουδική αραβία, κατάρ και τουρκία. Οι ένοπλοι αυτοί ήταν σουνίτες (διαφόρων ιδεολογικών/θρησκευτικών και πολιτικών αποχρώσεων) και τα «κράτη / πατρώνες» είναι επίσης σουνιτικά, αν και ειδικά το Ριάντ προωθεί μια πολύ σκληροπυρηνική εκδοχή του σουνιτισμού, ουσιαστικά «αίρεση», τον ουαχαβιτισμό…

Η εμφάνιση του ρωσικού στρατού δίπλα στον Άσαντ (και η ενίσχυση / βελτίωση της παρουσίας του ιρανικού / σιιτικού) άλλαξε την γεωμετρία του project, καταστρέφοντας ουσιαστικά το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για την διάλυση της συρίας. Δύο απ’ τα τρία σουνιτικά κράτη / χρηματοδότες των αντι-Άσαντ ενόπλων, η τουρκία και το κατάρ, άλλαξαν «γραμμή», και πέρασαν στη ρωσική / ιρανική προσέγγιση, που είναι υπέρ της διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας της συρίας (και όχι μόνο). Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι αυτόματα και οι «προστατευόμενοί» τους θα άλλαζαν γραμμή!!! Πρώτον, επειδή δεν υπήρχαν καθαρά όρια στις «επιρροές» των τριών κρατών μέσα στο ρευστό μωσαϊκό των αντι-Άσαντ οργανώσεων (που έμοιαζαν περισσότερο με φρατρίες…) πριν την ρωσική εμπλοκή. Και δεύτερον επειδή η αλλαγή «γραμμής» της Άγκυρας και της Ντόχα θα μπορούσε να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα στις τάξεις των proxies τους: να περάσουν καθαρά στη μεριά του Ριάντ…

Για να γίνει το ξεκαθάρισμα και το «δέσιμο» του μεγαλύτερου μέρους των σύρων σουνιτών, ως χτες αντι-Άσαντ ανταρτών, στην επιρροή της Άγκυρας και της Ντόχα χρειαζόταν χρόνος, χρήμα, όπλα και αίμα… Το Idlib, όπου σκόπιμα ο Άσαντ έστελνε όσους νικούσε αλλού, έγινε υποχρεωτικά το θέατρο αυτού του ξεκαθαρίσματος.

Τόσο ο Άσαντ όσο και η Μόσχα με την Τεχεράνη σαφώς και θέλουν ο έλεγχος των σύρων (και των ιρακινών, αυτό αφορά την Βαγδάτη…) σουνιτών να φύγει απ’ τα χέρια του Ριάντ (άρα και του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον) και να περάσει στην Άγκυρα και στη Ντόχα! Κυρίως η πρώτη είναι στρατιωτικά, πολιτικά και γεωπολιτικά αξιόπιστη (η δεύτερη εξαιρετικά εύρωστη οικονομικά…), και σαφώς μπορεί να είναι «προστάτης» των σύρων σουνιτών όχι μόνο τώρα αλλά και σε οποιαδήποτε μεταπολεμική συμφωνία για το συριακό καθεστώς.

Συνεπώς είναι λαθεμένο να αντιμετωπίζει κανείς την τουρκική (plus φιλοτουρκικός f.s.a.) εισβολή στη βόρεια συρία, πρώτα με την “ασπίδα του Ευφράτη” και μετά στην Afrin με τον “κλάδο ελαίας” ξεκομένα απ’ τις υπόλοιπες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Υπάρχει ένα στρατηγικό νήμα που συνδέει τον θύλακα της Afrin με τον ακριβώς στα νότια του θύλακα της Idlib: όποιοι επιμένουν να είναι proxies της Ουάσιγκτον, του Τελ ΑΒίβ και του Ριάντ ηττώνται, ή κινδυνεύουν αργά ή γρήγορα να ηττηθούν στρατιωτικά. Είτε είναι κούρδοι του pkk/ypg, είτε είναι ισλαμιστές ουαχαβίτες του Ριάντ… Όποιοι πηγαίνουν με το μπλοκ της Astana κερδίζουν, ή έχουν βάσιμες προοπτικές να κερδίσουν – και θα έχουν λόγο και θέση στην όποια μεταπολεμική συμφωνία, σε μια ενιαία συρία, κάπως «ομοσπονδιακή», όπου κάθε μία απ’ τις εγγυήτριες δυνάμεις θα προστατεύει ένα απ’ τα συστατικά αυτής της συριακής ομοσπονδίας, και οι τρεις μαζί το σύνολό της.

(φωτογραφία: ο χάρτης είναι χθεσινός και δείχνει την κατάσταση στη βορειοδυτική συρία· το λευκό τμήμα, με την πόλη Hatay, είναι τουρκική επικράτεια. Το πράσινο τμήμα είναι ο θύλακας του Idlib· τα εφτά πυργάκια γύρω γύρω είναι τα «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού. Στη νότια άκρη του πράσινου τμήματος, το σχέδιο με το φορτηγό και την ντουντούκα αφορά την επικείμενη εγκατάσταση ενός ακόμα τουρκικού παρατηρητηρίου…

Το γκρι βόρεια – με τον γερανό και το πολεμικό αεροπλάνο – είναι η ενιαία τουρκοελεγχόμενη ζώνη της Afrin, της A’zaz, που εκτείνεται ως την Jarabulus – δεξιά στον χάρτη, δεν φαίνεται. Το κόκκινο είναι υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Αριστέρα στην Latakia υπάρχει ρωσική αεροναυτική βάση. Το κίτρινο είναι κουρδικές περιοχές· αν και στην Tall Rif’at βρίσκεται ήδη συριακός στρατός…)

Συρία 3

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…