Year: 2018

Τετάρτη 18 Απρίλη. Μέσα σ’ όλα αυτά το ελλαδιστάν παλεύει μόνιμα με τους δικούς του, home made δαίμονες· το μόνο είδος στον πλανήτη που γίνεται «εξαγωγή» ενώ ταυτόχρονα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο εσωτερικά!

Αξίζει λοιπόν να αναδημοσιεύσουμε (και να σχολιάσουμε σύντομα) τα λεγόμενα κάποιου που μόνο για «κομμουνισμό» και «προλεταριακό διεθνισμό» δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Ο γνωστός καθηγητής (διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής) του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», υπό τον τίτλο «στο ίδιο έργο θεατές;», τελειώνει το σύντομο άρθρο του με την εξής παράγραφο (ο τονισμός με bold δικός μας):

…Υπάρχει κι ένα άλλο ζητήμα. Η απομάκρυνση της ελληνικής σημαίας στη νησίδα Ανθρωποφάγος επαναφέρει τις τραγικές μνήμες των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Η κρίση τότε είχε αποδοθεί σε «ανεύθυνους ιδιώτες», που πήραν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική των χωρών τους «παίζοντας» με τις σημαίες. Είκοσι δύο χρόνια μετά, είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι πολίτες. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ένα σοβαρό κράτος. Διότι το 1996 στα Ίμια η Ελλάδα ήταν εκείνη που επέλεξε να στρατιωτικοποιήσει το περιστατικό που εξελίχθηκε σε σοβαρότατη κρίση.

Ακριβώς! Το ελληνικό κράτος επέλεξε, επεδίωξε, το 1996 την στρατιωτικοποίηση (μιας πρακτόρικης και όχι αφελούς πρωτοβουλίας) ελπίζοντας ότι θα κερδίσει χαλαρά. Έχασε. Αυτό δεν το λέει ο (καθηγητής) Συρίγος. Δεν πειράζει. Το υπονοεί με την έκφραση «τραγικές μνήμες». Και το έχουν παραδεχτεί πιο καθαρά άλλοι καθεστωτικοί.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του, πάλι χθεσινή, στον καθεστωτικό ρ/σ «sky» και στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Π. Τσίμα, ο ίδιος καθηγητής επανέλαβε τα πιο πάνω («…επί τρεις ώρες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν την αποχώρηση του στόλου απ’ την Σαλαμίνα» είπε για το 1996, διαφωνώντας με την «στρατιωτικοποίηση»…) για να το πάει μισό βήμα παρακάτω. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Συρίγος ομολόγησε αυτό που είναι ταυτόχρονα οφθαλμοφανές αλλά και «κρατικό μυστικό». Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της προς τον νότο, προς την συρία, και δεν ασχολείται με τα δυτικά της σύνορα:

… Η τουρκία θεωρεί ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την δύσκολη θέση που βρίσκεται και θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες – λέει επί λέξει. Η τουρκία φοβάται ότι επειδή όλος ο στρατός της βρίσκεται προς την συρία, ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Όπως να ορίσουμε αοζ… Ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «μη νομίζετε ότι δεν σας βλέπω. Παρακολουθώ τι κάνετε»…

Άρα «κάτι κάνουμε από εθνική άποψη», ε;… Αυτό που δεν λέει καθαρά ο καθηγητής (Συρίγος) είναι ότι στο Αιγαίο ο πάω-γυρεύοντας-για-καυγά (άγαρμπα, αδιέξοδα, παρανοϊκά, σ’ ένα στυλ «αναβίωση των πατριωτικών middle ‘90s»….) αυτούς τους καιρούς είναι ένας, και λέγεται ελλαδιστάν (χαϊδευτικά: θεία Λίτσα). Με ό,τι παρακμιακό / πασοκικό σημαίνει αυτό, απ’ την άποψη της καθοδήγησης των φαιορόζ – θα προσθέταμε… Η τουρκία αντιδρά· «απαντάει»· δεν επιδιώκει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κανείς: πρέπει να δώσουμε σημασία σ’ έναν δεξιό προφέσσορα; Ναι, αν σπάει τον μονόλογο της «εθνικής αλήθειας» και των «τουρκικών απειλών». Επειδή δεν το κάνει για να δώσει credit στην Άγκυρα! Δεν είναι προδότης!!! (Προτείνει στη συνέντευξή του ότι θα ήταν καλύτερα να ενταχθούν οι «ανθρωποφάγοι», μεγάλος και μικρός, σ’ ένα «ευρωπαϊκό πρόγραμμα», παρά να στήνονται εδώ κι εκεί σημαίες…) Οπότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής (Συρίγος) σπάει την ελληνική εθνικιστική ομερτά επειδή, ίσως, δεν του αρέσει (ή δεν τον συμφέρει) το εμπόριο εθνικοφροσύνης απ’ τον ψεκασμένο σκύλο και το σινάφι του…

Όταν, λοιπόν, εκδηλώνονται μικρά, φευγαλέα (και προφανώς: συμφεροντολογικά…) ρήγματα στην συμπαγή ρητορική των ειδικών του ελληνικού βαθέος κράτους, αξίζει να τα προσέχουμε. Γιατί εκτός από το να είναι συμφεροντολογικά, τέτοια ρήγματα μπορεί να δείχνουν μια βαθύτερη αμηχανία: αφού το τουρκικό καθεστώς δεν διαλύεται αλλά αναβαθμίζεται διεθνώς συνέχεια, τι κάνουμε εμείς;

Έλα ντε; Αν τα εθνοστεντόν δεν πιάνουν, μία λύση είναι να αυξηθεί η δόση! (Η θεία Λίτσα κοντεύει να γίνει «καρτέλας»!!)

(φωτογραφία: Κανείς δεν λέει ότι ο βαθύς ελληνικός αντιτουρκισμός επιδεινώθηκε από τότε που χάθηκε η αστακομακαρονάδα απ’ το τραπέζι του φτωχού πλην τίμιου έλληνα! Κι όμως: η ελληνική ζηλοφθονία αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο οι αστακομακαρονάδες να έχουν μετακομίσει ανατολικότερα· και να γίνει το Αιγαίο προμηθευτής της γκουρμεδιάς των αιώνιων εχθρών!!)

Τρίτη 17 Απρίλη. Το ότι η θεία Λίτσα έπεσε στη θάλασσα απέναντι απ’ τα τουρκικά παράλια δεν σημαίνει ότι κατέβηκε απ’ τα κεραμίδια του «ονόματος». Ειδικά τώρα που ο μακεδόνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τα ξεκαθαρισμένα, η θεία Λίτσα έχει όλη την «τροφή» για να σκούζει σαν λυκόπουλο στα βουνά του Αίμου.

Ευτυχώς «οι φύλακες αγρυπνούν». Εξ αρχής, σ’ αυτήν την δήθεν διαπραγμάτευση στην οποία δήθεν όλο χαμόγελα έτρεχε ο ογκόλιθος (και ο ψόφιος κοριός), ένα σκοπό είχε: να χρεωθούν τα Σκόπια την «αδιαλλαξία» και την «αδυναμία λύσης».

Να χρεωθούν ενώπιον τίνος; Όπως έγινε και με την «λύση του κυπριακού» πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, στην ελβετία, έτσι και τώρα τα ντόπια αφεντικά και οι βιτρίνες τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν διεθνώς. Τους αρκεί όμως να αναπαράγουν την εθνικιστική καφρίλα που συντηρεί τον πολιτικό προσοδισμό και άρα την εξουσία τους. Μ’ αλλα λόγια το ελλαδιστάν δεν μπορεί να χρεώσει διεθνώς το μακεδονικό κράτος, ειδικά με την παρούσα σοσιαλδημοκρατική διοίκησή του, με «αδιαλλαξία», αφού αυτά που απαιτεί είναι απλά παράλογα. Το θειαΛιτσαριάτο όμως, κυβερνόν και κυβερνόμενο, μπορεί να ψήνεται μόνο του.

Ο εθνικισμός σαν αιώνιο κοκορέτσι!

(φωτογραφία: Προσάναμμα! Καθαρό προσάναμμα!!! Για να πάρουν τα κάρβουνα!)

Τρίτη 17 Απρίλη. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ανάμεσα σε εθνικούς σπασμούς και εθνικότερους λιγμούς, η θεία Λίτσα μονολόγησε μια απ’ τις έγνοιες της. Στον αντιτουρκισμό έχει καταφέρει να μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλοι δηλώνουν διατεθειμένοι να ξεκάνουν τον αιώνιο εχθρό σαν φίλοι του pkk… Άλλοι θέλουν κάτι σπουδαιότερο: να ελευθερώσουν τους τούρκους απ’ τον ζυγό του “σουλτάνου”… Άλλοι θέλουν την “κόκκινη μηλιά”… Άλλοι, πάλι, (λιγότεροι και πιο αθόρυβοι), θέλουν “σύνορα με την γεωργία”. Προοπτικά με την ρωσία… Και υπάρχουν και (κάμποσοι) που θέλουν να πολεμήσουν σαν απλοί εργολάβοι της mossad….

Αυτό είναι σπουδαίο θειαΛιτσικό κατόρθωμα, που κεφαλαιοποιεί την ανεπανάληπτη ελληνική εθνική βλακεία. Το θέμα είναι (κατά το παραλήρημα της θείας Λίτσας) ότι το “πρόβλημα του ονόματος” διασπά αυτό το εθνικό μπλοκ. Διότι, μετά από 25 χρόνια, διάφοροι βρίσκουν εύκολο να ξεπλύνουν τον εθνικισμό και τις υπόλοιπες συναφείς αμαρτίες τους διαχωριζόμενοι πάνω σ’ ένα θέμα που έχει πια ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων, δεν μυρίζει αίμα (η μυρωδιά του φρέσκου αίματος εξιτάρει κόσμο και κοσμάκη!) και επιτρέπει στους μισούς ντόπιους φασίστες να δείχνουν τους άλλους μισούς (που είναι και “μακεδονομάχοι”) και να λένε: Εμείς μ’ αυτούς; Καμμία σχέση!!

Γι’ αυτό και η θεία Λίτσα θέλει να (μην) λυθεί το γρηγορότερο το θέμα “του ονόματος του μπέμπη”. Για να αφιερωθεί σε θαλάσσια σπορ, φύτεμα σημαιών, καφενειακή άμυνα και επίθεση, και τα λοιπά και τα λοιπά…

(φωτογραφία: εκεί που άνθιζε φλισκούνι κι άγρια μέντα, τώρα φυτρώνουν γομαρόπαιδα…)

Δευτέρα 16 Απρίλη. Η κυρία Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα γινόταν υπ.εξ. μετά την απόλυση του Tillerson. Επιλέχτηκε ένας παρόμοιός της, κι έχασε την ευκαιρία. Όχι, όμως, και τα προσόντα της. Οπότε τώρα μπορεί να εκτελεί χρέη «αντ’ αυτού», σε ότι αφορά το ψόφιο κουνάβι. Κάτι σαν σκιώδης πρόεδρος των ηπα ένα πράμα.

Η ψοφιοκουναβική ιδέα περί «σύντομης, πολύ σύντομης αποχώρησης του στρατού μας απ’ την συρία» σχόλασε χτες. Την σχόλασε η κυρία Haley. Ας ξεκαθαριστεί πως αν φύγουμε, όταν φύγουμε, αυτό θα γίνει επειδή θα είμαστε σίγουροι πως όλα προχωρούν κανονικά δήλωσε. Δεκαοχτώ λέξεις αντί για τρεις: σιγά μην φύγουμε! Ίσως η κυρία Haley να είναι ένας θηλυκός «Νταρτανιάν» επιπλέον των «3 σωματοφυλάκων» πίσω απ’ την ψοφιοκουναβική βιτρίνα. Πάντως δεν τιτιβίζει.

Κατά την σκιώδη πρόεδρο Nikki τρεις είναι οι δουλειές που έχει ο αμερικανικός στρατός στην συριακή (ypgκρατούμενη κυρίως αν και όχι μόνο, υπάρχει και μια ζώνη στα σύνορα με την ιορδανία) επικράτεια, τρία είναι συστατικά του «όλα προχωρούν κανονικά». Να σιγουρευτεί ότι ο isis έχει ηττηθεί… Να εξασφαλίζει ότι δεν χρησιμοποιούνται χημικά όπλα… Και να επιβλέπει το ιράν…. (Ειδικά το τελευταίο μπορεί να είναι και αιώνιο έργο. Είναι επίσης μια δουλειά που χρειάζεται και τις αμερικανικές βάσεις στο ιράκ – ακούει η Βαγδάτη;).

Συνεννοούμαστε. Το μπαλάκι (επαληθεύεται, επιβεβαιώνεται ότι) βρίσκεται στα γήπεδα του μπλοκ της Αστάνα. Εκεί που είναι εδώ και πολλούς μήνες…

Απλά η ύαινα δεν έχει ιδέα από πόλεμο.

(φωτογραφία: Όπως τα είπαμε. Τόσα «χημικά» είχαν να καταστραφούν απ’ την πρώτη κοσμογονική σούπα στον πλανήτη. Να: αυτός ο σύριος φαντάρος προσπαθεί να σβήσει με την μάνικα τα αποκαΐδια του ερευνητικού κέντρου στην Barzah, όπως ακριβώς οι «white helmets» κατάβρεχαν τα πιτσιρίκια στο νοσοκομείο της Douma, στο γνωστό βίντεο. Όσα «χημικά» υπήρχαν στο ερευνητικό κέντρο, άλλα τόσα ήταν και στο νοσοκομείο – αλλά who cares? Στις ώριμες μέχρι σαπίλας κοινωνίες του Θεάματος η πραγματικότητα είναι ένα avatar που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε….

Και στο τέλος κάθε “καλός πολίτης” λέει: Ωχ! Κουράστηκα με την παρέλαση των αναπαραστάσεων… Δώστε μου μια τρύπα να κρυφτώ!!!)

Δευτέρα 16 Απρίλη. Νωρίς το καλοκαίρι του 2012 η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post είχε στην ύλη της και την πιο πάνω είδηση: ότι το ιράν, η ρωσία, η κίνα και η συρία πρόκειται να κάνουν τις μεγαλύτερες ever στρατιωτικές ασκήσεις στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο. Οι «πηγές» του ισραηλινού καθεστωτικού μήντιου ήταν συριακές και ιρανικές, και δεν ήταν τόσο κατηγορηματικές. Ανέφεραν πάντως την πιθανολογούμενη συμμετοχή (σ’ αυτές τις ασκήσεις) 90.000 στρατιωτών απ’ τα τέσσερα κράτη, 400 αεροπλάνων, 1.000 τανκς και άγνωστου αριθμού πλοίων.

Η άσκηση αυτή δεν έγινε ποτέ. Για το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς και τον ιμπεριαλισμό του, για τις ηπα και άλλες «δυτικές δυνάμεις» και τους δικούς τους ιμπεριαλισμούς, ο εφιάλτης υπήρξε σύντομος. Τότε. Ωστόσο η γεωγραφία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν άλλαξε. Οι εντάσεις ανεβαίνουν, αλλά ο πλανήτης παραμένει ο ίδιος, τόσο μεγάλος / τόσο μικρός όσο και πριν 1000 ή 2000 χρόνια.

Λέγεται ότι το Πεκίνο έχει στείλει αξιωματικούς του στη συρία· ίσως και μερικές «ειδικές δυνάμεις»… Για εκπαιδευτικούς λόγους προφανώς, αλλά όχι μόνο: η μέση Ανατολή βρίσκεται στα ραντάρ του, χωρίς να το φωνάζει. Σχετικές φωτογραφίες δεν υπάρχουν, ούτε αναφορές ρουτίνας. Αλλά γιατί να το αποκλείσει κανείς όταν «οι δρόμοι του μεταξιού» φτάνουν οπωσδήποτε μέχρι την ανατολική Μεσόγειο (π.χ.: λιμάνι του Πειραιά…) κι όταν είναι πασίγνωστο ότι το Πεκίνο έχει global στρατηγική;

Το Πεκίνο έχει φτιάξει ήδη μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα (στο Τσιμπουτί). Κι αν ασχοληθεί κανείς με τον χάρτη και δει την απόσταση αυτής της βάσης απ’ τα κινεζικά σύνορα, θα πρέπει να σκεφτεί ότι η ανατολική Μεσόγειος είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Με την τελευταία τους πυραυλική «συμβολική επίθεση» Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι έκαναν κάτι αναπόφευκτο: προσπάθησαν, μέσω της ευχέρειας «πολεμικών κινήσεων» στην Ερυθρά Θάλασσα και στην ανατολική Μεσόγειο, να επιβεβαιώσουν «δικαιώματα κυριαρχίας» σ’ όλη αυτή τη θάλασσια ζώνη / διαδρομή. Λέμε ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο απ’ την μεριά τους επειδή κάποιοι μέσα στα αντίστοιχα κράτη καταλαβαίνουν ότι αυτά τα δικαιώματα βρίσκονται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Αν, ωστόσο, πυροβολώντας (ουσιαστικά με άσφαιρα) τον Άσαντ πυροβολούσαν «προληπτικά» την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο (πράγμα που στην ασταμάτητη μηχανή δεν φαίνεται καθόλου παράλογο!…) τότε πυροβολούσαν στον αέρα! Κυριολεκτικά. Γιατί το «ευρασιατικό μπλοκ» έχει αποδειχθεί ως τώρα ιδιαίτερα προσεκτικό στο πως και πότε «ανοίγεται». Δείχνει υπομονή και σταθερότητα. (Προφανώς, για παράδειγμα, δεν θεωρήθηκε σημαντικό ότι το Πεκίνο κατήγγειλε την επίθεση στη συρία….)

Αν και όταν, όμως, κουβαληθεί για ασκήσεις στην περιοχή, πολύ θα θέλαμε να δούμε την φάτσα της κυρίας Nikki και κάθε άλλου με ανάλογο στόμα. Όπως πολύ θα θέλαμε να δούμε την χρησιμότητα των αμερικανικών βάσεων στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία και στο βόρειο ιράκ· «για τον έλεγχο του ιράν» πάντα…

Λέμε: είναι σαφές πως κινείται η Ουάσιγκτον και οι μόνιμοι ή ευκαιριακοί σύμμαχοί της. Δεν φαίνεται όμως να έχουν καλή επίγνωση του πως κινούνται οι αντίπαλοί τους μέσα απ’ τους δύσκολους και συχνά ανορθόδοξους ελιγμούς τους…

Θα πει κανείς: με τα παρακμιακά επιτελεία που έχουν, από που να προκύψει η καλή επίγνωση;

(Τα υπόλοιπα που υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή ισχύουν: η γραμμή της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαράθεσης είναι μεγάλη και ενιαία…)

Δευτέρα 16 Απρίλη. Το παραμύθι (είτε σαν προβοκάτσια είτε σαν σκηνοθεσία) περί «χρήσης χημικών όπλων» στη συρία απαιτεί αστικό πεδίο για να στηθεί. Στα βουνά και στις ερήμους δεν πείθει ούτε τα ψόφια κουνάβια. Υπάρχουν δύο μόνο πόλεις που δεν έχουν ανακαταληφθεί απ’ τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, και δεν έχουν αμερικανικό στρατό (όπως στην ypgκρατούμενη ζώνη). Η Idlib στα βόρεια και η (μισή) Dara’a στο νότο. Για την Idlib θεωρούμε απίθανο να επιχειρήσει ο συριακός στρατός εναντίον της: ανήκει στην περιοχή που έχουν “αποθηκευτεί” όλες οι (αντίπαλες μεταξύ τους) οργανώσεις των αντικαθεστωτικών, που ήδη συγκρούνται μεταξύ τους. Το γεγονός ότι όλη αυτή επαρχία έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για «επίβλεψη» (με ήδη 9 στρατιωτικά “παρατηρητήρια” στην περίμετρό της), και το γεγονός ότι οι proxies της «καθαρίζουν» στην επαρχία, μας υποδεικνύει ότι προορίζεται επίσης για τον σουνιτικό πληθυσμό της συρίας υπό τουρκική επίβλεψη· σε μια μελλοντική «ομοσπονδιακή» διευθέτηση.

Η Dara’a όμως είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Η Δαμασκός έχει δηλώσει καθαρά ότι θα κινηθεί προς τα εκεί, και μετά το τέλος των επιχειρήσεων στην ανατολική Ghouta έχει «ελεύθερους» χιλιάδες στρατιώτες, συν όλο το απαραίτητο υλικό για να κάνει μια γρήγορη επιχειρήση.

Ναι – αλλά η Dara’a και οι αντικαθεστωτικοί εκεί ενδιαφέρουν σφόδρα το Τελ Αβίβ. Όχι μόνο επειδή η περιοχή γειτονεύει με τα «υψώματα του Γκολάν», συριακό έδαφος που το Τελ Αβίβ έχει καταλάβει απ’ το 1967 και κατέχει από τότε απόλυτα παράνομα. Αλλά επειδή επιπλέον το Τελ Αβίβ έχει δηλώσει ξανά και ξανά την ιμπεριαλιστική απόφασή του να μην αφήσει τον συριακό στρατό (και τους ιρανούς συμμάχους του) να πλησιάσουν καν και καν στα «υψώματα του Γκολάν», σε απόσταση χιλιομέτρων. Μ’ άλλα λόγια το Τελ Αβίβ θέλει την κατάληψη κι άλλου συριακού εδάφους, μέσω proxies· και θεωρεί την Dara’a άτυπη ισραηλινή αποικία.

Αν υπάρχει κάποιο πρακτικό νόημα στην αμερικανική (και αγγλική, και γαλλική) απειλή στον Άσαντ «αν ξαναχρησιμοποιήσεις χημικά θα σε ξανακτυπήσουμε» έχει αυτήν την απλή κατά την άποψή μας ερμηνεία: μην τολμήσεις να επιτεθείς στη νότια Dara’a! Γιατί αν το κάνεις, τότε σίγουρα θα βρεθούν μερικά «white helmets» να «καταγγείλουν ότι έριξες χλωρίνη στον κόσμο»… Και τότε…

Εκτός πραγματικότητας μεν αλλά η απορία μας είναι επίμονη: αν την ανακατάληψη της νότιας Dara’a την αναλάμβανε αποκλειστικά ρωσικός στρατός, με τα διακριτικά του, τις σημαίες του και τα λοιπά, πάλι τις ίδιες απειλές θα ανέμιζαν οι φίλοι του Τελ Αβίβ; Ότι, δηλαδή, «έριξε χημικά»;

(φωτογραφία: Η νοτιοδυτική συρία. Το ροζ χρώμα είναι οι περιοχές που ελέγχονται απ’ τον Άσαντ· το πράσινο απ’ τους αντικαθεστωτικούς φιλο-Τελ Αβίβ και φιλο-Ριάντ αντάρτες. Το μπλε είναι τα «υψώματα του Γκολάν».)