Year: 2018

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

Παρασκευή 20 Απρίλη. Αυτά παθαίνει όποιος αυτιστικά πιστεύει (αιώνια) ότι “time is in my side”. Τρενάροντας, αναβάλλοντας, κρατώντας σκόπιμα εκκρεμότητες εν αναμονή «καλύτερων στιγμών», αγκαλιά με διάφορες παραλλαγές της εθνικής μυθολογίας του «μαρμαρωμένου βασιλιά», το ελλαδιστάν τείνει προς εκείνη την ιστορική στιγμή της σύνθλιψης των ψευδαισθήσεων των περισσότερων απ’ τα αφεντικά του, και των χιλιάδων λακέδων τους. Το έξτρα σε σχέση με την σύνθλιψη του ’15 είναι ότι τώρα έχουν μπει στο ταψί και τα “εθνικά θέματα”.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την «βάση», την καπιταλιστική οικονομία. Μπορεί ο ψόφιος κοριός να κάνει ασκήσεις ύφους και φτηνής παραλογοτεχνίας με τους «καθαρούς ουρανούς της εξόδου απ’ το μνημόνιο», αλλά η πραγματικότητα, καπιταλιστική και πεισματάρικη, είναι πάντα εντελώς διαφορετική. Ύστερα από 8 χρόνια αυστηρής διεθνούς επιτήρησης (διάστημα που μεγάλωσε τόσο πολύ επειδή δεν υπάρχει στην ελλάδα «κοινωνικό στρώμα» ικανό να διαμορφώσει και να επιβάλει την δική του πειστική αντιμετώπιση των δομικών και θηριωδών καπιταλιστικών και κρατικών προβλημάτων… ειδικά για μέλος της ευρωζώνης…) είναι γελοίο να πιστεύει κανείς (και ύπουλο να το διαδίδει) ότι οι ύαινες του διεθνούς εμπορίου χρήματος (η «αγορά») πρόκειται να υποδεχτούν το ελλαδιστάν το ερχόμενο φθινόπωρο σαν έναν «φυσιολογικό δανειστή» – ό,τι κι αν σημαίνει στο εμπόριο χρήματος το «φυσιολογικός».

Στο ελλαδιστάν έγινε το μεγαλύτερο παγκόσμια και ever στην ιστορία του καπιταλιστικού πλανήτη δάνειο – «πολιτικό», με την έννοια ότι τα χρέη του «γύρισαν» (ορολογία του εμπορίου χρήματος) και από χρέη προς ιδιώτες έγιναν χρέη προς κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Το επαναλάμβάνουμε: η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχει δανειστεί «μαζεμένο» το μεγαλύτερο ποσό παγκόσμια, σ’ όλη την ιστορία! Πάνω από 250 δισεκατομμύρια ευρώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτή η «πρωτιά»;

Σημαίνει πολλά. Ένα απ’ αυτά: ακόμα κι αν χαρίζονταν στο ελλαδιστάν τα μισά χρέη του, και πάλι το γεγονός ότι έφτασε σε τέτοιο χάλι πρόσφατα δεν θα διαγραφόταν απ’ την μνήμη των εμπόρων χρήματος! Ακόμα χειρότερα που μετά την διαγραφή του μισού (τότε) χρέους, το 2012, με το psi, αποκλείεται να ξαναγίνει το ίδιο, στον αιώνα τον άπαντα. Δεύτερο “κούρεμα” γιοκ!

Για να πείσει ένα κράτος που κατέχει τέτοιο παγκόσμιο ρεκόρ χρέους ότι ξαναγίνεται αξιόχρεο σε αγοραίους δανειστές (μετα-την-έξοδο-απ’-τα-μνημόνια) θα έπρεπε να έχει πετύχει – ή να έχει δρομολογήσει πειστικά – μια τέτοια μεταμόρφωση, που μπροστά της ο βάτραχος που γίνεται πρίγκηπας θα ήταν απλά παιδικό αστείο. Αδύνατο, έτσι κι αλλιώς. Αλλά οι ηγεμονικές ελίτ και οι μικροαστοί και μεσοαστοί εταίροι τους στη νομή των πολιτικών προσόδων δεν έτειναν καν προς τα εκεί, εδώ και 8 χρόνια. Τραβούσαν προς την αντίθετη μεριά, και σε μεγάλο βαθμό έχουν κερδίσει. Συνεπώς: βγαίνοντας-απ’-τα-μνημόνια το ελλαδιστάν θα είναι απλά μια θεία Λίτσα που έφαγε κάτι μπουκέτα νωρίτερα, αλλά έχει ξεπρηστεί και είναι πάντα η ίδια και χειρότερη: η γνωστή θεία Λίτσα που η παγκόσμια πιάτσα αγαπάει να μισεί και να χλευάζει.

Πρακτικά αυτό σημαίνει την ακλόνητη επιλογή των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους και κλίμακας σ’ έναν καπιταλισμό έντασης εργασίας. Πρόκειται για εκείνη την καπιταλιστική εκδοχή που στηρίζει την «διεθνή θέση» του στον παγκόσμιο καταμερισμό αποκλειστικά και μόνο στην άγρια, πολύ άγρια, εκμετάλλευση / υποτίμηση της εργασίας και της ζωής. Αυτό το μοντέλο είναι «τριτοκοσμικό»: δουλεύει μια χαρά στον αιγυπτιακό καπιταλισμό (μέχρι νεωτέρας…) για παράδειγμα, συμμαχικό του ελληνικού για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά χρειάζεται μια ακόμα δομική προϋπόθεση: κάθε φορά που η φτηνή εργασία δεν θα είναι αρκετή για να εξασφαλίζει πλεονεκτήματα στην αρένα του διεθνούς εμπορίου, θα κτυπάει και μια υποτίμηση του (εθνικού) νομίσματος. Κι όταν ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε μια χούντα θα εξασφαλίζει την “ομαλότητα” στη λειτουργία του συστήματος.

Μπορεί, λοιπόν, το «κόμμα της δραχμής» να έχει χαμηλώσει τις σημαίες του (ελλείψει ενός σχεδίου «μετάβασης» που είναι ανίκανο να φτιάξει) αλλά τόσο η κεντρική καπιταλιστική ιδέα στο ελλαδιστάν, όσο και η κρατική λειτουργία είναι μονταρισμένη ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δίπολο: φτηνή εργασία και φτηνό νόμισμα. Κι αν δεν έχει το δεύτερο, μπορεί όμως εξαντλήσει όσο μπορεί το πρώτο. Την τάξη μας. Εργασιακά, ηθικά, συναισθηματικά.

Το τούνελ 1

Παρασκευή 20 Απρίλη. Όχι μόνο το μοντέλο φτηνή εργασία δεν άλλαξε, όχι μόνο ο πολιτικός προσοδισμός δεν καταστράφηκε σαν κυρίαρχη ιδέα και πρακτική, αλλά στην πραγματικότητα ισχυροποιήθηκε στο «μνημονιακό ελλαδιστάν». Η σχεδόν αποκλειστικότητα της τουριστικής βιομηχανίας μέσα στον χάρτη της «μείωσης της ανεργίας» το αποδεικνύει. Συνδυάζει αυτά τα δύο: την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας απ’ την μια, και την απαλλοτρίωση γεωγραφικών και γεωφυσικών πόρων (την θάλασσα ενός αρχιπελάγους για παράδειγμα, τα «μαγευτικά ακρογιάλια»….) τους οποίους κανείς δεν έφτιαξε αλλά πολλοί αποζημούν άγρια, με την άδεια και τις ευχές του κράτους. Μόνο αν σκεφτόταν κανείς την οριακή εκμετάλλευση των υδάτινων αποθεμάτων που κάνει η ελληνική τουριστική βιομηχανία, και τις συνέπειες που έχει και θα έχει αυτό, θα ανατρίχιαζε. Κι όμως: δεν τρέχει τίποτα. Δεν τρώνε μόνοι τους οι «μεγάλοι κεφαλαιοκράτες» του κλάδου· τρώνε και οι μεσαίοι, και οι μικροί. Εθνική ενότητα. Όσο πιο φτηνή δουλειά, όσο πιο φτηνοί «πόροι», τόσο καλύτερα: η τουριστική βιομηχανία είναι ο «εθνικός πρωταθλητής» διάολε!!!

Το μόνο που άλλαξε αυτά τα 8 χρόνια διεθνούς πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης, και δεν ήταν για καλό, ήταν η μετατόπιση ενός ακόμα μεγαλύτερου μέρους των εντόπιων καπιταλιστικών δραστηριοτήτων στην «μαύρη», κάτω απ’ τα ραντάρ, και στην πραγματικότητα στους λογαριασμούς των φραξιών του οργανωμένου εγκλήματος. Εκεί τα έσοδα και οι “δουλειές” ανθούν, πράγματι. Μόνο που δεν είναι μεγέθη (π.χ. σε σχέση με το αεπ) που μπορούν να καταγραφούν, ώστε να αποτελέσουν εχέγγυο, κάλυψη, για την δανειοληπτική αξιοπιστία του «λευκού κράτους».

Το μοντέλο της έντασης εργασίας σε κυρίαρχη (έως σχεδόν αποκλειστική θέση), μοντέλο που καθιερώθηκε και εξοπλίστηκε στα ‘90s σε βάρος των χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών απ’ τα ερείπια του πρώην «ανατολικού μπλοκ», βαλκανικού κατά κύριο λόγο αλλά όχι μόνο, αυτό το μοντέλο που είναι συνώνυμο των πρόσφατων «χρυσών εποχών», εγκαταστάθηκε μόνιμα και οριστικά στο πνεύμα και στο σώμα της ελληνικής καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το καθήκον μας σα σύγχρονη εργατική τάξη ήταν να αμφισβητούμε (έως και ακυρώσουμε) αυτό το «εθνικό μοντέλο»! Αποτύχαμε: η τάξη μας ούτε καν το διανοήθηκε – κι έτσι συνέχισε να σκάβει τον λάκο της. ‘Οσο για εμάς που το διανοηθήκαμε (με συλλογικό τρόπο) απλά πλησιάσαμε επικίνδυνα στα όρια της «γραφικότητας»…

(Κι ωστόσο είχαμε και έχουμε απόλυτα απόλυτα δίκιο! Αυτή η χιλιοτραγουδισμένη τα προηγούμενα χρόνια «ανατροπή» δεν γίνεται αλλάζοντας την «κορυφή», τις πολιτικές βιτρίνες· ή, όπως ήλπιζαν και ελπίζουν διάφορα λιγούρια και αποτυχημένα λαμόγια, με μερικούς βουλευτές. Γίνεται (και μόνον έτσι) ανατρέποντας τους συσχετισμούς στην εργατική βάση της καπιταλιστικής πυραμίδας…. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αλλά αυτό είναι το σωστό).

Ο παράγοντας του χρόνου

Παρασκευή 20 Απρίλη. Μ’ όποια σοβαρά κριτήρια κι αν μετρήσει κανείς την κατάσταση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: το ελλαδιστάν είναι ένα failed state· επειδή είναι μια failed society. Ταξική, ταξικότατη, αλλά με λούμπεν διαταξική “κουλτούρα”. Οι προβολές στο μέλλον απλά κάνουν ακόμα πιο δυσοίωνη την πρόγνωση. Η γνώση της ιστορίας επιβεβαιώνει την «ιστορική συνέχεια». Θα ξαναθυμήσουμε ότι ο 20ος αιώνας, ο αιώνας του φορντισμού που, ειδικά μετά τον β παγκόσμιο, ήταν αλλού στας ευρώπας η εποχή του κεϋνσανιασμού και του κράτους πρόνοιας, στο ελλαδιστάν ήταν κυρίως ένας αιώνας εμφυλίου πολέμου, σε διαδοχικά επεισόδια. Ακριβώς επειδή ο πολιτικός προσοδισμός δεν τους χωρούσε όλους, και πάντα έπρεπε κάποιοι (χιλιάδες) να βρίσκονται εκτός· μέχρι τις επόμενες εκλογές ή το επόμενο πραξικόπημα· μέχρι τους «δικούς τους στο γκουβέρνο».

Όταν ο πολιτικός προσοδισμός σαν υποκατάσταση / παραλλαγή του κράτους πρόνοιας εκδημοκρατίστηκε (επί πασοκ, στα ‘80s) άρχισαν οι χρεωκοπίες, φανερές ή κρυφές, σε λιγότερο από μια δεκαετία. Την παρτίδα έσωσε απ’ τις αρχές των 90s ένας καινούργιος γύρος μαζικών αποκλεισμών απ’ τις πολιτικές προσόδους, σε συνδυασμό με την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας: η πολιτική απαγόρευση ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, των μεταναστών και μεταναστριών. Αλλά κι αυτό (η “ανάπτυξη”…) είχε ημερομηνία λήξης: η ακόρεστη όρεξη των ντόπιων μικροαστών οδήγησε τελικά σε μια ακόμα χρεωκοπία. Κι αυτή δεν γινόταν να κρυφτεί. Και τι περιμένει κανείς, λοιπόν, από δω και στο εξής; Η «εξαγωγή εργασίας», ειδικευμένης και μη, δεν είναι αρκετή για να ελαφρύνει τους κρατικούς ισολογισμούς. Η νέα “εθνική” μετανάστευση, κυρίως αν και όχι αποκλειστικά, εντός ε.ε. και ευρωζώνης, ανακουφίζει μεν τις πιέσεις για την κατανομή των πολιτικών προσόδων αλλά δεν αλλάζει το μοντέλο.

Αυτά όλα συμβαίνουν σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Ιστορικά, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η όξυνση υπήρξε «ευκαιρία» για τον γεωπολιτικό προσοδισμό του ελλαδιστάν. Αν, όμως, μελετήσει κανείς πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα δει ότι οι «επιτυχίες» και οι «αποτυχίες» του συγκλίνουν πάντα στο ίδιο σημείο: στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, και την έκβαση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης μακριά, πολύ μακριά απ’ τον ελληνικό ορίζοντα. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν βρέθηκε στη μεριά των νικητών (π.χ. Β παγκόσμιος πόλεμος), και άρα είχε γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη, ο εσωτερικός ανταγωνισμός για τις καινούργιες πολιτικές προσόδους αγρίευε στον ύψιστο βαθμό, καθοδηγούμενος απ’ την πιο μαύρη και αντιδραστική συμμαχία των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους: π.χ. «εμφύλιος» 1944 – 1949. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν έχανε (π.χ. «μικρασιατική καταστροφή») πάλι την πλήρωναν οποιοιδήποτε άλλοι εκτός απ’ τα ντόπια αφεντικά: άγρια προλεταριοποίηση των προσφύγων, ρατσισμός, κλπ.

Μ’ άλλα λόγια: η ιδέα ότι το ελλαδιστάν θα κερδίσει τώρα πουλώντας σε καλή τιμή, για άλλη μια φορά, την θέση του οικοπέδου σε αμερικάνους, ισραηλινούς και όποιους άλλους απ’ τον «άξονα», έχει αξία μόνο, ΜΟΝΟ, για τα αφεντικά. Ποτέ δεν έγινε αλλιώς, ποτέ δεν θα γίνει αλλιώς!

Είναι όμως η προσμονή γεωπολιτικών κερδών απ’ τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο έστω ρεαλιστική; Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για την εξέλιξή του. Πάντως ένα κράτος παρίας δεν μπορεί, ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρει, σαν γεωπολιτικές προσόδους, τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που αντιστοιχεί στην πραγματική «συμβολή» του· ίσως και κάτι λιγότερο. Και (αυτό μπορούμε να το προβλέψουμε!) σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που το κύριο πεδίο του (θα) είναι η ευρασία και ο ειρηνικός, η άκρη της χερσόνησου του Αίμου δεν θα προσφέρει πολλά…

Στηρίζοντας ό,τι πιο αιμοβόρο και αντιδραστικό υπάρχει στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή (με την ελπίδα ότι τα «αφεντικά», η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, «θα δώσουν κάτι τις») τα αφεντικά και οι λακέδες του ελλαδιστάν προσπαθούν μάταια να αναβιώσουν τον 19ο και τον 20ο αιώνα της καπιταλιστικής ιστορίας… Ένας Κολοκοτρώνης τους λείπει…

Μην σας φανεί παράξενο ότι τα ντόπια αφεντικά έχουν χάσει την μπάλα. Πρώτον, δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην ντόπια ιστορία. Και δεύτερον, αυτά τα αφεντικά, δεν έχουν καμία ιστορία «αυτοδύναμης ανάπτυξης» άξιας λόγου· ούτε, κατά συνέπεια, την συνείδηση της “τάξης δι’ εαυτήν”. (Την αποκτούν μόνο όταν τους απειλήσουμε εμείς, σαν τάξη…). Η συνείδησή τους είναι κατάλληλα μετατοπισμένη: “τάξη μέσω της νομής του κράτους”.

Με την συζητήσιμη εξαίρεση των εφοπλιστών (που ωστόσο, στην πλειοψηφία τους, έχουν με το ελληνικό κράτος όχι μια σχέση σχεδιασμού και διοίκησης αλλά μόνο εξυπηρέτησης ευκαιριακών και συγκεκριμένων συμφερόντων, και ορισμένες φορές «ευεργεσιών», χωρίς την ευθύνη και τον μπελά κάποιου γενικού σχέδιου διεύθυνσης· κάτι που είναι λογικό με βάση τον global χαρακτήρα των επιχειρήσεών τους… Την διεύθυνση του ελληνικού κράτους την έχουν κάνει απ’ τον 19ο αιώνα outsourcing στους έλληνες κοτσαμπάσηδες…) τα ντόπια αφεντικά έχουν «αναπτυχθεί» στη βάση του πολιτικού προσοδισμού. Των διάφορων νομοθετικών παραθύρων, των εφοριακών παραβλέψεων, των πολεοδομικών εξαιρέσεων, των δημοτικών και νομαρχιακών παρεμβάσεων, των δικαστικών αποφάσεων, κλπ. Και, κατά συνέπεια, αγνοούν τι είναι στρατηγική με μεγάλο βάθος χρόνου. (Έχουμε συγκεκριμένα και πρόσφατα παραδείγματα επ’ αυτού, αλλά θα ασχοληθούμε μαζί τους άλλη φορά).

Το τούνελ 2

Παρασκευή 20 Απρίλη. Πρέπει να θυμίσουμε ότι πολύ πρόσφατα, το 2015, οι φαιορόζ ανέλαβαν απ’ τα ντόπια αφεντικά το καθήκον να πουλήσουν «γεωπολιτική αξία» σε οποιονδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει καλά, και μάλιστα να κάνουν αυτό το νταραβέρι in extremis. Με τσαμπουκά. (Οι προηγούμενοι είχαν προσπαθήσει το ίδιο, αλλά πιο light). Η Αθήνα απείλησε τους πάντες στην ευρώπη (την ε.ε., την ευρωζώνη, το Βερολίνο, την ε.κ.τ….) – ψεκασμένος υπ.αμ, ογκόλιθος υπ.εξ. και Γιάνης υπ.οικ. ήταν η «επιθετική τριπλέτα» – ενώ έγλυψε όλους τους υπόλοιπους: Μόσχα, Πεκίνο, BRICS, Ουάσιγκτον… ακόμα και το Καράκας.

Δεν βρέθηκε κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, διατεθειμένος να πληρώσει ούτε μισό σέντσι πάνω απ’ την «εμπορική αξία» των δουλειών που είχε, ή δεν είχε, στα μέρη μας! Δεν βρέθηκε κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, διατεθειμένος να δανείσει ένα κράτος ξωφλημένο. Εκτός, φυσικά, απ’ την ε.ε., που μετά την απαλλαγή των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών και δεκάδων ασφαλιστικών ταμείων απ’ τα ελληνικά ομόλογα, είχε όλο τον χρόνο να αναρωτηθεί αν περιμένει κάτι παραπάνω απ’ την «μικρή ασθενή» εκτός απ’ το να πληρώνει τα χρέη της προς τα κράτη. Που την έσωσαν απ’ την καταστροφή.

Κι έτσι πέρασε ο καιρός. Ωστόσο από πιο τούνελ νομίζουν οι πολιτικές βιτρίνες ότι θα «βγάλουν την χώρα»; Το κουβαλάει επάνω του ο ντόπιος καπιταλισμός / το ντόπιο κράτος, είναι είναι ένα μόνιμο τούνελ – «δημόσιο έργο» που υπερκοστολογείται και μένει διαρκώς ατελείωτο για να επεκτείνεται, είναι η «καμπούρα» τους… Αλλά, τελικά, και η δική μας «καμπούρα». Της τάξης μας.

Αν νομίζουν ότι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι πάντες στον πλανήτη, και ειδικά οι έμποροι χρήματος, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πράγμα που δεν μας εκπλήσσει. Αν πιστεύουν ενδόμυχα ότι πάλι εμείς θα πληρώσουμε την «έξοδο» και τον «δρόμο προς την γη της επαγγελίας» έχουν δίκιο. Ούτε αυτό μας εκπλήσσει.

Εφόσον συνεχίσουμε στον ίδιο μαλακισμένο μικροαστισμό, φυσικά και έχουν δίκιο…

Ασταμάτητες αμαρτίες 1

Πέμπτη 19 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή γιόρτασε τα δύο χρόνια της πριν σχεδόν δυο μήνες σιωπηλά και «ιδιωτικά». Θα ήταν λάθος αν για μια σύντομη μονάδα χρόνου έλεγε δυο τρία πράγματα γι’ αυτήν που, ίσως, δεν αφορούν μόνον αυτήν; Αν η απάντηση είναι «ναι», θα το κάνουμε (αυτό το λάθος).

Η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Αυτό δεν είναι μια κουβέντα· είναι τουλάχιστον έξι ώρες σύνθετης δουλειάς κάθε μέρα. Δεν περιμένει επαίνους γι’ αυτό – τους συχαίνεται! Ας πούμε: διακατέχεται από μια συγκεκριμένη αντίληψη για το εργατικό καθήκον που της αναλογεί. Σε πρώτο ενικό, και πρώτο πληθυντικό – ό,τι είναι εφικτό ανά πάσα στιγμή, χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς συμβιβασμούς ως προς τι είναι «ιστορικό εργατικό καθήκον», και τι (ακόμα και απροσδόκητες) απαιτήσεις μπορεί να έχει. Όπου το «εργατικό» δεν είναι ούτε ιδεολογία ούτε «παράσημο». Είναι δουλειά. Σκέτη δουλειά. Έργο. Αυτό μπορεί να το καταλάβει, αν θέλει, οποιοσδήποτε σύγχρονος εργάτης / εργάτρια. Είναι έργο, δουλειά αντι-ηρωϊκή· και η ασταμάτητη μηχανή το ξέρει αυτό, πριν καν υπάρξει σαν τέτοια. Το βλέπει (και) απ’ την απέναντι μεριά, εκείνη των αφεντικών και του δικού τους κόσμου.

Το ζήτημα της αντι-πληροφόρησης είναι εντελώς διαφορετικό απ’ τα «εύγε». Η επιδίωξη των «μπράβο» είναι public relations. Για παράδειγμα, η ασταμάτητη μηχανή δεν κατάλαβε ποτέ γιατί (όσοι / όσες των “υψηλών διακηρύξεων”) δεχόμαστε μεν (υποχρεωτικά) να παραχωρούμε χρόνο και ποιότητα εργασίας στα αφεντικά, προς εκμετάλλευση εναντίον μας, αλλά αρνούμαστε να διαθέσουμε (“εθελοντικά”) πολλαπλάσιο χρόνο και, επιπλέον, πολλαπλάσια ποιότητα για την εργασία της απελευθέρωσής μας. Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί επιτρέπεται να είμαστε κουρασμένοι και κουρασμένες μετά τις γαμωδουλειές, και όχι το αντίθετο: λυσσασμένοι! Το καθήκον της εργατικής λύσσας είναι στον αντίποδα του να μας απορροφούν την ζωτικότητα τα αφεντικά· και, κυρίως, να παραδεχόμαστε, στην πράξη, ότι τα καταφέρνουν! Στις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της η τάξη μας, αυτό ακριβώς έκανε: ανακτούσε την ζωτικότητα, την ευφυία και το γούστο της έξω και μετά τις γαμωδουλειές, ακόμα κι αν ήταν 10 επίπονες ώρες την ημέρα, στρεφόμενη εναντίον! Ανασυγκροτούνταν, σα να λέμε, σαν “άνθρωποι” (και όχι “δούλοι”) ακόμα και στους αρμούς της εκμετάλλευσής της· σαν τα αγριολούλουδα που τολμάνε και καταφέρνουν να φυτρώνουν και να ανθίζουν στα τσιμέντα.

Το καθήκον, πιο συγκεκριμένα, αφορά (μιλώντας για το project της ασταμάτητης μηχανής) την κοινωνική κατάσταση της γνώσης (και άρα της συνειδητοποίησης) με την αρχική έννοια της λέξης: συν–ειδέναι. Σε συνθήκες μεταμοντερνισμού (όπου, μας το είπαν εκατό φορές, δεν υπάρχει πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο «πραγματικότητες», δηλαδή αυτο-νομιμοποιούμενες αντιλήψεις για τον κόσμο, «κατά βούληση») η αντι-πληροφόρηση έχασε την μοντέρνα ανταγωνιστικότητά της. Σε συνθήκες παγκόσμιου post modern πολέμου (του 4ου…) κινδυνεύει να χάσει και τα εχέγγυα της αυθεντικότητας των κινήτρων της – ας πούμε των κινήτρων της ασταμάτητης μηχανής. Όπως το έθεσε κάποτε (όχι για καλό…) ένας σύντροφος: και πως αποδεικνύεται πως όλα αυτά (η αντι-πληροφόρηση και η εργατική κριτική) δεν είναι μια ακόμα συνωμοσιολογία;

Πράγματι, όχι μόνο αυτό αλλά και τίποτα άλλο δεν μπορεί να αποδειχθεί σ’ ένα κόσμο χωρίς λογική συνοχή, στον οποίο – και μόνον σ’ αυτόν – οι αποδείξεις θα είχαν αυστηρές προδιαγραφές και, έτσι, ισχύ. Έχοντας επίγνωση η ασταμάτητη μηχανή ότι έτσι έχουν τα πράγματα (θλιβερό αλλά τέτοια είναι η μία και μοναδική πραγματικότητα!) ανέβασε ψηλά τις προδιαγραφές της· μεταξύ άλλων αυξάνοντας, εντατικοποιώντας και κάνοντας πιο σύνθετη την εργασία της κριτικής που της αναλογεί.

Και μπορεί πια να αποδείξει, μετά από δυο plus χρόνια λειτουργίας, ότι η εντατικοποίηση της κριτικής εργασίας και ο διαρκής έλεγχος και η εξέλιξη της μεθοδολογίας της (γιατί, ναι, η ασταμάτητη μηχανή έχει μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο στην αναζήτηση των στοιχείων της μίας και μοναδικής πραγματικότητας που μελετάει, όπως και στην επεξεργασία τους) έχει αποτελέσματα. Όχι πολιτικά – δυστυχώς! Μόνο (τόσο λίγο – τόσο πολύ) απ’ την άποψη της συνοχής: μπορεί να κάνει έγκαιρες προβλέψεις με υψηλό βαθμό αξιοπιστίας, και μπορεί να έχει λογική συνέχεια και συνέπεια.

Δεν το λέμε με καμάρι. Το λέμε με θλίψη. Η πρόγονος Rosa μας έμαθε ότι η επιτυχημένη ανάλυση των τάσεων του καπιταλιστικού κόσμου (άρα το διεισδυτικό βλέμμα που αναλύει το μέλλον και όχι το παρελθόν) είναι βασική προϋπόθεση του ταξικού ανταγωνισμού! Δεν είμαστε ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά της. Όμως τι κρίμα; Ακόμα κι αν μπορούμε να αποδείξουμε – η ασταμάτητη μηχανή, ας πούμε – ότι μια τέτοια ανάλυση είναι πάντα εφικτή, με την κατάλληλη ανανέωση «παλιών» εργαλείων κριτικής και την εφεύρεση και διαρκή φροντίδα για την βελτίωση καινούργιων, χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και συμβιβασμούς, η τάξη μας έχει ξεχάσει τον ανταγωνισμό.

Έχει μάθει όμως, και ασκεί στη θέση του, τον μικροαστικό εγωϊσμό! Τι κρίμα για την ασταμάτητη μηχανή, τι κρίμα για τον «μηχανικό» πίσω της… Τι κρίμα που αυτό το ανακαλύπτει διαρκώς ένα γύρω…

Ασταμάτητες αμαρτίες 2

Πέμπτη 19 Απρίλη. Μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε σύγχρονος εργατικός ανταγωνισμός με «συμβιβασμούς», «συνδικαλισμούς» και συναισθηματικούς εκβιασμούς; Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει – πρακτικά, με την δουλειά της – ότι αυτά και άλλα παρόμοια είναι απόλυτος εχθρός της τάξης μας και των δυνατοτήτων της. Αυτά είναι που «προσφέρουν» χουχούλιασμα σε δύσκολους καιρούς· τις παντόφλες στα «κουρασμένα πόδια» της εργατικής κριτικής! Τα αστάλινα (και «καλωδιωμένα») σκουφιά / κράνη για τα κεφάλια της….

Όμως η ασταμάτητη μηχανή δεν θέλει να πείσει κανέναν! Αδιαφορεί απόλυτα για τις τεχνικές της «πειθούς», δηλαδή για εκείνα τα κόλπα γλυψίματος και κολακείας που λέγονται «δημόσιες σχέσεις», και είναι η νόρμα παντού πια. Αδιαφορεί από εργατική κακοήθεια. Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι εκείνα τα τμήματα της τάξης μας, εκείνα τα άτομα / πρόσωπα, που θα αποτελέσουν ατομικά και συλλογικά το πραγματικό μέλλον του ταξικού ανταγωνισμού, θα είναι αφενός υψηλής νοημοσύνης, «διανοητικής» και «συναισθηματικής», αφετέρου θα αναγνωρίζουν έγκαιρα όλες τις παγίδες του σύγχρονου κομφορμισμού, ατομικού και συλλογικού. Θα έχουν πλήρη διαύγεια που θα αποδεικνύεται στην πράξη του ταξικού πολέμου (και όχι στις απρέες τους…), αλλά και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Με άλλα λόγια: αυτά τα υποκείμενα θα ξεπεράσουν την τωρινή ασταμάτητη μηχανή.

Πράγμα που σημαίνει ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει σαν προϋπόθεση το να μην υποτιμάει την νοημοσύνη κανενός, αλλά, αντίθετα, να εργάζεται για το ξεπέρασμά της. Ακόμα κι αν ξέρει, από πρώτο χέρι, πως στην παρούσα ιστορική φάση είναι πολλοί και πολλές εκείνοι κι εκείνες που βολεύονται να αυτο-υποτιμούν τη νοημοσύνη τους (κρατώντας, πάντα, σε υψηλή εκτίμηση τα Εγώ τους…) και την συνείδησή τους, ώστε να προφυλάσσονται απ’ τις συνέπειες της σκέψης: την αυστηρή δέσμευση, και την δράση που αυτο-ελέγχεται διαρκώς.

Αυτό λέγεται: μικροαστικός καιροσκοπισμός.

Ασταμάτητες αμαρτίες 3

Πέμπτη 19 Απρίλη. Μ’ αυτά τα δεδομένα η ασταμάτητη μηχανή δεν δουλεύει «για να δουλεύει»! Δεν είναι «πληρωμένη απασχόληση», δεν είναι «βίτσιο», δεν είναι «εισιτήριο κοινωνικότητας», δεν είναι «ταυτότητα», δεν είναι «κόλπο εξασφάλισης κοινωνικότητας», ψηφιακής ή «φυσικής»!! Όσο κι αν φαίνεται παράξενο (και έτσι φαίνεται, πράγμα κακό – αν και όχι για την ασταμάτητη μηχανή…) είναι ένας μέρος της εργατικής έριδας που θεωρούμε όρο ζωής. Κοπιαστικό μέρος, χωρίς ανταπόδοση, τι άλλο; Αλλά μόνο ένα μέρος. Που «βγάζει νόημα» όταν τροφοδοτεί τα υπόλοιπα μέρη της ίδιας έριδας.

Αν αυτά τα «υπόλοιπα μέρη» αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν· αν τα «υπόλοιπα μέρη» καταναλώνουν την αντιπληροφόρηση και την κριτική από εργατικές θέσεις (για οποιονδήποτε λόγο κι αν τον κάνουν· δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω έναν στοιχειωδώς ανεκτό…)· αν, δηλαδή, ακυρώνουν την αιτία ύπαρξης της ασταμάτητης μηχανής, τότε κι αυτή η μεριά της, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να λάβει υπόψη της αυτόν τον βούρκο.

Γιατί, προφανώς, δεν σκοπεύει να εργάζεται για να τον ανακατεύει, και μάλιστα παρά και ενάντια στη σκοπιμότητά της. Δεν είναι “εξωλέμβια”!

Εν τω μεταξύ (κι ως τότε): το καθήκον καθήκον! Που σημαίνει: όταν οι απαιτήσεις των καιρών μας ξεπερνάνε, ορμάμε ακριβώς εκεί: στο ξεπέρασμα των εαυτών μας, ξανά και ξανά. Ώσπου να γίνουμε άξιοι / άξιες των καιρών μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ποτέ ότι αξιοθήκαμε.

Οτιδήποτε άλλο…. (τελίτσες!)

Συρία 1

Τετάρτη 18 Απρίλη. Την Παρασκευή 30 Μάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «Ουάου!», γράφαμε:

Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

 

Αυτά απ’ την ασταμάτητη μηχανή πριν 19 ημέρες. Πριν δυο μέρες, η αμερικανική καθεστωτική wall street journal (επικαλούμενη ανώνυμους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του καθεστώτος) άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που προβλέπαμε σαν “αποχώρηση του αμερικανικού στρατού” απ’ την συρία: την αντικατάστασή του από μισθοφόρους πληρωμένους απ’ το Ριάντ!

Το ρεπορτάζ της w.s.j. αναφέρει ότι ο «σύμβουλος ασφαλείας» του ψόφιου κουναβιού John Bolton έχει αρχίσει «τηλεφωνικές επαφές» με διάφορους άραβες καθεστωτικούς / δικτάτορες της μέσης Ανατολής για να χρηματοδοτήσουν (αντί για την Ουάσιγκτον) αφενός το pkk/ypg και αφετέρου την αποστολή στρατού για να καλύψει το «κενό ασφαλείας» που θα αφήσει η αποχώρηση (μέρους εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) του αμερικανικού στρατού απ’ την βορειοανατολική συρία.

Στη συνέχεια το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι αυτά τα καθεστώτα (κυρίως το Ριάντ και τα εμιράτα) έχουν απευθυνθεί στον Erik Prince, ιδιοκτήτη της πρώην blackwater και νυν academi – για να μαζέψει τα απαραίτητα «νοικιασμένα όπλα»…

Κατά το σχέδιο (αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό σίγουρα) θα ήταν προτιμότερο αυτά τα «νοικιασμένα όπλα» να είναι σε ικανό βαθμό άραβες· πράγμα που (κατά την ταπεινή μας άποψη) θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά απ’ τα μέλη του isis, αρκεί να υπακούουν πλέον σε αμερικανικές διαταγές. Οπωσδήποτε θα μείνει και ένας αριθμός επίσημων «αμερικάνων συμβούλων», ας πούμε λίγες εκατοντάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και οι αμερικανικές βάσεις θα περιφρουρούνται, και το pkk/ypg θα είναι «ευχαριστημένο», και θα πουλιέται διεθνώς η ιδέα ότι ο κατοχικός στρατός στην βορειοανατολική συρία δεν είναι τέτοιος, αφού πρόκειται για … “ντόπιους”!

Ο υπ.εξ. του σαουδάραβα τοξικού πρίγκηπα Adel al-Jubeir επιβεβαίωσε χτες ότι «η σαουδική αραβία είναι πρόθυμη να στείλει στρατό στη συρία αν της το ζητήσουν οι ηπα». Προθυμότατη: θα ξαναγυρίσει ο isis απ’ την πίσω πόρτα και με άλλες στολές…

Συρία 2

Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.

Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.

Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».

Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…

Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.

Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….

Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)

(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)

Συρία 3

Τετάρτη 18 Απρίλη. Εν τω μεταξύ οι αποδείξεις ότι στη Douma δεν έγινε καμία χημική επίθεση πληθαίνουν. Η πιο πρόσφατη έρχεται πάλι από εκεί που δεν χωράει αμφιβολία περί «ρωσοφιλίας»: απ’ την Ουάσιγκτον. Τώρα που οι οηέδες ειδικοί του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων έφτασαν στην πόλη, το αμερικανικό καθεστώς άρχισε το καινούργιο παραμύθι: Αααααα, τώρα; Πέταξε το πουλάκι! Τώρα οι ρώσοι θα έχουν εξαφανίσει τα στοιχεία!… Πράγμα που σημαίνει: το ξέρουμε ότι δεν θα βρουν τίποτα οι ειδικοί. Απλά θα ξανακατηγορήσουμε τους «συνήθεις ύποπτους» για πλύσιμο του χώματος, των κτιρίων, των πάντων, ώστε να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος… Ταμάμ.

Το άλλο στοιχείο είναι ρεπορτάζ του γνωστού βετεράνου άγγλου δημοσιογράφου Robert Fisk – δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική independent προχτές. Ο Fisk έχει αρκετές «άκρες» ώστε να μπει πριν λίγες μέρες στην Douma (μαζί με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους) και να κάνει την δική του, δημοσιογραφική (και όχι «χημική») έρευνα για το θέμα.

Τι βρήκε; Αυτό που υποστηρίζει η Μόσχα. Αναφέρεται σ’ έναν 58χρονο σύριο γιατρό, τον Assim Rahaibani, του νοσοκομείου όπου γυρίστηκε απ’ τους “white helmets” η σύντομη υπερπαραγωγή «χημική επίθεση τώρα!», που υποστηρίζει ότι όσοι νοσηλεύτηκαν εκεί δεν είχαν υποστεί επίθεση με χημικά, αλλά έπασχαν από υπο-οξυγόνωση, εξαιτίας της παραμονής τους σε κακά αεριζόμενα τούνελ και υπόγεια στη διάρκεια των βομβαρδισμών εκείνης της ημέρας, σε συνδυασμό με άνεμους σκόνης που «μπούκωσαν» τον αέρα. Ο μάρτυρας του Fisk επαναλαμβάνει αυτά που είπαν (βιντεοσκοπούμενοι από ρώσους καραβανάδες) δύο άλλοι παρόντες στο περιστατικό: πως ενώ γινόταν η περίθαλψη των συγκεκριμμένων περιπτώσεων, κάποιοι “white helmets” άρχισαν να φωνάζουν «χημικά, χημικά…» με αποτέλεσμα να πέσει πανικός στο νοσοκομείο – που βιντεοσκοπήθηκε. Και βαφτίστηκε πειστήριο του εγκλήματος…

Ο Fisk καταγράφει ότι μίλησε με δυο δεκάδες κατοίκους της Douma και κανείς δεν είχε ακούσει κάτι περί «χημικής επίθεσης» στις 7 Απρίλη. Συνάντησε μάλιστα ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει για κάτι τέτοιο ούτε μια βδομάδα μετά, όταν έγινε η αμερικανο-γαλλο-αγγλική πυραυλική επίθεση. Δύο απ’ τους 20 δεν έκαναν καν και καν καμία συσχέτιση μεταξύ της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» και της «τιμωρίας»…

Εννοείται πως αυτό το ρεπορτάζ ήταν αρκετό για να κατηγορηθεί (στα social media) ο Fisk σαν «πράκτορας του Άσαντ» ή/και σαν «πράκτορας του Πούτιν».

(φωτογραφία: Τουλάχιστον ο Fisk δεν θα κατηγορηθεί ότι δεν πήγε ποτέ στην Douma και τα έβγαλε όλα απ’ το μυαλό του. Εδώ φωτογραφίζεται μπροστά σε μια απ’ τις εισόδους της υπόγειας πόλης που είχαν φτιάξει οι αιχμάλωτοι των αντικαθεστωτικών, στρατιώτες του συριακού στρατού, σε συνθήκες ναζιστικού στρατόπεδου συγκέντρωσης…)