Year: 2018

Κορέες 1

Κυριακή 22 Απρίλη. Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή «ανέβαζε» το χθεσινό σχόλιο για την κορεατική χερσόνησο που περιλάμβανε την φράση «Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο)» για την βόρεια κορέα, η Πγιονγκγιάνγκ ανακοίνωνε επίσημα την διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της… (Υπάρχει διαφορά ώρας: εδώ ήταν μαύρη νύχτα, εκεί μέρα).

Το ψόφιο κουνάβι καμάρωσε, δηλώνοντας ευχαριστημένο γι’ αυτήν την εξέλιξη· και – βέβαια – πως ήταν αποτέλεσμα της «σκληρής αμερικανικής στάσης»… Της δικής του δηλαδή… Ωστόσο άλλο το πότε η Πγιονγκγιάνγκ σταμάτησε όντως τις δοκιμές (προς το τέλος του 2017) και άλλο το πότε το ανακοίνωσε επίσημα (χτες)! Το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των πράξεων και των δημοσιοσχεσίτικων ενεργειών όχι μόνο διαψεύδει το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισσισμό του, αλλά αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». (Κι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλά αυτά που δεν φτάνει στην ανατολική ασία… )

Προκύπτει πως εν γνώσει του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» η Πγιονγκγιάνγκ έπρεπε να κάνει τις δοκιμές που θεωρούσε απαραίτητες μέχρι το τέλος του περασμένου φθινοπώρου· πράγμα που έγινε… Ύστερα, απ’ την πρωτοχρονιά του ’18, ξεκίνησε η «επιχείρηση ειρήνη και γοητεία» (ο όρος δικός μας), της οποίας η μεθόδευση ήταν ήδη συμφωνημένη με την Σεούλ. Η ακαραία αποδοχή απ’ το νότο της πρότασης του κορεατικού βορρά για «ολυμπιακή εκεχερία», χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή όρο, μιλάει από μόνη της…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: στις οθόνες του Θεάματος έχουν προχωρήσει γρήγορα (αν και είχαμε φανταστεί ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι ώστε σήμερα το βορειοκορεατικό καθεστώς να αναγνωρίζεται παγκόσμια (!!!) σαν αυτό που κάνει σταθερά βήματα που υπόσχονται πολλά υπέρ της ειρήνης στον πλανήτη (!!!), ενώ μέχρι πριν 6 μήνες ήταν απλά ένα «κράτος παρίας» που άξιζε βόμβες στο κεφάλι… Κι αυτή η “μεταμόρφωση” χωρίς να έχει πειράξει ούτε μισή τρίχα απ’ τους αντιδραστήρες, τις βόμβες και τους πυραύλους του!

Αυτή η «εκτόξευση», απ’ τον πάτο μιας (υποθετικής) «δικαιολογημένης» αμερικανικής επίθεσης κατά του ταραξία Kim στην κορυφή της «ειρήνης», και απ’ το «έχω μεγαλύτερο κουμπί» του ψόφιου κουναβιού στην τωρινή «ειρηνιστική ευφορία», θα ήταν αδύνατη αν η Σεούλ δεν έπαιζε σωστά τον δικό της ρόλο. Πάνω σ’ ένα προσυμφωνημένο σχεδιασμό (του «αόρατου» μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) που θέλει την Ουάσιγκτον έξω και το Τόκιο στην άκρη, ήταν η νοτιοκορεατική κυβέρνηση που χώθηκε αποφασιστικά και γρήγορα ανάμεσα στην Πγιονγκγιάνγκ απ’ την μια μεριά, και την πολεμοκαπηλεία της Ουάσιγκτον και του Τόκιο απ’ την άλλη. Αν πρόκειται να δοθεί νόμπελ ειρήνης οι δύο κορεάτες, ο Kim και ο Moon, θα πρέπει να το μοιραστούν!

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είχε προτείνει απ’ το περασμένο καλοκαίρι το «διπλό πάγωμα»: η Πγιονγκγιάνγκ να παγώσει τις δοκιμές της, η Ουάσιγκτον να παγώσει τα στρατιωτικά της γυμνάσια. Η δεύτερη απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση (Βερολίνο και Παρίσι ωστόσο την δέχτηκαν…)…

Και να τώρα που είναι υποχρεωμένη να την εφαρμόσει, σε μεγάλο βαθμό, δύσθυμα, παριστάνοντας ότι της αρέσει. Οι φετεινές ασκήσεις με τον νοτιοκορεατικό στρατό είναι σημαντικά μικρότερες και σε όπλα και σε διάρκεια (επειδή αυτό απαίτησε η Σεούλ…) ενώ η Πγιονγκγιάνγκ «ανακοίνωσε επίσημα» αυτό που κάνει ήδη, λίγες μέρες πριν την ιστορική συνάντηση του Kim με τον Moon…. Είναι μαγικός ο τρόπος που τα δύο κορεατικά κράτη, μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο σπρώχνουν μακριά τον αμερικανικό στόλο, ξεχαρβαλώνοντας ταυτόχρονα τις μιλιταριστικές αιτιάσεις του ακροδεξιού Abe στο Τόκιο; Όχι. Είναι υπόδειγμα «διπλωματίας»!!!

Κορέες 2

Κυριακή 22 Απρίλη. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο (ή τουλάχιστον ένα…) σ’ αυτό το υπόδειγμα διπλωματίας. Η Πγιονγκγιάνγκ δεν ζητάει φωναχτά τίποτα η ίδια απ’ τις ηπα σαν «όρο» ή σαν «αντάλλαγμα» για τις καλές, «αποπυρηνο» προθέσεις της. Δεν ζήτησε απευθείας να μικρύνουν αισθητά οι αμερικανο-νοτιοκορατικές ασκήσεις που τελειώνουν σε μια βδομάδα· ούτε ζητάει (ακόμα…) την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα. Αυτά τα διαχειρίζεται (για λογαριασμό και των δύο κορεατικών κρατών) η Σεούλ, σαν σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Έτσι έχει βραχυκυκλώσει ο αμερικανικός απορριπτισμός: αφού ζητάει κάτι ο σύμμαχος με τι δικαιολογία να του αρνηθείς;

Απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας την Σεούλ να κάνει «γλυκό αντιαμερικάνικο» παιχνίδι, η Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει δεσμευτεί απέναντι στις ηπα για τίποτα· εκτός απ’ την χθεσινή ανακοίνωση για πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών, που απευθυνόταν … σ’ όλο τον πλανήτη. Φυσιολογικά, ενόσω τους επόμενους μήνες, με σημείο κορύφωσης την συνάντηση Kim – Trump (αν δεν την εμποδίσει κάποιος «μυστήριος» μηχανισμός…) τα δύο κορεατικά κράτη θα «ξελογιάζουν» το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας την ματαιοδοξία του, θα πρέπει να προχωρήσουν όχι μόνο σε πολιτικές αλλά και οικονομικές συμφωνίες. Θα είναι έτσι πάλι η Σεούλ (κι όχι η Πγιονγκγιάνγκ) που θα ζητήσει (απ’ τον οηε) την άρση αν όχι όλων οπωσδήποτε κάμποσων κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας. Με την υποστηρίξη, φυσικά, της Μόσχας, του Πεκίνου (αλλά και της ευρώπης). Τι θα κάνει τότε η κυρία Haley (αν είναι ακόμα στο πόστο της…); Θα αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς;

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον μέσω του ψόφιου κουναβιού θα αποδεικνύεται όλο και πιο διακοσμητική στην εξέλιξη των ενδοκορεατικών (αλλά και των περιξ ευρασιατικών) σχεδίων, κάποιοι στο αμερικανικό βαθύ κράτος θα δαγκώνονται όλο και περισσότερο: θέλουμε έναν ξεκάθαρο εχθρό!!! Τώρα!!

Ανατολική ασία

Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.

Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.

Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).

Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….

Το μαξιλάρι της θείας Λίτσας

Κυριακή 22 Απρίλη. Ακούστηκε, ξανακούστηκε, είναι αλήθεια. Η θεία Λίτσα κάνει αποταμίευση (απ’ την σύνταξη της) και τον κουμπαρά τον έχει κάνει προσκεφάλι της.

Δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Η θεία Λίτσα κοιμάται πάνω σε μερικά δισεκατομμύρια, με προοπτική να γίνουν καμιά εικοσαριά. Δεν είναι πούπουλα, είναι παράδες.

Έπεσε πανικός. Το τελευταίο που θα ήθελε το σπίτι και η γειτονιά είναι να κάνει security στο κομπόδεμα της θείας Λίτσας. Γιατί φωνάζει ότι «το μαξιλάρι θα την σώσει όταν βγει απ’ το τούνελ»; ρώτησε κάποιος. «Επειδή είναι καμμένη» απάντησε ένας άλλος· κι αμέσως μετά η κουβέντα πήγε στους καμμένους γενικά.

Ο οικονομολόγος της παρέας είπε ότι υπάρχει μια διεθνής τάση επιστροφής στο χρυσάφι. Θα προσπαθήσουμε να την πείσουμε να κάνει το κομπόδεμά της λίρες αγγλίας, όπως παλιά. Να τις βάλουμε σε ντενεκέ, να τον θάψουμε στην αυλή. «Κι αν αρχίσει να κοιμάται από πάνω;» ρώτησε ο ξάδελφος ανήσυχος. «Θα της ρίξουμε χώμα, να μην κρυώσει» του είπα. Με τον τόνο του «δώστε στην πατρίδα του θανάτου το φιλί».

«Πεθαίνει σαν χώρα» μουρμούρησε ο ξάδελφος. Αλλά το είπε σιγανά, να μην το ακούσει η θεία Λίτσα, και νομίζει ότι θέλουμε να την κληρονομήσουμε…

(φωτογραφία: Χρυσοθήρες στη ν. ζηλανδία, στη δεκαετία του 1930. Η αναζήτηση χρυσού με σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, είχε την τιμητική της στη διάρκεια σοβαρών κρίσεων, ανεργίας, φτώχιας, κλπ. Όπως και η αναζήτηση πετρελαίου.

Καμία σχέση με την θεία Λίτσα, το μαξιλάρι της, την αοζ της και το γκάζι κάπου θαμμένο…)

Ελλάς – γαλλία – συμμαχία

Σάββατο 21 Απρίλη.

– Ρε Μακρόν πιάσε δυο φρεγάτες!

– Θα τις φας εδώ ή να τις τυλίξω;

– Κάντες πακέτο, για το σπίτι… Έχουμε ειρήνη σήμερα… Ειρήνη και σταθερότητα…

(Να τι σημαίνει να είσαι νοικοκύρης και χουβαρντάς! Έχεις και καμία φρεγάτα στην καβάτζα, μπας και την χρειαστεί κανας φίλος…)

Συρία 1

Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.

Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.

Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4ου παγκόσμιου.

Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.

Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;

Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;

Συρία 2

Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.

Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».

Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.

Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…

Περίεργη κατάσταση…

(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…

Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)

Κορέες

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Ο «αιώνιος εχθρός»

Σάββατο 21 Απρίλη. Ενόσω οι κάθε είδους υποτελείς του ελληνικού εθνικισμού είτε «περιμένουν πόλεμο» με την τουρκία είτε ανησυχούν για το πως θα την παλέψουν σαν τουρκικό προεκλογικό υλικό τους επόμενους μήνες (μερικοί γιορτάζουν κιόλας σήμερα…), το τουρκικό καθεστώς έχει, το έχουμε ξαναπεί, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί. Και δεν είναι όλα στρατιωτικού περιεχομένου.

Σύμφωνα με το κρατικό κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων xinhua ο Erdogan και ο Xi Jinping επιβεβαίωσαν τηλεφωνικά προχτές την συμφωνία τους σε διάφορα διεθνή και «τοπικά» ζητήματα (: συρία…):

… Ο Xi δήλωσε ότι οι δύο χώρες πρέπει να επιταχύνουν την πραγματιστική συνεργασία τους, που απαιτεί και απ’ τις δύο πλευρές να ενισχύσουν την διασύνδεση του κινεζικού σχεδίου «belt and road» («δρόμοι του μεταξιού») με το τουρκικό σχέδιο “middle corridor”…. Η τουρκία έχει ειδική επιρροή και ρόλους σε σημαντικά διεθνή και περιφερειακά ζητήματα είπε ο Xi, προσβλέποντας στην ενίσχυση της συνεργασίας των δύο κρατών σε διεθνείς οργανισμούς όπως οηε και οι g20…

Ο Erdogan δήλωσε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία της κίνας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας, και εκτιμάει πολύ την μεγάλη προσπάθεια που κάνει η κίνα στις διεθνείς σχέσεις να διασφαλίσει την εντιμότητα και την δικαιοσύνη… Επιπλέον είπε ότι δίνει μεγάλη σημασία στην επιρροή της κίνας για την πολιτική λύση του συριακού ζητήματος, προσθέτωντας ότι σκοπεύει να ενισχύσει την επικοινωνία και την συνεργασία με την κίνα πάνω σ’ αυτό το θέμα…

Τέτοια αναφέρει μεταξύ άλλων το σχετικό ρεπορτάζ του xinhua… (Και που να ήξερε το δυστυχισμένο αφεντικό αυτής της άτυχης χώρας, της κίνας, ότι η θεία Λίτσα βλέπει οράματα με την επερχόμενη διάλυση της τουρκίας… Που να το ήξερε!)

Λοταρία

Παρασκευή 20 Απρίλη. Το ισραηλινό κράτος προσφέρει έξτρα bonus στα (10;, 20;) πρώτα κράτη που θα μεταφέρουν τις πρεσβείες τους απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Είναι η κληρονομιά του Κάιν, της δικής τους μυθολογίας, αλλά σε post modern εκδοχή. Οι δέκα πρώτοι που θα επιβεβαιώσουν το «δικαίωμά» μας να σκοτώνουμε μέχρι εξαφάνισης τους παλαιστίνιους, κερδίζουν 5 διανυκτερεύσεις σε πεντάστερο ξενοδοχείο και δωρεάν κοκότες πολυτελείας για διασκέδαση… Εμείς σκοτώνουμε, εσείς τρώτε, πίνετε και γαμάτε με δικά μας έξοδα…

Μπορεί να αναπτυχθεί κι ένα παράλληλο κύκλωμα στοιχημάτων, για το ποιοι θα είναι αυτοί οι «πρώτοι» – πέρα απ’ την Ουάσιγκτον που σύντομα, στις 15 Μάη, αναμένεται να είναι η πρώτη των πρώτων… – που θα ανταποκριθούν…

Ισραηλινό απαρτχάιντ: μίσος και σιχασιά!