Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…): παρά τις εικονικές εντυπώσεις μόνο η αστυνομική καταστολή ήταν πραγματικά μαζική. Όσο για το “πλήθος”; Ακόμα κι αν τα επίσημα νούμερα (125.000 διαδηλωτές σε όλη τη γαλλία…) είναι, όπως συνηθίζεται, υποεκτιμημένα· ακόμα κι αν οι διαμαρτυρόμενοι ήταν 5πλάσιοι, 600.000 ας πούμε, θα ήταν (σε αναλογία πληθυσμών γαλλίας – ελλάδας) λιγότεροι από 100.000 για όλη την ελληνική επικράτεια. Όχι αμελητέο μέγεθος· αλλά όχι και κάτι εντυπωσιακό, αν ληφθούν υπόψη εκείνα που είχαν προηγηθεί μέχρι προχτές· αλλά και η ρητορική για τα “προβλήματα του γαλλικού λαού”…
Εκείνα που δεν είναι καθόλου “μικρά” είναι αφενός τα δομικά προβλήματα του γαλλικού κεφάλαιου / κράτους σε ότι αφορά την θέση του στον παγκόσμιο καταμερισμό κερδοφορίας και εξουσίας· αφετέρου η βαθιά αποπολιτικοποίηση των υποκειμένων που αντι-δρουν στη διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα γαλλικά λίγο ή πολύ συναισθηματικά, βυθισμένα σ’ ένα σύμπαν εντυπώσεων (που παράγουν ή/και καταναλώνουν τα ίδια) – ένα virtual σύμπαν που το θεωρούν “πραγματικότητα”.
Τώρα ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron μπορεί να ξαναπάρει τον έλεγχο των πρωτοβουλιών· και υποθέτουμε ότι αυτό θα κάνει, με το αναμενόμενο διάγγελμά του. Λίγος πατερναλισμός, λίγες παροχές / μερεμέτια, λίγο θέατρο: πιθανόν το κοκτέιλ να δουλέψει, σε συνδυασμό φυσικά με τους υποκειμενικούς παράγοντες του φαινομένου που ονομάστηκε «κίτρινα γιλέκα», αλλά θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί χρωματιστή εξέγερση…