Month: December 2018

ρατσιστές και αντισημίτες ενάντια σε εβραίους και άραβες

Την (2η) Παρασκευή για την Παλαιστίνη, στις 21 Δεκέμβρη, στο κτ. Γκίνη του ΕΜΠ (στις 7.30 μμ – αυστηρά) το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει μια διάλεξη του Joseph Massad στη Βιέννη (2017), με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων απ’ την «διακήρυξη του Balfur».

O Joseph Massad, παλαιστίνιος γεννημένος στην ιορδανία, καθηγητής σύγχρονης αραβικής πολιτικής και διανοητικής ιστορίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Columbia, θεωρείται σαν ο κορυφαίος παγκόσμια ιστορικός ερευνητής της μέσης Ανατολής, και κατά κάποιον τρόπο διάδοχος του Edward Said. Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Η εμμονή του Παλαιστινιακού Ζητήματος: Δοκίμια για τον Σιωνισμό και τους Παλαιστίνιους (2006) θεωρήθηκε από πολλούς καίρια συμβολή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Δείγμα της αξίας της κριτικής ιστορικής ανάλυσης του «παλαιστινιακού ζητήματος» απ’ τον Massad είναι ότι ο ισραηλινός διανοούμενος Ephraim Nimni επαίνεσε τον Massad (μαζί με τον Said) σαν αυθεντικό διάδοχο του πλούτου και της ελευθερίας της σκέψης των εβραίων διανοούμενων της διασποράς.

Στην ιδιαίτερα πυκνή αλλά διαφωτιστική διάλεξή του στη Βιέννη ο Massad περιγράφει ντοκουμενταρισμένα την ιδεολογική και πολιτική συμμαχία του εβραϊκού εθνικισμού και του χριστιανικού / ευρωπαϊκού αντισημιτισμού στον 19ο αιώνα ως και το πρώτο μισό του 20ο, όταν παίρνει την σκυτάλη η αποφασιστική δράση στη μέση Ανατολή του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Εναντίον τόσο των αράβων / μουσουλμάνων όσο και εναντίον των εβραίων διεθνιστών – κομμουνιστών.

Στ’ άρματα, στ’ άρματα!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Ο ρόλος ήταν κομμένος και ραμμένος για τον ψεκασμένο. Με την βαριά του ανάσα και τους ρόγχους της εισπνοής του μετά από κάθε πρόταση, θα πρόσθετε έναν τόνο δραματικότητας, σε στυλ: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.

Όχι όμως. Από σκηνοθετικό λάθος, την απαγγελία ανέλαβε ένας ναυτο-αρχικαραβανάς, ο αρχηγός του ελληνικού στρατού: Εάν ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε δήλωσε, με όλη την στριφνή πολεμοκαπηλεία που θα χωρούσε σε μια καραβανοφράση άνευ νοήματος. Η ανησυχία του είναι, βέβαια, οι ξέρες περί το Καστελόριζο… Ωστόσο λόγω εξειδίκευσης θα έπρεπε να το ξέρει. Άλλο πράγμα οι οικοδομικές εργασίες (ισοπεδώσεις, κατεδαφίσεις, εκσκαφές, μπαζώματα γενικώς) και άλλο ο πόλεμος… Εννοεί ο έλληνας αρχικαραβανάς πως (με άγνωστο τρόπο) θα σκοτώσει τους τυχόντες τούρκους βατραχανθρώπους; Και μετά;

«Εάν ανέβουν»; Ποιος, άραγε, θα τους δει; Αν είναι να κάνουν τέτοια επιχείρηση, θα σκαρφαλώσουν νύχτα ή νωρίς τα χαράματα, θα φυτέψουν μια σημαία, θα την φωτογραφίσουν, και θα φύγουν (τα γνωστά…): είναι τόσο δίπλα στα τουρκικά παράλια ώστε μπορούν να κάνουν το πήγαινε-έλα ακόμα και κολυμπώντας…. Όταν θα το μάθει το ελληνικό γεεθα η ξέρα θα είναι άδεια…

«Θα την ισοπεδώσει»; Χμμμ… Αυτό είναι something new· αλλά χρήσιμη ιδέα. Που σηκώνει βελτίωση. Αντί το ατρόμητο ελληνικό τμήμα θαλάσσιων καταστροφών να κάνει την ισοπέδωση μετά να την κάνει απ’ τα πριν· για όλες τις «ύποπτες» βραχονησίδες του Αιγαίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός μιλιταρισμός θα την πατήσει, αφού δεν θα έχει βραχο-στόχους πια. Θα ησυχάσουμε κι εμείς, αφού θα τελειώσει αυτό το πανηγυράκι «τίνος είναι ρε παιδιά ο ύφαλος»…

Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ απλά: ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΑΟΖ με βάση την διεθνή νομοθεσία για τις (θαλάσσιες) ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης αλλά και αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου σε ακριβώς παρόμοιες περιπτώσεις. Όλες οι ελληνικές φαντασιώσεις για «αοζ Καστελόριζου» είναι εκτός πραγματικότητας, πολεμοχαρείς διακηρύξεις για εσωτερική κατανάλωση. Και, φυσικά, η Άγκυρα έχει σημαντική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο – ελάτε τώρα!

Αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός αναγνώριζε αυτήν την απλή πραγματικότητα δεν θα χρειαζόταν να ψάχνει… Ούτε για να ισοπεδώσει βραχονησίδες, ούτε για να μαστιγώσει την θάλασσα.

Αν πάλι ελπίζει ότι o «θείος απ’ την Αμερική» θα του χαρίσει την ανατολική Μεσόγειο, ας μας πουν τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού τι πίνουν. Για να περάσουμε ένα χέρι τα παπούτσια μας…

(Ο ψεκασμένος δεν τo έφαγε ότι έχασε το ρόλο «βυθίσατε την βραχονησίδα»! Οπότε απ’ τη Λέρο, που σαν Δωδεκάνησο απαγορεύεται να έχει στρατό, με βάση τις διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει το ελλαδιστάν, δήλωσε το εξής:

Ένα χιλιοστό κίνησης (ρόγχος) αν κάνουνε (ρόχγος) θα τους τσακίσουμε (ρόγχος), θα τους συντρίψουμε (ρόγχος)… Δυστυχώς για τον γενναίο τούτο καταστροφέα, έχουν υπάρξει άλλοι καλύτεροι. Οι στρατηγοί Τσοχατζόπουλος, Αρσένης και Πάγκαλος, στα μέσα των ‘90s, απειλούσαν ότι θα ισοπεδώσουν την Izmir «έτσι και τολμήσουν να κουνηθούν».

Δόξα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες η αγαπημένη Izmir είναι μια χαρά, στη θέση της. Όσο για τους ισοπεδωτές της; Porca καλοσυνταξιοδοτημένη miseria….)

(φωτογραφία: Σε άλλες εποχές (εν προκειμένω, εδώ, το 1978…) που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού / αντιτουρκισμού – όπως ο Παπαντρέου ο Β – νόμιζαν ότι οι συσχετισμοί ήταν υπέρ τους, η απειλή για “βύθιση” δεν αφορούσε ξέρες… Αφορούσε (τουρκικά) πλοία. Συγκριτικά μιλώντας οι λεονταρισμοί είναι πάντα οι ίδιοι· μόνο που έχουν ανοιχτεί πολύ… Έχουν πάει στα βαθιά…)

Κλάψε, κλάψε!!!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Πάνω που ο τενεκεδένιος ανακοίνωσε απ’ το ισραήλ ότι «υπογράφτηκε η συμφωνία για την κατασκευή του east med» (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) βρήκε την στιγμή ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis να την κάνει απ’ το γκουβέρνο του ψοφιοκουναβιστάν… Διαφωνεί με την (όποια) απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία· ανήκει, λογικό, στο άλλο κύκλωμα…

Ελάτε τώρα στη θέση των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έχουν κάνει εδώ και χρόνια, με διακομματική συνέχεια και συνέπεια… και τι δεν έχουν κάνει για το καλό της συμμαχίας τους με την «αγγλόσφαιρα»;… Έχουν βάλει όλα τα αυγά τους στο καλάθι του άξονα της Ουάσιγκτον… Έχει βγάλει η γλώσσα τους καντήλες για να πείσουν για την χρησιμότητά τους τους american friends….. Και κάθε τρεις και λίγο πρέπει να ξαναγνωρίζονται με τους «καινούργιους» στην Ουάσιγκτον, μια υπ.εξ., μια υπ.αμ…

Τελικά τα μόνα στηρίγματά τους είναι ένας υπόδικος καραμπινάτος ρατσιστής και ένας χουντικός καραβανάς (με τα καθεστώτα τους, φυσικά!). Και γι’ αυτόν τον τελευταίο μην βάλετε στοίχημα για την μακροζωΐα του…

Ε, δεν μπορεί: κάποιοι στο ελληνικό βαθύ κράτος θα δακρίζουν για την αποχώρηση του «τρελού σκύλου».

Απ’ τα νεύρα τους…

(φωτογραφία πάνω: Πως θα κυκλώσουμε την ανατολική Μεσόγειο; Εσύ θα πας αποκεί κι εγώ από δω!!!

Κάτω: ποιος είπε ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού δεν έχουν αισθήματα; Προσέξτε το γεμάτο έρωτα βλέμμα του τενεκεδένιου: ο υπόδικος φασίστας απέναντι του έδειξε (όχι την συλλογή του από πεταλούδες αλλά) τα κατασκοπευτικά γκάτζετ που διαθέτει το κράτος του, και … τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους…)

No pasaran!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Κάθε κράτος (ακόμα και πριν την καπιταλιστική εποχή, οπωσδήποτε όμως τους δυο τελευταίους αιώνες) θέλει να παρουσιάζεται σαν «συλλογικός εκφραστής του λαού» του· ο αποκλειστικός τέτοιος…. Αυτή είναι η ασπίδα των αφεντικών του πρώτα και κύρια στην αντιπαλότητα ή/και στην έχθρα εναντίον τους «απ’ τα μέσα». Η ασπίδα τους απέναντι στην εργατική τάξη «τους», που το έχει εύκολο όταν αποκτάει την αυτοπεποίθησή της να στρέφεται πολεμικά ακριβώς απέναντι σ’ αυτό το καπιταλιστικό «κράτος / πατέρα». Είναι επίσης η ασπίδα των κρατών και των υποτελών τους στους διακρατικούς, ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Κράτος σημαίνει εξουσία. Κράτος σημαίνει στρατοί, αστυνομίες, δικαστήρια, διοίκηση, αξιώματα, έλεγχος, ιδεολογικοί μηχανισμοί – ποιος δεν τα ξέρει αυτά; Ωστόσο καμμία κοινωνία δεν ταυτίζεται στο σύνολό της με το κράτος που την ελέγχει! Ακριβώς γι’ αυτό έγιναν εφικτές (είτε με επαναστατικές διαδικασίες είτε με ριζικές μεταρρυθμίσεις) οι αλλαγές στη συγκρότηση της μορφής κράτος. Άλλοτε το κράτος ταυτιζόταν με τον αυτοκράτορα ή με τον βασιλιά και το παλάτι. Άλλοτε, πάλι, ταυτιζόταν με την θρησκευτική εξουσία (που διέθετε και αστυνομίες, και δικαστήρια, και στρατούς). «Το κράτος είμαι εγώ» έλεγε ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΔ – αλλά η «συνέχεια του κράτους» ατύχησε όταν ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ έχασε το κεφάλι του το 1793, στη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης. «Το κράτος είστε εσείς» είπε ο Μητσοτάκης ο Α στους μπάτσους· κι έτσι αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο το οργανωμένο έγκλημα στα μέρη μας…

Αυτά είναι κοινότοπα. Πρέπει να τα θυμίσουμε ωστόσο επειδή βρίσκεται σε εξέλιξη μια διεθνής εκστρατεία απ’ το ισραηλινό καθεστώς και τους συμμάχους του στον πρώτο κόσμο, να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική εναντίον του (άρα και η υποστήριξη των αγώνων των παλαιστινίων) βαφτιζόμενη σαν αντισημιτισμός!! Σ’ αυτήν την εκστρατεία από χθες, επίσημα, μπαίνει και το ελληνικό κράτος. (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια σ’ αυτό).

Ο ίδιος ο όρος «σημίτης», σαν προσδιορισμός ανθρώπινης φυλής, είναι ρατσιστικός· ευρωπαϊκή ρατσιστική κατασκευή του 19ου αιώνα, εναντίον των εβραίων (όσες / όσοι έρθουν στην σημερινή εκδήλωση του εγχειρήματος «Παρασκευές για την Παλαιστίνη» θα μάθουν το γιατί). Σε κάθε περίπτωση: αντι-εβραϊσμός, σαν ρατσιστική απόρριψη πληθυσμών με συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις, υπήρξε. Και υπάρχει ακόμα. Προέρχεται πάντα απ’ τις λευκές, χριστιανικές, ρατσιστικές, μισανθρωπικές, κανιβαλικές συνομαδώσεις των πρωτοκοσμικών κοινωνιών. Κάθε κομμουνιστής, αναρχικός, σοσιαλιστής είναι de facto εχθρός του αντι-εβραϊσμού. Όπως είναι εχθρός κάθε άλλης διάκρισης με κριτήρια φυλής, φύλου, τάξης, θρησκείας, ηλικίας, σεξουαλικότητας ή οτιδήποτε άλλο παράγει η φασιστική σαπίλα. Αλλιώς, αν δεν είναι έτσι αντίθετος, είναι κοινός απατεώνας!

Τελεία και παύλα!!!

Αντιστροφή

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Στη χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», κάτω απ’ τον τίτλο «δεν θα περάσει» (σκόπιμη λογοκλοπή του αντιφασιστικού / εργατικού συνθήματος του 1936…) – το μήνυμα από ελλάδα – ισραήλ, μπορούσε να διαβάσει κανείς ένα ρεπορτάζ που ξεκινούσε έτσι:

Με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά βεβήλωσης μνημείων για το Ολοκαύτωμα, αλλά και τους βανδαλισμούς εβραϊκών νεκροταφείων από ακραίους που διέπονται από ρατσιστικές και αντισημιτικές απόψεις, η χώρα μας με το ισραήλ ενώνουν τις δυνάμεις τους για την καταπολέμηση των φαινομένων της ξενοφοβίας και του αντισημιτισμού…

Καλά και άγια! Ωστόσο, το ρεπορτάζ τέλειωνε ως εξής:

… Το χρονοδιάγραμμα του διαλόγου στην Αθήνα συμπίπτει με τις αποφάσεις που έλαβαν ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και η ευρωπαϊκή επιτροπή, για την υιοθέτηση του ορισμού της διεθνούς συμμαχίας για τη μνήμη του ολοκαυτώματος (IHRA) για τον αντισημιτισμό.

Ουπς!!! Ο αντισημιτισμός δεν είναι εδώ και πολλές δεκαετίες, ακόμα και αιώνες, προσδιορισμένος; Τώρα βρέθηκε το νόημά του; Τι συμβαίνει;

Έχει συμβεί αυτό: εδώ και λίγα χρόνια προωθείται ένας υποτίθεται διευρυμένος αλλά στην πραγματικότητα αντεστραμμένος «ορισμός του αντισημιτισμού», που έχει βασικό στόχο (σε σύγκριση με αυτά που η ανθρωπότητα γνωρίζει σαν αντισημιτισμό) να προστατέψει το ισραηλινό κράτος· και να ποινικοποιήσει τους αγώνες των παλαιστινίων και τους συμπαραστάτες τους!

Η σοβαρότητα αυτής της ιδεολογικής εκστρατείας και το τι σημαίνει αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα και ένας απ’ τους βασικούς συγγραφείς του «νέου ορισμού», ο Kenneth S. Stern, προειδοποίησε για τις κατασταλτικές, ολοκληρωτικές συνέπειες που θα έχει η νομική χρήση του «νέου ορισμού».

Σε μια ανοικτή επιστολή τους (δημοσιεύτηκε στις 18 Ιούλη του 2018, στην ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα Jerusalem post) 39 εβραϊκές αριστερές οργανώσεις (άλλες απ’ τις οποίες υποστηρίζουν πλήρως το κίνημα BDS, άλλες εν μέρει και άλλες που δεν έχουν επίσημη θέση γι’ αυτό) βάζουν τα πράγματα στη θέση τους:

Από την ίδια μας την ιστορία είμαστε όλοι εξαιρετικά ευαίσθητοι για τους κινδύνους των εντεινόμενα φασιστικών και ανοικτά ρατσιστικών κυβερνήσεων και πολιτικών κομμάτων…. Η αύξηση του αντισημιτικού λόγου και των επιθέσεων παγκόσμια είναι μέρος αυτής της ευρύτερης τάσης. Σε τέτοιους καιρούς είναι ακόμα πιο σημαντικό από ποτέ να γίνει η διάκριση ανάμεσα στην εχθρότητα ή/και στις προκαταλήψεις εναντίον των εβραίων απ’ τη μια μεριά, και τη νόμιμη κριτική στις ισραηλινές πολιτικές και το σύστημα της αδικίας απ’ την άλλη.

… Ο ορισμός του αντισημιτισμού από την IHRA είναι έτσι διατυπωμένος ώστε σκόπιμα να εξισώνει τις νόμιμες κριτικές στο ισραήλ και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παλαιστινίων με τον αντισημιτισμό, σαν μέσο για να τις καταπιέσει…. Αυτή η εξίσωση υπονομεύει τόσο τον παλαιστιναικό αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα, όσο και τον παγκόσμιο αγώνα κατά του αντισημιτισμού. Επιπλέον εξυπηρετεί την προστασία του ισραήλ απ’ το να του αποδοθούν ευθύνες με βάση τα παγκόσμια θεσμισμένα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή νομοθεσία.

Καλούμε τις κυβερνήσεις, τις τοπικές αρχές, τα πανεπιστήμια και όλους τους υπόλοιπους οργανισμούς να απορρίψουν τον ορισμό της IHRA και, στη θέση του να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα για να ηττηθεί η λευκή, ρατσιστική, εθνικιστική βία και το μίσος, και να τελειώσει η συνέργεια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απ’ το ισραήλ. Το ισραήλ δεν μας αντιπροσωπεύει, και δεν μπορεί να μιλάει στο όνομά μας ενόσω διαπράτει εγκλήματα κατά των παλαιστινίων και αρνείται τα κατοχυρωμένα απ’ τον οηε δικαίωματά τους.

Έχουν δίκιο! Καθαρές κουβέντες. Και δεν είναι αυτές οι 39 οργανώσεις (από διάφορα μέρη του κόσμου) οι μόνες εβραϊκές καταγγελίες για την προσπάθεια του ισραηλινού κράτους και να υπονομεύσει τον αγώνα των παλαιστινίων αλλά και (προσέξτε το αυτό, είναι πολύ σοβαρό!) να υπονομεύσει τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού!

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο σκέλος της εκστρατείας τόσο του ισραηλινού καθεστώτος όσο και των δεξιών (έως ακροδεξιών) συμμάχων του στον πρώτο κόσμο: μέσα απ’ την κατά βούληση «διαπλάτυνση» του τι είναι τι, να θολώσει η πραγματικότητα και να σχετικοποιηθεί ο ένας και μοναδικός αντι-σημιτισμός (αντι-εβραϊσμός), αυτός των φασιστών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο φασισμός θα συμψηφίζεται με οτιδήποτε είναι αντίπαλο στην ιμπεριαλιστική πολιτική στη μέση Ανατολή. Αυτό χρειάζεται στο απαρτχάιντ καθεστώς: όχι μόνο σα συσκότιση των εναντίον του κριτικών, αλλά και σαν ενίσχυση του φασισμού γενικά.

Σ’ αυτό το κόλπο ετοιμάζεται να πάρει μέρος και το ελληνικό κράτος / παρακράτος…Απ’ την μια μεριά δεν μας κάνει εντύπωση: πρόκειται για συμμαχία. Απ’ την άλλη δεν πρέπει να περάσει με αδιαφορία: είναι πόλεμος!

Ξανά και ξανά και ξανά: μπροστά σύντροφοι!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Το ζήτημα αυτό, ενώ έχει πάντα στο κέντρο του τον αγώνα των παλαιστινίων αντρών και γυναικών εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ, δεν περιορίζεται καθόλου εκεί!

Σε ότι αφορά την μεταμοντέρνα αντιστροφή των εννοιών απ’ τους φασίστες, την ξέρουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι. «Όσοι υποστηρίζουν τους μετανάστες / πρόσφυγες είναι ρατσιστές» – λένε οι ντόποιοι φασίστες. «Εναντίον των ελλήνων»… (Όσοι υποστηρίζουν τους παλαιστίνιους είναι ρατσιστές – λένε οι φασίστες του ισραηλινού καθεστώτος και οι διεθνείς σύμμαχοί τους…) Άρα: ο πόλεμος στις ιδεολογικές μεταστροφές και στη διασπορά της σύγχισης, απ’ όπου κι αν προέρχονται, είναι ήδη σημαντικό πολιτικό καθήκον μας.

Εξίσου σημαντικό είναι κι αυτό: αν ένα κράτος (οποιοδήποτε κράτος) πετύχει να θωρακιστεί απέναντι στην εναντίον του λόγω και έργω κριτική, οποιοδήποτε «επιχείρημα» κι αν χρησιμοποιήσει, τότε και κάθε άλλο κράτος θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο – με τα δικά του επιχειρήματα. Αν υπάρξει ένα «ιερό» κράτος, θα είναι απλά η αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλα «ιερά» κράτη. Οι «εκλεκτές, ελέω θεού ηγεμονίες» δεν είναι καινούργιο κόλπο…

Υπάρχει κάποιος λόγος για να μην επιδιώκει να είναι «υπεράνω κριτικής» το ελληνικό, το γαλλικό, το τουρκικό, το αμερικανικό, το ρωσικό, το κινεζικό ή το αιγυπτιακό κράτος; Όχι! Το καθένα μπορεί να εφεύρει την δική του νομιμοποίηση. Όποιος δεχτεί ότι ενός κράτους η νομιμοποίηση είναι «ιερή» (αδιάφορα τα επιχειρήματα, έτσι κι αλλιώς θα είναι σαθρά), θα αναγκαστεί να το δεχτεί και για τα επόμενα. Σύγκριση στην «ιερότητα» δεν μπορεί να γίνει!

Η ισραηλινή τακτική δεν είναι εξαίρεση. Το αποδεικνύει η ευκολία που έχει γίνει αποδεκτή από μερικά (λίγα προς το παρόν, αλλά το πράγμα έχει προοπτική) κράτη. Όπως συμβαίνει με την «αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσας» του απαρτχάιντ κράτους, έτσι και στην επικύρωση της ιδεολογικής του «ιερότητας», κανένα σύμμαχο κράτος δεν κινείται έξω απ’ τα συμφέροντα των αφεντικών που εκπροσωπεί. Μια φασιστική πρακτική από κάπου ξεκινάει. Ή κάπου έχει το πιο ηχηρό κέντρο της. Ή κάπου γίνεται νόμιμο παράδειγμα. Κάθε φορά που εγκρίνεται επεκτείνεται: υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που θα επωφεληθούν απ’ αυτήν… Πρώτοι απ’ όλους οι σύμμαχοί της.

Μ’ αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο, η υπόθεση του παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος προεκτείνεται έξω απ’ τα όρια της ιστορικής, γεωγραφικά προσδιορισμένης Παλαιστίνης. Τα (δι-εθνικά, δια-θρησκευτικά, δια-σεξουαλικά) κινήματα υποστηρίξης στην παλαιστινιακή αντίσταση ανάγκασαν τον ισραηλινό φασισμό να διεθνοποιηθεί κατασκευάζοντας τις ιδεολογικές αντιστροφές που τον βολεύουν· αυτή η διεθνοποίηση γίνεται ευχάριστα δεκτή από άλλα κράτη που κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς και τις δικές τους παρόμοιες αντιστροφές· το πεδίο της αναμέτρησης διευρύνεται. Και βαθαίνει.

Σας περιμένουμε εκεί. Εδώ. Παντού. Μ’ όλη την συνείδησή σας!

Ούτε ξέρω, ούτε μ’ ενδιαφέρει

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Ξέρουν και νοιάζονται, όμως, οι Άλλοι.

Προφυλάξου απ’ την πανουργία της ιδεολογίας και της πλαστογράφησης! Στο μυαλό σου σημαδεύουν!!

(φωτογραφία: Από άρθρο του Joseph Massad).

Μέση Ανατολή 1

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Φεύγει; Μένει; Μενοφεύγει; Μέχρι πριν λίγες μέρες επώνυμοι κι «ανώνυμοι» αξιωματούχοι του ψοφιοκουναβιστάν επαναλάμβαναν κατηγορηματικά ότι ο αμερικανικός στρατός θα παραμείνει στην βόρεια και βορειοανατολική συρία («φιλοξενούμενος» των ypg) … είτε επειδή ο φθονερός isis δεν έχει ηττηθεί… είτε επειδή και ηττημένος μπορεί να νεκραναστηθεί… είτε επειδή το ιράν βρίσκεται ήδη στη συρία και πρέπει να ξεκουμπιστεί…. Με καμιά δεκαπενταριά βάσεις σ’ όλη αυτή την έκταση (ίση, σε μέγεθος, με την κροατία) εκ των οποίων οι τέσσερεις αεροπορικές, το αμερικανικό πεντάγωνο δούλευε στη συριακή επικράτεια το ίδιο που κάνει στην ιρακινή (και την αφγανική): μόνιμη παραμονή, με προσχήματα ή όχι.

‘Ωσπου χτες το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε κάτι του είδους Veni, vidi, vici (εντελώς συμπτωματικά η μάχη για την οποία ο Ιούλιος Καίσαρας, το 47 π.χ. ήταν τόσο λακωνικός έγινε περίπου στον ίδιο μεσημβρινό με την Afrin, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στην βόρεια τουρκία). Και, κατά συνέπεια, αναγγέλθηκε η γρήγορη επιστροφή των αμερικάνων πεζοναυτών στα σπίτια τους… να κάνουν γιορτές σαν άνθρωποι. Τι τρέχει;

Ίσως θυμάστε (έχει περάσει καιρός…) πως είχαμε γράψει ότι σε μεγάλο μέρος της ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενης συριακής επικράτειας είχαν ξεκινήσει διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις τμημάτων του αραβικού πληθυσμού… Αυτή η αντίδραση σ’ ότι αυτοί οι σύριοι ονομάζουν (σωστά) «κατοχή» κλιμακώθηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, φτάνοντας σε ένοπλη εξέγερση· με κέντρο την Raqqa, αλλά όχι αποκλειστικά εκεί. Ένας παράγοντας που τροφοδότησε και τροφοδοτεί αυτήν την σύγκρουση είναι οι εξαιρετικά βίαιες προσπάθειες καταστολής απ’ τις ypg (καμμία σχέση με τα «κομμουνιστιλίκια» που πλασσάρονται…). Η Raqqa και η κατάσταση εκεί έχει αποδειχθεί κρίσιμη: όχι μόνο είναι η μακράν πολυπληθέστερη αραβική πόλη στη ζώνη ελέγχου / κατοχής από ypg / αμερικανικό στρατό… Αλλά, επίσης, καταστράφηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη διάρκεια της πολιορκίας και της ανακατάληψής της απ’ τον isis· ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις για ανοικοδόμηση (με χρηματοδότηση του τοξικού και των εμιράτων) δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Πριν μόλις μια βδομάδα (στις 14 Δεκέμβρη) η καθεστωτική Washington Post έγραφε μεταξύ άλλων:

…Μακριά απ’ τα μέτωπα, η ηρεμία που ακολούθησε το διώξιμο του Ισλαμικού Κράτους απ’ την Raqqa και την γύρω περιοχή έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Μια σειρά μυστηριωδών βομβών και δολοφονιών σε μερικές απ’ τις περιοχές που ανακτήθηκαν απ’ τους ισλαμιστές εδώ και τρία χρόνια έχουν τεντώσει τα νεύρα. Η ευθύνη για τις περισσότερες απ’ αυτές τις επιθέσεις αναλαμβάνεται απ’ το Ισλαμικό Κράτος και ένας εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού, ο συντ/χης Sean Ryan λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι πρόκειται για ψέμματα. «Ξέρουμε ότι ξανασυγκροτούνται σ’ αυτές τις περιοχές»….

Ως εδώ το συμπέρασμα θα έπρεπε να είναι: ο isis δεν έχει ηττηθεί οριστικά, άρα ο αμερικανικός στρατός παραμένει για να τον καταπολεμήσει. Όμως αμέσως μετά το ρεπορτάζ συνεχίζει:

…Ωστόσο υπάρχουν εκτεταμένες υποψίες ότι όλες οι περιφερειακές δυνάμεις που είναι αντίθετες στην αμερικανική παρουσία και στην κουρδική αυτοδιοίκηση μπορεί να ψάχνουν τρόπους να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή, βρίσκοντας συμμάχους ανάμεσα στους δυσαρεστημένους Άραβες που δεν συμφωνούν με την προοπτική να κυβερνούνται μακροπρόθεσμα απ’ τους Κούρδους…

… Ο εκνευρισμός μεγαλώνει, εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης κονδυλίων για την ανοικοδόμηση… Νωρίτερα φέτος ο Trump έκοψε τα 200 εκατομμύρια που προορίζονταν για τις βασικές επισκευές στις πιο κατεστραμμένες περιοχές. Αν και αυτό το ποσό αναπληρώθηκε από δωρεές της Σαουδικής Αραβίας και των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, είναι ένα ελάχιστο μέρος απ’ τα δισεκατομμύρια δολαρίων που απαιτούνται…

Ο θυμός στους δρόμους είναι εμφανής. Μερικοί κάτοικοι είναι ανοικτά εχθρικοί στους ξένους… Ακόμα κι αυτοί που υποστηρίζουν την στρατιωτική παρουσία του SDF και των αμερικάνων έχουν θυμώσει απ’ το γεγονός ότι οι ηπα και οι σύμμαχοί τους, που κατέστρεψαν την πόλη, δεν κάνουν τίποτα για την ανοικοδόμησή της. Και είναι πολλοί εκείνοι που δεν υποστηρίζουν τους νέους αφέντες. «Δεν θέλουμε τους αμερικάνους. Έχουν κάνει κατοχή» λέει ένας ράφτης. … Κι όλοι λένε ότι δεν υπάρχει ασφάλεια πλέον…

(φωτογραφίες: Απ’ την Raqqa, πριν μια βδομάδα).

Μέση Ανατολή 2

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Προκύπτει ότι υπάρχει ένας διχασμός στους μηχανισμούς εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θέλουν ακόμα πιο έντονη στρατιωτική κατοχή της περιοχής. Έχουν τα (γεωπολιτικά) επιχειρήματα, έχουν και την απαίτηση για αύξηση της χρηματοδότησης (απ’ το αμερικανικό υπ.αμ.). Υπάρχουν όμως και άλλοι που φοβούνται ότι ο αμερικανικός στρατός στη βόρεια και βορειοανατολική συρία κινδυνεύει να γίνει στόχος ενός αντάρτικου, το οποίο στηριζόμενο φανερά ή κρυφά είτε απ’ την Δαμασκό είτε απ’ τους συμμάχους της, θα καταλήξει σ’ ένα αιματοκύλισμα που η Ουάσιγκτον δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει. Γιατί όσο εύκολο κι αν είναι να μιλάει κανείς για «σταγονίδια του isis», άλλο τόσο εύκολο είναι να αποδειχθεί ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για ντόπιους αντικατοχικούς. Υπάρχει ένα φάντασμα πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά της κατεχόμενης απ’ τις ηπα συρίας: η Βαγδάτη του 2005. Δεν είναι καιρός για επανάληψη αυτής της ιστορίας!

Μια πρόσφατη (πριν 3 ημέρες) αμερικανική έκθεση για το θέμα κατέληγε ως εξής:

… Η προοπτική για την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία του να βρεθεί πιασμένη στη μέση μιας απ’ τις πιο σύνθετες συγκρούσεις που μπορεί να θυμηθεί κανείς, με στόχους που αλλάζουν διαρκώς και αμφίβολο τέλος, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία απ’ το κογκρέσσο και απάθεια απ’ την κοινή γνώμη. Ενώ εμφανίζονται από καιρό σε καιρό δημοσιογραφικές αναφορές στον «αιώνιο πόλεμο» στο Αφγανιστάν, σε σχέση με απώλειες αμερικάνων στρατιωτών ή σημαντικές επιθέσεις εναντίον αφγανών αμάχων και των σωμάτων ασφαλείας, στη Συρία έχει αρχίσει η ανάδυση άλλης μιας μακρόχρονης στρατιωτικής εμπλοκής με λιγοστές προοπτικές επιτυχίας…

Το φάντασμα του αφγανιστάν και της ήττας εκεί…. Χμμμ…. Μ’ αυτά τα δεδομένα συμπεραίνουμε ότι η «γρήγορη απόσυρση» του αμερικανικού στρατού απ’ την κατεχόμενη βόρεια / βορειοανατολική συρία είναι «εν μέρει». Θα αποχωρήσει ένα μέρος του αμερικανικού κατοχικού στρατού, εκείνο που είναι περισσότερο εκτεθειμένο στο αντικατοχικό αντάρτικο· ή σε “επιβουλές” που θα εμφανιστούν σαν proxie… Θα παραμείνουν όμως «σύμβουλοι», όπως και οι μισθοφόροι (αν ο τοξικός βάλει το χέρι στην τσέπη, θα αυξηθούν). Και θα παραμείνουν επίσης κάποιες αεροπορικές βάσεις. Το μοντέλο «άλλοι είναι το πεζικό / εμείς βάζουμε τον αέρα» δεν είναι, άλλωστε, καινούργιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, ας μην το ξεχνάμε: ακόμα κι αν υπάρχει διαπάλη στο εσωτερικό των μηχανισμών του αμερικανικού κράτους, για το μεσανατολικό πεδίο μάχης βαρύνοντα ρόλο και λόγο έχουν και οι σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Κι αυτοί, ασφαλώς, δεν θέλουν να δουν την ολοκληρωτική νίκη του μπλοκ της Αστάνα.

Μέση Ανατολή 3

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Λογικά η προσοχή έρχεται στην Άγκυρα. Ένα τηλεφώνημα πριν μερικές ημέρες μεταξύ Erdogan και ψόφιου κουναβιού έχει γίνει κιόλας το αγαπημένο «ερμηνευτικό κλειδί» για την (εν μέρει λέμε…) απόσυρση του αμερικανικού στρατού: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να βρεθεί ο στρατός της στο δρόμο της Άγκυρας…

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή (και λογική) εδώ· η παραπληροφόρηση, είτε από δόλο είτε από βλακεία, θα μεγαλουργήσει. Εάν η Ουάσιγκτον αλλάζει τον ιμπεριαλιστικό της σχεδιασμό στο συριακό πεδίο μάχης επειδή «φοβάται» την (τυπικά) σύμμαχο Άγκυρα, τότε επιδεικνύει παγκόσμια το τέλος της!!! Τι θα κάνει, άραγε, απέναντι στους κηρυγμένους εχθρούς της (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Τεχεράνη…); Το «επιχείρημα» είναι, λοιπόν, το λιγότερο βλακώδες.

Αναφέραμε ήδη ένα σοβαρότερο λόγο για την (εν μέρει, επιμένουμε…) στρατιωτική απεμπλοκή του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· σίγουρα βόρεια και ανατολικά. Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια: η Ουάσιγκτον θα αποσύρει έναν αριθμό στρατιωτών της· όχι, όμως, τον σοβαρό εξοπλισμό τους! Αυτόν θα τον αφήσει στις ypg…

Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα βλαφτούν εάν και εφόσον οι χθεσινές ανακοινώσεις γίνουν, όντως, πράξη;

Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα συνολικά, αν και κάθε κράτος με διαφορετικό τρόπο. Η Άγκυρα, για παράδειγμα, έχει απειλήσει ότι θα εισβάλει στην ypgκρατούμενη ζώνη σε βάθος τουλάχιστον 15 χιλιομέτρων, για να δημιουργήσει μια «ζώνη προστασίας». Αυτό, όμως, είναι τεχνικά εξαιρετικά δύσκολο (λόγω του μεγάλου μήκους της συρο-τουρκικής μεθορίου) και πάντως θα εκθέσει τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του σε μια μακρόχρονη αναμέτρηση. Εκείνο που (εκτιμάμε πως) σίγουρα θέλει το τουρκικό καθεστώς είναι περισσότερο έδαφος για να αποκαταστήσει (και να αυξήσει) τους «δικούς της» που βρίσκονται στον πυκνοκατοικημένο θύλακα του Idlib, ή (σαν πρόσφυγες) στα πέριξ. Θέλει σίγουρα την Manbij, και άρα όλη την περιοχή ως τα δυτικά του Ευφράτη.

Θα ήθελε επίσης (και ακόμα περισσότερο θα το ήθελε το συριακό καθεστώς…) την ανακατάληψη της Raqqa (και άλλων αραβοκατοικούμενων κωμοπόλεων) – απ’ τον στρατό του Άσαντ. Η Δαμασκός, εννοείται, θέλει και τα εδάφη (μαζί με τα πετροκοιτάσματα) ανατολικά της Deir ez-Zor, που καταλήφθηκαν απ’ τις ypg στη βάση του αμερικανικού σχεδιασμού.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα και χωρίς μια σφαίρα εάν οι ypg συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στην Ουάσιγκτον για να κατέχουν μια περιοχή πολλαπλάσια σε έκταση και πόρους απ’ την πραγματικά κουρδοκατοικούμενη περιοχή στη βόρεια συρία. Εν μέρει τα επιτελεία τους το υποψιάζονταν ήδη, γι’ αυτό και επεδίωξαν πριν μερικές εβδομάδες «διαπραγμάτευση» με το καθεστώς Άσαντ. Ο συγκεκριμένος γύρος απέτυχε, επειδή οι ypg ζητούσαν περισσότερα απ’ όσα εύλογα δικαιούνται. Τώρα ίσως γίνουν πιο ρεαλιστές…

Εννοείται πως και η Τεχεράνη θα ωφεληθεί: αν ο αμερικανικός στρατός μισο-φεύγει απ’ την συρία επειδή «νίκησε τον isis», αυτό σημαίνει ότι «η αποτροπή του ιράν» δεν είναι λόγος για την παραμονή του εκεί. Ούτε στο ιράκ… Άλλωστε το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι «η νίκη επί του isis ήταν ‘ο μοναδικός λόγος’» για την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη συρία…

Θα συμβούν, όμως, όλα αυτά; Η ασταμάτητη μηχανή είναι δύσπιστη. Το ισραηλινό καθεστώς πρόλαβε κιόλας να δηλώσει ότι «θα συνεχίσει να πολεμάει το ιράν στη συρία αν φύγει ο αμερικανικός στρατός», κάνοντας πως ξεχνάει τα ρωσικά «εμπόδια». Μπορεί αυτή η γρήγορη δήλωση να δείχνει μόνο «υπαρξιακό άγχος», αλλά σε κάθε περίπτωση ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / ρατσισμός δεν είναι καθόλου αμελητέος παράγοντας στη μέση Ανατολή. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε, ίσως, να εγκαταλείψει τις ypg· όχι, όμως, και το Τελ Αβίβ!! Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ανασχηματίσει τις τακτικές της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· κανένας ανασχηματισμός όμως δεν μπορεί να αντιτεθεί στους σχεδιασμούς του ισραηλινού απαρτχάιντ, και όσων απαιτούνται για να ολοκληρωθεί. Όχι υπό την παρούσα αμερικανική διοίκηση!

Οπότε…

(φωτογραφία: Οι υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα προχτές στη Γενεύη. Για την προώθηση του “πολιτικού διαλόγου” στη συρία…)