Month: December 2018

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός”

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Όσοι βιάζονται να απονείμουν στο ψόφιο κουνάβι το νόμπελ ειρήνης (επειδή ανακοίνωσε μια μισοαπόσυρση του στρατού του απ’ το συριακό πεδίο μάχης και επειδή «κουβεντιάζει» λίγη ειρήνη στα αφγανικά υψίπεδα) ας θυμηθούν ότι πρόκειται για δύο θέσεις της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός στις οποίες ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός δέχεται σοβαρές «πιέσεις». Γράφουμε «σχεδιασμός» και όχι «στρατός» επειδή, πράγματι, ούτε στη συρία ούτε στο αφγανιστάν (ούτε στο ιράκ) οι αμερικανικές βάσεις / εγκαταστάσεις βρίσκονται σε άμεση απειλή. Σε κάθε περίπτωση δεν βρίσκονται στις παραμονές μιας αναγκαστικής φυγής όπως τους συνέβη στο βιετνάμ.

Πρακτικά το μόνο πλεονέκτημα της «γραμμής» που υποτίθεται ότι εκφράζει το ψόφιο κουνάβι είναι ότι οι αντίπαλοί του εντός ηπα (και είναι πολλοί και σημαντικοί) δεν μπορούν να προτείνουν ανοικτά και καθαρά το αντίθετο: μια μεγάλη στρατιωτική συγκέντρωση και στα δύο αυτά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πιθανόν να είναι να ανέφικτο κάτι τέτοιο όταν έχουν ανοικτά τόσα επιμέρους μέτωπα. Δεν προτείνουν, δηλαδή, ότι μετά τον isis πρέπει να «διαλυθεί» και το καθεστώς Άσαντ (σαν κρίκος του μπλοκ της Αστάνα…) με την στρατιωτική κατάληψη της Δαμασκού· ούτε προτείνουν ότι πρέπει και είναι εφικτό να νικηθούν οι ταλιμπάν αρκεί να πάνε εκεί 150.000 αμερικάνοι πεζοναύτες.

Πρόκειται, εν τέλει, για μια περίοδο τακτικής ασάφειας για την Ουάσιγκτον που έχει προκληθεί απ’ την διπλή πίεση του μπλοκ της Αστάνα (στη συρία) και του μπλοκ του Ινδοκούς (στο αφγανιστάν). Για την συρία ο σχεδιασμός ήταν μια “φτηνή λύση”, μέσω proxies – ειδικά εφόσον πλήρωνε και ο τοξικός… Δεν πέτυχε.

Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο πίεσης: η κορεατική χερσόνησος. Αν θυμάστε κι εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίστηκε σαν «ειρηνοποιός» – μέχρι που φρέναρε (ή τον φρέναραν) κρατώντας το ζήτημα στον «αέρα». Κι εκεί το μπρος – πίσω προκλήθηκε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· το πάγωμα ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει ως τώρα ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τόσο η 11η Σεπτέμβρη του 2001 (σαν πρόσχημα εισβολής στο αφγανιστάν και στο ιράκ) όσο και ο isis (σαν πρόσχημα ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης του άξονα στη μέση Ανατολή) ήταν πρωτοκοσμικές κατασκευές. Αμερικανικές και όχι μόνο. Η “απάντηση” ονομάστηκε «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» – ένας πόλεμος που βοήθησε μεν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αυξήσει κατά πολύ τις βάσεις και τις δράσεις του όχι μόνο στην ασία αλλά και στην αφρική· αλλά έχει ξεπεραστεί πια απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Το 2018 δεν ήταν «καλή χρονιά» για τις ηπα και τους συμμάχους τους… Ακόμα και ο πιο πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί: χρειάζεται ένας κάποιος (έστω εν μέρει) ανασχεδιασμός. Γι’ αυτό ο «ειρηνοποιός» δεν αποσύρει τον στρατό του ούτε απ’ την ανατολική Ευρώπη ούτε απ’ τον δυτικό Ειρηνικό· ούτε, βέβαια, απ’ την αφρική· και από καμμία θάλασσα και κανέναν ωκεανό.

Επιπλέον το ψόφιο κουνάβι είναι εύκολο να αποδειχθεί προσωρινό στην καρέκλα του.

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Το θέμα είναι ανύπαρκτο…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Το ζύγισε από εδώ η Λευκωσία, το ζύγισε απο ‘κει.. Και κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα (σύμφωνα με το κρατικό ραδιόφωνό της…) ότι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστεί την δημοσιοποίηση της “ανθελληνικής” τουρκο-αμερικανικής άσκησης (γράφαμε χτες) ήταν να δηλώσει ότι …δεν έγινε! Σατανικό: ο αιώνιος εθνικός εχθρός photoshopιασε το θέμα, και έφτιαξε ωραίες φωτογραφίες, για να κοροϊδέψει τον κόσμο…

Το πιο κωμικό αυτής της «διάψευσης» είναι πως αν ίσχυε (ότι ο τουρκικός στόλος έκανε copy paste μια αμερικανική πυραυλάκατο και την έβαλε ανάμεσα στις φρεγάτες του) αυτός που θα είχε τσινίσει θα ήταν η Ουάσιγκτον – και όχι η Λευκωσία…

Εθνική βλακεία, με τον τόνο… Μεγάλα, ανεξάντλητα κοιτάσματα!… Ποιος αγωγός θα τα μεταφέρει;

Όχι και τόσο “απόσυρση”

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Καλά έκανε η ασταμάτητη μηχανή στη δυσπιστία της. Μιας και κανένας δεν θα κάτσει να μετράει έναν έναν τους αμερικάνους πεζοναύτες που θα φεύγουν απ’ την βόρεια / βορειοανατολική συρία, το χθεσινό ρεπορτάζ των καθεστωτικών new york times (μας) φαίνεται λογικό και κοντά στην πραγματικότητα:

…Το Πεντάγωνο σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει μικρές μονάδες των ειδικών δυνάμεων για αποστολές κατά του isis μέσα στη συρία, μετά την απόσυρση του στρατού… Κάτω απ’ το νέο σχέδιο, οι δυνάμεις των ηπα στη συρία, που υπολογίζονται σε 2.000, θα μεταφερθούν στο ιράκ…. Το σχέδιο επιτρέπει επίσης στο Πεντάγωνο να συνεχίσει την υποστήριξή του στις SDF και την αεροπορική δράση κατά του isis στη συρία…

Υποτίθεται ότι αυτό είναι προς το παρόν ένα σχέδιο, και πρέπει να το υπογράψει το ψόφιο κουνάβι. Γιατί να μην το κάνει; Στο κάτω κάτω ο αμερικανικός στρατός δρα «μισόκρυφα» (δηλαδή: χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα…) σε διάφορα μέρη του πλανήτη…

Από τεχνική / στρατιωτική άποψη η μείωση των 2000 (κάποιοι λένε πως ο αληθινός αριθμός είναι διπλάσιος) σε 200, σε μια έκταση όση η κροατία, δεν κάνει σπουδαία διαφορά. Έτσι κι αλλιώς η σχεδόν μοναδική δουλειά του u.s. army στη συρία είναι να βομβαρδίζει από αέρα. Αν υπάρχει το κατάλληλο know how από κούρδους των ypg στο σωστό «προσδιορισμό θέσης στόχων» δεν χρειάζονται παντού αμερικάνοι πεζοναύτες.

Η διαφορά στον αριθμό δεν είναι τόσο επί του εδάφους όσο στους συμβολισμούς. Ο “τρελός σκύλος” Mattis ήθελε αύξηση του αμερικανικού στρατού στη βόρεια συρία… ένα τυπικό σχέδιο «κλιμάκωσης». Η παραίτησή του δραματοποιεί τις αντιθέσεις τακτικής στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν είναι στη μια μεριά μόνο του το ψόφιο κουνάβι και απέναντι όλοι οι άλλοι. Για παράδειγμα ο αμερικάνος αρχικαραβανάς Curtis Scaparrotti, διοικητής της eucom («ευρωπαϊκού στρατού», στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει και η τουρκική επικράτεια) είχε δηλώσει απ’ την περασμένη άνοιξη (τόσο στον «τρελό σκύλο» όσο και στον Joseph Votel, ομόβαθμό του διοικητή της centcom στην οποία υπάγεται και το συριακό πεδίο μάχης) την ξεκάθαρη αντίθεσή του στις αμερικανικές επιλογές στη συρία – εφόσον προκαλούν τριβές με την Άγκυρα.

Συνεπώς η «πίεση» δεν προέρχεται απ’ την μεριά της Άγκυρας με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Προέρχεται απ’ τις συμμαχίες της, και συγκεκριμένα απ’ το μπλοκ της Αστάνα σα σύνολο. Εν τέλει, αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο αμερικανικός στρατός φεύγει απ’ την βόρεια συρία για να μπουκάρει με την ησυχία του ο τουρκικός, θα πρέπει τώρα να εξηγήσουν γιατί, μετά την ανακοίνωση της (περίπου) απόσυρσης, η Άγκυρα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια εισβολής!!! Γιατί «τώρα που όλα είναι πιο εύκολα» δεν εισβάλει; (Σιγά μην εξηγηθεί τίποτα!!!) Κι αν, τελικά, η Manbij παραδοθεί απ’ τις ypg στον Άσαντ, πως όλοι αυτοί οι «σοφοί» (ειδική στην παραχάραξη) θα δικαιολογήσουν την ευχαρίστηση της Άγκυρας για μια τέτοια εξέλιξη;

Η ασταμάτητη μηχανή επιμένει: ο ελιγμός της «απόσυρσης» έχει να κάνει άμεσα με την προφύλαξη του αμερικανικού στρατού απ’ την εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη, και όχι με την οριστική εγκατάλειψη των αμερικανικών σχεδίων για την μέση Ανατολή. Επιπλέον (παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις…), μετά τη νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης, δεν μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε αμερικανικό σχέδιο για την μέση Ανατολή που να έχει την Άγκυρα καθαρά απέναντί του – ακόμα κι αν διάφορες φράξιες του ψοφιοκουναβιστάν επιμένουν ότι γίνεται. Το αμερικανικό πεντάγωνο το πήγε αρκετά μακρυά όταν «κούρντισε» (με το αζημίωτο, φυσικά) τις ypg αρχικά να πολεμήσουν και να καταλάβουν μια εντελώς συρο-αραβική πόλη (την Raqqa) και, στη συνέχεια, να καταλάβουν όλες τις αραβικές κωμοπόλεις και χωριά στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, απ’ την al Hasakah ως την Abu Kamal: θεώρησε ότι πληρώνοντας τους τοπικούς άραβες «φυλάρχους» θα έχει ήσυχο το κεφάλι του. Υπάρχουν, όμως, και οι αντίπαλοι που πληρώνουν…

Συμβολικά δημιουργήθηκε, όντως, ζήτημα. Όμως δεν θα πρέπει να μεγαλοποιούνται οι συμβολισμοί. Έχουν παραιτηθεί κι έχουν παραιτηθεί απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο… Αλλά στον στάβλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμό υπάρχουν άφθονοι «τρελοί σκύλοι».

…ούτε, όμως, και μαζική φύλαξη του ισραήλ…

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Στο Τελ Αβίβ έχουν θορυβηθεί με την ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού. Σύμφωνα με την προχθεσινή Ha’aretz η μεγαλύτερη ανησυχία είναι η απόσυρση του αμερικανικού στρατού όχι μόνο απ’ τα βόρεια και τα βορειοανατολικά της συρίας αλλά και απ’ την al-Tanf, στα νότια, στα σύνορα με το ιράκ (και την ιορδανία). Οι πολεμοκάπηλοι του ισραηλινού καθεστώτος θεωρούν ότι αν «χαθεί» αυτός ο αμερικανοκρατούμενος θύλακας, θα ανοίξει ο κύριος δρόμος μεταξύ Βαγδάτης, Δαμασκού (και Βηρυττού). Οπότε η Τεχεράνη θα μπορεί να μεταφέρει εύκολα οπλισμό στην Χεζμπ’ αλλάχ.

Ωστόσο αυτό το κάνει ήδη το ιρανικό καθεστώς! Είτε αεροπορικά (Τεχεράνη – Δαμασκός, και απο κει λίβανος) είτε οδικά απ’ την πιο μακρινή μεν αλλά υπαρκτή και λειτουργική διαδρομή μέσω Abu Kama και Deir ez-Zor. Το πιο σημαντικό είναι πως η Ουάσιγκτον δεν έκανε (και δεν μπορούσε να κάνει) τίποτα εναντίον της εγκατάστασης των S-300 στη δυτική συρία. Οπότε εδώ και μήνες δεν υπάρχει πια «ξέφραγο αμπέλι» στη συριακή επικράτεια, και κατά συνέπεια το Τελ Αβίβ δεν μπορεί να κτυπάει ιρανικές θέσεις και stuff προς την Χεζμπ’ αλλάχ.

Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς κάνει, εδώ, έναν σωστό υπολογισμό: όσο λιγότερη Ουάσιγκτον υπάρχει (έστω φανερά) στο συριακό πεδίο μάχης, τόσο θα υπάρχουν περισσότερες Μόσχα και Τεχεράνη. Το Τελ Αβίβ έχει πολύ στενά όρια «επίδρασης» στη Μόσχα – τι θα κάνει, λοιπόν; Θα προσπαθήσει να σπρώξει ακόμα πιο δυνατά υπέρ κάποιου είδους επίθεσης (άλλων…) στην Τεχεράνη; Ή θα «ανταμοιφθεί» με την ανακοίνωση του αμερικανικού «deal του αιώνα»;

Τις δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών θα τις συνεχίσει πάντως. Έχει πλάκα να σκοτώνεις – όπως είχε δηλώσει κάποτε ο «τρελός σκύλος» πρώην αμερικάνος υπ.αμ….

Δεν είναι μόνο η Γάζα…

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Καθώς η παλαιστινιακή εξέγερση έχει επεκταθεί και στη δυτική Όχθη, ο ισραηλινός στρατός δεν έχει κανένα πρόβλημα να σκοτώνει και εκεί. Εφτά διαδηλωτές μέσα σε δέκα μέρες – πολλές δεκάδες οι τραυματίες…

Η δοσιλογική “παλαιστινιακή αρχή” υπό τον Abbas έχει αρχίσει να νοιώθει πολύ άσχημα. Η συνέχιση της εξέγερσης σημαίνει πρακτικά αμφισβήτηση της «εξουσίας» της – και ενίσχυση των ριζοσπαστικών οργανώσεων… Προκειμένου να την εμποδίσει, αποφάσισε κάτι που έπρεπε να έχει γίνει πολλές φορές την τελευταία δεκαετία αλλά το έχει εμποδίσει: εκλογές, μέσα στο επόμενο εξάμηνο…

Θα τις κάνει; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Την τελευταία φορά που έγιναν εκλογές στα παλαιστινιακά μπαντουστάν ήταν το 2006. Και τις κέρδισε καθαρά η Χαμάς, στο σύνολό τους: έβγαλε 70 «βουλευτές» στο 132 μελών παλαιστινιακό «κοινοβούλιο». Εννοείται ότι οι δοσίλογοι / συνεργάτες του Τελ Αβίβ δεν μπορούσαν να το ανεχτούν! Απ’ την προσπάθεια να εμποδιστεί η «τρομοκρατική» Χαμάς να γίνει ο επίσημος εκπρόσωπος των παλαιστινίων απέμεινε η σύντομη στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Χαμάς και Φατάχ στη λωρίδα της Γάζα το 2007, η εύκολη νίκη της πρώτης, η έξωση του πράκτορα της cia και της mossad Mohhamed Dahlan («ηγέτης» της Φατάχ στη λωρίδα, τώρα κάνει καριέρα «νοικιασμένου όπλου» στο παλάτι της χούντας των εμιράτων…) απ’ την λωρίδα της Γάζα… Και το ότι δεν ξαναέγιναν εκλογές… Εννοείται ότι καταργήθηκε και η όποια λειτουργία του «κοινοβουλίου» από τότε: αν ο δοσίλογος Abbas και οι «δικοί» του έχουν, ακόμα, οποιαδήποτε εξουσία στη δυτική Όχθη, είναι επειδή τους την δίνει το Τελ Αβίβ. Και μόνο τόση όση τους επιτρέπει.

Νοιώθοντας ότι η εξέγερση θα του στερήσει ακόμα κι αυτά τα λίγα, επιχειρεί μια «φυγή μπροστά» – αλλά προς τα που είναι αυτό το «μπροστά» που επιδιώκει; Ανακοινώνοντας την «διάλυση (του ουσιαστικά ανύπαρκτου) κοινοβουλίου» και εκλογές, ξεκαθάρισε χτες το βράδυ ότι: … Αυτό είναι το άμεσο μέτρο εναντίον του κινήματος της Χαμάς… Διακηρύσσοντας έναν τέτοιο στόχο θεωρούμε απίθανο να θέλει πράγματι να γίνουν εκλογές και να ξαναχάσει…

Είτε επιδιώκει πάλι έναν «προεκλογικό εμφύλιο» μεταξύ των παλαιστινίων (προς μεγάλη χαρά των αφεντικών του…), είτε απλά ξεστόμισε ένα ακόμα παραμύθι… Αν ο Dahlan επιστρέψει στη δυτική Όχθη για να κάνει «προεκλογική εκστρατεία» θα είναι σαφές ποιο είναι το «μπροστά»…

(Υπάρχει μια πολιτική φυσιογνωμία στην Παλαιστίνη που πράγματι ενοποιεί την παλαιστινιακή αντίσταση, καθώς ανήκει μεν ιστορικά στη Φατάχ αλλά έχει την αποδοχή και της Χαμάς. Λέγεται Marwan Hasib Ibrahim Barghouti. Συμμετείχε στην πρώτη εξέγερση (πρώτη intifada) ενώ θεωρείται απ’ τους οργανωτές της δεύτερης (που έμεινε με το όνομα «intifada του al Aqsa»), το 2000, σαν επικεφαλής της «tanzim», μιας ένοπλης οργάνωσης που σχηματίστηκε σαν διάσπαση της Φατάχ. Αν ο Barghouti, που είναι αντίθετος στη συνεργασία με το ισραήλ, συμμετείχε σε εκλογές σαν υποψήφιος «πρόεδρος», θα συγκέντρωνε (σύμφωνα με διάφορες έρευνες της «κοινής γνώμης») τα 2/3 των ψήφων.

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα με τον Barghouti: βρίσκεται στις ισραηλινές φυλακές απ’ το 2002, καταδικασμένος πεντάκις ισόβια για 26 «δολοφονίες ή/και απόπειρες δολοφονιών». Το ισραηλινό καθεστώς τον κατηγορεί πως είναι «τρομοκράτης» και ιδρυτής μιας ένοπλης οργάνωσης, της «ταξιαρχίας των μαρτύρων του al Aqsa».

Τυπικά θα μπορούσε να «κατεβάσει τον συνδυασμό του» και να κερδίσει, παραμένοντας όμως ένας φυλακισμένος «πρόεδρος»….)

Ξεγυρισμένη!

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Αθήνα και Λευκωσία το πούλαγαν για βέβαιο: ο αμερικανικός 6ος στόλος θα προστατεύει τις εκτός νόμου και λογικής αοζ της νότιας κύπρου και του ελλαδιστάν, επειδή … η αμερικανική exxon mobil έχει αναλάβει να κάνει τρύπες ψάχνοντας για γκάζι σ’ ένα απ’ τα κυπριακά οικόπεδα (συγκεκριμένα στο νο 6, στο οποίο πριν τρία χρόνια η γαλλική total δεν βρήκε τίποτα…).

Ώσπου χτες ήρθε η ξεγυρισμένη σφαλιάρα. Η Αθήνα και η Λευκωσία το ήξεραν έγκαιρα (η Άγκυρα είχε εκδώσει προειδοποίηση / navtex…). Προσπάθησαν να το κρύψουν, αλλά δεν το γλύτωσαν… Το ανακοίνωσε χτες το τουρκικό υπ.αμ.: έγιναν στις 17 Δεκέμβρη κοινά τουρκο-αμερικανικά ναυτικά γυμνάσια σε περιοχή που η Λευκωσία «θεωρεί δική της» – οι ασκήσεις έγιναν, φυσικά, χωρίς να της ζητηθεί η άδεια.

Το «σκάνδαλο» που ενοχλεί είναι, αφενός η “άσκηση” αμερικανικής πυραυλακάτου σε συνεργασία με τουρκικές φρεγάτες και μάλιστα σε μια περιοχή που (κατά τον καθεστωτικό νοτιοκυπριακό «φιλελεύθερο») ανήκει στην δικαιοδοσία της κυπριακής δημοκρατίας χωρίς να αναγνωριστεί στη Λευκωσία οποιοδήποτε «δικαίωμα»· αφετέρου ότι αυτή η άσκηση κοινοποιήθηκε απ’ την Άγκυρα. Όλη η μυθολογία ότι ο 6ος στόλος έχει «αντιτουρκικές διαθέσεις» στην ανατολική Μεσόγειο κράσσαρε μετά απ’ αυτήν την δημοσιοποίηση.

Και τώρα, για την δημαγωγία υπέρ του άξονα, απομένουν τα γνωστά: η απόκρυψη. Και ο εκνευρισμός. Κάτι πύρινες δηλώσεις περί «ισοπέδωσης βραχονησίδων», περί «λιωσίματος» κλπ…

(φωτογραφίες: Αυστηρά ακατάλληλες, δείχνουν την περιοχή την δικαιοδοσία επί της οποίας τόλμησαν να αμφισβητήσουν οι αμερικάνοι-φονιάδες-των-λαών… Να “αμφισβητήσουν”; Όχι ακριβώς. Αυτή η περιοχή είναι “νοτιοκυπριακή αοζ” μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις…)

Και η παραπλάνηση μια δουλειά είναι

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Με ένα (πιο σωστά: μισό) πλουμιστό εξώφυλλο, κι ένα ρεπορτάζ για το οποίο θα ντρεπόταν ακόμα και μαθητής λυκείου (αν το έκανε σαν «εργασία») η καθεστωτική, φιλοκυβερνητική «εφημερίδα των συντακτών» έκανε χτες το καθήκον της: γραφείο τύπου του ελληνικού βαθέος κράτους είναι (όπως αυτό εκφράζεται, προς το παρόν, απ’ το ροζ σκέλος του γκουβέρνου), τα ανάλογα λέει.

Αρκεί, άραγε, να βάλεις ένα σκίτσο αγωγού και μια φωτογραφία σωλήνων για να έχεις έναν αγωγό φυσικού αερίου του βεληνεκούς του θρυλικού east med; Αρκεί να μεταφέρεις αποσπάσματα δηλώσεων του τενεκεδένιου, με την προσθήκη ότι «στέλνει μηνύματα προς διάφορες κατευθύνσεις και ειδικότερα την τουρκία», για να πληρώνεσαι για «δημοσιογράφος»; Το πόπολο ίσως απαντάει «ναι». Οι εργοδότες της εφημερίδας σίγουρα. Ωραία. Μια χαρά μας ακούγεται.

Την επόμενη φορά που οι υπάλληλοι του ελληνικού κράτους και παρακράτους θα καταγγείλουν τα «fake news» βάλτε το έξυπνο γαργαλιστήρι σας στην μπρίζα. Και η δημαγωγία μια δουλειά είναι, αρκεί να μην την παίρνει κανείς στα σοβαρά. Χαμογελάστε λοιπόν, είναι απελευθερωτικό- και συνεχίστε την ημέρα σας.

Αλλά γιατί η καθεστωτική εφημερίδα θεώρησε καθήκον της να διαφημίσει έναν σωλήνα που η απλή έρευνα θα έδειχνε ότι δεν πρόκειται να φτιαχτεί; Από υποχρέωση. Στην παραγωγή προπετασμάτων καπνού. Ο east med είναι, μόνο, το προπαγανδιστικό άλλοθι που επενδύει και αθωώνει (προληπτικά) την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.

Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο πουλάει τα φύκια του αγωγού για μεταξωτές κορδέλες επειδή πρέπει να γαργαλίσει (ακόμα και χωρίς ρεύμα ή μπαταρίες) τα ταπεινά μικροαστικά ένστικα του «θα γίνουμε σεΐχηδες» για να κρυφτεί το αίμα, τωρινό (στην Παλαιστίνη) και μελλοντικό μιας στρατιωτικής συμμαχίας μέσα στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Άλλοτε το έλεγαν «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο». Τώρα θα το έλεγαν «φάτε μάτια γκάζι – και κοιλιά εκρήξεις». Ισχυρός περιφερειακός παράγοντας στον τομέα της ενέργειας η ελλάδα: αν καταλάβετε τι σημαίνει αυτό, δώρο την επόμενη εβδομάδα, με την ίδια εφημερίδα, ένα μπιτονάκι πετρέλαιο…

Όσο περνάει ο καιρός, πως θα δικαιολογεί το ελληνικό κράτος τις τριγωνικές και τετραγωνικές εμπόλεμες συμμαχίες του στην «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»; Με αέριο. Ίσως είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που η αλληγορία του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι αναγκασμένη να πουλάει τον τυμπανιαίο εαυτό της σαν κατόρθωμα.

Κι έτσι γίνεται τιτανοτεράστια – σαν φούσκα.

Διαφορική εξουσία

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Ήταν εκείνος που είπε ότι ο Putin είναι αργόστροφος. Τελικά ο «τρελός σκύλος» Mattis που είχε τόση και τέτοια υψηλή αντίληψη βγήκε στη σύνταξη· η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) όχι. Φυσικά δεν ήταν, ούτε θα μπορούσε να είναι μια αναμέτρηση man to man. Αν στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στην Άγκυρα και στη Δαμασκό (μπλοκ της Αστάνα) χαίρονται με την (εν μέρει, επιμένουμε) ανάκληση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία· κι αν, απ’ την άλλη μεριά, βασικοί μηχανισμοί του αμερικανικού κράτους βγάζουν αφρούς για την ψοφιοκουναβική απόφαση, αυτά ναι. Σίγουρα δεν είναι man to man!

Πολλοί σημειώνουν ότι η ψοφιοκουναβική απόφαση είναι αυθαίρετη, και ότι το ψόφιο κουνάβι δεν ρώτησε κανέναν – με αποτέλεσμα να υπάρχει ένταση στο ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο. Γιατί όχι: αντίπαλοι μηχανισμοί συγκρούονται μέσα ή έξω απ’ το παλάτι…

Όμως δυο λεπτά. Μήπως το (ιδεατό) μοντέλο στη βάση του οποίου κρίνονται οι αντιθέσεις μέσα σε έναν και τον ίδιο κρατικό / καπιταλιστικό μηχανισμό της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης», το μοντέλο της συμπαγούς και αυστηρής πυραμίδας εξουσίας, είναι προ πολλού ξεπερασμένο; Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι κυκλώματα των αμερικανικών υπηρεσιών δρουν ανεξέλεγκτα, δίνοντας λογαριασμό (όταν δίνουν…) μόνο σε φράξιες των πολιτικών βιτρινών, συνωμοτικά.

Θα ήταν σοκ αν το μοντέλο κρατικής διοίκησης στις ηπα (και όχι μόνο…) δεν είναι αυτό της μιας και μοναδικής πυραμίδας εξουσίας αλλά ένα άλλο, πολλών πυραμίδων, άλλες απ’ τις οποίες είναι σαν την ρωσική μπαμπούσκα, και άλλες διάσπαρτες σε διάφορους μηχανισμούς;

Παρότι ένα τέτοιο post- μοντέλο είναι δύσκολο να αναλυθεί με τα μοντέρνα κριτήρια, δεν αποκλείεται να είναι μια χαρά λειτουργικό. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι η cia και το αμερικανικό υπ.αμ. χρηματοδοτούσαν διαφορετικές ένοπλες αντιΆσαντ οργανώσεις στο συριακό πεδίο μάχης. Κι αν αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «ιμπεριαλιστικός πλουραλισμός», το γεγονός ότι οι οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν οι μεν συνέβαινε να πολεμούν εναντίον των οργανώσεων που χρηματοδοτούσαν οι δε, δεν ήταν «πλουραλισμός». Παρέμενε, πάντως, ιμπεριαλισμός!

Αυτά συνέβαιναν επί διοίκησης Ομπάμα όπου υπήρχε κεντρική γραμμή. Αν το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θα αποσύρει τον στρατό του ενώ οι υπηρεσίες και το υπ.αμ. του λένε το αντίθετο, τότε απλά θα κάνει ο καθένας τη δουλειά του! Ο μεν θα γυρίζει πίσω χ καραβανάδες, και οι δε θα συμπληρώνουν τα κρίσιμα κενά με διάφορους τρόπους.

Στο κάτω κάτω οι πρόεδροι είναι προσωρινοί· οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί όχι. Αν, σε περιόδους «σχάσης» των βεβαιοτήτων και των τακτικών, η ιστορία ερμηνεύεται με βάση τις ατομικές αποφάσεις ψόφιων κουναβιών ή τρελών σκύλων και όχι με βάση τις δομές καπιταλιστικής εξουσίας και την όποια κρίση / αναδιάρθρωση αναλογεί σε κάθε εθνικό / διεθνικό σετ τέτοιων δομών, τότε ίσως ο καπιταλισμός να έχει εξαφανιστεί απ’ τον πλανήτη.

Γίνεται;

Ακόμα και μια ιμπεριαλιστική «μεγάλη δύναμη» μπορεί να πέφτει σε κενά αέρα

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Λέγεται, από αξιόπιστες πηγές, ότι το ψόφιο κουνάβι ρώτησε συμβούλους και υπουργούς αν ο isis έχει ηττηθεί στη συρία. Του το επιβεβαίωσαν. Παρότι το ίδιο ψόφιο κουνάβι πριν 2 βδομάδες είχε δηλώσει ότι «θα παραμείνουμε στη συρία για την ασφάλεια του ισραήλ», ήταν αρκετή η επιβεβαίωση της ήττας του isis για να ξεχάσει (το ψόφιο κουνάβι) τι του είχαν πει να λέει, και να σαλπίζει την αποχώρηση. Mission accomplished…(Είχε ακούσει, πάντως, και το άλλο: πως αν δεν μαζέψει τον στρατό του τα επόμενα δύο χρόνια θα έχει μπλέξει σε “αιώνιο πόλεμο”, πράγμα εντελώς αυτοκτονικό ενόψει εκλογών το 2021…)

Έτσι αναδεικνύονται στο εσωτερικό της παρακμάζουσας άλλοτε μόνης υπερδύναμης δυο διαφορετικές «κρίσεις». Πρώτον το ερώτημα ποιος αποφασίζει τι (και, διατυπωμένο αλλιώς: αν είναι πάντα παραγωγικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό το να έχει απόλυτη εξουσία στις στρατιωτικές κινήσεις ένα εκλέξιμο άτομο, άνθρωπος, μισάνθρωπος ή ψόφιο κουνάβι). Και δεύτερον ποια είναι τα κριτήρια της κάθε φορά απόφασης.

Παρότι το δεύτερο θα μπορούσε να ανατεθεί σε κάποια τεχνητή (ιμπεριαλιαστική) νοημοσύνη, το πρώτο θα παρέμενε σαν ερώτημα για όσο καιρό θα θεωρούνταν απαράδεκτο η διακυβέρνηση να γίνεται από μηχανές.

Το ψόφιο κουνάβι έδωσε πολλές υποσχέσεις όταν συναντήθηκε πρώτη φορά με τον Kim «little rocket man», και στη συνέχεια οι σωματοφύλακές του έτρεχαν να το μαζέψουν (πράγμα που κάπως κατάφεραν). Τώρα πρέπει να κάνουν το ίδιο, σε άλλες συνθήκες. Χωρίς “τρελό σκύλο”.

Το πρόβλημα είναι ότι η αοριστία για το ποιος, τελικά, αποφασίζει τι διαβρώνει το ίδιο το σύστημα. Αν η (πρώην) μία και μοναδική πυραμίδα διαβίβασης εντολών αρχίσει να μετατρέπεται φανερά σε δυο, και τρεις και τέσσερεις, τότε θα γίνουν και πέντε, και έξι και εφτά.

Είναι λίγο πριν την ιστορική στιγμή (αν έχετε υπόψη τα βασικά της παρακμής διάφορων αυτοκρατοριών) όπου οι «συνοριακοί διοικητές» αρχίζουν να δρουν κατά βούληση. Τηρουμένων τα αναλογιών…