Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Καλά έκανε η ασταμάτητη μηχανή στη δυσπιστία της. Μιας και κανένας δεν θα κάτσει να μετράει έναν έναν τους αμερικάνους πεζοναύτες που θα φεύγουν απ’ την βόρεια / βορειοανατολική συρία, το χθεσινό ρεπορτάζ των καθεστωτικών new york times (μας) φαίνεται λογικό και κοντά στην πραγματικότητα:
…Το Πεντάγωνο σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει μικρές μονάδες των ειδικών δυνάμεων για αποστολές κατά του isis μέσα στη συρία, μετά την απόσυρση του στρατού… Κάτω απ’ το νέο σχέδιο, οι δυνάμεις των ηπα στη συρία, που υπολογίζονται σε 2.000, θα μεταφερθούν στο ιράκ…. Το σχέδιο επιτρέπει επίσης στο Πεντάγωνο να συνεχίσει την υποστήριξή του στις SDF και την αεροπορική δράση κατά του isis στη συρία…
Υποτίθεται ότι αυτό είναι προς το παρόν ένα σχέδιο, και πρέπει να το υπογράψει το ψόφιο κουνάβι. Γιατί να μην το κάνει; Στο κάτω κάτω ο αμερικανικός στρατός δρα «μισόκρυφα» (δηλαδή: χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα…) σε διάφορα μέρη του πλανήτη…
Από τεχνική / στρατιωτική άποψη η μείωση των 2000 (κάποιοι λένε πως ο αληθινός αριθμός είναι διπλάσιος) σε 200, σε μια έκταση όση η κροατία, δεν κάνει σπουδαία διαφορά. Έτσι κι αλλιώς η σχεδόν μοναδική δουλειά του u.s. army στη συρία είναι να βομβαρδίζει από αέρα. Αν υπάρχει το κατάλληλο know how από κούρδους των ypg στο σωστό «προσδιορισμό θέσης στόχων» δεν χρειάζονται παντού αμερικάνοι πεζοναύτες.
Η διαφορά στον αριθμό δεν είναι τόσο επί του εδάφους όσο στους συμβολισμούς. Ο “τρελός σκύλος” Mattis ήθελε αύξηση του αμερικανικού στρατού στη βόρεια συρία… ένα τυπικό σχέδιο «κλιμάκωσης». Η παραίτησή του δραματοποιεί τις αντιθέσεις τακτικής στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν είναι στη μια μεριά μόνο του το ψόφιο κουνάβι και απέναντι όλοι οι άλλοι. Για παράδειγμα ο αμερικάνος αρχικαραβανάς Curtis Scaparrotti, διοικητής της eucom («ευρωπαϊκού στρατού», στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει και η τουρκική επικράτεια) είχε δηλώσει απ’ την περασμένη άνοιξη (τόσο στον «τρελό σκύλο» όσο και στον Joseph Votel, ομόβαθμό του διοικητή της centcom στην οποία υπάγεται και το συριακό πεδίο μάχης) την ξεκάθαρη αντίθεσή του στις αμερικανικές επιλογές στη συρία – εφόσον προκαλούν τριβές με την Άγκυρα.
Συνεπώς η «πίεση» δεν προέρχεται απ’ την μεριά της Άγκυρας με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Προέρχεται απ’ τις συμμαχίες της, και συγκεκριμένα απ’ το μπλοκ της Αστάνα σα σύνολο. Εν τέλει, αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο αμερικανικός στρατός φεύγει απ’ την βόρεια συρία για να μπουκάρει με την ησυχία του ο τουρκικός, θα πρέπει τώρα να εξηγήσουν γιατί, μετά την ανακοίνωση της (περίπου) απόσυρσης, η Άγκυρα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια εισβολής!!! Γιατί «τώρα που όλα είναι πιο εύκολα» δεν εισβάλει; (Σιγά μην εξηγηθεί τίποτα!!!) Κι αν, τελικά, η Manbij παραδοθεί απ’ τις ypg στον Άσαντ, πως όλοι αυτοί οι «σοφοί» (ειδική στην παραχάραξη) θα δικαιολογήσουν την ευχαρίστηση της Άγκυρας για μια τέτοια εξέλιξη;
Η ασταμάτητη μηχανή επιμένει: ο ελιγμός της «απόσυρσης» έχει να κάνει άμεσα με την προφύλαξη του αμερικανικού στρατού απ’ την εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη, και όχι με την οριστική εγκατάλειψη των αμερικανικών σχεδίων για την μέση Ανατολή. Επιπλέον (παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις…), μετά τη νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης, δεν μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε αμερικανικό σχέδιο για την μέση Ανατολή που να έχει την Άγκυρα καθαρά απέναντί του – ακόμα κι αν διάφορες φράξιες του ψοφιοκουναβιστάν επιμένουν ότι γίνεται. Το αμερικανικό πεντάγωνο το πήγε αρκετά μακρυά όταν «κούρντισε» (με το αζημίωτο, φυσικά) τις ypg αρχικά να πολεμήσουν και να καταλάβουν μια εντελώς συρο-αραβική πόλη (την Raqqa) και, στη συνέχεια, να καταλάβουν όλες τις αραβικές κωμοπόλεις και χωριά στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, απ’ την al Hasakah ως την Abu Kamal: θεώρησε ότι πληρώνοντας τους τοπικούς άραβες «φυλάρχους» θα έχει ήσυχο το κεφάλι του. Υπάρχουν, όμως, και οι αντίπαλοι που πληρώνουν…
Συμβολικά δημιουργήθηκε, όντως, ζήτημα. Όμως δεν θα πρέπει να μεγαλοποιούνται οι συμβολισμοί. Έχουν παραιτηθεί κι έχουν παραιτηθεί απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο… Αλλά στον στάβλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμό υπάρχουν άφθονοι «τρελοί σκύλοι».