Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Η σύρια πρόσφυγας Sara Mardini και ο γερμανός εθελοντής Sean Binder (μαζί με δυο ακόμα έλληνες) που είχαν προφυλακιστεί εδώ και κάποιους μήνες κατηγορούμενοι «για παράνομη διακίνηση ανθρώπων» αποφυλακίστηκαν μεν (καταβάλλοντας «εγγυήσεις») μέχρι να γίνει η δίκη τους – αλλά το κατηγορητήριο εναντίον τους παραμένει ολόκληρο.
Οι ίδιοι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά αυτή η «διαχείριση» είναι παλιά για το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λέγεται δικαστική ομηρία. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεθόδευση και η στόχευση είναι τόσο καθαρή όσο και ο σχεδιασμός που προηγήθηκε “παράγοντας” την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης των εθελοντών διασωστών προς τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν δια θαλάσσης σε ελληνικό έδαφος.
Πρώτον, καθώς είναι υπόδικοι οι 4, είναι ριψοκίνδυνο να ξανα-ασχοληθούν με την διάσωση. Οποιαδήποτε στιγμή, αύριο ή σε μερικούς μήνες, μπορεί να ξανασυλληφθούν, με τις ίδιες ή παρόμοιες κατηγορίες. Αφού δεν έχουν αθωωθεί επίσημα το κατηγορητήριο είναι ενεργό.
Δεύτερο, και σε σχέση με το προηγούμενο, η ισχύς του κατηγορητηρίου αφορά και τους υπόλοιπους εθελοντές που έχουν απομείνει στα ελληνικά νησιά, να «μπερδεύονται στα πόδια» των λιμενόμπατσων. Στον έβρο, που δεν υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, η ελληνική αστυνομία ή/και ο στρατός κακοποιεί, κλέβει και ξαναπετάει κατά βούληση στο ποτάμι όσους πρόσφυγες / μετανάστες επιλέγει σαν «παράδειγμα» του είστε ανεπιθύμητοι και πρέπει να το νοιώσετε… Χωρίς μάρτυρες, ανεμπόδιστα… Το ελληνικό κράτος / παρακράτος επιστρέφει σταθερά σ’ αυτά που ξέρει από παλιά· βελτιωμένα: απ’ τα συνοριακά εγκλήματα κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία, στα ‘90s…
Εν τέλει, αν υπήρχε αυτό που ήταν απαραίτητο (όνειρα χειμερινής νυχτός!), δηλαδή ένα ικανό και επίμονο κίνημα συμπαράστασης στην Sara, στον Sean και στους υπόλοιπους, αυτό που θα έπρεπε να έχει σα στόχο δεν θα ήταν μόνο η αποφυλάκισή τους – αλλά η άμεση δίκη· και η αθώωσή τους.
Το ελληνικό κράτος / παρακράτος, υπό τις φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες, έχει εναρμονιστεί όσο περισσότερο μπορεί με την «γραμμή» που στην ιταλία εκφράζεται από ένα οριτζινάλ φασιστικό κάθαρμα, τον Salvini – αλλά και την γενική ιδέα της στρατιωτικοποίησης της Μεσογείου.
Και την βγάζει «καθαρή». Αυτό, που ασφαλώς το χρεωνόμαστε πολιτικά και θα ήταν ξεφτίλα να παριστάνουμε ότι «δεν τρέχει τίποτα», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υποχώρηση.
Που δεν χωράει καμμία δικαιολογία…