Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Το προφανές ενός δικαιώματος (οποιουδήποτε) συνεπάγεται και άλλα προφανή. Για παράδειγμα την γνώση του πως (με ποιον τρόπο) και πότε (υπό ποιους όρους) θα το ασκήσεις. Όμως είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα να φύγεις απ’ το σπίτι των γονιών σου (βάζεις τα απαραίτητα σε μια βαλίτσα και ορμάς…) και άλλο το δικαίωμα να φύγεις από μια πέρα για πέρα καπιταλιστική συμφωνία· για το καλό του δικού σου «εθνικού» καπιταλισμού…
Συνεπώς, μετά από 29 μήνες, οι «εκπρόσωποι του λαού» και ο «λαός» της αυτού μεγαλειότητας ο ίδιος, βρίσκονται πάντα μπροστά στους ίδιους δαίμονες, όπως κι εκείνον τον όχι μακρινό Ιούνη. Κυρίως βρίσκονται μπροστά στο φάντασμα μιας ξεπερασμένης προ πολλού αυτοκρατορικής αυτοδυναμίας, ενός ξεπεσμένου μεγαλείου, μιας «φλεγματικής» ψύχωσης: θέλουμε καλύτερους όρους λένε οι εθνικιστές του brexit, θα ξαναδιαπραγματευτούμε – δεν μας κάνει αυτή η συμφωνία.
Το ότι η άλλη πλευρά με κωδικό «Βρυξέλλες» λέει take it or leave it· λέει ότι «δεν υπάρχει άλλη συμφωνία ή άλλη διαπραγμάτευση» δεν λαμβάνεται υπόψη. Γιατί; Επειδή κοντράρει τις εθνικές φαντασιώσεις (του λαού της αυτού μεγαλειότητας, κλπ κλπ). Δεν είμαστε παντοδύναμοι; Αποκλείεται!!!
Να πως μένουν στέρεες αυτές οι φαντασιώσεις: άγνοια της ιστορίας. Το βασίλειο της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας και της βόρειας ιρλανδίας ήταν αδύναμο ήδη όταν κτύπησε την πόρτα της τότε εοκ, το ’63. «Έφαγε (γαλλική) πόρτα»… Ξανακτύπησε το ’67. «Ξαναέφαγε (γαλλική) πόρτα»… Κτύπησε τρίτη φορά, το ’69 – η αίτηση έγινε δεκτή. Πριν 50 χρόνια: το αγγλικό κεφάλαιο παρακαλούσε να μπει (και το Παρίσι το δέχτηκε με τα χίλια ζόρια) σε μια καπιταλιστική ευρωπαϊκή συμμαχία την οποία είχε ανάγκη. Αν όχι οι δημαγωγίες τι είναι εκείνο που κάνει αυτό το αγγλικό κεφάλαιο (ή τα πιο λαχανιασμένα τμηματά του) «ποιο δυνατά», σε θέση να απαιτούν βολικές ρυθμίσεις, επειδή «δεν έχουν ανάγκη» την ε.ε. τώρα πια;
Μήπως η θέληση των σκωτσέζων; Μήπως η θέληση των καθολικών της βόρειας ιρλανδίας; Ή μήπως το γεγονός ότι ξανάεγινε ένας συμπαγής βιομηχανικός και αγροτικός καπιταλισμός που δεν έχει ανάγκη πια τον χρηματοπιστωτισμό;
Υπάρχει ένα (αγγλικό) αστείο που αποδίδει το παραμύθι της «εθνικής υπεροχής» του ενωμένου βασιλείου. Όταν χαλάει ο καιρός στη Μάγχη (λέει το αστείο) η σωστή παρατήρηση των άγγλων μετεωρολόγων είναι «κακοκαιρία αύριο στα στενά… θα αποκλειστεί η ήπειρος»… Απ’ το νησί…
Φαίνεται πως είναι ακόμα αρκετοί εκείνοι που, έτσι, χωρίς σχέδιο και χωρίς σχέση με την πραγματικότητα, είναι βαθύτατα πεπεισμένοι πως «θα καταστραφεί η ήπειρος» αν φύγει το νησί…
Μήπως είναι κι αυτοί έλληνες; Για το ηλιακό σύστημα τι λένε;