Τρίτη 20 Νοέμβρη. Οπωσδήποτε παίζουν φράγκα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πόσα κιλά πιάνει. Ωστόσο αν αυτή η διεθνής επιχείρηση διακρατικών ποδοσφαιρικών αγώνων που λέγεται uefa απέκλειε δια παντός την εθνική ελλάδας θα έκανε ψυχικό.
Πρώτα απ’ όλα επειδή θα ήταν μια καλή αρχή. Δεύτερον επειδή θα έμεναν άνεργα (δηλαδή: χωρίς μεροκάματο) τα βοθρολύματα / οπαδοί (άξιοι του εθνικού ιδεώδους, πρέπει να πούμε – κι ας υπάρχουν διάφοροι αστοιχείωτοι που το φαντάζονται αλλιώς…). Και τρίτον επειδή θα απαλλασσόταν το εθνικό στερέωμα, ποδοσφαιρικό και όχι μόνο, απ’ την κατάρα του 2004. Το φάντασμα, δηλαδή, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ευρωπαϊκές αξιώσεις.
Εννοείται, απ’ την άλλη, ότι και οι εσθονοί έχουν τα δικά τους βοθρολύματα, ανάλογου φυράματος με τα ελληνικά. Γιατί, όμως, να μπλέκουμε σε τέτοιες παλιοϊστορίες που, συν τοις άλλοις, εξάπτουν διάφορους παλιούς ντόπιους νταλικιέρηδες (των καιρών του ανατολικού μπλοκ και του «γαμάμε με ένα καλτσόν»), ε;
Αφού είναι γνωστό: από πολιτική άποψη η ευρώπη ποτέ δεν έφτασε στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου – εκτός απ’ την στιγμή της απαγωγής της απ’ την Φοινίκη. Ας αρχίσει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την διαγραφή της ποδοσφαιρικής εθνικής.
Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι…