Κυριακή 18 Νοέμβρη. Έχει αρχίσει να γίνεται λόγος διεθνώς για τα τεχνολογικά εφικτά βαθιά ψέμματα. Όχι μόνο την πλαστογράφηση «προσωπικοτήτων» που γίνεται κατά κόρο στα μηχανικά μεσολαβημένα «κοινωνικά δίκτυα» (από κακόβουλους ή και μηχανές)· όχι μόνο την πλαστογράφηση ακίνητων εικόνων· αλλά και την πλαστογράφηση κινούμενων εικόνων (video) μετά ήχου. Σε μια εποχή που οι επιβεβαιώσεις (ή οι απορρίψεις) της πραγματικότητας είναι εικονικές (με την διπλή έννοια: εικόνες, αλλά και κατασκευές…) όντως η μία πραγματικότητα εξαφανίζεται. Ή, όπως το είχαν προβλέψει πριν πάνω από μισό αιώνα οι Κατασιασιακοί για τις κοινωνίες του Θεάματος, η αλήθεια γίνεται μια στιγμή του ψέμματος.
Είναι πιθανό ότι μέσα σ’ έναν γενικό κατακλυσμό αναπαραστάσεων που θα διεκδικούν την εγκυρότητα πραγματικότητας, ένα μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών θα γοητευθεί, αφού θα βρίσκει on demand την «πραγματικότητα που του ταιριάζει». Αυτό συμβαίνει ήδη, στον τρόπο που γίνεται η σχεδόν κατατονική αναζήτηση – των – ομοίων μέσα στο διαδίκτυο. Και ένα άλλο μέρος των ίδιων πληθυσμών θα αποσυρθεί «εννοιολογικά», περιορίζοντας τον χαρακτηρισμό «πραγματικότητα» σ’ εκείνο μόνο το μέρος του κόσμου (δηλαδή των σχέσεων, των εμπειριών, των γνώσεων) για το οποίο θα μπορεί να είναι σίγουρος ο καθένας ότι δεν είναι τεχνικά μεσολαβημένο, και άρα εν δυνάμει φαλκιδεύσιμο.
Με τον έναν ή τον αλλο τρόπο όμως θα απαγορευτεί πρακτικά η Ιστορία· το μη εμπειρικά επαληθεύσιμο δηλαδή μέρος του όποιου συλλογικού (κατά κύριο λόγο) παρελθόντος. Αφού ήδη και η μνήμη είναι μηχανικά μεσολαβημένη, θα απομείνουν μόνο οι μυθολογίες να παριστάνουν την «από ανέκαθεν αλήθεια»… Μυθολογίες και επιτήδειοι ψεύτες.
Να γιατί ο «αναπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος δείχνει να κατευθύνεται σε μια σκοτεινή ζώνη γεμάτη δοξασίες και φαντάσματα. Όχι επειδή «επιστρέφει στον μεσαίωνα»· αλλά επειδή προχωράει σε πολύ πλατύτερη, βαθύτερη και καθολικότερη μηχανοποίηση απ’ αυτήν που μπορεί να αντέξει…